De voorbije week begon met een blitsbezoek van Félicité. Van maandagnamiddag tot dinsdagochtend zou ze langskomen, langer ging moeilijk aangezien haar Antwerpse en mijn Franse lessenrooster zowat het tegenovergestelde zijn Ik had precies een langer verblijf in gedachten, want exact een uur te vroeg stond ik op het perron me af te vragen waarom zij nu niet uit die Thalys stapte.. Om dan vijf minuten en een wandeling langs de volledige trein later te beseffen dat ik me grandioos van uur vergist had en dat dat dus helemaal haar trein niet was Slimme Sarah. Dan heb ik me in maar een uur in de Quick bezig gehouden met het lezen van Le Monde, waarop ik door twee Franse jongens aangesproken werd dat ik die krant niet hoorde te lezen, want dat die voor zakenmensen was. Daar heb ik dan maar mooi tegen gezegd dat ik mag lezen wat ik wil en dat het nog voor school was ook, bemoeiallen.. Zo'n uurtje later stond ik dus weer netjes op het perron, en deze keer vond ik Félicité wel!
Woensdag was D-day: Disney-dag !! We hadden er zo lang over gedaan om een dag vast te leggen om naar Mickey en zijn vriendjes te gaan, was dat toch wel niet een vreselijk slechte dag zeker..? Ten eerste regende het al de hele dag. Normaal regent dat hier bijna nooit, en net nu moesten de weergoden daar weer even anders over denken. Daarbij kwam dat het wel nog steeds even koud was gebleven als daarvoor, toffe combinatie dus Zeker als je dan weet dat mijn schoenen ineens geen zin meer hadden om waterdicht te zijn. Ik heb even gedacht dat mijn voeten eraf vroren, tot ik ze daarna gewoon niet eens meer voelde. Aangezien er nog meisjes waren met dat probleem, hebben we ter plaatse nieuwe kousen gekocht (de onze waren toch doorweekt) en over onze droge sokken een plastieke zak getrokken voor we terug in onze schoen stapten. Ik was best fier op mijn inventiviteit en met Mickey aan de voeten gingen de laatste uren van de dag als nooit te voren . Een ongeluk komt nooit alleen, dus effectief, er was nog een tweede minpunt aan die woensdag: één van de twee vrienden die geen natte voeten had, had wel een flinke griep opgelopen de dagen ervoor die net dan begon door te komen, dus hij kon op een andere manier ook mooi afzien Maar al die negatieve puntjes worden duidelijk overstemd door Disneyland zelf De kerstsfeer was geweldig, overal lichtjes, muziek, toffe attracties, mooie decors, een parade, Minnie die we konden strikken voor de foto, en vooral: géén wachtrijen! Geen kat die op zo'n regenachtige weekdag beslist om naar een pretpark te gaan, dus wij mochten overal zo binnen en hebben alle attracties 1 tot 3 keer kunnen doen, en soms mochten we gewoon in het karretje blijven zitten omdat er toch geen volk was die de tour na ons wou doen. Zalig gewoon
Door al die kerstsfeer (er staat trouwens een enorme, heerlijk ruikende kerstboom in onze inkomhal!), zouden we bijna Sinterklaas vergeten. Blijkbaar kennen ze hem in Frankrijk, net als in vele andere landen niet. Je moet de mensen zien kijken als ik vertel dat Saint-Nicolas met zijn schimmel 's nachts op de daken rijdt en samen met Zwarte Piet cadeautjes voor de brave kindjes door de schoorsteen brengt. Als ik dan nog eens zou vertellen dat de stouten in de zak van Piet moeten, zouden ze ons helemaal een vreemd volk vinden. En tóch ging de Sint ook naar ons in Parijs komen Dus hadden we 's avonds mooi onze schoen voor de deur gezet. Bij gebrek aan een suikerklontje en een pintje, stak ik er maar een wortel, een prei en twee brieven in (één in het Nederlangs en één in het Frans he ). Toen we de volgende ochtend gingen kijken, waren we toch wel wat teleurgesteld... De volle drie snoepjes lagen er op ons te wachten, géén chocola, speculaas of mandarijntje dus! En het straffe was dat de Sint het nog gedurfd had om én mijn prei én mijn wortel én mijn brieven mee te nemen. Ik heb hem dus meer gegeven dan ik gekregen heb dit jaar! Misschien moet ik me maar eens de vraag stellen of ik wel braaf geweest ben dit jaar..
Grève. Als er nu één woord is dat je in Parijs moet kennen, dan is het dat wel: staking. Hier staken ze er maar op los, precies zonder zich af te vragen wat voor gevolgen dit wel niet heeft voor de hele stad. Vooral de metro kan er wat van, en uiteraard is net mijn lijn daar telkens de grootste dupe van.. Ook zelfmoorden zijn in rond deze tijd van het jaar, en blijkbaar is mijn lijn daar ook al heel populair voor: meeste kans om op slag dood te zijn omwille van de snelheid. Tof voor hen misschien, maar heel wat minder voor ons.. 's Morgens hoor ik dan op de radio dat het weer zover is, en dan is het spurten naar het station geblazen om daar na lang wachten en heel wat ellebogenwerk uiteindelijk in een propvolle metro tegen het raam geplakt te worden. Maar goed, jij zit er dan wel op, in tegenstelling tot die troep mensen die op het perron staan te vloeken.
