Info over Belize

Algemeen

Belize is het kleinste land van Midden-Amerika, dat zeker na een eerder bezoek aan Mexico of Guatemala enigszins vreemd overkomt. Veel bewoners zijn Creools en er wordt relatief veel Engels gesproken. Ook de klanken van de alom tegenwoordige reggaemuziek klinken heel anders in de oren dan de mariachi van Mexico en de marimba van Guatemala. Belize heeft veel, vaak nog in perfecte staat verkerende overblijfselen van de oude Maya-cultuur. Dit afgewisseld met de werkelijk schitterende koraaleilanden voor de kust maken een bezoek aan dit land alleszins de moeite waard. Het is jammer genoeg tot op heden ook een arm land, wat tot gevolg heeft dat de eeuwenoude bouwwerken van de Maya’s nog veelal verborgen liggen in en overwoekerd worden door dichte jungle. Een aantal complexen is echter al wel toegangelijk zoals het schitterende complex van Althun Ha, waar in 1968 het grootste, door Maya’s bewerkte, stuk jade werd gevonden. Ook zeer de moeite waard is Xanantunich, Belize’s meest bekende Maya-complex, waar je vanaf de tempel El Castillo een prachtig uitzicht hebt over het dichte oerwoud dat het complex omringt. Net zoals in de buurlanden wordt er nog veel Maya gesproken, al wordt deze taal in Belize steeds meer tot een eigen taal onder invloed van het Engels en het Spaans. Hoofdstad Belmopan Oppervlakte 22.965 km2 Hoogste punt 1.122 m Laagste punt 0 m Aantal inwoners 230.160 Autoletter BH Openingstijden winkels Ma. t/m vr. van 8.00 tot 16.30 uur Voertaal Engels Talen die ook gesproken worden Spaans; Belize-creools; Garifuna; Maya-dialecten Elektriciteit 110 - 220 V Tijdverschil 7 uur vroeger

Bestemming Lighthouse reef in Belize

Info Lighthouse reef

Voor de kust van Belize ligt een 290 kilometer lang rif, met vele tropische vissen en kleurrijk koraal. Een attractie voor duikers en snorkelaars. De beste manier om deze onderwaterwereld te verkennen is vanaf het eilandje Cayes. Op de talloze sfeervolle eilandjes zorgt een verkoelend zeebriesje voor een comfortabele temperatuur. De twee bekendste eilanden zijn het kleine en relatief goedkope Caye Caulker en het meer ontwikkelde Ambergris Caye. Historische plek Als je een keer geen puf hebt om te duiken, kun je overwegen om een excursie te gaan maken. De excursies staan vrijwel allemaal in het teken van het indrukwekkende Maya-verleden van Belize. Diep in de jungle kom je verborgen steden tegen met allerlei oude tempels. Natuur Door de kleine bevolking en industrie is veel van het landschap nog onverstoord. Ongeveer tweederde van het land is nog bebost. Waar je ook komt, je ziet altijd grote aantallen vogels rondfladderen. De wilde dieren in de jungle zetten het op een rennen als ze maar enigszins lucht krijgen van mensen. Verwacht dus niet dat je een echte luipaard zult zien. Raak je gefrustreerd als je weinig exotische dieren ontmoet, dan kun je altijd nog naar de dierentuin in Belize gaan. Seizoeninfo Het klimaat is subtropisch, dus het is altijd warm. Het vochtigste is het vanzelfsprekend in het regenseizoen, dat loopt van mei tot november. De beste tijd om het land te bezoeken is van december tot maart. In de herfst en zomer komen er wel eens orkanen voor. Gem. temperatuur zomer 28 graden Gem. temperatuur winter 22 graden Outdoor Er zijn aardig wat grotten die je kunt onderzoeken. Dit avontuur is niet ongevaarlijk, dus zorg dat je altijd met een groepje en een ervaren gids op pad gaat. Recreatie & diversen Je kunt in zo'n waterrijke omgeving overal wel iets doen. Veel mensen stappen in een kajak of kano, sommigen gaan vissen. Je kunt ook met een boot op zee vissen of gewoon de kustlijn bewonderen. Internet site www.greenarrow.com

Bestemming Rondreis Belize in Belize

Info Rondreis Belize

Belize is het kleinste land van Midden-Amerika en ligt ingeklemd tussen Guatemala en Mexico. Pas zo’n 20 jaar geleden onafhankelijk geworden van Engeland is het voormalige Brits Honduras bij veel reizigers nog erg onbekend. Net zoals Costa Rica zich heeft toegelegd op zijn natuurparken met de nadruk op de verscheidenheid aan flora, doet Belize dit op het gebied van de fauna. Een aantal jaren geleden werd het initiatief genomen om een aantal minder en meer bedreigde diersoorten onder te brengen in diverse Nationale Parken. Een heel bekend park is het Mountain Pine Ridge Forest Reserve. De ruige natuur in dit bergachtige gebied met zijn talrijke watervallen kunt u prachtig verkennen vanaf de rug van een paard of in een kano langs een van de vele rivieren. Ook zeker de moeite waard is het Baboon Sanctuary, thuis van de zwarte brulaap die alleen in Belize voorkomt. De vogelliefhebbers komen volop aan hun trekken in het Crooked Tree Wildlife Sanctuary waar honderden vogelsoorten afkomen op de moerassen en de lagunes.

Communicatie

Overal zijn wel telefoons te vinden, waarbij de moderne variant van een telefooncel met kaart steeds meer voorkomt. Bellen vanuit zo'n ding is wel prijzig. Collect call is mogelijk als je via een onderneming belt die BLT heet. Een BLT-vestiging is meestal te vinden in hotels en sommige betaaltelefoons hebben ook collect call-mogelijkheden. In San Ignacio is een internetcafé te vinden. Internationale landen code 501 NL. Ambassade ter plaatse In het geval van problemen kun je je wenden tot de Belgische ambassade in Mexico: 41 Av. Alfredo Musset, Colonia Polanco, 11550 Of: Av. Vasco de Quiroga 3000-7 Colonia Santa Fé, 01210. Ambassade Nederland De ambassade van Belize is gevestigd in België: Brand Whitlocklei 136 1200 Brussel Tel.: 00-32-2-7326204 Noodnummer 90 (ambulance en brandweer), 911 (politie) Internet site www.belizenet.com

Cultuur

Belize is een land waarin verschillende culturen, talen en etnische groepen naast elkaar voorkomen. Dankzij onderlinge verdraagzaamheid en religieuze tolerantie hebben al deze verschillende elementen zich in de maatschappij gemixt. De Creolen vormen met 30 procent de grootste bevolkingsgroep. Zij zijn gedeeltelijk afstammelingen van de Engelsen die hier ooit terecht kwamen. Engels, Spaans en Creools zijn de meest voorkomende talen. Religie Overwegend katholiek. Feestdagen 1 mei: Dag van de arbeid 10 september: Nationale feestdag 21 september: Onafhankelijkheidsdag 12 oktober: Dag van Columbus 25-26 december: Kerstmis Vaste gebruiken en gewoonten Traditionele dansen worden door de Maya- en de Garifuna- afstammelingen nog steeds opgevoerd. Op 19 november is de Garifuna-gemeenschap in een feeststemming, omdat ze dan Garfuna Settlement Day vieren. In het zuiden en westen van Belize voeren Maya's tijdens festivals nog steeds hun dansen uit. Ook de Creoolse bevolking heeft een verleden als het om dansen gaat, te zien op markten en feesten.

Eten en drinken

De gerechten zijn een combinatie van Latijns-Amerikaanse en Caribische elementen. Rijst en bonen domineren de inhoud van elk bord, maar met de verschillende kruiden die ze gebruiken lijkt het toch allemaal weer net niet op elkaar. Als je vegetariër bent, zal het niet meevallen om iets fatsoenlijks te eten te vinden. Specialiteiten De visgerechten zijn het proberen waard. Daarnaast zijn Mexicaanse vleesgerechten zoals empanadas en tamales ook overal verkrijgbaar. Verder staan schildpad en kreeft regelmatig op de menukaart. Een typisch lokaal drankje is 'seaweed'; een mixje van zeewier, melk, suiker en room.

Geld

Creditcard en reisscheques worden overal geaccepteerd. Mocht je met creditcard willen betalen, dan moet je wel letten op de toeslag die dan bij de rekening komt. Munteenheid Belize dollar (BZD), onderverdeeld in 100 cents Openingstijden banken Maandag tot en met donderdag van 8.00 tot 13.00 uur en vrijdag van 8.30 tot 16.30 uur.

Gezondheid

Neem voorzorgsmaatregelen tegen gele koorts, hepatitis A, malaria en tyfus. In je toilettas Neem eventuele geneesmiddelen in de originele verpakking mee, als het kan met doktersrecept. Water Lekker uit een flesje water drinken. Eten Pas op met rauw vlees!

Grensformaliteiten

Visum Een visum is verplicht. Paspoort Je paspoort moet tenminste nog een half jaar geldig zijn.

Infrastructuur

De handigste en goedkoopste manier om Belize rond te reizen is per bus. Er zijn regelmatige busdiensten en de bussen zijn redelijk ruim, zodat je niet bij wildvreemden op schoot hoeft te zitten.

Weer en klimaat

Het regenseizoen valt in de maanden juni, juli en augustus. De droogste periode van het jaar is over het algemeen tussen februari en mei. Eind november wordt het weer koeler en vanaf november tot februari komen er meer regenbuien voor. De luchtvochtigheid is gemiddeld 85 procent, maar de wind zorgt ervoor dat de warmte niet verstikkend wordt. Klimaattype Tropisch maritiem Gem. temp. zomer 28 graden Gem. temp. winter 23 graden Beste periode om land te bezoeken November tot april

29-07-2010, 00:00 geschreven door sammy tempels  

01-08-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

ZUID AFRIKA IN 24 DAGEN

Van Johannesburg naar Kaapstad

Voorbereiding:

Vorig jaar liep ik in Vietnam rond met het idee dat ik eigenlijk alles evengoed kon gepland hebben en dat het dan waarschijnlijk goedkoper zou geweest zijn. Dit jaar was het dus aan mij om dit ook te bewijzen!

De periode tussen kerst en Nieuwjaar ben ik dan ook al beginnen zoeken en uitkijken naar een land dat ons interesseert en waar het mogelijk is om alles alleen en op eigen houtje te organiseren. Ik wil ook nog naar Ethiopie en India en van die landen maar om de eerste keer iets zelf te regelen heb ik toch maar voor iets gemakkelijks gekozen en is het dus Zuid Afrika geworden.

Eigenlijk viel de voorbereiding goed mee en belangrijkst: ik heb mij er zeer goed mee geamuseerd! Je leert een land al goed kennen als je maanden op internet surft, met je neus bijna alle dagen boven de landkaart hangt om je route uit te stippelen en dagelijks mails stuurt naar personen aan de andere kant van de wereld om uitleg of een plek om te slapen.

Bij het zelf voorbereiden van een reis heb ik ondervonden dat keuzes maken het moeilijkste is. Wat wil ik zien en vooral: wat niet? Na mijn eerste planning kwam ik op 7000km uit en dagelijks ritten van 500 a 600km! Dat was geen vakantie meer dus heb ik een deel geschrapt en een binnenlandse vlucht geboekt zodat de reis redelijk ontspannen kon verlopen en we dagelijks kort na de middag op onze bestemming zouden zijn. Hoopte ik!

Ik heb gewoon de reizen van de grote reisorganisaties bekeken, daar de zaken uitgekozen die ons meest aanspraken en daar een mooie combinatie van genomen. Wij zijn geen wijndrinkers dus het was bv. Niet nodig om 3 dagen uit te trekken in de wijnroute. Ook moet ik rekening houden met het feit dat we reizen met een kind, ook hij moet enkele dagen hebben waarbij hij echt zijn zin kan doen (vandaar een dagje waterpretpark in Durban). Achteraf bekeken is het plannen best meegevallen en denk ik dat we indien mogelijk altijd op deze manier gaan reizen!

Vertrek 2 augustus. Schiphol Amsterdam-Johannesburg.

Bij KLM kan je 30u op voorhand online je vliegtuigstoelen reserveren zodat je op de luchthaven niet meer moet aanschuiven maar gewoon je bagage afgeven aan één van de vele bagagepunten. We vertrokken dan ook ontspannen naar Schiphol. De vlucht vertrok op tijd en KLM is een zeer goede maatschappij.

Je hebt voldoende beenruimte (als je al over ruimte kan spreken op een vliegtuig), het eten en de bediening was perfect en het “inflight systeem” werkte perfect. Dat de films in het nederlands ondertitelt waren was handig meegenomen voor Largo.

Om 23u landen we dan in een donker en vooral ijskoud Johannesburg. De douane formaliteiten zijn vlug afgehandeld al moeten we wel even op de foto om te zien of we geen mexicaanse griep hebben! Hoe ze dat door middel van een foto kunnen zien is mij een raadsel maar blijkbaar zien we er nog redelijk uit want we mogen het land binnen.

Ik heb de eerste nacht geboekt in de Silverstone Guesthouse om 2 redenen: de eerste was dat het hotel in een veilige wijk ligt (niet onbelangrijk in Johannesburg) en de tweede reden was dat ze een airport-service aanbieden. Ik kan al onmiddellijk testen hoe betrouwbaar een regeling via internet is.

Tot mijn grote opluchting staat er in de aankomsthal een vriendelijke meneer met een bordje met mijn naam erbij (er stond zelfs MR Tempels op!) We gaan vlug geld afhalen en stappen in. De man spreekt zuid Afrikaans en uiteraard verstaan we hem bijna perfect. 12u gevlogen en praten in je eigen taal! Onderweg zien we een klein stukje Johannesburg en onmiddellijk vallen de vele wegenwerken op. Later zullen we ontdekken dat Zuid Afrika momenteel één grote bouwwerf is met het oog op het WK voetbal 2010. Onze chauffeur verteld over de stad en verteld ook over de absurde manier van rijden door de mensen in Johannesburg. Volgens hem is rijden hier levensgevaarlijk (ik had liever dat hij een beetje zweeg) en wanneer we dan op de korte rit ook nog 2 ongevallen zien begin ik ondanks de kou toch een beetje te zweten. Overmorgen moet ik hier immers zelf ook links beginnen rijden. Dit zijn echter zorgen voor later en we komen veilig aan in ons hotel. Gavin, de eigenaar,  staat ons op te wachten maar wil snel gaan slapen, het is ondertussen al na middernacht, we krijgen onze sleutel en kunnen gaan slapen. Douchen doen we niet want…………het vriest hier! Zit je in de zomervakantie in Afrika en bevries je bijna!!! De kamer heeft geen verwarming dus zit er maar één ding op….slapen!

Maandag 03 augustus. Soweto township.

We worden wakker rond 7.30u en het zonnetje schijnt door de gordijnen. Ons humeur is op slag een stuk beter. We gaan buiten en normaal krijg je wanneer je op zomervakantie bent een gevoel van zon, zee, strand en cocktails maar ik denk ineens aan dikke jassen, erwtensoep en Sven Nijs of Bart Wellens die aan het veldrijden zijn. Winter weet je wel.

Het ontbijt is lekker maar het valt op dat ondanks de beloofde veilige buurt waarin het hotel ligt er toch wel veel beveiliging is. Een grote hoge muur rond het hotel, een zware poort, camera’s,prikkeldraad, ……

Om 8u staan we buiten en heb ik een afspraak gemaakt met Martien Jonkers. Deze Nederlander woont al enkele jaren in Soweto, de beroemde en vooral beruchte Township van Johannesburg. Ik heb deze man leren kennen via internet en hij biedt tours aan door Soweto tegen een gunstige prijs maar vooral op een originele manier. Niet in een auto, niet veilig in een bus maar gewoon te voet door de sloppenwijk! Bij ons vertrek heeft iedereen ons nogmaals gewaarschuwd voorzichtig te zijn in de Townships en de verhalen die gelezen heb op internet gingen van goed tot slecht en soms tot ware horror! Mensen die schreven dat je in Soweto zelfs geen deftige schoenen mocht aandoen want dat ze je schoenen beroofden. Mensen die schreven (en het nog echt meenden ook) dat je geen ringen mocht aandoen want dat ze gewoon je vinger afhakken, mensen die zeiden dat het onverantwoord was om deze buurt te doorkruisen enz. Allemaal veelbelovend dus.

Om half negen komt Martien ons oppikken en hij ziet er niet direct beroofd of ongerust uit. Wanneer ik hem confronteer met de verhalen lacht hij en zegt dat we vanavond een beter en duidelijker beeld over Soweto zullen hebben. We vertrekken en zien dat Soweto totaal anders is dan dat we verwachten. We bevinden ons in Soweto, of één van de buitenwijken en rijden tussen prachtige huizen. Villa’s met 2 garage’s is het laatste wat je verwacht in een sloppenwijk. Deze wijk is dan ook enorm groot, groter dan de gemiddelde vlaamse gemeente zelfs! Het verschil in klasse is hier ook duidelijk en in de buitenwijken wonen diegene die de beste zaken gedaan hebben. Het totaal aantal inwoners van Soweto is onbekend, er wordt zelfs geen schatting meer gemaakt. We rijden verder en zien de twee beschilderde koeltorens die de wijk kenmerken. Nadat we een supergrote kerk zijn gepasseerd (plaats voor 50000man) komen we in de armere buurten. We zien superkleine huisjes, armtierig maar proper en in steen. Wanneer Martien vraagt of we eens binnenin willen gaan kijken stopt hij en stapt uit. Aan één van de huisjes zit een grootmoeder, met kleindochter en een klein meisje. Martien legt uit dat we toeristen zijn en dat we graag eens in hun huisje willen komen kijken. Tot mijn verbazing is dit geen enkel probleem en zijn we welkom. Stel je maar eens voor dat er straks 3 vreemden bij je aanbellen die zeggen dat ze naar je huis komen kijken. Het huisje bestaat uit een kleine kamer met keuken en 2 kleine kamertjes waar een bed staat. Armtierig maar netjes. Deze familie heeft een totaal inkomen van minder dan 250euro per maand en daarom heeft de regering hen uit een krot gehaald en gratis! Dit huisje moeten ze zelf onderhouden en dient als een nieuwe start. Het was de belofte dat iedereen in Zuid Afrika die onder dit minimum inkomen leeft zijn krot kon verlaten en zo een huisje zou krijgen, en de regering is daar ook mee bezig, maar aan het aantal krotten en inwoners te zien is dit een werk dat nog jaren zal duren. We verlaten de vriendelijke familie en rijden verder.

Verderop komen we in de buurt van de echt armen. Dit is wat je van een krottenwijk verwacht. We hebben al één en ander gezien maar dit is echt erg! Krotten die zelfs die naam niet meer waard zijn, open riolen, geen straten maar modderstromen en mensen die vuil en smerig gekleed zijn. We stappen uit en zelfs hier voelen we ons niet onveilig, hoogstens een beetje onwennig en bekeken. Ik kijk naar beneden en zie dat ik nog altijd mijn schoenen aanheb en dat ik nog alle tien mijn vingers, inclusief ringen heb. Ook Largo en Anouck zien er nog vrij compleet uit dus tot nu toe gaat het goed. Overal zie je mensen op straat de was in een kleine kuip met smerig water doen. Kinderen komen kijken naar die rare toeristen. De kinderen zien ongelooflijk vuil en hebben kapotte stinkende kleren aan maar lachen en zwaaien naar ons. Overal op straat zie je groene, kleine containers staan zoals je bij ons op de bouwwerven ziet. Dit zijn de toiletten. Elke straat heeft een toilet buiten staan waar de inwoners hun behoefte kunnen komen doen. Zelfs de asresten uit de kachel worden verzamelt en tot “bollen” gedraaid zodat ze in de zon kunnen drogen en weer worden gebruikt. De smerige mensen en kinderen, de geur en de levensomstandigheden maken een diepe indruk en met een krop in de keel rijden we verder.

Martien stopt, we stappen uit en zijn op de dagelijkse markt. Markt in Soweto, in Antwerpen en Brussel steek ik onmiddellijk mijn portefeuille ergens anders. Hier echter geen probleem, niemand kijkt je aan of niemand probeert je geld af te zetten. Zelfs de verkopers laten je ongemoeid passeren. Het is echt ervaring om hier tussen de plaatselijke bevolking over straat te lopen. Ondertussen merken we ook dat de temperatuur tussen dag en nacht enorm verschilt. Op de middag is het hier een lekkere 20 graden met veel zon.

Na het middagmaal vertrekken we naar de meest toeristische buurt van de wijk. We bekijken het huis van bisschop Tutu, zien de woning van Nelson Mandela en bezoeken het kleine museum in het oude huis van de voormalige president. We wandelen door Vilakazi street, de enige straat ter wereld waar twee nobelprijswinnaars wonen en gaan naar het Hector Pieterson museum. Hier krijg je de geschiedenis van Soweto te zien in mooie beelden. De studentenopstand en zijn verschrikkelijke gevolgen worden hier pijnlijk duidelijk. Wel valt mij op dat het een heel eerlijk museum is, ook de acties en gruwelijkheden die de zwarten gedaan hebben worden hier vermeld en getoont (anders dan in Vietnam waar alleen de gruwel van de Amerikanen te zien was en over de fouten van de Vietnamezen in alle talen werd gezwegen).

Ondertussen is het tijd om terug te rijden en onderweg pikken we nog een Gentse studente op die vandaag in Soweto heeft gewerkt als vrijwilligster. Ze heeft een dag meegelopen om de vele zieken (aids is hier een algemeen verspreid probleem) en armen te helpen verzorgen en de verhalen die zij kan vertellen kunnen wij ons niet inbeelden.

Terug in het hotel ben ik nog steeds overtuigd van onze veilige buurt maar wanneer ik Gavin vraag waar we best kunnen gaan eten zegt hij dat samen met Anouck in het donker over straat lopen niet te doen en te gevaarlijk is! Ik ben zo blij dat we in een veilige wijk zitten!!! In het hotel zelf kan je alleen ontbijten dus ik zie mezelf al ongelooflijk afslanken maar Gavin heeft een oplossing. Hij brengt ons een menu van een restaurant dat eten bezorgt en een half uur later zitten we op een ijskoude kamer, in ons bed, rijst met vis te eten. Om half 8 is onze feestmaaltijd op en zijn wij bijna bevroren dus gaan we maar slapen. Vakantie, de mooiste tijd van het jaar!!!

 Toch was dit een geweldige dag en Soweto heeft een indruk gemaakt die ik niet snel zal vergeten. Voor de mensen die dit lezen en Soweto ook willen bezoeken: laat je niet bang maken, ga niet alleen maar onder begeleiding van een gids en wanneer je dan je gezond verstand gebruikt en niet loopt te showen met dure juwelen en camera’s zal je mensen ontmoeten die heel vriendelijk zijn en die je het echte leven in Afrika leren kennen. We hebben een volledige dag over straat gelopen en niemand heeft ons lastig gevallen of zelfs maar geprobeerd ons iets te verkopen of aan te smeren. Alleen en zonder begeleiding Soweto bezoeken is misschien nog iets te vroeg maar met een gids die de plaats kent is het echt geen probleem.  Het adres en de gegevens van Martien Jonckers kan je altijd bij mij verkrijgen, de man is zeker een aanrader!

Dinsdag 04 augustus. Begin van de rondreis.

Vandaag moeten we om 8u ’s morgens op de luchthaven zijn om onze huurwagen op te halen. Volgens Gavin is het echter naar het centrum in de spits twee uur rijden dus staan we om 5u op en vertrekken we om 6u naar de luchthaven. Ik denk dat Gavin een beetje overspannen was ofwel heeft hij een speciaal gevoel voor humor maar om 6.45u staan we al aan het loket van Budget Cars. Lekker op tijd dus. We hebben de wagen geboekt bij Sunny Cars maar die werken dan weer samen met Budget Cars. Onze vroege aankomst is gelukkig geen probleem en een half uurtje later krijg ik mijn sleutel en gaan we in de parking op zoek naar onze auto. Op het ons aangewezen nummer staat een (redelijk)nieuwe witte Toyota Corolla te wachten met 24.000km op de teller. De wagen ziet er fantastisch uit en ik ga proberen hem zo terug te brengen ook.

In volle spits rijden we, aan de linkerkant van de weg, Johannesburg binnen en alles verloopt goed. Ik heb in Namibie al links gereden maar vergelijken is moeilijk. Ik heb de eerste 10min meer auto’s gezien en tegengekomen hier op de ring in Johannesburg dan in 3 weken Namibie!

We rijden van Johannesburg naar pretoria en eens we daar gepasseerd zijn begin de weg rustiger te worden. In Witbank stoppen we in een groot en luxueus tankstation om te ontbijten en daarna betalen we 2 keer tol en zijn we vertrokken naar Hazyview.

Deze eerste rit is meteen één van de langste van de reis. Ik wou meteen stevig beginnen. We rijden via de Long Tom Pass naar Hazyview en ik heb uitgerekend dat dit ongeveer 420km zal zijn. De Long Tom pas verbindt het Drakensberg plateau met  Sabie en staat bekent als de meest spectaculaire route in het land. De top die je bereikt is meteen ook het hoogste (2.150 m) punt in het land die je via de weg kan bereiken. Mooie uitzichten wisselen af met kleine dorpjes en we genieten van onze eerste rit. In Belfast rijden we een beetje verkeerd maar hier zien we dan ook weer  het traditionele Afrika. Kleine marktjes, mensen en dieren op straat, vrouwen die de meest onmogelijke dingen op hun hoofd dragen,….. Wanneer we echter in een buitenwijk belanden draaien we om en zoeken terug de juiste weg.

Na de middag bereiken we via Sabie de stad Grasskop. Volgens de reisgidsen is dit een klein charmant slaapdorp waar je zeker pannenkoeken moet gaan eten. In werkelijkheid is het een dorp waar weinig te beleven en te zien is behalve veel te dure souvenierwinkels en een klein plaatselijk marktje. Blijkbaar lezen de mensen ook hier de reisgidsen want je kan hier ondertussen al op elke straathoek pannenkoeken eten. Hoewel iedereen schrijft over pannenkoeken moet ik weer speciaal doen en bestel een plaatselijke lekkernij: Vetkoek! Er viel weinig over te zeggen maar het heeft zijn naam niet gestolen. VET-koek.

Via de Kowijn’s pass bereiken we Hazyview en we vinden onmiddellijk ons hotel. De Hippo Hollow is een groot, mooi hotel met kleine huisjes gelegen in een mooie tuin. Het restaurant ligt aan een groot grasveld en mooie rivier. Volgens de eigenaars komt er af en toe een nijlpaard tot op het grasplein en elke avond staat er dan ook een bewaker om onvoorzichtige toeristen uit de buurt te houden. We zijn hier vier nachten gebleven en hebben geen enkel nijlpaard tegen gekomen maar ik ben er niet kwaad om.

De reden waarom we in Hazyview slapen is zijn ideale ligging. Je verblijft middenin de Panorama route en op 15min rijden van de Phabeni gate. Eén van de Gates naar het befaamde krugerpark! Het grote verschil met IN het park slapen is de prijs. We slapen in dit mooie hotel 4 nachten voor de prijs van 1 nacht in het Krugerpark. Daarvoor kan een mens al eens 15min rijden.

We wandelen nog even langs de rivier, Largo springt in het koude zwembad en dan gaan we lekker eten. De temperatuur is vandaag al opgelopen tot 24 graden maar toch koelt het ’s avonds flink af. Buiten op ons terras zitten is er nog steeds niet bij dus rond 22u gaan de lichten uit en vallen onze ogen dicht.

Woensdag 05 augustus. Dagje safari door het Kruger park.

Verandering van de originele planning, we gaan een dagje eerder naar het Krugerpark. Om 7u verlaten we ons hotel en kijken we uit naar onze eerste dag safari! We betalen 350rand entree (incl boekje) en via de Phabeni gate rijden we het park binnen.

Onmiddellijk valt de goede staat van de wegen op. Geen gravelroad vol putten en stenen zoals in Etosha in Namibie maar volwaardig asfalt. Het eind van de winter zou het ideale seizoen zijn om veel wild te zien omdat het dan heel droog is en de dieren allemaal in de buurt van het water zouden moeten zitten. Ondanks dat de struiken nog geen bladeren hebben vindt ik het toch moeilijk om door het struikgewas te kijken en te speuren naar wild. We rijden traag verder (max 40 a 50km per uur) en toch missen we bijna 2 gigantische neushoorns die vlakbij de weg staan. Deze dieren hebben we in Namibie niet gezien dus dit is al een enorme meevaller en meteen de eerste van de big five vandaag.

We rijden verder en de eerste uren zien we wel dieren maar niet echt heel veel. Spring-, klip- en andere reebokken met hopen maar groter wild blijft weg. Op een oplopend stuk weg zien we in de verte een enorm dier staan. We haasten er ons naartoe en het blijkt een buffel te zijn die op de baan staat. Ons tweede dier van de big five is een feit! De buffel steekt de baan over en wanneer we dichterbij komen en naar de linkerkant aan het kijken zijn horen we rechts van onze auto een geluid. We draaien ons om en kijken recht in de kleine ogen van een andere buffel. Het dier bekijkt ons even en onze sympathieke uitstraling stelt hem gerust want hij eet gewoon verder. Een tiental foto’s later beginnen we toch wel op zijn zenuwen te werken en begint hij onrustig te worden. Wanneer hij dan ook nog aanstalten begint te maken om richting auto te komen vertrekken we met het excuus dat we toch al genoeg foto’s hebben. Het feit dat dit één van de gevaarlijkste dieren is zal er ook wel mee te maken hebben.

We komen bij een aangelegde pick-nick plaats, drinken een beker koffie en gaan op zoek naar gespotte dieren. In de bar hangt een map waar de toeristen aan de hand van gekleurde “naaldjes” de gespotte dieren kunnen aanduiden. Blijkbaar hebben we dringend een bril nodig want de andere hebben blijkbaar meer gezien dan wij. Leeuwen, hyena’s, olifanten, cheeta’s,…..alles is blijkbaar al gespot dus dat beloofd.

Volgens de map zijn de meeste dieren niet veraf en we vertrekken dan ook met vernieuwde moed in de aangewezen richting. De volgende 2 uur zien we bijna niks en eigenlijk begint het een klein beetje tegen te steken als we aan een “skuilhut” komen. We rijden een parking op waar we in een omheinde, houten chalet kunnen gaan. De chalet komt uit aan een rivier waar vlak voor ons tientallen nijlpaarden liggen te slapen in de zon. De jongen liggen in het water en vlak voor ons ligt een nijlpaard met twee schildpaden op zijn kop. Op de bankjes die klaargezet zijn zitten talrijke toeristen met fotocamera’s waarvan de lens de dieren bijna aanraakt. Volgens mij hadden ze de nijlpaarden kunnen fotograferen vanuit hun hotelkamer. Ik haal een beetje verlegen mijn klein cameraatje boven en begin foto’s te trekken. Iedereen zit muisstil naar deze levensgevaarlijke kolossen te kijken en wanneer je een tijdje stil zit te kijken krijg je echt respect voor de natuur en zijn bewoners. Stilletjes gaan we weer buiten.

Even verder komen we weer aan een parking (ik dacht dat dit een natuurpark was), we stappen uit maar blijkbaar bevinden we ons nu aan een exclusief golfterrein. We zien enkele sportievelingen hun balletje slaan alvorens ze weer in hun golfkar vertrekken zonder ook maar een keer te kijken naar de vlakbij aanwezige wrattenzwijnen. Golf spelen in het Kruger heeft blijkbaar weinig met dieren te maken.

We rijden verder langs de Sabie rivier en eindelijk beginnen de dieren zich te laten zien. Aan een rustig tempo rijden we verder wanneer een grote jeep ons voorbijraast. Wat deze man wil bereiken weet ik niet maar veel dieren gaat hij aan deze snelheid niet zien. Tot mijn grote vreugde steken we de jeep 1 kilometer verder zelf voorbij. Niet dat wij sneller zijn gaan rijden maar de man is aan de kant gezet nadat hij geflitst is. Ook in het Krugerpark zijn er snelheidscontroles. Een politieman zit op een stoeltje in de struiken met een camera terwijl één of meerdere andere met een jachtgeweer de dieren proberen op afstand houden. Eens vindt je de job van je leven……….

We komen olifanten tegen (nummer drie van de big five), giraffen, nog buffels, kudu’s, en een beetje verder ligt er een gigantische tak op de baan. Wanneer ik er traag naast rij blijkt het geen tak maar een grote slang te zijn die midden op de weg ligt. Ik rij traag achteruit tot vlaknaast het dier maar er is geen beweging dus denken we dat de slang dood is. Ik vertrek maar bedenk dat ze eigenlijk toch wel heel recht ligt. Weer achteruit, weer naast de slang en effectief: het dier ligt te recht naar mijn “deskundige” mening om dood te zijn. Uitstappen durf ik niet (mag ook niet) maar ik heb nog een beetje drinken in de wagen liggen dat ik voorzichtig over de slang sprenkel. Onmiddellijk schiet het dier wakker en kronkelt zich geschrokken in de dichtstbijzijnde struiken. Wie het meest schrok is tot nu toe niet bekend! Later zullen we ontdekken dat de slang één van de meest voorkomende en giftigste slangen van Afrika was die bovendien de meeste mensen in Afrika dood (door zijn veelvuldig voorkomen weliswaar maar toch). Zo zie je maar: altijd in de wagen blijven en je verstand gebruiken.

