REISVERSLAG VIETNAM 2008 van Sammy(34), Anouck(36) en Largo (9)

Vorig jaar hebben we in Namibie de smaak van het rondreizen pas echt te pakken gekregen. Omdat ik zelf niet van grote groepen hou en we reizen met een kind ga we liever een beetje alleen op rondreis. Om toch enkele zekerheden te hebben laten we graag bepaalde uitstappen en hotels op voorhand vastleggen. Zo kwamen we terecht bij de Nederlandse reisorganisatie Vietnam-online, onderdeel van Riksja. Deze organisatie bied reizen aan op maat, individueel terwijl zij samen met jou veel op voorhand regelen. Je hebt inspraak in de uitstappen, hotels en manier van verplaatsen zodat je alles op eigen tempo kan doen en je alleen datgene gaat bekijken wat je echt wil zien. Dit is ons goed bevallen, alles was in orde en ik kan het iedereen aanraden die op deze manier wil reizen. Hieronder ga ik een poging doen om een goede beschrijving te geven van onze drie weken door Vietnam.

Zondag 04/08/2008   Vertrek vanuit Amsterdam

Om 7u loopt de wekker maar natuurlijk lig ik al eventjes wakker. We maken ons klaar en vertrekken met de wagen richting Schiphol. Het is een rit van iets meer dan 2u maar dat kan geen kwaad, we zijn ruim op tijd vertrokken en onze plaatsje op de parking is lang op voorhand geregeld. Je kan op Schiphol voordelig lang-parkeren op parking P3 en dit door gewoon op voorhand te boeken via internet (100€ voor 3 weken). De rit verloopt zonder problemen en we staan dan ook vlug in de vertrekhal. De vlucht vertrekt op tijd. We vliegen in ongeveer 14u via Hong Kong naar Hanoi in Vietnam.

Maandag 05/08/2008   Aankomst Hanoi

Na een lange reis komen we aan in Hanoi en gelukkig staat er een chauffeur van het hotel op ons te wachten. De eerste indrukken zijn overweldigend. Enorme drukte, en een zwoele, hete en vooral vochtige warmte. De rit van de luchthaven naar het hotel duurt ongeveer een half uurtje en onderweg krijgen we enkele typische Vietnamese taferelen te zien: de mensen op het veld met hun typerende conische hoeden op, en natuurlijk………….de ontelbare brommertjes op straat. Wanneer we aan ons hotel komen kijken we onze ogen uit. Het hotel is een klein, smal gebouw gelegen in de meest drukke buurt van Hanoi: het Old Quarter. Uitstappen is hier een levensgevaarlijke bezigheid en oversteken met zware rugzakken is vragen om problemen. Op één of andere manier lukt het ons toch en komen we in ons hotel. Binnen is het interieur typisch Vietnamees en de patroon verwelkomt ons zonder veel poespas. We mogen direct op onze kamer die eenvoudig maar proper is, meer dan goed genoeg voor ons. Beneden in ons hotel is de touroperator Queen Travel (zelfde naam als het hotel) en dit is één van de betere organisaties in Hanoi om uw excursies en vliegtickets te boeken. Vietnamonline heeft hier ook onze excursies geboekt dus we zitten handig dicht bij de bron. We bekomen even van de reis en gaan dan de stad verkennen. Buiten razen de brommers vervaarlijk dicht tegen ons voorbij maar het went snel en we wandelen onvervaard door de straten van het Old Quarter. Overal zijn er winkeltjes, en natuurlijk de typische kleine gaarkeukens waar je voor weinig geld een simpele maar goed maaltijd kan gebruiken. Mensen zitten op straat te eten op kleine plastic stoeltjes, meestal noedels, noedelsoep of een andere vorm van dit gerecht. We drinken iets in de bar waar ze naast het plaatselijke Tiger Beer ook Stella, Leffe en zelfs Hoegaarden hebben. Terug op straat mag largo ondervinden hoe zwaar de typische Vietnamese manden wegen waarmee de vrouwen hier op de schouders lopen. De manden hangen aan een stok die op de schouders wordt voort gedragen. De inhoud varieert van bananen en ander soort fruit tot de meest onmogelijke dingen. We eten in een restaurant dat ons is aangeraden: de 69 in de Ma May street. Heerlijke 69 soep vol scampi’s en andere lekkere dingen. Daarna vis bereid op typisch Hanoi’se wijze met noedels en rijst en dit alles voor de prijs van ci 8€/pp incl drank. De reis is goed begonnen en nu slapen maar.

