Reisverslag Mexico – Belize 2010

Mexico………..eigenaardig genoeg was dat één van de landen die mij weinig of niks interesseerden! Wanneer ik naar de groepsreizen keek zag ik de meeste reisorganisaties altijd maar tempels en ruines bezoeken ofwel volledige strandvakanties aanbieden meestal in reusachtige ressorts. Niet echt ons ding. Tot ik op internet las dat Mexico perfect per huurwagen te bereizen is. Wanneer ik dan ook nog de kans zag om een stukje Belize mee te pikken lag onze volgende bestemming vast.

11 november is in België een vrije dag en op deze datum hebben we onze tickets voor augustus al geboekt, lang op voorhand dus en bijgevolg veel tijd om de reis volledig uit te stippelen. Bij de planning alweer dezelfde problemen als altijd, wat gaan we zien en vooral wat niet! Schrappen maar weer en uiteindelijk zijn we op een reis van ci. 3800km uitgekomen.

Op 04 augustus is het dan eindelijk zover, we vertrekken vol goede moed naar de luchthaven in Amsterdam. We vliegen met Martinair de vlucht vertrekt op tijd, alles loopt zoals gepland en na een paar uren horen we de bewonderende kreten van onze medepassagiers die aan het raampje zitten. We vliegen boven de Bahamas en de kleur van het water is adembenemend. Verder boven Mexico is het water ook zeer mooi en we kunnen er niet vlug genoeg zijn.

Na de landing en de vlot verlopende douaneformaliteiten gaan we geld uit de muur halen en staan we in een heet Cancun te twijfelen of we nu de bus of een taxi zouden nemen. Het hotel ligt in de toeristenzone en is best een eindje van de luchthaven. De bus rijd maar tot in het centrum waarna we alsnog een taxi zouden moeten nemen. Een vriendelijke meneer bied ons een mooie prijs en voert ons (met een onofficiële) taxi rechtstreeks naar het hotel.

Hotel Sotavento ligt aan de kleine jachthaven van Cancun en is een bescheiden hotel. Geen groot all-in ressort voor ons want we willen Cancun zien en we blijven toch maar 2 nachtjes. De kamer is wel heel erg bescheiden en ruikt verschrikkelijk muf. Verder is alles ok en een half uurtje later liggen we dan ook in het zeer warme water van het zwembad. Afkoelen is er niet echt bij maar onze vakantie kan vanaf nu beginnen!

Cancun

Na een onrustige nacht staan we op in een lekker warm Cancun. Het ontbijt in het hotel is zeer beperkt (voor veel dingen moet je extra bijbetalen) dus we kunnen redelijk vroeg de stad in. Cancun kan je onderverdelen in twee delen. Je hebt Cancun centrum, waar de plaatselijke bevolking zijn dagdagelijkse leven heeft. En je hebt de zogenaamde hotelzone. Een kilometerslange laan langs de azuurblauwe oceaan die volgestouwd is met enorme luxe ressorts. Het spijtige is dat de meeste hotels hun stranden volledig hebben afgemaakt zodat je al veel geluk moet hebben om een glimp van het mooie water te kunnen meepikken. Ook de Mexicanen zelf moeten soms een flink eind stappen om op het strand te kunnen.

Wij vertrekken eerst naar het centrum van Cancun. Moeilijk is dit niet want er rijd een bus van het centrum naar de hotelzone en terug. Je stapt op en af waar je maar wil en het kost 8.5MXP (0.5€) per persoon. In het centrum (downtown) is het niet echt druk en buiten de kleine plaatselijke winkeltjes is er weinig te beleven. We gaan op zoek naar een nieuwe gsm voor mij want de mijne is gisteren kapot gegaan en morgen vertrekken we met de huurwagen dus zou ik graag kunnen bellen in geval van nood. Wat bij ons 10min duurt blijkt hier een stuk moeilijker te zijn. Gsm’s genoeg te koop, maar enkel gsm’s om in Mexico te bellen. Elke gsm is hier geblokkeerd zodat mijn chip er niet in past. Ook het feit dat hier werkelijk niemand Engels spreekt is een probleem. In de binnenlanden had ik alleen Spaans verwacht maar zelfs in Cancun is de taal al een probleem. Dat beloofd voor de verdere reis want mijn Spaans…..kan alleen ikzelf begrijpen. Uiteindelijk na lang zoeken kopen we toch maar een Mexicaans exemplaar voor 15€. Vallen we in panne met de wagen kunnen we toch al bellen, hulp uit België laten komen zou toch te lang duren.

Een aanrader in downtown Cancun is het Parque des Palapas, links van de Av. Tulum. Het is een plein met aan de achterkant verschillende eetkraampjes waar de Mexicaanse gezinnen komen om te eten, drinken, praten of naar muziek te luisteren. Je zou het kunnen beschrijven als een authentiek stukje Mexico. Op dit uur van de dag is het er echter zeer rustig, vooral in de late namiddag en de vooravond hangt er hier een volkse sfeer en is er vanalles te beleven zoals concerten, ballet of een kunstnijverheidsmarkt. We drinken hier iets en besluiten toch maar om de bus terug te nemen. We moeten nog een beetje wennen aan het Mexicaanse levensritme en het begrip “Siesta”.

In de hotel zone stappen we uit en wandelen in een ondertussen snikheet Cancun rond. Niet vol te houden deze hitte dus we stappen het mega-toeristische restaurant “Froggs” binnen (vooral op vraag van Largo). Froggs is een restaurant-café-bar met luide muziek, speciaal interieur en heel veel jonge mensen. Het eten is hier zeer duur maar………lekker!!! Wanneer de obers beginnen met ballonnen op de mensen hun hoofd te zetten hoop ik dat ze mij vergeten. Blijkbaar zie ik er niet echt “ballon gezind” uit want ze laten ons verder eten. Largo krijgt uiteraard wel een prachtexemplaar op zijn hoofd gezet. Even later beginnen ze een wedstrijd cocktail drinken bij de gasten. Wie het langst en het meest uit de fles kan drinken wint. Rustig eten zit er hier blijkbaar niet in.

Na nog een paar grote en veel te dure winkelcentra gaan we terug naar het hotel om te zwemmen en even te bekomen. Ondertussen hebben we ons al een paar keer afgevraagd wat de mensen hier soms 3 weken aan een stuk doen. Zon, zee & strand zeker?

’ S Avonds staan we weer voor een keuze: eten downtown of in de hotelzone…… De bus op en naar Downtown natuurlijk. We eten bij een plaatselijk klein restaurantje op straat en maken kennis met de Mexicaanse keuken. De tapa’s, dipsaus, bruine bonen en nacho’s smaken ons en we weten nu al dat deze reis een ramp voor onze lijn zal zijn.

Wanneer we terug naar het hotel gaan is het al pikdonker. We nemen weer de bus en merken dat we ons in deze toch wel grote stad ook ’s avonds op ons gemak voelen. Geen gevoel van onveiligheid hier (wat ik in sommige Belgische steden wel heb na zonsondergang)..

Isla Holbox

De airco heeft de muffe geur op de kamer een beetje verminderd en we staan dan ook redelijk uitgerust op eindelijk het land in te trekken. Het ontbijt doen we in sneltempo en om 8u zitten we klaar in de lobby van het hotel want hier zou ons iemand komen oppikken van het autoverhuurbedrijf. Ik heb de auto gehuurd bij Cancun Rent a car, een plaatselijke aanbieder die scherpe prijzen geeft en vooral: zij laten toe om met de auto de grens met Belize over te steken. Andere grote verhuurkantoren willen de benodigde papieren hiervoor niet uitschrijven omdat de verzekering vervalt wanneer je de grens overgaat en in Belize is het nemen van een nieuwe verzekering geen verplichting! Veel reizigers nemen het risico om te rijden zonder verzekering en natuurlijk wanneer er dan iets gebeurt…………..

In België had ik al mijn twijfels over dit bedrijf en wanneer ze een uur later nog niet gearriveerd zijn gaat mijn vertrouwen met de minuut achteruit. Ik besluit mijn Mexicaanse gsm te proberen en krijg iemand van het verhuurbedrijf aan de telefoon die echt niet weet waar ik het over heb. Haar Engels is even slecht als mijn Spaans dus het moet nogal een conversatie geweest zijn. Uiteindelijk ziet de lieve dame toch het licht en weet ze wie ik ben en waar ik het over heb. Een half uurtje later stopt er een busje en kunnen we vertrekken. We rijden naar één van de luxe hotels in de buurt waar het kantoor gevestigd is. Nog even wachten en uiteindelijk kunnen we de formaliteiten voldoen. Het inschrijven, betalen en het overige papierwerk gaat vlot tot ik naar de toelating om naar Belize te rijden vraag. Oeps……..die hebben ze niet. Geen probleem verzekeren ze mij, ik moet gewoon naar hun andere kantoor rijden, in de buurt van de luchthaven, en daar zit iemand die gemachtigd is om deze papieren te schrijven. Weer tijdverlies dus (we moeten immers nog een flink stuk rijden en de boot nemen). Ook mijn reeds in Februari bestelde GPS is er niet dus dat wordt Mexico doorkruisen met 1 landkaart en stratenplannen voor de hotels die ik afgedrukt heb van Google maps!!!

De auto zelf valt best mee, we rijden in Dodge Midsize van 2009 met 33.000km op de teller. Gewassen is hij niet en aan het interieur te zien dronk de vorige bestuurder graag koffie maar we kunnen vertrekken en dat is het enige dat telt. We rijden met een piepklein mapje naar het hoofdkantoor om onze Belize papieren en na nog een half uur kunnen we eindelijk de baan op. De rijstijl van de Mexicanen is even wennen en het zijn vooral de taxichauffeurs die ons het leven zuur maken. Blijkbaar houden ze niet van toeristen in huurwagens. Eens we Cancun uit zijn wordt alles echter zeer rustig en kunnen we genieten van de prachtige natuur en vooral de rust die dit land nog te bieden heeft.

We nemen de “Libre”, de tolvrije weg richting Merida en vinden makkelijk de splitsing richting Chiquila, het laatste dorpje voor je de boot naar het eiland Holbox neemt.

Na een ontspannen rit waarin we veel gieren zien en heel veel vlinders hebben doodgereden komen we aan in het dorp. De plaatselijke bevolking heeft het handig aangepakt en bijna alle huizen hebben op de hof een parking gemaakt waar de toeristen hun wagen kunnen parkeren voor de tijd dat ze op het eiland verblijven. De prijs is 50MXP per dag.

De boot is een grote ferry die al jaren in handen is van dezelfde familie, los 9 Hermanos (de negen broers). De overtocht gebeurt elke 2 uur en kost60Mxp p/p, enkele reis). De reistijd is 30min. De koffers in het ruim geladen en nadat de nodige levensmiddelen voor de eilandbewoners zijn ingeladen vertrekt de boot redelijk stip op tijd.

Wanneer je op Isla Holbox aankomt valt alle eventuele stress onmiddellijk van je af. Je komt van de boot, neemt je koffers en je huurt een golfkarretje (10MXP) om je door het mulle zand naar je hotel te brengen. Geen verkeer, geen lawaai, geen beton of straten hier maar golfkarretjes en smalle zandstraten. Niemand draagt hier schoenen maar de plaatselijke “teenslipperswinkel” doet gouden zaken. Ook de toeristen die je hier ziet zijn ………..speciaal. Veel jonge mensen, hippie’s of andere onbezorgde individuen. De sfeer is hier echt zeer ontspannen. De meeste toeristen, vooral de Amerikanen, verkiezen het mondainere, makkelijker te bereiken en chiquere Cozumel als droomeiland. Cozumel is echter ook veel drukker, toeristischer en vooral duurder. Laat ze maar doen!