Ondertussen is de schemering al ingetreden en is het hoog tijd om terug te gaan. We zien nog veel dieren. Olifanten en giraffen genoeg ineens maar geen leeuwen of cheeta’s. De big five zal voor overmorgen zijn.

De route die we vandaag in het Kruger gereden hebben was: Phabeni gate, Pretoriuskop, Afsaal, Skuzuza, Phabeni.

Wanneer we op de weg komen kan ik ondervinden waarom iedereen aanraad om niet in het donker te rijden. De meeste zwarten hebben blijkbaar een voorkeur voor zwarte kledij. Wanneer je weet dat er nergens enig licht schijnt en de mensen en dieren hier gewoon oversteken als ze er zin hebben begrijp dat rijden hier……….spannend is. Koeien, geiten, fietsers, mannen en vrouwen te voet, allemaal lopen ze vlak naast of nog liever op de baan. Toch bereiken we veilig de lodge.

’S Avonds eten we buffet in het hotel en zien we alweer geen nijlpaard op bezoek komen.

Donderdag 06 augustus. De Panorama route.

De Panorama Route ligt in het noordoosten van Mpumalanga. Deze route voert ons langs spectaculaire vergezichten en bijzondere natuurverschijnselen, vandaar de naam Panorama Route.
Onderweg zie je kleine dorpjes, spectaculaire watervallen, prachtige Canyons en mooie vergezichten.

Onze eerste stop is de “Pinnacle”. Deze spits toelopende rotsformatie komt bijna 30 m boven het dichtbegroeide bos uit. Vlakbij de plek waar je de wagen kan parkeren zijn vrouwen hun goederen aan het uitpakken. Wil je een souvenir, een houten of stenen beeldje, kopen ben je bij hun aan het juiste adres.

Vervolgens gaan we naar “God’s window”. God’s window is een uitzichtpunt waar je bij goed weer een geweldig uitzicht hebt over de Blyde River Canyon en het Laagveld. Ook loopt er een vrij steil wandelpad naar boven door een klein stukje overgebleven regenwoud met inheemse planten, varens en bomen. Er hangt bijna altijd een wolkendek boven de bergen dus je moet een beetje geluk hebben. Vandaag hebben we dit geluk want het is helder weer en we beginnen dan ook vol goede moed aan de beklimming. De beklimming is steil maar te doen (zelfs voor ons) en de beloning boven is groot. Een prachtig uitzicht van vele kilometers in alle richtingen. God’s Window, zelden heeft een plaats zijn naam zo fel verdient! We blijven hier een tijdje van het uitzicht te genieten (en kunnen ondertussen terug op adem komen).
Ook hier kan je mooie souvenirs kopen op het marktje vlakbij de parking. Verwacht geen drukte of opdringerige verkopers. De mensen hier zijn kalm en rustig en geven je ruim de tijd om rond te kijken.

Enkele honderden meters verder kom je aan Wonderview. Wonderview is het hoogste uitkijkpunt langs de route nl. 1.730 m. Ook hier heb je, uiteraard bij goed weer, een geweldig uitzicht. Het nadeel is echter dat je met de wagen tot aan de rand kan rijden zonder enige inspanning waardoor er toch een beetje charme verloren is en God’s Window veel leuker is.

Het volgende op de route is de Lisbon waterval. Met 92 m is dit de hoogste waterval. Via een 100m pad kom je bij het uitzichtpunt. Bij de Lisbon Creek waren veel gouddelvers. Te bereiken via een onverhardeweg. Picknickplaats aanwezig en uiteraard plaatselijke markt mogen niet ontbreken. Hier moet je tevens een kleine toegangsprijs betalen (1€p/p). Na ons bezoek aan de waterval kopen een mooi stenen beeldje bij de plaatselijke dame’s op de markt voor 10€.

Na de Lisbon waterval is de Berlin waterval aan de beurt. Ook hier 1€ inkom. De Berlin waterval is een van de meest spectaculaire watervallen. Dit komt omdat het via een sluis in een diepgroen meer valt. Er is een speciaal platform gebouwd waardoor je de waterval van heel dichtbij kunt zien als het 45 m naar beneden valt.
Vanhier is het een eindje rijden tot het volgende hoogtepunt, de Bourke's Luck Potholes: hier komen 2 rivieren samen, de Blyde en de Treur. Door de kolkende watermassa's die vermengd waren met zand en grind en door erosie, zijn de rotsformaties door de eeuwen heen steeds verder uitgesleten. De gouddelver Tom Bourke vond hier wat goud en voorspelde dat er veel goud te vinden was. Helaas voor hem was het niet genoeg om er rijk van te worden. De Potholes zijn naar hem genoemd. Vanaf het bezoekerscentrum loopt een pad naar de potholes. De plaats is zeer toeristisch en dat merk je aan de prijs: 7€. Bij de parking is een markt maar de prijzen liggen hier al een stuk hoger. Ook kan je hier iets eten en drinken, let wel op voor de apen die in de bomen zitten en je eten in de gaten houden. De potholes zelf zijn mooier dan verwacht. De plek is mooi aangelegd met houten bruggen die je rond de potholes en over de rivier en kleine canyon  brengen. Je ziet duidelijk het uitslijten van de rotsen en de verschillende kleuren van de rotsen samen met het donkere water geeft een bijzonder schouwspel. Boven kan je een wandeling langs kleine stroomversnellingen maken. De meeste mensen lopen hier veilig langs behalve één kleine onvoorzichtige Belg natuurlijk. Largo stapt dan maar nat in de auto.

We rijden verder en komen bij de Three Rondavels. Deze 3 uniek gevormde heuvels zijn ontstaan door erosie. Ze bestaan uit leisteen onder een kap van hard kwarts waar dennebomen op groeien. De naam komt omdat ze lijken op rondavels, de traditionele hutten van de Xhosa stam. De toppen hebben ook een naam en zijn genoemd naar 3 vrouwen van Chief Maripi Mashile nl. Magabolle, Mogoladikwe en Maseroto. Doordat ze bijna 700 m boven het bos uitsteken zijn ze al duidelijk van ver te zien. Het leuke is dat de rotsen naast een prachtige ravijn liggen zodat je werkelijk een spectaculair uitzicht hebt. Wanneer je een klein beetje naar rechts gaat vanaf het aangelegde terras kan je tot op de rotsen klimmen en heb je het gevoel dat je aan een enorme afgrond staat. De begroeide heuvels, het helblauwe water waar de zon in weerkaatst en de vrijheid om hier rond te lopen maken dit tot één van de absolute hoogtepunten van de dag.

We rijden terug via de mooie maar moeilijke Robben’s Pass. Steile afdaling met scherpe bochten maar wondermooi. Vervolgens komen we in Pilgrims Rest. Volgens de reisgidsen een charmant slaapstadje maar ik denk dat mijn editie een beetje verouderd is ofwel heb ik een ander idee of iets charmant. Slaapstad is al helemaal niet het geval.  De stad is ondertussen zeer toeristisch en druk geworden. Zodra je de stad binnen rijd staan er jonge mannen het verkeer te regelen en dwingen je bijna op een parkeerplaats. Overal lopen toeristen en staan er grote bussen langs de kant. De oude gebouwen zijn mooi om te bekijken. We zien twee traditioneel geklede vrouwen zitten maar spijtig genoeg zitten ze op het terras van een winkel, waarschijnlijk om klanten te lokken. Verder kan je er winkelen, shoppen, souvenirs kopen en iets eten of drinken. Verder zijn er nog enkele musea te bezoeken, waaronder een auto museum maar daar hebben we de tijd niet meer voor. Sorry voor de reisgidsen maar dit was iets minder interessant. Gelukkig heeft niet iedereen dezelfde mening en interesses……..

Wegwezen maar en we rijden nog vlug naar de  Mac Mac Pools, waterpoelen in de rotsen. Het kristalheldere koele water is ideaal om lekker in te plonzen of op te frissen. Het opfrissen kan je in deze tijd van het jaar echter zeer letterlijk nemen want het water is ijskoud! Largo kan zich echter  niet bedwingen en springt in het water. Hij was er vlug in maar nog veel sneller terug uit. Misschien toch een beetje te koud?  Er zijn picknickplaatsen en toiletten. Vanaf hier kun je de Secretary Bird wandeling (3 km) doen.

Het was een zeer leuke dag met prachtige uitzichten. Vanuit Hazyview kan je perfect op één dag deze mooie rit rijden en zie je alle hoogtepunten uit de streek. Alles staat duidelijk aangeduid en de weg is in perfecte staat. We eten niet in het hotel maar in Hazyview zelf. We eten bij “Papa’s Kitchen”. Een aanrader als je in Hazyview verblijft en eens niet in het hotel wil blijven eten. Lekker, goedkoop en op de grote baan naar het Krugerpark.

Vrijdag 07 augustus. Krugerpark deel 2.

Vandaag 2e dag safari en we gaan proberen om deze keer wel de big five en dan vooral de kat-achtigen te zien. We rijden via Phabeni naar Skuzuza, Nuahlu, Lower sabie en de Mondozi dam.

We zien olifanten, giraffen, zebra’s,…………geen leeuwen!

Dicht bij lower Sabie passeren we een waterpoel. We zien op enkele meters van onze wagen nijlpaarden en krokodillen in de zon. De temperatuur is ondertussen al opgelopen tot bijna 30graden en de dieren liggen te luieren in de zon.

Ik rij één of andere gravelweg in en in de verte zien we 3 buffels aankomen. We leggen de wagen stil en de reusachtige dieren komen rustig dichterbij. Even verder staan er twee neushoorns in het struikgewas. Het raampje van de wagen is open en wanneer ik zou willen zou ik de dieren kunnen aanraken zo dichtbij staan ze. Maar ik wil niet!

We rijden over de Sabie rivier, wat een prachtig uitzicht geeft maar vinden nergens leeuwen, cheeta’s of luipaarden. Ik stel me de vraag waarom zoveel paden in het Krugerpark  verboden toegang zijn. Een heleboel kleine paden zijn afgezet met een bordje verboden toegang. Soms zien we de rangers er wel in- en uitrijden. Zijn deze wegen voorbehouden voor de toeristen die een veel te dure prijs betaald hebben om met een ranger en een jeep mee te rijden? Ik hoop dat de commercie nog niet zo ver gevorderd is. We merken trouwens dat de meeste jeeps precies dezelfde route rijden als wij en dat ook zij moeten zoeken naar dieren. Sommige mensen zitten door enorme verrekijkers te gluren naar een dier dat ze ergens in de verte hebben zien bewegen maar dat tel ik niet mee als gespot wild. Voor ons is een dier  pas gezien als we het duidelijk hebben kunnen bekijken en er een mooie foto van kunnen nemen.

Bij het buiten rijden worden we in de avondschemering nog beloond voor ons geduld. We zien een wilde hond. Deze jager komt ’s nacht tot leven maar is waarschijnlijk een vroege vogel. In elk geval laat dit dier, familie van de hyena, zich rustig bekijken. Het is wel geen leeuw maar toch……..

Wanneer we naar het hotel rijden passeren we een groot shoppingcenter. Anouck had dit gisteren al eens “ toevallig” vernoemd, maar wanneer we stoppen merken we dat alles al gesloten is. Als dit niet spijtig is…….. Ondanks de hoge temperatuur vandaag blijft het hier winterperiode en sluit alles rond 17.00u. We eten terug bij “Pappa’s Kitchen”, look met lasagna (of was het nu andersom?) en pakken onze koffers in.

De panoramaroute was formidabel mooi maar het Krugerpark heeft een klein beetje teleurgesteld. Wie Etosha in Namibie heeft gezien weet waarom!

Zaterdag 08 augustus. Hazyview – Swaziland.

Vandaag verlaten we voor 2 dagen Zuid Afrika en verblijven we in buurland Swaziland. Swaziland wordt grotendeels omsloten door Zuid-Afrika en grenst in het noordoosten aan Mozambique. Het is na Gambia het kleinste land van Afrika. Ten tijde van de apartheid koos Swaziland voor onafhankelijkheid boven opname in Zuid-Afrika. De bevolking heeft hier nog zijn traditionele cultuur behouden.

De hoofdstad is Mbabane, gelegen aan de Mbabane rivier en de Polinjane rivier. De markt in deze stad is zeker de moeite waard. Je kan hier voor een redelijke prijs kralenwerk, houtwerk, stenen beeldjes en vlechtwerk kopen. Aan de rand van de stad ligt de grootste graniet rots ter wereld, Sibebe Rock.

We vertrekken in Hazyview en rijden via White River, Nelspruit en Barberton Naar de Bulembu Border. Vandaar gaat het via hoofdstad Mbabane naar Ezulwini.

Ik wil via de Bulembu border Swaziland binnenrijden omdat dit een mooie bergpas schijnt te zijn, wel een beetje slechte weg maar met een goede wagen moet het te doen zijn.

De weg in Zuid Afrika is weeral prachtig. Hoge bergpassen met perfecte wegen en adembenemende vergezichten. De natuur in dit land is onbeschrijflijk!

Bij Bulembu stoppen we aan de grenspost en een vriendelijke douane beambte schrijft ons uit het land uit. Enkele honderden meters verder komen we aan het douane kantoor van Swaziland en we merken het verschil al onmiddellijk. De douane 200meter terug, die van Zuid Afrika zaten in een kantoor met airco en typmachines. Hier staat een “tipbox” voor de aanschaf van een televisietoestel. Het meubilair is hier ook al totaal verouderd en de formaliteiten worden met de hand geschreven. We betalen 50rand om het land binnen te komen en kunnen weer verder. Verderop staat nog een laatste wegcontrole, we moeten alweer ons pasport laten controleren en we rijden Swaziland binnen.

De eerste meters kunnen we onze ogen niet geloven. Enkele kilometers geleden reden we nog op wegen van voortreffelijke staat. Hier is het precies of er hebben honderd bulldozers voor ons gereden. De weg is onverhard en vol met putten en los zand. Onbegrijpelijk dat dit de hoofdweg is en bovendien één van de meest gebruikte grensovergangen van het land. De omgeving is echter zeer mooi. We doorkruisen grote bossen en rijden over hoge bergen, allemaal op wegen die eigenlijk beter geschikt zijn voor een 4x4. Sommige stukken zijn op het randje. Ik vraag me af wat ik had moeten doen indien het geregend had!

Uiteindelijk komen we toch terug op aangelegde wegen en zien we ons eerste dorpje in Swaziland. We tanken (goedkoper dan in Zuid Afrika), en bezoeken meteen de plaatselijke markt. Op de markt is het druk en vooral de jongeren die de bussen begeleiden maken een ongelooflijk lawaai. Zij staan aan de deur van de bussen en proberen volk te ronselen. Pas wanneer de bus vol zit vertrekt hij.

De hoofdstad Mbabane passeren we maar bij het doorrijden valt er ons eigenlijk niets speciaals op. Een stad waar volgens mij niet echt veel te beleven of te zien is, behalve een zeer smerige markt, en we rijden dan ook meteen verder.

Langs de kant van de weg staan kinderen verkleed een dansje te doen voor een kleine fooi. Sommige toeristen stoppen en betalen maar wij rijden verder. Niet dat de fooi ons te veel is maar de verhalen over kinderen die niet naar school mogen van de ouders omdat bedelen meer opbrengt doen ons verder rijden.

We komen in de Ezulwini vallei en hier moet ik op zoek naar ons hotel. Hotel Mvuvufalls wordt open gehouden door de Belgische Greta Paeps en haar broer. Wanneer ik, na een beetje verkeerd te zijn gereden, de ingang van het hotel vindt moet ik toch even slikken. De weg is een slechte zandweg vol putten maar eens we de huisjes zien zijn we gerustgesteld. De lodge is gebouwd met natuurlijke materialen, het meubilair is gemaakt met boomstammen en de zitjes aan het zwembad zijn uit de rotsen uitgehouwd. Alles ziet er netjes uit en wanneer Greta even later toekomt worden we hartelijk verwelkomt.

De lodge ligt naast een rivier waar een eindje verder drie watervallen liggen en we hebben nog net de tijd om de wandeling te doen voor het donker wordt. Greta bezorgt ons een klein “routeplan” en we vertrekken. We zijn wel verwittigd dat we af en toe over rotsen en door de rivier zullen moeten. Largo kijkt er nu al naar uit.

Na 150m moeten we al de eerste keer het water in want we hebben tegenliggers op het zeer smalle bospad. Een kudde koeien komt ons tegemoet en is niet van plan om uit de weg te gaan. Wij zijn beleefd en goed opgevoede mensen dus het water in de beesten laten passeren. De wandeling is leuk maar soms lastiger dan verwacht. Vooral de afdalingen over stenen en losse takken is een beetje moeilijk voor Anouck waardoor we veel tijd verliezen. Uiteindelijk halen we twee van de drie watervallen, de derde lag nog iets verder maar ondertussen begint het al lichtjes donker te worden en we moeten nog het hele eind terug.

Op onze terugtocht komen we ook Greta haar buurman tegen. De man kwam net zijn fles water opvullen in de rivier. We ontmoeten hem net wanneer we door het water moeten en de vriendelijk man helpt Anouck door haar de beste weg om over te steken uit te leggen. Wanneer Anouck uitschuift en in het water valt drinkt onze vriend een slokje rivierwater en laat die rare blanken maar achter.

Terug in het hotel gaan we iets drinken en douchen. Het eten gebeurt in een zeer gezellige bar waar talrijke flessen sterke drank achter de bar staan. Er is een apart zaaltje waar een biljart staat en waar twee oudere blanken veel plezier hebben met twee jongere zwarte madammen. Ik wist niet dat biljarten zo grappig en plezant kon zijn. Het eten is voortreffelijk en vooral de kippensoep is een aanrader.

Zondag 09 augustus. Rondrit door de Ezulwini vallei.

Na het beperkte maar zeer lekkere ontbijt verlaten we het hotel en maken een rit door de mooie Ezulwini vallei. We stoppen voor een rondleiding door een traditioneel Zuludorp. Het entreegeld bedraagt 13€ per volwassene en 6.5€ voor Largo. Hiervoor krijgen we een rondleiding door het dorp, bezoek in de hutten en een voorstelling van de traditionele dansen.

Onze gids staat ons al op te wachten en verteld over de gebruiken en rituelen in het dorp. Het dorp is nog steeds de echte verblijfplaats voor een familie en het geld dat ze verdienen gaat dan ook naar de gezinnen uit de kraal. We zien de typische ronde hutten, mogen een kijkje binnenin nemen en lopen rond in het dorp.

Om 11u beginnen de traditionele dansen. Het valt me op dat de dansers er zelf erg veel plezier in hebben en dat het voor hun zeker geen verplicht nummertje voor de toeristen is. Ze amuseren zich ook en het gaat er heel ontspannen aan toe. De afrikaanse drums, de pluimen en traditionele kledij en de lenigheid van de dansers en danseressen maken deze voorstelling de moeite waard. In het tweede deel worden ook de toeristen uitgenodigd om mee te dansen en wie staat er als één van de eerste recht? Largo natuurlijk. Hij danst een tijdje mee en leert zelfs daarna één van de dansers zijn beroemde buikdans. Wanneer de traditioneel gekleede Zulu echter een erg slechte buikdanser blijkt te zijn beginnen alle overige te lachen. Wanneer het publiek dan ook nog recht gaat staan en voor Largo begint te applaudisseren draai ik me vlug om.

Na de dansvoorstelling maken we een wandeling naar een mooie waterval. In de bomen krioelt het van de apen en wanneer we terugstappen doet de gids ons plotseling stoppen. Wij hadden niets gezien maar even verder kroop er een “spitting cobra”. Het dier kan van op afstand gif spuwen en dat kan je maar beter vermijden.

Het bezoek zit er op en we hebben ons geamuseerd. Wie dit dorp wil bezoeken komt best rond 10.15u. Dan is het nog rustig en krijg je de rondleiding voor de dansen beginnen. Later is het een pak drukker in de Zulu kraal.

Wanneer we verder rijden door de vallei komen we een klein kerkje tegen. Ik bedenk dat het zondag en dat het eigenlijk al een tijdje geleden is dat ik naar de kerk ben gegaan (ci 10jaar denk ik). Een Afrikaanse kerkdienst zou ik echter wel eens willen meemaken. In een opwelling rij ik de wagen van de baan en we stappen het kleine kerkje binnen. Alle hoofden draaien zich uiteraard in de richting van de vreemde bezoekers. De mensen zitten hier in hun beste kledij, iedereen is piekfijn uitgedost in kleren die bij ons 30 jaar geleden mode waren. Sommige oudere dames hebben een grote hoed op die op Waregem koerse niet zo misstaan. Na een speech en het zingen van enkele liederen heet de zwarte priesteres ons welkom in hun kerk! Even later komt ze ieder van ons persoonlijk welkom heten.

De mensen in deze dienst lopen gewoon rond in de kerk, ze zingen en dansen en hebben plezier, iets wat voor ons tijdens een kerkdienst onmogelijk is. Raymond Van Het Groenewoud zong het al: beminde gelovigen dat was nogal eens een kerkdienst!

Een jonge man komt nog een verhaal vertellen aan zijn gemeenschap, hij gaat namelijk volgende week trouwen en daarna worden we zelf uitgenodigd om op het altaar onszelf te komen voorstellen. Hierna worden we nogmaals welkom geheten en gaat de dienst en het bijhorende zingen en dansen verder tot 14.00u. Ook in deze kerk wordt er geld opgehaald. Het geld gaat echter volledig naar de gemeenschap en niet naar de kerk! Geen dure beelden, geen dure glasramen, bloemen of gouden en zilveren bekers hier! Geen biechtstoelen in volle eik of zware houten balken. Kunnen onze kerken misschien eens een voorbeeld aan nemen?

Bij het buitengaan van de kerk verteld men ons dat we de tweede blanken zijn die ooit in de kerk zijn binnengeweest. Een speciale ervaring, niet alleen door de speciale kerkdienst maar ook door de enorme vriendelijkheid van de gewone, plaatselijke bevolking.

Na de mis iets drinken naar goede Vlaamse traditie en weer de wagen in. We zijn nu toch bezig met onszelf in het dagdagelijkse Afrikaanse leven binnen te dringen en dan kunnen we evengoed gewoon verder doen. We passeren een voetbalstadion en stoppen. Buiten staan een massa zwarten te kijken en te wachten. Naast het stadion worden worsten en andere vleeswaren gebakken, en voor het stadion zitten vrouwen op de grond te praten.

Onder enkele nieuwsgierige en soms vreemde blikken gaan we op de tribune zitten. Het publiek bestaat alleen uit zwarten maar verder is er weinig verschil als in Belgische voetbalstadions. Zelfs het niveau van het voetbalspel is zwak en dus vergelijkbaar met ons Belgisch voetbal. We zien een ploeg scoren maar aan het publiek te zien is het niet de thuisploeg. Na een half uurtje vertrekken we weer.

We drinken iets bij Malandela volgens sommige folders DE place to be in Swaziland. De plaats is echter niks speciaals, de prijzen zijn veel te duur en de bediening enorm traag. De serveerster blijft ongeveer tien minuten weg met mijn overschot in een poging om te veel fooi te krijgen. Zeer toeristisch en dat merk je aan alles.

We eten weer in het hotel en de maaltijd is zeer lekker. Wat ik echter gisteren een gezellige bar vond is vandaag, zondag, uitgegroeid tot een rumoerige, rokerige en drukke bedoening. Blijkbaar is de bar niet alleen voor de hotelgasten maar komt de plaatselijke jeugd hier op zondag ook zijn ontspanning zoeken. Eten is nu iets minder gezellig dan gisteren en ik begrijp plots waarom er zoveel flessen sterke drank achter de baan staan. De whisky is hier zeer goedkoop en dat zie en hoor je aan de meeste mensen vanavond.

Maandag 10 augustus. Swaziland – Hluhluwé.

Vandaag rijden we terug naar Zuid Afrika. Na het ontbijt blijkt dat we echter de verkeerde dag gekozen hebben. De weg is in perfecte staat en alles gaat goed tot we aan de grens komen. Aan de grens met Zuid Afrika zien we een file mensen staan aanschuiven voor de douaneformaliteiten.

Blijkt dat het vandaag, maandag, nationale vrouwendag is en dat veel mensen, Zuid Afrikanen en mensen uit Swaziland een verlengd weekend hebben gepland en blijkbaar allemaal vandaag terug de grens overgaan.

We parkeren en schrijven ons uit Swaziland uit. Dit duurt ongeveer 10min dus dat valt wel mee. Terug Zuid Afrika binnenkomen is echter een ander paar mouwen. De massa mensen groeit altijd maar aan en er rest ons niets dan geduldig mee aan te schuiven. In de rij horen we de reden voor de lange file. Het zijn niet de toeristen die streng gecontroleerd worden maar de mensen uit Swaziland die Zuid Afrika binnen willen. Zij worden aan een uitgebreide controle onderworpen om illegaal verblijf te beperken.

Voor ons staan 2 zwarten aan te schuiven en na 20min komen er twee bij. Geen probleem voor ons. Ondertussen staan we een uurtje aan te schuiven, gelukkig is het niet te heet, als er nog eentje bij komt. Ik begin een beetje zenuwachtig te worden maar de overige mensen, waaronder een jong koppel met een kleine baby, blijven kalm dus ik zeg ook niets. Wanneer we twee uur later bijna aan de deur van het douanekantoor zijn is de groep zwarten voor ons aangegroeid tot 8! Personen. Ondertussen is het duidelijk dat zij elkaar niet kennen maar gewoon samentroepen om niet te moeten aanschuiven. De tijd dat de blanken werden voorgelaten is gelukkig voorbij maar andersom moet het ook niet worden! Blijkbaar ben ik de moeilijke mens in de rij maar ik kan mij niet inhouden en begin van mijn oren te maken. Een jonge man kiest er snel voor om uit de rij te verdwijnen maar de andere blijven staan. Wanneer de “bewaker” aan de deur mijn ergernis opmerkt en uiteindelijk ook de andere mensen een opmerking durven maken worden de jongeren uit de rij gehaald. Onder hun hatelijke blikken kunnen wij uiteindelijk binnen onze stempel ophalen en na dik twee uur aanschuiven vertrekken met de wagen. Een overijverige douanier aan de grens doet nog een beetje over de staat van mijn rechtervoorband van de auto maar na een kleine leugen over de inleverdatum mogen we toch Zuid Afrika binnenrijden.

Door het tijdverlies rijden we ineens naar ons volgende hotel. We hebben geboekt in de Wildebees Ecolodge.  De lodge doet een beetje vervallen aan en een jonge fransman heet ons welkom. We krijgen de uitleg over de kamer en de rest van de lodge en wanneer het eten ter sprake komt verteld hij dat het niet zeker is dat we vanavond kunnen eten want dat ze een groep van 25 Italianen te gast hebben. Als ik vraag waar we dan wel kunnen eten moet hij het antwoord schuldig blijven want in het dichtstbijzijnde dorp , Hluhluwé, is nergens een restaurant. Het meest nabije restaurant is 25km verder wat betekend dat ik in het donker zou moeten rijden. Dit zie ik niet zitten en wil dan ook dat we eten krijgen, Italianen of niet!

De Wildebees Ecolodge is het duurste verblijf dat ik geboekt heb en ik had veel meer en beter verwacht. De tuin is meer een oerwoud, de kamer is klein, donker en ongezellig. De geur van geteerd hout is als je binnenkomt enorm. Het zwembad toont op de foto en de website groot en proper maar is in werkelijkheid klein en vuil en de houten vloer ernaast is rot!  Langs de andere kant heeft het wel een zekere charme, de hutjes met hun dak van stro en met kippengaas in plaats van glas in de ramen……..We twijfelen even om een andere lodge te nemen en plegen uit voorzorg enkele telefoontjes. Ik bel naar enkele hotels/lodges in St Lucia maar omdat het een verlengd weekend was en vandaag vrouwendag is hebben we nergens meer plaats. We besluiten om de lodge het voordeel van de twijfel te geven en laden de auto uit.

Wanneer we geïnstalleerd zijn gaan we een boekje lezen aan het zwembad en ontdekken we een klein bureautje waar talloze folders over de omgeving van Hluhluwé en St Lucia liggen. Wie hier een excursie wil boeken is op de juiste plaats. Koffie en water zijn aan het zwembad gratis te verkrijgen, zelf meegebrachte dranken zijn verboden. We maken kennis met de zeer vriendelijke jonge Nederlandse eigenaars. Wanneer het donker wordt begint er vanalles over en rond het zwembad te bewegen. Bij de invallende duisternis wordt de lodge overspoeld door kleine vleermuizen die op en af vliegen en rakelings over ons hoofd scheren.

We gaan terug naar de kamer en ik merk dat ik in de wagen iets vergeten ben. Ik ga naar de parking en merk dat ik in het pikdonker tijdens het stappen toch wel heel erg met mijn voeten op de grond stamp. Misschien toch een beetje ongerust in het donker tussen de beestjes??? Ik kijk naar boven en zie de prachtigste sterrenhemel ooit. Duizenden sterren staan de glinsteren aan de hemel en de witte nevel van de melkweg is hier in de vrije natuur van Afrika duidelijk te zien. In europa zal je dit beeld nooit tegenkomen.  Achter de parking en rond de lodge is het pikdonker en kan je nauwelijks de bomen en struiken onderscheiden. De geluiden die we horen maken ons duidelijk dat we hier niet alleen zijn. Speciaal gevoel toch.

Na de lekkere maaltijd gaan we terug naar de kamer en merken dat het begrip “eco” geen synoniem voor luxe of comfort is. Het licht is beperkt en wanneer iemand naar de wc geweest is kan de volgende pas een half uur later terug doortrekken. Vooral het bedrukte gevoel in de kamer vindt ik lastig. Geen tv, geen minibar of koelkast en te weinig licht om een boek te lezen zorgen ervoor dat we vroeg onder de niet al te propere dekens kruipen.

Dinsdag 11 augustus. Hluhluwé – St Lucia.

Na een zeer beperkt maar lekker ontbijt vertrekken we naar St Lucia. De rit duurt ongeveer 1 uur en loopt voornamelijk over de N2, de grote baan die eigenlijk van hier tot in Kaapstad loopt. We stoppen voor een boottocht op het St Lucia meer. De prijs bedraagt 325rand voor 2 volwassenen en 1 kind wat niet echt goedkoop is. We vertrekken met een deftige boot waar zowel koffie als andere drankjes te krijgen zijn en met een perfect Engelstalige gids aan boord.

Eerst zien we een paar prachtige vogels, waaronder een grote zeearend, en even verderop liggen de dieren waarvoor iedereen gekomen is. De nijlpaarden liggen in het water van het zonnetje te genieten, het is hier dan ook 25 graden en dankzij onze grote en stevige boot kunnen we tot vlakbij de kudde varen. Hoewel je zou denken dat de dieren de boten en mensen gewend zijn valt het toch op dat ze de boot aandachtig in het oog houden. Ze blijven echter stil liggen en daar ben ik blij voor. In Namibie zaten we in een klein bootje en plotseling dook er een nijlpaard voor ons op, ik zie nog altijd het verschrikte gezicht van onze gids. Nijlpaarden blijven één van de gevaarlijkste dieren van Afrika. Wanneer je een nijlpaard tegenkomt aan de kant en je staat tussen het dier en het water moet je al heel veel geluk hebben om het te kunnen navertellen. Hoewel het loge en luie dieren zijn kunnen ze aan de wal een hoge snelheid halen. Ze kunnen tevens op de bodem van de rivier stappen en daardoor heb je geen idee waar ze zich precies bevinden, misschien vlak onder de boot!

We varen verder en zien nog enkele krokodillen liggen samen met nog een grote groep andere nijlpaarden. Wanneer we rechtsomkeer maken en terugvaren liggen de dieren nog altijd allemaal op dezelfde plaats. Een beestenleven zeggen ze dan…………… Na 2.5 uur staan we terug aan de wagen en rijden naar St Lucia.

We dachten hier een wandelpromenade of boulevard aan het strand te vinden maar St Lucia bestaat uit allemaal kleine aparte strandjes. We stoppen en gaan op het bijna verlaten strand zitten. Het plaatje is fantastisch. Mooie, ruwe zee, mooi verlaten strand en in de verte zie je het opstuivende zand en de wilde golven. Enkele meeuwen proberen voorbij te vliegen maar worden door de sterke wind telkens weer terug geblazen. Na een half uur zit het zand in mijn oren en op nog een paar onaangename plaatsen en houden we het voor bekeken.

St Lucia centrum bestaat uit hotels, appartementen, restaurants, bars en veel maar dan ook veel te dure souvenierswinkels. De prijzen die ze hier durven vragen voor een houten beeldje is schandalig! Zelfs op de toeristische plaatsen aan de panorama route verkopen ze de zelfgemaakte beeldjes voor een tiende van de prijs hier. Wel een aanrader is het Italiaanse restaurant Alfredo’s. De pasta carbonada en de cappucino zijn er ongelooflijk lekker.