Dinsdag 06/08/2008    Hanoi

Vandaag de eerste echte dag van de reis. Na het simpele maar goed ontbijt verlaten we het hotel en nemen een taxi naar het mausoleum van Ho Chi Mingh, de grote Vietnamese leider. De Vietnamezen dragen hun leider op handen en het is dan ook een beetje raar dat hij hier in dit mausoleum in Hanoi ligt want de grote leider had gevraagd om zijn as te bewaren op de drie grote bergen in Vietnam in het noorden, het centrum en het zuiden van het land. De leiders van de communistische partij beslisten er echter anders over en nu ligt hij hier in een grote, vierkanten stenen bunker. Het gebalsemde lichaam is elke dag te bekijken van 7.30u tot 10.30u (kom ruim op tijd) behalve in de maanden oktober en november want dan wordt het gebalsemde lichaam opnieuw behandeld. Vanaf het grote grasplein voor het mausoleum, waarop een groot aantal vrouwen met de typische conische hoed aan het werk zijn, zie je de menigte toeristen al geduldig in lange rijen staan en wachten tot ze één voor één binnen mogen. Elke groep wordt vergezeld door een bewaker en het is verboden foto’s te maken (je moet alle bagage incl camera afgeven) en je mag niet praten of blijven stilstaan. We hebben een uur staan wachten in een onmogelijke hitte om daarna ongeveer een minuut in het mausoleum te zijn maar toch was dit zeer de moeite. Het respect en de eerbied die de Vietnamezen hun vroegere leider toedienen maakt indruk. Ho Chi Mingh zelf ligt vredig in een glazen kist tussen 4 wachters en geeft een ietwat oranje kleurtje. Na het bezoek kan je je bagage terug gaan ophalen en een kijkje nemen in het vlakbij gelegen museum. Naast foto’s en standbeelden van de grote leider kan je hier oorlogsfoto’s en documenten bekijken maar het interieur komt een beetje kitscherig en potsierlijk over. Beneden kan je dan iets drinken en even verfrissen. Het museum is open van 8u tot 11.00u en van 13.30u tot 16.00u. Naast het museum bekijken we de pagode met één pilaar die gelegen is in een mooie vijver vol lotusbloemen.

Wanneer we buiten wandelen nemen we een typisch Vietnamees vervoermiddel: de fietsriksja. Deze fietsen met een kar ervoor zie je overal rondrijden en is een leuke manier om de stad te verkennen (voor diegene die niet moet trappen toch), zeker als het zo warm is maar je moet wel op voorhand een duidelijke prijs afspreken. We rijden een tijdje rond en laten ons afzetten aan het westelijke meer. Hier vinden we een lokale markt en dat is altijd één van de leukste dingen om te doen in een vreemd land. Varkenskoppen, darmen, ogen, alle soorten vlees en ingewanden liggen er rustig tussen vis, padden ,slakken en andere lekkernijen, dit bij een temperatuur van ongeveer 34 graden! De geur is altijd doordringend op dit soort markten maar je bent er wel echt tussen de plaatselijke bevolking. Later wandelen we rond het meer en stoppen bij enkele jonge Vietnamezen die staan te vissen. Met een gewone houten stok en een haak vissen ze in het meer. Wanneer ze een grote vis hebben verdwijnt die in een plastic zak waarna één van de restauranthouders uit de buurt ze komt ophalen. Het rare was dat er heel veel stekelbaars werd bovengehaald. Bij ons worden die beesten meestal terug in het water gegooid maar niet in Vietnam. Hier kloppen ze die beesten enkele keren met hun kop tegen de stenen waarna ze achteloos op de straat worden gegooid. Raar zicht een straat vol vis, de katten hier hebben zeker geen honger. Wanneer we verder wandelen zien we 2 kleine jonge hondjes in een wel heel verdacht klein hokje zitten. De eigenaar is niet te zien maar ze zitten buiten vlak voor een guur en obscuur uitziend restaurant. Zijn deze honden huisdieren of…………….? We willen het niet weten en wandelen verder. We eten weer in de 69 en gaan daarna naar het Hoan Kiem meer. We bekijken de schilpaddenpagode, zien de brug van de rijzende zon en bezoeken de Den Ngoc tempel. Buiten aan de tempel zitten oude manen luidruchtig een Vietnamese variant van schaken of dammen te spelen. We gaan tickets kopen voor het waterpoppentheater en ondanks dat je overal hoort en leest dat je niet moet reserveren zijn alle voorstellingen uitverkocht. Meer zelfs: de eerste twee dagen zijn er geen plaatsen meer. We kopen dan maar kaartjes voor volgende week.

Woensdag 07/08/2008   Cruise door Halong Bay

Vandaag moet een eerste hoogtepunt van de reis worden. We gaan naar Halong bay en blijven daar een nachtje slapen. Halong Bay is wereldberoemd geworden door de film “Indochine”. De baai staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Bergen in alle vormen en formaten steken hier boven de zee uit. Het groene water, het bergmassief dat als het ware uit de zee steekt en de (relatieve) rust zorgen, ondanks de massa toeristen, voor een rustige en ingetogen sfeer.

