Dag 3 en ik heb nog geen verslag gemaakt van het gesprek. Waarschijnlijk omdat ik vind dat het gesprek nogal kort en bondig uitgevallen was.  Het was eerst en vooral zeer moeilijk om in meditatie te gaan.  Heb weer een tijd niet gemediteerd en dat voel ik wel. Mijn hoofd gedachtevrij en helder maken is een hele klus. Poes zat zichzelf de hele tijd te wassen, goed wetende dat ik nog heel ver van het doel stond.  Maar toen ze voelde dat ik er bijna was, hield ze plots op, legde haar hoofd neer en begon heerlijk te spinnen. 

Ik riep om haar, dwingeland waar ben je?  Niets.  Waar ben je?  Niets.  Waar ben je?  Niets.  Of misschien toch niet niets, een grote grijze wolk vormde zich.  Heel groot, het benam het hele zicht.  Het hele zicht van mijn gesloten ogen.  De grijze wolk is de dwingeland, overweldigend en alles overschaduwend.  Een grijze wereld plots.  In plaats van ermee te vechten of ervoor te vluchten of erlangs te geraken ging ik er recht in.  Dook ik er helemaal in.  En enige seconden later spatte de grijze wolk open.  Ze werd opengereten door een prachtig geel zonlicht en verbrandde in dit helle aanschijn.  Plots was er de stilte, het niets, ik zweefde over de dageraad, rood-paars licht in.  Toen dacht ik: is dit alles?  Is het echt zo simpel? Gewoon met je aandacht erbij blijven en volhouden tot het oplost?  En toen was het moment voorbij.  Niks zweven meer.  Boem, bang terug in mijn lichaam.  Dat stomme denken ook.  Zou dat een beginnende eenheidservaring geweest zijn?

Deze nacht lag ik om 2u nog te woelen, helemaal overgeleverd aan mijn gepieker.  Ik herinnerde de ervaring en besloot met mijn aandacht in mijn hoofd te gaan, het uit te houden, tot het eeuwige getater zou ophouden.  De eerste keer lukte het maar even, de volgende keer, werd ik 7u later wakker.  

Dag 2, het prille begin en heb er gisteren een halve nacht van wakker gelegen.  Heerlijk en griezelig ruimte te hebben om twee dingen te kunnen doen die ik zo graag beleef: schrijven én mediteren.  Waarlijk fantastisch, het stemt me dankbaar en maakt me super-streverig.

Deze titel wilde ik al lang gebruiken.  Ok, ik geef toe dat niet enkel vrouwen perfectionistisch zijn, maar we kunnen er toch wel wat van.  Hoe komen we er in godsnaam op dat we in alles perfect moeten zijn?  Zelf ben ik een (bijna) veertiger met twee kinderen in de lagere school.  En ik doe zo mijn best.  Zo mijn best om mijn voltijdse job goed te doen en hierin nog te groeien. Zo mijn best om het huis gezellig en opgeruimd en gepoetst te houden.  Zo mijn best om elke dag gezond én lekker eten te koken (echt, echt niet evident met twee kinderen).  Zo mijn best om mijn kinderen gelukkig te maken (opnieuw, echt niet evident want ze hebben hun uitdagingen meegekregen).  Mijn best ook om mijn man te steunen en te stimuleren.  Mijn best om de huisdieren een fijn leven te geven en ja, helemaal achteraan kom ik.  Meestal bijzonder slechtgemutst omdat ik vind dat het allemaal toch wel wat beter kon.  Dus op het einde van de dag lig ik verwijtend en zorgen makend in mijn bed te woelen.  Je kan het je voorstellen hoever af dit ligt van het paradijselijke klaproos verhaal. 

Dus ik vind het dringend tijd om eens heel goed met mijn dwingeland te ‘praten’.  Mijn begeleidster wordt zo zenuwachtig van mijn dwingeland dat ik er niet meer durf over te beginnen bij haar.  Tja, ik kan me wel voorstellen dat ze haar irritant vindt.  Ze is ook irritant en tegelijk onmiskenbaar aanwezig.  Terwijl ik hier zit te schrijven komt de poes er al bij.  Zij ziet mediteren steeds goed zitten.  Ik zie haar vaak als ik mediteer, ze loopt dan mee met mij, als een vurige schim, speels naast of voor mijn voeten lopend.  Zo moeiteloos als zij in en uit trance gaat.  Daar ben ik echt nog lang niet.  Het kost me zoveel moeite het hoofd leeg te maken en de trance te laten overnemen.  Goed niet langer treuzelen.  Let’s start meditating.  Poes kijkt me meewarig aan: meditatie, huh, for dummies zeker.  Ah, dwingeland, je bent er al, goed zo, dan kunnen we eens deftig spreken…

Klaproos

Tijdens een heel intense en begeleide meditatie kreeg ik steeds het beeld van een klaproos voor ogen.  Ik probeerde er langs te kijken, langs links en langs rechts.  Maar het beeld verdween niet.  Zuchtend besefte ik dat het zou blijven.  Mijn begeleider suggereerde te vragen wat het kwam zeggen. 

Jij bent als een klaproos, indien je het contact met je bron verbreekt, verwelk je ogenblikkelijk.  Ogenblikkelijk.

Wat is dat dan contact met DE bron vroeg ik?  Toch wel wat geïrriteerd want ik had de bedoeling dit contact met mijn intuïtie voor een andere prangende vraag te gebruiken. 

Contact met de bron is contact met je levenskracht, met je chi, met moeder aarde, met het stromen van je innerlijk leven, met aldatis, met het witte licht, met god als je dat wil.  Het is een contact met je bewustzijn.  Met jou dat het bewustzijn is.  Het is het contact met je ziel, met je echte zelf, dat verbonden is met alle zielen van de hele wereld, overal.

Aahaa, mijn irritatie was ondertussen helemaal verdwenen, het is inderdaad zo dat als ik het contact verbreek met mijn bron ik me verloren en eenzaam voel.  Alleen en verlaten, angstig en onzeker, aan mijn lot overgelaten.  Vanuit dit angstig gevoel begin ik te piekeren, heel hard en intens, krampachtig zoekend naar antwoorden en hoe ik van mijn angst kan af geraken.  Voor mij is de wereld zo overprikkelend, zo intens en lawaaierig.  Als ik niet mediteer, niet dicht bij mijn echte zelf blijf, duurt het maar even, voor mijn neurosen overnemen. 

Ik wil wel permanent contact met de bron.  Permanent bewust zijn.  Permanent contact met mijn intuïtie.  Permanent vol levenskracht.  Permanent verbonden met aldatis.  Permanent in stilte.  Permanent lijkt me heerlijk. 

Met hulp van deze blog wil ik het permanente bereiken.  Een steun in mijn zoektocht.  Een herinnering aan mijn doel.  Een luisterend oor.  En hopelijk een inspiratiebron en ontmoetingsmogelijkheid voor anderen. 

Zoeken jullie mee?

Searchesssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss