Grève. Als er nu één woord is dat je in Parijs moet kennen, dan is het dat wel: staking. Hier staken ze er maar op los, precies zonder zich af te vragen wat voor gevolgen dit wel niet heeft voor de hele stad. Vooral de metro kan er wat van, en uiteraard is net mijn lijn daar telkens de grootste dupe van.. Ook zelfmoorden zijn in rond deze tijd van het jaar, en blijkbaar is mijn lijn daar ook al heel populair voor: meeste kans om op slag dood te zijn omwille van de snelheid. Tof voor hen misschien, maar heel wat minder voor ons.. 's Morgens hoor ik dan op de radio dat het weer zover is, en dan is het spurten naar het station geblazen om daar na lang wachten en heel wat ellebogenwerk uiteindelijk in een propvolle metro tegen het raam geplakt te worden. Maar goed, jij zit er dan wel op, in tegenstelling tot die troep mensen die op het perron staan te vloeken.
Gelukkig was de metro woensdag niet van plan om de stad weer op zijn kop te zetten, en aangezien de Thalysvakbonden hun zin gekregen hadden bij de onderhandelingen, bliezen ook zij hun staking af. Op die manier konden mijn grootouders op een rustige manier voor een dag naar hier komen. Zo'n dag vliegt natuurlijk voorbij: voorzien van allerlei (Belgisch) lekkers naar mijn kot gaan, 's middags gaan eten bij Saint Michel, vervolgens nog even snel langs de Notre-Dame lopen, om daarna richting Eiffeltoren te trekken om er een boottocht op de Seine te beginnen. Helaas werkte de virtuele gids op die boot niet goed en klopte de synchronisatie niet. Het gevolg was dan dat ze vertelden dat je bijvoorbeeld Hôtel de Ville op links zou moeten zien, als je eigenlijk nog maar aan het Louvre was. Wijselijk heeft de crew dat ding dan afgezet en heb ik zelf maar wat uitleg gegeven. Na zo'n twee maanden mag er inderdaad van je verondersteld worden dat je de gids op de boot kan vervangen
Enkele avonden geleden was voor mij de maat vol! Ik kwam na een gezellige avond terug op mijn kamer binnen en ondanks dat mijn verwarming op de allerhoogste stand stond, was het eerder een ijskast dan een sauna in mijn kamer. Toen ben ik op pad gegaan en al snel had ik de dader gevonden: om de een of andere bizarre reden blaast mijn ventilatie constant ijskoude buitenlucht recht mijn kamer in. Nadat ik een hele constructie had gebouwd om tot bij dat ding te geraken, heb ik daar eens goed op geslagen.. Zonder resultaat uiteraard. Aangezien het niet het juiste moment was om mijn armkracht in vraag te stellen, heb ik heel dat spel maar dichtgeplakt met plakband De wind was wel te sterk en blaast nu nog steeds door enkele kleine gaatjes, maar het is al veel beter Fier op mijn handigheid ben ik de volgende dag toch maar op zoek gegaan naar de technicien, die een dag later eens kwam kijken en maandag een nieuwe ventilator zal steken. Alles op het gemakje, haast is er hier ook nooit bij hé Het enige wat hij dan zei was dat het niet goed was voor mijn gezondheid en dat ik zuurstoftekort zou kunnen krijgen omdat ik met een afgeplakte ventilatie geen frisse lucht meer zou krijgen. Paljas Dat is toch weer Franse logica ze.. Hij herpakte zich daarna wel, en zei dat ik er enkel ziek van zou worden. En van in vrieskou te slapen word ik niet ziek zeker? Dat is dan al weer een meevaller
In het weekend zijn we (weeral) naar een kerstmarkt gegaan; en het zal nog niet de laatste keer geweest zijn. Deze keer naar diegene op la Défense, blijkbaar de grootste van de regio. Dat was eraan te zien, want na een paar uur hadden we ze nog steeds niet helemaal gedaan en zijn we verkleumd van de kou maar naar huis teruggekeerd. Ach, dan heb ik een rede om nog eens terug te gaan hé De rest van het weekend stond zowat in het thema van een vriend die na 6 weken stage in Parijs verder naar de volgende plaats in Frankrijk vertrok voor een volgende stage. Vrijdag zijn we voor een laatste keer samen uitgeweest en zaterdag hebben we voor de laatste keer samen gegeten en voor de laatste keer een typische avond vol zotte, drukke dingen gehad. Vandaag was het vreemd om ineens met iemand minder aan tafel te zijn.. Raar dat je de afwezigheid van iemand die je nog maar zo kort kent, toch al zo voelt. Ik zit nu ongeveer in de helft van mijn Erasmusverblijf, maar voor een aantal van mijn dichtste vrienden hier begint het einde ook te naderen. Ik zal dus diegene zijn die op bijna alle afscheidsfeestjes aanwezig is
De wind was wel te sterk en blaast nu nog steeds door enkele kleine gaatjes, maar het is al veel beter 