Wanneer het busje ons komt ophalen om naar de baai de rijden maken we kennis met twee toffe Nederlanders (echt waar ze bestaan!). Peter en David gaan mee en we beginnen aan onze rit van ci. 3u naar de baai. Onderweg is duidelijk dat Vietnam een mooi land is op gebied van natuur maar dat langs de grote wegen niks te zien is. Ik krijg de indruk dat de mensen hier zoveel van het toerisme verwachten, het land is pas ongeveer 10 jaar geleden geopend voor westerlingen, dat iedereen er een eigen zaakje voor begonnen is. Overal zie je hetzelfde winkeltje met dezelfde dingen erin. Meestal een rek of koelkast met een paar blikjes of flesjes drank erin. De mensen zelf zitten er gelaten bij of hangen in hun hangmat.

Wanneer we aan de haven waar de boten op ons liggen wachten aankomen neemt de kapitein onze pasporten mee ter controle en even later varen we met een kleine boot naar de grote boot waar we twee dagen op zullen verblijven. We hadden wel een proper ding verwacht maar als we aan boord komen kijken we toch even onze ogen uit. Mooi gedekte tafels, wijnglazen op tafel en vooral…….stralend weer. Ook de kajuiten waar we deze nacht gaan slapen zijn dik in orde. We trekken vlug andere kleren aan en gaan boven op het dek in de zon liggen. Dit hou ik een recordtijd vol: ongeveer 5min. Veel te warm dus weer naar beneden. Ondertussen zijn er nog 2 fransen en 2 russen bijgekomen, de bemanning is compleet dus we vertrekken. We worden binnen geroepen om aan tafel te gaan en dan begint het feestmaal: krab, tijgergarnalen, vis, inktvis, een soort oesters,…..noem maar op. Veel te veel om op te noemen.

Na het voortreffelijke maal meert de boot aan en gaan we met een kleine boot een enorme grot bezoeken. De Sung Sot grot is één van de drukst bezochte grotten (60cent inkom). De grot zelf is volledig ingericht en de verschillende gekleurde lampen nemen alle schoonheid weg. Het mooiste aan deze grot is het uitkijktorentje waar je aan het eind van de wandeling uitkomt en vanwaar je een enorm mooi uitzicht hebt over Halong bay en de aangemeerde boten.

Wanneer we buiten komen regent het maar gelukkig niet lang en een uurtje later varen we alweer op het helder groene water richting een rots waarin onderaan een kleine doorgang is. Je vaart met een kleine boot letterlijk onder de berg. Eens je door het gat bent kom je in een onwerkelijke omgeving. We zijn langs alle kanten omringt door dichtbegroeide bergen. Het helder groene water, de prachtige, ingesloten omgeving en de stilte, als de toeristen even zwijgen tenminste, maken van deze plaats een topper!

Terug op de boot is het zwemmen geblazen en natuurlijk is Largo de eerste die van de rand van de boot in het warme, groene water springt. Ik spring er lenig, gezwind en galant achteraan (denk ik). Daarna weer eten (vis natuurlijk) en dan vissen. Ik hoop dat de visser voorraad heeft meegebracht want anders hebben we morgen honger. We vangen niks! Het enige dat voorbij onze dobber passeert is een enorme kwal (en het was niet één van die nederlanders). Na enkele whiskey’s is het snel tijd om te gaan slapen en wanneer ik buiten kijk is het een onwerkelijk zicht. De donkere baai, de schaduwen van de bergen en de kleine lichtjes van de boten die hier in de baai liggen.

Donderdag 08/08/2008   Halong Bay

Vandaag weinig te beleven want het is rotweer! Normaal zouden we een eiland gaan bezoeken en daarna kajakken maar niks van dit alles. De schipper blijft nog een uurtje afwachten maar beslist dan toch om terug naar de haven te keren. De eerste tyfoon van het jaar is op komst en uiteraard wordt er geen risico genomen. Terug naar de haven dus, de bus op en weer naar Hanoi. We nemen afscheid van onze Nederlandse vrienden en na een douche wandelen we weer door Hanoi. We wandelen weer langs het Hoan Kiem. Hoan kiem betekend teruggeven zwaard. Een legende uit de 15^e eeuw vertelt dat Le Loi, een arme visser, een magisch zwaard had gekregen van de heilige schildpad van het meer, om het koningrijk te verdedigen tegen de Ming aanvallers. Hij behaalde samen met het Vietnamese volk een hele reeks overwinningen en het zwaard deed geruime tijd dienst tegen de chinezen. Toen de keizer echter op een bepaalde dag langs het meer wandelde wipte het zwaard uit de schede en werd meegetrokken naar de bodem van het meer door een reuzenschildpad. Vreemd genoeg werd enkele jaren geleden een enorm schild van een gewonde schilpad uit het meer gehaald. De legende blijft dus voort leven…………

