|
Chetumal
Vandaag is de dag waar ik al sinds het begin van de planning mee in mijn maag zit. De afstand naar Chetumal is meer dan 500km dus een serieuze rit. Wanneer je zit te plannen aan je pc in Belgie heb je natuurlijk geen idee hoe snel je hier kan rijden en hoe de wegen zullen zijn. Je leest er uiteraard over en kan je wel een beeld vormen maar tussen dit en de werkelijkheid is soms een groot verschil. Nu na alle reeds gereden kilometers heb ik er goede moed op maar toch vertrekken we ruim op tijd zodat we om 7.00u al in de wagen zitten.
De wegen zijn voorbij Palenque terug vlot berijdbaar. Geen bergdorpen meer, geen bochten of putten alleen de onvermijdelijke topes komen we nog tegen. We ondervinden dan ook dat we vandaag weinig problemen gaan hebben en hopen zelfs in de loop van de middag op onze bestemming te zijn.
Alles gaat vlot en de lange rechte banen hebben ook een klein minpunt: Anouck kan met moeite haar ogen openhouden. Net als ze in slaap valt besluit een gigantische gier ons van dichtbij te komen bekijken en knalt met een luide knal tegen onze voorruit! Het beest stijgt nog op maar de poten heb ik mee. Wie hier bij ons al eens een duif geraakt heeft weet dat dit een grote klap kan geven maar een gier geeft pas echt een knaleffect!! Anouck is trouwens op slag wakker.
We verlaten de provincie Chiapas en bij het binnenrijden van Quitana Roo moeten we stoppen en aanschuiven voor een grote wegcontrole. We zijn hier dan zeer dicht bij de grens met Guatemala. We hebben al eerder controle posten gezien, bijna altijd met de machinegeweren in de aanslag maar deze keer nemen ze echt de tijd. Zelfs de plaatselijke bevolking en bussen van de firma Ado worden uitgebreid gecontroleerd. Wij moeten enkel onze papieren laten zien, enkele vragen beantwoorden en even de koffer van de wagen opendoen waarna we weer verder mogen. Waar een sympathiek en vriendelijk gezicht al niet goed voor is J
We komen in Chetumal kort na de middag en hebben ruimschoots de tijd om de stad te verkennen. Hier is weinig te beleven, Chetumal is een echte doorreisstad veelal voor mensen op weg naar Belize. Ons hotel Marlon Heroes is niks speciaals maar we blijven hier maar één nacht dus
.
We eten in het restaurant van hotel Maria Dolores. De klanten zijn allemaal Mexicanen en zoals wel meer in de plaatselijke zaken staat ook hier de tv een ganse dag aan. Het eten is lekker en zeer goedkoop. Wanneer we langs de kust de boulevard afrijden merken we dat Chetumal geen hoogvlieger in ons programma is. Er is werkelijk weinig of niets te beleven. Vele zaken en dingen zijn opgestart maar staan nu leeg te verkommeren of te wachten op nieuwe investeerders.
Verder richting Balakan komen we café Reino Maya tegen. Dit café is de plaats waar de meer gegoede Mexicanen uit deze buurt komen verpozen tijdens een vrije dag. Het café heeft een mooi zwembad met terras en zeezicht. Largo is niet te houden dus we stoppen en drinken een veel te dure cocktail. Terwijl wij een beetje op de centjes letten zitten er 2 Mexicaanse families de schransen dat het een lieve lust is. Cocktails, bier, snacks, zeevruchten, schaal- en schelpdieren
..we zien het allemaal passeren. Wanneer we de prijzen van al deze lekkernijen bekijken ontdekken we dat ook hier in Mexico er een groot verschil tussen arm en rijk is.
Na het opfrissen in het hotel vertrekken we naar Sergios Pizza. ,Een adres aanbevolen door de reisgids trotter en aangeduid als DE Italiaan van Chetumal en omstreken. Het is er chique en duur. De bediening is veel te stijf voor ons doen maar ook onvriendelijk. De ober is blijkbaar niet in goeie doen want wanneer er nieuwe klanten binnenkomen smijt hij met tegenzin zijn servet weg achter de rug van de pas aangekomen klanten. Hij begon wel te blozen wanneer hij merkte dat ik zijn onhebbelijke gedrag had opgemerkt. Mede door deze ongewone bediening hebben we ons hier goed geamuseerd en veel gelachen. De pizzas zijn hier trouwens groot en de pasta alfredo lekker dus al bij al een geslaagde avond.
Belize Caye Caulker
Belize is een redelijk onbekend land in deel van Latijns Amerika. Het ligt ergens weggestoken tussen Mexico- Guatemala en Honduras. Het vasteland heeft iets minder te bieden maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door de vele fantastische duik- en snorkelspots die het land heeft. Het meest bekende is waarschijnlijk de blue hole. De blue hole is een saffierblauwe cirkel met een doorsnede van 300m en een diepte van 130m waar zelfs Cousteau zijn duikerspak heeft aangetrokken. Verder heb je hier het Hol Chan Marine Reserve. Dit is de plek waar je kan snorkelen met verpleegsterhaaien en roggen. Wat wij gaan doen uiteraard.
Het ontbijt in hotel Marlon Heroes is op zijn minst opmerkelijk! Ontbijt is inbegrepen in de prijs maar blijkbaar telt dit alleen voor koffie, boterhammen en confituur. De koffie is niet te drinken en ik vraag me nog altijd af hoe je een boterham zo smerig kan laten smaken. Ooit zure boterhammen geheten?