We logeren in Hotel Casa Las Tortugas vlakbij het strand. De kamers zijn ruim, mooi en proper alleen is er geen zwembad want dit zijn ze aan het renoveren en zou pas tegen de kerstperiode klaar zijn. De kamers bestaan uit kleine huisjes in een mooie tuin en elke kamer heeft zijn eigen kleurige hangmat voor de deur. We springen uit onze kleren en in onze zwembroek en ontdekken het paradijs op aarde. Mensen die hier toekomen één gouden raad: zie dat je een zonnebril op hebt want de schittering is……………schitterend J. Vlak achter de mooie bar van het hotel begint het hagelwitte strand met ligzetels, strandstoelen, ligbedden en hangmatten. De zee die daarachter ligt twijfelt tussen de kleur azuurblauw en smaragdgroen. Ongelooflijk mooi. De pelikanen vliegen hier rakelings langs het strand en vlakbij de mensen die in het water zitten. We bestellen onze eerste cocktails, biertjes en Mexicaanse snacks en genieten van deze paradijselijke plaats.

Na een halve dag strand gaan we ’s avonds de straat op. Het eiland is piepklein en binnen 5 min zijn we dan ook op de plaatselijke zocalo, het dorpsplein zeg maar. Het valt op hoe goed de verstandhouding tussen toeristen en plaatselijke bevolking hier is. Iedereen loopt hier samen en sommige toeristen zijn hier blijkbaar al heel lang want ze kennen hier iedereen. We zien enkele toeristen naar hun kamer gaan, terug komen met een frigo-box en even later staan ze pannenkoeken met choco te verkopen op het dorpsplein naast een Mexicaan die zijn specialiteiten verkoopt. Geen probleem hier!!!! We kiezen voor Mexicaans en eten Guacamole, en andere lekkernijen. Morgen staat al één van de hoogtepunten op het programma: ik heb een excursie geboekt, een zogenaamde “whaleshark safari”. Hierbij krijg je de kans om te zwemmen met walvishaaien. We zijn benieuwd.

De volgende morgen ondervinden we dat ontbijten in Mexico niet veel voorstelt. Ook hier is het ontbijt beperkt al maakt de kalme blauwe zee veel goed zo vroeg op de ochtend.

Om klokslag 8u staan we op het strand klaar om te vertrekken richting walvishaaien. Ik heb deze excursie geboekt bij het hotel zelf (190€/3personen incl lunch) en we vertrekken dan ook met een kleine groep. Wij drietjes, een Amerikaans gezin van 4 personen en 2 gidsen zijn onze metgezellen. Na ci. 40minutjes varen komen we onvoorzien een grote groep dolfijnen tegen. De dieren zwemmen een tijdje met ons mee en maken grote sprongen boven water. Leuk!

Na nog twintig minuten varen legt de kapitein plotseling de motor stil en daar is hij; onze eerste walvishaai. De bewonderende kreten zijn niet uit de lucht maar de kapitein verzekerd ons dat dit een eerder klein exemplaar is. Het visje meet amper een meter of 8. Het dier is volkomen op zijn gemak, zwemt naast en onder de boot en laat zich rustig bewonderen. Na een tijdje laten we hem achter en varen verder.

We zien beweging in het water en nu is het wel prijs. Een reusachtige walvishaai (voor ons is hij toch reusachtig) komt in de richting van de boot gezwommen. Het dier is ongeveer 13 a 14 meter lang en weegt volgens de gids meer dan 1000kilo. Dit is dus waar we voor gekomen zijn. We kijken het dier na, nemen foto’s en dan is het de beurt om samen te gaan zwemmen.

Eigenaardig genoeg wil er niemand als eerste de sprong in het water wagen dus offeren ik en Largo ons maar op. We gaan op de rand van de boot zitten met onze snorkels op, de kapitein vaart de boot zo dat de walvishaai onze richting uitkomt en wanneer hij vlakbij is springen we in het water bekijken het dier en binnen de paar seconden is hij gepasseerd. Dit was wel heel snel voorbij. Terug aan boord wordt ons uitgelegd dat je zodra je in het water ligt met het dier moet mee zwemmen. Hem aanraken is echter verboden al zou het wel kunnen.

Onze volgende 3 keren zijn stukken beter. Anouck wordt zelfs bijna geramd door de walvis wanneer het dier plotseling van richting veranderd en zowaar over haar zwemt. Onnodig te schrijven dat dit een onvergetelijke ervaring is.

Even later zien we nog een walvishaai van ongeveer dezelfde grote en het zwemritueel herhaalt zich. Adembenemend wanneer je vlak naast een dier zwemt van deze afmetingen. Je kan de kieuwen zien, de kleine vissen die mee zwemmen, de ogen en vooral de grote platte kop van het dier met de grote muil. Anouck is zo aandachtig aan het kijken naar het dier dat ze al snorkelend de boot ramt. Ze kijkt niet en botst echt met haar hoofd vol tegen de boot. Even vrezen we dat de boot zal zinken maar gelukkig bleef de schade aan de boot beperkt.

Wanneer het dier na een uur zwemmen onze aandacht meer dan beu is versnelt hij en is het onmogelijk om langer bij hem te blijven. In de verte zien we waardoor het dier zo plots aangetrokken is: een school sardienen schiet door het water en zal onze vriend zijn lunch vormen deze middag.

We varen verder en even later stopt de boot in een adembenemende lagune met kristalhelder water. Hier gaan we de lunch gebruiken. Ik heb al in minder mooie omgevingen mijn boterhammetjes moeten opeten. Terwijl we onze lunchbox openen probeer ik enkele foto’s te trekken maar het water is zo helder en de zon schittert zo hard dat dit bijna onmogelijk is. Op een paar meter afstand zitten wel 25 pelikanen te wachten op hun lunch en onder ons zien we kleine roggen zwemmen. Een droom!!!!

Wanneer we door de mangroven terug naar het eiland varen zien we nog een groep flamingo’s en rond drie uur zijn we terug in het hotel. Deze dag had een hoogtepunt moeten zijn en de verwachtingen zijn ruimschoots ingelost. De Whaleshark excursie was ongelooflijk en de filmpjes op internet zijn niet overdreven. We gaan naar de bar, bestellen een biertje en daarbij Chilaquiles. Chilaquiles zijn gefrituurde tortilla chips met geraspte kaas, room en tomatensaus. Lekker maar zwaar!

In de late namiddag krijgen we ons eerste Mexicaanse onweer te verwerken. Het regent twee uur zeer hevig en daarna is alles weer voorbij en het is alweer lekker warm. Wanneer we echter later de straat opgaan zien we het resultaat van het onweer. De zandstraten van het eiland zijn veranderd in modderpoelen! Teenslippers uit dus en op blote voeten door het slijk naar de restaurants. Na het avondeten belanden we nog op een feest voor de plaatselijke vissers. Een klein orkestje staat op een groot podium te spelen (wat zou een orkest ander doen?). De elektriciteitskabel voor de muziekinstallatie ligt in een diepe plas richting stroomkast. Hoezo elektriciteit en water gaan niet samen? De mensen zitten hier samen en vele koppels en jonge mensen dansen op de maat van de muziek. Waarom er veel mannen dronken zijn ontdek ik wanneer ik zelf ook een biertje ga bestellen. Ik betaal voor een flesje bier 0.30eurocent. Ondertussen ben ik het Mexicaanse bier Dos Equis (XX) al heel lekker gaan vinden. Schol!

Onze laatste dag op Holbox gebruiken we om de luie toerist uit te hangen. We liggen op het strand, luieren, zwemmen en luieren nog meer. Ook dit is eens heerlijk op vakantie. Largo speelt een ganse dag met enkele Mexicaanse kinderen want ook de plaatselijke bevolking is welkom op dit strand. We zien zelfs nog dolfijnen zwemmen vanuit ons ligbed op het strand. Morgen vertrekken we alweer maar ik weet nu al dat Isla Holbox één van de meest fantastische ervaringen van deze reis zal zijn.

Valladolid

We nemen de ferry van 9.00u terug naar het vasteland, pikken de wagen op en rijden via Tizimil naar Valladolid. Ongelooflijk hoeveel vlinders hier rondvliegen en blijkbaar worden ze allemaal aangetrokken door de voorruit van de wagen want veel van hen plakken op de voorruit.

Op de libre (de tolvrije weg) van Valladolid naar Merida ligt 7km na Valladolid de cenote van Dzitnup. De inkomprijs bedraagt 157MXP voor 2 volwassenen+1 kind (9.5euro)

Op het Yucatán-schiereiland zijn vele cenotes te vinden. Dit zijn een soort druipsteengrotten die uitgesleten zijn door regenwater en vaak ook grotendeels of gedeeltelijk onder water staan. In sommige zouden vroeger zelfs mensen geofferd zijn. Vaak kun je er in zwemmen of duiken en sommige zijn gewoon erg mooi om te zien. Een kilometer of 5 ten westen van Valladolid ligt een aantal bekende cenotes, waaronder de Cenote Dzitnup.

Het is ondertussen al lekker heet als we de trap naar beneden nemen en in een lekker koele grot uitkomen. Bovenaan zie je het grote gat waar de zonnestralen invallen en het water in de grot een mooie groene kleur geven. In het water zijn touwen gespannen zodat ook de minder goede zwemmers hier kunnen zwemmen. Verfrissend is het hier vast en zeker want het water is ijskoud. Speciaal gevoel zwemmen in de donkere hoekjes hier ondanks de vele aanwezige toeristen. Soms zie en voel je kleine zwarte visjes langs je benen wegschieten.

Na een uurtje houden we het voor bekeken en rijden we naar Valladolid. Valladolid heeft een zeer mooi koloniaal stadscentrum en is niet echt heel druk. We zijn onder de indruk van onze eerste echte Mexicaanse stad tijdens deze reis. We rijden door de soms zeer smalle straatjes met pastelkleurige huizen en gevels met traliewerk. Gezellige sfeer alleen spijtig dat het ondertussen beginnen regenen is.

We logeren in hotel Maria De La Luz op de hoek van de zocalo. De hotelkamer is klein, redelijk oud en volgens Anouck niet echt proper (ik had dit natuurlijk weer niet opgemerkt maar ja…..) Het hotel heeft een zwembad dus daar springen we maar in en daarna gaan we iets drinken op de zocalo. De zocalo wordt gedomineerd door de kathedraal met zijn twee mooie torens. Rond de zocalo zijn voldoende mogelijkheden om rustig iets te eten, drinken en vooral mensen te bekijken. Wel opvallend hier is het feit dat er enorm veel politiecombi’s rondrijden. Met tientallen rijden ze hier rond dit plein.

Een echt stadsbezoek zit er door de regen niet in dus we blijven rond de zocalo hangen en eten in restaurant Las Campanas. Vroeg naar bed vandaag.

Merida

Na een voortreffelijk ontbijt vertrekken we rond 8u in Valladollid en om 9.00u staan we voor de ingang van Chitzen Itza. De inkomprijs valt best mee voor één van de meest bezochte trekpleister van Mexico: 162MXP/pp (ci. 10€) kinderen krijgen korting.

Chitzen Itza staat op werelderfgoedlijst van de Unesco en is zelfs één van de zeven nieuwe wereldwonderen!! De site ligt op 120km van Merida op de weg van/naar Cancun. De stad zou haar bloeitijd beleeft hebben van 700 tot 1200 en de mooie ruines liggen verspreid over een mooi aangelegd terrein.