Gelukkig was de metro woensdag niet van plan om de stad weer op zijn kop te zetten, en aangezien de Thalysvakbonden hun zin gekregen hadden bij de onderhandelingen, bliezen ook zij hun staking af. Op die manier konden mijn grootouders op een rustige manier voor een dag naar hier komen. Zo'n dag vliegt natuurlijk voorbij: voorzien van allerlei (Belgisch) lekkers naar mijn kot gaan, 's middags gaan eten bij Saint Michel, vervolgens nog even snel langs de Notre-Dame lopen, om daarna richting Eiffeltoren te trekken om er een boottocht op de Seine te beginnen. Helaas werkte de virtuele gids op die boot niet goed en klopte de synchronisatie niet. Het gevolg was dan dat ze vertelden dat je bijvoorbeeld Hôtel de Ville op links zou moeten zien, als je eigenlijk nog maar aan het Louvre was. Wijselijk heeft de crew dat ding dan afgezet en heb ik zelf maar wat uitleg gegeven. Na zo'n twee maanden mag er inderdaad van je verondersteld worden dat je de gids op de boot kan vervangen
Enkele avonden geleden was voor mij de maat vol! Ik kwam na een gezellige avond terug op mijn kamer binnen en ondanks dat mijn verwarming op de allerhoogste stand stond, was het eerder een ijskast dan een sauna in mijn kamer. Toen ben ik op pad gegaan en al snel had ik de dader gevonden: om de een of andere bizarre reden blaast mijn ventilatie constant ijskoude buitenlucht recht mijn kamer in. Nadat ik een hele constructie had gebouwd om tot bij dat ding te geraken, heb ik daar eens goed op geslagen.. Zonder resultaat uiteraard. Aangezien het niet het juiste moment was om mijn armkracht in vraag te stellen, heb ik heel dat spel maar dichtgeplakt met plakband De wind was wel te sterk en blaast nu nog steeds door enkele kleine gaatjes, maar het is al veel beter Fier op mijn handigheid ben ik de volgende dag toch maar op zoek gegaan naar de technicien, die een dag later eens kwam kijken en maandag een nieuwe ventilator zal steken. Alles op het gemakje, haast is er hier ook nooit bij hé Het enige wat hij dan zei was dat het niet goed was voor mijn gezondheid en dat ik zuurstoftekort zou kunnen krijgen omdat ik met een afgeplakte ventilatie geen frisse lucht meer zou krijgen. Paljas Dat is toch weer Franse logica ze.. Hij herpakte zich daarna wel, en zei dat ik er enkel ziek van zou worden. En van in vrieskou te slapen word ik niet ziek zeker? Dat is dan al weer een meevaller
In het weekend zijn we (weeral) naar een kerstmarkt gegaan; en het zal nog niet de laatste keer geweest zijn. Deze keer naar diegene op la Défense, blijkbaar de grootste van de regio. Dat was eraan te zien, want na een paar uur hadden we ze nog steeds niet helemaal gedaan en zijn we verkleumd van de kou maar naar huis teruggekeerd. Ach, dan heb ik een rede om nog eens terug te gaan hé De rest van het weekend stond zowat in het thema van een vriend die na 6 weken stage in Parijs verder naar de volgende plaats in Frankrijk vertrok voor een volgende stage. Vrijdag zijn we voor een laatste keer samen uitgeweest en zaterdag hebben we voor de laatste keer samen gegeten en voor de laatste keer een typische avond vol zotte, drukke dingen gehad. Vandaag was het vreemd om ineens met iemand minder aan tafel te zijn.. Raar dat je de afwezigheid van iemand die je nog maar zo kort kent, toch al zo voelt. Ik zit nu ongeveer in de helft van mijn Erasmusverblijf, maar voor een aantal van mijn dichtste vrienden hier begint het einde ook te naderen. Ik zal dus diegene zijn die op bijna alle afscheidsfeestjes aanwezig is
Vandaag spreekt tot u: een gelukkige Sarah Testen zijn verleden tijd, al is het maar voor even, maar dat zal ik geweten hebben. Veel kan of durf ik er nog niet over zeggen.. Op dat vlak ben ik dus nog niet in veranderd, mijn afwachtende houding en de ik-weet-eigenlijk-niet-goed-hoe-het-geweest-is-mentaliteit maken nog steeds integraal deel uit van mijn persoonlijkheid Afwachten dus! Wat opviel bij elk van de proeven was de snelheid waarmee je er hier in moet vliegen. Mijn verstand moest ik in tgv-versnelling zetten om binnen de tijd te kunnen afgeven. Dat had wel de helft van de klas precies niet door, want veel Fransen waren nog bijlange niet klaar als de tijd om was. Of anders hebben zij gewoon dieselhersenen.