We zitten dus redelijk vroeg achter het stuur en vertrekken vol goede moed naar de grens met Belize. 20 minuten later staan we aan de grens en nu gaan we zien of onze permit van het autoverhuurbedrijf enige waarde heeft of niet.
Aan de grens is het een drukte en wanneer we stoppen hebben we meteen prijs: een vriendelijke man neemt ons op sleeptouw en helpt ons met alle formaliteiten. Hij brengt ons naar een officieel uitziende beambte waar we 200MXP/pp betalken om het land te verlaten. Later blikt dat dit inderdaad klopt. Wanneer je Mexico verlaat met het vliegtuig zit dit bedrag al in je ticket inbegrepen, met de auto het land uit betekend bijbetalen!
We rijden de grens over en onze redder in nood heeft naast mij plaatsgenomen. We moeten stoppen aan een klein gebouwtje waar onze auto besproeid wordt met een disinfecterend middel. Ook hier krijgen we officiële papieren dus we vermoeden dat allen goed is tot we de prijs horen: 10 dollar!!!! Later blijkt dat deze behandeling echt wel verplicht was alleen
de 10 dollar hadden 10
..Belizische dollars moeten zijn!!! Dus toch in het zak gezet L Mensen die naar Belize rijden let op! In Belize spreken ze de prijzen uit in dollars maar ze bedoelen wel degelijk Belizische dollars.
We rijden tot vlakbij de grensovergang waar we een groot gebouw in moeten met onze papieren en daar zal beslist worden of we het land binnen mogen of niet. Ons eerste contact verloopt niet te goed want de douane beambte van dienst verteld ons onmiddellijk dat hij en hij alleen beslist of we zijn land binnenkomen of niet. We worden doorverwezen naar de dienst immigratie aan balie 2 waar de behandeling al veel vriendelijker is. De documenten worden grondig nagekeken en tot onze grote vreugde komt er een stempel op. Fase één is gelukt, de autopapieren zijn goedgekeurd. Is er toch iets goed aan Cancun Rent a Car. Er wordt ons wel duidelijk gemaakt dat wanneer we geen verzekering nemen voor de wagen (in Belize is dit niet verplicht) we alle kosten bij ongeval of diefstal zelf zullen moeten vergoeden. 100m verder is echter een verzekeringskantoor en we beloven de man om een verzekering af te sluiten.
Terug naar balie 1 bij onze onvriendelijke vriend van daarnet met onze afgestempelde papieren. Blijkbaar is zijn vertrouwen in zijn collega groot of zien wij er een stuk sympathieker uit dan daarnet want ineens is er van wantrouwen of onvriendelijkheid geen spoor meer. Onze pasporten worden afgestempeld, we krijgen de nodige documenten en worden verzocht om onze koffers voor controle uit de wagen te halen. Op de parking sleuren we in de hitte alles uit de kofferbak en als muilezels bepakt stappen we terug het gebouw binnen waar ondertussen iedereen verdwenen is. Uiteindelijk komt er iemand met zijn hoofd vanachter een hoek bekijkt ons van op 100m afstand en zegt dat we alles terug in de wagen mogen zetten. Ik bijt op mijn tanden en tel tot tien maar het lukt me om vriendelijk glimlachend buiten te stappen. Anouck en Largo moeten aan het gebouw blijven staan, enkel ik mag weer de grens over om de wagen op te halen. Enkele minuten later lukt het me dan toch om de grens over te rijden en ik ben zelfs zo vriendelijk om Anouck & Largo op te pikken J. Een paar meter verder sluiten we bij een vriendelijke vent een verzekering voor 1 week af (was goedkoper dan voor 3 dagen) en we vertrekken.
Belize is een ander land en dat is meteen duidelijk wanneer we aan het rijden zijn. Veel minder verkeer, veel kleiner wegen, slechtere banen en geen wegwijzers. Eén voordeel: bijna alle wegen leiden naar de hoofdstad dus verkeerd rijden is moeilijker dan je denkt. Eén van de belangrijkste bronnen van inkomen is suikerriet en blijkbaar is dit de periode om te rooien want overal zien we grote stukken riet die van de camion gevallen zijn. Het lijkt wel of gans Belize onder het suikerriet zit.
We rijden naar Belize city, 183km van de grens. Dit is niet de hoofdstad van het land, dat is Belmopan, maar van hieruit kan je de watertaxi naar één van de vele eilanden nemen. Het binnenland van Belize is ronduit saai te noemen. Kaarsrechte wegen waar weinig of geen mensen te zien zijn behalve in het handvol dorpjes dat we tegenkomen. Veel woningen staan op palen om de overstromingen in het orkaanseizoen te vlug af te zijn. Merkwaardig is dat plotseling alles hier in het Engels gebeurt, de Beliziaanse dollar is getooid met een prachtige afbeelding van Queen Elisabeth in haar jonge jaren (Belize is een voormalige Britse kolonie) en voorzal het uiterlijk van de mensen valt op: ze zijn eerst en vooral al veel donkerder, ze bekijken je anders en ik moet onwillekeurig denken aan slaven en piraten wanneer ik ze zo in het straatbeeld zie.
We komen aan in Belize city en vinden de watertaxi waar het een drukte van jewelste is. Aan de soort mensen te zien dat hier rondhangt is het niet aangeraden om de wagen hier 3 dagen onbewaakt te parkeren. Omdat deze huurwagen niet kan varen of zwemmen zal ik hem toch ergens kwijt moeten kunnen. Een rondvraag bij de plaatselijke agent schept niet meteen goede moed want hij verzekerd ons dat als we hier parkeren we binnen 3 dagen zonder wagen een rondreis kunnen maken! Afros, rastas, schooiers en bedelaars houden ons nauwlettend in de gaten. Een man doet ons een verleidelijk voorstel: we mogen de wagen bij hem op de hof tegen een kleine vergoeding parkeren. Een waarschuwende blik van de agent besluit ons om verder te rijden.