Het Castillo is het meest bekende gebouw van Mexico en zie je onmiddellijk wanneer je de site betreed. De grote piramide is werkelijk zeer indrukwekkend. Op dit vroege uur kunnen we het gebouw nog rustig bekijken. Aan elk van de vier zijden is er een zeer steile trap die naar de top van de piramide voert maar die je spijtig genoeg, na een dodelijke val, niet meer mag beklimmen. Alle vier de trappen zouden 91 treden tellen. Even rekenen en je snapt de bedoeling hiervan: 4 trappen met 91 treden maakt de som van 364 treden. De laatste trap is de drempel naar de tempel op de top is de laatste trede en zo kom je aan 365……inderdaad: het aantal dagen in een jaar. Elk jaar, aan het begin van de lente en de herfst, heeft er een speciaal fenomeen plaats. Door het spel van licht en schaduw valt er gedurende een paar uur een schaduw op de noordelijke trap waarbij het lijkt of er een slang van de trappen neerdaalt. Een prachtig staaltje van de vernuftige bouwkunst van de mensen in die tijd.

We bewonderen ondermeer de tempel van de duizend zuilen, het venusplatform, de doodshoofdmuur en vooral het veld waar het balspel werd gespeeld wekt Largo zijn interesse. Ook de vele grote leguanen zijn leuk om te bekijken. Aan één van de vele souvenirkraampjes kopen we een mooi stenen beeldje voor 1USD. Ondertussen is het na de middag en gloeiend heet geworden. De bussen met toeristen zijn inmiddels ook toegekomen en waar je deze morgen nog rustig kon rondlopen en kijken loop je nu bijna op de koppen. Tijd om de auto op te zoeken en naar Merida te rijden. Chitzen Itza is zeer toeristisch maar een absolute must voor wie in deze streek rondreist.

We rijden 1,5 uur en komen in Merida. Hier was ik een beetje bang voor want de stad staat aangeschreven als een nachtmerrie voor de automobilist. Vele sites raden zelfs aan om deze stad te vermijden met de wagen. Maar alles valt reuze mee, we zijn in België wel meer gewoon, en we bereiken zonder problemen en zelfs zonder zoeken ons hotel. Even denk ik dat een GPS voor mietjes is maar ik besluit nog even de verdere ritten af te wachten om overdreven enthousiast te worden J Hotel Dolores Alba is een zeer gezellig, mooi hotelletje met een leuk zwembad, patio en zeer ruime mooie kamers voor een zeer goede prijs.

Even zwemmen en daarna natuurlijk de stad in. Merida is zalig. Het is van alles een beetje: koloniaal, druk, lawaaierig en toch heerst hier een zeer leuke sfeer. Ook hier zijn er koloniale huizen en een mooie zocalo. Het is de gezellige en ontspannen sfeer die ervoor zorgt dat ik mij steeds beter ga voelen in dit land (of zijn het de XX???)

We eten een fantastische maaltijd in restaurant Amaro (aanbevolen door reisgids trotter). Het restaurant is gelegen in het koloniale huis waar Andres Quintana Roo werd geboren. Andrés Quitana Roo was een Mexicaans politicus, onafhankelijkheidsstrijder, schrijver en dichter. Eten doe je in een zeer mooie patio die de typisch koloniale sfeer van Merida benadrukt. Alles is hier bijna perfect, de sfeer, de omgeving en bovenal het eten is zeer lekker. Aanrader: de zalm met BBQ saus van de chef!

Na het eten wandelen we naar het Parque Santiago. Ik heb speciaal Merida op dinsdag gepland omdat elke dinsdagavond dit park veranderd in een groot dansfeest. De plaatselijke bevolking verzameld hier rond 20.30u om op de tonen van een bandje te dansen, praten en iets te drinken. Wanneer we hier aankomen is het al gezellig druk, veel mensen zitten blijkbaar te wachten en zodra de eerst tonen weerklinken staat het plein vol mensen die….. dansen. Dansende mensen vindt je wel meer op een dansfeest natuurlijk. De meesten zijn iets ouder maar ook de jonge mensen doen vrolijk mee. We kijken geamuseerd toe en trekken af en toe een foto wat een zeer speciaal en mooi uitgedoste oudere dame opvalt. Ze is echt heel typisch gekleed met veel slingers, kant en bloemen en wanneer ik mijn fototoestel in haar richting beweeg gaat ze poseren voor mij. Later blijkt dat ze wel echt de show wil stelen bij de aanwezige toeristen want overal waar een fototoestel verschijnt is ze in de buurt. Bij ons in Hamme noemen ze dit een showtrien. Maar het was een vriendelijk showtrien en dat is al heel wat. Iedereen is hier trouwens zeer vriendelijk. Hoewel het een plaatselijke gebeurtenis is lopen we hier als toerist gewoon rond, gaan iets drinken aan de vele kraampjes die langs het plein staan terwijl Largo met enkele Mexicaanse kinderen op de speeltuin naast het plein speelt. Geen waarschuwingen of onveilig gevoel hier ondanks het late uur en de duisternis.

Rond 23.00u gaan we terug, drinken nog een cappuccino Maya (koffie met anijs) in café Habana en gaan gelukkig slapen na een zeer mooie dag. Merida was heel leuk en er is geen enkele reden om deze stad te vermijden. Ook niet wanneer je zelf met de wagen bent!

Campeche

Na alweer een matig ontbijt, ontbijten zijn precies niet de specialiteit van Mexico, verlaten we Merida en rijden naar Campeche via de “ruta puuc. De “ruta” is vanuit Merida zeer duidelijk aangegeven en passeert door verschillende kleine dorpjes die je spijtig genoeg niet ziet omdat ze een eindje van de nieuw aangelegde grote baan liggen. Wanneer we op goed geluk eens een afrit proberen komen we in een dorp waar de tijd al jaren stilstaat. Een kerk, 3 of 3 huizen en enkele koeien is alles wat hier te zien is. Ik hou van de rust maar dit is wel heel rustig. Het is hier zo rustig en stil dat het leggen van een koeienvlaai van één van de koeien waarschijnlijk het hoogtepunt van de dag is in dit dorp. In één van de huizen kunnen we binnenkijken en het enige wat in de living hangt is een hangmat, verder is er een lege woonkamer te zien.

De ruta puuc loopt langs enkele Maya vindplaatsen die op de werelderfgoedlijst van Unesco prijken. De meeste toeristen bezoeken de bekendste van allemaal in dit gebied: Uxmal. Wij rijden naar daar maar wanneer we de grote massa bussen en de niet goedkope toegangsprijs (even duur als Chitzen Itza) horen rijden we verder. We zijn beperkt in tijd en zouden liever de kleinere en minder bekende vindplaatsen bekijken.

Eén van die minder bekende is de site van Kabah. Vanop de weg zie je het indrukwekkende grote paleis en rechts van de toegangspoort zie je het “paleis van de maskers”. De toegang is 35MXP maar de toezichters maken er geen probleem wanneer je enkele foto’s trekt vanuit de wagen. Aan de andere kant van de weg is trouwens een smal pad door het woud dat leid naar een grote boog in puuc stijl. We twijfelen om de wandeling te maken maar de hitte is hier echt overweldigend en we besluiten om toch maar verder te rijden. Zoals ik in het begin van dit verslag al zei: tempels ja maar niet te veel………….

We rijden Campeche binnen en zien de golf van Mexico. Hoewel het befaamde BP olielek hier ver vandaan is zijn we niet onder de indruk. Waarschijnlijk vergelijken we te veel met het azuurblauwe water dat we in Isla Holbox en Cancun hebben gezien. Het centrum van Campeche is mooi en koloniaal zoals vele steden in Mexico. Ook hier hangt een speciale charme tussen de smalle straten en de huizen met hun mooie gevels.

Verder is hier heel weinig te zien: je hebt natuurlijk de zocalo waar we zeer matig eten in restaurant Marganzo. Vroeger was dit restaurant een aanrader volgens de reisgids maar nu is het veranderd van eigenaar. Dat er niemand binnen zit te eten had ons al één en ander duidelijk moeten maken maar wij gaan er toch eten. Ik bestel een “gordon bleu” en krijg daar redelijk snel spijt van. Het stuk vlees ziet er uit als…gebakken huidtransplantatie en waarschijnlijk smaakt het ook zo. Zelfs de aangeboden tequila smaakt me niet. Iets verder is er een marktje waar vooral schoolgerief te koop is. Eigenlijk is deze dag een beetje een tegenvaller. De ruta was niet wat we verwacht hadden, de stad Campeche is niet super maar het hotel slaat alles!

Hotel Baluartes heeft 1 pluspunt: de ligging. Je ziet de golf van Mexico vanuit de kamer en het ligt dichtbij het historische centrum maar dat is dan ook het enig positieve dat er te vermelden valt.

Het hotel ruikt muf, de bediening is onvriendelijk en vooral zeer ongeïnteresseerd. De gangen lijken weggelopen uit een horrorfilm. Lange smalle donkere en slecht onderhouden gangen waarin de vele deuren hun jarengeleden aangebrachte laagje verf aan het verliezen zijn. De kamer zelf is klein, donker en vuil. In de douche ligt een laag schimmel waar menige franse kaas jaloers op zou zijn. Ook hebben we een huisdier: een gezellige kakkerlak verwelkomt ons. Wanneer het zwembad dan ook nog vol vuiligheid ligt en de ligzetels onder de vogelstront zitten weet je dat we hier niet echt de tijd van ons leven hebben gehad.

Villahermosa

Villahermosa is eigenlijk een beetje de onbekende van deze reis. Ik weet dat het een grote stad in de staat Tabasco is, dat het een handelscentrum is en dat is het zo wat……

De rit van Campeche verloopt zeer vlot en we bereiken de stad redelijk vroeg. Het is opvallend dat het verkeer hier veel drukker is en vooral de rijstijl van de buschauffeurs en taxi’s is hier zeer agressief. Rechts voorbij steken, zonder richtingaanwijzers afslaan, de weg afsnijden, enz… de eerste deze reis dat we hiermee kennis maken.

Toch bereiken we zonder kleerscheuren hotel Plaza Indenpendencia. Het hotel is verouderd maar proper. De mensen die er werken spreken echter geen woord Engels, het kleine zwembad zit vol joelende kinderen en we zien dat we logeren tussen vooral de plaatselijke Mexicaanse mensen die op vakantie zijn. De kamer is proper dus al bij al voelen we ons hier best ok.

Na een rustig namiddagje gaan we de stad in. Blijkt dat het hotel toch weer perfect gelegen is want om wandelafstand vinden we een aantal mooie winkelstraten met bars, restaurant en uiteraard winkels.

Eigenlijk hangt in deze straten best een gezellige sfeer hoewel je hier zeer weinig toeristen tegenkomt. Dat merk je ook in de restaurants want bijna niemand spreekt hier Engels. De menukaart blijft dan ook een grote verassing voor ons en ik kies op goed geluk nr 14. Later zal blijken dat het één van de meest lekkere maaltijden van deze reis zal zijn. Ik eet een mooi stuk vis in curry saus met gebakken banaan. Misschien een rare combinatie maar zeer lekker. Ook Anouck haar maaltijd valt reuze mee: ze eet lekkere Taco’s Del Pollo. Nog even wandelen en deze verplichte tussenstop, de afstand naar san cristobal, was te groot om in één keer af te leggen, zit erop en viel eigenlijk nog best mee. Morgen op weg naar een volgend hoogtepunt: de mooie stad in de bergen San Cristobal de Las Casas!!!