Testen gedaan, zorgen voorbij! Onder dat motto vloog ik het weekend in. Met zacht engelengezang en omringd door groen, rood en wit, ben ik zaterdag naar de Champs-Elysées geweest. Inderdaad, de kerstperiode is hier al aangebroken met bijhorende kerstmarkten uiteraard. Ik ben nog nét niet de trotse eigenaar van een kerstmuts en ook kerstinkopen vond ik er al een beetje over, we zijn tenslotte nog maar half november Maar in Parijs kan de kerstman (in levende lijve reeds aanwezig) er niet vroeg genoeg bijzijn! Het grootste kraam op de markt was het Belgische, waar ik in een patriotitische vlaag mijn Canadese en Slowaakse vriendin toch even op wees. Waarop die Canadese zonder mijn hulp Manneke Pis herkende én het nog eens in verstaanbaar Nederlands kon uitspreken! Proper is dat! Ik heb haar niet 'Atomium' leren uitspreken, het enige wat ik op dat moment wou, was warm binnenzitten. Het was duidelijk dat de kerstman naast zijn rendiervervangende pony's ook zijn pooltemperaturen had meegebracht. Enkel de sneeuw is niet tot hier geraakt, die is blijkbaar boven België blijven hangen. Het is heel lief dat jullie aan mij denken, maar ik hoef echt niet te weten wat voor een dik pak sneeuw er toch wel niet in jullie voortuinen ligt en hoe leuk het is om sneeuwpoppen te maken of sneeuwballengevechten te ontketenen. Ik zie gifgroen van jaloezie.. 's Avonds was het tijd om warmere oorden op te zoeken en zijn we naar een Spaanse club getrokken. Hadden we ons uiteraard weer vergist van inkomsprijs en waren we zo'n kwartier te laat om nog gratis binnen te mogen. Dat moet ons dan weer overkomen he Maar kom, niet getreurd, het was absoluut zijn geld waard
Vandaag was dan eerder een rustig dagje om alles terug op orde te stellen na zo'n hectische week. Kamer opruimen (op één of andere manier slaag ik er toch telkens in om daar een mesthoop van te maken), naar de winkel gaan, en wassen uiteraard. Twee van de drie machines heb ik ondertussen al gewassen, maar ik mispak mij toch telkens aan de tijd dat daarin kruipt. Morgen nog de laatste machine en de handwas, en aan strijken begin ik gewoon niet Mooi opvouwen moet maar volstaan
Geweldige uitvinding, dat internet. Maar dan moet het wel werken natuurlijk.. Ook dit weekend was er weer een panne in het Maison des Belges. Het valt op dat dat hier enkel in het weekend plat ligt, toevallig net op de moment dat internettechnici niet werken. Alsof ze het echt doen om ons te pesten.. Op zo'n moment merk je dat je eigelijk niet meer zonder kunt Sinds deze middag is het dus gemaakt, en kan ik mijn blog weer even aanvullen.
Zoals aangekondigd vorige week, gingen Jolien en ik dinsdag naar de Picassotentoonstelling. Beslissen die Fransen toch wel niet om op 11 november even te sluiten zeker?! Geen Picasso voor ons dus.. Op naar Palais de la Découverte dan maar, dat was nl. vlakbij die tentoonstelling. Nu moet je weten dat dat een soort Technopolis is, met kindjes als doelpubliek Doe dat dan op een schoolvrije dag en je zwemt er tussen de kindjes Geen probleem voor mij (ik weet niet of ik ook in Joliens naam mag spreken), ik was minstens even gefascineerd als die kleine pagadders. 's Avonds zijn we naar Crazy Horse geweest. Even uitleggen wat dat is: de Moulin Rouge, maar dan beter Voor de leken: Moulin Rouge is not done anymore in Parijs. Wij mochten binnen aan studententarief, wat me toch bespaarde van twee weken droog brood en water. Om één rij voor ons te zitten, betaal je namelijk 120 en zie je echt geen bal meer.
Sinds Jolien weg is, ben ik in mijn boeken gevlogen. Ik heb deze week namelijk drie testen. Ze kondigen hier alles zo'n weekje op voorhand aan, plannen -wat ze er in België dan instampen vanaf het tweede middelbaar- kennen ze hier niet. Als Erasmusstudent volg ik lessen bij verschillende richtingen, met als gevolg dat die testen dus ineens samenvallen voor mij. En uiteraard heb je geen poot om op te staan als het nog maar in je op zou komen om uitstel te vragen, ze lachen je toe met de woorden: "Jij hebt gekozen om naar Parijs te komen, wij hebben je niet gevraagd hé." Dus doe ik al niet de moeite om het te vragen Gedachten op nul en studeren, zo simpel is dat. Best wel lastig, want ik ben niet meer gewoon om tijdens het jaar te studeren, zeker niet voor testen. Maar het systeem is hier helemaal anders: op de eindexamens in januari staan 50% van de punten, wat dus wilt zeggen dat ik tijdens het jaar de andere 50% moet halen. De testen van deze week staan waarschijnlijk op ongeveer 25%, afhankelijk van het vak. En die cijfers maken me dus nóg zenuwachtiger... Het is de eerste keer in mijn universiteitsleven dat ik écht schrik heb om te buizen..
