Ooit word ik minister van internationale vereenvoudiging, laat me dat bij deze beloven. Zien Fransen dan echt zelf niet dat ze vreselijk omslachtig te werk gaan? Deze week moest ik het laatste deel van mijn inschrijving in orde brengen, absoluut ten allerlaatste voor woensdag! Hiervoor had ik nog last minute toestemmingen nodig van de Universiteit Antwerpen, andere Parijse faculteiten,... Maar goed, waar een Sarah is, is een weg, dus dinsdagmiddag zat ik mooi met al mijn documenten op de metro naar het Erasmusbureau. Drie kwartier later zeggen ze mij daar doodleuk dat ze op dat document een stempel zullen zetten en dat ik het vanaf volgende week mag komen halen. Op mijn vraag 'waarom?!' zeiden ze me op een toon alsof ik de domste Belg was die ze ooit gezien hadden: "omdat jij dat moet opsturen naar uw universiteit hé." Ik had het niet eens op het feit dat ik het daarom moest komen halen (waarom kunnen zij dat trouwens niet zelf opsturen?), maar op waarom ze daar niet ineens een stempel op konden zetten..? Ach, dat zal wel weer één of ander Franse principe zijn zeker? Dus kon ik terug drie kwartier de metro op, om morgen nog eens leuk hetzelfde traject op en af te doen En dan vragen sommigen zich af waarom ik me hier nooit verveel..
Woensdag kreeg ik voor het eerst bezoek! Mama en Laurens kwamen een dag langs, vergezeld van allemaal lekkers. Mijn kotgenoten waren -volkomen terecht- stikjaloers op de wortelpuree en cake van ons bomma Voor we de stad introkken, hebben we eerst hier nog de was gedaan en naar de winkel geweest. Rampscenario's op wasgebied zijn dus voorkomen, en eindelijk kon ik ook veel water inslagen, want ik liet nu mijn broer dragen wat ik alleen niet allemaal in één keer kan meezeulen Daarna hebben we de Eiffeltoren beklommen, met de nadruk op klimmen. Liften zijn voor mietjes, dus wij de trappen op! Na een knap staaltje conditietraining was ik fier dat ik boven al een heel aantal dingen kon herkennen vanuit de hoogte zonder op de bordjes te kijken
Ook dit weekend was één en al cultuur. Zaterdag zijn we naar Cimetière Père Lachaise geweest, op een dag als één november kan je bijna niet anders. Ik stond versteld hoe groot dat eigenlijk wel niet was en door al die straatjes en graspleinen daarin was ik al snel mijn oriëntatie kwijt. Sommige graven waren erg verloederd, wat dan weer in schril contrast stond met andere bombastische tombes. Waarom willen mensen daar eigenlijk toch zoveel geld voor geven? De persoon in kwestie zal het niet meer weten hoor. Maar ja, je bent beroemd of je bent het niet he Het leek trouwens zelfs of het weer zich wat aan de sfeer had aangepast, want we werden de hele dag vergezeld van guur herfstweer met een regendreiging boven ons hoofd.. Vandaag ben ik dan weeral vreselijk vroeg opgestaan om naar een marktje te gaan in de buurt. Die sloeg wat tegen, want wij hadden net iets anders verwacht dan een soort rommelmarkt, maar blijkbaar was de markt waar wij heen wouden er pas in de namiddag. Opgestaan voor niets dus.. In de namiddag zijn we dan naar Musée d'Orsay en Musée Rodin geweest, want de eerste zondag van de maand zijn alle musea van Frankrijk gratis. Een geweldige vondst, dat moeten ze in België ook invoeren! De meterslange rijen om aan te schuiven hadden we tegen alle verwachtingen in redelijk snel getrotseerd, want omdat niemand een ticketje moest kopen, kon iedereen vlot binnen. Ik ben volgens mij nog nooit zo onder de indruk geweest van een museum als van Musée d'Orsay.. Er was geen impressionistisch werk dat er niet hing en eigenlijk kon ik gewoon blijven kijken naar die schilderijen. De toeristische gids zal wel gelijk hebben: als je maar de tijd hebt om één museum te doen, doe dan Musée d'Orsay. Ben ik weer blij dat ik dat tenminste al gezien heb Musée Rodin was iets helemaal anders: een prachtig gebouw en een nog geweldigere tuin vol met zijn beeldhouwerken. Ook hier was er weer geen enkel groot werk van hem dat ontbrak. En al zeg ik het zelf, ik zou verdraaid goed aarden in dat kasteeltje daar. Ik zag de kamerindeling van het huis zoals ik het zou inrichten al volledig voor mij, en ook in de tuin stond het zwembad er redelijk snel in gedachten erbij geplaatst Zeg nu zelf, kasteelvrouw, het zou me staan! Achja, de meeste dromen zijn bedrog, maar hoop doet leven zeker?
