Eindelijk! Het is ondertussen woensdag, maar ik heb terug internet en kan dus ook weer iets op mijn blog posten. Je volgende portie lectuur komt er dus zo aan, deze keer iets langer als anders, want op deze anderhalve week is er weeral zoveel gebeurd Vorige week (mijn tweede lesweek dus) zijn de TD's hier begonnen. Helaas heeft 'TD' hier een andere betekenis als in België: Travaux Dirigés, met andere woorden: een oefeningencollege. En -zeg ik met een tweede zucht- ook dat gaat in Parijs anders in zijn werk dan in Antwerpen. Hier is het namelijk ten eerste al verplicht om aanwezig te zijn in de les, maar ten tweede moet je ook elke les nog eens volledig voorbereid hebben! Dat wordt uiteraard in Antwerpen van iedere student verwacht, maar het verschil is dat ze het hier ook effectief controleren. Ze halen je voorbereidingen op of duiden je aan om vooraan in de klas even te komen uitleggen hoe de oefening in elkaar zit. Mooi is dat dus. Maar alsof dat nog niet genoeg is, heb ik zelfs een les waarbij je elke keer je les moet geleerd hebben. Inderdaad, ze kunnen je daar telkens verrassen met een onaangekondigde overhoring. Ja, ik hoor het al menig mensen denken: dat doen ze bij ons al niet meer in de laatste jaren van het middelbaar. Achja, wie ben ik om het Parijse systeem om te gooien, dus zit er niets anders op dan braaf mijn lesje te leren zoals elke Belgische veertienjarige..
Gisteren heb ik mijn eerste spreekbeurt gehad! Dat was nogal wat.. Eerst al enorm veel voorbereiding, en dan viel de internetverbinding hier nog eens een heel weekend weg dus kon ik niets opzoeken op het internet en ook niets doorsturen naar de jongen waarmee ik die spreekbeurt moest doen. Dikke miserie dus en extra veel stress! Uiteindelijk was alles nog op tijd afgeraakt, maar ik kom op de unief aan en merk daar een half uur voor de les begint dat ik mijn papieren thuis was vergeten waarop stond wat ik moest zeggen. Tijd om over huis te gaan, was er dus niet meer.. Je kent mij: nóg meer stress dus ! Dan moet je ook weten dat mijn medestudenten van dat vak -transporteconomie- allemaal ouder zijn (sommige zouden zelfs mijn ouders kunnen zijn) en speciaal zijn toegelaten om op de Sorbonne die master te volgen. De kans is blijkbaar echt klein om hier toegelaten te worden voor die richting, maar net die slimmeriken zaten dus maar weer mooi in mijn les Bijgevolg weten die ook echt alles over transporteconomie, dus als je iets fout zegt, ben je gezien.. En dáár komt dan nog eens bij dat Franse studenten ook heel graag discussiëren en veel vragen stellen na spreekbeurten. Ik hoef er zeker geen tekening bij maken wat voor een stresskip ik op dat moment wel niet was Maar goed, vluchten heeft geen zin, dus verstand op nul en gewoon beginnen! Achteraf zei de prof dat hij het goed vond (hip hoi!), maar graag meer over de methodologie had gezien (boring..). Maar wat ik belangrijker vond, was dat de studenten zelf achteraf naar mij kwamen en me zeiden dat we het goed gedaan hadden. Echt leuk dat net die mensen dat komen zeggen, want in de eerste lessen waren die echt niet vriendelijk. Maar je ziet, de wonderen zijn de Franse wereld nog niet uit!
Vorige week zei ik dat ik nog geen Fransen kende, maar ondertussen heb ik in een aantal lessen toch enkele telgen van het Franse ras leren kennen. Niet te hard van stapel lopen, het zijn nog geen 'echte vrienden', maar wat niet is, kan uiteraard nog komen he :-p Ik ben gewoon al blij dat ik naast iemand kan zitten in de les en ermee babbelen, lachen,... én dat ik mijn Frans wat kan oefenen Want als ik de balans opmaak van twee weken Frankrijk, dan is het maar pover gesteld met mijn spreekvaardigheden hoor. De taal begrijpen daarentegen gaat steeds beter
Het voorbije weekend ben ik onder andere naar de mis geweest in de Notre Dame Wij wouden wel eens weten hoe dat was hier, dus na een heerlijke brunch gingen we op weg naar de kathedraal van Parijs met een Russisch orthodox meisje en een heel katholieke Duitse Nadien uiteraard nog wat door de stad gekuierd en genoten van het mooie weer.
Ohja, iets helemaal anders nu. Sommigen weten misschien nog dat ik in het begin bang was om naar Parijs te komen: een wereldstad en ik zou er dan zoveel maanden alleen in moeten overleven.. Maar na zo'n dikke twee weken, heb ik hier m'n draai wel gevonden en ik ben hier echt graag. De stad is geweldig (ik denk nu al aan alle dingen die ik níet ga kunnen zien) en ik heb een hoop leuke mensen rond mij. Ik heb me aangepast aan verschillende kleine dingen die hier anders zijn waarvan ik het niet verwacht had, maar dat lukt allemaal heel goed. En ik vind het leuk om elke dag nieuwe dingen te ontdekken en te ondervinden.. Dus als het een troost kan zijn voor mensen die me misschien eens missen: ik denk veel aan thuis, maar ik ben hier echt wel gelukkig
Met deze mooie noot sluit ik mijn tekstje af en ga ik slapen Ohja, ik heb besloten te stoppen met nagelbijten! (voor de zoveelste keer ) Ik wil wel eens weten hoe hoog het thuisfront mijn slaagkansen acht, dus stemmen mag hiernaast Kus xx
! Dan moet je ook weten dat mijn medestudenten van dat vak -transporteconomie- allemaal ouder zijn (sommige zouden zelfs mijn ouders kunnen zijn) en speciaal zijn toegelaten om op de Sorbonne die master te volgen. De kans is blijkbaar echt klein om hier toegelaten te worden voor die richting, maar net die slimmeriken zaten dus maar weer mooi in mijn les 