Om dit toch af te sluiten met een positieve noot: ik heb hier een hoop vervangmama's gevonden precies. Mijn kotgenoten koken, doen inkopen en wassen zelfs af voor mij Ze doen er alles voor opdat ik geen tijd zou verliezen. Als ik het zou vragen, zouden ze me zelfs afvragen, maar dat vind ik er nét iets over
Brand dinsdag, donderdag en vrijdag maar alle kaarsen die je vindt voor mij, Groet! X
Ontsteek het vuurwerk, maak je klaar voor een staande ovatie met oorverdovend applaus en laat de fanfare aanrukken, want is gelukt: mijn Franse inschrijving is definitief sinds dinsdag 4 november! De ontvangst van het papiertje waar alles om draaide was op zich niet zo spectaculair, maar na de hele weg die ik daarvoor afgelegd had, was het toch een kleine overwinning. Nu nog een handtekening van de Universiteit Antwerpen erop, en klaar is kees. Tegen dat dat dan weer gelukt is, ben ik waarschijnlijk al weer terug thuis
Na een rotdonderdag - waarvan ik jullie de details bespaar, mijn gezaag zou ons te ver leiden - kwam Jolien aan in Parijs! Slechts één nanoseconde had mijn gemoed nodig om zich 180° te draaien en weer op zonneschijn te staan Sinds ze hier is, hebben wij precies al heel de stad rondgecrost. De cultuurbabaar wiens maag al keerde bij het lezen van mijn vorige cultuurweekend, slaat dit weekverslag best even over. Op drie dagen tijd hebben wij zoveel gedaan dat m'n Franse informaticavriendin na het horen van mijn verhalen over het weekend, verwonderd zei dat we zelfs meer gedaan hebben dan Parijzenaars zelf zouden doen. We hebben ons toeristisch kantje eens laten zien he
Vrijdag had ik eerst les en heeft Jolien op Île de la Cité rondgewandeld. Daarna gingen we samen verder naar Saint-Germain en kwamen we zowat overal waar iets ofwel gesloten was ofwel aan het sluiten was terwijl wij er binnenwaren. Het museum van Delacroix was gesloten, Jardin du Luxembourg sloot net als wij het wouden verlaten, het Louvre -gratis op vrijdagavond- werden we uitgejaagd (zelfs nog voor we tot bij de Mona Lisa geraakt zijn!), net als de Sacré Coeur die we 's avonds bezochten. Aan ons time management kan dus nog wat geschaafd worden
Tijdens het weekend hebben we precies niet op een meter gekeken wat betreft het wandelen, mijn benen zijn er nog moe van! Wandelend en vloekend op al die trappen hier, bezochten we le Marais, la Défense, Montmartre (in tegenstelling tot vrijdag, zagen we het nu bij daglicht) en namen we telkens een kijkje in dichtbijzijnde musea die deze keer wel (lang genoeg) open waren. Met Centre Pompidou waren we uiteraard een paar uur zoet, Musée de l'Erotisme was sneller gezien. Dit laatste hebben ze neergepland in de hoerenbuurt om die wijk wat op te waarderen, maar dat museum mag zelf toch ook nog wat verbeterd worden hoor..
De brug maken kennen ze in Frankrijk niet, dus vandaag had ik helaas weer les en is Jolien er op uitgetrokken om de stad verder te verkennen en weer enkele musea mee te pikken. Je zit aan een kunstschool of je zit er niet he Om niet onder te doen voor de voorbije dagen, staat ons morgen ook een drukke dag te wachten, want we willen onder andere nog heel graag naar de tijdelijke tentoonstelling van Picasso, maar blijkbaar moet je daar toch een wachtrij van anderhalf uur voor rekenen.. Er is ook voorverkoop; handig denk je dan, maar die is al uitverkocht tot december. Als sneeuw voor de zon verdwijnt die handigheid dan ook weer.
Tot zover de update van mijn Parijse leven dan weer! Groetjes x
Ooit word ik minister van internationale vereenvoudiging, laat me dat bij deze beloven. Zien Fransen dan echt zelf niet dat ze vreselijk omslachtig te werk gaan? Deze week moest ik het laatste deel van mijn inschrijving in orde brengen, absoluut ten allerlaatste voor woensdag! Hiervoor had ik nog last minute toestemmingen nodig van de Universiteit Antwerpen, andere Parijse faculteiten,... Maar goed, waar een Sarah is, is een weg, dus dinsdagmiddag zat ik mooi met al mijn documenten op de metro naar het Erasmusbureau. Drie kwartier later zeggen ze mij daar doodleuk dat ze op dat document een stempel zullen zetten en dat ik het vanaf volgende week mag komen halen. Op mijn vraag 'waarom?!' zeiden ze me op een toon alsof ik de domste Belg was die ze ooit gezien hadden: "omdat jij dat moet opsturen naar uw universiteit hé." Ik had het niet eens op het feit dat ik het daarom moest komen halen (waarom kunnen zij dat trouwens niet zelf opsturen?), maar op waarom ze daar niet ineens een stempel op konden zetten..? Ach, dat zal wel weer één of ander Franse principe zijn zeker? Dus kon ik terug drie kwartier de metro op, om morgen nog eens leuk hetzelfde traject op en af te doen En dan vragen sommigen zich af waarom ik me hier nooit verveel..