Op de terugweg steekt de N2 mij tegen. Rijden op een lange perfect aangelegde baan is zo saai dat ik de eerste de beste gravelbaan insla. De weg is berijdbaar maar daarmee is alles gezegd. Stenen, gravel en putten zorgen ervoor dat ik een snelheid van 25 a 30 km/u haal.
De baan draait en we komen op een parallelweg met de N2. Wanneer na een tijdje de weg steeds meer in de andere richting draait heeft Anouck het al door dat we niet meer op de grote baan gaan uitkomen. We rijden echter door een mooi stukje Afrika. Overal kinderen die spelen, fietsers, koeien en geiten op de weg. Iedereen stopt en kijkt om waarna ze naar die duidelijk verdwaalde toeristen beginnen zwaaien.
Aan de kant van de weg staat een man met een kapmes te hakken. Nu heb ik het niet echt voor vreemde mannen die met een kapmes zwaaien maar het was toch langs de kant van Anouck (grapje) dus stoppen we en vragen hem de weg terug naar Hlhluwé. De man is ………een typische neger. Pikzwart, grijs haar en een verweerd en gegroefd gezicht door het harde leven op het afrikaanse platteland. Hij maakt ons duidelijk dat hij geen engels spreekt maar na enkele keren Hluhluwé gehoord te zeggen begint hij te lachen en stamelt de woorden “to far”. Na nog enkele vervaarlijke zwaaien met zijn mes in de andere richting bedanken we hem en rijden verder. Later heb ik nog dikwijls spijt gehad dat ik van deze man geen foto heb genomen. Sommige mensen hebben nu eenmaal een typisch voorkomen en deze kerel had dat zeker.

Hoewel iedereen ondertussen al zeker weet dat we verloren zijn gereden, zelfs de afrikanen zeggen het, blijf ik nog even koppig volhouden maar uiteindelijk moet ik toch op mijn stappen terugkeren. Wanneer we draaien komen er net een groep kinderen met een begeleidster van de heuvel afgelopen. Ik vraag nog één keer de weg en ook de begeleidster zegt dat we terug moeten. De kinderen hebben ondertussen de grootste lol met die vreemde blanken en beginnen bij Largo aan zijn witte huid te voelen. Komen hier dan zo weinig blanken? Vreemd. De begeleidster vraagt of ze een eindje mag meerijden met ons, eigenlijk zegt ze alleen het woordje “lift” want ook zij spreekt geen engels. Wanneer ze achteraan in onze auto stapt is de hilariteit bij de kinderen groot en rennen ze nog een eindje achter de wagen.

We moeten dus inderdaad dezelfde helemaal terug rijden, zetten de zwarte vrouw af ergens aan een huisje en rijden terug naar de N2. Toch ben ik voldaan, zo zie je maar: de leukste en meest typische dingen beleef je niet op grote wegen, niet in toeristencentra en niet tijdens dure excursies. Gewoon ergens onbekend inrijden waar weinig te zien is maar waar de mensen hun dagdagelijkse leven leiden kan heel tof zijn. Dit is het grote voordeel van alleen reizen, je kan doen wat je wil, je gaat waar je wil en kan altijd en overal stoppen.

Slapen in een hutje in Afrika zonder ramen is ook iets speciaals: zelden zoveel en vreemde geluiden gehoord ’s nachts. Met dank aan die ene (rot)kikker die de halve nacht voor ons deur heeft gezeten.

Woensdag 12 augustus. Safari door het Humfolozi/Hluhluwé national park.

Vandaag laatste dag safari en volgens mij de laatste keer het “echte” Afrika. We gaan naar het Hluhluwé- Umfolozi National Park.. Het kleine broertje van het Krugerpark maar volgens sommigen veel mooier. Hoewel hier minder leeuwen zitten hopen we toch er ééntje te zien. Het park is opgericht ter bescherming van de neushoorn en dan vooral de witte neushoorn. Ondertussen zitten er al zoveel neushoorns dat ze de dieren kunnen overplaatsen naar andere nationale parken.

Bij aankomst merken we direct dat dit een kleiner park is. De begroeting en afhandeling van de documenten gebeurt veel gemoedelijker en vriendelijker. We betalen 255rand (22€) voor drie personen + wagen en rijden het park binnen.

Na 5min zien we al neushoorns, giraffen en zebra’s staan! Dat beloofd. Verder blijft het wild weer ver uit onze buurt. Blijkbaar hebben de zuid afrikaanse dieren het niet echt voor ons. in het Etosha park in Namibie zijn we blijkbaar dik verwend want daar hebben we massa’s dieren gezien. Het valt wel op dat dit park natuurlijker gebleven is dan het kruger. De wegen zijn goed berijdbaar maar veelal onverhard, het gaat bergop en bergaf en af en toe moet je door een klein stukje rivier. Bij één van die passages door een stukje overspoelde weg zien we naast de wagen een krokodil liggen. Even verderop gaat de weg omhoog en net als we op de top zijn steekt er een grote hagedis over. Het dier haalt zeker 1.5meter en stapt rustig naar de andere kant van de weg voor de wagen. De schilpad die we even verder tegenkomen vonden we iets minder interessant.

Een jeep met toeristen staat aan de kant van de weg, begeleid door een gewapende ranger, en iedereen is ergens in de verte met zijn verrekijker aan het loeren. Aan de bewegingen te zien is het niet echt duidelijk naar wat ze kijken maar zelf weten ze het ook niet goed. De verrekijkers gaan van links naar rechts en van boven naar onder. Dieren spotten is leuk maar ik wil ze dan wel echt zien. Geen zwart puntje in de verte. We passeren de jeep en achter de bocht steekt net een witte neushoorn over. De witte neushoorn is met uitsterven bedreigt maar komt in dit park nog veel voor. Het dier vervolgt rustig zijn weg, gaat achter onze wagen en loopt net het struikgewas terug in wanneer de jeep er aankomt. Zij rijden verder zonder de neushoorn te zien. Safari is ook een beetje geluk hebben. Heb je eigenlijk voor een rondrit wel een ranger nodig? Ook zij kunnen blijkbaar geen afspraak met de dieren maken en moeten ze zoeken.

Rond de middag is het altijd een rustige periode. De mensen hebben op het werk maar een uurtje pauze (of minder) maar de dieren nemen het er langer van. Naar de avond toe komen we op een smalle weg en zien alweer een jeep staan. Dieren zien we niet maar de ranger doet ons onmiddellijk teken om te vertragen en te stoppen. Ik stop een paar meters van de jeep en een enorme witte neushoorn komt verschrikt uit de struiken. Blijkbaar heb ik hem gestoord of opgeschrikt want hij komt de weg op en stapt naar onze auto! Ik ben al volop bezig de wagen in achteruit de schakelen als het dier beslist dat we toch niet zo bijster interessant zijn en vlak voor ons een stapje opzij zet. Het doet toch vreemd als zo een kolos naar je toekomt.

Het wordt donker en we rijden naar de uitgang zonder leeuwen gezien te hebben. Vlakbij de poort, naast de grote weg naar Hluhluwé zien we nog neushoorns en een hele grote kudde buffels. Het park en de weg zijn gescheiden door een zwakke omheining en achter de neushoorns en buffels lopen de kinderen te spelen. Vreemde jongens die afrikanen!

In het donker rijden we voorzichtig terug naar de lodge en gaan we hongerig aan tafel. Over het eten van die avond kan ik kort zijn: vegetarisch. Sla en wortelen als voorgerecht, sla en wortelen met rode bietjes als hoofdgerecht! Blij dat ik morgen naar een ander hotel kan.

De Wildebees ecolodge zal later de minste van alle verblijfplaatsen blijken. Het valt ook op dat wij na het vertrek van de groep Italianen al drie dagen de enige gasten zijn. Duur, weinig comfort en we hadden de indruk dat alles een beetje “zozo” werd gelaten onder het motto “eco”. Het eten was eigenlijk niks speciaals maar lekkere groentjes en water zijn heel “eco”. Het zwembad en de tuin was een ravage maar wel heel “eco”. De badkamer en het toilet werkte maar half maar dat is om water te sparen dus heel “eco”. Voor deze prijs (meer dan 100€ per nacht) verwacht je iets meer of je moet al volledig het groene gedachtegoed in je hebben. Ondanks de zeer vriendelijke eigenaars voor ons nooit meer. Waarschijnlijk zijn wij niet “eco” genoeg.

31-07-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Donderdag 13 augustus. Hluhluwé – Durban.

Blij dat we de ecolodge kunnen verlaten en we vertrekken dan ook redelijk vroeg naar Durban. Best een lange rit en Anouck zit dan ook al een tijdje met de wegenkaart op schoot. Plotseling roept ze dat ik links een wegje in moet en dat dit een kortere baan zou zijn.  Als goede echtgenoot en brave huisvader luister ik onmiddellijk met als resultaat dat we reddeloos verloren rijden en bovendien (dat kon Anouck niet weten) belanden we in kilometers wegenwerken! De weg is gravel en zeer slecht. Soms is er een wegomleiding aangeduid maar meestal niet dus blijf ik gewoon rechtdoor rijden. De stukken asfalt die ondertussen klaar zijn, maar waar nog niet op mag gereden worden, zijn vakkundig versperd met grote stenen, mooi op een rijtje gelegd en dit kilometers lang. Het leggen van de stenen zal misschien langer geduurd hebben dan het vervangen van het wegdek.

Uiteindelijk komen we na 26km gravelroad en stenen terug op de weg en zijn we inderdaad vlakbij Eshowe. Hier is het de bedoeling om Shakaland te bezoeken. Shakaland is een Zulukraal ontstaan als filmset voor de film Shakazulu. De kraal is echter in zijn typische vorm blijven staan en de rondleiding zou de moeite moeten zijn.

Bij aankomst zien we echter al dat het ongeveer hetzelfde is als in Swaziland. Ronde zuluhutten, een typische kraal en mensen in typische klederdracht. Veelal hetzelfde behalve de prijs: 75€ voor een rondleiding van 2uur die bovendien al eren tijdje bezig is. Willen we een bijkomende lunch gebruiken komt er zelfs nog een bedrag bij. We bedanken vriendelijk en gaan terug naar de wagen. Trouwens het typische moet je ook met een korrel zout nemen want we zien bij het buitenrijden een groot reclamebord van de Prothea groep staan. Een grote hotelketen in zuid afrika. Typisch Zulu???

In eshowe gaan we eten bij KFC, we reizen nog altijd met een kind dat af en toe eens frietjes wil en bestellen spicy chiken fingers. Spicy zijn ze wel. Wanneer we verder rijden zien we enorme rookpluimen. Ik dacht eerste dat we een groot industriepark of fabriek naderden maar verder blijkt dat ze hier gewoon hun geoogste velden in brand steken. Om de grond terug vruchtbaar te maken steken ze kilometers land in brand, op een bepaald moment zie je zelfs de weg niet meer. Gat in de ozonlaag? Nooit van gehoord meneer. In Zuid Afrika zijn er trouwens dringender problemen voor de mensen dan het gat in de ozonlaag.

We rijden Durban binnen, belanden in een buitenwijk waar de scholen en universiteiten zijn. De rijke kinderen lopen hier school en de talrijke verschillende uniformen, de lanen en de mensen zijn doen me aan de typische “highschool” uit de Amerikaanse films denken. Misschien wel een film van enkele jaren geleden maar toch….

In Durban rij ik op goed geluk een straat richting de kust in, parkeer ergens de wagen, vraag de weg en wat blijkt? We staan vlak naast ons hotel! Het Beach hotel is een groot blok vlak aan de promenade en de boulevard van Durban. Rechtover het hotel is het pretpark met zijn openbare en gratis zwembaden, de kuststrook en de lunaparken. Op wandelafstand zijn de restaurants en het Ushaka Marine World.

Het hotel was 25 jaar geleden een luxe hotel maar helaas is er sindsdien weinig aan veranderd. De kamer is ruim, een volledig dakappartement met 2 slaapkamers, living, gang, badkamer enz. Uitzicht op de zee, en aan de zijkant een stuk van de stad. Wanneer je iets nauwkeuriger kijkt zie je de ouderdom duidelijk: gordijnen zijn gescheurd, de meubels zijn verouderd en de douche en het bad kunnen een grondige schrobbeurt gebruiken. De bedden en de slaapkamers zijn echter schoon en we zijn eigenlijk best tevreden. Vooral de ligging vinden we ideaal. Het beloven twee leuke dagen te worden.
Na het uitpakken gaan we op stap en Largo heeft uiteraard zijn zwembroek en badhanddoek bij om in de gratis zwembaden te duiken. Wanneer we echter aan de promenade komen zien we dat de zwembaden eigenlijk niet al te proper zijn. Om eerlijk te zijn: ze zijn ronduit smerig. Vuil drijft in de hoeken, flessen en een niet te beschrijven bruine substantie drijft rond en wanneer we enkele dakloze zich in het water zien wassen verbieden we Largo om te gaan zwemmen. Een mens moet zich aanpassen maar toch…

We wandelen verder en zien de surfers, Durban is door zijn stroming en warme klimaat een surfparadijs. We zien de vissers op de pier, de zandsculpturen en de kleine bars en restaurants. Wanneer we echter op zoek gaan om iets te eten blijkt dat de meeste restaurants enkel fastfood aanbieden. Dan maar verder zoeken. Largo wil uiteraard het pretpark bezoeken en voor de gigantische prijs van 1.5 euro kan hij op de slingermolen en zelfs met de stoeltjeslift boven de afrikaanse dijk vliegen.

In het lunapark komt het kind in mij boven. De mensen van mijn leeftijd die vroeger af en toe op een kermis in een lunapark kwamen zijn opgegroeid met “yie are kung-fu”, “bombjack”, “ghost ‘n’ goblins” en vooral “wonderboy”. De oude arcade games die 20 jaar geleden bij ons stonde zijn blijkbaar allemaal verscheept naar zuid Afrika. Voor 10 eurocent! Per game kan ik het kind in mij nog eens boven laten komen. Largo is er ook blij mee en we zijn wel een uurtje zoet met gamen.

Geen zin in fastfood dus eten we in één van de grote hotels aan de promenade. Voor 50€/3personen kan je hier een lekker buffet krijgen. Wanneer we buitenkomen en terug naar ons eigen hotel is de sfeer veranderd. Veel zatte mensen, een grimmige sfeer en opvallend veel blanke bedelende mannen al dan niet zat. Tussen de zwervers lopen opvallend veel groepjes vrouwen, niet alleen hoeren maar aan hun houding en uitstraling te zien heeft Durban last van vrouwenbendes. Bang ben ik niet maar ik adem toch iets dieper uit wanneer we in ons hotel zijn.

Vrijdag 14 augustus. Stadsbezoek Durban.

Na Johannesburg was Durban de tweede stad waar men ons bij vertrek voor gewaarschuwde. Op internet had ik vlak voor vertrek nog een discussie met iemand die beweerde dat de stad absoluut te mijden was wegens crimineel en totaal onveilig. Gisteren hebben we de toeristische en zwaarbewaakte boulevard langs de zee gedaan maar vandaag willen we de stad zelf zien.

Ik heb mijn fototoestel in een afgesloten rugzak gedaan, ik heb een broek met ritsen aan de zakken en mijn portefeuille zit in mijn zijzak in plaats van mijn achterzak. Daarnaast heb ik ook een klein heupzakje met wat geld in dat ik op mijn lichaam draag. Indien ze ons beroven heb ik hopelijk dat toch nog. Grondig voorbereid vertrekken we na het voortreffelijke ontbijt naar de receptie.

We willen de stad zien en beginnen met de Indische markt. Durban heeft een grote indische gemeenschap en zijn markt zou een mengeling van kleuren en geuren zijn volgens de reisgidsen. Ik heb een stadsplan gevonden en zie dat de markt op een half uurtje stappen van het hotel ligt. Wanneer ik echter aan de receptionist vraag of het verantwoord is om te voet te gaan worden we raar bekeken. Volgens de brave man is het absoluut onveilig om dit kleine stukje te wandelen, zelfs overdag. De straat waar het hotel ligt is geen probleem en ook de buurt van de markt is veilig genoeg maar het probleem ligt ertussen. We liggen net buiten de rosse buurt van Durban en daar kom je als blanke toerist beter niet naar het schijnt.

Ik ben niet volledig overtuigt en ga even buiten kijken. Twee politieagenten staan een eindje verder en ik stap er op af. Ik herhaal mijn vraag en ook de agenten raden me aan om een taxi te nemen. Men moet het gevaar niet uitdagen dus we stappen in een taxi en 10min later laten we ons afzetten in een razend drukke buurt vol oude en soms vuile gebouwen. De gebouwen ademen een soort koloniale sfeer uit en het gonst er van de activiteit. Binnen is de Indische markt en we zien onmiddellijk de vele soorten kruiden, sluiers, sieraden en “bollywood” films die kenmerkend zijn voor India. De markt zelf is niet al te groot en na een uurtje zijn we alweer buiten. Het was leuk maar niet echt heel speciaal.

We lopen verder de stad in en alhoewel we heel goed op onze rugzak en andere spullen letten voelen we ons geen minuut onveilig. Op je spullen letten moet je trouwens in alle steden overal ter wereld doen. In Antwerpen, Brussel of Amsterdam moet je ook opletten en attent zijn. We lopen nog een paar straatmarktjes af waar ze de onmogelijkste en soms simpelste dingen verkopen. Daarna komen we in een iets meer toeristische buurt en dat zie je niet alleen aan de winkels en de mensen maar vooral aan de prijzen. Ik koop een jeansbroek en de Indische verkoper waarschuwt ons toch dat we moeten oppassen voor diefstal. Echt veilig voel je je niet als iedereen je constant waarschuwt maar toch bedankt. Durban is een vreemde stad, je hebt er de grote Indische gemeenschap maar je ziet er ook een pak moslims. Aan één van de moskeen zit een vrouw op straat. Ze is gesluierd maar zit wel in het openbaar borstvoeding te geven. De wetten van de islam zijn ondoorgrondelijk blijkbaar.

Even verder is een klein shopping-center en de eerste winkel die we zien is een drank en sigarettenwinkel. Ik denk dat er in Belgie weinig banken beveiligd zijn zoals deze winkel. Camera’s, bewakers voor de deur, mensen mogen per twee binnen en vooral: alles ligt achter een enorm traliehek. De verkoper zit achter de tralies en achter kogelvrijglas  zijn pakjes sigaretten te verkopen. Zou het hier dan echt onveilig zijn???

We wandelen verder en bezoeken een oude boekenwinkel waar ons opvalt dat de zuid afrikaanse taal hier bijna volledig verdwenen is. Je kan hier boeken kopen in alle talen en over alle onderwerpen maar ik denk dat er in totaal 15 boeken liggen in het zuid Afrikaans. Jammer toch!

We bekijken nog een paar zeer oude en mooie gebouwen, lopen over een plaatselijke markt, bezoeken nog een winkelcentrum en uiteindelijk hebben we het gevoel dat we het wel gezien hebben. We wandelen ontspannen verder en merken dat de sfeer een beetje veranderd en dat er veel minder mensen zijn. De blanken zijn ook verdwenen maar verder is er niets dat op enig probleem wijst. Links en recht hebben we garages, een striptent en “adult world”. Een half uurtje later zijn we dan ook verbaast om in de verte ons hotel te zien. Blijkt dat we al kuierend en zonder het te merken door de levensgevaarlijke en voor blanken volledig te mijden rossen buurt gestapt zijn. We zijn wel op de hoofdbaan gebleven maar toch. Ons leven heeft aan een zijden draadje gehangen, al denk ik dat het al bij al toch wel meevalt.

We wandelen nog even over de dijk en zien een paar jonge gasten de auto’s van toeristen afwassen. Onze kar ziet na de wildparken, wegomleidingen en gravelroads heel smerig en we beslissen om morgen met de wagen naar hier te komen voor een wasbeurt. Nog even het lunapark binnen en eten doen we in pub 407, vlakbij het hotel.

 We zitten buiten op het terras te eten en daarna nog iets te drinken terwijl we duidelijk merken dat de sfeer totaal omslaat. Het is vrijdag rond 19.00u en iedereen loopt hier precies straalbezopen en gedrogeerd over straat. Achter ons, in het begin van de rosse buurt, is een bar – café waar de zwarte jongeren samentroepen. Schooiers, daklozen, pooiers met pooierbakken, hoeren, criminelen, bedelaars,…. Alles begint hier samen te komen en wanneer ik op de hoek van de straat sta te kijken heb ik na ongeveer 2min al last van een zwarte die vraagt waar ik naar kijk. Ik ben wijselijk zonder te antwoorden omgekeerd, we hebben ons drankje uitgedronken en zijn naar de kamer gegaan.

Vanuit Largo zij kamer heb ik een mooi uitzicht over de zijstraat en de plaatselijke uitgangsbuurt van Durban. Veilig op de dertiende verdieping sta ik vervolgens met een verrekijker het nachtleven gade te slaan. Het is onwerkelijk en bedroevend om zien. Ik begrijp nu waarom men toeristen aanraad om binnen te blijven of toch zeker in de strengbewaakte buurt van de hotels. Vooral de groepen vrouwen en de jongeren boezemen me angst in. Een zwerver legt zich te slapen midden op het voetpad recht tegenover ons. Na enkele minuten beginnen enkele jongeren/kinderen hem te plagen en zijn smerige deken af te trekken. Wanneer de man zich boos maakt beginnen ze hem te schoppen en te slaan. De politie passeert maar rijd gewoon verder zonder stoppen. De straat is vol mensen, allemaal zwarten die drinkend, bedelend en vechtend hun tijd passeren. Sommigen lopen op blote voeten in de vuiligheid terwijl ze aan een lege fles of karton fruitsap snuiven. Ik kan wel raden waarom ze het doen maar hoe het precies in zijn werk gaat weet ik niet. Wel werden ze er strontzat, stoned en waarschijnlijk ook gevaarlijk door.

Durban is een stad die alles heeft. Mooie gebouwen, een lekker klimaat, mooi strand en voldoende attracties en faciliteiten om de toeristen meerdere dagen te boeien. De criminaliteit ligt er echter bijzonder hoog. De stad kan je bezoeken mits je het gezonde verstand gebruikt en zeker voor donker in de veilige buurt bent. Of de sfeer je aanstaat is echter een andere vraag. Wij vonden het de moeite maar drie dagen was meer dan voldoende. Niet door de stad op zich maar constant achter je kijken, opletten en attent zijn is soms heel lastig.

Zaterdag 15 augustus. Dagje waterpret in Ushaka Marine World.

Reizen met kinderen heeft zo zijn gevolgen. Je kan niet alle dagen naar musea of oude gebouwen gaan kijken. Afwisseling en aangepaste activiteiten zijn nodig om de interesse van het kind tijdens een reis van drie weken op punt te houden. Wanneer zij zich blijven amuseren is het voor de ouders ook veel leuker om en meer ontspannen reizen.

Eén van de redenen dat ik drie dagen Durban gepland heb is, behalve dat het mooi op de route laigt, het Ushaka Marina World. UShaka bestaat eigenlijk uit 2 delen: Sea World en Wet 'n Wild. Ook vind je er heel veel winkels en eettentjes.

Wet 'n Wild is een soort waterpretpark voor het hele gezin, te vergelijken met Aqualibi maar dan groter.

Sea World is een prachtig aquarium/dolfinarium. Er zijn o.a. shows te zien met dolfijnen en zeeleeuwen en er is een pinguïnkolonie. In een oud scheepswrak is een prachtig aquarium gebouwd met daarin alle vissen die in en rond Zuid-Afrika te zien zijn. Van haaien, roggen en schildpadden tot kleine tropische rif-vissen. Tegen betaling is het ook mogelijk een duik te maken in het Open Ocean bassin in dit aquarium. Voor 350 ZAR (ongeveer 35 euro) kan je een half uur duiken tussen de roggen, barracuda's, trevallys en andere tropische vissen in een zeer grote tank met een diepte van ongeveer 6 meter. In het wrakje op de bodem bevindt zich een grote murene. Ook is het mogelijk te snorkelen tegen betaling in enkele tanks en kan je in een glazen koker afdalen in een tank met haaien.  UShaka Marine World is gelegen in het centrum van Durban, direct aan de Indische Ocean. Toegangsprijzen: Sea World = 90 ZAR. Wet 'n Wild = 90 ZAR. Combinatieticket = 120 ZAR

Voor Largo zou dit één van de hoogtepunten van de reis moeten worden natuurlijk. We vertrekken dan ook lekker op tijd, rijden tot het Marine World en merken dat het betrekkelijk rustig is voor een zaterdag. Eén probleem, het park en de bijhorende zwembaden liggen vlakbij de oceaan, prachtig uitzicht maar het is hier wel nog steeds winter! 22 graden is niet koud maar om te zwemmen, tel daarbij een frisse wind, is niet leuk. We besluiten om eerst het aquarium te doen.

Het aquarium in het oude scheepswrak is prachtig. Grote en zeer mooie vissen, pijlstaartroggen, haaien, en andere inwoners uit de zee kijken je vanuit gigantische aquariums aan. De aquariums zijn op een formidabele manier in het scheepswrak ingepast zodat het geheel een speciaal sfeertje krijgt. In de kleinere aquariums, bij de kleineren vissen zijn op een voortreffelijke manier originele stukken uit vergane scheepswrakken voor de kust van Durban opgesteld en ingepast. Zo zie je sommige vissen zwemmen tussen kroonluchters uit schepen die jaren geleden gezonken zijn.

We lopen hier zeker anderhalf uur verwonderd rond als de dolfijnenshow begint. De show is professioneel gemaakt, met Afrikaanse dansers en al, en alweer valt het enthousiasme van de mensen op. Ook hier is de show geen verplicht nummertje voor de toeristen maar hebben de dansers en “acteurs” plezier in wat ze doen.

Na de dolfijnenshow gaan we nog het serpentarium bezoeken. Hier hebben ze een verzameling van de gevaarlijkste en giftigste dieren ter wereld. De grootste pythons, de giftigste slangen, waaronder de black mamba en andere lieverdjes. Ook de Afrikaanse pofadder die we eerder al ontmoet hebben ligt hier vergezeld van het bordje: dood de meeste mensen in Afrika. Daar zijn wij gelukkig aan ontsnapt. Het interieur van dit slangenpark is alweer formidabel. Overal hoor je enge geluidjes, zie je wel iets bewegen of voel je iets langs je benen glijden. Je ziet dan ook de meeste mensen voorzichtig verder stappen en fluisteren tegen elkaar. Even verder zitten giftigste dieren van al: superkleine, felgekleurde kikkertjes. De dieren zijn zo klein dat je werkelijk in de glazen bak moet piepen om ze te kunnen zien. De mensen gluren in de glazen kast naar de giftige kikkers en wanneer dan plotseling en naast hen een speciaal daarvoor geplaatst houten kistje begint te schudden en beven zie je meer dan één persoon gillend weglopen. Na de vogelspinnen komen we nog in een soort museum en daarna is het tijd om de zwembroek aan te trekken.

Het waterpretpark is alles wat je ervan mocht verwachten. Reuze glijbanen, glijbanen waar je met banden afkomt, snelle en supersnelle glijbanen, kortom alles voor een volledige dag waterpret. Eén minpunt: het is ijskoud als je uit het water komt. De wind die van over zee komt zorgt ervoor dat je het onmiddellijk ijskoud hebt wanneer je uit het water komt. Het leukste van dit waterpretpark is de rivier. In een autoband drijf je rustig op het water terwijl je watervalletjes, grotten, “rot”kinderen die je met een waterpistool nat spuiten passeert. De toch duurt wel 15 min en je ziet van op het water een groot deel van het park. Vlak voor het einde van de rivier passeer je een grot met langs beide kanten glas. We konden ons geluk niet op wanneer we merkten dat we naast de haaien aan het drijven waren.

Wanneer je in Zuid Afrika bent is Durban, ondanks alle gevaar en negatieve reacties, toch een aanrader en dan mag je zeker het Ushaka Marine World niet vergeten. Trek hier zeker een volledige dag voor uit. Niet alleen de kinderen zullen zich amuseren maar ook de volwassenen zullen een geslaagde dag beleven.

Rond 16.00u sluit het park in deze periode van jaar (het is nu al echt heel koud) en we rijden terug naar de parking waar we gisteren de jongeren auto’s hebben zien wassen. Ook vandaag zijn ze aanwezig en ik ben nog maar pas de parking opgereden of er staat er al eentje naast onzer wagen. Voor drie euro geeft hij de wagen een volledige wasbeurt. We gaan akkoord en de jongeman verdwijnt om water. Even later is hij terug met een emmer water en zeep en hij begint vol goeie moed de wagen in te zepen. Na 5min komt er een grote struise neger voorbij die iets tegen de jongen zegt waarna deze het op een lopen zet. Wij staan daar met een half ingezeepte auto en weten uiteraard niet wat er gebeurt. We wachten nog 2 min tot twee politieagenten bij ons komen. Ze zien de halfingezeepte wagen en beginnen te schrijven. Blijkt dat het verboden is om je auto te laten wassen op straat bij deze jongeren. Wanneer ik vraag of dit ergens aangeduid staat zegt de agent dat dit niet het geval is dat wij dit niet konden weten, zijn collega schrijft echter vlijtig verder. Al konden wij het niet weten toch wordt er proces verbaal opgesteld en als ik niet akkoord ben kan ik het altijd aan de politierechter uitleggen zeggen ze. Ik wordt enorm boos, stap in waarna de agent nog vlug de boete tussen mijn natte ruitenwissers stopt terwijl ik al weg rij. Ik stop, stap kwaad uit en gooi de boete op de grond, met als resultaat dat ik bijna een tweede boete krijg voor sluikstorten. Ik raap het papier terug op en we rijden snel verder. We laten de wagen dan maar wassen in een garage en het ergste is dat de carwash hier……………2euro kost. Zelfs een euro minder dan op straat. Toch heb ik nog altijd mijn bedenkingen bij het optreden van de politie. Toeristen verwittigen doen ze niet maar ze schrijven wel onmiddellijk boetes. Gisteravond werd rechtover het hotel een dakloze in elkaar getrapt en gepest terwijl zij voorbij reden maar dan hadden ze blijkbaar minder zin om uit te stappen. De jonge zwarte mannen die de auto’s wassen doen in ieder geval nog iets nuttigs om aan geld te komen, ze stelen of bedelen niet en ze vallen niemand lastig. Toch is het verboden dus iedereen die in Durban komt……………rij verder met een vuile auto of laat hem wassen in een carwash, niet op straat!!!

Nadat ik een beetje gekalmeerd ben en we ons opgefrist hebben rijden we terug naar het Ushaka Marine park want bovenin het scheepswrak schijnt een superlekker restaurant te zijn. Het restaurant is er effectief maar zonder reservering en dat op zaterdagavond blijkt onmogelijk te zijn. Het restaurant zit propvol en om buiten te staan wachten heb ik geen zin.  In het nabijgelegen winkelcentrum is er een mooi en goed uitziend restaurant met een uitgebreide viskeuze op het menu. We eten er lekker tot we een enorme kakkerlak over de grond naar ons toe zien komen. Ik dacht al dat er vreemde dieren in mijn bord lagen…. Wanneer de ober merkt dat ik het beest gezien heb gaat hij beschaamd en blozend naar achter. We denken maar dat het in landen als deze onmogelijk is om ongedierte buiten te houden en laten het ons verder smaken.

Zondag 16 augustus. Vlucht van Durban naar Port Elisabeth + rit naar Plettenberg Bay.

Vandaag vroeg uit de veren, koffers pakken en de auto in op weg naar de luchthaven. We verlaten Durban, en eigenlijk ben ik er blij om, en we vliegen naar Port Elisabeth. Port Elisabeth heeft als bijnaam “the friendly city” maar toch blijven we daar niet. De stad ligt aan het begin (of het einde te zien uit welke richting je komt) van de tuinroute en het is de bedoeling dat we vanmiddag nog verder rijden tot Plettenberg Bay waar we geboekt hebben in de La Vista Lodge.

De rit naar de luchthaven duurt een half uurtje en de wagen inleveren duurt 10min. Spijtig genoeg krijg ik geen bewijs dat we de wagen in goede staat afgeleverd hebben maar men verzekerd ons dat dit de normale gang van zaken is. Hopelijk krijg ik thuis geen gepeperde rekening aangeboden.

De vlucht duurt ongeveer 1 uur en 20 min. En we vliegen met een wel heel klein toestel. Bij aankomst vinden we direct onze koffers en de nieuwe wagen ophalen verloopt alweer vlot. We zijn gelukkig als we merken dat het precies dezelfde toyota is als hiervoor.

We vertrekken en raken zonder problemen uit Port Elisabeth en even later zitten we dan ook op de prachtige tuinroute. De weg is één grote baan in perfecte staat en af en toe krijgen we de zee en verschillende kleine stadjes en mooie baaien te zien. Het echte vakantiegevoel dringt zich op. Dat vakantiegevoel brengt kennelijk ook honger mee en we besluiten in het eerste het beste dorp te gaan eten.