San Cristobal de las Casas

We rijden tussen de bananenplantages richting de bergen in de staat Chiapas naar San Cristobal. San Cristobal is een oude provinciestad uit de koloniale tijd met smalle straten, overdekte wandelgangen en lage huizen met tralies voor de kleurige gevels. De stad is bekend voor zijn mengelmoes aan volkeren in de smalle straten. Er lopen veel Tzotzilindianen rond die een dagje uit de bergen gekomen zijn en er zijn verschillende typische indianen dorpjes in de directe omgeving. de markt van San Cristobal is dan ook één van de meest speciale en veelkleurige markten van Mexico.

De rit van Villahermosa naar San Cristobal is niet overdreven lang qua kilometers maar is best een lastige rit. Eens je Villahermosa verlaten hebt en de weg begint omhoog te lopen krijg je de ene haarspeldbocht na de andere. Kilometers aan een stuk kom je geen rechte baan van meer dan 100m tegen. Draaien en keren, stijgen en dalen en wanneer je de talloze kleine dorpjes doorrijd de onvermijdelijke topes natuurlijk! Sommige van de verkeersheuvels zijn werkelijk steil en zeer hoog. Ik vraag me af wat er gebeurt wanneer je hier ’s nacht met een flinke snelheid overrijd want verlicht zijn ze niet en in deze streek mankeren de verkeersborden ook al.

Onze gemiddelde snelheid gedurende de ganse rit bedraagt ci. 60km/u. Ik begin steeds meer last van mijn maag te krijgen door de vele bochten die ik als chauffeur steeds weer moet overkijken en inschatten. De omgeving maakt echter veel goed. Geweldige natuur, typische indianen dorpen waar de tijd jaren geleden blijven stilstaan is en dan de plaatselijke bevolking natuurlijk. De typische indiaanse gezichtstrekken, de lange vlechten in het haar, …. We zien ook minder mooie dingen tijdens deze rit: veel armoede, huizen op de bergkam die het woord krot onwaardig zijn en heel veel zatte mannen. Sommigen liggen languit op de grond met de fles sterke drank nog in de hand, andere liggen languit in een hangmat of op een paar stoelen hun roes uit te slapen.

We blijven verder omhoog rijden en ondertussen plakt mijn maag ongeveer ter hoogte van mijn schouderbladen, of zo voelt het toch. We rijden in de wolken en op sommige stukken zie je werkelijk geen hand voor ogen. Na een zware rit door de bergen met vlak naast ons de afgrond rijden we verder en zien op sommige momenten taferelen die je niet voor mogelijk houdt in deze tijden. De indiaanse bevolking heeft het niet gemakkelijk. Een oude man sleurt een grote takkenbos op de rug naar boven de berg op, en de kinderen en vrouwen die we hier zien buitenstaan voor hun schamele hutten zijn vuil en mager. Sommigen hebben kapotte kleren aan terwijl het hier op deze hoogte serieus koud is geworden.

Wanneer we op ongeveer 10km van het dorp zijn krijgen we nog een lekkere Mexicaans onweer over ons. Het regent ouwe wijven en er vallen serieuze hagelballen uit de lucht. Het zicht is ondertussen bijna niks meer en het regenwater stroomt van de berg waar wij op moeten. Net als ik begin te denken aan de overstroming die we meemaakten in Vietnam klaart het op en ineens zie ik het bord over de weg: Bienvenidos a San Cristobal De La Casas. Een zucht van opluchting is hier wel op zijn plaats: pfff

De stad ligt op 2140m hoogte en dat voelen we wanneer we uitstappen. Het is hier lekker van temperatuur maar ik kan me voorstellen dat je hier ’s avonds een trui of jas kan gebruiken. Deze stad is zo mogelijk nog kolonialer dan bv Merida en Campeche (bestaat er een schaal van koloniaalheid???) De straten zijn zo mogelijk nog smaller, de huizen nog kleuriger en de kasseien op straat nog authentieker. Wat de sfeer echter afmaakt is het gevoel van in de bergen te zitten. De lucht, de wolken, de temperatuur…..zalig!

Ons hotel is het kleine maar supergezellige Parador Margharita net buiten het drukke toeristische centrum. Perfect gelegen. Het is zeer mooi hotel met mooie ruime kamers, badkamer en een fantastisch uitzicht op de omliggende bergen. Dit is zeker een aanrader en doet toch deugd na enkele mindere verblijfplaatsen.

Na een kleine rustpauze die ik na de zware rit wel verdiend had trekken we de stad in. Ik heb al weinig steden bezocht waar ik me zo thuis voelde als hier. We gaan een plaatselijke eethuis binnen terwijl Largo in het pand ernaast op een soort spelcomputer gaan spelen is. We bestellen Taco’s el Pastor die voor ons neus bereid worden en ze smaken heerlijk!!!! Opgelet: wanneer de Mexicanen zeggen dat het bijgeleverde sausje heet is……….is het heet!!!! J De sfeer is werkelijk onbeschrijfelijk. Een pak mensen op straat, een gezellige drukte van Mexicanen, indianen uit de bergen, inwijkelingen uit Guatemala en een massa toeristen. Alles loopt hier verdraagzaam en gezamenlijk door de smalle straten. Hoewel het centrum bestaat uit hetgeen waaruit bijna alle centra wereldwijd bestaan nl. bars, restaurant, winkels en koffiehuizen is alles hier voor mij net iets leuker en specialer. We eten in El Gato Cordo voor een zeer redelijke prijs en het was nog lekker ook!

Weer de straat op bekijken we indiaanse verkoopsters die uiteraard hun waren aan de man proberen brengen maar op geen enkel moment agressief of opdringerig zijn. Eén ding is een beetje wennen voor ons als westerlingen: bijna overal waar je kijkt zie je de jonge indiaanse moeders borstvoeding geven. Op elke straathoek staan ze hun baby te zogen, soms zelfs terwijl ze toeristen aanspreken om iets te verkopen,waarna ze de kleine uk weer in hun draagdoek en over hun schouder op de rug gooien. Speciaal!

We bekijken nog de mooie zocalo, de vele mooie kerken en de vele beelden van panters die voor een speciaal kunstproject hier deze week opgesteld staan. Met een zalig gevoel gaan we slapen

De dag erna worden we verwend met een lekkere Mexicaanse omelet (wel een klein beetje “Picoso”) en vertrekken we naar de plaatselijke markt. Het is geen toeristenmarkt maar de plaats waar de mensen hun groenten en fruit komen kopen samen met andere dingen die wij in onze westerse wereld niet kennen, of hebt u ooit al een kraam met lamawol gezien?

De geuren en kleuren zijn weer overweldigend zoals je bijna altijd ervaart wanneer je over en markt loopt in een vreemd land. Altijd leuk maar niet altijd even proper. Vooral de indiaanse vrouwen die rondlopen met een tiental levende kippen, samengehouden aan de poten, vallen op. We schuifelen stap voor stap verder en de dame voor mij heeft blijkbaar zin in kip. Het levende dier wordt grondig onderzocht onder de pluimen en vleugels en zelfs de binnenkant wordt aan een grondige inspectie blootgesteld. Een paar vingers in de kip haar achterste om zeker te zijn dat er niks opgevuld is. Hopelijk komt deze kip niet te veel potentiële kopers tegen want je zal als kip maar een paar tientallen vingers op bezoek krijgen.

De binnenhal van de markt is de plaats waar het vlees en het brood wordt verkocht. Hoewel alles hier gewoon in de warmte ligt heb ik al vuiler en viezere dingen gezien. Het vlees is verzorgt en de mooie stukken zien er smakelijk uit eens de vliegen eraf zijn. De broden en koeken zien er werkelijk heel lekker uit en menig Belgische bakker kan hier een les komen leren vooral in variëteit dan. Spijtig dat je hier geen foto’s mag nemen. De indiaanse bevolking hier kan soms agressief overkomen wanneer je ongevraagd foto’s van mensen neemt en probeer maar eens op een overbevolkte markt aan iedereen toestemming te vragen. Volgens sommigen wordt hun ziel meegenomen wanneer er een foto wordt gemaakt en een indiaan zonder ziel is geen zicht dus ik laat het maar zo.

Dichter bij de zocalo is er een toeristenmarkt waar er veel te dure sjaals, poncho’s, hangmatten en andere souvenirs worden verkocht. Leuk om eens rond te wandelen maar we vertrekken al gauw naar Chamula.

Chamula is een bergdorp in de buurt op enkele kilometers afstand van San Cristobal dat zijn ziel letterlijk aan de toeristen verkocht heeft. De sfeer kan volgens de reisgidsen soms op het agressieve af zijn mar daar ondervinden we weinig van. Het dorp is bekend om zijn zeer speciaal kerkje dat hier aan de grote markt staat.

Wil je de kerk bezoeken moet je eerst naar het bureau van toerisme om een bezoekrecht te verkrijgen (15MXP/pp). Het kaartje telt ook als inkomkaart voor het museum dat wij niet gevonden hebben en dat volgens sommige dorpsbewoners niet meer zou bestaan. In het bureau moet je niet op veel medewerking of vriendelijkheid rekenen. Het bureau voor toerisme vindt je aan de rechterkant van de markt wanneer je met het gezicht naar de kerk staat.

In de kerk kan je een wonderbaarlijk schouwspel bekijken. De indiaanse dorpsbewoners zitten op de grond die bezaaid is met dennennaalden. Tussen de gortdroge dennennaalden staan overal kaarsen te branden voor de talloze heiligenbeelden die overal in deze kerk staan. De twee muren rond de kerk staan vol glazen kasten met elk zijn eigen heilige. Bang voor een brandje zijn ze hier niet vlug blijkbaar.

Sommige mensen zitten kleine slokjes uit een flesje cola te drinken. Niet dat ze onbeleefd zijn om in de kerk zomaar te zitten drinken of dat ze zo een grote dorst hebben, nee het is voor het geloof. Het is de bedoeling om flink te boeren door de cola. Ze zijn ervan overtuigd dat door flinke boeren te laten de boze geesten hun lichaam zullen verlaten. Het geloof: je kan er kop noch staart aan krijgen.

Jammer genoeg is het ten strengste verboden om in deze kerk te fotograferen al kan ik het best begrijpen. Eigenlijk mag je als toerist al blij zijn dat de mensen aanvaarden dat er toeristen staan te kijken terwijl ze zitten te bidden en vol overgave hun geloof belijden. Indien iedereen hier an ook nog met flitscamera’s zou rondlopen zou de plaats zijn speciale sfeer en magie snel kwijt zijn.

De buitenkant van de kerk mag je uiteraard wel fotograferen maar reken er dan wel op dat binnen de kortste keren de aanwezige verkoopsters van de nabij gelegen markt bij je staan om hun waren aan te prijzen. We wandelen over de markt en niemand is opdringerig of vijandig zoals ik hier en daar gelezen heb op internet. Gewoon je aanpassen aan de plaatselijke gewoonten doet ook hier wonderen. Wanneer je weet dat je op markten geen foto’s mag trekken moet je ook niet proberen om dit wel te doen en moet je respect betonen aan de bevolking en hun gebruiken.

Wanneer we iets verder wandelen krijgen we gezelschap van twee wel heel vasthoudende verkoopstertjes. De kleintjes hebben zelfgemaakte polsbandjes bij en geven niet op alvorens we er eentje kopen. Wanneer we van hen een lieve glimlach krijgen en hun nog een koek en flesje frisdrank geven is hun dankbaarheid groot en mogen we toch een foto nemen. Het geloof mag je niet te fanatiek beleven denk ik………..