Woensdag kreeg ik voor het eerst bezoek! Mama en Laurens kwamen een dag langs, vergezeld van allemaal lekkers. Mijn kotgenoten waren -volkomen terecht- stikjaloers op de wortelpuree en cake van ons bomma Voor we de stad introkken, hebben we eerst hier nog de was gedaan en naar de winkel geweest. Rampscenario's op wasgebied zijn dus voorkomen, en eindelijk kon ik ook veel water inslagen, want ik liet nu mijn broer dragen wat ik alleen niet allemaal in één keer kan meezeulen Daarna hebben we de Eiffeltoren beklommen, met de nadruk op klimmen. Liften zijn voor mietjes, dus wij de trappen op! Na een knap staaltje conditietraining was ik fier dat ik boven al een heel aantal dingen kon herkennen vanuit de hoogte zonder op de bordjes te kijken
Ook dit weekend was één en al cultuur. Zaterdag zijn we naar Cimetière Père Lachaise geweest, op een dag als één november kan je bijna niet anders. Ik stond versteld hoe groot dat eigenlijk wel niet was en door al die straatjes en graspleinen daarin was ik al snel mijn oriëntatie kwijt. Sommige graven waren erg verloederd, wat dan weer in schril contrast stond met andere bombastische tombes. Waarom willen mensen daar eigenlijk toch zoveel geld voor geven? De persoon in kwestie zal het niet meer weten hoor. Maar ja, je bent beroemd of je bent het niet he Het leek trouwens zelfs of het weer zich wat aan de sfeer had aangepast, want we werden de hele dag vergezeld van guur herfstweer met een regendreiging boven ons hoofd.. Vandaag ben ik dan weeral vreselijk vroeg opgestaan om naar een marktje te gaan in de buurt. Die sloeg wat tegen, want wij hadden net iets anders verwacht dan een soort rommelmarkt, maar blijkbaar was de markt waar wij heen wouden er pas in de namiddag. Opgestaan voor niets dus.. In de namiddag zijn we dan naar Musée d'Orsay en Musée Rodin geweest, want de eerste zondag van de maand zijn alle musea van Frankrijk gratis. Een geweldige vondst, dat moeten ze in België ook invoeren! De meterslange rijen om aan te schuiven hadden we tegen alle verwachtingen in redelijk snel getrotseerd, want omdat niemand een ticketje moest kopen, kon iedereen vlot binnen. Ik ben volgens mij nog nooit zo onder de indruk geweest van een museum als van Musée d'Orsay.. Er was geen impressionistisch werk dat er niet hing en eigenlijk kon ik gewoon blijven kijken naar die schilderijen. De toeristische gids zal wel gelijk hebben: als je maar de tijd hebt om één museum te doen, doe dan Musée d'Orsay. Ben ik weer blij dat ik dat tenminste al gezien heb Musée Rodin was iets helemaal anders: een prachtig gebouw en een nog geweldigere tuin vol met zijn beeldhouwerken. Ook hier was er weer geen enkel groot werk van hem dat ontbrak. En al zeg ik het zelf, ik zou verdraaid goed aarden in dat kasteeltje daar. Ik zag de kamerindeling van het huis zoals ik het zou inrichten al volledig voor mij, en ook in de tuin stond het zwembad er redelijk snel in gedachten erbij geplaatst Zeg nu zelf, kasteelvrouw, het zou me staan! Achja, de meeste dromen zijn bedrog, maar hoop doet leven zeker?
Deze keer geen kapers op de internetkust, dus dacht ik de draad terug op te pikken en weer op zondag op m'n blog te schrijven. 't Was dan wel maar een korte week, want woensdag heb ik hier nog iets te lezen gezet, maar mijn verhaal zal er daar niet korter om zijn. Helaas, ik had net een heel verhaal getypt, en bij het verzenden ging het fout.. Grr, vandaar dus poging twee nu.
Woensdag vertelde ik over de onaangekondigde overhoringen, en ja hoor, twee dagen later had ik het al aan mijn been! Interrogation surprise, merde... Ik had ge-luk-kig de avond van te voren dat vak eens vastgepakt en wat bekeken, maar was er niet mee klaargeraakt omdat ik die avond uitging (waarover hieronder meer). Vandaar dat ik de volgende ochtend vroeg was opgestaan (wat best wel pijnlijk was) en de rest wat had overlopen. Gewapend met de gedachte aan de omgekeerde wet van Murphy vertrok ik met een gerust hart naar de unief. Ik dacht: als ik mijn les niet bekeken zou hebben, is het gegarandeerd test, maar nu ben ik er zelf vroeger voor opgestaan, dus is het zowieso geen test. NIET DUS! Sloeg dat even tegen... Het mooie aan die test was ook dat het dan nog eens defintievragen waren, en ik kan je verzekeren: als er iets moeilijk is in een vreemde taal, dan is het wel een allesomvattende definitie verzinnen! Gevolg: een slechtgezinde Sarah voor de rest van de namiddag, iets wat hier nog maar zelden is voorgekomen. Achja, ik was niet alleen, de hele meute Franse medestudenten was minstens zo slechtgezind. Zich ten onrechte slecht behandeld voelend, begonnen ze daar te discussiëren met de 'charge de TD' (diegene die het werkcollege leidt) dat het toch niet kon dat er enkel definitievragen waren en blablabla... Als ze maar kunnen discussiëren en door elkaar kunnen roepen zijn ze hier gelukkig he
Bon, het uitgaan in Parijs dan. Als ik het in één woord moet samenvatten: duur! We hadden wel iets gevonden waar op donderdag gratis toegang was, dat lijkt hier dus al wat op Antwerpen Vestaire of iets drinken daarentegen blijft duur. Een eenvoudig pintje kost hier 7, dan hoef ik de prijzen van sterke drank, laat staan cocktails, niet te zeggen zeker Maar dat is hier nu gewoon zo. Aanvaarden dus die handel, en anders niet weggaan, c'est simple comme bonjour . Qua mensen is het hier maar een vreemd allegaartje. Het ging van opgetutte miekes en bijhorende macho's tot mensen in jeans, t-shirt en sportschoenen, tot alternatieven. Het verwonderde mij dat die allemaal binnenmochten en ook wouden.. Van hokjesmentaliteit is er dus geen sprake en feesten kunnen ze hier gewoon samen En ahja, het was geen tectonic-muziek
Zaterdag ben ik met een aantal mensen van het Maison des Belges naar Versailles geweest. 's Morgens vloeken omdat je zo vroeg moet opstaan in een weekend verdorie, met een slaapkop naar de winkel om een picknick in te slagen en dan nog een lange tram- en metrorit: wauw, het was het allemaal waard! Tussen struiken, bomen, fonteinen, beelden en met barokmuziek op de achtergrond hebben we 's middags gegeten en daarna hebben we het kasteel zelf bezocht. Die Lodewijk XIV woonde verdraaid niet in een barakske De tuinen hebben we daarna helaas niet meer kunnen doen, daar was geen tijd meer voor. Dat is dan ineens een prima excuus om op een mooie winterdag nog eens terug te komen
Wat betreft de Sarah-stopt-met-nagelbijten-story: we zijn op de goede weg! Aan allen die dus denken dat ik het niet zal kunnen en er 5 op durven/dierven zetten, gelieve je te melden, dan geef ik je hopelijk over een paar weken mijn rekeningnummer waar ik zeer graag jouw bedrag op zal ontvangen. Of durf je je niet meer kenbaar te maken ? Zij die mij steunen en mijn ik-stop-ook-met-iets-buddy willen worden, meld je ook maar. Anders wordt het moeilijk om elkaar in zware tijden te steunen he.. Mijn gastenboek, e-mail, Facebook, gsm,... staat altijd open voor jou En tenslotte aan allen die in mij geloven: nen dikke merci thuisfront!