Vrijdag 09/08/2008   Hanoi & nachttrein naar Sapa

Iets langer geslapen want vanavond nemen we de nachttrein naar Sapa in het noorden. We lopen rond in een redelijk groot winkelcentrum en gaan daarna naar de Hoa Lo gevangenis. De fransen bouwden deze gevangenis eind 1800 maar ook Amerikaanse gevangenen hebben hier gezeten. Zij hebben de gevangenis zijn bijnaam Hanoi Hilton gegeven. De gevangenis was oorspronkelijk bedoeld als gevangenis voor politieke gevangen in de periode dat de fransen in Vietnam baas waren. Tijdens de oorlog met Amerika werden gevangengenomen Amerikaanse piloten hier opgesloten. Doordat de gevangenis in het centrum van Hanoi ligt dachten de Vietnamezen te kunnen ontsnappen aan de bombardementen door hier Amerikanen onder te brengen. Het is nog gelukt ook want Hanoi is één van de steden die betrekkelijk goed zijn weggekomen.

Men kan hier levensechte beelden zien die het leven in de gevangenis goed ten toon stellen. Je kan de originele, klein cellen bekijken en het meest morbide is wellicht de guillotine. Deze guillotine is laats gebruikt in 1953. De mand waar de hoofden in werden opgevangen staat er trouwens naast.

Na deze vrolijke en billenkletsende uitstap (was wel heel interessant hoor) hebben we honger en eten we in restaurant Golden Land. Lekker!

20.00u en we vertrekken met het busje naar het station waar we de nachttrein naar Sapa nemen. We reizen samen met 6 andere Belgen, maken even kennis en al vlug zijn we aan het station. De 6 andere mogen onmiddellijk op de trein en wij……………moeten wachten. Blijkt dat de kerel van de touroperator onze tickets is vergeten. De man breekt het record op de 100m en spurt naar buiten om terug naar het bureau onze tickets te gaan ophalen. Wij zitten rustig en kalm te wachten maar als hij terug is zijn al mijn nagels afgebeten. Hij is echter nog ruim op tijd en daar gaan we dan. De coupé’s van de trein zijn niet al te proper en redelijk klein maar hé…dat geeft niks want er staan 4 bedden en wij zijn maar met 3. we hopen dat het laatste bed vrij blijft zodat we met ons gezin alleen liggen. De andere 6 belgen zijn we ondertussen kwijt maar uiteindelijk vertrekt de trein en wij zitten erop.

De controleur komt even kijken, spreekt geen woord Engels en sluit de deur terug. Even later komt er een oudere Chinese dame binnen, kruipt op het bed boven me en draait zich om. We liggen dus toch niet alleen. 10min later begint de Chinese te roepen in haar gsm. Ze staat op, gaat buiten, komt terug en kruipt weer in bed. 1min. Later gaat de deur open en kruipt er nog een Chinese in datzelfde minibed. Wanneer ik diep inadem komt mijn buik voorbij de rand van het bed en zij liggen daar met twee in! Ik vind 5 personen in dit hondenhok iets te veel van het goeie en besluit de vriendelijke controleur even te roepen. Ik denk dat die mens vriendelijk was, mijn Vietnamees is niet zo goed, maar de Chinese die laatst is bijgekomen is dat zeker niet. Met veel misprijzen en handgebaren verdwijnt ze terug uit onze coupé. Eindelijk rust? Nee! Er wordt weer aan onze deur gerammeld en er staan ineens 3 Vietnamezen voor de deur. Jan Thijs riep het al: KOM ER BIJ!!!!! Het is hier precies opendeurdag. Het Vietnamese koppel heeft een klein kindje bij en staat ineens met tickets te zwaaien. De oude Chinese veert recht, pakt haar schoenen en verdwijnt. Bleek dat de vriendelijke controleur ons overgebleven bed onder den toog verkocht had. De vrouw en het kind kruipen in bed, de man verdwijnt en wij gaan slapen. Morgen zijn we op het hoogtepunt van onze reis Sapa! (dachten we toen nog………..)