Dat dorp blijkt Jeffrey’s Bay te zijn. Een formidabel, klein en gezellig dorpje waar je terug overvloedig het sappige “zuid Afrikaans” hoort spreken. Het was alweer enige dagen geleden dat we deze taal nog gelezen of gehoord hadden. Hier is alles echter weer traditioneel, en de sfeer is zeer rustig. We wanen ons eigenlijk meer in een amerikaans plattelandsdorp dan in amerika. We zien families in hun beste kleren lopen, ganse gezinnen zitten om half drie in de namiddag nog samen aan tafel en de sfeer is zeer ontspannen.

We besluiten om te gaan eten in coffee shop en restaurant “gisters”. Het restaurant is fantastisch ingericht met een oude piano, rekken met zelfgemaakte confituur, alle tafels en stoelen zijn een samenraapsel van verschillende grote, vorm en kleur. De kassa is er eentje uit de vorige eeuw en het geheel straalt een zekere charme uit. Is het de vermoeidheid, de sfeer of het interieur dat mijn keuze van het eten heeft bepaald?

Nadat we de menukaart hebben gekregen lachen we om de gekke zuid afrikaanse namen die op de kaart staan. Hoe ik op het idee kom weet ik nog steeds niet maar terwijl Largo een hamburger besteld en Anouck zalm neemt besluit ik……………….”kerryafval” te nemen. Ik vond de naam leuk denk ik. De serveerster brengt een mooi bord met rijst en groentjes en tot daar toe is alles in orde. Het volgende is iets minder: een kom met een gifgroene substantie in moet mijn kerrieafval voorstellen. Wanneer ik in de pot begin te roeren draait mijn maag om en verdwijnt mijn honger als sneeuw voor de zon. In de pot ligt dus echt afval! Daarom noemen ze dit gerecht zo….. ik vind naast een paar dingen die ik niet kan benoemen: nieren, lever, hersenen, teelballen, tanden, botten, huid, vet, en zelfs een stuk van een dier waar nog haar opzit!!! Na lang nadenken besluit ik één en ander in mijn mond te steken maar wanneer ik een stukje tegenkom waar ik 10 minuten op moet knabbelen eer het fijngemalen is besluit ik vandaag een vegetarische dag in te lassen. Ik stort mij dan ook met vernieuwde moed op mijn rijst en groentjes. De pot met “kerryafval” gaat bijna onaangeroerd terug. Een kannibaal kan hier waarschijnlijk zijn geluk niet op.

We rijden verder en stoppen bij een walvissenuitkijkpunt. Gewoon een mooie plaast tussen de huizen waar je een goed zicht hebt op de zee. Spijtig genoeg is er geen walvis te zien. De tuinroute is zoals gezegd een prachtige weg maar de echte schoonheid kunnen we in deze tijd van het jaar niet zien. De vele bomen en struiken die hier aan de kant staan vertonen wel de eerste bloesems en hier en daar zie je al wel een bloem maar de grote massa veelkleurige bloemen waarvoor deze streek bekend is zien we niet. Daarvoor zijn we een maand of twee te vroeg.

Even verder komen we aan een gigantische brug die bekend staat als de plaats waar de grootste bungee-jump ter wereld gedaan kan worden. We parkeren de auto en lopen een eindje richting ravijn. Vanaf een mooi terras kan je zien hoe verschillende waaghalzen zich in de diepte storten. Voor geen geld ter wereld zou ik dit doen. Ik sta aan de rand van de ravijn en kan onder mij de bodem niet eens zien. Ik vraag de prijs en besluit dat het te duur is, anders had ik wel gesprongen…..denk ik.

We volgen de mooie weg en komen uiteindelijk in Plettenberg aan. Plettenberg is waarschijnlijk één van de mooiste badplaatsen aan de tuinroute. Toch is de stad minder toeristisch en dus veel rustiger dan het nabijgelegen en populairdere Knysna.

We vinden zonder problemen de la Vista Lodge die gelegen is in een soort residentiële wijk. De poort voor de lodge is gesloten maar wanneer we aanbellen worden we verwelkomt door Michele, een engelse dame op leeftijd maar ongelooflijk vriendelijk. De ontvangst is familair en hartelijk. Inchecken hoeft niet, mijn naam kent ze, en wanneer ze ook de namen van vrouw en kind heeft vernomen worden we naar onze kamer gebracht. Ik heb via internet van Michele een flinke “winterkorting” gekregen want anders was de prijs redelijk duur. Nu hebben we voor twee nachten de Blue Lagoon Suite geboekt. De kamer is fantastisch. Een gigantisch bed, tv, airco, bar, safe, aparte slaapkamer voor Largo, badkamer met bad en douche, gratis koffie, water en karaf sherry en bovenal……..een prachtig uitzicht op de indische oceaan en de baai en het starnd van Plettenberg vanuit de slaapkamer en zelfs vanuit ons bed. Dit is echt een droom. Ik hoop dat er morgenochtend, wanneer we wakker worden walvissen voor de kust liggen. Michele geeft ons nog enkele adressen voor het avondmaal en we kiezen voor een pub vlakbij het water. Het Lookout and Desk restaurant is een café- restaurant dat in de trotter staat aangeprezen. Largo eet voortreffelijke mosselen en ik neem de visburgers. In de trotter reisgids staan de visburgers als specialiteit aangeprezen en terecht. Het smaakt mij al veel beter als deze middag!

Maandag 17 augustus. Walvissafari in Plettenberg Bay.

Vandaag zou één van de top dagen van deze vakantie moeten worden. Eén van de redenen waarom ik naar Zuid Afrika wou komen was de mogelijkheid om walvissen te zien. De maand augustus zou een ideale maand zijn om walvissen te spotten omdat ze dan komen paren voor de kust en Plettenberg zou een goede plaats zijn. Ik heb dan ook van thuis uit een tour geregeld bij Ocean safari’s. De prijs was 150€ voor een boottocht van 2u.

Wanneer we aankomen aan het kleine bureautje krijgen we direct te horen dat er vanmorgen nog geen walvissen gezien zijn. Een goed begin is alles! We krijgen een zwemvest overhandigt en samen met de gids vertrekken we richting strand waar de boot ligt te wachten. Ik voel mij wel redelijk belachelijk lopend over straat met een dikke zwemvest aan.

De boot ligt op het strand, we stappen in en worden door een tractor redelijk spectaculair in zee “gekatapulteerd”. We zijn vertrokken. Ongeveer 10min later stopt de boot en wijst onze ervaren gids een zwart stipje aan in het water. Onze eerste walvis blijkt een redelijk jong dier te zijn en komt voorzichtig dichterbij. Nu is het probleem met walvissen dat ze in het water leven en dat poseren niet echt één van hun hobby’s is. Ik trek ongeveer 25 foto van de Indische oceaan maar geen enkele foto waar een stukje walvis opstaat. Het dier komt boven en duikt direct weer onder waarna het weer een tijdje zoeken is waar hij zich bevind. Op een gegeven moment zwemt hij zelfs onder de boot door, ik blijf maar foto’s trekken terwijl ik verwoede pogingen doe om mijn evenwicht op de schommelende boot te bewaren. Uiteindelijk, lukt het mij om een foto te trekken met één klein zwart puntje op. Met een beetje goeie wil en fantasie kan je er een stukje walvisstaart in herkennen.

We varen verder en zien op de rotsen zeehonden liggen luieren in de zon. Ongelooflijk eigenlijk hoe hoog de dieren op de rotsen gekropen zijn. Verder zien we nog water, grote golven en kotsende medepassagiers maar geen enkele walvis. De gids en kapitein doen hun uiterste best maar nergens een walvis te bekennen. Uiteindelijk keren we teleurgesteld na een twee uur durende tocht, waarbij mijn maag zich meer dan eens heeft omgedraaid, terug met een foto van 150€ waarop een zwart puntje staat. Dit had dan één van mijn topdagen moeten worden. De eerlijkheid gebied mij echter te zeggen dat wanneer we terug kwamen bij ocean safari’s en de volgende groep toeristen klaar stond om te vertrekken de mensen verwittigd werden dat er geen walvissen te zien waren. De mensen van oceans safari’s doen hunbest enb zijn heel eerlijk maar als er geen walvissen zijn…………………dan zijn ze er niet.

We vertrekken en gaan op aanraden van Michele naar het vogelpark Birds of eden. Het park is een groot stuk “oerwoud” waar ze enorme netten over hebben gehangen en waar verschillende soorten vogels in  hun natuurlijke habitat leven. We betalen 45€ voor een combiticket met monkeyland waar we deze namiddag naartoe gaan.

Onmiddellijk na de ingang zit er een kleine groene vogel die mooi blijft zitten wanneer we dichterbij komen en zelfs op ons hand komt zitten. Het dier is een soort papegaai-achtige en heeft een scherpe snavel die hij uiteindelijk ook in mijn hand zet. Een mevrouw met een (lelijke) groene, donzige sjaal passeert en de vogel vliegt er naartoe waarna hij zich op de dame haar schouder nestelt. De dame komen we later nog meerdere keren tegen en de vogel is steeds bij haar gebleven gedurende de volledige tocht. Blijkt dat hij verliefd was op de (echt heel lelijke) sjaal.

We wandelen verder door de mooi omgeving en zien verschillende vogels in diverse kleuren. Plotseling duikt er redelijk grote kaketoe naast ons op. Het is een mooie sneeuwiite vogel en hij blijft vlak bij ons zitten. Wanneer Anouck voorzichtig haar hand op de houten balustrade legt komt het dier op haar hand zitten. Leuk! Het probleem is echter de vogel er weer af te krijgen. Wanneer je hem wil wegduwen pikt hij gewoon in je hand. Ik offer mij op en neem het dier voorzichtig over. We amuseren ons met de grappige vogel die niet weg wil maar wanneer hij rare bewegingen begint te maken en ik iets klein maar hards over mijn hand voel schuren wil ook ik er van af. Hij is het er echter niet mee eens maar uiteindelijk lukt het mij toch om na enkele venijnige “pikken” van zijn snavel hem op de balustrade te zetten. De vogel laat nog een klein stukje van zijn danskunsten zien want wanneer je voorover buigt doet het dier hetzelfde. Buig je naar rechts dan gaat hij mee en buig je over naar links doet de vogel je precies achterna. Een Amerikaanse rapper kan er nog iets van leren!

Even verder zit een mooie rode vogel. Naast het dier is een toilet geplaatst en Anouck wil daar even van gebruik maken maar de vogel is het er niet mee eens. Wanneer Anouck naar de deur gaat zet de vogel zich ervoor en begint hij in mijn vrouw haar tenen te bijten. Blijkbaar doet het pijn want Anouck haar natuurlijke behoefte is plots voorbij. Waarschijnlijk heeft het dier eieren daarbinnen liggen.

We komen nog massa’s vogels tegen: grote papegaaien die rakelings boven je hoofd scheren, flamingo’s, kaketoes, en andere soorten in de meest opvallende en verschillende kleuren. Wanneer we iets gaan drinken komen de vogels bij ons aan tafel zitten. Eentje komt bovenop mijn hoofd zitten en begint in mijn oren te bijten. En pret dat we hadden! Mijn oorbel heeft het dier zijn volledige interesse en ik ben dan ook blij wanneer de ober met een bus water de vogel  van mijn schouder spuit. Ook Anouck krijgt tijdens het eten meermaals bezoek.

Birds of Eden (www.birdsofeden.co.za) is  een aanrader, niet alleen voor kinderen maar ook volwassenen zullen er van genieten.

Naast het vogelpark is Monkeyland. Om veiligheidsredenen is het hier verboden om alleen rond te lopen en dus we vertrekken we met begeleiding van een gids. De man verteld in perfect engels alles over de apen en we zien dan ook op twee uur tijd alle soorten apen die hier en in de rest van afrika leven . Een grote witte aap, kleine aapjes, grote apen, vechtende apen,….. Vooral de ringstaart apen bekend uit de tekenfilm Madagascar trekken Largo zijn aandacht. Wanneer hij echter het lied “i like to move it, move it” begint te zingen houden ook zij het voor bekeken. De wandeling gaat verder en we loen over de derde grootste hangbrug ter wereld. Het ding schommelt en beweegt dat het een lieve lust is maar toch is het leuk en vooral een mooi zicht in deze aangelegde wildernis.

Op weg naar huis komen we nog enkele spelende kinderen tegen. Ze zijn aan het spelen met hun i-pod en playstation. Uiteraard is dit niet waar, ze zijn aan het spelen met wat in Afrika HET speelgoed voor de kinderen lijkt: een autoband. Wanneer we vragen of we een foto mogen nemen gaan ze fier naast elkaar poseren en komt er eentje in de verte roepend afgelopen om te wachten want hij wil ook op de foto. Dit blijven de leukste en mooiste foto’s die een mens kan nemen.

Eten doen we in een Portugees restaurant in Plettenberg (tegenvaller) waarna we terug gaan naar onze fantastische lodge. Wie ooit in Plettenberg wil verblijven raad ik één adres aan: de La Vista Lodge (www.lavista.co.za). U kan mij altijd mailen voor meer info.

Ondanks de tegenvallende walvissen safari is deze dag één van de leukste van de reis geworden. Zo zie je maar: je kan plannen zoveel je wil, ter plekke kan er van alles veranderen en moet je jezelf zoveel mogelijk flexibel opstellen.

Dinsdag 18 augustus. Plettenberg Bay – Oudtshoorn.

Onder een stralend lentezonnetje ontbijten buiten op het terras van de lodge. De laatste drie dagen hebben we temperaturen tussen de 23 en 30 graden gekregen en ook vanmorgen is de lucht stralend blauw. We eten het voortreffelijke ontbijt buiten et zicht op de baai en de Indische oceaan. Spijtig genoeg liggen er geen walvissen voor de kust, anders had het paatje compleet geweest. Michele doet nog een babbeltje met onsen weet ons te vertellen dat we richting slecht weer rijden. Felle regenbuien zouden de streek rond Kaapstad teisteren en komen via Stellenbosh en Oudtshoorn verder het binnenland in. Met spijt in het hart verlaten we dan ook de prachtige  La Vista Lodge en rijden naar……………Oudtshoorn.

Net voorbij Plettenberg zien we het meest toeristische deel van de tuinroute nl. Knysna. Knysna is een gezellig dorp waar de rijke zuid afrikanen in de zomer zelf graag verkoeling komen zoeken aan de kust. Ongeveer 10km krijgen we weer een bewijs van de harde realiteit en de enorme diversiteit van Zuid Afrika. Terwijl Plettenberg en Knysna schitterende dorpjes zijn met veel luxe en al wat je wil komen we net voorbij Knysna, op dezelfde grote baan, weer een enorme krottenwijk tegen. Langs alle twee de kanten van de baan staan enkele golfplaten rechtop gezet wat dan meteen het volledige gezin onderdak moet bieden. De kinderen lopen buiten te spelen en de mensen zelf lijken in hun lot te berusten terwijl 10km verderop het geld buiten stroomt. Zelf proberen ze er het beste van te maken, de vrouwen doen de was op straat en de mannen lopen rond in de vervuilde straten tussen de krotten. Het geduld en de berusting van deze mensen dwingt respect af en hopelijk zal ik hier nog eens aan terugdenken wanneer ik eens een mindere dag op het werk heb!

We  bereiken Oudtshoorn en het weer valt goed mee. 22 graden en zonneschijn dus meer moet dat niet zijn. Gelegen tussen de Outeniqua en de Swartberg bergen ligt Oudtshoorn met zijn vele toeristische bezienswaardigheden. Oudtshoorn is het centrum van de struisvogelindustrie en de  nationale monumenten vormen deel van de stad en men kent deze vooral als "verenpaleizen".
Deze verenpaleizen zijn er gekomen door de grote vraag naar struisvogelveren tijdens de periode 1875-1910. De veren waren zo populair dat de prijs zelfs hoger ging dan de prijs van goud of diamant.
Net buiten de stad op de weg naar de Cango grotten heb je de Cango Wildlife Ranch, makkelijk te erkennen aan de krokodillenkop aan de ingang. Deze range is ook gespecialiseerd in de kweek van luipaarden.
Als wereld hoofdstad van de struisvogels vind je uiteraard vele struisvogelboerderijen in deze regio dus het mag geen toeval zijn dat we ook een bezoekje brengen aan zo een struisvogelboerderij en wie weet zit er nog een ritje op de struisvogel in. De bekende Cango grotten behoren tot één van werelds natuurlijke wonderen en je kan er dagelijks een toer maken die net een uur duurt.

We hebben de Cango Ostrich Show farm uitgekozen voor ons bezoek aan de struisvogelboerderij omdat deze boerderij iets kleinschaliger is en vooral aandacht aan de kinderen geeft. We betalen 12euro voor drie personen en een begeleide rondleiding van ongeveer een uur. Na een korte uitleg over het vroegere leven in Oudtshoorn en de vergane glorie van weleer kunnen we de boerderij bezoeken. Als eerste zien we een pasgeboren vogel (2 uur oud) die nog in een soort van broeikast zit. Het dier ziet er schattig uit en bekijkt ons alsof we vreemde wezens zijn. Waarschijnlijk zijn we dat ook.

Vervolgens gaan we tusssen de volwassen struisvogels en krijgen allerlei interessante info. Vooral het feit dat sommige vogels een rot karakter hebben dat struisvogels een topsnelheid van rond de zeventig per uur kunnen halen en dat een kwade struisvogel een volwassen man kan doden blijft hangen.

Even verder komt het hoogtepunt voor Largo. Een struisvogel wordt een doek over de kop getrokken om kalm te blijven waarna hij er mag opzitten. Alsof dit nog niet genoeg is mag hij er even later zelf even meerijden, onder begeleiding en zeker niet tegen zeventig per uur weliswaar maar toch…..

Een beetje verder staan enkele struisvogels vlakbij de afsluiting en onze gids duwt ons een emmer voedsel in de handen waarna de dieren over onze schouders het eten uit de emmer pikken. Langs alle kanten voel ik de struisvogels in mijn nek kriebelen en dit zou dan een nekmassage moeten zijn. Even verder ontdekken we nog hoe sterk een struisvogelei eigenlijk wel is want als volwassen man mag je er bovenop gaan staan. Het ei zal niet breken als je onder de tweehonderd kilo weegt, dat is namelijk het gewicht dat de eieren kunnen dragen.

Na een uurtje zit de tocht erop en bezoeken we nog heel even een veel te dure souvenirs winkel waarna we vertrekken. We rijden naar de cango Wildlife Ranch.

Zuid Afrika heeft een rijk aanbod aan wildlife, maar voor de echte avonturier  is er nu iets totaal anders; kooiduiken met krokodillen! Het is de nieuwste attractie van de Cango Wildlife Ranch in de kleine Karoo, waar maar liefst 400 krokodillen en alligators leven. Deze dieren worden op de ranch gekweekt en zelfs wereldwijd geëxporteerd. En nu heb je als bezoeker de kans ze van heel dichtbij te zien!
Wie de uitdaging aangaat, neemt plaats in een grote kooi onder water terwijl de vriendelijke bijters nieuwsgierig rondjes om de kooi heen draaien. Kinderen die zich dapper genoeg voelen en ouder zijn dan twaalf jaar, mogen ook in de kooi maar enkel onder begeleiding van een ouder. Het is ook mogelijk om de krokodillenvijver van bovenaf bekijken. Een wiebelende hangbrug leidt je dan over de krokodillen-kloof terwijl de krokodillen je goed in de gaten houden.

In de Cango Wildlife Ranch leven ook wilde cheeta's en andere grote katten zoals Bengaalse tijgers. Behalve grote roofdieren heeft de Cango Ranch ook een paar vriendelijke beesten zoals kangaroes, verschillende felgekleurde papegaaien, Taiwanese varkentjes en ook otters. Voor kinderen is er een waterspeeltuin met waterkanonnen, waterjets, klimwanden en een kinderboerderij. Het park heeft ook internationale bekendheid voor haar inzet en bescherming van bedreigde diersoorten. Vooral de witte leeuw en de Bengaalse tijgers maken indruk en het is dan ook onnodig te zeggen dat Largo zich amuseert (maar duiken bij de krokodillen hoeft niet voor hem). Wie trouwens zin (en geld te veel heeft) kan ook met de cheeta’s, tijgers en kleinste leeuwen op de foto. De prijs is een ander verhaal. We eten in het restaurant nog een brochette van struisvogel- en krokodillenvlees. De struisvogel was veel te hard gebakken maar de krokodil was zeer lekker!  Toch is deze ranch een aanrader. Het is geen park en geen dierentuin maar toch leven de dieren er betrekkelijk vrij en kan je er rustig  vrij rondlopen.

Tegen 17.00u verlaten we het park en gaan we een slaapplaats zoeken. Voor de volgende twee nachten heb ik geen hotel geregeld want ik wou eens weten hoe het voelt niet te weten waar je straks gaat slapen. In Zuid Afrika geeft dit geen speciaal gevoel omdat je zowat op elke straathoek wel kan gaan slapen. We vinden dan ook tamelijk snel een geschikte slaapplaats voor een redelijke prijs. We kiezen voor le Roux’s guesthouse in centrum Oudtshoorn. Het guesthouse heeft slechts drie kamers en je logeert als het ware bij de mensen thuis. De kamer is klein maar proper en ruim voldoende voor één nacht. Er is een klein zwembad (veel te koud natuurlijk) en ontbijten doen we morgenochtend in de eigenaars hun huis. De ontvangst is zeer vriendelijk.

Op aanraden van onze gastheer gaan we eten in Oudtshoorn in “de kolonie”. Het restaurant is gelegen in een oud herenhuis en straalt een zekere charme uit. De kaart is echter zeer beperkt, de prijs is dit niet. Ik kies een soort vis uit en het eerste stuk is best lekker. Wanneer ik echter het tweede stuk begin spuw ik het bijna uit. Ik laat Anouck van de rotte vis proeven, zo ben ik dan ook wel weer, en ook zij vindt het niet lekker. Vreemd want die eet normaal alles. Ik roep de serveuse, leg mijn probleem uit waarna zij met mijn bord verdwijnt. Even later komt de kok erbij en verteld me dat hij geproefd heeft en dat er met mijn eten niks mis is waarna hij weer richting keuken gaat. Ondertussen zijn ook mijn aardappelen en groetjes verdwenen dus hier zit ik dan. We vertrekken dan ook zonder dessert en uiteraard zonder fooi te geven. Tip: ga in Oudtshoorn NIET eten in “de kolonie”

30-07-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Woensdag 19 augustus. De kleine karoo van Oudtshoon naar Stellenbosch.

Vanmorgen opgestaan en onmiddellijk gezien dat de weermannen in Zuid Afrika ook hun job kennen. De voorspelde regen is gearriveerd. Buiten is het grauw, grijs, koud en donker en dat terwijl we aan onze op één na langste rit van de reis gaan beginnen. We rijden door de kleine Karoo over de R62. dit is één van de mooiste wegen van het land en we rijden naar Stellenbosch. De R62 of route 62  is een toeristische route die de provincies West-Kaap en Oost-Kaap doorkruist en Kaapstad via Oudtshoorn en de Langkloof met Port Elisabeth verbindt. Daardoor is het ook een landschappelijk attractiever alternatief voor de drukkere N2 autoweg. Route 62 biedt heel wat interessante haltes zoals het historische stadje Montagu met de spectaculaire natuur van Kogmanskloof. Verder oostwaarts slingert de R62 zich via Barrydale en Ladismith naar Oudtshoorn en de Kleine Karoo.

Door het zeer slechte weer zien we echter weinig van het mooie dat deze weg te bieden heeft. We rijden tussen bergen op een mooie grote weg met haarspeldbochten en mooie uitzichten. Op de bergen ligt sneeuw en het doet toch een beetje vreemd aan om sneeuw te zien in afrika. De temperatuur is ondertussen gezakt tot onder de 5 graden! Vlak voor Stellenbosch  kan je kiezen om de tunnel te nemen (betalend) of over de bergpas ter rijden. Ik kies de bergpas en kom ik nog slechter weer terecht. Tussen de wolken en de mist zien we kleine watervallen van de bergen naar beneden komen en af en toe krijgen we een glimp van de omgeving door de mist door te zien. Bij helder weer moet dit een prachtroute zijn.

Stellenbosch is een belangrijk centrum voor de Zuid-Afrikaanse wijnbouw. Voor toeristen is Stellenbosch vooral aantrekkelijk vanwege de vele oude huizen in Kaaps-Hollandse stijl. Met name de Dorpsstraat is schilderachtig te noemen met Oom Samie se winkel. De vele eiken zijn een overblijfsel van de grote behoefte aan eikenhout in de begintijd van de wijnboerderijen. De van oorsprong Europese wijnboeren waren namelijk gewend hun wijnvaten van eikenhout te maken. Stellenbosch wordt daarom ook wel Eikestad genoemd. Omdat de eiken door het Zuid-Afrikaanse klimaat veel sneller groeiden dan in Europa, bleek het eikenhout al snel te sponzig, en dus ongeschikt, om wijnvaten van te maken.

Stellenbosch zal zeker een bepaalde sfeer en charme hebben maar met dit weer merken we er weinig van. Neem daarbij dat niemand van ons een wijnliefhebber is en we rijden dan ook een beetje doelloos rond. Uiteraard is er nog de “verplichte stop” voor iedere toerist namelijk “oom samie se winkel”.
In Dorp straat ligt het bekende Oom Samie se Winkel. Een winkel die sinds haar oprichting zo'n 200 jaar geleden nog geen spat is veranderd! Hier kun je neuzen naar spullen uit vroegere tijden, zoals antieke gebruiksvoorwerpen en kleding, maar ook wijnen en vers fruit. Vroeger ging hier alles via ruilhandel, tegenwoordig kun je natuurlijk gewoon betalen met de Zuid-afrikaanse rand. De spullen die hier verkocht worden gaan van oude koektrommels tot kledij, van snoepgoed tot juwelen en dat in een winkel waar stokoude foto’s en spreuken de muren sieren. Ook de dame’s achter de toonbank zien er……… van respectabele leeftijd uit en dus passen zij perfect bij het interieur. Veel heb ik hier niet zien verkopen maar een bezoekje moet je zeker brengen wanneer je in Stellenbosch bent.
We gaan alweer op zoek naar een slaapplaats en dit keer verloopt het iets moeilijker. We vinden een paar adressen niet, ééntje is niet thuis en de andere vraagt veel te veel geld voor een veel te kleine kamer. Omdat we niet precies weten wat we met dit kl…..weer nog moeten doen vandaag bel ik naar ons hotel in Kaapstad waar we de laatste  nachten zouden slapen. Onze kamer is vandaag ook vrij dus we kunnen afkomen.
We vertrekken richting Kaapstad en rijden reddeloos verloren. Uiteindelijk maken we rechtsomkeer en na 25km zit ik terug op de juiste weg. De verkeerde weg liep trouwens weer door verschrikkelijke krottenwijken. We arriveren in ons hotel: de Tafelberg guesthouse gelegen op de flanken van de wereldberoemde berg en dus met een uitzonderlijk uitzicht. Via de ramen aan de zijkant van de kamer kunnen we de Tafelberg bekijken en het grote raam vooraan in de kamer biedt uitzicht op Kaapstad en de baai!
Het tafelberg guesthouse heb ik ontdekt toen ik een boek van de vlaamse televisiemaker Karl Symons las: de smaak van Kaapstad.  Karl maakte toen voor VTM een reisprogramma waarin hij bekende Vlamingen meenam naar op ontdekking naar Kaapstad. De bekende mensen logeerden toen in het Tafelberg guesthouse. Het zijn dan ook de gezichten van de vele bv’s die ons bij aankomst vanaf de muur verwelkomen. Ik herken Peter Van den Begin, J M De Decker, J L Dehaene, Sabine Appelmans,…. En nu wij dus ook. Ik ben benieuwd of onze foto hier komt te hangen ( ik denk het niet).
Het Guesthouse wordt opengehouden door kris en Ann, twee vriendelijke vlaamse mensen. Ann is even terug naar Belgie maar Kris en zijn dochters verwelkomen ons en geven direct een deskundige uitleg over de stad. Gewapend met een wegenkaart van waar alle leuke adressen opstaan gaan we ons opfrissen op de mooie kamer.
Autorijden in Kaapstad is helemaal geen probleem, zelfs niet in het donker. Van de grote drukte die je in een wereldstad kan verwachten merken we niets en we rijden onze eerste avond op aanraden van kris naar Het V A Waterfront. Het V A W is de oude haven van Kaapstad en omgetoverd tot de grootste toeristenlokker van de stad. Grote winkelscentra, restaurants, straatmuziek, enz….. alles wat de modale toerist verlangt. We slenteren een beetje door de shoppingmalls en gaan uiteindelijk eten in het Belgische restaurant “den anker”. Zeker een aanrader en ook hier laten de bekende Vlamingen met plezier hun handtekening achter. De muren prijken vol met handtekeningen van bekende en minder bekende goden uit ons kleine landje. Een mens zou nog blij worden dat hij er niet tussen hangt. We bestellen zeer lekker eten maar het grootste plezier beleef ik wanneer ik na drie weken mijn absolute favoriete vlaamse bier op de kaart zie staan! Ze verkopen hier Vedett!!!!!

Donderdag 20 augustus. Victoria en Alfred Waterfront in Kaapstad.

Al van bij het ontwaken merken we dat we vandaag niet op de Tafelberg zullen kunnen. De berg ligt bedekt met zijn bekende tafelkleed (zo noemen de zuid afrikanen de wolken en de mist die dikwijls rond de top van de berg ligt) en het is duidelijk dat deze mist niet snel zal wegtrekken en dat de kabellift dus vandaag niet zal werken. Na het ontbijt vertrekken we dan ook naar het Victoria en Alfred Waterfront.

 Deze haven is een van de grootste toeristische trekpleisters van Kaapstad en eveneens de ontmoetingsplaats bij uitstek voor de Kaapse inwoners. ’s Morgens in alle vroegte varen de vissers uit om vis te gaan vangen in de Atlantische wateren. Overdag keuvelen toeristen er op de terrasjes of struinen door de straten, zakenmannen ontmoeten er elkaar tijdens vergaderingen. ’s Avonds varen plezierbootjes uit voor een tocht op de zee in het licht van de ondergaande zon. Het havenkwartier is gekenmerkt door een Victoriaans-Gotische bouwstijl en er bevinden zich honderden winkels en verschillende musea, bioscopen en theaterzalen. Ook tal van restaurants en bars geven de buurt zijn levendig karakter. Waterfront is 364 op 365 dagen te bezoeken en sluit ’s avonds om 21u. Het zal zeker zijn charme hebben maar in de winter is het toch allemaal iets minder! Geen terrasjes, geen muzikanten en veel meer dan shoppen kan je niet doen.
Toch spenderen we vandaag onze dag hier en ’s avonds eten we alweer in “den anker”.

Vrijdag 21 augustus. Walvissen spotten in Hermanus.

Ik doe mijn ogen open en denk heel even dat ik in Belgie ben eind oktober ofzo. Door de dikke mist zien we de baai van Kaapstad niet eens dus de Tafelberg beklimmen is uitgesloten. Ik heb helemaal geen zin om weer te gaan shoppen in het Waterfront dus we ontbijten en vertrekken een beetje tegen onze zin met de wagen. We vinden wel iets.
We rijden een tijdje en merken dat het weer een beetje betert en dat de lucht helderder wordt. We besluiten om nog een poging te wagen om walvissen te zien en rijden naar Hermanus. Onderweg passeren we het plaatsje Betty’s Bay. Betty's Bay, dat vlak op de route (R44) naar Hermanus ligt, heeft heel wat te bieden. Onder andere de jackass of African pinguin heeft hier één van de twee "vasteland" broedplaatsen. En de mogelijkheid bestaat om deze dieren van zeer dicht bij te observeren, net zoals de walvissen(meer bepaald de Zuid kapers)die van zeer kortbij te zien zijn gedurende de maanden juni tot november.
De R44 route die loopt van Gordon's baai naar Hermanus is werkelijk adembenemend mooi en wordt zelfs aanschreven als "één van de mooiste kustbanen in de wereld"
Voor de natuurliefhebbers en wandelaars is de Harold Porter gardens een must. Hier vind je een enorme collectie aan Erica's en Proteas terug waarvan er vele enkel en alleen in dit gebied zijn terug te vinden. Het plaatsje zelf is echter nog redelijk onbekend, de meeste toeristen gaan naar “Boulders Beach” om pinguins te zien en we lopen dan ook bijna alleen tussen de honderden pinguins. De inkomprijs bedraagt……..1€p/p en je ziet werkelijk honderden pinguins. Sommigen kleintjes hebben nog steeds hun wollige vacht, anderen liggen nog te broeden en anderen zitten aan de kant of trekken naar de wilde zee. Largo amuseert zich en wij ook want het zijn eigenlijk wel heel koddige en grappige dieren. Een verzorgster stapt voorzichtig tussen de pinguins met een groot net en na 10min voetje voor voetje de zijn opgeschoven kan ze uiteindelijk een vogel vangen. Blijkt dat het dier onder de olie zit en moet gewassen worden. Dit doen ze niet hier maar de vogel wordt opgestuurd naar Kaapstad waar ze hem een speciale behandeling zullen geven en waarna hij terug naar hier komt en verder in vrijheid mag leven.
 Niet alleen de dieren maar ook de kustlijn zorgt voor spektakel. De woeste golven beuken op de rotsen en het geraas van de hoogopspattende golven maakt indruk. De kracht van de zee wordt hier nog eens zeer duidelijk. We vervolgen onze weg langs de prachtige kustweg en komen nog eens tot de conclusie dat het wel een heel mooi land is ook al zitten we niet in het ideale seizoen.
Hermanus is een zeer gezellig stadje maar bij aankomst is het duidelijk dat alles hier rond één ding draait: walvissen. Hermanus is de bekendste plaats als het gaat om walvissen te observeren. De Southern Right Whale komt het meest voor maar de Brydes en Humpback Whale worden ook wel gezien. Rond mei komen ze naar de kust van Zuid-Afrika om te kalven en te paren. De meeste walvissen zijn te zien in oktober waarna ze weer vertrekken. Er zijn verschillende manieren om ze te zien; aan wal, met een Whale watching boottocht mee of zelfs vanuit een vliegtuigje. Hermanus is de enige plaats waar de Whale Crier rondloopt, die op zijn hoorn aangeeft wanneer er walvissen in de baai te zien zijn. Mede door de walvissen is Hermanus van een onbeduidend vissersplaatsje uitgegroeid tot een stad die jaarlijks duizenden toeristen trekt. Om te vieren dat de walvissen er weer zijn, wordt elk jaar het Hermanus Whale Festival gehouden (in 2009; van 24 - 27 september).
Naast walvissen spotten kun je in Hermanus ook nog andere dingen doen zoals een boottocht maken, kajakken, shark cage diving, tandem paragliding, duiken, zeilen en paardrijden. Er zijn diverse kilometerslange, brede stranden waar je prima kunt zwemmen en wandelen.
Langs de kust loopt het Hermanus Cliff Path dat helemaal doorloopt tot in Hermanus. Op dit klifpad, dat is uitgeroepen tot natuurreservaat, is het zicht op de zee en bergen spectaculair. Hier kun je helemaal goed de walvissen spotten maar er zijn ook regelmatig dolfijnen te zien. Het is ook een uitstekende plaats om te vissen.