Eindelijk! Het is ondertussen woensdag, maar ik heb terug internet en kan dus ook weer iets op mijn blog posten. Je volgende portie lectuur komt er dus zo aan, deze keer iets langer als anders, want op deze anderhalve week is er weeral zoveel gebeurd Vorige week (mijn tweede lesweek dus) zijn de TD's hier begonnen. Helaas heeft 'TD' hier een andere betekenis als in België: Travaux Dirigés, met andere woorden: een oefeningencollege. En -zeg ik met een tweede zucht- ook dat gaat in Parijs anders in zijn werk dan in Antwerpen. Hier is het namelijk ten eerste al verplicht om aanwezig te zijn in de les, maar ten tweede moet je ook elke les nog eens volledig voorbereid hebben! Dat wordt uiteraard in Antwerpen van iedere student verwacht, maar het verschil is dat ze het hier ook effectief controleren. Ze halen je voorbereidingen op of duiden je aan om vooraan in de klas even te komen uitleggen hoe de oefening in elkaar zit. Mooi is dat dus. Maar alsof dat nog niet genoeg is, heb ik zelfs een les waarbij je elke keer je les moet geleerd hebben. Inderdaad, ze kunnen je daar telkens verrassen met een onaangekondigde overhoring. Ja, ik hoor het al menig mensen denken: dat doen ze bij ons al niet meer in de laatste jaren van het middelbaar. Achja, wie ben ik om het Parijse systeem om te gooien, dus zit er niets anders op dan braaf mijn lesje te leren zoals elke Belgische veertienjarige..
Gisteren heb ik mijn eerste spreekbeurt gehad! Dat was nogal wat.. Eerst al enorm veel voorbereiding, en dan viel de internetverbinding hier nog eens een heel weekend weg dus kon ik niets opzoeken op het internet en ook niets doorsturen naar de jongen waarmee ik die spreekbeurt moest doen. Dikke miserie dus en extra veel stress! Uiteindelijk was alles nog op tijd afgeraakt, maar ik kom op de unief aan en merk daar een half uur voor de les begint dat ik mijn papieren thuis was vergeten waarop stond wat ik moest zeggen. Tijd om over huis te gaan, was er dus niet meer.. Je kent mij: nóg meer stress dus ! Dan moet je ook weten dat mijn medestudenten van dat vak -transporteconomie- allemaal ouder zijn (sommige zouden zelfs mijn ouders kunnen zijn) en speciaal zijn toegelaten om op de Sorbonne die master te volgen. De kans is blijkbaar echt klein om hier toegelaten te worden voor die richting, maar net die slimmeriken zaten dus maar weer mooi in mijn les Bijgevolg weten die ook echt alles over transporteconomie, dus als je iets fout zegt, ben je gezien.. En dáár komt dan nog eens bij dat Franse studenten ook heel graag discussiëren en veel vragen stellen na spreekbeurten. Ik hoef er zeker geen tekening bij maken wat voor een stresskip ik op dat moment wel niet was Maar goed, vluchten heeft geen zin, dus verstand op nul en gewoon beginnen! Achteraf zei de prof dat hij het goed vond (hip hoi!), maar graag meer over de methodologie had gezien (boring..). Maar wat ik belangrijker vond, was dat de studenten zelf achteraf naar mij kwamen en me zeiden dat we het goed gedaan hadden. Echt leuk dat net die mensen dat komen zeggen, want in de eerste lessen waren die echt niet vriendelijk. Maar je ziet, de wonderen zijn de Franse wereld nog niet uit!
Vorige week zei ik dat ik nog geen Fransen kende, maar ondertussen heb ik in een aantal lessen toch enkele telgen van het Franse ras leren kennen. Niet te hard van stapel lopen, het zijn nog geen 'echte vrienden', maar wat niet is, kan uiteraard nog komen he :-p Ik ben gewoon al blij dat ik naast iemand kan zitten in de les en ermee babbelen, lachen,... én dat ik mijn Frans wat kan oefenen Want als ik de balans opmaak van twee weken Frankrijk, dan is het maar pover gesteld met mijn spreekvaardigheden hoor. De taal begrijpen daarentegen gaat steeds beter
Het voorbije weekend ben ik onder andere naar de mis geweest in de Notre Dame Wij wouden wel eens weten hoe dat was hier, dus na een heerlijke brunch gingen we op weg naar de kathedraal van Parijs met een Russisch orthodox meisje en een heel katholieke Duitse Nadien uiteraard nog wat door de stad gekuierd en genoten van het mooie weer.