Zaterdag 10/08/2008  overstroming & evacuatie Vietnamees leger

Om 2.30u worden we wakker gemaakt met de mededeling dat de trein niet meer verder kan. Ik lag goed te slapen en had niet eens gemerkt dat de trein al gestopt was en het is dan ook met een dwaas hoofd dat ik op onderzoek uit ga. Op 5u tijd heeft de controleur nog altijd geen Engels geleerd dus veel meer dan dat de trein stilstaat kom ik niet te weten. Uiteindelijk komt er iets uit dat lijkt op minibus. We vragen verder en hij bevestigd dat er een minibus in het station staat. We kijken buiten en merken dat we inderdaad ergens in één of ander boerengat zijn terechtgekomen maar geen idee waar we zijn. Het regent pijpenstelen als we alle drie met onze rugzakken op midden in de nacht naar het vermeende station stappen op zoek naar de minibus. In het gebouw wat voor een station moet doorgaan liggen drie mensen te slapen en zij weten niks van een minibus. We zien wel dat het dorp daarachter volledig blank en onder water staat en langzaam komen we tot het besef dat niet de trein in panne staat zoals we eerst dachten maar dat er wel eens een andere oorzaak zou kunnen zijn. We lopen terug naar de trein want van een minibus is geen sprake, kloppen op de gesloten deuren en kletsnat worden we uiteindelijk toch terug binnen gelaten. We gaan maar weer in onze bedden liggen en wachten af. Een uurtje later komen we via via te weten dat we blijven staan tot morgenvroeg en dan ofwel verder naar Sapa rijden ofwel terug naar Hanoi. De volgende morgen blijven we stilstaan en zitten maar wat voor ons uit te kijken als we zien dat de dorpsbewoners hun kostbaarste bezittingen in veiligheid brengen. Brommers en varkens worden op een geimproviseerd vlot gezet en naar hogere en drogere gebieden gebracht. Bij daglicht wordt de situatie pas echt duidelijk. Het dorp staat volledig onder water, mensen lopen tot aan hun borst in het bruin-gele water en brengen alles weg wat los staat. Ik begin te bellen en bij de touroperator zeggen ze nog altijd dat we moeten blijven zitten. Wat zouden we anders doen??? Ondertussen zijn de toiletten op de trein verstopt en kunnen we niet meer naar het toilet gaan. De wc’s lopen gewoon in het water op de sporen en wanneer je toch moet, moet je naar het toilet op het “station” gaan. De details over dat wc ga ik jullie besparen maar kakkerlakken…… een insectenliefhebber heeft hier een maand eten aan.

Om 15.00u begint het spoor naast ons over te stromen en zie je dat iedereen onrustig en ongemakkelijk begint te worden. De helikopters die ondertussen boven ons vliegen en de aangekomen Vietnamese soldaten geven ook niet echt een gerust gevoel. Om 16.00 krijgen we dan het bericht dat we de trein moeten verlaten en dat het leger de evacuatie heeft ingezet. De trein verlaten allemaal goed en wel maar waar naartoe? We hebben niet het flauwste benul waar we zitten. Weer bellen naar de touroperator en hij zegt ons dat we moeten uitstappen en wachten op die 6 andere Belgen van gisteravond die hier ook in één van de andere treinen zitten. We stappen uit en lopen met onze koffers op de rug door het smerige water waar ondertussen alle wc’s van twee treinen in uitgekomen zijn. Zelfs de eerder geziene kakkerlakken zijn al op de vlucht geslagen. De kleur en de geur van dit water zorgen ervoor dat je heel voorzichtig oversteekt want vallen is……ongezond!

We staan voor het gebouw en zien in het dorp de soldaten van het Vietnamese leger op kleine bootjes en vloten de mensen evacueren. Wij blijven rustig wachten want de andere Belgen zijn nog nergens te zien. Wanneer alle treinen leeg zijn staan wij nog braaf te wachten en dat was de grootste fout die we konden maken. In het begin verliep de evacuatie ordelijk en rustig maar nu het donker begint te worden raakt iedereen ongerust en een beetje in paniek. Ik vertrouw het zaakje niet meer en we besluiten om te vertrekken want het water loopt ondertussen al het station binnen. Anouck had dit trouwens al veel eerder voorgesteld maar ik wou weer niet luisteren natuurlijk. Wanneer we staan te wachten wordt er langs alle kanten voorbijgestoken. Mensen komen binnen en duwen iedereen opzij zodat zij vooraan in de rij bij de bootjes komen te staan. Een groep jonge Nederlanders staan te wachten en zij zien ons staan met ons zoontje braaf naast ons. Onder het principe vrouwen en kinderen eerst manen zij ons aan om voor te gaan. (alle respect voor deze groep jonge mensen!!!!) Wij weigeren eerst maar Largo begint nu toch echt een beetje ongerust te worden dus we gaan vooraan staan. Wanneer het volgende bootje er is begint de paniek. Het wordt donker en iedereen wil weg. Een soldaat ziet Largo staan (ik denk dat hij nog het enige kind was) en tilt hem op en zet hem in de boot. Nu is dat bootje niet veel meer dan een grote badkuip dus dat ding begint daar te wiebelen omdat iedereen daar tegelijk wil inspringen. Er wordt geduwd en getrokken, geroepen en getierd maar het ergste is dat Largo in die boot zit en wij niet! Wij weten zelfs niet waar de boot heen gaat. Nu wordt ik ook ongerust. De Ignace Crombé in mij wordt wakker en ik begin ook links en rechts te duwen en te trekken. Uiteindelijk slaag ik erin in de boot te springen, en de soldaat attent te maken op het feit dat de kleine zijn moeder nog aan de kant staat. Anouck wordt er nog ergens tussen gepropt en met 20 in een bootje van 10 (+rugzakken) duwen de soldaten ons het smerige water door. Het zicht is onwerkelijk. Een dorp volledig onder water, woningen die tot 1.5m onder water staan en mensen voor die woningen die rustig en soms zelfs lachend staan te kijken naar die rare toeristen in die boot.

