Ik ben Sandy
Ik ben een vrouw en woon in Wakken (België) en mijn beroep is bediende.
Ik ben geboren op 06/11/1980 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, koken, met mijn lieve zoon en stiefdochter leuke dingen doen.
Gezinssamenstelling:
Klein Ventje : 29/11/2008 Klein Meiske : 23/09/1999 Groot Meiske : 06/11/1980 Groot Ventje : 12/04/1978
Samen = Superformitastisch gezinneke
Nachtkastboekjes:
- Komt een vrouw bij de dokter - Kluun - De storm - De hel van '63
De laatste weken leefden wij allemaal een beetje op automatische piloot. Diegenen die onze blog volgen, hebben een klein beetje een idee van de troubles die we dit jaar reeds doorstaan hebben. Bij deze zou ik graag Vivache willen bedanken, omdat ze toch regelmatig een berichtje post of gewoon eens vraagt of het allemaal wel nog lukt... Bij deze, Vivache: Merci!
Vorig weekend kwam er een eind aan onze maanden van voorbereiding wat voor ons het feest van het jaar moest worden. Jammer genoeg waren pepe en tante Rosanne er niet meer bij, maar we hebben toch ter hunnen nagedachtenis ons best gedaan om het feest zo vlot mogelijk te laten verlopen. De festiviteiten zelf hebben we volledig in handen gelegd van onze tiener. Wij hebben haar een aantal mogelijkheden aangereikt en ze heeft daaruit de voor haar beste keuze gemaakt. Dus wees indachtig bij het geven van commentaar dat u daarmee de gevoelens van een (blijkbaar sinds 2 dagen verliefde) puber zou krenken.
Natuurlijk was ook voor haar de mis van haar communie er een beetje (heel veel) te veel aan. En aan de vele geeuwende kinderen te zien, stond ze niet alleen met haar mening. Het feit dat de vormpriester die zalf keihard op haar voorhoofd (en versgewassen en geknipte froufrou) heeft gewreven deed er ook niet zo'n goed aan... Laat ons afsluiten met te zeggen dat ze deze mis gelukkig maar 1 keer in hun leven moeten uitzitten...
Natuurlijk hebben we onze grote maraine een bezoekje gebracht na de mis, want je kan niet verwachten dat een madammeke van 85 nog zo'n volledige feestnamiddag kan meemaken. Haar oogskes blonken bij het zien van het kleed van ons Yana. Wij hebben haar hierin namelijk volledig de vrije hand gegeven en zij wou dolgraag een lang wit (of écru) kleed hebben. Maraine vond dit kleed super en ook de pastoor heeft Yana hierover een compliment gegeven. Blijkbaar hechten ze in het landelijke Lierde dan toch echt nog veel belang aan traditie. Gelukkig is dit een besloten blog, want ik zou uren door kunnen palaveren over de tenues van de andere kinderen. Soit, iedereen heeft recht op zijn eigen mening en zijn eigen kledijstijl, maar ik zou mijn bijna 12-jarige dochter toch nooit of te nimmer laten rondlopen in een rokje dat nauwelijks haar poep bedekt. En dat de gescheiden papa bijna door de grond zakte van schaamte bij het zien van zijn dochter, viel ook geen klein beetje op.
Het feest begon (zoals de meeste feesten denk ik) met een kleine receptie. Het was ondertussen al 13 u gepasseerd, dus hebben we deze bewust bescheiden gehouden. Ondertussen ging de papa het koud buffet ophalen bij de traiteur. Daar bleef het allemaal lekker fris, totdat we het nodig hadden. Na het koud buffet was er taart, die vakkundig werd opgehaald door de mama en tante Fifi. Jammer genoeg was er net autocross in Oostrozebeke en familiefeest van de Mivalti in Tielt. Daardoor moest ons volk toch redelijk lang wachten... However, ik was nog vergeten te vermelden dat ik opeens en heeeeeeeeel onverwacht (peter Ronny, ge krijgt hem nog terug zenne!) een boeket bloemen onder mijn neus kreeg geduwd. Het was namelijk ook stiefouderdag en ons Yana had samen met haar papa ne boeket laten meebrengen door peter Ronny. En ik wist van nietske, niemendalle... # sniftnogaltijdeenbeetjena # De taart werd ferm gesmaakt, wegens volledig met aardbeien en voorzien van een stapel heerlijk licht en luchtige crème fraïche. Aan diegenen die toen dachten dat het gedaan was, hebben we een ferme neus gedraaid, want we hadden als afsluiter een ferm kaasbuffet voorzien. Waarvan iedereen toch verschrikkelijk veel gegeten heeft. De kaas smaakte zelfs zodanig goed dat tante Frieda reeds haar commande heeft meegegeven voor als we nog een keer naar den Auchan trekken. That figures, dachten wij dat iedereen stampvol zat, kregen ze allemaal hunnen tweeden adem bij het zien van al die lekkere kaas...