Deze keer geen kapers op de internetkust, dus dacht ik de draad terug op te pikken en weer op zondag op m'n blog te schrijven. 't Was dan wel maar een korte week, want woensdag heb ik hier nog iets te lezen gezet, maar mijn verhaal zal er daar niet korter om zijn. Helaas, ik had net een heel verhaal getypt, en bij het verzenden ging het fout.. Grr, vandaar dus poging twee nu.
Woensdag vertelde ik over de onaangekondigde overhoringen, en ja hoor, twee dagen later had ik het al aan mijn been! Interrogation surprise, merde... Ik had ge-luk-kig de avond van te voren dat vak eens vastgepakt en wat bekeken, maar was er niet mee klaargeraakt omdat ik die avond uitging (waarover hieronder meer). Vandaar dat ik de volgende ochtend vroeg was opgestaan (wat best wel pijnlijk was) en de rest wat had overlopen. Gewapend met de gedachte aan de omgekeerde wet van Murphy vertrok ik met een gerust hart naar de unief. Ik dacht: als ik mijn les niet bekeken zou hebben, is het gegarandeerd test, maar nu ben ik er zelf vroeger voor opgestaan, dus is het zowieso geen test. NIET DUS! Sloeg dat even tegen... Het mooie aan die test was ook dat het dan nog eens defintievragen waren, en ik kan je verzekeren: als er iets moeilijk is in een vreemde taal, dan is het wel een allesomvattende definitie verzinnen! Gevolg: een slechtgezinde Sarah voor de rest van de namiddag, iets wat hier nog maar zelden is voorgekomen. Achja, ik was niet alleen, de hele meute Franse medestudenten was minstens zo slechtgezind. Zich ten onrechte slecht behandeld voelend, begonnen ze daar te discussiëren met de 'charge de TD' (diegene die het werkcollege leidt) dat het toch niet kon dat er enkel definitievragen waren en blablabla... Als ze maar kunnen discussiëren en door elkaar kunnen roepen zijn ze hier gelukkig he
Bon, het uitgaan in Parijs dan. Als ik het in één woord moet samenvatten: duur! We hadden wel iets gevonden waar op donderdag gratis toegang was, dat lijkt hier dus al wat op Antwerpen Vestaire of iets drinken daarentegen blijft duur. Een eenvoudig pintje kost hier 7, dan hoef ik de prijzen van sterke drank, laat staan cocktails, niet te zeggen zeker Maar dat is hier nu gewoon zo. Aanvaarden dus die handel, en anders niet weggaan, c'est simple comme bonjour . Qua mensen is het hier maar een vreemd allegaartje. Het ging van opgetutte miekes en bijhorende macho's tot mensen in jeans, t-shirt en sportschoenen, tot alternatieven. Het verwonderde mij dat die allemaal binnenmochten en ook wouden.. Van hokjesmentaliteit is er dus geen sprake en feesten kunnen ze hier gewoon samen En ahja, het was geen tectonic-muziek
Zaterdag ben ik met een aantal mensen van het Maison des Belges naar Versailles geweest. 's Morgens vloeken omdat je zo vroeg moet opstaan in een weekend verdorie, met een slaapkop naar de winkel om een picknick in te slagen en dan nog een lange tram- en metrorit: wauw, het was het allemaal waard! Tussen struiken, bomen, fonteinen, beelden en met barokmuziek op de achtergrond hebben we 's middags gegeten en daarna hebben we het kasteel zelf bezocht. Die Lodewijk XIV woonde verdraaid niet in een barakske De tuinen hebben we daarna helaas niet meer kunnen doen, daar was geen tijd meer voor. Dat is dan ineens een prima excuus om op een mooie winterdag nog eens terug te komen
Wat betreft de Sarah-stopt-met-nagelbijten-story: we zijn op de goede weg! Aan allen die dus denken dat ik het niet zal kunnen en er 5 op durven/dierven zetten, gelieve je te melden, dan geef ik je hopelijk over een paar weken mijn rekeningnummer waar ik zeer graag jouw bedrag op zal ontvangen. Of durf je je niet meer kenbaar te maken ? Zij die mij steunen en mijn ik-stop-ook-met-iets-buddy willen worden, meld je ook maar. Anders wordt het moeilijk om elkaar in zware tijden te steunen he.. Mijn gastenboek, e-mail, Facebook, gsm,... staat altijd open voor jou En tenslotte aan allen die in mij geloven: nen dikke merci thuisfront!
En dan vragen sommigen zich af waarom ik me hier nooit verveel.. 
Zeg nu zelf, kasteelvrouw, het zou me staan! 