Eén blok achter de watertaxiterminal is het al een stuk rustiger en vinden we hotel Radisson. Zij hebben het gat in de markt gevonden en bieden tegen betaling een bewaakte parking aan waar de zeldzame toeristen die met de wagen rondtrekken veilig kunnen parkeren. Een pak van ons hart! Goedkoop is het niet maar een gat in de markt is dit nooit dus we betalen 10USD/per dag en leggen ons neer bij deze enige mogelijkheid om veilig te parkeren. Beter 30USD kwijt dan een volledige wagen.
Om de oversteek naar de eilanden te maken heb je de keuze tussen 2 firmas. de prijs is vergelijkbaar maar de uren van afvaart zijn verschillend. Let ook op de uren van de terugtocht wanneer je ee kaartje retour koopt! We besluiten om met de snelst vertrekkende boot mee te gaan en kopen een kaartje enkele reis. De concurrerende firma heeft betere retourtijden
We hebben gekozen voor Caye Caulker( spreekt uit als Kiekokeur), het goedkoopste eiland met een zeer aantrekkelijk motto: no Shoes, no shirt, no problems!!!! Kan niet slecht zijn.
De koffers worden op een kar gelegd, we betalen de tickets (20USD/3pers) en ontspannen bij een drankje met zicht op de baai. Op de juiste tijd worden de passagiers aan boord gelaten en precies op tijd beginnen we aan de 45min durende overtocht. De zee is rustig en we genieten nu al van het mooie, blauwe water.
Bij aankomst is er een kleine teleurstelling: het strand en het water van de kustlijn zijn niet mooi. Vuile algen en zeewier drijven in het water en ook het strand is niet wat je van een paradijselijk strand zou verwachten. We staan op de koffers te wachten als een vreemd uitziende rasta mij vraagt of ik een hotel wil. Ik antwoord nee en laat de mens verder gerust zoals iedereen doet met mensen die iets willen verkopen waar je geen interesse in hebt maar zo had deze man het blijkbaar niet begrepen. Hij begint met mij te vertellen dat ik in het paradijs ben aangekomen en dat ik best een beetje vriendelijker kan zijn. Ik vertel hem vriendelijk dat ik al een hotel geboekt heb waarna hij kwaad de andere toeristen opzoekt. Rare jongens die mannen uit het paradijs.
Ons hotel, hotel Seaside Cabanas ligt te schitteren vlakbij de aanlegsteiger en is een hotel met kleine laagbouw huisjes met een mooi klein zwembad met zicht op de mooie zee. Verder in zee is het water weer van een onaardse schoonheid. De kamer is goed, hoewel we de speciale familiekamer geboekt hadden met aparte slaapkamers voor Largo en zeezicht maar voor dat zeezicht moet je al heel lenig zijn en je nek enkele centimeters kunnen uitrekken. Tip voor wie dit hotel wil boeken: kamer 17 is het extra geld niet waard!
We verkennen het eiland en merken een totaal andere sfeer dan op Isla Holbox. Ook hier zandwegen en geen verkeer behalve een occasionele golfkar maar verder ademt het eiland de hippiesfeer die je denk aan te treffen in Jamaica uit. Het eiland telt 3 hoofdstraten. Een gps is hier niet nodig en lang hebben ze niet nagedacht over de straatnamen. De eerste straat heet frontstreet, de tweede straat heet middelstreet en de derde straat heet back
u weet het al. Behalve winkeltjes met souveniers, bureaus met excursies voor de toeristen en restaurants vindt je hier ook alles wat het dagelijkse leven nodig heeft. Het valt ook hier op dat toeristen en eilandbewoners perfect naast en met elkaar kunnen leven. We passeren even bij Raggamuffin tours. Dit bureau heb ik geboekt om met ons overmorgen de boottocht naar Shark Alley en het Hol Chan Marine reserve te maken.
We wandelen naar de split als we links van de weg het out-side seaview beauty salon zien. Twee smerige plastic stoelen die op straat staan zijn hier genoeg om een kapsalon te beginnen. Geweldig toch? We lopen verder en komen bij de split. De split is een breuk in het eiland en de eilandbewoners hebben hier de place to be van gemaakt. Bij gebrek aan een mooi strand komen de toeristen en eilandbewoners hier in het mooie helder groene/ blauwe water duiken, zwemmen en snorkelen. De split is niet echt breed maar naar de overkant zwemmen is toch een beetje gevaarlijk door de sterke stroming. Een slimmerik heeft hier een bar geopend vlakbij het water met banken in het water en luide reggea muziek weerklinkt door de boxen. De sfeer is zeer ontspannen en je kijkt je de ogen uit, niet alleen naar de vele rastas die het eiland bevolken maar ook de toeristen zijn hier een ras apart. Geen liefhebbers van grote all-in ressorts hier maar backpackers en hippies. Tattoos en piercings overal waar je kijkt maar we amuseren en ontspannen ons. Met een flesje bier in de hand bekijken we de zonsondergang en genieten van de zee samen met de ontspannende muziek. De bediening is aangepast aan het eiland. Je besteld en je fles bier wordt op de bar voor je neus gegooid. No problems!!!! Dit eiland heeft een zeer originele sfeer die je eerder in bv Jamaica verwacht.
s Avonds eten we barracuda steak. We krijgen een mooi dik stuk vis op het bord en het smaakt lekker. We hebben gekozen voor restaurant Tropical Paradise. We eten buiten op het terras wat een speciale sfeer geeft. Het terras grenst namelijk aan het gezellig kleine groene kerkhof. Eén voordeel: het is hier lekker rustig.