Zinacatan is nog een ander typisch bergdorp 7km van Chamula en ook daar rijden we heen. Het museum zou daar zeer mooi moeten zijn. Op weg naar het dorp moeten we betalen voor het museum maar ook dit blijkt gesloten te zijn. Ik heb geen zin om voor een paar centen terug te rijden en we bekijken dan maar de veel kleinere plaatselijke kerk. Het kerkje is veel minder spectaculair maar wat wel indruk maakt is het gezin dat hier voor het altaar zit te bidden. Een oude man met zijn vrouw en dochter zitten voor het altaar op de grond en prevelen onverstaanbare woorden. Na een tijdje worden de woorden alsmaar luider en sneller opgezegd tot de vrouw en dochter beginnen huilen en met de armen beginnen zwaaien. Deze mensen komen blijkbaar met grote problemen naar deze kerk om hulp te vragen. We besluiten zeer stilletjes weg te gaan.

Buiten op straat is ondertussen iedereen een soort polyglot geworden. De vrouwen en kinderen komen naar de wagen en beginnen allemaal met hun zelfde, vanbuiten geleerde, zinnetje. Ze vragen welke taal we spreken en beginnen met Engels, Frans,…waarna bijna alle mogelijke talen die je je kan voorstellen worden opgenoemd. Een mens moet wat kunnen om volk naar zijn textielhandeltje te krijgen.

Terug in San Cristobal frissen we ons op en vertrekken de stad in. Het is zaterdagavond en het is zo mogelijk nog drukker dan gisteren in de stad. Een mengelmoes van toeristen en locals lopen door elkaar en er klinkt muziek op straat. De Mexicanen gaan zelf op zaterdag stappen, de indiaanse gemeenschap is nog duidelijker aanwezig om zijn waren aan de talrijke mensen te verkopen en de toeristen bekijken dit allemaal met verbazing. Onder de toeristen heb je ook duidelijk verschillende lagen: hier lopen verdwaalde zonnekloppers, hippie’s, rockers en heel veel jonge mensen rond. Uit alle bars en restaurants komen heerlijke geuren en het is door de overvloed aan keuze net heel moeilijk om hier een restaurant te kiezen.

We wandelen voorbij de zocalo en in één van de zijstraten zien we een lange rij wachtende mensen voor een theater staan. Blijkt dat hier vanavond de voorstelling Palenque Rojo plaatsvindt. Het is niet goedkoop (200MXP) maar we vertrekken morgen naar Palenque dus het is wel leuk om al een beetje van de geschiedenis te leren kennen. De voorstelling heeft niet veel om het lijf al doen de acteurs hun uiterste best. De kostuums en de muziek zijn best aardig maar het probleem is dat de voorstelling in het “Maya” (al beweerden sommigen dat het “Tsetsal” was is en dat zijn nu net twee talen die ik niet echt goed beheers. De zaal zit goed vol en opvallend is dat hier bijna geen toeristen zitten maar allemaal Mexicanen. Het verhaal gaat over een ruzie tussen de leider van een andere stam en Pakal, de leider van Palenque rond 600 na Chr., die bekend stond om zijn kracht en wijsheid.

Na de voorstelling kuieren door de stad en eten in een Italiaans restaurant waar Largo de lekkerste “Bolognaise” ooit eet.

Ik had graag nog een dagje extra gebleven in deze stad waar toeristen en inwoners op een ongelooflijk fijne manier met elkaar omgaan. De toeristen hebben respect voor de bevolking en dat is duidelijk wederkerig hier.

San Cristobal was een echte aanrader, zowel de stad als het hotel waren zeer tof!

Palenque

Onze volgende verblijfplaats, Palenque, ligt amper 150km van san cristobal en toch moeten we, volgens de verschillende reisgidsen en websites die ik geraadpleegd heb op een rit van 5 a 6 uur rekenen!

Eens we San Cristobal verlaten hebben snap ik waarom dit een lange dag zal worden. Bochten, smalle wegen, veel kleine bergdorpjes met enorme “topes” en vooral zeer slechte wegen. Voor de eerste keer deze reis komen we slechte banen tegen. Enorme putten waar bijna een volledige wagen in kan, stukken weg die volledig verdwenen zijn en waar alleen een beetje gravel overblijft: het is niet aangeraden om hier een hoge snelheid te rijden.

Het valt mij ook op dat de rijstijl van de andere chauffeurs iets agressiever is dan we gewoon zijn. Ze snijden al eens een bocht af of voegen zeer kort in. Wanneer we voorbij een onbeduidend klein bergdorp rijden komen we aan een put in het wegdek ter grote van een gemiddeld Vlaams zwembad, door de regen ondergelopen met water. Net als ik begonnen ben om er voorzichtig naast te rijden komen er twee kinderen fruit aan ons zijraampje verkopen. We zeggen vriendelijk nee, willen verder rijden als we een doffe klap horen. Tijd om na te denken hebben we niet want langs de andere kant komt een tegenligger op de put af en blijkbaar heeft hij veel haast want hoewel ik al aan de put ben komt hij er vrolijk tussen gereden. Twee is er eentje te veel dus ik besluit om een stukje achteruit te rijden en de vriendelijke toerist uit te hangen zodat onze haastigaard kan passeren. Daar zijn de kinderen met hun fruit weer natuurlijk, wanneer de andere auto weg is vertrek ik en daar is weer een klap te horen. Onze indruk van een mentaliteitsverandering wordt bevestigd want de jongeren sjotten gewoon op onze wagen! Ik ben razend, stap uit en uiteraard gaan de snotters lopen naar hun huis dat enkele meters verder staat. De vader blijkt het nog grappig te vinden ook want hij kan er best om lachen. Ik besluit om hem eens goed mijn gedacht te zeggen maar de man is hout aan het kappen en wanneer ik iets dichterbij kom begint hij met zijn bijl te zwaaien. Ik besluit dat mijn gedacht toch zo belangrijk niet is en rij verder.

We rijden naar de beroemde watervallen Aqua Azul. Wanneer we bijna aan de watervallen zijn staat er ineens een groepje mensen met een stalen kabel over de weg. Wanneer we naderen wordt de kabel aangespannen zodat we verplicht zijn te stoppen. Betalen dus, 10MXP voor het gebruik van de weg.

De watervallen van Aqua Azul zijn een aantal watervallen die hun water in bekkens storten waarin lekker gezwommen kan worden. Normaal zijn de watervallen azuurblauw zoals je enkel in deze streken kan vinden maar na een regenbui worden ze viesbruin zoals je in België wel meer vindt. Natuurlijk heeft het de afgelopen dagen flink geregend en is het een bruine stroom waar we naar kijken. We laten het niet aan ons hartje komen en springen in het ijskoude bergwater. Largo vindt het natuurlijk leuk vooral als hij het slingertouw ontdekt dat aan één van de bomen hangt en waarmee de kinderen in en over het water zwieren. Opvallend is het betrekkelijk kleine aantal toeristen hier. Het is zondag dus veel Mexicaanse families zitten in en rond het water. Ondanks hun bruine kleur is het geheel van verschillende watervallen toch de moeite om te bezoeken.

Rond de rivier is koning beton duidelijk aan zijn opmars begonnen. De weg van de parking naar het water en ook de directe omgeving rond het water is volledig ingepalmd door café’s en kleine eethuisjes en overal lopen verkoopsters met bananen of andere lekkernijen te leuren. Wij kopen een soort tortilla’s bij een Mexicaanse die staat te bakken op een redelijk vuil vuurtje. De geur die er hangt trekt ons echter over de schreef. Je kan kiezen uit verschillende vullingen voor de tortilla’s en we nemen eentje van elk! Ze smaken nog lekker ook!

De watervallen van Aqua Clara staan bekend om hun blauwe kleur die ze bijna altijd hebben. Daar moeten we dus zijn. Wanneer we de laatste rechte lijn ingaan gaat de ons ondertussen bekende stalen kabel weer omhoog. Deze keer echter geen vriendelijke meneer die 10MXP vraagt maar enkele onvriendelijke en rechtuit bedreigende blikken naar onze wagen. Uiteindelijk komt er toch iemand naar de wagen en vraagt op barse toon 40MXP! Een verklaring voor deze afzetterij krijgen we niet en er wordt ons koel medegedeeld dat als we niet betalen we er niet door komen. De blikken van de aanwezigen mannen, hun aantal en vooral de geweren die ze bijhebben overtuigen me. Ik weiger echter om me te laten afzetten en met een rotvaart rij……ik achteruit en we bezoeken de watervallen dan maar niet. Hoewel 40MXP een peulschil is doe ik niet mee aan deze afzetterij.

We rijden richting Palenque als er boven ons een onweer losbarst en het is dan ook in de gietende regen dat we het hotel bereiken. Hotel Real Ciudad Palenque is een tamelijk groot, modern hotel met een zwembad en schuifaf, mooie kamers, een veel te duur restaurant en een kleine dierentuin waarin krokodillen, schilpadden en een reuze hagedis.

Omdat het restaurant in het hotel schandalig duur is besluiten we om met de auto richting stad te rijden om iets te eten. Hoewel het ondertussen pikdonker is ondervinden we geen problemen. In de reisgids trotter hebben we een restaurant gevonden dat we zeker willen proberen. We stappen uit en het regent nog altijd oude wijven, het is net of we in een warme douche rondlopen. Een restaurant vinden in een reisgids is nog iets anders dan in de stad want we vinden het uiteraard niet. Palenque stad is niks speciaals maar we eten zeer lekker in restaurant “Maya”, wat een zeer originele naam is vinden we. Wanneer we terug naar het hotel rijden giet het nog steeds en komt het water van de straten gelopen.

Morgen bezoeken we de ruines van Palenque!

Ruines Palenque.

Om 9.00u staan we aan de ingang, nadat we betaald hebben om de weg te gebruiken, gewapend met flesjes water, van de ruines. De ruines van Palenque is één van de belangrijkste Mayavindplaatsen van Mexico en staat ook op de werelderfgoedlijst van de Unesco. De stad is gelegen aan de rand van het oerwoud en slechts een gedeelte van de stad is al te zien, de rest ligt nog overwoekerd in het oerwoud te wachten tot er geld is om de gebouwen vrij te maken.

Het valt op dat de temperatuur hier stukken hoger is hoewel het pas ochtend is. De site oogt zeer speciaal met zijn groene omgeving, mooie gebouwen en goed bewaard gebleven tempels. Vooral de hoge gebouwen omgeven door het dichte oerwoud doen het goed omdat je deze hier wel mag beklimmen, wat we dan ook veelvuldig doen. Het uitzicht maakt de soms zeer lastige klimpartijen meer dan de moeite waard hoewel we ondertussen kletsnat van het vele zweet zijn. Moest ik op mijn werk zweten zoals hier ik zocht een andere job J De site is zeer goed onderhouden en sommige tempels en inscripties zijn in nog bijna perfecte staat. Het is hier ook een stuk minder druk en dat maakt dat we eigenlijk meer onder de indruk zijn van deze site als van Chitzen Itza.

We eten bij Don Mucho, een bekend trotter adres hier. Je moet wel een beetje moeite doen om het te vinden. Het restaurant ligt net voorbij de slagboom waar je moet betalen voor de site aan een kleine smalle zandweg. Gisteren hebben we ondervonden dat het restaurant onbereikbaar is na een fikse regenbui. De tafels en stoelen zijn plastic gevallen die hun beste tijd gehad hebben maar er hangt een onmiskenbare leuke hippiesfeer. Het eten is er matig, hun pizza’s zijn echter de beste van het land volgens de reisgids. Probleem is dat ze op maandag geen pizza’s hebben en welke dag is het vandaag? Inderdaad maandag. Qua planning had dit beter gekund want ook het museum van Palenque blijkt op maandag gesloten te zijn.