In Hermanus zijn 2 havens. De Old Harbour is na 1958 niet meer gebruikt en in 1970 tot nationaal monument verklaard. In het museum kun je nog zien hoe het vroeger in Hermanus ging. Het museum is verdeeld in The Historical Old Fishing Harbour en Fishermen's Village.
In de New Harbour zijn nog dagelijks de vissers te zien die hun vangst uitladen. Er is een viswinkel waar je verse vis, schelp- en schaaldieren kunt kopen.
Vanaf we onze wagen parkeren merken we dat we prijs hebben. De toeristen die massaal aan de rotsen aan de kust staan zijn allemaal druk bezig met wijzen, foto’s trekken, filmen,….het kan dus niet anders of er moeten dieren te zien zijn. We nemen onze verrekijker mee en 5min later zien we voor het eerst walvissen van dichtbij. 3 grote dieren liggen rustig in het water op ongeveer 20 meter van de kant. Het zijn prachtige en vooral machtige dieren en het is een speciaal gevoel ze zo dichtbij te zien. De dieren zwemmen echter verder en we lopen met ze mee langs de kustweg. De grote massa toeristen is ondertussen een beetje verminderd en iets verderop kan je een stukje op de rotsen gaan zitten zodat je eigenlijk met je voeten boven de afgrond en de zee zit. Onder ons beukt de zee op de rotsen en net wanneer ik denk dat de walvissen weg zijn wijst Anouck me op een zwart puntje dat dichterbij komt. Door de verrekijker is duidelijk te zien dat er alweer walvissen op komst zijn. Hermanus doet zijn naam van walvissen dorp alle eer aan. Na een tijdje verlies ik de dieren uit het oog tot plotseling één van de walvissen vlak onder ons boven water komt. Aan de verwonderde kreten van de toeristen die rond ons op de rotsen zitten te horen kan iedereen dit wel appreciëren. Verbaast probeer ik enkele foto’s te trekken en ik ben dan ook zo gelukkig als een klein kind wanneer ik later merk dat ik een mooie foto heb waar een heel grote walvissenstaart opstaat.
We vieren ons walvissenavontuur met een kleine pasta in Hermanus en vertrekken terug naar Kaapstad om voor donker in de stad te kunnen zijn. De dag is begonnen in slecht weer en tegen onze goesting zijn we een stukje gaan rijden maar is uiteindelijk een succes geworden. Zelfs het weer is ondertussen terug aangenaam geworden. We krijgen zelfs nog een klein extraatje! Op de ring rond Kaapstad is een klein natuurpark en vlakbij de autostrade zien we op de terugweg zebra’s en buffels. Eén van de big five hebben we gespot in Kaapstad! Het blijft een land apart!

Zaterdag 22 augustus. Kaap de Goede hoop en Cape point.

Alweer geen Tafelberg vandaag want de wind is deze keer de spelbreker. Ik begrijp nu waarom iedereen zegt om de Tafelberg zo snel mogelijk te bezoeken wanneer je de kans hebt. We zijn hier nu onze derde dag en de weersomstandigheden hebben nog niet meegezeten. Gelukkig hebben we nog twee dagen.
We vertrekken naar een ander hoogtepunt: we rijden naar Kaap de Goede hoop. We passeren Constantia en het likt ons een zeer leuk dorp. Verder moeten we nog een stukje omrijden want één of andere bergpas is gesloten maar zoals bijna elke weg en elke streek in Zuid Afrika is ook deze reisweg zeker de moeite.

Kaap de Goede Hoop werd al regelmatig bezocht door diverse schepen die op weg waren naar het oosten. Vanwege de toenemende scheepvaart naar en van Azië, kwam er steeds meer behoefte aan een verversingsstation onderweg. In opdracht van de VOC ging Jan van Riebeeck, samen met 90 bemanningsleden, in 1652 bij Tafelbaai aan land. Het gebied rond Kaap de Goede Hoop werd gekozen als verversingsstation. Er was een klein ziekenhuis en een reparatiewerf. Later werden er tuinen aangelegd voor de verbouw van groente en fruit. Voor vlees had men eigen vee maar er werd ook gehandeld met de Khoi-Khoi (Hottentotten). De VOC breidde de nederzetting uit tot een vestigingskolonie. Nadat kasteel De Goede Hoop was gebouwd kwamen er ook steeds meer bewoners waaronder ex-VOC medewerkers, kolonisten, slaven en bannelingen en uiteindelijk ontstond Kaapstad.

Het beroemde bord is tegenwoordig eigenlijk het bekendst. Vanaf hier kun je naar boven lopen en heb je mooie uitzichtpunten.
De Kaap is niet het zuidelijkste punt van Afrika (dit is nl. bij Cape Agulhas) maar wel het meest zuidelijke punt van het schiereiland.
Helemaal bovenop staat een vuurtoren en vanaf daar heb je een schitterend uitzicht. Om boven te komen kun je over een verhard pad lopen of de "funicular" nemen. Dit is een kabelbaantje, met de naam Flying Dutchman, die je 238 m boven de oceaan brengt.
Het is hier prachtig; er zijn rotsen waartegen de golven onophoudelijk met grof geweld beuken, de vergezichten, de dieptes, de stilte. Je hebt hier de kans walvissen en dolfijnen te zien maar hier kijk je er bovenop (tussen mei en november). Het water is hier heel helder zodat je ze duidelijk kunt zien voortbewegen.

Als je doorloopt tot het uiterste puntje kom je bij het Cape Point Lighthouse. Daar is het Diaz Lookout Point. Stel je voor hoe de schepen hier vroeger voorbij voeren en schipbreuk leden vanwege de heftige stormen en de gevaarlijk hoge kliffen. Het werd in het verleden ook wel "Cape of Storms"genoemd en dat was niet voor niets. Het ging hier ook regelmatig mis omdat de oude vuurtoren vaak gehuld was in mist. In 1911 leed een Portugees schip schipbreuk op Bellows Rock, gelegen onder de vuurtoren, dus hebben ze een aantal meters lager een nieuwe vuurtoren gebouwd. Op een bordje staat dat hier de meest frisse lucht ter wereld is.
Op een plateau met fantastisch uitzicht op de oceanen staat het 2 Oceans Restaurant. In de 2 Oceans Food Shop zijn lichte maaltijden en snacks te koop. Daarnaast zijn er nog 3 winkeltjes.
Zowel Kaap de Goede Hoop als Cape Point zijn onderdeel van het Table Mountain National Park.

We stoppen langs de mooie kustlijn en hebben het gevoel dat we het eindpunt van onze reis bereikt hebben. We nemen foto’s en genieten van het mooie weer en het prachtige uitzicht. Uiteraard mag de traditionele foto waar alle toeristen voor aanschuiven bij het houten bord waarop de Kaap de goede hoop geschreven staat niet ontbreken.
Achter ons ligt een redelijke heuvel van waarop je een prachtig uitzicht zal hebben over de kaap. Vol goede moed beginnen we aan onze beklimming en boven is de kleine inspanning zeker de moeite waard gebleken.
Terug beneden stappen we in de wagen en rijden een stukje terug naar Cape Point en zijn vuurtoren. Deze berg nemen we met de kabellift want een mens mag niet overdrijven met zijn formidabele inspanningen en sportieve prestaties!
Boven heb je alweer een fantastisch uitzicht op een zeldzame plaats in de wereld. Twee van de grootste oceanen ter wereld vloeien hier in al hun schoonheid samen op een legendarische plaats. Het is toch een speciale belevenis.
Terug beneden gaan we iets eten in het plaatselijke restaurant waar talrijke gekleurde vogels bij je komen zitten. De vogels zijn geen probleem, van de aanwezige bavianen moet je meer schrik hebben. Gevaarlijk zijn ze en al helemaal wanneer ze eten gezien en geroken hebben. Het restaurant heeft dan ook een bediende op het terras gezet met als enige taak: de apen wegjagen met een katapult! Een geruststelling is dit niet. Bovendien zijn de prijzen hier duur en de bediening onvriendelijk. Waarom zijn de meest toeristische plaatsen op dit gebied altijd een tegenvaller? Voor een redelijke prijs en deftige bediening moet je op de meer zeldzame plaatsen die niet “bedorven” door het toerisme zijn. Uiteraard mag je niet vergeten dat je zelf een toerist bent.
Op de terugweg naar Kaapstad stoppen we nog aan het bekende “Boulders Beach” in Simon’s Town. Simon's Town is vooral bekend vanwege de Afrikaanse pinguïns. Deze pinguïns leven op het strand tussen de boulders, dit zijn grote klompen graniet die bescherming bieden tegen de zuidoostenwind.
Er zijn 2 ingangen. De eerste ingang is bij Foxy Beach. Hier zijn ze het best te observeren vanaf een houten platform. Het 2e strand is Boulders Beach. Dit strand is vooral populair vanwege het zonnen en zwemmen. Soms lopen de pinguïns daar ook.
De Afrikaanse Pinguïn is helaas bedreigd. Ze waren bijna uitgestorven en daarom is Boulders Beach beschermd natuurgebied waar ze vrij rond kunnen lopen. In het verleden werden ze Jackass pinguïns genoemd omdat hun geroep leek op het gebalk van een ezel. Later bleek dat Zuid-Amerikaanse pinguïns dit geluid ook maken. Nu heten ze Afrikaanse Pinguïn omdat het de enige soort is die in Afrika broedt. Hun zwart/witte uiterlijk is niet voor niets, het dient als camouflage. De roofdieren die in het water omhoog kijken zien wit en de roofdieren die op het water kijken zien zwart.
Pinguïns eten het liefst inktvis, sardientjes en ansjovis. Ze kunnen gemiddeld 7 kilometer per uur zwemmen en tot 2 minuten onder water blijven. Hun vijanden in het water zijn de haai, Cape Fur Seal, killer whales (Orca) en op het land de mangoest, genet, huiskatten en honden. De belangrijkste vijand is echter de Kelpmeeuw die de eieren en de pasgeboren kuikens opeet.
In december gaan ze naar zee om zich te voeden. In januari komen ze terug om te paren. Ondanks dat ze het hele jaar broeden begint het broedseizoen in februari. Tussen februari en augustus worden er nesten gebouwd. De paartjes blijven hun hele leven bij elkaar. Ze verdelen eerlijk de taken want ze broeden om en om de eieren en voeden hun jongen om de beurt.
Pinguïns hebben hele scherpe snavels en kunnen daarmee iemand behoorlijk verwonden als ze bijten. Ondanks dat ze er zo grappig uitzien kun je dus beter uit de buurt blijven.
Bij de ingang is een informatiecentrum waar ook souvenirs verkocht worden.
Boulders ligt ca. 1.2 km ten zuiden van Simon's Town. Net voorbij het centrum van Simon's Town staan bordjes met pinguïns erop. Dus het is niet te missen. Op de parkeerplaatsen is voldoende ruimte. Beide plekken zijn rolstoel toegankelijk. Bij hoog tij kan het strand niet bereikbaar zijn.
Eigenlijk kunnen we hier hetzelfde vertellen als over het restaurant bij de kaap. De prijs is stukken hoger dan in betty’s Bay. Je ziet hier minder pinguins en alles is veel toeristischer. De prijzen in de aanpalende shop swingen de pan uit. Boulders Beach ligt echter veel aantrekkelijker dan Betty’s Bay en dat verklaart voor een groot stuk zijn bekendheid. Wie echter de kans heeft en pinguins in een natuurlijke biotoop wil zien raad ik Betty’s Bay aan.
Eten doen we aan het waterfront.

Zondag 23 augustus. Tafelberg Kaapstad.

Vandaag onze laatste echte dag Kaapstad en de weergoden lijken ons goed gezind! De zon schijnt en wanneer we uit ons slaapkamerraam kijken zien we de kabellift van de Tafelberg op en neer gaan. Zou het vandaag eindelijk lukken?
We rijden vijf minuutjes en zien direct de gevolgen van enkele dagen slecht weer: een lange rij toeristen staat aan te schuiven om de berg op te gaan en er zit niks anders op dan mee in de rij te gaan staan. We zouden eventueel ook te voet de zeer steile en lastige beklimming kunnen aanvangen maar dan vrees ik dat we morgenavond onze vlucht zouden missen dus…..
Wanneer we een half uurtje aan het aanschuiven zijn horen we gerucht dat de wind alweer een spelbreker is en dat het boven heel hard waait. Een ongerust gevoel dringt zich op. Wanneer we dan eindelijk aan de kassa staan verwittigt de vriendelijke mevrouw ons dat we naar boven kunnen maar elk moment kunnen terug geroepen worden. Wanneer de wind te fel wordt moeten de mensen naar beneden om veiligheidsredenen. Om dit te compenseren mag Largo echter gratis mee naar boven. Mooi meegenomen.
De kabellift mee ons in sneltreinvaart mee naar boven (+1000m) en we zien de blauwe oceaan en de naastgelegen bergen duivelspiek, Leeuwenkop en Twaalf apostels. Boven is het ijskoud! Het lijkt wel winter en een gure ijskoude wind geselt mijn oren en neus. Het zicht op de zee en de stad maakt echter heel veel goed. Bovenop de Tafelberg is een nationaal park waarin je kan wandelen en natuurlijk zijn er de uitzichten op deze hoogte. We zien de stad baden in het zonlicht vanop de uitstekende terassen die aan de rand van de berg geplaatst zijn. We zien de baai en Robeneiland. Na heel veel foto’s en kou gaan we iets drinken op grote hoogte waarna we voldaan terug naar beneden keren. Onze reis is wat mij betreft nu volledig gelukt.
In de namiddag gaan we de toerist uithangen in Camps Bay. Camps Bay is zowat het Knokke van Zuid Afrika m.a.w. de plaats om te kijken en vooral om gezien te worden. Prachtig wit strand, mooie boulevard met restaurantjes, bars en winkeltjes. Terwijl we een pasta eten bij een Italiaans restaurant zien we oude heren met veel te dure wagens voorbijrijden. Sommigen zijn blijkbaar verloren gereden want soms passeren ze tot 4 keer voorbij! Een ouwe vent met pet op paradeert fier met zijn cabrio voorbij.  De auto is een Audi sportwagen en ik verdenk de grijsaard ervan niet meer uit de lage sportwagen te kunnen en bijgevolg te moeten rondrijden tot de mensen verdwenen zijn.  Na het eten gaan we op het strand zitten en largo presteert het zelfs om in de ijskoude zee te gaan. Wanneer de golven komen opzetten en het donkerder begint te worden rijden we naar “den anker” voor wat aanvoelt als ons laatste avondmaal.

Maandag 24 augustus. Dagje zwembad en nachtvlucht naar Amsterdam.

Waar we maanden voor zitten plannen hebben thuis achter de pc is nu al terug ten einde. Vanavond vertrekken we naar huis. Van Kris mogen we echter nog een dagje gratis in het hotel blijven tot onze vlucht vertrekt, geen stress om de kamer op tijd te verlaten dus. We blijven een dagje zonnen en rusten aan het zwembad want nu we naar huis moeten is het dik dertig graden in Kaapstad!
De rit naar de luchthaven verloopt vlekkeloos en de auto afleveren is alweer in enkele ogenblikken voor elkaar.
Zuid Afrika zit er op en het enige wat mij nog rest is een korte eindbalans op te stellen:
Het is zeker en vast een prachtig land. Je hebt hier enorm veel verschillende dingen zodat het bijna een ganse wereld in één land is.  We hebben bergen en zee gezien, we hebben zowel neushoorns en olifanten als zeehonden en walvissen gezien. We hebben heel dure wijken doorkruist en grote wijnhuizen gezien maar ook de extreme armoede van Soweto en andere sloppenwijken. Grote straten met bloemen (in het juiste seizoen) wisselen af met dorre streken en woestijnen. We hebben temperaturen gehad van dertig graden maar ook van zes graden. Dit alles maakt Zuid Afrika een aanrader om te bezoeken. Ook de voorbeeldige en bijna perfecte infrastructuur nodigt uit om het land zelfstandig te bereizen. De lekkere keuken en bekende wijnen zorgen ook voor de innerlijke mens. Mits een kleine voorbereiding en het nodige gezond verstand zal niemand hier problemen ondervinden. Zelfs de veiligheid vinden wij achteraf bekeken niet echt een probleem (behalve misschien in Durban)
Laatste opmerking: verwacht geen afrikaanse toestanden zoals jagende zwarten of vreemde stammen zoals je die soms op tv ziet. Dat is een totaal ander afrika. Deze toestanden vindt je nog wel in buurland Namibie bv. Zuid Afrika is op sommige plaatsen meer westers dan veel landen in europa. Toch hebben wij enorm genoten van deze drie weken in dit mooie land.

29-07-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Hotel recensie: stijl & klasse (tafelberg guesthouse)

Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 27-08-2009
Adresgegevens:	Molteno Road 68, Oranjezicht
Plaats:	kaapstad
Telefoonnummer:	+ 27 (0) 21 424 91 5
Land:	Zuid-Afrika
Titel:	stijl & klasse (tafelberg guesthouse)
Samenvatting:	Prachtige villa met 8 kamers op een wondermooie locatie. gelegen op de flanken van de tafelberg. De gasten uit het tv pmrogramma van Karel Simmons hebben hier destijds verbleven (Dehaene, j m de decker, Peter van de begin,.......)
Recensie:	Zeer mooie villa waarin Ann & Chris je verwelkomen en uitleg geven over de stad en zijn talloze bezienswaardigheden. Mooie ruime kamers (de suites zijn werkelijk prachtig). Uitzicht naargelang de kamer op kaapstad + baai of tafelberg (onze kamer had het zelfs alle twee). Vriendelijke mensen, zeer verzorgt en weer een verblijf dat persoonlijk is. je krijgt gewoon de sleutel van hun huis en vertrekt. Klein maar leuk zwembad met prachtig zicht op de stad.
Aantal sterren :
Ligging van het hotel :
Kwaliteit kamer :
Kwaliteit eten :
Klantvriendelijkheid :
Prijs / Kwaliteit verhouding :
Sfeer :
Uitzicht kamer :
Comfort kamer :

28-07-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Hotel recensie: Persoonlijk (Le roux's guesthouse)

Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 27-08-2009
Adresgegevens:	207 jan van riebeeck road
Plaats:	oudtshoorn
Telefoonnummer:	+27 (0) 442725353
Land:	Zuid-Afrika
Titel:	Persoonlijk (Le roux's guesthouse)
Samenvatting:	3 kleine kamers met keuken en badkamer bij een vriendelijke familie
Recensie:	Mooie villa waarin 3 kamers worden verhuurd. je slaapt, eet en verblijft echt bij de mensen thuis. De eigenaars zijn vriendelijk en verwelkomen je persoonlijk. De kamers zijn klein en een beetje verouderd maar alles wat er moet zijn is er. In het centrum van Oudtshoorn. Ideaal adres voor 1 nacht na een bezoek aan de struisvogelstreek.
Aantal sterren :
Ligging van het hotel :
Kwaliteit kamer :
Kwaliteit eten :
Klantvriendelijkheid :
Prijs / Kwaliteit verhouding :
Sfeer :
Uitzicht kamer :
Comfort kamer :

28-07-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Hotel recensie: Prachtige bed & breakfast (La Vista Lodge)

Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 26-08-2009
Adresgegevens:	17 Rosheen Cresent
Plaats:	plettenberg bay
Telefoonnummer:	+27 44 533 3491
Land:	Zuid-Afrika
Titel:	Prachtige bed & breakfast (La Vista Lodge)
Samenvatting:	Mooie B&B aan de kust van Plettenberg.Mooie ligging, mooie kamers, voldoende restaurants en excursies in de buurt. Supervriendelijke ontvangst.
Recensie:	Beste adres in 3.5 weken Zuid Afrika. De kamers zijn ruim en met volledig zeezicht. Badkamers met aparte douche en bad. Tv, airco, kluis, minibar,....De lodge is ingericht met veel oog voor detail en afgewerkt tot in de puntjes! Zwembad met mooi terras en zeezicht. Michele is een zeer lieve mevrouw die je persoonlijk ontvangt en waarmee je uren kan babbelen. Ontbijt is lekker en ruim voldoende.
Aantal sterren :
Ligging van het hotel :
Kwaliteit kamer :
Kwaliteit eten :
Klantvriendelijkheid :
Prijs / Kwaliteit verhouding :
Sfeer :
Uitzicht kamer :
Comfort kamer :

28-07-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Hotel recensie: oude glorie (beach hotel Durban)

Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 27-08-2009
Adresgegevens:	marine parade durban
Plaats:	durban
Land:	Zuid-Afrika
Titel:	oude glorie (beach hotel Durban)
Samenvatting:	beach hotel durban ligt vlak aan de zee, op de dijk,vlakbij de lunaparken, zwembaden, pretparken en het Ushaka Marineworld.
Recensie:	het hotel ademt een oude vergaane glorie uit en zo ziet en ruikt het er ook. Zeer oude en versleten kamers, maar proper. Volledig appartement met living, 2 slappkamers, badkamer, gang,......Betaalparking ondergronds. 20 jaar geleden zal dit een luxe hotel geweest zijn maar ondertussen is er weinig aan gedaan. De prijs en vooral de ideale ligging maken echter veel goed. Ideaal hotel om Durban te verkennen en een dag of 2 later weer te vertrekken.
Aantal sterren :
Ligging van het hotel :
Kwaliteit kamer :
Kwaliteit eten :
Klantvriendelijkheid :
Prijs / Kwaliteit verhouding :
Sfeer :
Uitzicht kamer :
Comfort kamer :

28-07-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Hotel recensie: wildebees ecolodge

Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 27-08-2009
Adresgegevens:	PObox 401 Hluhluwe, 3960 KwaZulu- Natal, South Africa
Plaats:	hluhluwé
Telefoonnummer:	+27 (0)35 562 1039
Land:	Zuid-Afrika
Titel:	wildebees ecolodge
Samenvatting:	Eén van de duurste hotels tijdens onze reis maar de absolute tegenvaller! Het eco-logeren heeft hier een zeer duur prijskaartje voor hetgene je maar terugkrijgt.
Recensie:	Piepkleine kamertjes mooi in de tuin ingeplant (eco). Allemaal houten meubeltjes maar zeer beperkt (eco). Badkamer met toilet dat pas na een half uur weer kan doorspoelen(eco). Geen ramen maar kippegaas(eco). Een onverzorgd klein zwembad (eco). gratis water en koffie aan het zwembad. Geen sfeer alhoewel de jonge nederlandse uitbaters supervriendelijk zijn. DUUR! De ligging is verschrikkelijk: 6km buiten Hluhluwé op een gravelweg. In de verre omtrek niks om te eten dus verplichtend eten in de lodge. Eten wat de pot schaft! Je moet al echt met het groene gedachtengoed bezig zijn om deze prijs te willen betalen voor zulke acomodatie. Voor ons nooit meer.
Aantal sterren :
Ligging van het hotel :
Kwaliteit kamer :
Kwaliteit eten :
Klantvriendelijkheid :
Prijs / Kwaliteit verhouding :
Sfeer :
Uitzicht kamer :
Comfort kamer :

28-07-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Hotel recensie: Leuke belgische Bed & breakfast

Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 29-08-2009
Adresgegevens:	P.O. BOX 173 EZULWINI
Plaats:	EZULWINI
Telefoonnummer:	Mobile: + 268 627 67
Land:	Swaziland
Titel:	Leuke belgische Bed & breakfast
Samenvatting:	Mooie kleine lodge ideaal gelegen in hartje Swaziland. uitgebaat door belgische broer en zus. de lodge ligt in de mooie ezulwini vallei, vlakbij een rivier (mooie wandelingen naar de watervallen) en op 15m van de hoofdstad Mbabane.
Recensie:	mooie kleine lodge, verzorgde kamers, mooie klein zwembad. Alle is gemaakt met materiaal uit de streek en de lodge is volledig in de omgeving opgenomen. De stoelen bij het zwembad zijn bv uitgehouwd uit de rotsen. Ook het interieur is aangepast aan de afrikaanse sfeer. greta en mark zijn 2 vriendelijke mensen die je onmiddellijk verwelkomen en uitleg geven over de streek. Zeer lekker ontbijt en mogelijkheid tot avondeten. het avondeten is wel druk want het restaurant doet ook dienst als plaatselijk café en kan daardoor, vooral in het weekend, nogal druk zijn.
Aantal sterren :
Ligging van het hotel :
Kwaliteit kamer :
Kwaliteit eten :
Klantvriendelijkheid :
Prijs / Kwaliteit verhouding :
Sfeer :
Uitzicht kamer :
Comfort kamer :

28-07-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Hotel recensie: Mooi hotel (hippo hollow)

Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 26-08-2009
Adresgegevens:	R40, Hazyview, Mpumalanga, South Africa
Plaats:	Hazyview
Telefoonnummer:	+27 (013) 737-7752
Land:	Zuid-Afrika
Streek:	Kruger Park
Titel:	Mooi hotel (hippo hollow)
Samenvatting:	Hippo hollow is ideaal gelegen in het hartje van de panorama route en op 15min afstand van de gate naar het krugerpark. Mooi hotel met afzonderlijke huisjes in een mooie tuin
Recensie:	Goed hotel, lekker eten (zowel buffet als a la carte). Mooie ruime huisjes in mooie tuin of aan de rivier. Mooi zwembad en grasweide aan de rivier. Af en toe krijg je het bezoek van een nijlpaard op het domein.De kamers zijn ruim met kleine keuken en grote badkamer.
Aantal sterren :
Ligging van het hotel :
Kwaliteit kamer :
Kwaliteit eten :
Klantvriendelijkheid :
Prijs / Kwaliteit verhouding :
Sfeer :
Uitzicht kamer :
Comfort kamer :

28-07-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Hotel recensie: bed & breakfast in johannesburg (Silverstone Guesthouse)

Dit is een recensie van tempelssammy gemaakt op 26-08-2009
Adresgegevens:	Silverstone Guest House, Oak Ave, 195, Ferndale, Randburg, 2160, Johannesburg, South Africa
Plaats:	Johannesburg
Telefoonnummer:	Tel: +27 (0)11 781-6
Land:	Zuid-Afrika
Titel:	bed & breakfast in johannesburg (Silverstone Guesthouse)
Samenvatting:	kleine B&B in Johannesburg met eigen luchthaven vervoer. Heeft de naam om in een veilige wijk te liggen maar toch kan je er 's avonds niet over straat lopen.
Recensie:	ruime kamer maar in de winter ijskoud omdat er nergens verwarming is. Grote bedden, lekker ontbijt, klein zwembad. De eigenaar, Gavin, is gedienstig maar mist enige ervaring om echt veel uitleg en info over de omgeving te kunnen geven.
Aantal sterren :
Ligging van het hotel :
Kwaliteit kamer :
Kwaliteit eten :
Klantvriendelijkheid :
Prijs / Kwaliteit verhouding :
Sfeer :
Uitzicht kamer :
Comfort kamer :

28-07-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Algemeen

Sinds de afschaffing van de apartheidspolitiek in 1994 is Zuid-Afrika volledig opgenomen in de internationale gemeenschap. Wereldreizigers stromen weer toe in groten getale en de historische banden met Nederland worden stevig aangehaald. Ondanks serieuze overgangsproblemen - spanningen tussen verschillende bevolkingsgroepen, armoede en criminaliteit - ligt voor het nieuwe democratische Zuid-Afrika waarschijnlijk een mooie toekomst in het verschiet: 'alles sal reg kom'! Nu is het moment dus daar om dit grote land te verkennen. Je zult je nietig voelen in de verlaten woestijnen en op de uitgestrekte zoutvlakten, die juist door hun ruigheid een schitterend plaatje vormen. In de waterrijke gebieden zwemmen krokodillen langs je bootje of duikt plotseling een complete nijlpaardenfamilie op uit het water. Je kunt lekker uitrusten op prachtige zandstranden en staren naar woeste golven die tegen de rotsen beuken. Naast de vele natuurparken en reservaten kom je in Zuid-Afrika ook cultureel aan je trekken, bijvoorbeeld in steden als Johannesburg, Kaapstad, Pretoria of Bloemfontein. Oppervlakte 1,12 miljoen km2 Aantal inwoners 38 miljoen Voertaal Vooral Afrikaans, Engels, isiZulu en isiXhoha. Talen die ook gesproken worden Er zijn maar liefst 11 officiële talen Elektriciteit 220V en 230V Tijdverschil 1 uur later

Bestemming Johannesburg in Zuid-Afrika

Info Johannesburg

Johannesburg is het economische hart van het zuidelijk Afrika. Naar Afrikaanse maatstaven is het een zeer moderne stad. De voormalige vrijheidsstrijder, president en Nobelprijswinnaar Nelson Mandela is in de wijk Soweto (South West Town) geboren. Historische plek Het Voortrekkersmonument is een indrukwekkend gedenkteken van de Grote trek van de Boeren tussen 1836 en 1840. Andere bezienswaardigheden zijn het Museum Africa, dat een eerlijke en objectieve visie laat zien op het woelige verleden van het land. Het zogenaamde Market Theater Complex is een ongewone verbintenis tussen kleine theaters, barretjes, galeries en een zondagse vlooienmarkt. Natuur Wanneer je van Johannesburg naar het beroemde Kruger National Park rijdt is de Panoramaroute met zijn vele bezienswaardigheden een genot. God's Window, Blyde River Canyon en de Three Rondavels hebben bij veel reizigers het hart wat sneller doen kloppen. Pilgrim's Rest - een historisch goudzoekersdorpje - is een leuke tussenstop. Gem. temperatuur zomer 28 graden Gem. temperatuur winter 20 graden Uitgaanstips De beste actie om uit te vinden wat er op uitgaansgebied allemaal te ondernemen is, is het kopen van 'The Weekly Mail & Guardian'. Hierin vind je een overzicht van alle clubs, restaurantjes en andere plekken waar je geld kunt uitgeven. Watersport Zuid-Afrika is een mooie en populaire surflocatie. De meeste surfers zullen ongetwijfeld gehoord hebben van Jeffrey's Bay, maar er zijn nog genoeg alternatieven waar je vrijwel ongestoord op je plank kunt staan, vooral aan de oost- en zuidkust. De beste tijd om te surfen in KwaZulu-Natal, Transkei en het zuidoosten van de Kaap is tussen april en juli. Outdoor In Zuid-Afrika kun je schitterende trektochten maken. Je moet wel op tijd boeken, want dit soort activiteiten zijn erg populair. De meeste routes worden beheerd door The National Parks Board of de regionale Forest Regions. Openbare telefoon Erg duur. Internet cafe Milky Way Internetcafé Postkantoor Gevestigd aan Jeppe Street en Smal St. Mall. Links johannesburg.pagina.nl Dochter pagina van Startpagina.nl met honderden links over Johannesburg. U vindt hier tientallen links naar websites met diverse onderwerpen : bioscopen, musea, evenementen, nieuws, uitgaan, etc.