Ohja, iets helemaal anders nu. Sommigen weten misschien nog dat ik in het begin bang was om naar Parijs te komen: een wereldstad en ik zou er dan zoveel maanden alleen in moeten overleven.. Maar na zo'n dikke twee weken, heb ik hier m'n draai wel gevonden en ik ben hier echt graag. De stad is geweldig (ik denk nu al aan alle dingen die ik níet ga kunnen zien) en ik heb een hoop leuke mensen rond mij. Ik heb me aangepast aan verschillende kleine dingen die hier anders zijn waarvan ik het niet verwacht had, maar dat lukt allemaal heel goed. En ik vind het leuk om elke dag nieuwe dingen te ontdekken en te ondervinden.. Dus als het een troost kan zijn voor mensen die me misschien eens missen: ik denk veel aan thuis, maar ik ben hier echt wel gelukkig
Met deze mooie noot sluit ik mijn tekstje af en ga ik slapen Ohja, ik heb besloten te stoppen met nagelbijten! (voor de zoveelste keer ) Ik wil wel eens weten hoe hoog het thuisfront mijn slaagkansen acht, dus stemmen mag hiernaast Kus xx
Hallo België De eerste schoolweek zit erop! De Sorbonne is één groot doolhof, ik vind er nog niets zelf zonder het aan de bewakers te vragen Laat dat nu al één van de speciale dingen zijn hier: bewakers op school. Zonder studentenpas kom je er niet in, en in het gebouw zelf lopen er dan ook nog eens zoveel bewakers rond dat je bang bent dat er bomalarm is ofzo. Maar uiteraard went dat snel De aula's noemen hier amphitheatres en zo zien ze er ook uit! Grote muurschilderingen, plafonds waarop in gouden letters bekende studenten/proffen van de Sorbonne staan geschreven, kortom: bijna adembenemend als je er voor de eerste keer binnenkomt. De lessen zelf vallen op zich wel mee, het volgen van de ene les gaat al beter als het volgen van de andere les. Tijdens mijn eerste les heeft het bijvoorbeeld een half uur geduurd voor ik wist waarover het eigenlijk ging Maar bon, daarna had ik de rode draad meestal wel, details begrijpen daarentegen is soms nog wat te hoog gegrepen. Wat ook wel nog heel moeilijk gaat, is het luisteren en schrijven tegelijk. Vaak wil ik een zin opschrijven, maar ben ik tegelijk aan het luisteren naar de volgende zin, en dan ben ik de eerste zin vergeten en kan ik die niet meer opschrijven.. Dat is wel een groot nadeel, want proffen hebben hier geen boeken, maar hetgeen zij zeggen moet gekend zijn. Lastig dus om je eigen cursus samen te stellen als buitenlander. Aan de Franse studenten moet je eigenlijk ook geen hulp vragen, want in het algemeen zijn die echt onvriendelijk en asociaal. Het vreemde is dat die hier ook gewoon alleen in de les zitten en niet naast iemand gaat zitten die ze kennen. En als jij iets zou vragen aan hen, heb je dan ook kans om doodgebliksemd te worden.. Ik ben in veel lessen de enige Erasmusser precies, dus had ik toch meer gehad aan een open en sociale inheemse bevolking Scheer ze natuurlijk niet allemaal over dezelfde kam, want tijdens één les heb ik ook eens twee vriendelijke Franse meisjes ontmoet die oprecht geïnteresseerd leken. Wat me wel opviel: dat zijn hier megastrevers! Deze studenten zijn volgens mij de droom van elke professor Allemaal braaf noteren, heel goed de les volgen en als de prof een vraag stelt: met z'n allen erop antwoorden! Echt helemaal anders als in Antwerpen waar iedereen spontaan naar zijn blad kijkt als de prof een vraag stelt aan de aula..
Ondertussen ben ik ook ingeschreven om te sporten! Driewerf hoera! Dat heeft me dus twee dagen gekost.. Dinsdag stond ik daar mooi met al mijn documenten, maar blijkbaar had ik nog een extra attest nodig dat officieel zei wanneer ik les had. Dat attest zou ik echter pas ten vroegste vrijdag krijgen, en er was nog maar één plaats om ballet te doen. Ik wou dus echt die plaats, want tegen vrijdag zou iemand anders die al lang ingepakt hebben hé. Maar ook al wist ik zeker dat ik geen les had op het balletmoment, ik mocht mij daar niet voor inschrijven, want: regels zijn regels! En Frankrijk zou Frankrijk niet zijn als ze die niet braaf zouden volgen... Hier heb je echt voor alles een bewijs van god weet wat nodig! Dan ben ik dus twee keer op en af gelopen naar het Erasmusbureau om toch te zagen voor een attestje, want ik kon - ocharme ocharme- niet sporten. De zielige ogen hebben het uiteindelijk klaargekregen, en woensdag mocht ik me dan toch inschrijven! Dus vanaf nu mag ik meedoen aan danse classique en danse contemporaine Deze laatste les heb ik al meegedaan, en dat was al supertof!
