Sinds vrijdag ben ik weer in het land, definitief deze keer. Het geeft me een vreemd gevoel niet meer terug te gaan.. Beseffen doe ik het precies nog niet ten volle, het is alsof ik op vakantie ben in mijn eigen huis. Door vandaag al terug in de Vlaamse aula's gesmeten te worden, dringt het langzaamaan toch door. Niet meer thuiskomen in kamer 512, me niet meer bij de mensenmassa op metro duwen, niet meer verdwalen in de Sorbonne, niet meer opkijken als de spot op de Eiffeltoren me in het oog krijgt en over m'n hoofd schijnt, niet meer moeten nadenken over welke was er al dan niet bij elkaar mag en wat er daarna al dan niet in de droogkast mag, niet meer de toeristische gids van Parijs als beste vriend beschouwen,... Het is allemaal verleden tijd. Enkel de Franse administratie, verdorie dat laat je niet los Zelfs hier ben ik er niet veilig voor. Maar ach, dat krijg ik ook nog wel overwonnen!
Mijn laatste week heb ik me uiteraard goed laten gaan en de titel van oppertoerist zou me niet misstaan hebben. De vriendinnen die op vakantie kwamen bij mij kregen een rondleiding door mijn stad of konden volgen naar dingen die ik nog absoluut wou doen We deden te veel om op te noemen en dan nog zijn er zoveel dingen die ik nog wou doen of ontdekken of ondervinden maar er niet meer bijkonden. Maar dat geeft me natuurlijk een rede om nog eens terug te gaan Het inpakken viel me zwaar, dan besef je echt dat het gedaan is, maar met hun hulp ging het toch allemaal vlotter en het fleurde me op.
Terugdenkend aan de voorbije maanden, moet ik lachen om de Sarah die met een klein hartje aan haar Erasmusavontuur begon. Gelukkig werd dat hart elke dag een beetje groter en vulde het zich met liefde voor de stad waar ik voor een aantal maanden zou wonen. Zat ik nu terug in tweede bachelor, ik zou geen seconde twijfelen om terug naar Parijs te trekken. De tijd die ik daar gehad heb, is iets wat ik nooit zal vergeten
Met deze woorden sluit ik mijn blog af voor jullie beginnen denken dat ik niet graag thuis ben . Hoe geweldig Parijs ook was, ik geniet uiteraard ook van terug thuis zijn met vrienden en familie die ik een tijd niet meer gezien heb en van de kleine Belgische dingen die ik gemist heb.
Volgende keer dat je iets van me hoort of ziet, zal het dus in levende lijve zijn Zoen x S.
Zelfs hier ben ik er niet veilig voor. Maar ach, dat krijg ik ook nog wel overwonnen!