We rijden naar de Misol-Ha waterval, en hopen dat deze om maandag niet stilstaat ofzo. Uiteraard zijn onze vrienden met de kabel ook weer aanwezig en we betalen maar weer voor het gebruik van de weg. Het eerste wat ik ga doen wanneer ik terug in Belgie ben is een stalen kabel kopen. Mijn buren gaan dure tijden tegemoet. De weg naar de waterval is duidelijk aangegeven en we bereiken ze zonder problemen. Het rijden hier in Mexico heeft eigenlijk nog nooit noemenswaardige problemen opgeleverd.

Al van op afstand kan je de 30m hoge waterval zien en horen. Het water stort beneden in een groot basin waarin normaal gezien gezwommen kan worden. Normaal gezien want nu is het water door de overvloedige regen van de laatste dagen een kolkende poel geworden waar we met Largo niet in durven.

Toch is deze trip niet voor niks want het leuke aan deze waterval is dat je er achter kan gaan. Een smal pad loopt van de plas naar de waterval en wanneer je niet bang bent om nat te worden kan je achter het watergordijn staan. De kracht van het water zal zeker indruk op je maken. Je wordt er uiteraard kletsnat van maar het is een zeer mooi zicht om onder een mooie, brede waterval te staan. Je kan zelfs door de waterval en over een paar zeer glibberige rotsen naar de andere kant klimmen maar dat vinden we bij deze toch een beetje te gevaarlijk.

Enkele uren later begint het alweer te regenen zodat we maar matig kunnen genieten van het zwembad in het hotel. We rijden nog naar de stad en eten in hetzelfde restaurant als gisteren.

Morgen is het mijn grote “probleemdag”! We moeten naar Chetumal: een rit van meer dan 500km!!!!

31-08-2010, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Chetumal

Vandaag is de dag waar ik al sinds het begin van de planning mee in mijn maag zit. De afstand naar Chetumal is meer dan 500km dus een serieuze rit. Wanneer je zit te plannen aan je pc in Belgie heb je natuurlijk geen idee hoe snel je hier kan rijden en hoe de wegen zullen zijn. Je leest er uiteraard over en kan je wel een beeld vormen maar tussen dit en de werkelijkheid is soms een groot verschil. Nu na alle reeds gereden kilometers heb ik er goede moed op maar toch vertrekken we ruim op tijd zodat we om 7.00u al in de wagen zitten.

De wegen zijn voorbij Palenque terug vlot berijdbaar. Geen bergdorpen meer, geen bochten of putten alleen de onvermijdelijke “topes” komen we nog tegen. We ondervinden dan ook dat we vandaag weinig problemen gaan hebben en hopen zelfs in de loop van de middag op onze bestemming te zijn.

Alles gaat vlot en de lange rechte banen hebben ook een klein minpunt: Anouck kan met moeite haar ogen openhouden. Net als ze in slaap valt besluit een gigantische gier ons van dichtbij te komen bekijken en knalt met een luide knal tegen onze voorruit! Het beest stijgt nog op maar de poten heb ik mee. Wie hier bij ons al eens een duif geraakt heeft weet dat dit een grote klap kan geven maar een gier geeft pas echt een “knaleffect”!! Anouck is trouwens op slag wakker.

We verlaten de provincie Chiapas en bij het binnenrijden van Quitana Roo moeten we stoppen en aanschuiven voor een grote wegcontrole. We zijn hier dan zeer dicht bij de grens met Guatemala. We hebben al eerder controle posten gezien, bijna altijd met de machinegeweren in de aanslag maar deze keer nemen ze echt de tijd. Zelfs de plaatselijke bevolking en bussen van de firma Ado worden uitgebreid gecontroleerd. Wij moeten enkel onze papieren laten zien, enkele vragen beantwoorden en even de koffer van de wagen opendoen waarna we weer verder mogen. Waar een sympathiek en vriendelijk gezicht al niet goed voor is J

We komen in Chetumal kort na de middag en hebben ruimschoots de tijd om de stad te verkennen. Hier is weinig te beleven, Chetumal is een echte doorreisstad veelal voor mensen op weg naar Belize. Ons hotel Marlon Heroes is niks speciaals maar we blijven hier maar één nacht dus…….

We eten in het restaurant van hotel Maria Dolores. De klanten zijn allemaal Mexicanen en zoals wel meer in de plaatselijke zaken staat ook hier de tv een ganse dag aan. Het eten is lekker en zeer goedkoop. Wanneer we langs de kust de boulevard afrijden merken we dat Chetumal geen hoogvlieger in ons programma is. Er is werkelijk weinig of niets te beleven. Vele zaken en dingen zijn opgestart maar staan nu leeg te verkommeren of te wachten op nieuwe investeerders.

Verder richting Balakan komen we café Reino Maya tegen. Dit café is de plaats waar de meer gegoede Mexicanen uit deze buurt komen verpozen tijdens een vrije dag. Het café heeft een mooi zwembad met terras en zeezicht. Largo is niet te houden dus we stoppen en drinken een veel te dure cocktail. Terwijl wij een beetje op de centjes letten zitten er 2 Mexicaanse families de schransen dat het een lieve lust is. Cocktails, bier, snacks, zeevruchten, schaal- en schelpdieren…..we zien het allemaal passeren. Wanneer we de prijzen van al deze lekkernijen bekijken ontdekken we dat ook hier in Mexico er een groot verschil tussen arm en rijk is.

Na het opfrissen in het hotel vertrekken we naar Sergio’s Pizza. ,Een adres aanbevolen door de reisgids trotter en aangeduid als DE Italiaan van Chetumal en omstreken. Het is er chique en duur. De bediening is veel te stijf voor ons doen maar ook onvriendelijk. De ober is blijkbaar niet in goeie doen want wanneer er nieuwe klanten binnenkomen smijt hij met tegenzin zijn servet weg achter de rug van de pas aangekomen klanten. Hij begon wel te blozen wanneer hij merkte dat ik zijn onhebbelijke gedrag had opgemerkt. Mede door deze ongewone bediening hebben we ons hier goed geamuseerd en veel gelachen. De pizza’s zijn hier trouwens groot en de pasta alfredo lekker dus al bij al een geslaagde avond.

Belize – Caye Caulker

Belize is een redelijk onbekend land in deel van Latijns Amerika. Het ligt ergens weggestoken tussen Mexico- Guatemala en Honduras. Het vasteland heeft iets minder te bieden maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door de vele fantastische duik- en snorkelspots die het land heeft. Het meest bekende is waarschijnlijk de “blue hole”. De blue hole is een saffierblauwe cirkel met een doorsnede van 300m en een diepte van 130m waar zelfs Cousteau zijn duikerspak heeft aangetrokken. Verder heb je hier het Hol Chan Marine Reserve. Dit is de plek waar je kan snorkelen met verpleegsterhaaien en roggen. Wat wij gaan doen uiteraard.

Het ontbijt in hotel Marlon Heroes is op zijn minst opmerkelijk! Ontbijt is inbegrepen in de prijs maar blijkbaar telt dit alleen voor koffie, boterhammen en confituur. De koffie is niet te drinken en ik vraag me nog altijd af hoe je een boterham zo smerig kan laten smaken. Ooit zure boterhammen geheten?

We zitten dus redelijk vroeg achter het stuur en vertrekken vol goede moed naar de grens met Belize. 20 minuten later staan we aan de grens en nu gaan we zien of onze “permit” van het autoverhuurbedrijf enige waarde heeft of niet.

Aan de grens is het een drukte en wanneer we stoppen hebben we meteen prijs: een “vriendelijke” man neemt ons op sleeptouw en helpt ons met alle formaliteiten. Hij brengt ons naar een officieel uitziende beambte waar we 200MXP/pp betalken om het land te verlaten. Later blikt dat dit inderdaad klopt. Wanneer je Mexico verlaat met het vliegtuig zit dit bedrag al in je ticket inbegrepen, met de auto het land uit betekend bijbetalen!

We rijden de grens over en onze redder in nood heeft naast mij plaatsgenomen. We moeten stoppen aan een klein gebouwtje waar onze auto besproeid wordt met een disinfecterend middel. Ook hier krijgen we officiële papieren dus we vermoeden dat allen goed is tot we de prijs horen: 10 dollar!!!! Later blijkt dat deze behandeling echt wel verplicht was alleen…… de 10 dollar hadden 10…..Belizische dollars moeten zijn!!! Dus toch in het zak gezet L Mensen die naar Belize rijden let op! In Belize spreken ze de prijzen uit in dollars maar ze bedoelen wel degelijk Belizische dollars.

We rijden tot vlakbij de grensovergang waar we een groot gebouw in moeten met onze papieren en daar zal beslist worden of we het land binnen mogen of niet. Ons eerste contact verloopt niet te goed want de douane beambte van dienst verteld ons onmiddellijk dat hij en hij alleen beslist of we zijn land binnenkomen of niet. We worden doorverwezen naar de dienst immigratie aan balie 2 waar de behandeling al veel vriendelijker is. De documenten worden grondig nagekeken en tot onze grote vreugde komt er een stempel op. Fase één is gelukt, de autopapieren zijn goedgekeurd. Is er toch iets goed aan Cancun Rent a Car. Er wordt ons wel duidelijk gemaakt dat wanneer we geen verzekering nemen voor de wagen (in Belize is dit niet verplicht) we alle kosten bij ongeval of diefstal zelf zullen moeten vergoeden. 100m verder is echter een verzekeringskantoor en we beloven de man om een verzekering af te sluiten.

Terug naar balie 1 bij onze onvriendelijke vriend van daarnet met onze afgestempelde papieren. Blijkbaar is zijn vertrouwen in zijn collega groot of zien wij er een stuk sympathieker uit dan daarnet want ineens is er van wantrouwen of onvriendelijkheid geen spoor meer. Onze pasporten worden afgestempeld, we krijgen de nodige documenten en worden verzocht om onze koffers voor controle uit de wagen te halen. Op de parking sleuren we in de hitte alles uit de kofferbak en als muilezels bepakt stappen we terug het gebouw binnen waar ondertussen iedereen verdwenen is. Uiteindelijk komt er iemand met zijn hoofd vanachter een hoek bekijkt ons van op 100m afstand en zegt dat we alles terug in de wagen mogen zetten. Ik bijt op mijn tanden en tel tot tien maar het lukt me om vriendelijk glimlachend buiten te stappen. Anouck en Largo moeten aan het gebouw blijven staan, enkel ik mag weer de grens over om de wagen op te halen. Enkele minuten later lukt het me dan toch om de grens over te rijden en ik ben zelfs zo vriendelijk om Anouck & Largo op te pikken J. Een paar meter verder sluiten we bij een vriendelijke vent een verzekering voor 1 week af (was goedkoper dan voor 3 dagen) en we vertrekken.

Belize is een ander land en dat is meteen duidelijk wanneer we aan het rijden zijn. Veel minder verkeer, veel kleiner wegen, slechtere banen en geen wegwijzers. Eén voordeel: bijna alle wegen leiden naar de hoofdstad dus verkeerd rijden is moeilijker dan je denkt. Eén van de belangrijkste bronnen van inkomen is suikerriet en blijkbaar is dit de periode om te rooien want overal zien we grote stukken riet die van de camion gevallen zijn. Het lijkt wel of gans Belize onder het suikerriet zit.

We rijden naar Belize city, 183km van de grens. Dit is niet de hoofdstad van het land, dat is Belmopan, maar van hieruit kan je de watertaxi naar één van de vele eilanden nemen. Het binnenland van Belize is ronduit saai te noemen. Kaarsrechte wegen waar weinig of geen mensen te zien zijn behalve in het handvol dorpjes dat we tegenkomen. Veel woningen staan op palen om de overstromingen in het orkaanseizoen te vlug af te zijn. Merkwaardig is dat plotseling alles hier in het Engels gebeurt, de Beliziaanse dollar is getooid met een prachtige afbeelding van Queen Elisabeth in haar jonge jaren (Belize is een voormalige Britse kolonie) en voorzal het uiterlijk van de mensen valt op: ze zijn eerst en vooral al veel donkerder, ze bekijken je anders en ik moet onwillekeurig denken aan slaven en piraten wanneer ik ze zo in het straatbeeld zie.