Over onze eerste volledige dag Caye Caulker kan ik kort zijn; zon, zee en strand. We hebben enkel logies geboekt maar s morgens kan je in de bar gratis koffie krijgen met boterkoeken vers van de plaatselijke bakker en dit zolang de voorraad strekt. We blijven in de ochtend in het zwembad van het hotel luieren. Middageten doen we in de sandbox bar vlakbij het strand waar ik Chili Con Carne eet. Onder het voorwendsel dat we gaan snorkelen trekken we naar de split waar ik menig flesjes Belizikin, het plaatselijke bier, tot mij neem. Opvallend is dat, ondanks hun vreemde uiterlijk, de vele rastas al een goeie dag zeggen tegen ons of op zijn minst eens vriendelijk lachen. Het is de tweede dag na elkaar dat ze ons hier zien maar we horen er precies al helemaal bij. Ik schaam me een beetje voor het vooroordeel dat ik tegenover sommigen van hen had. In België heb ik een hekel aan mensen die vooroordelen op basis van uiterlijk hebben en hier doe ik precies hetzelfde.
Dag drie in Belize start winderig. Dat is niet het resultaat van iets verkeerd te eten of van de Belizikin biertjes maar gewoon het weer dat omslaat. Het zand in de straten vliegt ons rond de oren en de zee is best wild te noemen. Spijtig genoeg is vandaag de dag dat we gaan varen en zwemmen met haaien en roggen, één van de dingen waarnaar we erg uitgekeken hebben. Hopelijk kan de trip doorgaan.
Largo is een beetje ziek vandaag en met deze wilde zee hebben we twijfels of we de trip zouden maken of niet. Morgen verlaten we belize en het zou echt doodzonde zijn om deze kans te laten liggen. Bij raggamuffin tours kunnen ze ons niet garanderen dat de trip doorgaat en we moeten nog een uurtje wachten. Een uur later is de wind een klein beetje gaan liggen en met een flinke vertraging vertrekken we voor wat een fantastische tocht zou moeten worden.
We varen met een zeilboot rustig de azuurblauwe zee op. Aan boord enkele Frans sprekende koppels, twee Amerikaanse jonge meisjes en vier Spaanse jongedames (het gezelschap kon slechter J). De kapitiein van de boot legt uit dat we de stops in omgekeerde volgorde gaan doen door het slecht e weer dus we varen eerst naar het Hol Chan Marine Reserve.
Na een uurtje varen komen we in het park aan. We zien een koraal liggen waar de golven opbeuken zodat er schuimende koppen te zien zijn. De zee is niet echt kalm maar toch gaan we zo dadelijk snorkelen. Het park is één van de voornaamste koralen van Belize en er gelden dan ook strikte regels. Eer is zelfs bewaking en een bewaker houd ons continu vanuit een snelle boot in de gaten. Snorkelen mag hier alleen onder begeleiding en je moet bij de gids in de buurt blijven.
We duiken het water in en merken meteen waarom we niet graag in groep reizen. Van overal zwemmen er mensen om, op en over ons en we krijgen een paar gemene trappen. Largo begint zelfs af en toe een beetje in paniek te raken zodat we ons laten afzakken tot de laatste van onze kleine maar fanatieke groep. We zien kleurige vissen, grote en kleine en mooie koralen. Onze gids, een gespierde rasta, duikt plotseling onder en wat ik toen zag deed me versteld staan. Ergens onder een richel van het koraal lag er een haai. Hoe de man dit dier gezien heeft weet ik niet maar hij duikt er naartoe, trekt aan het beest zijn staart en komt met de haai in zijn armen boven!!!! Het dier is een kleine 4a5meter lang en voelt ruw aan als schuurpapier. Verder zien we nog zeeschildpadden, een aal en veel felgekleurde vissen.
Terug aan boord varen we een kwartier als de boot stopt. Onze gids gooit een aantal schelpen met stukjes vis in het water en binnen 10 seconden wemelt het rond de boot van de haaien, we zijn duidelijk in Shark Alley aangekomen. De dieren verdringen zich werkelijk rond de boot zodat het lijkt of er een kleine oorlog in het water plaatsheeft. Tientallen haaien zwemmen rond en onder ons. Het zijn verpleegsterhaaien en ze zijn ongevaarlijk maar toch is het een zeer speciaal gevoel om van op de rand van de boot tussen de dieren jezelf in het water te laten zakken. Het water is kristalhelder en overal zie je de zwarte schimmen rond je heen en weer zwemmen. Eens in het water zwemmen ze zelfs tegen je benen. Blijkbaar houden haaien ervan om recht naar je toe te zwemmen en pas op het laatste ogenblik opzij te zwemmen. Onvergetelijk. Snorkel op kop in het water want het schouwspel is adembenemend. Haaien overal waar je kijkt en daartussen redelijk grote roggen met scherpe staarten. De haaien zijn moeilijk te vangen maar de roggen kan je met een beetje geluk aanraken. Geluk heeft onze gekke gids niet nodig want even later komt hij met een rog in de armen boven water. Hier liggen we dan, in Belize met ons gezin in kristalhelder warm water met rond ons haaien en roggen. Op momenten als deze weet je dat het leven mooi kan zijn!