Bestemming Kaapstad in Zuid-Afrika

Info Kaapstad

Capetown, oftewel Kaapstad, is in meerdere opzichten het bezoeken waard. Het stadsleven met bijna 2 miljoen inwoners is bruisend en stijlvol. Het nationale parlement van Zuid-Afrika is hier gevestigd. Ook dankzij de bijzondere natuurlijke omgeving is het een plaats geworden die hoog op het verlanglijstje van wereldreizigers staat. De omgeving bestaat uit wijngaarden, besneeuwde bergtoppen van Drakensburg en stranden. Historische plek Vlakbij Kaapstad liggen oude historische steden zoals Franschhoek, Paarl en Stellenbosch. Stellenbosch is in 1679 door Nederlanders gesticht en zou daarmee een reden voor je kunnen zijn om te bezoeken. In deze stad zijn namelijk typisch Nederlandse huisjes te vinden (hoe die er dan ook uit mogen zien) en museumpjes kunnen je van alles vertellen over het koloniale verleden van het land. In de omgeving van Stellenbosch - ook bekend onder de naam Boland - liggen wijngaarden, zodat je ook nog 'ns lekker een lokaal wijntje kunt drinken. Een alternatief is Constantia. In deze wijngaard staat een koloniaal huis dat ooit het bezit geweest van een rijke Kaapse gouverneur. Tegenwoordig is de wijnmakerij staatseigendom. Natuur Heel interessant natuurlijk, al die oud-Hollandse bezienswaardigheden, maar breng niet al je tijd door in musea. De natuur rond Kaap de Goede hoop is te mooi om over te slaan tijdens een verblijf in Zuid-Afrika. Je kunt het jezelf bijvoorbeeld makkelijk maken door de Kirstenbosch Botanic Gardens te bezoeken. Deze tuinen hebben een enorme verzameling aan bijzondere tropische bloemen. Ook onvergetelijk is een ontmoeting met de natuurkrachten op Cape Point. Je staat hier op de winderige, rotsachtige top van Kaap de Goede Hoop, vanwaar je uitkijkt op de plaats waar het koude water van de koude Atlantische Oceaan overvloeit in de warmte van de Indische Oceaan. Hoogseizoen November tot en met februari Gem. temperatuur zomer 26 graden Gem. temperatuur winter 20 graden Uitgaanstips Een levendig stadsdeel is Observatory, met een mengelmoes van culturen, funky café's en bontgeverfde huizen. Het uitgaansgebied Victoria en Alfred is een gerenoveerd havengebied: sfeervol en gezellig door de overvloed aan restaurantjes, winkeltjes en terrasjes. Watersport Zuid-Afrika is een mooie en populaire surflocatie. De meeste surfers zullen ongetwijfeld gehoord hebben van Jeffrey's Bay, maar er zijn nog genoeg alternatieven waar je vrijwel ongestoord op je plank kunt staan, vooral aan de oost- en zuidkust. De beste tijd om te surfen in KwaZulu-Natal, Transkei en het zuidoosten van de Kaap is tussen april en juli. Outdoor In Zuid-Afrika kun je schitterende trektochten maken. Je moet wel op tijd boeken, want dit soort activiteiten zijn erg populair. De meeste routes worden beheerd door The National Parks Board of de regionale Forest Regions. Trendsport Cape Town heeft verschillende mogelijkheden als het gaat om trendsport, zoals bungeejumping en kloofing (van een watervalletje af springen). Recreatie & diversen Als je tijd over hebt, kun je het vissersdorpje Kalk Bay bezoeken. Het is heel makkelijk te bereiken met de trein. In Kalk Bay werd niet naar huidskleur of geloof gekeken en hierdoor nam het in de tijd van de apartheid een bijzondere plek in. In de omgeving van Cape Town kun je veel verschillende sporten beoefenen zoals bungee jumping en van een waterval afspringen (kloofing). Spanning dus. Openbare telefoon Erg duur Telefoonnummer VVV 00-27-21-3044934 Links Kaapstad.pagina.nl Dochter pagina van Startpagina.nl met honderden links over Kaapstad. U vindt hier tientallen links naar websites met diverse onderwerpen : bioscopen, musea, foto's, nieuws, uitgaan, etc. www.Kaapstad.nl Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief en ontvang maandelijks een up-date over: - positief nieuws - nieuwe ontwikkelingen - plaatselijke verhalen & historie - de speciale plaatsjes - leuke activiteiten - en links naar interessante sites .

Bestemming Rondreis Zuid-Afrika in Zuid-Afrika

Info Rondreis Zuid-Afrika

Een rondreis is dé manier om dit Zuid-Afrika goed in je op te nemen. Je kunt een geheel verzorgde rondreis maken of zelf met een (gehuurde) auto rondtrekken. Er zijn ook vele plekken die je te voet zult willen bekijken.

28-07-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

27-07-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

02-07-2009, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Algemeen:

30-09-2008, 00:00 geschreven door sammy tempels  

REISVERSLAG VIETNAM 2008 van Sammy(34), Anouck(36) en Largo (9)

Vorig jaar hebben we in Namibie de smaak van het rondreizen pas echt te pakken gekregen. Omdat ik zelf niet van grote groepen hou en we reizen met een kind ga we liever een beetje alleen op rondreis. Om toch enkele zekerheden te hebben laten we graag bepaalde uitstappen en hotels op voorhand vastleggen. Zo kwamen we terecht bij de Nederlandse reisorganisatie Vietnam-online, onderdeel van Riksja. Deze organisatie bied reizen aan op maat, individueel terwijl zij samen met jou veel op voorhand regelen. Je hebt inspraak in de uitstappen, hotels en manier van verplaatsen zodat je alles op eigen tempo kan doen en je alleen datgene gaat bekijken wat je echt wil zien. Dit is ons goed bevallen, alles was in orde en ik kan het iedereen aanraden die op deze manier wil reizen. Hieronder ga ik een poging doen om een goede beschrijving te geven van onze drie weken door Vietnam.

Zondag 04/08/2008   Vertrek vanuit Amsterdam

Om 7u loopt de wekker maar natuurlijk lig ik al eventjes wakker. We maken ons klaar en vertrekken met de wagen richting Schiphol. Het is een rit van iets meer dan 2u maar dat kan geen kwaad, we zijn ruim op tijd vertrokken en onze plaatsje op de parking is lang op voorhand geregeld. Je kan op Schiphol voordelig lang-parkeren op parking P3 en dit door gewoon op voorhand te boeken via internet (100€ voor 3 weken). De rit verloopt zonder problemen en we staan dan ook vlug in de vertrekhal. De vlucht vertrekt op tijd. We vliegen in ongeveer 14u via Hong Kong naar Hanoi in Vietnam.

Maandag 05/08/2008   Aankomst Hanoi

Na een lange reis komen we aan in Hanoi en gelukkig staat er een chauffeur van het hotel op ons te wachten. De eerste indrukken zijn overweldigend. Enorme drukte, en een zwoele, hete en vooral vochtige warmte. De rit van de luchthaven naar het hotel duurt ongeveer een half uurtje en onderweg krijgen we enkele typische Vietnamese taferelen te zien: de mensen op het veld met hun typerende conische hoeden op, en natuurlijk………….de ontelbare brommertjes op straat. Wanneer we aan ons hotel komen kijken we onze ogen uit. Het hotel is een klein, smal gebouw gelegen in de meest drukke buurt van Hanoi: het Old Quarter. Uitstappen is hier een levensgevaarlijke bezigheid en oversteken met zware rugzakken is vragen om problemen. Op één of andere manier lukt het ons toch en komen we in ons hotel. Binnen is het interieur typisch Vietnamees en de patroon verwelkomt ons zonder veel poespas. We mogen direct op onze kamer die eenvoudig maar proper is, meer dan goed genoeg voor ons. Beneden in ons hotel is de touroperator Queen Travel (zelfde naam als het hotel) en dit is één van de betere organisaties in Hanoi om uw excursies en vliegtickets te boeken. Vietnamonline heeft hier ook onze excursies geboekt dus we zitten handig dicht bij de bron. We bekomen even van de reis en gaan dan de stad verkennen. Buiten razen de brommers vervaarlijk dicht tegen ons voorbij maar het went snel en we wandelen onvervaard door de straten van het Old Quarter. Overal zijn er winkeltjes, en natuurlijk de typische kleine gaarkeukens waar je voor weinig geld een simpele maar goed maaltijd kan gebruiken. Mensen zitten op straat te eten op kleine plastic stoeltjes, meestal noedels, noedelsoep of een andere vorm van dit gerecht. We drinken iets in de bar waar ze naast het plaatselijke Tiger Beer ook Stella, Leffe en zelfs Hoegaarden hebben. Terug op straat mag largo ondervinden hoe zwaar de typische Vietnamese manden wegen waarmee de vrouwen hier op de schouders lopen. De manden hangen aan een stok die op de schouders wordt voort gedragen. De inhoud varieert van bananen en ander soort fruit tot de meest onmogelijke dingen. We eten in een restaurant dat ons is aangeraden: de 69 in de Ma May street. Heerlijke 69 soep vol scampi’s en andere lekkere dingen. Daarna vis bereid op typisch Hanoi’se wijze met noedels en rijst en dit alles voor de prijs van ci 8€/pp incl drank. De reis is goed begonnen en nu slapen maar.

Dinsdag 06/08/2008    Hanoi

Vandaag de eerste echte dag van de reis. Na het simpele maar goed ontbijt verlaten we het hotel en nemen een taxi naar het mausoleum van Ho Chi Mingh, de grote Vietnamese leider. De Vietnamezen dragen hun leider op handen en het is dan ook een beetje raar dat hij hier in dit mausoleum in Hanoi ligt want de grote leider had gevraagd om zijn as te bewaren op de drie grote bergen in Vietnam in het noorden, het centrum en het zuiden van het land. De leiders van de communistische partij beslisten er echter anders over en nu ligt hij hier in een grote, vierkanten stenen bunker. Het gebalsemde lichaam is elke dag te bekijken van 7.30u tot 10.30u (kom ruim op tijd) behalve in de maanden oktober en november want dan wordt het gebalsemde lichaam opnieuw behandeld. Vanaf het grote grasplein voor het mausoleum, waarop een groot aantal vrouwen met de typische conische hoed aan het werk zijn, zie je de menigte toeristen al geduldig in lange rijen staan en wachten tot ze één voor één binnen mogen. Elke groep wordt vergezeld door een bewaker en het is verboden foto’s te maken (je moet alle bagage incl camera afgeven) en je mag niet praten of blijven stilstaan. We hebben een uur staan wachten in een onmogelijke hitte om daarna ongeveer een minuut in het mausoleum te zijn maar toch was dit zeer de moeite. Het respect en de eerbied die de Vietnamezen hun vroegere leider toedienen maakt indruk. Ho Chi Mingh zelf ligt vredig in een glazen kist tussen 4 wachters en geeft een ietwat oranje kleurtje. Na het bezoek kan je je bagage terug gaan ophalen en een kijkje nemen in het vlakbij gelegen museum. Naast foto’s en standbeelden van de grote leider kan je hier oorlogsfoto’s en documenten bekijken maar het interieur komt een beetje kitscherig en potsierlijk over. Beneden kan je dan iets drinken en even verfrissen. Het museum is open van 8u tot 11.00u en van 13.30u tot 16.00u. Naast het museum bekijken we de pagode met één pilaar die gelegen is in een mooie vijver vol lotusbloemen.

Wanneer we buiten wandelen nemen we een typisch Vietnamees vervoermiddel: de fietsriksja. Deze fietsen met een kar ervoor zie je overal rondrijden en is een leuke manier om de stad te verkennen (voor diegene die niet moet trappen toch), zeker als het zo warm is maar je moet wel op voorhand een duidelijke prijs afspreken. We rijden een tijdje rond en laten ons afzetten aan het westelijke meer. Hier vinden we een lokale markt en dat is altijd één van de leukste dingen om te doen in een vreemd land. Varkenskoppen, darmen, ogen, alle soorten vlees en ingewanden liggen er rustig tussen vis, padden ,slakken en andere lekkernijen, dit bij een temperatuur van ongeveer 34 graden! De geur is altijd doordringend op dit soort markten maar je bent er wel echt tussen de plaatselijke bevolking. Later wandelen we rond het meer en stoppen bij enkele jonge Vietnamezen die staan te vissen. Met een gewone houten stok en een haak vissen ze in het meer. Wanneer ze een grote vis hebben verdwijnt die in een plastic zak waarna één van de restauranthouders uit de buurt ze komt ophalen. Het rare was dat er heel veel stekelbaars werd bovengehaald. Bij ons worden die beesten meestal terug in het water gegooid maar niet in Vietnam. Hier kloppen ze die beesten enkele keren met hun kop tegen de stenen waarna ze achteloos op de straat worden gegooid. Raar zicht een straat vol vis, de katten hier hebben zeker geen honger. Wanneer we verder wandelen zien we 2 kleine jonge hondjes in een wel heel verdacht klein hokje zitten. De eigenaar is niet te zien maar ze zitten buiten vlak voor een guur en obscuur uitziend restaurant. Zijn deze honden huisdieren of…………….? We willen het niet weten en wandelen verder. We eten weer in de 69 en gaan daarna naar het Hoan Kiem meer. We bekijken de schilpaddenpagode, zien de brug van de rijzende zon en bezoeken de Den Ngoc tempel. Buiten aan de tempel zitten oude manen luidruchtig een Vietnamese variant van schaken of dammen te spelen. We gaan tickets kopen voor het waterpoppentheater en ondanks dat je overal hoort en leest dat je niet moet reserveren zijn alle voorstellingen uitverkocht. Meer zelfs: de eerste twee dagen zijn er geen plaatsen meer. We kopen dan maar kaartjes voor volgende week.

Woensdag 07/08/2008   Cruise door Halong Bay

Vandaag moet een eerste hoogtepunt van de reis worden. We gaan naar Halong bay en blijven daar een nachtje slapen. Halong Bay is wereldberoemd geworden door de film “Indochine”. De baai staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Bergen in alle vormen en formaten steken hier boven de zee uit. Het groene water, het bergmassief dat als het ware uit de zee steekt en de (relatieve) rust zorgen, ondanks de massa toeristen, voor een rustige en ingetogen sfeer.

Wanneer het busje ons komt ophalen om naar de baai de rijden maken we kennis met twee toffe Nederlanders (echt waar ze bestaan!). Peter en David gaan mee en we beginnen aan onze rit van ci. 3u naar de baai. Onderweg is duidelijk dat Vietnam een mooi land is op gebied van natuur maar dat langs de grote wegen niks te zien is. Ik krijg de indruk dat de mensen hier zoveel van het toerisme verwachten, het land is pas ongeveer 10 jaar geleden geopend voor westerlingen, dat iedereen er een eigen zaakje voor begonnen is. Overal zie je hetzelfde winkeltje met dezelfde dingen erin. Meestal een rek of koelkast met een paar blikjes of flesjes drank erin. De mensen zelf zitten er gelaten bij of hangen in hun hangmat.

Wanneer we aan de haven waar de boten op ons liggen wachten aankomen neemt de kapitein onze pasporten mee ter controle en even later varen we met een kleine boot naar de grote boot waar we twee dagen op zullen verblijven. We hadden wel een proper ding verwacht maar als we aan boord komen kijken we toch even onze ogen uit. Mooi gedekte tafels, wijnglazen op tafel en vooral…….stralend weer. Ook de kajuiten waar we deze nacht gaan slapen zijn dik in orde. We trekken vlug andere kleren aan en gaan boven op het dek in de zon liggen. Dit hou ik een recordtijd vol: ongeveer 5min. Veel te warm dus weer naar beneden. Ondertussen zijn er nog 2 fransen en 2 russen bijgekomen, de bemanning is compleet dus we vertrekken. We worden binnen geroepen om aan tafel te gaan en dan begint het feestmaal: krab, tijgergarnalen, vis, inktvis, een soort oesters,…..noem maar op. Veel te veel om op te noemen.

Na het voortreffelijke maal meert de boot aan en gaan we met een kleine boot een enorme grot bezoeken. De Sung Sot grot is één van de drukst bezochte grotten (60cent inkom). De grot zelf is volledig ingericht en de verschillende gekleurde lampen nemen alle schoonheid weg. Het mooiste aan deze grot is het uitkijktorentje waar je aan het eind van de wandeling uitkomt en vanwaar je een enorm mooi uitzicht hebt over Halong bay en de aangemeerde boten.

Wanneer we buiten komen regent het maar gelukkig niet lang en een uurtje later varen we alweer op het helder groene water richting een rots waarin onderaan een kleine doorgang is. Je vaart met een kleine boot letterlijk onder de berg. Eens je door het gat bent kom je in een onwerkelijke omgeving. We zijn langs alle kanten omringt door dichtbegroeide bergen. Het helder groene water, de prachtige, ingesloten omgeving en de stilte, als de toeristen even zwijgen tenminste, maken van deze plaats een topper!

Terug op de boot is het zwemmen geblazen en natuurlijk is Largo de eerste die van de rand van de boot in het warme, groene water springt. Ik spring er lenig, gezwind en galant achteraan (denk ik). Daarna weer eten (vis natuurlijk) en dan vissen. Ik hoop dat de visser voorraad heeft meegebracht want anders hebben we morgen honger. We vangen niks! Het enige dat voorbij onze dobber passeert is een enorme kwal (en het was niet één van die nederlanders). Na enkele whiskey’s is het snel tijd om te gaan slapen en wanneer ik buiten kijk is het een onwerkelijk zicht. De donkere baai, de schaduwen van de bergen en de kleine lichtjes van de boten die hier in de baai liggen.

Donderdag 08/08/2008   Halong Bay

Vandaag weinig te beleven want het is rotweer! Normaal zouden we een eiland gaan bezoeken en daarna kajakken maar niks van dit alles. De schipper blijft nog een uurtje afwachten maar beslist dan toch om terug naar de haven te keren. De eerste tyfoon van het jaar is op komst en uiteraard wordt er geen risico genomen. Terug naar de haven dus, de bus op en weer naar Hanoi. We nemen afscheid van onze Nederlandse vrienden en na een douche wandelen we weer door Hanoi. We wandelen weer langs het Hoan Kiem. Hoan kiem betekend teruggeven zwaard. Een legende uit de 15^e eeuw vertelt dat Le Loi, een arme visser, een magisch zwaard had gekregen van de heilige schildpad van het meer, om het koningrijk te verdedigen tegen de Ming aanvallers. Hij behaalde samen met het Vietnamese volk een hele reeks overwinningen en het zwaard deed geruime tijd dienst tegen de chinezen. Toen de keizer echter op een bepaalde dag langs het meer wandelde wipte het zwaard uit de schede en werd meegetrokken naar de bodem van het meer door een reuzenschildpad. Vreemd genoeg werd enkele jaren geleden een enorm schild van een gewonde schilpad uit het meer gehaald. De legende blijft dus voort leven…………

Vrijdag 09/08/2008   Hanoi & nachttrein naar Sapa

Iets langer geslapen want vanavond nemen we de nachttrein naar Sapa in het noorden. We lopen rond in een redelijk groot winkelcentrum en gaan daarna naar de Hoa Lo gevangenis. De fransen bouwden deze gevangenis eind 1800 maar ook Amerikaanse gevangenen hebben hier gezeten. Zij hebben de gevangenis zijn bijnaam Hanoi Hilton gegeven. De gevangenis was oorspronkelijk bedoeld als gevangenis voor politieke gevangen in de periode dat de fransen in Vietnam baas waren. Tijdens de oorlog met Amerika werden gevangengenomen Amerikaanse piloten hier opgesloten. Doordat de gevangenis in het centrum van Hanoi ligt dachten de Vietnamezen te kunnen ontsnappen aan de bombardementen door hier Amerikanen onder te brengen. Het is nog gelukt ook want Hanoi is één van de steden die betrekkelijk goed zijn weggekomen.

Men kan hier levensechte beelden zien die het leven in de gevangenis goed ten toon stellen. Je kan de originele, klein cellen bekijken en het meest morbide is wellicht de guillotine. Deze guillotine is laats gebruikt in 1953. De mand waar de hoofden in werden opgevangen staat er trouwens naast.

Na deze vrolijke en billenkletsende uitstap (was wel heel interessant hoor) hebben we honger en eten we in restaurant Golden Land. Lekker!

20.00u en we vertrekken met het busje naar het station waar we de nachttrein naar Sapa nemen. We reizen samen met 6 andere Belgen, maken even kennis en al vlug zijn we aan het station. De 6 andere mogen onmiddellijk op de trein en wij……………moeten wachten. Blijkt dat de kerel van de touroperator onze tickets is vergeten. De man breekt het record op de 100m en spurt naar buiten om terug naar het bureau onze tickets te gaan ophalen. Wij zitten rustig en kalm te wachten maar als hij terug is zijn al mijn nagels afgebeten. Hij is echter nog ruim op tijd en daar gaan we dan. De coupé’s van de trein zijn niet al te proper en redelijk klein maar hé…dat geeft niks want er staan 4 bedden en wij zijn maar met 3. we hopen dat het laatste bed vrij blijft zodat we met ons gezin alleen liggen. De andere 6 belgen zijn we ondertussen kwijt maar uiteindelijk vertrekt de trein en wij zitten erop.

De controleur komt even kijken, spreekt geen woord Engels en sluit de deur terug. Even later komt er een oudere Chinese dame binnen, kruipt op het bed boven me en draait zich om. We liggen dus toch niet alleen. 10min later begint de Chinese te roepen in haar gsm. Ze staat op, gaat buiten, komt terug en kruipt weer in bed. 1min. Later gaat de deur open en kruipt er nog een Chinese in datzelfde minibed. Wanneer ik diep inadem komt mijn buik voorbij de rand van het bed en zij liggen daar met twee in! Ik vind 5 personen in dit hondenhok iets te veel van het goeie en besluit de vriendelijke controleur even te roepen. Ik denk dat die mens vriendelijk was, mijn Vietnamees is niet zo goed, maar de Chinese die laatst is bijgekomen is dat zeker niet. Met veel misprijzen en handgebaren verdwijnt ze terug uit onze coupé. Eindelijk rust? Nee! Er wordt weer aan onze deur gerammeld en er staan ineens 3 Vietnamezen voor de deur. Jan Thijs riep het al: KOM ER BIJ!!!!! Het is hier precies opendeurdag. Het Vietnamese koppel heeft een klein kindje bij en staat ineens met tickets te zwaaien. De oude Chinese veert recht, pakt haar schoenen en verdwijnt. Bleek dat de vriendelijke controleur ons overgebleven bed onder den toog verkocht had. De vrouw en het kind kruipen in bed, de man verdwijnt en wij gaan slapen. Morgen zijn we op het hoogtepunt van onze reis Sapa! (dachten we toen nog………..)

Zaterdag 10/08/2008  overstroming & evacuatie Vietnamees leger

Om 2.30u worden we wakker gemaakt met de mededeling dat de trein niet meer verder kan. Ik lag goed te slapen en had niet eens gemerkt dat de trein al gestopt was en het is dan ook met een dwaas hoofd dat ik op onderzoek uit ga. Op 5u tijd heeft de controleur nog altijd geen Engels geleerd dus veel meer dan dat de trein stilstaat kom ik niet te weten. Uiteindelijk komt er iets uit dat lijkt op minibus. We vragen verder en hij bevestigd dat er een minibus in het station staat. We kijken buiten en merken dat we inderdaad ergens in één of ander boerengat zijn terechtgekomen maar geen idee waar we zijn. Het regent pijpenstelen als we alle drie met onze rugzakken op midden in de nacht naar het vermeende station stappen op zoek naar de minibus. In het gebouw wat voor een station moet doorgaan liggen drie mensen te slapen en zij weten niks van een minibus. We zien wel dat het dorp daarachter volledig blank en onder water staat en langzaam komen we tot het besef dat niet de trein in panne staat zoals we eerst dachten maar dat er wel eens een andere oorzaak zou kunnen zijn. We lopen terug naar de trein want van een minibus is geen sprake, kloppen op de gesloten deuren en kletsnat worden we uiteindelijk toch terug binnen gelaten. We gaan maar weer in onze bedden liggen en wachten af. Een uurtje later komen we via via te weten dat we blijven staan tot morgenvroeg en dan ofwel verder naar Sapa rijden ofwel terug naar Hanoi. De volgende morgen blijven we stilstaan en zitten maar wat voor ons uit te kijken als we zien dat de dorpsbewoners hun kostbaarste bezittingen in veiligheid brengen. Brommers en varkens worden op een geimproviseerd vlot gezet en naar hogere en drogere gebieden gebracht. Bij daglicht wordt de situatie pas echt duidelijk. Het dorp staat volledig onder water, mensen lopen tot aan hun borst in het bruin-gele water en brengen alles weg wat los staat. Ik begin te bellen en bij de touroperator zeggen ze nog altijd dat we moeten blijven zitten. Wat zouden we anders doen??? Ondertussen zijn de toiletten op de trein verstopt en kunnen we niet meer naar het toilet gaan. De wc’s lopen gewoon in het water op de sporen en wanneer je toch moet, moet je naar het toilet op het “station” gaan. De details over dat wc ga ik jullie besparen maar kakkerlakken…… een insectenliefhebber heeft hier een maand eten aan.

Om 15.00u begint het spoor naast ons over te stromen en zie je dat iedereen onrustig en ongemakkelijk begint te worden. De helikopters die ondertussen boven ons vliegen en de aangekomen Vietnamese soldaten geven ook niet echt een gerust gevoel. Om 16.00 krijgen we dan het bericht dat we de trein moeten verlaten en dat het leger de evacuatie heeft ingezet. De trein verlaten allemaal goed en wel maar waar naartoe? We hebben niet het flauwste benul waar we zitten. Weer bellen naar de touroperator en hij zegt ons dat we moeten uitstappen en wachten op die 6 andere Belgen van gisteravond die hier ook in één van de andere treinen zitten. We stappen uit en lopen met onze koffers op de rug door het smerige water waar ondertussen alle wc’s van twee treinen in uitgekomen zijn. Zelfs de eerder geziene kakkerlakken zijn al op de vlucht geslagen. De kleur en de geur van dit water zorgen ervoor dat je heel voorzichtig oversteekt want vallen is……ongezond!

We staan voor het gebouw en zien in het dorp de soldaten van het Vietnamese leger op kleine bootjes en vloten de mensen evacueren. Wij blijven rustig wachten want de andere Belgen zijn nog nergens te zien. Wanneer alle treinen leeg zijn staan wij nog braaf te wachten en dat was de grootste fout die we konden maken. In het begin verliep de evacuatie ordelijk en rustig maar nu het donker begint te worden raakt iedereen ongerust en een beetje in paniek. Ik vertrouw het zaakje niet meer en we besluiten om te vertrekken want het water loopt ondertussen al het station binnen. Anouck had dit trouwens al veel eerder voorgesteld maar ik wou weer niet luisteren natuurlijk. Wanneer we staan te wachten wordt er langs alle kanten voorbijgestoken. Mensen komen binnen en duwen iedereen opzij zodat zij vooraan in de rij bij de bootjes komen te staan. Een groep jonge Nederlanders staan te wachten en zij zien ons staan met ons zoontje braaf naast ons. Onder het principe vrouwen en kinderen eerst manen zij ons aan om voor te gaan. (alle respect voor deze groep jonge mensen!!!!) Wij weigeren eerst maar Largo begint nu toch echt een beetje ongerust te worden dus we gaan vooraan staan. Wanneer het volgende bootje er is begint de paniek. Het wordt donker en iedereen wil weg. Een soldaat ziet Largo staan (ik denk dat hij nog het enige kind was) en tilt hem op en zet hem in de boot. Nu is dat bootje niet veel meer dan een grote badkuip dus dat ding begint daar te wiebelen omdat iedereen daar tegelijk wil inspringen. Er wordt geduwd en getrokken, geroepen en getierd maar het ergste is dat Largo in die boot zit en wij niet! Wij weten zelfs niet waar de boot heen gaat. Nu wordt ik ook ongerust. De Ignace Crombé in mij wordt wakker en ik begin ook links en rechts te duwen en te trekken. Uiteindelijk slaag ik erin in de boot te springen, en de soldaat attent te maken op het feit dat de kleine zijn moeder nog aan de kant staat. Anouck wordt er nog ergens tussen gepropt en met 20 in een bootje van 10 (+rugzakken) duwen de soldaten ons het smerige water door. Het zicht is onwerkelijk. Een dorp volledig onder water, woningen die tot 1.5m onder water staan en mensen voor die woningen die rustig en soms zelfs lachend staan te kijken naar die rare toeristen in die boot.

Voorbij het dorp is het iets droger hoewel het nog altijd oude wijven regent. Nu is het omgekeerde een feit. Iedereen duwt en trekt om uit de boot te komen (ze weten niet wat ze willen). Het bootje wiebelt weer dat het een lieve lust is maar Anouck en Largo weten betrekkelijk droog aan de kant te komen. Ik zit nog in de boot en laat iedereen maar uitstappen. Een Frans meisje stapt uit, krijgt een duw valt bijna en kan mij nog net vastgrijpen. Wanneer we de sporen oversteken krijgen we weer duwen en hand in hand steken we de ondergelopen sporen over.

Voila deel 1 gelukt. Maar nu, hier staan we dan. We weten niet waar we zijn of waar we naartoe kunnen. We lopen verder kletsnat en vragen naar een hotel. In dit boerengat is één hotel en dat is natuurlijk al lang volzet. Een jonge Vietnamese komt naar ons en mompelt iets als hotel tegen ons. Blijkt dat zij ons aan een kamer kan helpen. We lopen met haar mee maar als we bij haar thuis komen blijkt dat we op de grond op een matje moeten slapen. Nu had ik altijd graag eens Peking-Express gedaan en bij mensen thuis geslapen maar doorweekt met strontwater en moe en dan nog met een kind erbij probeer ik eerst iets anders. Ik bel naar de touroperator, geef de Vietnamese de gsm en zij kan onze locatie doorgeven. Hij beloofd ons te komen ophalen en in het dorp ernaast een hotel te regelen. Even later stopt er een jeep die al een tijdje naar ons op zoek bleek te zijn, neemt ons mee en vertrekt. De man rijd de jungle in door straten die volledig onder water staan en stopt bij een volledig ondergelopen gebied. Hij stapt uit en gaat rechts een domein op. Blijkt dat we hier een familie moeten komen redden waarvan het huis en de grond volledig aan het wegstromen zijn. De mensen stappen rustig bij ons in de wagen en verontschuldigen zich zelfs een beetje voor het feit dat ze ons ten last zijn. Alle respect voor de Aziatische kalmte.

Uiteindelijk belanden we ergens god weet waar maar we zijn al blij dat het er droog is. Proper kunnen we niet zeggen want de lakens stinken, er liggen gebruikte condooms op de kamer. Onder mijn bed staan vieze sloeffen enz. maar hé we zijn toch op vakantie!

Na een douche (alweer water) gaan we iets te eten zoeken want dat is ondertussen ook bijna 24u geleden. We krijgen een ei met rijst en Anouck schubben en graten van wat ooit een vis was. We genieten van dit feestmaal en gaan dan maar slapen.

Zondag 10/08/2008   ergens tussen Hanoi & Sapa (we vermoeden in de buurt van Yén Bai)

Ondanks het ranzige geurtje dat uit de dekens en matras kwam hebben we goed geslapen. We staan op en merken dat we in een mooie omgeving zitten. Prachtige natuur, bomen waaruit je zo het sterfruit kan plukken. Het hotel moet vroeger heel mooi geweest zijn, er staan standbeelden in de tuin, er is een zwembad met water van een onbekende kleur en het hele gebouw heeft een ietwat Indische indruk. Het gebouw zelf is groot en mooi maar zoals alles hier in Vietnam heeft het vochtige klimaat en de constante regenval de muren aangetast zodat ze er nu flets en grauw uitzien. De Vietnamezen zelf liggen er niet wakker van en laten de boel vervallen.

Largo kan zich ondanks het rare kleurtje van het zwembadwater niet inhouden, ziet groen maar echt vuil is het niet, en springt in het zwembad. We kunnen hem niet natuurlijk niet alles ontzeggen het blijft een kind en bovendien weten we niet hoelang we hier vastzitten. Deze morgen hebben we gebeld en de mensen van het touragentschap hebben alvast komende nacht bij gereserveerd voor ons omdat er nog geen ontkomen aan is. Van een plaatselijke gids die Engels spreekt hebben we zelfs vernomen dat er nog meer water op komst is. Largo speelt verder en algauw komen er een paar gestrande Chinese mensen bij. We raken aan de praat, de moeder geeft les aan de universiteit in China, en het valt ons op hoe weinig mensen Belgie kennen, zelfs mensen die gestudeerd hebben moeten we uitleggen dat ons land in Europa ligt tussen Duitsland en Frankrijk (ofwel denken ze dat Belgie de hoofdstad van Brussel is).

Na het sobere middagmaal gaan we even rusten en krijg ik telefoon. We moeten onmiddellijk inpakken en gaan proberen ontsnappen want er is nog veel meer water op komst. Daar gaan we weer. We worden opgehaald met een busje en daarin zitten de 6 Belgen van de vorige dagen. Wat was er nu gebeurt? De touroperator wist niks van het feit dat onze treintickets eerst vergeten waren en dacht dat wij allemaal samen op dezelfde trein zaten. Daarom had hij aan één persoon de gegevens van het hotel doorgegeven. Deze mensen zaten dus in een andere trein en waren al uren eerder langs de achterkant geëvacueerd! Wij hebben dus alle moeite en al die uren in de gietende regen staan wachten terwijl zij al lang weg waren.

