Ik ben Sandra
Ik ben een vrouw en woon in Den-Haag (Netherlands) en mijn beroep is wao-er.
Ik ben geboren op 25/12/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computer;televisie kijken; fotograferen(en bewerken); yoga; oefenen in warm water;dagboek schrijven;hyven,lachen.
zie www ataxie.nl
Het was nazomer 2008. Ik ging met mijn vriend, Leen, naar een vakantiehuisje in Braamt,wat bij Doetinchem ligt.
Het was een mooie,drie kamers, vrijstaand huisje.
Op een dag besloten we een fietsroute te maken met onze scootmobiel. Het was maar 8 km. En dat zouden we makkelijk redden.
We kochten een route met een beschrijving bij de receptie en met volle zin vertrokken we. Eerst nog ergens een kop koffie gedronken met iets lekkers erbij.
Het regende wel een beetje, maar dat deerden ons niet. We hadden immers een regencape bij ons.
Met de route in de hand,gingen we verder met onze reis.
We reden langs een kasteel, die we eerst hebben bezocht en we wat fotos hadden gemaakt.
Op een gegeven moment kwamen ik en Leen in een bos. Vol goede moed reden we verder en verder.; opeens zagen we een grensovergang naar Duitsland .
Kennelijk waren we verdwaald!
We reden maar verder. Onderweg zagen we zonnebloem boot voorbij varen.
We reden langs gezellige terrasjes, maar nu niet want het regende en was koud.
We gingen langs huizen, waar mensen gezellig en warm zaten en gingen door een park (ik dacht nog dat we bijna thuis waren, maar we moesten nog een kilometer of 30!).
We kwamen langs een wegsplitsing(gelukkig namen we de goede richting) en moesten weer langs een bos.Leen zijn accu was al leeg, maar ik had een touw bij me en trok zijn scootmobiel.
Op een gegeven moment deed ik de verlichting uit om stroom uit te sparen. Gelukkig had ik losse, knipperende fietsverlichtting bij me. Die deed ik aan, zodat we toch nog licht hadden!
Het werd steeds donkerder en donkerder. We wisten niet waar we waren.Wij keken steeds op de kaart, maar we begrepen er niets van!!
Opeens zagen weeen verkeerbord met de woordenBraamt erop.(daar logeerden we) en het was maar 3 kilometer!
Wij die wegop..
Het was de snelweg! Nog nooit ben ik zo bang geweest. Autos reden vlak naast ons met grote snelheid. Een vrachtwagen reed voorbij en ik had moeite om mijn stuur recht te houden; ik werd gewoon zijn kant opgezogen!
Nu was mijn accu ook leeg en konden nog geen centimeter vooruit.
Gelukkig was dit op de vluchtstrook,
.Mijn blaas werd voller en voller. Opeens kwam de redding! Een auto stopte!
Er stapte een vrouw uit en die bood ons een lift aan. De scootmobielen lieten we staan en verkleumd vande kou en regen, gingen we de auto in (we waren echt onderkoeld).
Alle restaurants waren gesloten. We hadden vreselijke honger, maar we waren tenminste thuis.
Het bungalow park heeft onze scootmobielen opgehaald(gratis). Moe en geëmotioneerd gingen we naar bed,slapen!
Twee weken na de operatie ben ik weer voorzichtig gaan oefenen(eng;moest weer wennen). Eerst een kwartier; ging goed. Morgen weer. Langzaam ga ik alles weer opbouwen.
Als het goed is,dan wordt er een nieuwe thermostaatknop bevestigd aan de verwarming. Als het goed is: Oktober 2010 was er bij mij een poging tot inbraak gedaan. Het raam was beschadigd, maar het kon pas vernieuwd worden als er een onderdeel besteld zou worden. Ik wacht nog steeds; mijn gegevens zijn kwijt!!
Vanmiddag ben ik naar de mondhygieniste geweesT (jASMIJN). Over 4 maanden ga ik weer terug. Gecontroleerd, schoongemaakt, gepoetst en gepolijst. Het deed een beetje zeer maar dan heb je ook wat! Over 4 maanden wordt een vulling van een kies vernieuwd.