Terug aan boord is het tijd voor de lunch en terwijl we varen genieten we onze visburger. Onze derde stop is er eentje boven een koraalrif maar voor mijn beperkte zwemkunsten is de zee hier echt wel te ruw. Elke golf lijkt in de luchtpijp van mijn snorkel te willen vloeien zodat ik na 10 minuten ongeveer een liter zout water binnen heb. Na mijn visburger kan ik dit maar matig appreciëren zodat ik de (lucht)pijp aan Maarten geef en terug aan boord klim.
Op de terugweg worden we getrakteerd op tacos en rumpunch. De muziek gaat aan en ons zeilschip veranderd in een echte partyboot. De rumpunch vloeit rijkelijk en onze Spaanse señoritas beginnen wel erg veel lol te hebben. Gelukkig blijft alles deftig en na een uurtje varen staan we weer op het strand van het eiland. We merken ondertussen duidelijk dat het weekend is want er lopen een pak zatte mensen op straat. Het is een zeer leuke dag geweest en een ervaring om nooit meer te vergeten.
Belize was erg leuk en zeker de moeite om het klein beetje problemen aan de grens er bij te nemen. Je kan dit land totaal niet vergelijken met Mexico en alleen al daarvoor zou je het moeten bezoeken nu het toerisme er nog in zijn kinderschoenen staat.
Tulum
Belize zit erop en de eigenlijke reis begint ook stilaan de schuiven maar we hebben toch nog enkele mooie dagen te goed!
De boot naar het vasteland vertrekt stipt om 7.00u. Het is trouwens opvallend dat alles hier stipt vertrekt, buiten een occasionele vertraging van enkele minuten hebben we hier nog geen lange wachttijden meegemaakt. Je zou iets anders kunnen verwachten in Latijns Amerikaanse landen.
De overtocht verloopt prima en tot onze grote opluchting staat onze huurwagen nog steeds met alle wielen en alle andere onderdelen op de parking waar we hem drie dagen geleden hebben achtergelaten. In Belize city rijden we even verkeerd maar algauw zijn we op weg naar de grens. Even verder staan er twee agenten midden op de rijweg. Ik denk dat er een wegcontrole is, rem af en één van de agenten komt naar voor. Ik open mijn raam en de man vraagt waar we heen moeten, als hij hoort dat we richting Mexicaanse grens rijden blijkt dat dit geen verkeerscontrole is maar de twee hun dienst er op zit en dat ze op zoek zijn naar een lift. We durven niet weigeren en de twee agenten stappen in. Heel even ben ik ongerust want we nemen toch maat twee vreemde mannen mee die bovendien duidelijk een pistool bij hebben. Maar snel begint er een gesprek en een beetje later lijkt het wel of we een gratis gids mee hebben. We krijgen informatie over het land, de politiek, veiligheid en andere dingen die je als individuele toerist misschien minder snel oppikt. Meer dan een uur later zetten we de agenten af in hun dorp en rijden we naar de grens.
De formaliteiten nemen deze keer veel minder tijd en moeite in beslag. Een paar vluchtige controles van de papieren, enkele keren de koffers open en we zitten terug in Mexico. We nemen de weg van Chetumal naar Tulum en komen aan de linkerzijde een open wegrestaurant tegen. We hebben honger na de overtocht en bestellen één van de lekkerste maaltijden die we deze reis krijgen. In Mexico kan je dus heel lekker eten langs de weg.
De weg naar Tulum is verassend lang en de rit is zwaarder dan verwacht. We bereiken echter ons hotel in Tulum zonder problemen en zijn onmiddellijk enthousiast over onze volgende verblijfplaats.
We logeren in een bed & breakfast wat op zich al redelijk speciaal is in Mexico en zeker in een toeristische plaats als Tulum. De Casa Amor Del Sol is een mooie villa met slechts twee kamers. De tweede kamer is momenteel niet bezet dus we hebben het rijk voor ons alleen. De b&b is eigendom van een iets ouder Amerikaans echtpaar, Diane en Phil, die ons vriendelijk verwelkomen. We krijgen een rondeleiding en ons enthousiasme groeit met de minuut. De kamer is groot, prachtig ingericht met veel oog voor detail en vooral het kingsize bed zal deugd doen na alle smalle bedjes die we de laatste tijd gehad hebben. In de gang staan cds, er hangt een grote flatscreen tv en op het terras staat een kleine koelkast waarin onze welkomstdrankjes zitten. Schol!
We hebben een groot terras dat uitkijkt op het zwembad met daarachter de ongerepte jungle. Het zwembad ligt in de schaduw van de bomen dus het is er altijd lekker koel en aangenaam. Alles is aanwezig: wil je naar het strand of een andere uitstap kan je zowel een frigobox, snorkel, luchtmatras of andere dingen meenemen die aanwezig zijn voor de gasten. Het beste is echter de tweede verdieping. Hier staat een grote jacuzzi. Wanneer je hierin zit heb je vooraan zicht op de azuurblauwe oceaan terwijl je achteraan uitkijkt over de toppen van de jungle. Onvergetelijk!!!!! Het is prachtig om de zon te zien ondergaan wanneer je hier in het zalig hete water zit. Dit adres is het beste wat wij in Mexico gehad hebben en zelfs één van de betere ooit! Een echte aanrader!!!!!