Ik kan maar één conclusie trekken: Volgens ons Yana was het feest superleuk en hebben we dat toch weer vree goed gedaan! En dat mensen, is het schoonste compliment dat ge kunt krijgen...
P.S.: Bij eventuele feesten in uw nabije toekomst, kunt u ons altijd boeken via deze weg. Eventplanners uit de duust zijn wij, mijn ventje en ik...
P.S. x 2: Ik moet niet meer zeggen dat er ook nog foto's gaan opkomen zeker?
Ik had me nog zo voorgenomen om regelmatiger een tekstje te bloggen. Niet alleen stel ik mijn zoon teleur, maar ook die mensen die hier met plezier komen lezen. Onze lezers zijn voornamelijk familie en ook een aantal mensen die ik gewoonweg leren kennen heb, omdat ik hun blog zo leuk vind. De reden waarom ik echter al een tijdje niet meer geblogd heb, is omdat onze grootste lezer (uit de familie) jammer genoeg geheel onverwachts overleden is, zo'n tweetal weekjes geleden. Dit is Ylias zijn Marainneke, aka tante Rosanne.
Na slechts een aantal maanden ziek geweest te zijn en nooit een zuchtje van geklaag of gezaag over haar lippen heeft laten komen, heeft het grote, vieze K-monster alweer een slachtoffer gemaakt.
Veel zin om de waarom-vraag te stellen heb ik niet, want je krijgt toch nooit een deftig antwoord. Dat het niet eerlijk is, dat beseft iedereen. Maar wanneer is sterven wel eerlijk? Zeg mij dat eens... Ons hart gaat in de eerste plaats uit naar nonkel Luc en haar gasten. Voor ons is het erg, maar wij worden er niet dagelijks mee geconfronteerd en kunnen het iets gemakkelijker een plaatsje geven. Ylias is opnieuw iemand verloren in zijn nabije omgeving die hem alleen maar alle goeds van de wereld toewenste. Iemand die altijd heel puur en sober in het leven stond. Gemakkelijkerwijze zouden we deze persoon in Ylias zijn leven kunnen vervangen door iemand anders. A ja, mensen, een kind zonder doopmeter dat kan toch niet? Wij hebben dit als gezin besproken en wij hebben helemaal geen behoefte om Marainneke in Ylias zijn leven te vervangen. Marainneke blijft Marainneke en de cadeautjes en nieuwjaarsbrieven zullen eenvoudigweg afgegeven worden aan nonkel Luc. Wij zijn helemaal niet aan die meetje-lap toestanden en we vinden dat allebei eigenlijk ferm hypocriet. Hij heeft haar maar zo kort gekend, maar zij zal nooit vergeten worden. Ik zeg het, de kans dat je nogmaals zo iemand tegenkomt in het leven, met zo'n schoon karakter, is waarschijnlijk heel miniem.
Ik zou hier een bloemlezing kunnen houden van al haar goede eigenschappen, maar eerlijk gezegd ontbreekt de moed me een beetje. Het was een beetje te snel, te onverwachts, te hard. Ze was zich eigenlijk nog volop aan het vooorbereiden op het communiefeest van Yana, want ze wou per sé naar de kerk komen, om de mis mee te maken. De dokters waren immers heel positief en ze voelde zich ook veel beter. Het heeft jammer genoeg niet mogen zijn... En hoe mooi die dag misschien uiteindelijk zal zijn, het gemis zal er zijn, want een heel fijne madam zal er jammer genoeg niet bij kunnen zijn...
Ondertussen tellen wij verder af naar Ylias zijn eerste schooldag. O ja, hij heeft de kunst van het tellen tot 10 al volledig onder de knie en het is verschrikkelijk koddig om hem bezig te horen als hij koetjes of schaapjes aan het tellen is. We zijn vrijdag eens naar zijn toekomstige opvang geweest en hij begon daar ook meteen met de kindjes te spelen. Ik ben er ten stelligste van overtuigd dat vooral mama het moeilijk zal hebben den 8sten juni...