Gebrek aan communicatie dus……We vertrekken en onmiddellijk rijd de wagen door ondergelopen straten en modderwegen waarvan we denken dat we er nooit door komen. We stoppen tussen een rij gestrande vrachtwagens en bussen die midden in de modder staan. Een eind verder is een brug over de rivier ingestort en daar moeten wij over een noodbrug. De wagen kan dit natuurlijk niet dus we nemen onze rugzakken op en beginnen te lopen. Het valt weer op hoe rustig en gelaten de Vietnamezen blijven. De gestrande vrachtwagenchauffeurs liggen of hangen in een hangmat onder de vrachtwagen net boven het vieze slijk. We lopen over een paar planken die de noodbrug moeten voorstellen en komen aan een helling waarvan de modder blijft benedenstromen. Hier moeten wij dus naar boven. De chauffeur van de wagen is natuurlijk achtergebleven en hij was de enige die een beetje Engels sprak. We begrijpen dat we naar boven moeten maar weten niet hoever in deze glibberige modderige troep. De Vietnamezen ruiken een zaakje en onmiddellijk staan er mannen met een brommertje klaar om ons naar boven door de smurrie te brengen. We kruipen met onze rugzakken achterop een brommer (ook Largo) en vertrekken. Het is een roteind en we zijn blij dat we deze klim niet te voet moesten doen.

Boven staan er 4 jonge gasten bij een busje dat er rijp voor de schroot uitziet en waaraan de wasdraad met kleren bevestigd is. Onder de camionet liggen twee kerels te sleutelen en te kloppen. Dit blijkt onze taxi naar Hanoi te zijn (rit van 5u). We discussiëren nog even over de prijs en uiteindelijk vertrekken we. Het eerste uur rijden we nog over ondergelopen en smerige wegen,we komen door dorpen waar alle elektriciteit weg is en waar alle huizen volledig onder staan maar we rijden wel door een ongelooflijke natuur. Het besef dat ik Sapa en de bergvolkeren niet zal zien komt nu zeker hard aan. Na een helse rit van bijna 5u waarbij de rijstijl van de jonge mannen……spannend te noemen is komen we terug in Hanoi. Wanneer we uiteindelijk terug in ons hotel zijn lees ik op internet dat er 97 mensen verdronken zijn, toeristen gewond en toeristen die in allerijl alle bagage en koffers hebben moeten achterlaten. Dan pas besef je hoe serieus het eigenlijk allemaal was.

Maandag 11/08/2008   Hanoi

Na de vorige dagen even de toerist uithangen en een stukje eten, drinken en wandelen door de stad die we eigenlijk ondertussen toch al gezien hebben. We slenteren naar het Westelijke meer, bekijken de vissers, drinken op een boot enz.

Later bezoeken we de Tran Quoc-pagode en dit blijkt één van de mooiste pagodes te zijn die ik ooit gezien heb. De pagode ligt op een soort schiereilandje in het meer en is de oudste van Hanoi. Zij wordt “verdediging van het vaderland” genoemd en is zeer populair bij de Vietnamezen. De verzorgde zalen en de mooie vijver met lotusbloemen geven een prachtig zicht, vooral bij zonsondergang. In de hoofdzaal staat een grote zuil waarop Boeddha’s traditioneel boven elkaar zijn opgesteld. Aan weerskanten de beelden van het goed en kwaad. Links is de leeszaal en in het midden van een kleine binnenplaats zien we miniberglandschap met bonsais. Achteraan kan je nog een paar graven bekijk.

Het valt ons op dat dit eigenlijk een mooi geloof is. Mensen komen de pagode binnen, bidden enkele minuten (je kiest zelf hoelang en hoeveel) geven een kleine donatie en zijn weer weg. De vrijheid is veel groter als in ons christelijk geloof waar je op vastgelegde tijdstippen de kerkdienst moet bijwonen en dit voor tenminste een uur. ‘S avonds eten we een laatste maal in favoriete restaurant de 69. Ik zal die soep missen!

Dinsdag 12/08/2008  excursie naar Kenh Ga

Vandaag een ongeplande en gratis excursie. Queen travel wou om ons doorgemaakte leed te verzachten van de voorgaande verloren dagen ons een gratis excursie aanbieden. We gaan het drijvende dorp Kenh Ga bezoeken. We hebben voor alle zekerheid een excursie met een boot gekozen, laat het nu maar regenen wij kunnen ertegen!

We rijden een paar uur met de bus naar de Ninh Binh provincie en komen in een streek met adembenemende natuur. Grote karst-rotsen aan de horizon en daartussen kleine riviertjes en groene bergen. We stoppen aan een tempel en in de vijver ervoor liggen twee waterbuffels te…….waterbuffelen zeker.

De tempel is mooi maar na de pagode van Hanoi is deze toch van een mindere schoonheid. De vijver met lotusbloemen is zoals altijd weer goed voor enkele foto’s. We rijden verder en onze gids begint zelf een boel foto’s te nemen. We vragen uitleg en komen bij een heuvel waarop enkele enorme pagodes en tempels gebouwd worden. Eén of andere rijke Aziaat heeft deze laten bouwen en in één van de tempels staat een beeld dat onze gids ons echt wil laten zien.

Na een steile klim over hobbelige en wegen( de site is nog in aanbouw dus….) komen we zuchtend en puffend bij de middelste pagode. Binnenin staat de grootste Boeddha van Zuid-Oost Azie! Meer dan 100TON weegt deze vrolijke jongen en ronddom is het al bladgoud wat blinkt. Blijkt dat de rijke eigenaar van dit project dit allemaal laten bouwen heeft om de goden gunstig te stemmen zodat ze zijn vrouw die aan een ernstige ziekte lijd weer beter laten worden.

Wanneer we nog hoger klimmen komen we in de laatste pagode vanwaar we een ongelooflijk uitzicht hebben op het omliggende landschap. Binnen is het eigenlijk een beetje beschamend. Hier staan nog drie, weliswaar kleinere Boeddha beelden die het verleden, heden en toekomst voorstellen. Uiteraard ook al bladgoud erachter. De zaal zelf is volledig ronddom bekleed met hout waar overal nissen in gemaakt zijn zodat later de volledig omtrek van de pagode kan volgestouwd worden met beelden. Te veel en het geeft dan ook een kitscherige indruk. Wanneer je beneden in de vallei de woningen van de werkmannen bekijkt die dit allemaal moeten bouwen is het verschil immens groot.

We rijden met onze gids even verloren, gaan eten en uiteindelijk komen we dan toch aan de Hoang Long rivier waarna we met een kleine boot naar het drijvende vissersdorp Kenh Ga varen.

In dit dorp met drijvende huizen leven ongeveer 1500 mensen die vooral leven van visvangst en het ontginnen van stenen die ze verkopen aan cementfabrieken. Het mooiste zijn de roeiers van dit dorp die hun boten voortbewegen met hun voeten aan de roeispanen. Oude mensen zitten voor hun deur die vlakbij het water uitkomt. Kinderen zwemmen in de rivier en mensen vissen, eten of slapen op kleine bootjes.

Bij terugkomst aan wal haalt een oude vrouw haar netten binnen en toont trots haar vangst aan de kinderen in onze groep (de 6 andere Belgen zijn er ook bij). Largo kijkt en neemt een krab in zijn handen maar wanneer de andere kinderen dit doen krijgen ze onder hun voeten van de ouders die dit vies vinden. De kinderen moeten onmiddellijk de handen ontsmetten en ook de oude vrouw heeft in de gaten wat er aan de hand is en kijkt enigszins beledigd. Wanneer je vies bent van iets dat rechtstreeks uit het water komt en van onschatbare waarde is voor de mensen vraag ik me af of je wel klaar bent voor een reis naar een land als dit?

Bij terugkomst in Hanoi gaan we naar het waterpoppentheater. Het traditionele orkest is leuk maar de voorstelling zelf heeft weinig om het lijf. Gewoon een leuk avondje uit. Daarna eten we in het Boutique Café. Een restaurant boven een Kalvin Klein winkel met een uitzonderlijk uitzicht op het Hoan Kiem meer. Dit was onze laatste dag in Hanoi. Morgen vertrekken we richting het midden van Vietnam.

29-09-2008, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Woensdag 13/08/2008  vlucht van Hanoi naar Hoi An

Vandaag verlaten we Hanoi en nemen het vliegtuig naar Hoi An in het midden van Vietnam.De vlucht vertrekt op tijd en alles verloopt zoals gepland. Ongeveer 1u later landen we in Danang. We halen onze koffers op en zoals overal staan ook hier de taxi’s te wachten. Van Danang naar Hoi An is een rit

van 35km en tijdens deze rit is al meteen duidelijk dat we in een ander deel van Vietnam zitten. Veel minder verkeer, veel minder brommers en vooral……….veel minder getoeter!!! Zalig!

Of deze rust lang zal duren is maar de vraag want de volledige rit rijden we langs bouwwerven. Op de grote weg van de luchthaven naar Hoi An wordt het ene grote hotel naast het andere gebouwd. Het is hier dan ook een uitstekende plaats. Rustig, mooi, vlakbij zee en een veel beter klimaat. De authenticiteit behouden zal een ander probleem zijn want zelfs een groot aqua-park is in aanbouw.

Ons hotel is veel luxueuzer dan in Hanoi met een leuk zwembad. Gratis internet en een receptie waar perfect Engels gesproken wordt. Men overhandigt ons een brief waarop staat hoe laat men ons morgen komt ophalen om naar het tempelcomplex van My Son te gaan.

Het eerste zwembad van de vakantie dus Largo kunnen we niet stoppen. Zwemmen dus en daarna wandelen door het gezellige en aparte Hoi An. Het leven in deze stad speelt zich vooral af aan de rivier. Je kan hier ook verschillende stijlvolle huizen bekijken doordat deze stad grotendeels gespaard is gebleven van bombardementen. Hoi An staat bekend om zijn vele kleermakers waar je voor geen geld een kostuum kan laten maken. Nu heb ik in mijn leven nog nooit een kostuum gedragen maar indien het hier echt zo goedkoop is wil ik dit wel eens doen. De eerste winkel is mij nog vel te duur maar enkele straten verder vinden we een winkel met twee heel vriendelijke en goedlachse dames die mij zonder veel gelul een kostuum aan meten. Het passen alleen al was de moeite en ik vindt dit best leuk. De lintmeter die deze dames gebruiken past net rond mijn bovenarmen. Hoe ze mijn buik hebben gemeten weet ik nog steeds niet. De dames zijn nog verdomd goede verkoopsters ook want wanneer we buiten gaan heb ik niet alleen een kostuum besteld maar Anouck ook een lang kleed! Dat gaat lappen geven, morgen moeten we komen passen! We kopen rijstkoekjes bij een oud dametje op straat, wandelen langs de rivier en eten in restaurant Du Port.

Het restaurant is een klein, groezelig geval met een oud interieur en betonnen (vuile) vloer. Toch is dit een gezellig restaurant aan de oever van de rivier. Ik bestel de vis in bananenbladeren. Terwijl we zitten te wachten zien we ongeveer 20 mensen in en uit de keuken lopen. Het lijken wel opendeurdagen. Het eten komt op tafel en smaakt heerlijk. Blijkbaar is het ook voor één van de uitbaters etenstijd want zij komt gewoon bij ons in het restaurant zitten om te eten. We proberen een gesprek te voeren maar verder dan een paar woorden komen we niet door het taalverschil.

Donderdag 14/08/2008  Hoi An+ excursie My Son

Om 8u komt onze gids ons ophalen om naar My Son te gaan. De afstand tussen Hoi An en My Son is 70km. We moeten uitstappen bij de site omdat auto’s niet in het heiligdom worden toegelaten. Bij binnenkomst zijn we nog net getuigen van een optreden van een traditionele muziekgroep waarbij een oude man, lid van de Cham-stam blaast op een klein fluitje dat ongelooflijk hoge tonen ten gehore brengt. Daarna komen drie danseressen een traditionele dans uitvoeren en vertrekken we naar het tempelcomplex zelf.

My Son is het belangrijkste Cham heiligdom. De plek werd gesticht aan het eind van de 4^e eeuw. Eerst werd alles in hout gebouwd maar vanaf de 7^e eeuw werd er steen gebruikt. Iedere nieuwe koning liet nieuwe monumenten bouwen en onderhield de oude. Na de dood en crematie werden hier de assen van de koningen bewaard. De tempels zijn gebouwd als hulde aan de hindoe goden, vooral Shiva, als dank na bv een overwinning van een oorlog of veldslag. De plaats is moeilijk bereikbaar en werd gekozen om buiten schot te blijven bij een eventuele aanval op de toenmalige hoofdstad van het Cham-rijk. De tempels zijn beschadigt door weer en wind maar vooral door de oorlogen. Vooral de oorlog met Amerika heeft veel verwoest. De site van My Son was een Vietcong-heiligdom en werd daarvoor zwaar bestraft en gebombardeerd door B52 bommenwerpers. Ook werd er veel schade aangericht door mijnen. In principe zijn nu alle mijnen verwijderd maar nog niet zo heel lang geleden moest af en toe een verloren gelopen koe nog haar onwetendheid met de dood betalen. Wegens gebrek aan geld liggen de verdere opgravingen stil.

Onze gids verteld alles over deze mooie en speciale tempelsite en we wandelen rustig verder. Het is hier gloeiend heet en af en toe moeten we echt in de schaduw gaan staan omdat de zon ongenadig brandt.

We bezoeken de verschillende groepen tempels en in sommige kan je binnenin gaan. Het merkwaardige is de manier waarop deze tempels gebouwd zijn. Je ziet geen voegen tussen de stenen. De monumenten van My Son zijn gebouwd met stenen gemaakt uit een mengsel van aarde en olie. Voor ze geplaatst werden, werden ze heel hard tegen elkaar aan gewreven tot ze perfect pasten. Merkwaardige bouwstijl.

Tegen de middag lijken we alle drie op hard gekookte eieren en rijden we terug naar het hotel waar we vliegensvlug in het zwembad duiken. Ook gewoon luieren kan leuk zijn.

’S Avonds gaan we weer wandelen en natuurlijk ons kostuum/kleed passen. Het resultaat mag er best zijn en we amuseren ons door te zwanzen en zeveren met de twee sympathieke kleermaaksters. Wanneer we vertrekken verteld de jongste van de twee ons dat we eens naar het strand moeten gaan want dat er vanavond iets speciaals is. Het strand en de zuid Chinese zee liggen 4km verder dus we huren een taxi en laten ons daar afzetten. Wanneer we op het strand komen zien we allemaal Vietnamezen samen zitten op het strand met pick-nick manden en vooral een hoop lampions en lichtjes. Blijkt dat elke 14^e van de maand in Hoi An alle lelijke neonlichten uit moeten en er alleen sfeervolle Chinese lampions en lantaarns mogen branden. Wanneer het donker wordt is het dan ook een mooi schouwspel. De branding van de zee, de ondergaande zon en een strand vol kleine lichtjes. Leuk! We eten op het strand veel te dure en weinig smaakvolle tijger garnalen en nemen de taxi terug naar het hotel.

Vrijdag 15/08/2008   fietsen en koken op Hoi An

Vandaag een vrije dag in Hoi An en we hebben gisteren bij onze gids een fietstocht geboekt. Om 8.00u worden we opgehaald en na enig gesukkel met de veel te kleine fietsen vertrekken we. We rijden naar de rivier en zetten onze fietsen aan boord van een boot. We vertrekken en de zon schijnt weer heerlijk over het water. We zien de netten die de vissers op stokken in de lucht hangen om te drogen. We zien echter ook een volledig stuk land, middenin de rivierbedding dat volledig ontbost wordt om er een luxe hotel op neer te zetten. Een klein brugje zal de enige verbinding zijn met het vasteland. Benieuwd of de toeristen die hier gaan verblijven ook weldegelijk aan land zullen gaan en hun hotel zullen verlaten?

Wanneer we in verder varen roept de schipper Largo bij zich en mag hij zelf varen en op aanwijzen van de man de boot besturen. Largo is op 2min tijd 10cm gegroeid van fierheid!

We meren aan na een uur varen en gaan eindelijk fietsen! Onze (vrouwelijke) gids heeft net zoals gisteren in My Son, waar het toch rond de 40graden was, weer een pak kleren aan. Gisteren een jas, gezichtsmasker, hoed en parasol en vandaag heeft ze er zelfs nog een paar handschoenen bij aangetrokken. Blijkt dat het masker niet alleen dient om de uitlaatgassen niet in te ademen zoals ik dacht maar vooral…..om niet bruin te worden!!! Maakt dat de mensen wijs! In ons land betalen vrouwen een fortuin aan zonnebanken en solariums en ginder hebben ze een zonnig klimaat en gaan ze zich volledig bedekken. De redenering is dat de westerse vrouwen het rolmodel spelen voor de Vietnamese vrouwen en de westerse vrouwen zien allemaal relatief bleek. De westerse vrouw is een rijke vrouw en de mensen die op het land of buiten werken zijn de armere mensen en dat zijn dan ook de mensen die snelst bruin worden natuurlijk. Daarom bedekken ze zich zo goed mogelijk zodat er geen zon aan hun lichaam kan en ze bleek blijven. Onze gids haar moeder had zelfs gezegd dat ze vlug moest trouwen voor ze zo bruin zag dat ze niet meer van straat ging geraken! Als er één ding is dat ik geleerd heb tijdens onze reizen is het wel dat de mensen overal anders zijn en dat het nergens goed is: waar ze geen zon hebben klagen ze en waar er zon is…….klagen ze ook.

Fietsen dus maar na 500m is de pret echter al weer voorbij en gaan we iets drinken. Het lijkt wel een Vlaamse wielerclub. Geen trappist zoals de wielertoeristen in Vlaanderen maar een drankje gebrouwen uit eigen tuin met zelfgeplante groenten. Het is ongelooflijk gezond en zo smaakt het ook! Het is niet te zuip…..drinken!

Dan volgt en wandeling over het land. We zien een oude vrouw in oude lompen het land bewerken onder een loden zon. Hoewel één van de gidsen verteld dat de mannen het zware werk doen zien we enkel vrouwen. Een vrouw loopt met een stok achterop de schouders met 2 gieters eraan. Zij gaat in een bak water staan (met schoenen en al), bukt zich zodat de gieters vollopen en dan gaat ze het land besproeien. Wanneer de gieters leeg zijn begint alles opnieuw.

We bekijken de verschillende gewassen en daarna is het onze beurt. Eerst moeten we een lapje grond omploegen,we doen er zeewier in want dat gebruiken ze hier als bemesting, en gooien het daarna weer dicht. Daarna maken we kleine putjes en planten er basilicum in. Daarna is het mijn beurt om de stok met gieters op de schouders te nemen en de planten te besproeien. Nu had ik net mijn benen geschoren en gemasseerd om te fietsen en nu moet ik zware gieters op mijn schouders nemen.

Na het kwartiertje boer en tuinder spelen hoop ik eindelijk te gaan fietsen maar nee toch! Koken gaan we doen. Ik hou er mij wijselijk tussenuit en Largo & Anouck gaan aan de slag. Eerst moeten ze een hoop groenten en garnalen oprollen en samenbinden met bladeren en daarna worden er een soort pannenkoeken gebakken die eigenlijk veel meer op omeletten lijken. Daarna gaan we aan tafel en worden de zelfbereide gerechten opgeheten. Gelukkig heb ik niet mee gekookt. De pannenkoeken zijn best lekker en largo heeft zich geamuseerd met het omgooien in de pan natuurlijk.

Na het eten eindelijk fietsen! We vertrekken langs smalle wegjes tussen de velden en zien enkele buffels in het water liggen terwijl op het land de mensen aan het werk zijn. Na 1km komen we echter op een grote baan en 10min later zijn we aan het hotel. Dit is een tegenvaller! Teleurgesteld blijven we de rest van de middag aan het zwembad liggen in het hotel.

Na het eten steken we de rivier over en komen op een soort Vietnamese braderie terecht. Oude kraampjes en kermismolens staan hier tussen etenswaren en schoenen. Ik kop mij een paar lederen sandalen voor 2€ en Anouck een paar voor 3€. We kunne weer enkele jaren verder. Ondertussen is het hier een drukte van jewelste aan het worden. Vandaag is het Midherfstfeest. Het feest van de maan wordt hier gevierd de 15^e van de 8^ste maanmaand. Wat het ook mag zijn, het is vandaag. De mensen hebben hier allemaal pannenkoeken gebakken en de kinderen lopen rond met papieren lampions in de vorm van padden of konijnen. Zij zouden de oorspronkelijke bewoners van de maan zijn. Op de gitzwarte rivier zitten vrouwen in een boot terwijl ze allemaal kleurrijke lampions met binnenin een klein lichtje op het water laten drijven. Terwijl we zitten te eten aan de oever van de rivier genieten we van de drukte en de vele lichtjes.

Het is ondertussen alweer onze laatste dag hier in Hoi An. Morgenvroeg leveren ze ons kostuum/kleed en daarna vertrekken we naar Ho- Chi- Mingh City. Het zuiden van Vietnam is dit.

Zaterdag 16/08/2008   vlucht van Hoi An naar Saigon

Vanmiddag een vlucht om 13.00u dus we doen niet veel. Rechtover de deur is een klein restaurantje waar ze het echte typische Vietnamese ontbijt serveren. De Cao Lau. En enorme kom noedelsoep met groenten, kruiden en rundsvlees! Lekker en ik kan jullie vertellen dat wanneer je dit op hebt je voor een paar uurtjes verder kan zonder eten. Een beetje zwemmen nog en om 10.00u wordt ons kostuum geleverd! We bekijken de eindafwerking nog eens en voor de prijs die we betalen mogen we zeker niet klagen. Ik kan dan ook de volgende tip meegeven:

Zoekt u een kostuum of kleed op maat gemaakt dat niet te veel mag kosten (bv om af en toe eens aan te doen of zelfs als souvenier) één adres:

DA PHUONG 2 cloth shop

ADRES: Hoang Dieu street 35 Hoi An. Tel: 0935 617753

Leuke, eerlijke mensen en de prijs kwaliteit is dik in orde.

Onze vlucht verloopt weer voorspoedig en wanneer we in de taxi naar het hotel zitten valt ons op dat de rust al weer ver weg is. Hanoi was druk maar dit is……..geschift!

In Hanoi reden duizenden brommers naast elkaar door de smalle straten maar hier zijn de straten breder met als gevolg dat er duizenden brommers rijden maar allemaal door elkaar en in verschillende richtingen. Voor geen geld van de wereld zou ik hier in een auto willen stappen en zelf rijden!

We komen aan in ons hotel en dat ziet er naar onze smaak veel te chique uit. Piccolo’s in kostuum komen de deur opendoen en helpen je naar je kamer. Achter onze straat is de back-packers wijk en daar zijn allemaal kleine maar propere en gezellige hotelletjes en daar zou ik veel liever liggen.

Ondertussen is het beginnen regenen maar tussen de buien door gaan we toch even wandelen in Ho Chi Mingh City. De stad is verandert van naam maar iedereen spreekt hier toch nog altijd over Saigon. We wandelen naar het park en daar staan tientallen vrouwen bij een oude vals spelende cassetterecorder fitness te doen. Op westerse muziek bewegen ze vrijuit zonder zich van de mensen rondom iets aan te trekken. Nu zeg ik wel vrouwen maar algauw stond daar ook een jongen tussen natuurlijk. Largo ging ook met zijn buik en kont schudden. Het is wel aangenaam om naar te kijken hoe het leven van de mensen hier zich grotendeels in open lucht en op straat afspeelt. Twee jonge Vietnamezen komen bij ons staan en beginnen in slecht Engels een gesprek met ons. Onze voelsprieten gaan al overeind staan en we verwachten één of andere verkoopstruc maar nee, het zijn gewoon twee jonge mensen die studeren aan de universiteit van Saigon en die de kans grijpen om met ons hun Engels een beetje te oefenen. Largo turnt en voetbalt ondertussen mee (ze voetballen hier met een soort pluimpje) met de plaatselijke bevolking.

Na het park bezoeken we een kleine Chinese markt die grotendeels bestaat uit eetkramen waar je de verse en levende vis eerst kan gaan aanduiden voor hij op je bord komt. Iets te druk voor ons dus we gaan naar de “Tham” street. De back-packer buurt van Saigon. Hier zijn de kleine groezelige bars en restaurantjes. Kleine restaurantjes met een open keuken aan de straatkant waar boven op de eerste verdieping een paar slaapkamers zijn. Gezellige drukte ook. We eten een niet al te lekkere maaltijd die verspreid over 1u op tafel gebracht wordt en gaan daarna slapen.

Zondag 17/08/2008    Cu-Chi tunnels

7u opstaan en ontbijten want straks komt een gids ons halen om samen naar de Cu Chi tunnels te gaan. De gids blijkt een jonge kerel te zijn die heel goed Engels praat. We vertrekken en we krijgen al meteen te horen dat de toer aangepast is. Normaal zouden we een stukje per bus en een stuk per boot doen tot aan de tunnels maar de boot is stuk dus……rijden maar. Het voordeel is echter wel dat we nu vlugger aan het tunnelgebied zullen zij en dus meer tijd gaan over hebben om daar rond te lopen.

We rijden over een grote degelijke baan wanneer de gids ons verteld dat hier één van de meest schrijnende beelden van de Vietnam oorlog gemaakt zijn. Op de plaats waar we nu zijn is de foto gemaakt die iedereen wel kent van het kleine, naakte meisje dat op de vlucht gaat voor de Amerikaanse bombardementen. Later bleek dat het om de 9jarige Kim Phuc ging.

Kim was negen toen op 8 juni 1972 bommen vielen op het tempelcomplex waar zij met haar familie schuilde. Zij en haar tante raakten gewond door het kleverige napalm, twee neefjes stierven. Zij waren slachtoffer van wat zo wrang friendly fire heet: de bommen waren per vergissing afgeworpen door uit de koers geraakte piloten van de eigen Zuid-Vietnamese luchtmacht. De journalisten en fotografen die langs Highway 1 de oorlogshandelingen van die dag hadden gevolgd, stonden op het punt naar Saigon terug te rijden toen deze bizarre vergissing zich voor hun ogen afspeelde. Toen Kim er aan kwam rennen, was de Zuid- Vietnamese fotograaf Nick Ut, werkzaam voor het persbureau Associated Press, de enige die nog een filmrolletje in zijn toestel had. Op de redactie scheelde het weinig of de foto was in de prullenbak terechtgekomen, gezien de richtlijn van AP tegen frontal nudity. Toch werd de foto de wereld in gestuurd. Die zou Ut later de Pulitzerprijs bezorgen. "Nick Ut heeft Kim en haar tante naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht. Haar ouders waren haar uit het oog verloren en wisten niet of ze nog leefde. Op goed geluk zijn ze naar Saigon gegaan en hebben alle ziekenhuizen afgezocht. Toen ze het bijna hadden opgegeven, wees een schoonmaker hen op een houten paviljoen op het achterterrein en zei: 'Daar liggen de kinderen die gaan sterven'." Kim lag daar inderdaad, met derdegraads verbrandingen over bijna een derde van haar lichaam. Ruim een jaar bleef ze in het ziekenhuis en onderging huidtransplantaties. "Thuis probeerde ze het gewone leven van een schoolmeisje weer op te pakken", maar ze bleef veel pijn houden." Het leven onder het communistische regime werd steeds zwaarder. Het noedelkraam van Kims moeder, Nu, die het gezin onderhield, werd onteigend. De familie zakte steeds dieper weg in honger en armoede en zag zich eind jaren zeventig gedwongen te verhuizen naar een ander dorp, vlakbij de Cambodjaanse grens. Daar raakten ze in de greep van alweer een oorlog, een waar ze nóg minder van begrepen, die tussen Vietnam en de Rode Khmer in Cambodja.

Kims foto was in het Westen zo beroemd geworden dat journalisten bij elke herdenking van de oorlog naar haar vroegen. "Het regime begreep dat zij nuttig kon zijn als propaganda. Na de middelbare school wilde ze arts worden, maar ze werd zo vaak van haar studie afgehaald dat ze die moest opgeven. Toch moest ze blijven zeggen dat ze medicijnen studeerde, dat alles heel goed ging. Ze hielden haar aan een touwtje."

Eind jaren tachtig mocht Kim in Cuba gaan studeren. Na een paar jaar vond ze het idee dat ze terugmoest naar die poppenkast in Vietnam onverdraaglijk. Onderweg naar Moskou voor hun huwelijksreis in 1992 vertelde ze haar kersverse Vietnamese echtgenoot met wie ze in Havana was getrouwd, dat zij asiel wil aanvragen tijdens een tussenlanding in Canada, en dat ze hoopt dat hij meegaat. Sindsdien wonen zij in de buurt van Ontario, inmiddels met hun twee zoontjes, en is Kim goodwill-ambassadeur voor de UNESCO, het kinderfonds van de Verenigde Naties. Haar ouders hebben zich bij hen gevoegd. Meteen wordt pijnlijk duidelijk dat we één van de meest gebombardeerde gebieden van Vietnam betreden.

Onderweg maken we een stop bij een werkplaats die opgericht is om de Vietnam-veteranen die in Saigon geen werk meer vonden te helpen. Mannen zitten hier met engelengeduld prachtige kunstwerken te maken met schelpen van eieren enz. De schelpen worden behandeld en geschilderd zodat er later een soort schilderij met een landelijk Vietnamees tafereel overblijft. Precisie en geduld zijn hier vereist! Alles gebeurt hier manueel en met de hand en dat is duidelijk aan de prijs te merken. Het spijt ons echt maar 60€ voor een piepklein kadertje met een foto op is ons te duur.

We stoppen in het tunnelgebied en bekijken een filmvoorstelling die een beeld moet geven van het terrein waar we ons bevinden. Dit gebied staat bekend als de “ijzeren driehoek” samen met een ander gebied vanwege de intense bombardementen maar ook omwille van de hardnekkige strijd en onverzettelijkheid van de anti-amerikaanse strijders. Het gebied is een uitgestrekt net van onderaardse tunnels en gangen met de hand gegraven door de Vietcong om zich te verbergen voor de Amerikanen. Dit moet je echt gezien hebben. Ten eerste om een idee te krijgen van de vindingrijkheid en hardnekkigheid waarmee de Vietnamezen verzet boden met weinig of geen middelen tegen het grote en machtige Amerika. Ten tweede om een idee te krijgen van de ellendige omstandigheden waarin de Vietcong moest leven. Dit gebied ligt in een soort jungle en is daarom één van de meest geteisterde gebieden door bommen, ontbladeringsmiddelen en napalm.

Nadien gaan we onder begeleiding van onze gids op weg. We lopen door het gebied en zien de eerste ingang van een tunnel. Het is onbegrijpelijk hoe smal, klein en eng deze gaten zijn. Largo is een klein kind van 9 en past net in de tunnel. Hoe konden die volwassen soldaten met rugzak en geweer daar ooit in verdwijnen?

De eerste tunnels werden reeds in de jaren 40 gegraven door Vietnamese verzetslui in het verzet tegen de fransen. Zij verstopten er hun munitie in maar gebruikten ze zelf ook om beschutting te zoeken in geval van aanvallen. Eens ze onder grond waren konden ze zich verplaatsen van het ene gehucht naar het andere. De speciale grondsoort in dit gebied was hard om uit te graven maar ideaal om aanvallen te doorstaan en bovendien was het peil van de rivier hier zo laag dat de tunnels niet konden onderlopen. Later werden de tunnels ook gebruikt in de oorlog tegen de Amerikanen. Het tunnelnet werd zelfs uitgebreid. Van 17 naar meer dan 200km! Een titanenwerk dat werd uitgevoerd door dorpelingen en boeren gesteund door in Zuid-Vietnam geïnfiltreerde communistische officieren. Het gebied was ondertussen een echt Vietnamees bolwerk geworden. In 1965 besliste de Amerikanen dat de rust in deze zone moest hersteld worden. Om het verzet op te rollen werden er in deze streek verschillende bases gebouwd. De Amerikanen bouwden een basis in Cu Chi recht boven de tunnels zonder dat ze het wisten. Nadien stegen vliegtuigen op met de opdracht tonnen ontbladeringsmiddelen, benzine en napalm te droppen boven de rijstvelden en bossen om zo het gebied onbewoonbaar te maken. Wanneer de vegetatie weg gebrand was zaaiden ze een soort gras dat onmiddellijk in brand vloog wanneer er een bom op viel en in zijn brandende weg alles vernielde wat het tegen kwam.

De vijand probeerde dan met Duitse herdershonden te tunnels te ontdekken maar de honden hun reukzin werd misleid door peper en veel honden liepen op mijnen. De soldaten zelf geraakten door hun veel struisere lichaamsbouw niet in de tunnels. Wanneer iemand dan toch in de tunnels of het terrein kwam liepen ze vaal in de gecamoufleerde vallen en valkuilen. De middelen waar de verzetstrijders mee vochten waren primitief zoals bamboestokken, speren en met gif bewerkte pijlen maar dodelijk efficiënt. Op één dag kreeg deze regio tot 3600 bommen te verwerken en verloren de Vietcong hier 10.000 manschappen.