We duiken het zwembad in, gaan uiteraard in de jacuzzi en daarna gaan we eten. De b&b ligt aan een gravelweg en vlak naast een mooie cenote. Hier staan verder geen hotels, enkel een paar schandalig grote villas van steenrijke Amerikanen maar toch is de ligging ideaal. Je hebt de zee, de natuur, de cenote en in dezelfde straat is er een klein winkeltje, een pizzeria en een restaurant met terras aan het strand. Het eten is matig en de bediening nog matiger, we worden vriendelijk verzocht om na het eten ons drinken uit te drinken en te vertrekken. Blijkbaar heeft de uitbater een lange zware dag achter de rug.
Het ontbijt i Mexico is, op een enkele uitzondering na, nog niks speciaals geweest maar dat is zonder Diane gerekend. Op het afgesproken uur( dat je zelf bepaalt) komt ze op de proppen met vers fruitsap, yoghurt en koffie. We zitten op het terras buiten en genieten ervan. Na het voorgerecht komen er verschillende soorten zelf gebakken pannenkoeken op tafel. Elke pannenkoek heeft een andere, superlekkere vulling! Banaan, aardbeien, zure room,
.voor elk wat wils en wanneer ze dan ook nog aankomt met lekkere speklapjes weten we dat dit verblijf een aanslag op onze lijn wordt, en dan moeten we hierna nog drie dagen all-in doen! We blijven lekker zitten en maken een aangename babbel met onze gastvrouw/heer. Phil vraagt ons om een uur of tien deze avond even op zijn deur te komen kloppen want hij heeft nog een kleine verassing voor ons. We gaan schildpadden kijken
.. we stellen verder geen vragen en vertrekken naar de ruines van Tulum.
De vindtplaats en ruïne ligt ongeveer 4km van Tulum dorp en dateert van rond 1200 n chr. Wanneer je Palenque en Chitzen Itza gezien hebt is deze ruïne eigenlijk een niemendalletje maar de ligging maakt alles goed. De ruïne ligt op een rotswand boven de azuurblauwe Caribische zee. En wanneer ik zeg azuurblauw dan bedoel ik
. Zelden blauw zo azuur gezien! J De mooi aangelegde tuinen en wandelpaden waar tientallen leguanen rondlopen, de ruïne en vooral het schitterende water maken van deze uitstap een absolute must. Eén gouden tip: neem voldoende water mee want het is hier snikheet!!!
Na de ruïne rijden we naar Tulum playa. Tulum playa is gewoon de hotel- en strandzone zoals we ze gezien hebben in Cancun. Toen Cancun, vroeger een rustig vissersdorp, werd overspoeld door toeristen begon de wildgroei van luxeressorts. Toen Cancun vol zat was Playa Del Carmen aan de beurt. PDC is nu ook razend druk en dus beginnen de, voornamelijk Amerikaanse investeerders, hun blikken te werpen op Tulum. Ook hier is het water en het strand van een onaardse schoonheid en zoals we merken zijn de grote ressorts klaar om de duizenden toeristen te ontvangen. De hotelzone is niks meer dan een lange smalle weg waar je het ene ressort naast het andere hebt, onderbroken door een bar, café of restaurant. Het strand en het water zie je niet want alles is al omheind terwijl dit eigenlijk verboden is. Je kan uiteraard je wagen parkeren en in één van de hotels of bars iets gaan drinken waarmee je automatisch toegang tot zee en strand hebt. Het strand is wit, de zee blauw en het bier en de cocktails zijn lekker!
We bezoeken daarna nog even Tulum centrum waar niets te zien is. Enkele onbenullige winkeltjes, enkele internetcafés en enkele leuke restaurants waar we alweer lekker eten.
Om 22.00u gaan we Phil roepen en, terwijl we dachten dat we op excursie gingen, steken we gewapend met een kleine zaklamp gewoon de straat over. Op het strand zoekt Phil ongeveer twee minuten tot hij ons op een bewegend voorwerp wijst dat langzaam uit de zee komt. Het blijkt een zeeschildpad te zijn die op het strand haar eieren komt leggen. Pas nu zien we de enorme putten die overal op dit deel van het strand zijn. Blijkbaar zijn die gegraven door de schildpadden om hun eieren te komen werpen en nu is de gepaste werp-periode
We plaatsen ons iets verder naar achter zodat het dier geen last van ons heeft en bekijken met verbazing de werkzaamheden van de schildpad. In het donker en alleen op dit verlaten strand zien we bij het licht van de volle maan hoe het dier meer dan een uur zand opgooit en wroet en wringt in de enorme put dat hij heeft uitgekozen. Phil zegt ons stil te blijven tot de eieren geworpen zijn maar wanneer het dier meer dan een uur later uit de put kruipt mogen we een stapje dichter zetten.
Het dier heeft zijn eieren gelegd en is op de terugweg naar zee. Stap voor stap komen we dichterbij en zijn enorm onder de indruk van de grote van dit dier. De schildpad zelf heeft niet de minste last van ons en sleept zichzelf kalm richting Caribische zee. Ondertussen zijn we het dier zo dicht genaderd dat we het zouden kunnen aanraken. Het zwemmen met walvishaaien, verpleegsterhaaien en roggen was speciaal maar deze onverwachte gebeurtenis moet hier, wat mij betreft, niet voor onder doen.
Phil gaat terug naar huis en wij blijven nog even zodat we later nog een dier volop zand uit een put zien gooien waarna enige tijd later een ander soort schilpad zich gewillig laat bewonderen. Onnodig te zeggen dat Largo dit prachtig vond en ook wij waren in de wolken van deze, niet geplande, belevenis. Het dichtbij naderen en het moment dat het dier terug onder water verdwijnt blijf nog lang nazinderen. Het zijn deze dingen die een reis door Mexico onvergetelijk maken, meer dan de luxe ressorts, hotels en bars!