We komen aan in Belize city en vinden de watertaxi waar het een drukte van jewelste is. Aan de soort mensen te zien dat hier rondhangt is het niet aangeraden om de wagen hier 3 dagen onbewaakt te parkeren. Omdat deze huurwagen niet kan varen of zwemmen zal ik hem toch ergens kwijt moeten kunnen. Een rondvraag bij de plaatselijke agent schept niet meteen goede moed want hij verzekerd ons dat als we hier parkeren we binnen 3 dagen zonder wagen een rondreis kunnen maken! Afros, rasta’s, schooiers en bedelaars houden ons nauwlettend in de gaten. Een man doet ons een verleidelijk voorstel: we mogen de wagen bij hem op de hof tegen een kleine vergoeding parkeren. Een waarschuwende blik van de agent besluit ons om verder te rijden.

Eén blok achter de watertaxiterminal is het al een stuk rustiger en vinden we hotel Radisson. Zij hebben het gat in de markt gevonden en bieden tegen betaling een bewaakte parking aan waar de zeldzame toeristen die met de wagen rondtrekken veilig kunnen parkeren. Een pak van ons hart! Goedkoop is het niet maar een gat in de markt is dit nooit dus we betalen 10USD/per dag en leggen ons neer bij deze enige mogelijkheid om veilig te parkeren. Beter 30USD kwijt dan een volledige wagen.

Om de oversteek naar de eilanden te maken heb je de keuze tussen 2 firma’s. de prijs is vergelijkbaar maar de uren van afvaart zijn verschillend. Let ook op de uren van de terugtocht wanneer je ee kaartje retour koopt! We besluiten om met de snelst vertrekkende boot mee te gaan en kopen een kaartje enkele reis. De concurrerende firma heeft betere retourtijden… We hebben gekozen voor Caye Caulker( spreekt uit als Kiekokeur), het goedkoopste eiland met een zeer aantrekkelijk motto: no Shoes, no shirt, no problems!!!! Kan niet slecht zijn.

De koffers worden op een kar gelegd, we betalen de tickets (20USD/3pers) en ontspannen bij een drankje met zicht op de baai. Op de juiste tijd worden de passagiers aan boord gelaten en precies op tijd beginnen we aan de 45min durende overtocht. De zee is rustig en we genieten nu al van het mooie, blauwe water.

Bij aankomst is er een kleine teleurstelling: het strand en het water van de kustlijn zijn niet mooi. Vuile algen en zeewier drijven in het water en ook het strand is niet wat je van een paradijselijk strand zou verwachten. We staan op de koffers te wachten als een vreemd uitziende rasta mij vraagt of ik een hotel wil. Ik antwoord nee en laat de mens verder gerust zoals iedereen doet met mensen die iets willen verkopen waar je geen interesse in hebt maar zo had deze man het blijkbaar niet begrepen. Hij begint met mij te vertellen dat ik in het paradijs ben aangekomen en dat ik best een beetje vriendelijker kan zijn. Ik vertel hem vriendelijk dat ik al een hotel geboekt heb waarna hij kwaad de andere toeristen opzoekt. Rare jongens die mannen uit het paradijs.

Ons hotel, hotel Seaside Cabanas ligt te schitteren vlakbij de aanlegsteiger en is een hotel met kleine laagbouw huisjes met een mooi klein zwembad met zicht op de mooie zee. Verder in zee is het water weer van een onaardse schoonheid. De kamer is goed, hoewel we de speciale familiekamer geboekt hadden met aparte slaapkamers voor Largo en zeezicht maar voor dat zeezicht moet je al heel lenig zijn en je nek enkele centimeters kunnen uitrekken. Tip voor wie dit hotel wil boeken: kamer 17 is het extra geld niet waard!

We verkennen het eiland en merken een totaal andere sfeer dan op Isla Holbox. Ook hier zandwegen en geen verkeer behalve een occasionele golfkar maar verder ademt het eiland de hippiesfeer die je denk aan te treffen in Jamaica uit. Het eiland telt 3 hoofdstraten. Een gps is hier niet nodig en lang hebben ze niet nagedacht over de straatnamen. De eerste straat heet “frontstreet”, de tweede straat heet “middelstreet” en de derde straat heet “back………” u weet het al. Behalve winkeltjes met souveniers, bureaus met excursies voor de toeristen en restaurants vindt je hier ook alles wat het dagelijkse leven nodig heeft. Het valt ook hier op dat toeristen en eilandbewoners perfect naast en met elkaar kunnen leven. We passeren even bij Raggamuffin tours. Dit bureau heb ik geboekt om met ons overmorgen de boottocht naar Shark Alley en het Hol Chan Marine reserve te maken.

We wandelen naar “de split” als we links van de weg het out-side seaview beauty salon zien. Twee smerige plastic stoelen die op straat staan zijn hier genoeg om een kapsalon te beginnen. Geweldig toch? We lopen verder en komen bij de split. De split is een breuk in het eiland en de eilandbewoners hebben hier de “place to be” van gemaakt. Bij gebrek aan een mooi strand komen de toeristen en eilandbewoners hier in het mooie helder groene/ blauwe water duiken, zwemmen en snorkelen. De split is niet echt breed maar naar de overkant zwemmen is toch een beetje gevaarlijk door de sterke stroming. Een slimmerik heeft hier een bar geopend vlakbij het water met banken in het water en luide reggea muziek weerklinkt door de boxen. De sfeer is zeer ontspannen en je kijkt je de ogen uit, niet alleen naar de vele rasta’s die het eiland bevolken maar ook de toeristen zijn hier een ras apart. Geen liefhebbers van grote all-in ressorts hier maar backpackers en hippie’s. Tattoo’s en piercings overal waar je kijkt maar we amuseren en ontspannen ons. Met een flesje bier in de hand bekijken we de zonsondergang en genieten van de zee samen met de ontspannende muziek. De bediening is aangepast aan het eiland. Je besteld en je fles bier wordt op de bar voor je neus gegooid. No problems!!!! Dit eiland heeft een zeer originele sfeer die je eerder in bv Jamaica verwacht.

’ s Avonds eten we barracuda steak. We krijgen een mooi dik stuk vis op het bord en het smaakt lekker. We hebben gekozen voor restaurant Tropical Paradise. We eten buiten op het terras wat een speciale sfeer geeft. Het terras grenst namelijk aan het gezellig kleine groene kerkhof. Eén voordeel: het is hier lekker rustig.

Over onze eerste volledige dag Caye Caulker kan ik kort zijn; zon, zee en strand. We hebben enkel logies geboekt maar ’s morgens kan je in de bar gratis koffie krijgen met boterkoeken vers van de plaatselijke bakker en dit zolang de voorraad strekt. We blijven in de ochtend in het zwembad van het hotel luieren. Middageten doen we in de sandbox bar vlakbij het strand waar ik Chili Con Carne eet. Onder het voorwendsel dat we gaan snorkelen trekken we naar de split waar ik menig flesjes Belizikin, het plaatselijke bier, tot mij neem. Opvallend is dat, ondanks hun vreemde uiterlijk, de vele rasta’s al een goeie dag zeggen tegen ons of op zijn minst eens vriendelijk lachen. Het is de tweede dag na elkaar dat ze ons hier zien maar we horen er precies al helemaal bij. Ik schaam me een beetje voor het vooroordeel dat ik tegenover sommigen van hen had. In België heb ik een hekel aan mensen die vooroordelen op basis van uiterlijk hebben en hier doe ik precies hetzelfde.

Dag drie in Belize start winderig. Dat is niet het resultaat van iets verkeerd te eten of van de Belizikin biertjes maar gewoon het weer dat omslaat. Het zand in de straten vliegt ons rond de oren en de zee is best wild te noemen. Spijtig genoeg is vandaag de dag dat we gaan varen en zwemmen met haaien en roggen, één van de dingen waarnaar we erg uitgekeken hebben. Hopelijk kan de trip doorgaan.

Largo is een beetje ziek vandaag en met deze wilde zee hebben we twijfels of we de trip zouden maken of niet. Morgen verlaten we belize en het zou echt doodzonde zijn om deze kans te laten liggen. Bij raggamuffin tours kunnen ze ons niet garanderen dat de trip doorgaat en we moeten nog een uurtje wachten. Een uur later is de wind een klein beetje gaan liggen en met een flinke vertraging vertrekken we voor wat een fantastische tocht zou moeten worden.

We varen met een zeilboot rustig de azuurblauwe zee op. Aan boord enkele Frans sprekende koppels, twee Amerikaanse jonge meisjes en vier Spaanse jongedames (het gezelschap kon slechter J). De kapitiein van de boot legt uit dat we de stops in omgekeerde volgorde gaan doen door het slecht e weer dus we varen eerst naar het Hol Chan Marine Reserve.

Na een uurtje varen komen we in het park aan. We zien een koraal liggen waar de golven opbeuken zodat er schuimende koppen te zien zijn. De zee is niet echt kalm maar toch gaan we zo dadelijk snorkelen. Het park is één van de voornaamste koralen van Belize en er gelden dan ook strikte regels. Eer is zelfs bewaking en een bewaker houd ons continu vanuit een snelle boot in de gaten. Snorkelen mag hier alleen onder begeleiding en je moet bij de gids in de buurt blijven.

We duiken het water in en merken meteen waarom we niet graag in groep reizen. Van overal zwemmen er mensen om, op en over ons en we krijgen een paar gemene trappen. Largo begint zelfs af en toe een beetje in paniek te raken zodat we ons laten afzakken tot de laatste van onze kleine maar fanatieke groep. We zien kleurige vissen, grote en kleine en mooie koralen. Onze gids, een gespierde rasta, duikt plotseling onder en wat ik toen zag deed me versteld staan. Ergens onder een richel van het koraal lag er een haai. Hoe de man dit dier gezien heeft weet ik niet maar hij duikt er naartoe, trekt aan het beest zijn staart en komt met de haai in zijn armen boven!!!! Het dier is een kleine 4a5meter lang en voelt ruw aan als schuurpapier. Verder zien we nog zeeschildpadden, een aal en veel felgekleurde vissen.

Terug aan boord varen we een kwartier als de boot stopt. Onze gids gooit een aantal schelpen met stukjes vis in het water en binnen 10 seconden wemelt het rond de boot van de haaien, we zijn duidelijk in Shark Alley aangekomen. De dieren verdringen zich werkelijk rond de boot zodat het lijkt of er een kleine oorlog in het water plaatsheeft. Tientallen haaien zwemmen rond en onder ons. Het zijn verpleegsterhaaien en ze zijn ongevaarlijk maar toch is het een zeer speciaal gevoel om van op de rand van de boot tussen de dieren jezelf in het water te laten zakken. Het water is kristalhelder en overal zie je de zwarte schimmen rond je heen en weer zwemmen. Eens in het water zwemmen ze zelfs tegen je benen. Blijkbaar houden haaien ervan om recht naar je toe te zwemmen en pas op het laatste ogenblik opzij te zwemmen. Onvergetelijk. Snorkel op kop in het water want het schouwspel is adembenemend. Haaien overal waar je kijkt en daartussen redelijk grote roggen met scherpe staarten. De haaien zijn moeilijk te vangen maar de roggen kan je met een beetje geluk aanraken. Geluk heeft onze gekke gids niet nodig want even later komt hij met een rog in de armen boven water. Hier liggen we dan, in Belize met ons gezin in kristalhelder warm water met rond ons haaien en roggen. Op momenten als deze weet je dat het leven mooi kan zijn!