Wat zal de mama tevreden zijn als ze ziet dat groot ventje zijn vrije voormiddag gespendeerd heeft met het verkleinen van de foto's. Och wat vraagt ze er al lang om. Ze was zo trots op haar eerste brood uit de oven (niet zo een bakmaschien) ;-) En ik kan beamen dat het lekker was en dat het nog steeds zo is. Allee de verse broden die ze steeds bakt he. Dat jullie nie denken dat we nog steeds van het allereerste brood eten. Ook de patatjes dat ze via een of ander recept.(kookboek of medeblogster) heeft uitgeprobeerd waren schitterend. Dus schattie hier zijn ze. De andere foto's spreken voor zich maar toch enige toelichting. Ik herinner me ook nog heel goed dat ik " ja ik " altijd gezegd heb, en ik citeer : mijn gasten krijgen nooit nen trommel of dergelijk iets. Al da lawijt. Einde citaat. En zoals jullie kunnen zien heb ik hier niks te zeggen he. Als die kleine vent of zijn zus met hun puppyogen kijken naar vader dan is hem verkocht. Wrm kunnen jullie da nie bij mama ivm het konijn dat jullie willen? Ons mama vergeet maar klein dingetje. Ik ben wel het grootste slachtoffer van het muzikaal geweld he. Ik ben ofwel in de voormiddag of namiddag thuis met onze would be drummer.Heb zo stilletjesaan de indruk dat Ylias toch iets teveel meekijkt naar de dvd's van onze favo band. Voor degene die hem nog nie kennen: Bløf. Wat kijken we al uit naar het festival aan de zeeuwse kust in juni. Effe reclame: concert a sea op 17 en 18 juni op de brouwersdam. Met Bløf, anouk, De dijk, Ilse delange, The baseballs,Jacqueline govaert(krezip) en anderen. Feest verzekerd. http://www.concertatsea.nl/concert-at-sea-festival-1718-juni-2011.html Voor Groot ventje (ikke dus) zal het dit jaar toch ietsje anders zijn dan de voorbije edities. Moeder de vrouw gaat voor het eerst mee. Na drie jaren met maten op stap geweest te zijn zal dit toch wel een grote schok zijn.Gedaan met openlijk naar de dames te kijken en onderling te als venten onder elkaar te zeggen " lekker ding" Alhoewel ons moederke daar niets op tegen heeft. Maar geef toe. Het is toch anders he venten onder elkaar? Of doen jullie dames da mss niet?? Miljaar, blijkbaar wijk ik toch wel ver af he van de de foto's. Wie had dit gedacht? Waar het dus op neerkomt, Ylias waant zich de grote ster en opvalger van Norman Bonnink.( www.blof.nl of youtube) En vader is zijn rust kwijt. Voor de rest loopt alles op wieltjes. De fotoshoot is achter de rug, opendeurdagen schieten in gang en de rest komt wel goed of juist niet. Maar dat, dat vertel ik dan wel een andere keer. ;-)
Ken je dat, die spreuk van: Als je tijd hebt, heb je geen zin en als je zin hebt, heb je geen tijd? Wel, dat was eigenlijk wat me de laatste weken zo een beetje aan het achtervolgen was. Op bepaalde dagen schoten er tientallen "schone stukskes" op in mijn hoofd, maar vond ik de tijd niet om deze op tinternet te gooien. Op andere dagen zeurde Ventjelief mij serieus aan mijn hoofd, maar vond ik in de verste verte totaal geen interessante zaken om over te schrijven.
Ons leven is er heden ten dage vooral eentje van aftellen geworden. Eerst en vooral tellen we af naar de opendeurdagen op mijn werk. Deze brengen altijd een massa werk met zich mee en dit betekent ook dat er vooral op de pc gewerkt moet worden. Na 8 uren achter dat tokkelmasjien heb ik hoegenaamd geen goesting meer om thuis dan ook nog eens een uitgebreide sessie bloglezen/schrijven te ondernemen. Volgend weekend, zijnde dus het paasweekend, is het eindelijk zover. De prijslijsten zitten zo goed als allemaal ineen, de toonzaal begint op iets te lijken, het stapeltje 'nog te verwerken' dreigt nog net niet om te vallen... M.a.w. het einde is nog helemaal niet in zicht. Maar, eerlijk gezegd heb ik het liever zo, dan dat ik heelder dagen met mijn vingers moet zitten draaien...