De dag erna praten we uiteraard met Phil over onze belevenissen bij alweer een uitzonderlijk lekker en uitgebreid ontbijt. Deze keer is er na het fruit, de yoghurt en de koffie een Mexicaanse omelet. Zeer lekker!
We vertrekken naar Akumal wat slechts een 15min rijden is. Akumal is bekend om zijn prachtige baai die afgesloten wordt door een koraalrif. Ongelooflijk maar waar: de toegang is hier gratis! We krijgen eerst een videofilmpje te zien over het behoud van het koraal en daarna kunnen we vrij rondlopen en zwemmen en snorkelen. Het water is alweer zeer helder en wanneer we net in het water zitten doet Anouck me teken om tot bij haar te komen. Onder ons zwemt een reuzenschildpad die rustig de planten en het gras van de bodem graast. We hangen zeker een kwartier boven het dier dat niet de minste aanstoot neemt aan onze aanwezigheid. Blijkbaar hebben we veel geluk want later zien we enkel nog een paar vissen tijdens deze snorkeltrip.
Na de middag gaan we naar Playa Del Carmen. PDC is een gezellig dorp maar word overspoeld door massas toeristen. In de namiddag is het hier nog gezellig en niet overdreven druk. We wandelen rond, bekijken de vele winkels, juweliers, bars en restaurants en eten een zeer matige maaltijd. De sfeer doet hier al een stuk kunstiger aan en ook het soort toeristen dat hier rondloopt hebben we al sinds Cancun niet meer gezien. Vrouwen lopen opgemaakt en behangen met juwelen door de straten terwijl de heren met hun zonnebrillen en moderne haarcoupes stoer rondkijken. Ook komen we de eerste keer tijdens deze reis zeer vuile toiletten tegen, uitgerekend hier! De verkopers roepen allemaal om het hardst om hun waren te verkopen en ook de eerste bedelaars doen hun intrede. PDC is leuk om eens te bezoeken maar voor ons was één dag (eigenlijk een halve dag) genoeg!
De kilometers terug naar Tulum lijken in het donker een stuk langer dan daarnet maar we komen ongedeerd aan, net op tijd voor een groot onweer losbarst. Schilpadden kijken zit er door de duisternis en het rotweer vanavond niet in. Spijtig!
Playa Del Carmen
Vanmorgen opgestaan met een beetje een speciaal gevoel. Het ontbijt was weer super maar toch smaakte het iets minder als de vorige. Niet alleen moeten we vandaag deze geweldige B&B met zijn vriendelijke gastheer/vrouw verlaten maar ook beginnen we al aan onze laatste etappe van deze reis. We hebben nog 3 dagen PDC te goed. We verblijven deze laatste drie dagen in een all-in ressort: het Occidental X-caret! Het hotel hoort bij het bekende themapark x-caret wat we vandaag (om Largo een plezier te doen) gaan bezoeken.
We nemen afscheid van Diane en Phil en rijden in een 40min naar het themapark. De veel te dure kaartjes hebben we reeds gekocht bij de ruines van Tulum (186USD) dus we zijn snel binnen in het park. We wandelen het park binnen en genieten van de mooie natuur. Eén van de eerste attracties die we tegenkomen is een boottocht die er zeer leuk uitziet in de brochure. In werkelijkheid is hij saai en zeer kort.
De attractie waarvoor ik zelf wilde komen is de fameuze rivier waarin je kan snorkelen tussen rotsen en mangroves en waar je verschillende vissen in het kristalhelder water kan zien. Zo ziet het er in de brochure toch uit! In werkelijkheid moet je met een veel te grote zwemvest beginnen aan een worstelwedstrijd want je gaat te water samen met ongeveer 150 andere mensen. Iedereen word bevangen door het ijskoude water dus spartelen we allemaal dat het een lieve lust is. Ik krijg ongeveer alles op mijn kop van voeten, benen, handen en nog andere lichaamsdelen van mijn mede snorkelaars behalve mijn snorkel. Wanneer we uiteindelijk wat verder zijn en alles iets rustiger is geworden zet ik eindelijk mijn snorkel op om te merken dat er niks in het water te zien is. De tocht is lang en ondanks de mooie omgeving is ook dit een teleurstelling.
De restaurants in dit park zijn duur, de lagune en het strand zijn mooi maar dat zijn ze overal in Mexico en daarvoor hoef je geen dure entree te betalen. Wil je duiken met een speciaal pak of zwemmen met dolfijnen moet je nog een flink pak bij betalen. Voor het zwemmen met de dolfijnen word 55USD/pp gevraagd. We zien de toeristen allemaal samen in het water liggen bij enkele dolfijnen en zijn blij dat we dit niet meer hoeven te doen. Voor 55USD heb je een volledige dagexcursie inclusief snorkeltrips en lunch!
We wandelen verder en zelfs Largo krijgt het gevoel dat dit een tegenvaller is. Een kind dat een thema(pret)park niet leuk vindt??? Het zegt genoeg. Alles is ongelooflijk fake. In de vlindertuin is een waterval waar mensen zich verdringen om een foto te nemen en iets verder is er zelfs een kopie van de zocalo van Merida en ook daar maken de fototoestellen en cameras overuren. Eigen lijk moet je niet rondtrekken om met fotos van Mexico naar huis te gaan.
We gaan nog in de grote toren die bovenaan draait zodat we een mooi uitzicht hebben op de omgeving en zelfs het eiland Cozumel kunnen zien en veel vroeger dan verwacht verlaten we het park en rijden de 5min naar ons hotel.