Voorbij het dorp is het iets droger hoewel het nog altijd oude wijven regent. Nu is het omgekeerde een feit. Iedereen duwt en trekt om uit de boot te komen (ze weten niet wat ze willen). Het bootje wiebelt weer dat het een lieve lust is maar Anouck en Largo weten betrekkelijk droog aan de kant te komen. Ik zit nog in de boot en laat iedereen maar uitstappen. Een Frans meisje stapt uit, krijgt een duw valt bijna en kan mij nog net vastgrijpen. Wanneer we de sporen oversteken krijgen we weer duwen en hand in hand steken we de ondergelopen sporen over.

Voila deel 1 gelukt. Maar nu, hier staan we dan. We weten niet waar we zijn of waar we naartoe kunnen. We lopen verder kletsnat en vragen naar een hotel. In dit boerengat is één hotel en dat is natuurlijk al lang volzet. Een jonge Vietnamese komt naar ons en mompelt iets als hotel tegen ons. Blijkt dat zij ons aan een kamer kan helpen. We lopen met haar mee maar als we bij haar thuis komen blijkt dat we op de grond op een matje moeten slapen. Nu had ik altijd graag eens Peking-Express gedaan en bij mensen thuis geslapen maar doorweekt met strontwater en moe en dan nog met een kind erbij probeer ik eerst iets anders. Ik bel naar de touroperator, geef de Vietnamese de gsm en zij kan onze locatie doorgeven. Hij beloofd ons te komen ophalen en in het dorp ernaast een hotel te regelen. Even later stopt er een jeep die al een tijdje naar ons op zoek bleek te zijn, neemt ons mee en vertrekt. De man rijd de jungle in door straten die volledig onder water staan en stopt bij een volledig ondergelopen gebied. Hij stapt uit en gaat rechts een domein op. Blijkt dat we hier een familie moeten komen redden waarvan het huis en de grond volledig aan het wegstromen zijn. De mensen stappen rustig bij ons in de wagen en verontschuldigen zich zelfs een beetje voor het feit dat ze ons ten last zijn. Alle respect voor de Aziatische kalmte.

Uiteindelijk belanden we ergens god weet waar maar we zijn al blij dat het er droog is. Proper kunnen we niet zeggen want de lakens stinken, er liggen gebruikte condooms op de kamer. Onder mijn bed staan vieze sloeffen enz. maar hé we zijn toch op vakantie!

Na een douche (alweer water) gaan we iets te eten zoeken want dat is ondertussen ook bijna 24u geleden. We krijgen een ei met rijst en Anouck schubben en graten van wat ooit een vis was. We genieten van dit feestmaal en gaan dan maar slapen.

Zondag 10/08/2008   ergens tussen Hanoi & Sapa (we vermoeden in de buurt van Yén Bai)

Ondanks het ranzige geurtje dat uit de dekens en matras kwam hebben we goed geslapen. We staan op en merken dat we in een mooie omgeving zitten. Prachtige natuur, bomen waaruit je zo het sterfruit kan plukken. Het hotel moet vroeger heel mooi geweest zijn, er staan standbeelden in de tuin, er is een zwembad met water van een onbekende kleur en het hele gebouw heeft een ietwat Indische indruk. Het gebouw zelf is groot en mooi maar zoals alles hier in Vietnam heeft het vochtige klimaat en de constante regenval de muren aangetast zodat ze er nu flets en grauw uitzien. De Vietnamezen zelf liggen er niet wakker van en laten de boel vervallen.

Largo kan zich ondanks het rare kleurtje van het zwembadwater niet inhouden, ziet groen maar echt vuil is het niet, en springt in het zwembad. We kunnen hem niet natuurlijk niet alles ontzeggen het blijft een kind en bovendien weten we niet hoelang we hier vastzitten. Deze morgen hebben we gebeld en de mensen van het touragentschap hebben alvast komende nacht bij gereserveerd voor ons omdat er nog geen ontkomen aan is. Van een plaatselijke gids die Engels spreekt hebben we zelfs vernomen dat er nog meer water op komst is. Largo speelt verder en algauw komen er een paar gestrande Chinese mensen bij. We raken aan de praat, de moeder geeft les aan de universiteit in China, en het valt ons op hoe weinig mensen Belgie kennen, zelfs mensen die gestudeerd hebben moeten we uitleggen dat ons land in Europa ligt tussen Duitsland en Frankrijk (ofwel denken ze dat Belgie de hoofdstad van Brussel is).

