Terwijl ik dit schrijf, heb ik een dubbel gevoel. Intens geluk, met toch die kleine vleug droevigheid. Gelukkig omdat ik eindelijk gedaan heb met examens, studeren, werkjes of taken maken, spreekbeurten geven, lessen voorbereiden,... Ik kan het haast niet geloven, maar dat is gewoon definitief verleden tijd En dan toch dat spatje triestheid dat al komt opzetten omdat het einde van de examens ook het einde van mijn tijd in Parijs aankondigt.
Maar kom, laat me eerst iets over de examen(periode) vertellen. Aangezien ik een zotte examenrooster had, werd er hier goed voor mij gezorgd. Er werd voor mij naar de winkel gegaan en gekookt, dag en nacht werd er voor me klaargestaan. Elk moment kon ik gaan zagen, wenen, mokken, frustraties uitroepen, examenstress ontladen,... Beter kon ik het waarschijnlijk niet dromen. Back to reality deze week: terug zelf koken, winkelen, wassen,... Jah, luxe went toch snel
De examens zelf zijn ook helemaal anders dan bij ons, maar daar kijkt ondertussen niemand meer van op Ten eerste hebben ze hier een heus 'examenhuis'. Stel het je voor: een groot foeilelijk gebouw bestaande uit vier vleugels en 7 verdiepingen.. Enkel voor examens! Mijn intussen zeer getrainde economische geest vraagt zich dan af of dat wel rendabel is, tenslotte zijn er maar drie keer op een jaar examens, toch? (Dát is dat weer iets wat hetzelfde is als bij ons ) Bon, de Fransen zullen daar vast een zeer goede rede voor hebben en laten we ons niet te veel verdiepen in Franse redeneringen, iets wat in het verleden meermaals tot frustraties geleid heeft. Dat maison des examens is dan ook nog eens in de banlieu van Parijs, iets wat in tegenstelling tot bij ons niet perse een negatieve connotatie heeft. De zuidelijke banlieus zijn veilig en sommige cotés zelfs chique, de noordelijke daarentegen zijn verboden terrein. Zeker als je vrouwelijk bent, eventueel een rok draagt of blond bent, maar vooral: alleen bent. Je bent er het slachtoffer bij uitstek voor bendes en 'gewone' mensen komen er niet tussen om je te helpen, omdat zij dit meestal toch één keer in hun leven gedaan hebben met een hoop kneuzingen, schaafwonden en/of breuken als gevolg. Daarna wordt dat meisje toch verder lastiggevallen. Politie is daar ook niet meer te bespeuren. Hierover wijd ik nu niet verder uit, ik wil jullie geen schrik aanjagen. Ik ben mijn leven nog steeds niet beu en gelukkig heeft de Sorbonne haar examenhuis in de zuidelijke banlieus geplaatst. Eens daar aangekomen, komt de volgende eigenaardigheid. Aan de deur van het examenlokaal hangt een lijst met de nummer van de stoel waar je op moet gaan zitten, ja het is hier allemaal niet eender hoor! Eén keer raden wie er nooit op dat blad staat? Jeppa, Sarah de Erasmusstudent Meestal krijg ik dan een ereplaats helemaal vooraan net onder de prof zijn neus, met andere woorden: de enige plaats die geen nummer had. De papieren waar we op moeten schrijven, zijn helemaal hilarisch. Je moet je naam scheef in de rechterbovenhoek van je eerste blad schrijven, daarna die hoek omplooien en dichtkleven. En nee, ik spreek niet over dichtkleven met Pritt. Die hoek heeft een rand zoals briefomslagen.. Je moet daar dus aan lekken om dat dicht te plakken. 'Haha, niet met mij', dacht ik toen ik dat de eerste keer zag. Ik wou me niet belachelijk maken als buitenlander en wachtte dus tot een inheemse student mij de correcte plakwijze zou voordoen. Toen was ik er nog van overtuigd dat er wel een propere, deftige manier zou bestaan om zoiets dicht te kleven, maar nee, die Fransen zabberen er lustig op los. Dus deed ik maar mooi mee
Gisteren had ik mijn laatste examen, dus vanaf vandaag is officieel mijn vakantie begonnen Zaalig! Er staan duizend en één dingen op mijn to-do-list, ik wil nog zoveel dingen doen en zien en meemaken en... Helaas zal ik ook zoveel moeten schrappen Maar dat geeft me dan weer een rede om nog eens terug te komen natuurlijk Vandaag ben ik er al volledig ingevlogen en heb al zoveel zin in de volgende dagen! Vanaf het weekend krijg ik ook bezoek van vriendinnen, die ik zeer graag mee op mijn ontdekkingstochten zal nemen Tot vrijdag 6 februari, want dan zal mijn officiële uittocht plaatsvinden... Maar tot dan trek ik mijn toeristisch velleke terug aan
En dan toch dat spatje triestheid dat al komt opzetten omdat het einde van de examens ook het einde van mijn tijd in Parijs aankondigt. 
Maar dat geeft me dan weer een rede om nog eens terug te komen natuurlijk 