De receptie is enorm en de rest van het hotel blijkt dit ook te zijn. In het hotel is zelfs een rivier, die begint binnen naast de receptie, waar je de boot kan nemen naar het themapark. De zwembaden zijn groot, mooi en er zijn er vooral veel. De kamers zijn mooi en de verschillenden restaurants zien er dik in orde uit. Ik ga alvast op zoek naar de poolbar J (de Cuba-libre, whiskycola, pinacolada en wodka-rum zijn hier lekker)
De volgende dagen gebeurt er veel maar weinig waar we over kunnen schrijven: we rusten, drinken een cocktail, zwemmen, lezen, drinken een cocktail, zwemmen nog wat en drinken een
en dit drie dagen lang!!!!
Cancun Amsterdam
Einde van een zeer mooie reis. We rijden de laatste rit terug naar waar we meer dan drie weken geleden vertrokken zijn. We lopen nog even rond in Cancun en leveren onze huurwagen in waarna we naar de luchthaven gebracht worden. De vlucht vertrekt op tijd en de dag erna staan we werkelijk te beven van de kou in ons eigen landje. Dit is weer even wennen! Mexico was stukken beter dan verwacht en is zeker één van de landen waarvan ik zeg: Hier kom ik ooit terug!!!!!
Hoogtepunten van de reis: -ISLA HOLBOX
-MERIDA
- San Cristobal De Las Casas
-Palenque
-Caye Caulker (Belize)
-Tulum
-Het lekkere Mexicaanse eten
30-08-2010, 00:00 geschreven door sammy tempels 
|
Mexico behoort tot Latijns Amerika. Het noorden grenst aan de Verenigde Staten van Amerika. Ten zuiden ervan liggen Guatemala en Belize. Op de hoogvlakte - het meest centrale deel van het land - wonen de meeste mensen. Hier ligt ook de hoofdstad, Mexico-Stad. De hoogvlakte ligt tussen de Sierra Madre Occidental en de Sierra Madre Oriental, twee gebergten die ten zuiden van de hoogvlakte samenkomen in een vulkanisch gebied. Een groot deel van het noorden is woestijngebied. Ten westen van het gebergte is het land gecultiveerd, hier vind je grote landbouwbedrijven. Aan de kusten van Mexico liggen lange witte stranden. Mexico is een land van tegenstellingen. In het noorden proef je de koloniale sfeer, uit de tijd dat de Spanjaarden vonden dat ze het voor het zeggen hadden. In het zuiden wonen veel indianen, de oorspronkelijke bewoners van het land. Mexico is een van de meest geïndustrialiseerde Derde Wereld-landen, maar de indianen leven in armoede. Je kunt in Mexico veel zien van alle volken die er door de eeuwen heen geleefd hebben. De Maya's, Azteken, Tolteken, Zapoteken en Spanjaarden hebben tempels, piramides, steden en tradities achtergelaten. 
Cozumel is een geliefd duikgebied met afwisselend duikwater. Je zwemt hier in helder water en naast de riffen kun je ook duiken in de Cenotes. Cenotes zijn kalksteengrotten die in de loop der jaren uit de rotsen zijn gesleten door regenwater en nu helemaal vol met regenwater staan. Het duiken heeft een bizarre sfeer als je zo tussen de druipsteenformaties doorzwemt. Cozumel is een chique westerse toeristenplaats geworden en het nachtleven is een energieke bedoening.
Het wegennet van Mexico is redelijk, dus rondreizen per bus of (huur-)auto is prima mogelijk. De bewegwijzering is echter niet zo duidelijk. Verder is het land bergachtig, dus in één dag kun je niet al te grote afstanden afleggen. Er zijn diverse mooie routes, door jungles en langs indianendorpen, eeuwenoude ruïnes, historische steden, vulkanen en eindeloos lege witte stranden.
Dit schiereiland is bekend om de vele resten van de oude Maya-cultuur, zoals Chichen Itza. Daarnaast leent de Caribische kust zich heel goed voor zwemmen en duiken. De bekendste vakantiebestemming is Cancun, een mondaine badplaats. Maar als je wilt kun je de grote stroom toeristen ook mijden door in de kleinere plaatsjes te verblijven zoals Tulum of Playa del Carmen. In Playa del Carmen lijkt de tijd stil te hebben gestaan. Hier is siësta nog echt siësta en liggen bootjes te drogen op het zand van het palmrijke strand, terwijl de lokale bevolking en de buitenlandse gasten urenlang gezellig in één van de strandcafeetjes bijkletsen. De 'Walkaway' met de vele winkeltjes, restaurants en typisch Mexicaanse uitgaansgelegenheden is het trefpunt van vakantievierders. Daarnaast zijn er nog tal van lokale restaurantjes en terrasjes die door het dorp verspreid liggen. Cultuurliefhebbers vinden de Maya-ruïnes van Tulum en Coba op bereikbare afstand, en duik-, snorkel- en visliefhebbers zullen zich hier uitstekend thuis voelen. Vanuit de haven vertrekt de ferry regelmatig naar het paradijselijke eiland Cozumel. In het koloniale Mérida vind je nog steeds markten, pleinen en sfeervolle restaurantjes. Ook de ruïnes van Uxmal en het vissersdorpje Progresso zijn het bezoeken waard. Heb je gewoon zin in Mexicaans luieren, dan kun je dat zonder schaamte doen, want het hangmattendorpje Tixkokob is een aanrader.