Als ik dan geen Franse studenten leer kennen, gooi ik me wel op een ander marktsegment: buitenlanders. Ik heb hier in het Maison des Belges al veel nieuwe mensen ontmoet (uiteraard bijna allemaal Belgen ), en via een soort studentenorganisatie voor vreemde studenten heb ik ook mensen van andere landen leren kennen. Met hen ben ik onder andere vrijdag uit geweest en zondag met een paar anderen naar een vlooienmarkt gegaan (ik dacht dat dat klein zou zijn, maar dat was gewoon de Meir in souks-vorm!), en naar Montmartre. Zaterdag heb ik door Le Marais gewandeld en vreemde dingen gezien. Ineens wandelden wij tussen mensen die doodstil stonden in een bevroren positie, en zo'n twee minuten later beginnen die allemaal samen bellen te blazen..!? Dat bleek dan een toneelgroep te zijn, dus zetten we onze tocht verder tot we plots midden in een betoging stonden! Veel drukte en allemaal vreemde mensen, tot we de slogans begrepen: dat was de betoging van de transseksuelen! Je kan het je zo gek niet bedenken of het liep ertussen. Zelfs mensen die er halfnaakt met hun bortsen bloot over straat liepen! Achja, daarvoor zijn we naar Parijs gekomen en niet naar een boerengat in Frankrijk zeker he? Hier kan je je dus blijkbaar aan zo'n dingen verwachten
Ziezo, dat is het voor vandaag. Ik heb gehoord dat er al klachten zijn over het tempo waarop mijn berichtjes elkaar opvolgen.. Welnu, aan al die mensen: je zou is moeten weten hoeveel werk ik hier heb Maar klachten kunnen persoonlijk bij mij gemeld worden en zullen in de mate van het mogelijke opgevolgd worden Kus uit Parijs x
Sinds deze avond ben ik in Parijs, voor echt, voor altijd (tot Kerst dan toch ). Vanaf nu zien jullie mij in de weekends dus niet meer. Op vraag van zovelen heb ik deze blog gemaakt, we zien wel hoe lang ik iemand hiermee kan boeien en mezelf kan opleggen te schrijven Aan de vooravond van m'n eerste schooldag is er nog niet zoveel spectaculairs gebeurd, maar voor diegenen die ik niet meer gezien/gehoord heb de laatste tijd: een korte uiteenzetting van de voorbije twee weken. Sinds 25 september ben ik een trouwe Thalysgebruiker en pendelde ik reeds 3 keer op en af naar Parijs, iets wat ik te danken had aan de 'goede' communicatie vanuit Frankrijk naar hun buitenlandse studenten toe. Dit blijkt het land toch te typeren: als ze eens iets laten weten, is het niet op jou van toepassing, of krijg je op het laatste moment te horen; en van time management hebben ze hier zeker nog niet gehoord. Dat leidt dan weer tot één chaos bij de inschrijvingen, waar ik deel mocht uitmaken van volgend tafereel: een stuk of 60 Erasmussers lopen als kiekes zonder kop door een lokaal, niet begrijpend wat er van hen verwacht wordt, en dit allemaal terwijl ze luidkeels naar hun vrienden aan de andere kant van de klas roepen, uiteraard ieder in zijn eigen taal. Tot iedereen plots op hetzelfde idee komt: laten we het aan een van de Fransen vragen die vooraan zitten, die zijn er tenslotte om ons te helpen! Waarop die Fransen uit hun krammen schieten en ons terug willen laten gaan zitten, waarna alles terug van voren af aan begint. Van een soep gesproken! Bon, na zo'n dikke twee uur was ik dan toch ingeschreven voor het volle één vak! Nog vier te gaan dus Maar da's werk voor volgende week. Ondertussen ben ik ook al volwaardig student aan de Sorbonne, een proces dat meer gedisciplineerd verliep, hier hadden ze dan ook bewakers aangesteld om orde op zaken te stellen Sinds woensdag mocht ik op mijn kot, ziet er echt goed uit! M'n kot in Antwerpen wil ik al niet meer terug Nu, volgens een meisje dat ik in de keuken zag, heb ik wel een van de kleinere kamers. Misschien moet ik dan maar niet gaan zien naar de andere, want dan ben ik waarschijnlijk niet meer tevreden met de mijne Als ik eens tijd heb en mijn kamer op orde heb gesteld (ja, er is nu al rommel! ik ben hier nog geen vijf uur..), zal ik eens een foto nemen en is zien of ik die hier op dat blogje gesmeten krijg Bon, genoeg voor vandaag! Tegen volgende week zal ik hier wel al iets nieuw neergeschreven hebben dus als je zin hebt, kom je tegen dan nog maar eens kijken Zoen x
Ik had precies een langer verblijf in gedachten, want exact een uur te vroeg stond ik op het perron me af te vragen waarom zij nu niet uit die Thalys stapte.. Om dan vijf minuten en een wandeling langs de volledige trein later te beseffen dat ik me grandioos van uur vergist had en dat dat dus helemaal haar trein niet was 
De wind was wel te sterk en blaast nu nog steeds door enkele kleine gaatjes, maar het is al veel beter 
Om niet onder te doen voor de voorbije dagen, staat ons morgen ook een drukke dag te wachten, want we willen onder andere nog heel graag naar de tijdelijke tentoonstelling van Picasso, maar blijkbaar moet je daar toch een wachtrij van anderhalf uur voor rekenen.. Er is ook voorverkoop; handig denk je dan, maar die is al uitverkocht tot december. Als sneeuw voor de zon verdwijnt die handigheid dan ook weer. 