Na het sobere middagmaal gaan we even rusten en krijg ik telefoon. We moeten onmiddellijk inpakken en gaan proberen ontsnappen want er is nog veel meer water op komst. Daar gaan we weer. We worden opgehaald met een busje en daarin zitten de 6 Belgen van de vorige dagen. Wat was er nu gebeurt? De touroperator wist niks van het feit dat onze treintickets eerst vergeten waren en dacht dat wij allemaal samen op dezelfde trein zaten. Daarom had hij aan één persoon de gegevens van het hotel doorgegeven. Deze mensen zaten dus in een andere trein en waren al uren eerder langs de achterkant geëvacueerd! Wij hebben dus alle moeite en al die uren in de gietende regen staan wachten terwijl zij al lang weg waren.

Gebrek aan communicatie dus……We vertrekken en onmiddellijk rijd de wagen door ondergelopen straten en modderwegen waarvan we denken dat we er nooit door komen. We stoppen tussen een rij gestrande vrachtwagens en bussen die midden in de modder staan. Een eind verder is een brug over de rivier ingestort en daar moeten wij over een noodbrug. De wagen kan dit natuurlijk niet dus we nemen onze rugzakken op en beginnen te lopen. Het valt weer op hoe rustig en gelaten de Vietnamezen blijven. De gestrande vrachtwagenchauffeurs liggen of hangen in een hangmat onder de vrachtwagen net boven het vieze slijk. We lopen over een paar planken die de noodbrug moeten voorstellen en komen aan een helling waarvan de modder blijft benedenstromen. Hier moeten wij dus naar boven. De chauffeur van de wagen is natuurlijk achtergebleven en hij was de enige die een beetje Engels sprak. We begrijpen dat we naar boven moeten maar weten niet hoever in deze glibberige modderige troep. De Vietnamezen ruiken een zaakje en onmiddellijk staan er mannen met een brommertje klaar om ons naar boven door de smurrie te brengen. We kruipen met onze rugzakken achterop een brommer (ook Largo) en vertrekken. Het is een roteind en we zijn blij dat we deze klim niet te voet moesten doen.

Boven staan er 4 jonge gasten bij een busje dat er rijp voor de schroot uitziet en waaraan de wasdraad met kleren bevestigd is. Onder de camionet liggen twee kerels te sleutelen en te kloppen. Dit blijkt onze taxi naar Hanoi te zijn (rit van 5u). We discussiëren nog even over de prijs en uiteindelijk vertrekken we. Het eerste uur rijden we nog over ondergelopen en smerige wegen,we komen door dorpen waar alle elektriciteit weg is en waar alle huizen volledig onder staan maar we rijden wel door een ongelooflijke natuur. Het besef dat ik Sapa en de bergvolkeren niet zal zien komt nu zeker hard aan. Na een helse rit van bijna 5u waarbij de rijstijl van de jonge mannen……spannend te noemen is komen we terug in Hanoi. Wanneer we uiteindelijk terug in ons hotel zijn lees ik op internet dat er 97 mensen verdronken zijn, toeristen gewond en toeristen die in allerijl alle bagage en koffers hebben moeten achterlaten. Dan pas besef je hoe serieus het eigenlijk allemaal was.

Maandag 11/08/2008   Hanoi

Na de vorige dagen even de toerist uithangen en een stukje eten, drinken en wandelen door de stad die we eigenlijk ondertussen toch al gezien hebben. We slenteren naar het Westelijke meer, bekijken de vissers, drinken op een boot enz.

Later bezoeken we de Tran Quoc-pagode en dit blijkt één van de mooiste pagodes te zijn die ik ooit gezien heb. De pagode ligt op een soort schiereilandje in het meer en is de oudste van Hanoi. Zij wordt “verdediging van het vaderland” genoemd en is zeer populair bij de Vietnamezen. De verzorgde zalen en de mooie vijver met lotusbloemen geven een prachtig zicht, vooral bij zonsondergang. In de hoofdzaal staat een grote zuil waarop Boeddha’s traditioneel boven elkaar zijn opgesteld. Aan weerskanten de beelden van het goed en kwaad. Links is de leeszaal en in het midden van een kleine binnenplaats zien we miniberglandschap met bonsais. Achteraan kan je nog een paar graven bekijk.