We zijn ook volop aan het aftellen tot het plechtigecommuniefeest van ons grote. De mis nemen we er tegen ons gedacht bij, maar we worden beiden gesterkt door het feit dat het het laatste plechtigecommuniefeest wordt dat wij zullen meemaken. Onze zoon zal later namelijk zijn lentefeest doen, om allerlei verscheidene redenen... Dit plechtigecommuniegedoe werd ons ook opgelegd door de h(ex), dus mocht het aan ons gelegen hebben, dan deed dochterlief niet mee. Het enige wat die gasten immers interesseert is het feest en de bijhorende cadeautjes. Ze krijgen met zijn allen nog net geen braakneigingen als ze horen dat ze verplicht naar de kerk moeten...
Als derde tellen we (allebei met een klein hartje hoor) ook af naar den 8sten juni. Voor mensen die het nog niet weten, dat is de dag waarop onze jongste kakkernest officieel tot de schoolgaande jeugd zal behoren. We zijn benieuwd...
Momenteel zitten mijn 2 koters lekker gezellig samen in bad, maar ik vrees dat daar net even WO 3 aan het uitbreken is... Bij deze, even een snelle interventie van mijnentwege en tot de volgende!
Nee, nee, nee, we zijn nog niet dood. Nee, nee, nee, er is niets aan de hand. Ja, ja, ja, we hebben het momenteel superdruk.
Vanwege: een naderend communiefeest, een kleine uitverkoop van goeds van onze kleinste spruit (geïnteresseerden kunnen altijd een mailtje sturen om een lijst te verkrijgen met de dingen die we tegen een scherp prijsje wegdoen...), een grote opendeur op moeder haar werk, aanslepende en vervelende rugpijnen bij de pater familias,...
Belofte: Van zodra het mogelijk is enkele uitgebreidere blogpostjes plaatsen!
Gisteren was ik zomaar even verdwaald tussen honderden boeken. Heel af en toe heb ik dat even... Dan vergeet ik dat ik mama, vrouw, minnares, meisje ben en wil ik me gewoon in kleermakerszit plaçeren tussen die schitterende woordenpracht. Mocht ik kunnen, ik zou er blijven wonen, maar dat kan jammer genoeg niet. Want al heel snel komt het besef dat ik mama, vrouw, minnares, meisje ben en roept de dagelijkse plicht je keihard in het oor. En toch blijf ik van tijd tot tijd verdwalen en duurt het alsmaar langer tegen dat ik de weg terugvindt. Als ik dan even naast me kijk, merk ik dat ik ondertussen gezelschap gekregen heb van die mensen die ik het allerliefste zie van de hele wereld. Want verdwalen is nu eenmaal leuker met twee of meer, niet?
Dezer dagen hangt er over ons gezin een deken van verdriet. We zijn maandagmorgen een dierbaar iemand verloren. Iemand die heel veel voor ons betekende en een speciaal plaatsje in ons hart had. Meestal ben ik niet de persoon die dit gemakkelijk kan verwoorden, maar voor pepe Roger wil ik een uitzondering maken. Moeilijk of niet, ik zal het toch maar proberen.
Pepe,
Ik wil je bedanken voor het feit dat jij me in de tijd met open armen (en kolenschoppen van handen) ontvangen hebt. Ik heb me bij jou altijd welkom gevoeld en niets was je ooit te veel. Je kon zo goed onze kleine (en minder kleine) verdrietjes en ergernissen relativeren. Je had immers zelf ook zo veel levenservaring opgedaan. Ik vond het altijd fijn om dingen voor je te koken, want die werden altijd met het grootste plezier opgesmikkeld. Dat dieet wees je dan wel voor even de voordeur. Als je maar smikkelen kon... We hebben samen vaak gelachen, zelfs in het ziekenhuis, weet je nog? Je vond het zo grappig dat Ylias vanalles begon te vertellen aan de verpleegster... We hebben ook even vaak samen keihard gevloekt (gelukkig heeft de pastoor ons wachtwoord niet hé? ) en hebt ontelbare keren laten weten dat we ons sommige dingen helemaal niet moeten aantrekken. Dat sommige mensen gewoon niet beter weten...
Onze kleinste pruts heeft je opgegeten pepe. En dat gevoel was zeker wederzijds. Wat was je fier dat hij al zo goed dankuwel en alstublieft zegt. Wat keek je je ogen uit toen hij zonder morren (weliswaar met veel verdriet) flink in het hoekje ging staan, omdat hij een beetje te wild geweest was. Wat blonken je ogen toen je merkte dat Ylias een al even groot smokkelgat is als zijne papa en zijne pepe. Je stond vaak versteld van hetgeen hij op korte tijd ook alweer bijgeleerd had en je keek met schrik naar de gelijkenissen tussen Ylias en zijn papa. Want jij wist wat er nog komen moet, je had het immers zelf van dichtbij meegemaakt met zijn papa.