We komen bij een tunnel die speciaal voor de toeristen iets breder gemaakt is. Anouck gaat niet mee maar ik wel dit best eens vanbinnen zien. De tunnel is even laag gebleven dus ik moet helemaal door de knieen buigen om hier in de kunnen. Hoewel de tunnel aangepast is komen mijn beide schouders tegen de wand van de tunnel. Het is hier uiteraard pikdonker smal en laag en zodra je de ingang verlaten hebt en het licht volledig weg is krijg je een ongelooflijk benauwd gevoel. Je ziet geen steek en wanneer de tunnel dan nog iets versmalt begint mijn ademhaling sneller te gaan. Je weet niet waar je bent of gaat uitkomen en ook je orientatie gevoel verdwijnt. Bij de eerste uitgang ga ik dan ook naar boven terwijl Largo, die veel kleiner is, verder gaat. Hij passeert uiteindelijk nog het ondergrondse hospitaal en komt boven in wat vroeger de keuken was. We lopen verder en verwonderen ons over de vindingrijkheid van de Vietnamezen. We wandelen rond en onze gids wijst ons op een boom waar, wanneer je heel goed kijkt, je onderaan een paar kleine gaten ziet. Niks opvallends eigenlijk maar het zijn wel de luchtgaten die verse lucht in de tunnels voeren. We lopen hier nu al een tijdje rond op paden die vrijgemaakt zijn voor de toeristen en pas nu zien we overal rond ons deze luchtkokers. Onmogelijk voor de Amerikanen om vroeger, wanneer dit nog dichtbebost gebied was, dit te ontdekken. Het is dan ook dankzij hun kennis van het terrein, hun vindingrijkheid en hun onverzettelijk karakter dat de Vietnamezen hier stand hebben gehouden.

We komen bij een schietstand waar je voor een bepaald bedrag(niet goedkoop) een paar kogels kan kopen en kan schieten met authentieke geweren uit de oorlog. Een ongelooflijk lawaai. We kopen hier ook een fles slangenwijn als souvenier. De doorschijnende fles dient bij ons om op de kast te zetten, je ziet in de wijn een slang en schorpioen zitten, maar hier wordt dit ongelooflijk straf goedje ook echt gedronken.

Wanneer we terug naar Saigon rijden ben ik nog altijd onder de indruk van wat we hier gezien hebben. We vragen aan de gids om ons af te zetten aan het oorlogsmuseum van Saigon. We gaan eerst frieten eten, hebben we Largo beloofd, in een Koreaans soort Mc Donalds (best lekker).

We betalen 50cent inkom en komen in een museum terecht waar je afschuw voor deze oorlog alleen maar kan groeien. De gruwelijkste foto’s van verminkte napalm slachtoffers, Amerikaanse soldaten die met aan flarden gescheurde lijken rondlopen. Vietnamezen die halfdood achter een jeep meegesleurd worden,…. Vooral de foto’s van verschrikkelijk verminkte gezichten en kinderen zijn niet voor gevoelige zielen Je kan hier ook oude wapens en bommenwerpers bekijken.

Hoewel het museum één van de meest bezochte plaatsen in Saigon is, en het zeker de moeite van een bezoek waard is, kan je niet ontkennen dat dit eigenlijk een propaganda is voor het Vietnamese standpunt. Van de gruwelijkheden en oorlogsmisdaden van de Vietcong geen woord. De foto’s gaan allemaal over de Vietnamese slachtoffers en zijn gebaseerd en gekozen op hun schaal van gruwelijkheid waarbij de best scorende opgehangen zijn. Het komt mij over alsof de Vietnamese regering met deze gruwelijkheden de publieke opinie wil overtuigen van de wreedheid van de Amerikanen terwijl het over zijn eigen rol in alle talen zwijgt. Bij het buitengaan speelt er ook nog een film met alweer napalm slachtoffers in de hoofdrol maar deze propaganda hebben we laten passeren.

We willen nu nog naar de Chinese wijk en laten een taxi stoppen. We leggen uit dat we naar “chinatown” willen en de man zegt dat hij ons begrijpt. Het verbaast ons sterk want tot nu toe heeft er in Saigon nog geen enkele taxichauffeur ons begrepen. 10min later stoppen we en wordt onze deur opengedaan. Wauw een chinatown met bediende hebben ze hier. De deur wordt voor ons opengemaakt door een bediende in kostuum en met handschoenen aan en op en top opgeblonken. Blijkt dat we niet in chinatown zijn maar in het Sheraton! Toch verkeerd begrepen dus, er zijn nog zekerheden in het leven. Met mijn t-shirt vol aarde uit de Cu Chi tunnels en onze sandalen aan passen we niet echt in dit interieur en we gaan dan maar terug richting ons, ondertussen bescheiden, hotel.

We eten in de back-packers wijk in het voortreffelijke Sasa café. Het restaurant doet aan als een refter met allemaal tafeltjes netje achter elkaar maar wanneer je de talrijke boekverkopers en andere leurders kan verdragen is dit best een goed adres om te eten in Saigon. Lekker en spotgoedkoop (ci 6€p/p).

Maandag 18/08/2008    Saigon-Mekong delta-Can Tho

Onze derde en laatste week in Vietnam begint en normaal moeten de volgende twee dagen hoogtepunten worden in onze vakantie. Samen met de bergen in het noorden en Sapa, wat we dus door de overstroming gemist hebben, is de Mekong-delta de reden waarom ik naar Vietnam wou komen.

We vertrekken met een bus richting Mekong gebied. De bus zit vol toeristen die allemaal een andere dagplanning blijken te hebben dus hoe en waar we terecht gaan komen weet ik niet. Na een rit van ongeveer 4u stopt de bus en worden we naar het water gebracht. Een kleine boot ligt op ons te wachten en mijn opluchting is groot wanneer blijkt dat onze groep maar uit 8 mensen +gids blijkt te bestaan.

We varen de rivier op onder donkere onweerswolken en bezoeken de drijvende markt. Veel markt is er niet meer te zien, daarvoor moet je hier heel vroeg in de ochtend zijn, maar we zien wel nog veel drijven. Eigenlijk drijft er vanalles in het water dat dan ook nog een bruine kleur heeft maar vervuild schijnt deze rivier niet te zijn.

De boot vaart dan maar verder en we krijgen al een klein beeld van het leven langs de rivier. Aan de oever staan allemaal gebouwtjes die je met enige zin voor overdrijving en met veel optimisme huizen kan noemen. De mensen zitten vlakbij het water en doen hun dagdagelijkse dingen zoals groenten wassen, de vaat en hun kledij wassen. Allemaal in het water van de Mekong uiteraard!

We varen een breed stuk water over en komen in een smalle vaargeul die uitkomt op wat een stuk eiland in de Mekong blijkt te zijn. We stoppen en gaan aan wal om te eten. In een plaatselijk restaurantje eten we de befaamde “Elephant Ear Fish”. Een lelijke vis die gevangen wordt in de Mekong en best lekker is. Samen met de noedels, rijst en tijgergarnalen laten we het ons smaken terwijl vlak naast ons in de beek de vissen boven springen. Wanneer je een pan naast de beek zou houden sprongen de vissen er zo in!. Na het eten staan er fietsen op ons te wachten en hebben we tijd om het eiland te verkennen. Rustig en groen is het hier uiteraard. Kleine baantjes met tientallen bruggetjes over riviertjes en kleine beekjes. De plaatselijke bevolking kijkt ons lachend na en zwaait naar ons. Vooral de kleine blonde kop van Largo heeft veel succes. We rijden verder en het eiland doet heel landelijk aan. Wanneer we terug rijden stoppen we even op een brugje om een foto te nemen van ons drietjes. We vertrekken weer, ik met Largo op kop, en ineens horen we een gerammel achter ons! Blijkt dat Anouck ondertussen ZO verliefd op Vietnam is geworden dat ze beslist heeft om de Vietnamese bodem eens innig te omhelzen. Blijkbaar was de liefde niet echt wederzijds want ze houd er een geschaafde knie en elleboog aan over.(+ een reputatie bij de Vietnamezen).

We zetten de fietsen terug op stal, wat veel veiliger is, en ondertussen is de lucht niet meer donker maar pikzwart. Wanneer we aan de boot komen zit de schipper dan ook met een verdacht glimlachje ons op te wachten. Ook het felroze regenjasje dat hij ondertussen heeft aangetrokken geeft ons weinig moed.

We vertrekken en de hemelsluizen gaan open. Vietnam is een mooi land maar wanneer het er regent…..regent het meestal ook goed. M.A.W. het giet! We hebben één troost: onze gids verteld dat de boottocht maar drie uurtjes duurt dus……

Een uurtje later hebben we geluk en verminderd het een beetje met regenen zodat we ondertussen toch al de oever kunnen zien. Dit is het Vietnam zoals ik het me had voorgesteld. De mensen leven hier op, naast en vooral met het water. We zien mensen de vaat doen, vis en groenten wassen, hun lichaam wassen, hun haar en kledij wassen en kinderen die met emmers water overgoten worden als douche. Het meest tot de verbeelding sprekende was echter de man die vanuit zijn “huis” rechtstreeks in de Mekong aan het pissen was terwijl zijn buurman naast hem……….. zijn tanden aan het poetsen was. (Echt waar).

Onderweg stoppen we nog even bij een huisje waar ze rijstpapier en poprijst maken (een soort popcorn maar dan van rijst). Na uren in de regen, ik heb het ondertussen echt koud gekregen, komen we aan in Can Tho. Can Tho is de hoofdstad van de gelijknamige regio en de grootste stad in de Mekong delta.

We slapen deze nacht in het Ninh Kieu hotel, een ongezellige vierkante bunker. Dit hotel was vroeger een legerkazerne en dat is er aan te zien ook. We klagen echter niet en zijn al lang blij dat we even droog zitten en andere kleren kunnen aantrekken.

In Can Tho is eigenlijk niks te zien behalve een klein marktje en een mooi standbeeld van Ho Chi Mingh en we gaan dan ook eten. In het restaurant Nam Bo kan je zowel Aziatisch als Westers eten. Ook enkele specialiteiten staan op het menu waaronder slang. Er is een volledig slangenmenu te verkrijgen, voorgerecht en hoofdschotel met slang, maar we beslissen om alleen het slangenvoorgerecht te proberen. Slang is niet slecht maar ook niet mijn ding. Een ietwat speciale smaak en structuur die je met weinig andere vleessoorten kan vergelijken. Lekker maar niet om elk jaar te eten…..

Dinsdag 19/08/2008   Mekong delta

Tweede dag op de Mekong en ongelooflijk: de zon schijnt als nooit tevoren en het leven lacht ons toe. Vanmorgen vroeg opgestaan en een typisch Vietnamees ontbijt genomen met noedels enz….dus ik kan ertegen!

Onder een stralend zonnetje vertrekken we met een klein bootje naar de drukke drijvende markt van Cai Rang. De Mekong is de op 2 na langste rivier van Azie en stroomt door 6 landen nl. China, Birma, Thailand, Laos, Cambodja en Vietnam. Dit is dus één van de meest levende en bevaren rivieren ter wereld. De Mekong is druk bevolkt met schippers, vissers, groente- en fruitverkopers, en daartussen de ontelbare kleine roeibootjes van de vrouwen die naar de grote boten varen om hun inkopen te doen. De grote boten komen van overal en de schippers weten niet hoelang ze hier gaan blijven. Zolang ze goederen in het ruim hebben liggen leven soms ganse families op de boot. Pas wanneer alles verkocht keren ze terug naar huis. Welke goederen er aan boord zijn kan je zien aan de grote stok die op de voorplecht hoog in de lucht steekt. Wat daarop gespiest is wordt er verkocht. We zien stokken met ajuinen, look, pompoenen,…. Grote kolen en boten vol ananas komen voorbij gevaren. Het wordt ondertussen zo druk dat de gids beslist om over te stappen op een nog kleiner roeibootje dat gemakkelijker bestuurbaar is en meer wendbaar. Het leuke is dat het overstappen moet gebeuren midden op het water terwijl links en rechts de boten voorbij razen. Ik enk even over Anouck en haar evenwicht (zie haar fietstochtje) maar zet deze (hoopvolle) gedachte vlug opzij.

We stappen over en varen tussen de plaatselijke bevolking die naar de markt komt per boot. Vrouwen klimmen schijnbaar moeiteloos uit hun roeibootje om daarna de goederen te gaan keuren en op het dak van de boot wordt over de prijs onderhandeld. Bij akkoord worden de goederen van op de grote boten in de kleine gegooid wat een raar schouwspel geeft. Een oude vrouw zit boven op het dak van een boot lekkere verse ananas te schillen en voor de democratische prijs van 25 eurocent kopen we er één. De drijvende markt is een onvergetelijk schouwspel van kleuren, geuren en mensen.

Na de drijvende markt gaan we naar een plaatselijke markt aan wal. We zien kramen met verschillende soorten rijst en ook de geur van gedroogde vis is onmiskenbaar. Iets verderop zijn de kramen met vleeswaren, altijd leuk. Varkenskoppen en alle soorten ingewanden hebben we ondertussen al gezien maar lekkere verse varkensogen die je liggen aankijken blijft toch iets vreemd.

Verderop hebben we de visverkopers. Een vrouw opent voor Largo een enorme ketel waarin honderden levende palingen zitten. Een vrouw komt net paling kopen en we zien het dier onzacht dood geklopt worden. Met een houten stok wordt, een keer of tien, op de kop van de paling geklopt tot het dier uiteindelijk niet meer durft te bewegen. Gaia zou hier weer werk hebben. Het rare is dat tussen de viskramen één kraam staat met….beha’s! De logica ontsnapt ons. Achter de hoek komen we het vreemdste kraam tegen. Levende padden liggen met de poten aan elkaar vastgebonden de raarste capriolen uit te hangen. Achter de padden liggen de slangen. Het ziet er allemaal lekker uit en het stokoude vrouwtje is verschrikkelijk lief en vriendelijk maar toch kopen we niets. Dit is één van de dingen die ons het meest opgevallen zijn in Vietnam. Op internetforums lees je over de opdringerigheid en onvriendelijkheid van de Vietnamezen maar wij hebben nog niets ondervonden. Iedereen is vriendelijk en ook op deze markt beginnen de mensen spontaan te lachen en tonen ons trots hun waren en goederen.

We vertrekken na iets gedronken te hebben en stoppen bij een rijstfabriek. Ik blijf echter buiten staan en sta versteld te kijken naar twee mannen die een boot met rijst aan het laden zijn. De boot is al bijna vol en de mannen moeten elke keer met twee grote zware manden op de rijst naar boven klimmen om de volgende mand uit te kappen. Tussen de wal en de boot ligt één enkel smal plankje waar ik zelfs zonder mand niet over raak. De man ziet dat ik een foto wil nemen en blijft rustig met zijn zware lading staan poseren. Ik haast me om de foto te nemen en hij vraagt of ik ook eens de manden wil optillen. Ik durf niet weigeren en zet mijn schouders onder de manden. Ik ben geen slappeling maar ik was blij toen ik ze terug op de grond kon zetten. (Anouck deed trouwens verdacht lang over het nemen van de foto terwijl ik de manden optilde). Ik schat dat elke mand ongeveer 40kg woog. Dus 80kg op de schouders en dat tot een volledige boot vol is. Mijn respect voor deze twee mensen is onmetelijk groot en meer dan terecht! Ze waren trouwens niet de enige die hard aan het werk waren. In het water passeren twee mannen met een meterslang visnet achter hun. Dit zal ook wel een deftig gewicht hebben. Iets verder trekken ze dan met enkele personen het loodzware visnet boven waarna de vis in de boot wordt uitgekieperd.

De Mekong delta is Vietnam op zijn best en alleen al voor deze twee dagen is het de moeite waard! Eindelijk eens echt tussen de mensen en het alledaagse leven.

De rit terug naar Saigon duurt ongeveer 5u dus wanneer we daar eindelijk terug zijn is het nog alleen iets gaan eten, trouwens u gelooft het nooit maar………..het regent hier alweer pijpenstelen!

Woensdag 20/08/2008     Saigon - Phan Thiet (Mui Né)

Laatste dagen in Vietnam dus….even rust nog. We vertrekken naar Phan Thiet en meer bepaald het kuststadje Mui Né.

We nemen de taxi naar het station en komen met onze koffers in de trein. We hebben genummerde plaatsen in de eenvoudigste coupés. De banken zijn oud en vuil maar kunnen ongelooflijk ver achteruit. We zitten echt tussen de plaatselijke bevolking. Ik vraag me af waarom de vrouwen zelfs hier op deze trein hun mondmaskers ophouden? Zouden ze hier bruinen door de lampen in de trein of is de lucht hier ook niet goed genoeg? We vertrekken aan een slakkengangetje en alle 5min stopt de trein. Blijkt dat op sommige plaatsen er maar één spoorlijn ligt en blijkbaar hebben de treinen die uit de andere richting komen altijd voorrang. Wanneer die trein gepasseerd is vertrekken wij terug. Dat gaat hier een tijdje duren.

Ik maak mij niet druk en geniet van het uitzicht en de omgeving hoewel dat eigenlijk ook niet echt meevalt. De Vietnamees achter mij heeft ontdekt hoever zijn zetel achteruit gaat en heeft daarbij zijn voeten op de vensterbank naast mij gelegd. Wanneer ik mijn hoofd draai en buiten kijk zie ik een paar Vietnamese voeten vlakbij. Speciaal!

Uiteindelijk duurt de rit veel langer dan verwacht: 5u!

We komen aan in Phan Thiet tegen de middag en gelukkig gaat het inschrijven vlug en is onze kamer al vrij. Het hotel is mooi en verzorgd met een mooi zwembad en heel mooie tuin vlakbij de Chinese zee. Het klimaat is hier ook stukken beter en de zon schijnt volop. Een verademing na Saigon. We trekken ons zwembroek aan en duiken meteen in het zwembad. Daarna een stukje eten vlakbij het strand en met zicht op zee. Ik heb al slechtere momenten gekend.

Na de middag zwemmen en luieren en ’s avonds even wandelen. We krijgen meteen te zien waarom ze dit een kuststad noemen. Aan de rechterkant van de straat heb je hotels en aan de linkerkant restaurants. Spannend! We wandelen voorbij tientallen restaurants, die grotendeels BBQ aanbieden. Nu hebben we in alles goesting behalve in BBQ dus we eten in het hotel. Hadden we beter niet gedaan want het was niet lekker. Morgen beter.

Donderdag 21/08/2008   strand van Mui Né

Haha weer uitstekend weer dus we kunnen weer genieten van zon, zee en strand. We zwemmen dat het geen naam heeft, amuseren ons, gaan in de sauna en er vlug weer uit (das toch warm zo een sauna!) en tegen de middag…………..zijn we het beu! Zon, zee en strand: het is niets voor ons.

We vertrekken dan maar en huren twee brommertjes om het eiland te verkennen. We rijden richting Mui Né “stad” en toeteren naar goede Vietnamese gewoonte naar alles wat nog maar in onze buurt komt. De Vietnamezen zelf kijken niet eens om als die twee rare toeristen passeren. In Mui Né komen we terecht in smalle, onverharde straatjes waar de vis buiten ligt te drogen. Speciaal geurtje hier! De mensen zelf lachen ook hier ons vriendelijk toe en zwaaien wanneer we voorbij rijden. Wat wel opvalt is de manier waarop ze hier met het milieu omgaan. De stad ligt aan zee en de smalle straatjes komen allemaal aan zee uit maar aan het eind van de straat liggen ongelooflijk grote bergen vuil en afval. Het is hier echt smerig en hopelijk beseffen ze binnen enige tijd dat ze hier iets gaan moeten aan doen. Mijn brommer heeft benzine nodig en na enige navraag komen we bij een man die twee flesjes benzine heeft staan. Wanneer hij de flessen in mijn tank gooit beginnen de mannen aan de overkant van de straat te lachen en te roepen en ik begrijp dat ze willen zeggen dat hij het 4dubbele moet vragen van de normale prijs. Ik lach en doe teken dat ik hen begrepen heb, mij gaan ze niet liggen hebben, en betaal uiteindelijk gewoon………..het dubbele.

We rijden verder en trekken de duinen in. Mui Né heeft grote rode zandduinen. Je verwacht dit niet in Vietnam maar wanneer je er tussen rijd doet de omgeving je aan Afrika denken. We stoppen en Largo gaat met een klein meisje mee naar boven om te “zandsurfen”. Anouck zegt dat ze op de brommers blijft passen dus ik ben het slachtoffer dat mee moet om foto’s te trekken. Met mijn tong op mijn schoenen en een kwartier achter de kinderen kom ik uiteindelijk boven en krijg een adembenemend uitzicht kadeau. Mijn trofee voor mijn inspanningen! Largo en het meisje zijn al druk bezig een soort piste aan te leggen en even later schuift hij dan ook naar beneden. Wanneer ik ronddraai zie ik overal dieprode duinen en in de verte een baai van de Chinese zee met honderden kleine bootjes erin. Mooi!

Terug naar Phan Thiet en nu eten we op straat. Ik bestel een “hot pot”. Vis en scampi’s aan tafel in een speciaal soort pot klaargemaakt met noedels en groenten. Lekker en 9 scampi’s voor 5€ is geen geld.

Vrijdag 22/08/2008   terug naar Saigon

De reis zit er nu zo goed als op, vandaag alweer terug naar Saigon. In de ochtend zwemmen we nog (een mens sport wat af op reis) en daarna terug op de trein. Alweer 5u rijden want nu hebben de treinen die uit Saigon komen voorrang! De omgeving en het uitzicht zijn wel totaal anders want dit keer geen Vietnamese voeten naast mijn hoofd. Wanneer we in Saigon komen regent het maar dat had u al begrepen. We eten weer in het Sasa café waar ik ondertussen de Nasi-Goreng en de vis in mosterdsaus kan aanbevelen.

Zaterdag 23/08/2008   vertrek naar amsterdam en onverwachts shoppen in Hong Kong

Het zit er alweer op en we vertrekken naar huis. Nu ja naar huis: eerst naar Hong Kong en daar moeten we 8u wachten p de volgende vlucht. Dit is datgene waar ik het meest tegenop zag, 8u wachten op een luchthaven.

Nu zit Anouck tijdens de landing, dus vlak voor we landen in Hong Kong in een tijdschrift te kijken en merkt dat je voor China binnen te komen geen visum nodig hebt. Bij mij gaat er een belletje rinkelen en mijn hart gaat twee keer sneller slaan. Misschien moeten we geen 8u wachten op de luchthaven.

Na aankomst begeven we ons naar de info balie en idd, we kunnen de luchthaven zonder problemen buiten. Een probleem: we weten over Hong Kong alleen dat ze er chinees spreken maar verder niks. We zien wel. We gaan naar een stand waar een vrouw staat die de taxi’s regelt. Wanneer zij ons vraagt waar we naartoe willen en wij zeggen dat we het niet weten valt er een veelbetekenende stilte maar uiteindelijk komen we er toch uit. We gaan naar Kowloon of toch ergens daar in de buurt. We hebbe geen flauw benul wat Kowloon is en eigenlijk hebben we ook geen flauw benul waar we heen gaan.

We stappen in en de taxi vertrekt over mooie ruime en goede wegen. De omgeving is eerst mooi en algauw doemen de eerste mega-flats op. Hong Kong is een wereldstad en dat zie je al van ver. Nu blijkt dat de luchthaven op een soort eiland ligt en daarom moeten we een brug over. De taxichauffeur overhandigt een kaart aan de tolbediende en mompelt al lachend iets tegen ons dat we niet verstaan. We lachen vriendelijk terug maar dat veranderd wanneer we de prijs voor dit ritje horen. 35€ enkele reis. We betalen met onze Amerikaanse dollars….en daarmee zijn die ook op. We hebben geen geld en we weten niet waar we zitten maar hé…..we zijn op reis. Hong Kong is…..druk. Meer kan je eigenlijk niet zeggen. De winkelstraten zijn hier enorm groot en breed, overal zie je grote reclameborden en schreeuwen de neonlichten je toe. En mensen! Duizenden mensen lopen hier naast (en ik denk soms over) elkaar. Schoppen kan je dit niet noemen want je ziet geen enkele etalage. Wel valt me op hoe tuttig de Chinese meisjes en vrouwen hier zijn. Ze zien er allemaal heel jong en zelfs kinderachtig uit en, voor de dame’s die dit lezen, de nieuwste mode in China op schoenengebied zijn……rubberen laarzen. De caoutchou botten zoals wij hier zeggen. Overal zie je deze laarzen, in alle kleuren en meestal met bloemetjes op. Mijn grootmoeder moest het nog meemaken. Wat ook opvalt zijn de onnozelheden en futiliteiten die hier in de winkels liggen. Poppetjes, speelgoed mannetjes en allerhande prullaria kan je hier overal kopen. We wisselen enkele dollars en ontdekken dat hier geen Chinese yen als betaalmiddel gebruikt wordt maar de Hong Kong dollar. We leren alweer iets bij.

Ik geniet met volle teugen van deze onverwachte namiddag maar Anouck loopt, om het zacht uit te drukken, toch een beetje ongerust achter me aan. Het onbekende, niet weten waar we zijn en hoe we terug moeten en de drukte stellen haar niet op haar gemak.

We drinken een koffie in een Starbuck’s en spreken het meisje van de bediening aan. Anders dan in Vietnam spreekt hier iedereen Engels en zij verteld ons dat er goedkopere manieren zijn om terug naar de luchthaven te gaan als per taxi. Dus nemen we het openbaar vervoer, hebben we dat ook eens gedaan. Het moet gezegd: het is hier een wereldstad maar de mensen zijn hier ongelooflijk beleefd en vriendelijk en behulpzaam. De Chinese politie helpt ons nog een handje om de juiste bus te vinden en we bereiken zonder problemen de luchthaven waar onze vlucht al 2u vertraging heeft. We eten in de luchthaven een maaltijd die ons ongeveer evenveel kost als het eten in Vietnam de vorige drie weken samen en 2u later dan verwacht vertrekken we naar huis.

28-09-2008, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Hotel recensie: gezellig hotelletje

Dit is een recensie van sammy tempels gemaakt op 26-08-2008
Adresgegevens :	Hang Bac street 65 (old quarter)
Plaats :	Hanoi
Telefoonnummer :	(844) 8260 860
Land :	Vietnam
Streek :	Noord
Titel :	gezellig hotelletje
Samenvatting :	Wanneer je voor het hotel staat vraag je jezelf af waar je aan begonnen bent. Het ziet er niet echt uitnodigend uit, het is smal, donker en geeft een beetje een verouderde indruk.
Recensie :	Binnen is het echter totaal anders. Op de benedenverdieping zit de gelijknamige touroperator Queen Travel, één van de beste uit de streek, dus dat is heel handig om uitstappen en excursies te boeken. De kamers zijn klein maar proper, zeker naar Vietnamese normen, het ontbijt is allemaal samen op de tweede verdieping. Je zegt de avond ervoor wat en om hoe laat je wil ontbijten en het gevraagde staat klaar. Er is een goedkope Laundry service en gratis internet. Gezellig hotel waar je een persoonlijke bediening krijgt en waar het personeel echt zijn best voor je doet. Familiale sfeer. Gelegen in het hart van Hanoi nl. het Old Quarter, dicht bij het Hoan Kiem meer en het waterpoppentheater. Het is natuurlijk geen luxe hotel maar een goedkoop en zeer degelijk adres in een grote stad als Hanoi.
Aantal sterren :
Ligging van het hotel :
Kwaliteit kamer :
Kwaliteit eten :
Klantvriendelijkheid :
Prijs / Kwaliteit verhouding :
Sfeer :
Uitzicht kamer :
Comfort kamer :

THUY DUONG 3 HOTEL

Hotel recensie: Mooi hotel

Dit is een recensie van sammy tempels gemaakt op 26-08-2008
Adresgegevens :	Nhi Trung street
Plaats :	Hoi An
Telefoonnummer :	(84.510)916565
Land :	Vietnam
Streek :	Heel Vietnam
Titel :	Mooi hotel
Samenvatting :	Hoi An heeft een ietwat rustigere en koloniale sfeer. Het toerisme begint vollop dit dorp te ontdekken en de hotels spelen daar uiteraard gretig op in.
Recensie :	Groot en schoon hotel met mooi zwembad en grote ruime kamers. Proper, goed ontbijt, gratis internet en vriendelijk personeel dat perfect engels praat. Gelegen op 4km van het strand maar op wandelafstand van het verkeervrije en gezellige centrum van Hoi An. Ci. 40min van het tempelcomplex My Son. Ideaal voor een paar dagen combinatie van rondtrekken en rust.
Aantal sterren :
Ligging van het hotel :
Kwaliteit kamer :
Kwaliteit eten :
Klantvriendelijkheid :
Prijs / Kwaliteit verhouding :
Sfeer :
Uitzicht kamer :
Comfort kamer :

ELIOS HOTEL

Hotel recensie: stadshotel in saigon

Dit is een recensie van sammy tempels gemaakt op 26-08-2008
Adresgegevens :	231-235 Pham Ngu Lao street
Plaats :	Ho Chi Mingh (Saigon)
Telefoonnummer :	+(84.8) 8385585
Land :	Vietnam
Streek :	Heel Vietnam
Titel :	stadshotel in saigon
Samenvatting :	Elios is naar Vietnamese normen een ietwat chiquer hotel in het centrum van Ho Chi Mingh City(Saigon) gelegen aan het park.
Recensie :	Nette kamers, ontbijt en restaurant op de bovenste verdieping, fitness en gratis internet(dat het niet altijd doet). Personeel doet zijn best en er is een welkomstdrankje voorzien bij aankomst. Taxi's staan voor de deur te wachten en het hotel is gelegen vlakbij de "Tham" street (de backpackers buurt van Saigon) met zijn vele bars en kleine restaurantjes. De muren van de kamers zijn wel heel dun zodat slapen soms een probleem is vooral wanneer je dicht bij de lift slaapt. Vanaf 6u 's ochtends is het gedaan met slapen. De ruimere kamer hebben wij 1 nacht gratis gekregen maar wij vonden het niet de moeite om hiervoor meer te betalen, iets grotere kamer, grotere badkamer en een groot raam met uitzicht op de stad zijn het enige verschil.
Aantal sterren :
Ligging van het hotel :
Kwaliteit kamer :
Kwaliteit eten :
Klantvriendelijkheid :
Prijs / Kwaliteit verhouding :
Sfeer :
Uitzicht kamer :
Comfort kamer :

NINH KIEU HOTEL

Hotel recensie: goed voor 1 nacht

Dit is een recensie van sammy tempels gemaakt op 26-08-2008
Adresgegevens :	03 Hoa Binh st., Ninh Kieu district, Can tho city
Plaats :	Can Tho
Land :	Vietnam
Titel :	goed voor 1 nacht
Samenvatting :	Het hotel is best te doen als overnachtingsplaats tijdens een doorreis door de Mekongdelta, vooral door het beperkte aanbod van hotels in Can Tho.
Recensie :	Dit hotel is een voormalige kazerne en dat is nog steeds goed te zien vooral voor diegene die in het oude gedeelte slapen. Grote en hoge gangen, grote ongezellige kamers, eigenlijk een vierkante bunker. De kamers zijn proper maar het is onmiskenbaar een oud geval. Ontbijt is lekker met veel typisch vietnamese gerechten. Personeel spreekt weinig of geen engels. De nieuwere gedeelten zien er veel moderner en natuurlijk veel duurder uit. De ligging is ideaal: vlakbij de markt, de Mekongrivier en de restaurantjes (probeer restaurant Nam Bo eens).
Aantal sterren :
Ligging van het hotel :
Kwaliteit kamer :
Kwaliteit eten :
Klantvriendelijkheid :
Prijs / Kwaliteit verhouding :
Sfeer :
Uitzicht kamer :
Comfort kamer :

THE BEACH RESORT PHAN THIET

Hotel recensie: mooi strandhotel

Dit is een recensie van sammy tempels gemaakt op 11-09-2008
Adresgegevens :	Nguyen dinh Chieu street 18
Plaats :	phan thiet (mui né)
Telefoonnummer :	(062) 847626
Land :	Vietnam
Titel :	mooi strandhotel
Samenvatting :	Strandhotel met een zeer goede prijs/kwaliteit.
Recensie :	Mooi en prijselijk strandhotel, ideaal om een paar dagen uit te rusten aan de chinese zee. De kamers zijn schoon en gelegen in laagbouw huisjes verspreid in de mooie tuin. Mooi zwembad met poolbar, gratis handdoeken en ligzetels aan het zandstrand. Gratis internet aan de receptie. Gratis sauna en stoombad. boven het restaurant kan je gratis tafeltennis spelen en zeer beperkt fitnessen. Ontbijt en snacks zijn lekker, voor het avondeten ga je beter eten in de plaatselijke restaurantjes vlakbij.
Aantal sterren :
Ligging van het hotel :
Kwaliteit kamer :
Kwaliteit eten :
Klantvriendelijkheid :
Prijs / Kwaliteit verhouding :
Sfeer :
Uitzicht kamer :
Comfort kamer :

27-09-2008, 00:00 geschreven door sammy tempels