Het valt ons op dat dit eigenlijk een mooi geloof is. Mensen komen de pagode binnen, bidden enkele minuten (je kiest zelf hoelang en hoeveel) geven een kleine donatie en zijn weer weg. De vrijheid is veel groter als in ons christelijk geloof waar je op vastgelegde tijdstippen de kerkdienst moet bijwonen en dit voor tenminste een uur. ‘S avonds eten we een laatste maal in favoriete restaurant de 69. Ik zal die soep missen!

Dinsdag 12/08/2008  excursie naar Kenh Ga

Vandaag een ongeplande en gratis excursie. Queen travel wou om ons doorgemaakte leed te verzachten van de voorgaande verloren dagen ons een gratis excursie aanbieden. We gaan het drijvende dorp Kenh Ga bezoeken. We hebben voor alle zekerheid een excursie met een boot gekozen, laat het nu maar regenen wij kunnen ertegen!

We rijden een paar uur met de bus naar de Ninh Binh provincie en komen in een streek met adembenemende natuur. Grote karst-rotsen aan de horizon en daartussen kleine riviertjes en groene bergen. We stoppen aan een tempel en in de vijver ervoor liggen twee waterbuffels te…….waterbuffelen zeker.

De tempel is mooi maar na de pagode van Hanoi is deze toch van een mindere schoonheid. De vijver met lotusbloemen is zoals altijd weer goed voor enkele foto’s. We rijden verder en onze gids begint zelf een boel foto’s te nemen. We vragen uitleg en komen bij een heuvel waarop enkele enorme pagodes en tempels gebouwd worden. Eén of andere rijke Aziaat heeft deze laten bouwen en in één van de tempels staat een beeld dat onze gids ons echt wil laten zien.

Na een steile klim over hobbelige en wegen( de site is nog in aanbouw dus….) komen we zuchtend en puffend bij de middelste pagode. Binnenin staat de grootste Boeddha van Zuid-Oost Azie! Meer dan 100TON weegt deze vrolijke jongen en ronddom is het al bladgoud wat blinkt. Blijkt dat de rijke eigenaar van dit project dit allemaal laten bouwen heeft om de goden gunstig te stemmen zodat ze zijn vrouw die aan een ernstige ziekte lijd weer beter laten worden.

Wanneer we nog hoger klimmen komen we in de laatste pagode vanwaar we een ongelooflijk uitzicht hebben op het omliggende landschap. Binnen is het eigenlijk een beetje beschamend. Hier staan nog drie, weliswaar kleinere Boeddha beelden die het verleden, heden en toekomst voorstellen. Uiteraard ook al bladgoud erachter. De zaal zelf is volledig ronddom bekleed met hout waar overal nissen in gemaakt zijn zodat later de volledig omtrek van de pagode kan volgestouwd worden met beelden. Te veel en het geeft dan ook een kitscherige indruk. Wanneer je beneden in de vallei de woningen van de werkmannen bekijkt die dit allemaal moeten bouwen is het verschil immens groot.

We rijden met onze gids even verloren, gaan eten en uiteindelijk komen we dan toch aan de Hoang Long rivier waarna we met een kleine boot naar het drijvende vissersdorp Kenh Ga varen.

In dit dorp met drijvende huizen leven ongeveer 1500 mensen die vooral leven van visvangst en het ontginnen van stenen die ze verkopen aan cementfabrieken. Het mooiste zijn de roeiers van dit dorp die hun boten voortbewegen met hun voeten aan de roeispanen. Oude mensen zitten voor hun deur die vlakbij het water uitkomt. Kinderen zwemmen in de rivier en mensen vissen, eten of slapen op kleine bootjes.

Bij terugkomst aan wal haalt een oude vrouw haar netten binnen en toont trots haar vangst aan de kinderen in onze groep (de 6 andere Belgen zijn er ook bij). Largo kijkt en neemt een krab in zijn handen maar wanneer de andere kinderen dit doen krijgen ze onder hun voeten van de ouders die dit vies vinden. De kinderen moeten onmiddellijk de handen ontsmetten en ook de oude vrouw heeft in de gaten wat er aan de hand is en kijkt enigszins beledigd. Wanneer je vies bent van iets dat rechtstreeks uit het water komt en van onschatbare waarde is voor de mensen vraag ik me af of je wel klaar bent voor een reis naar een land als dit?

Bij terugkomst in Hanoi gaan we naar het waterpoppentheater. Het traditionele orkest is leuk maar de voorstelling zelf heeft weinig om het lijf. Gewoon een leuk avondje uit. Daarna eten we in het Boutique Café. Een restaurant boven een Kalvin Klein winkel met een uitzonderlijk uitzicht op het Hoan Kiem meer. Dit was onze laatste dag in Hanoi. Morgen vertrekken we richting het midden van Vietnam.