Onze grote meid is dezer dagen ook heel verdrietig. Alhoewel ze jou niet zo vaak zag, was het toch altijd met haar volle gedacht dat we bij jou langskwamen. Ik weet nog goed hoe boos je was op Steven omdat hij haar verbood om zelf een koekje te vragen. Een kind zijn eten ontzeggen, dat doe je niet. Dat waren jouw woorden.
Je kleinzoon heeft het dezer dagen ook heel moeilijk. Hij is niet alleen zijn pepe verloren, maar ook zijn dikke vriend. Zijn steunpilaar. Jij hebt hem altijd graag gezien, no matter what. Je was altijd fier op hem en je had ook geen schrik om dit luidop te verkondigen. En je kon hem ook van tijd tot tijd eens een letterlijke of figuurlijke draai rond de oren geven. Hij is geen enkele keer bij jullie langs geweest tegen zijn gedacht, kwam altijd met volle plezier. En ik ben er zeker van, mochten we dichter gewoond hebben, dan denk ik dat je hem vaak zou mogen naar huis sturen hebben. Van de hele verhuis naar West-Vlaanderen had hij hiervan toch het meeste verdriet, dat hij jou niet meer zo vaak zag.
Lieve pepe, In dit geval wil ik niet zeggen: Uit het oog is uit het hart, want je blijft voor eeuwig en altijd een deeltje van ons gezin. Je hebt immers je waarden en normen doorgegeven aan Steven, die ze op zijn beurt doorgeeft aan onze kinderen.
Ik wil je nog één dingetje zeggen: Hartelijk bedankt dat een mens bij jou gewoon een mens mocht zijn. Bij jou komen was altijd een beetje thuiskomen...
... en leuk dat hij hem vindt! We waren eigenlijk van zinnens om een plastic loopfietsje te kopen, omdat hij minder en minder in de buggy wil zitten. Altijd maar stappen is ook maar saai, dus dachten we onze broer plezier te doen met een loopfietsje. De speelgoedwinkel in Axel had echter geen plastieken loopfietsjes, maar wel een assortiment echte grotejongensloopfietsen. Ik weet niet wiens ogen er uiteindelijk meer blonken. Die van Grote Vent of die van Kleine Vent... De fiets is net nog een tikkeltje te groot, maar in no time zal hij ermee weg zijn. En wie zal er mogen achter crossen denken jullie? ;-)
En alsof dat nog niet genoeg was, slaapt onze Kleine Vent sinds dit weekend in een groot bed. En trots dat hij is op zijn grote bed... Zeggen dat het snel gaat, voelt echt wel aan als the understatement of the year. * ZUCHT *
(Later zal er nog een foto volgen van het grote bed van Kleine Vent.)
Nog eens een kort berichtje na lang vervlogen tijden...
Het is net alsof er momenteel veel te weinig uren in een dag zitten. Op het werk is het superdruk, wegens middenin de eerste opendeurdagen op onze nieuwe locatie. Ons grote meid heeft momenteel wat studeerproblemen, waardoor we in het weekend ook daar moeten bijspringen. Onze kleinste heeft een tweetal weken zijn papa moeten missen, wegens volledige dagen naar de onthaalmoeder geweest te zijn en dit laat zich ook voelen in ongevaarlijk doch ongewenst gedrag. Moeder wordt ondertussen meester in het navigeren tussen duizendenéén taken. En dan moet ik eerlijk toegeven dat ik tegen 's avonds die computer ongeveer vervloek en zeker geen zin meer heb om deze aan te leggen om een inspiratievol en origineel blogpostje te creëren. Zelfs het meevolgen van andermans blogs schiet er momenteel een beetje bij in.
Maar het einde van de drukke periode is bijna in zicht en dan beloof ik terug om minstens wekelijks een klein postje te maken... En belofte maakt schuld!
Ook de patatjes dat ze via een of ander recept.(kookboek of medeblogster) heeft uitgeprobeerd waren schitterend. Dus schattie hier zijn ze. 
Alhoewel ons moederke daar niets op tegen heeft. Maar geef toe. Het is toch anders he venten onder elkaar? Of doen jullie dames da mss niet?? Miljaar, blijkbaar wijk ik toch wel ver af he van de de foto's. Wie had dit gedacht? Waar het dus op neerkomt, Ylias waant zich de grote ster en opvalger van Norman Bonnink.( 
