Uit de radio knalt één of andere Franse hit die ik na zoveel maanden vlot meezing. Zo beginnen mijn weekdagen hier dag na dag. Elke keer ik net beslist heb om nog 5 minuutjes te blijven liggen, zegt diezelfde radio toch wel niet wat voor een verkeershel het daarbuiten is. Mjah, toch maar uit m'n nest dan. Wassen, aankleden, spurtje naar de ijskast aan de andere kant van de gang, eten, spurtje terug naar die ijskast om alles weg te zetten, alles bij elkaar zoeken en GO! Alles gaat aan een gedrild tempo waarbij niets plots 1 minuut langer mag duren of mijn uitgekiend tijdsschema klopt niet meer. Meestal glimlachend - ondanks de bittere kou en het feit dat ik bergop moet - raas ik naar de metro. Dat doet me nog maar eens beseffen dat ik eigenlijk echt graag in Parijs ben . Eens in de metro aangekomen, is het andere koek. Ik zet mijn nors Frans gezicht op, werp een blik op het tijdsbord, zucht als ik zie dat ik nog 3 minuten moet wachten en rep me door de mensenmassa naar het einde van het perron. De deuren van de metro vliegen open, een mensenstroom vloeit naar buiten terwijl op hetzelfde moment al mensen instappen (lekker onefficiënt, eerst uitstappen en dan instappen moet hier nog uitgevonden worden; op z'n Frans dus ). Uiteraard ben ik - zoals het een echte Erasmusstudent betaamd- al lang aangepast aan de gebruiken hier en duw ik me er vlotjes mee tussen, allemaal snel voor het signaal gaat. Ben je niet op tijd binnen? Jammer. De deuren sluiten zich hermetisch van de buitenwereld, wat er ook tussen zit. Oppassen geblazen dus, of je ziet je handtas, een deel van je jas, je beste vriendin,.. geplet worden. Dan kan de rit beginnen tot ik aankom in station Luxembourg waar ik na enig "pardon"-gebrul om me een weg door de menigte te banen, uiteindelijk de metro uitgespuwd word. Zo gaat het normaal gezien, buiten vrijdag dan... "Votre attention svp,.." schalde door de luidsprekers en ik wist al hoe laat het was. In de verre omtrek geen metro te bespeuren. Na meer dan drie kwartier in de vrieskou te staan en net nadat mijn tenen het opgegeven hadden zich te verwarmen, besloot daar toch één of andere zonderlinge trein door te komen. Gevolg: propvol. De enige manier om daar nog bij te geraken, zou een stinkbom geweest zijn. Helaas geen ajuinen gegeten de dag daarvoor, dus tijd voor plan B. Bij de derde metro besloot ik me in stormram-modus te zetten en tegen Sarah Stormram kan niemand op, zelfs geen eivolle trein met egoïstische Fransen die er niemand bij op laten. Uiteindelijk heeft deze actie er dan tot geleid dat ik het laatste kwartier van de les nog kon meepikken. Achja, beter iets dan niets.
's Avonds tijd voor de volgende verrassing: groot alarm in ons Maison, brand! De evacuatieoefening van het eerste semester was nog niet geweest dus evacueerde de kudde zich braaf zoveel verdiepingen naar beneden. Tot bleek dat het helemaal geen oefening was, maar echt! Blijkbaar was er één of ander kieken frieten aan het bakken in zijn kamer... Het brandalarm zou voor minder afgaan. Maar bon, nu weten we dat het werkt en dat we ons veilig kunnen voelen, aangezien de veiligheidsagenten er al waren voor ik zelf nog maar beneden was geraakt. De echte oefening zou wel nog komen. Enkele dagen later, net op het moment dat ik me aan het afvragen was of de kuisvrouw het zou verklikken als ze me brood in mijn kamer zou zien roosteren (iets wat verboden is omwille van de brandveiligheid), effectief, terug dat hels lawaai! Veel mensen twijfelden al of ze wel naar beneden zouden gaan, maar de meerderheid ging toch. Inclusief ik, deze keer zat ik toch niet op de wc of in de douche zoals de keren in december toen het alarm afging. Helaas weer hetzelfde liedje toen we beneden kwamen: geen oefening, maar vals alarm in één of andere leegstaande studio. Ondertussen weten we al wel hoe het in zo'n evacuatie in zijn werk gaat, dus voor mij hoeft de echte oefening niet meer hoor.. Maar al doende leert men, dus zullen we maar niet mekkeren zeker?
Ohja, dan had ik vorige week nog gezegd dat ik over mijn examens zou vertellen. Wel, ik heb nog les tot en met deze vrijdag (16/01) en maandag is mijn eerste examen al.. Mijn examens vallen op maandag 19 januari, woensdag 21, donderdag 22 in de voormiddag én in de namiddag, en vrijdag 23 in de voormiddag. Zoals je ziet heb ik dus geen tijd om te studeren, zelfs niet om alles nog maar één keer vluchtig door te lezen. En waar is dat blokverlof naartoe trouwens? Het straffe is dan dat ik eigenlijk drie examenweken heb, maar dat ze die twee laatste weken gewoon niet benut hebben. Ik krijg er kop noch staart aan.. Weer een of ander Franse hersenkronkel die ik mis? Laten we alles zo dicht mogelijk op elkaar zetten zodat we niet kunnen leren en de kans op tweede zit honderd keer vergroten? Mjah.. Ik wil niet de vraag krijgen of ik het zie zitten trouwens. Want nee, ik zie het absoluut niet zitten. Hoe dichter de examens komen, hoe erger alles wordt..
Volgende week schrijf ik dus waarschijnlijk niet op mijn blog, aangezien ik elke nanoseconde wel zal kunnen gebruiken. En ja, zoveel speciaals zal ik ook weer niet kunnen vertellen tenzij ik uitwijd over mijn boeiende leerstof, maar dat onthoud ik jullie liever
. Eens in de metro aangekomen, is het andere koek. Ik zet mijn nors Frans gezicht op, werp een blik op het tijdsbord, zucht als ik zie dat ik nog 3 minuten moet wachten en rep me door de mensenmassa naar het einde van het perron. De deuren van de metro vliegen open, een mensenstroom vloeit naar buiten terwijl op hetzelfde moment al mensen instappen (lekker onefficiënt, eerst uitstappen en dan instappen moet hier nog uitgevonden worden; op z'n Frans dus