Terug aan boord is het tijd voor de lunch en terwijl we varen genieten we onze visburger. Onze derde stop is er eentje boven een koraalrif maar voor mijn beperkte zwemkunsten is de zee hier echt wel te ruw. Elke golf lijkt in de luchtpijp van mijn snorkel te willen vloeien zodat ik na 10 minuten ongeveer een liter zout water binnen heb. Na mijn visburger kan ik dit maar matig appreciëren zodat ik de (lucht)pijp aan Maarten geef en terug aan boord klim.

Op de terugweg worden we getrakteerd op taco’s en rumpunch. De muziek gaat aan en ons zeilschip veranderd in een echte partyboot. De rumpunch vloeit rijkelijk en onze Spaanse señorita’s beginnen wel erg veel lol te hebben. Gelukkig blijft alles deftig en na een uurtje varen staan we weer op het strand van het eiland. We merken ondertussen duidelijk dat het weekend is want er lopen een pak zatte mensen op straat. Het is een zeer leuke dag geweest en een ervaring om nooit meer te vergeten.

Belize was erg leuk en zeker de moeite om het klein beetje problemen aan de grens er bij te nemen. Je kan dit land totaal niet vergelijken met Mexico en alleen al daarvoor zou je het moeten bezoeken nu het toerisme er nog in zijn kinderschoenen staat.

Tulum

Belize zit erop en de eigenlijke reis begint ook stilaan de schuiven maar we hebben toch nog enkele mooie dagen te goed!

De boot naar het vasteland vertrekt stipt om 7.00u. Het is trouwens opvallend dat alles hier stipt vertrekt, buiten een occasionele vertraging van enkele minuten hebben we hier nog geen lange wachttijden meegemaakt. Je zou iets anders kunnen verwachten in Latijns – Amerikaanse landen.

De overtocht verloopt prima en tot onze grote opluchting staat onze huurwagen nog steeds met alle wielen en alle andere onderdelen op de parking waar we hem drie dagen geleden hebben achtergelaten. In Belize city rijden we even verkeerd maar algauw zijn we op weg naar de grens. Even verder staan er twee agenten midden op de rijweg. Ik denk dat er een wegcontrole is, rem af en één van de agenten komt naar voor. Ik open mijn raam en de man vraagt waar we heen moeten, als hij hoort dat we richting Mexicaanse grens rijden blijkt dat dit geen verkeerscontrole is maar de twee hun dienst er op zit en dat ze op zoek zijn naar een lift. We durven niet weigeren en de twee agenten stappen in. Heel even ben ik ongerust want we nemen toch maat twee vreemde mannen mee die bovendien duidelijk een pistool bij hebben. Maar snel begint er een gesprek en een beetje later lijkt het wel of we een gratis gids mee hebben. We krijgen informatie over het land, de politiek, veiligheid en andere dingen die je als individuele toerist misschien minder snel oppikt. Meer dan een uur later zetten we de agenten af in hun dorp en rijden we naar de grens.

De formaliteiten nemen deze keer veel minder tijd en moeite in beslag. Een paar vluchtige controles van de papieren, enkele keren de koffers open en we zitten terug in Mexico. We nemen de weg van Chetumal naar Tulum en komen aan de linkerzijde een open wegrestaurant tegen. We hebben honger na de overtocht en bestellen één van de lekkerste maaltijden die we deze reis krijgen. In Mexico kan je dus heel lekker eten langs de weg.

De weg naar Tulum is verassend lang en de rit is zwaarder dan verwacht. We bereiken echter ons hotel in Tulum zonder problemen en zijn onmiddellijk enthousiast over onze volgende verblijfplaats.

We logeren in een bed & breakfast wat op zich al redelijk speciaal is in Mexico en zeker in een toeristische plaats als Tulum. De Casa Amor Del Sol is een mooie villa met slechts twee kamers. De tweede kamer is momenteel niet bezet dus we hebben het rijk voor ons alleen. De b&b is eigendom van een iets ouder Amerikaans echtpaar, Diane en Phil, die ons vriendelijk verwelkomen. We krijgen een rondeleiding en ons enthousiasme groeit met de minuut. De kamer is groot, prachtig ingericht met veel oog voor detail en vooral het kingsize bed zal deugd doen na alle smalle bedjes die we de laatste tijd gehad hebben. In de gang staan cd’s, er hangt een grote flatscreen tv en op het terras staat een kleine koelkast waarin onze welkomstdrankjes zitten. Schol!

We hebben een groot terras dat uitkijkt op het zwembad met daarachter de ongerepte jungle. Het zwembad ligt in de schaduw van de bomen dus het is er altijd lekker koel en aangenaam. Alles is aanwezig: wil je naar het strand of een andere uitstap kan je zowel een frigobox, snorkel, luchtmatras of andere dingen meenemen die aanwezig zijn voor de gasten. Het beste is echter de tweede verdieping. Hier staat een grote jacuzzi. Wanneer je hierin zit heb je vooraan zicht op de azuurblauwe oceaan terwijl je achteraan uitkijkt over de toppen van de jungle. Onvergetelijk!!!!! Het is prachtig om de zon te zien ondergaan wanneer je hier in het zalig hete water zit. Dit adres is het beste wat wij in Mexico gehad hebben en zelfs één van de betere ooit! Een echte aanrader!!!!!

We duiken het zwembad in, gaan uiteraard in de jacuzzi en daarna gaan we eten. De b&b ligt aan een gravelweg en vlak naast een mooie cenote. Hier staan verder geen hotels, enkel een paar schandalig grote villa’s van steenrijke Amerikanen maar toch is de ligging ideaal. Je hebt de zee, de natuur, de cenote en in dezelfde “straat” is er een klein winkeltje, een pizzeria en een restaurant met terras aan het strand. Het eten is matig en de bediening nog matiger, we worden vriendelijk verzocht om na het eten ons drinken uit te drinken en te vertrekken. Blijkbaar heeft de uitbater een lange zware dag achter de rug.

Het ontbijt i Mexico is, op een enkele uitzondering na, nog niks speciaals geweest maar dat is zonder Diane gerekend. Op het afgesproken uur( dat je zelf bepaalt) komt ze op de proppen met vers fruitsap, yoghurt en koffie. We zitten op het terras buiten en genieten ervan. Na het voorgerecht komen er verschillende soorten zelf gebakken pannenkoeken op tafel. Elke pannenkoek heeft een andere, superlekkere vulling! Banaan, aardbeien, zure room,….voor elk wat wils en wanneer ze dan ook nog aankomt met lekkere speklapjes weten we dat dit verblijf een aanslag op onze lijn wordt, en dan moeten we hierna nog drie dagen all-in doen! We blijven lekker zitten en maken een aangename babbel met onze gastvrouw/heer. Phil vraagt ons om een uur of tien deze avond even op zijn deur te komen kloppen want hij heeft nog een kleine verassing voor ons. We gaan schildpadden kijken….. we stellen verder geen vragen en vertrekken naar de ruines van Tulum.

De vindtplaats en ruïne ligt ongeveer 4km van Tulum dorp en dateert van rond 1200 n chr. Wanneer je Palenque en Chitzen Itza gezien hebt is deze ruïne eigenlijk een niemendalletje maar de ligging maakt alles goed. De ruïne ligt op een rotswand boven de azuurblauwe Caribische zee. En wanneer ik zeg azuurblauw dan bedoel ik……. Zelden blauw zo azuur gezien! J De mooi aangelegde tuinen en wandelpaden waar tientallen leguanen rondlopen, de ruïne en vooral het schitterende water maken van deze uitstap een absolute “must”. Eén gouden tip: neem voldoende water mee want het is hier snikheet!!!

Na de ruïne rijden we naar Tulum playa. Tulum playa is gewoon de hotel- en strandzone zoals we ze gezien hebben in Cancun. Toen Cancun, vroeger een rustig vissersdorp, werd overspoeld door toeristen begon de wildgroei van luxeressorts. Toen Cancun vol zat was Playa Del Carmen aan de beurt. PDC is nu ook razend druk en dus beginnen de, voornamelijk Amerikaanse investeerders, hun blikken te werpen op Tulum. Ook hier is het water en het strand van een onaardse schoonheid en zoals we merken zijn de grote ressorts klaar om de duizenden toeristen te ontvangen. De hotelzone is niks meer dan een lange smalle weg waar je het ene ressort naast het andere hebt, onderbroken door een bar, café of restaurant. Het strand en het water zie je niet want alles is al omheind terwijl dit eigenlijk verboden is. Je kan uiteraard je wagen parkeren en in één van de hotels of bars iets gaan drinken waarmee je automatisch toegang tot zee en strand hebt. Het strand is wit, de zee blauw en het bier en de cocktails zijn lekker!

We bezoeken daarna nog even Tulum centrum waar niets te zien is. Enkele onbenullige winkeltjes, enkele internetcafés en enkele leuke restaurants waar we alweer lekker eten.

Om 22.00u gaan we Phil roepen en, terwijl we dachten dat we op excursie gingen, steken we gewapend met een kleine zaklamp gewoon de straat over. Op het strand zoekt Phil ongeveer twee minuten tot hij ons op een bewegend voorwerp wijst dat langzaam uit de zee komt. Het blijkt een zeeschildpad te zijn die op het strand haar eieren komt leggen. Pas nu zien we de enorme putten die overal op dit deel van het strand zijn. Blijkbaar zijn die gegraven door de schildpadden om hun eieren te komen werpen en nu is de gepaste “werp-periode”

We plaatsen ons iets verder naar achter zodat het dier geen last van ons heeft en bekijken met verbazing de werkzaamheden van de schildpad. In het donker en alleen op dit verlaten strand zien we bij het licht van de volle maan hoe het dier meer dan een uur zand opgooit en wroet en wringt in de enorme put dat hij heeft uitgekozen. Phil zegt ons stil te blijven tot de eieren geworpen zijn maar wanneer het dier meer dan een uur later uit de put kruipt mogen we een stapje dichter zetten.

Het dier heeft zijn eieren gelegd en is op de terugweg naar zee. Stap voor stap komen we dichterbij en zijn enorm onder de indruk van de grote van dit dier. De schildpad zelf heeft niet de minste last van ons en sleept zichzelf kalm richting Caribische zee. Ondertussen zijn we het dier zo dicht genaderd dat we het zouden kunnen aanraken. Het zwemmen met walvishaaien, verpleegsterhaaien en roggen was speciaal maar deze onverwachte gebeurtenis moet hier, wat mij betreft, niet voor onder doen.

Phil gaat terug naar huis en wij blijven nog even zodat we later nog een dier volop zand uit een put zien gooien waarna enige tijd later een ander soort schilpad zich gewillig laat bewonderen. Onnodig te zeggen dat Largo dit prachtig vond en ook wij waren in de wolken van deze, niet geplande, belevenis. Het dichtbij naderen en het moment dat het dier terug onder water verdwijnt blijf nog lang nazinderen. Het zijn deze dingen die een reis door Mexico onvergetelijk maken, meer dan de luxe ressorts, hotels en bars!

De dag erna praten we uiteraard met Phil over onze belevenissen bij alweer een uitzonderlijk lekker en uitgebreid ontbijt. Deze keer is er na het fruit, de yoghurt en de koffie een Mexicaanse omelet. Zeer lekker!

We vertrekken naar Akumal wat slechts een 15min rijden is. Akumal is bekend om zijn prachtige baai die afgesloten wordt door een koraalrif. Ongelooflijk maar waar: de toegang is hier gratis! We krijgen eerst een videofilmpje te zien over het behoud van het koraal en daarna kunnen we vrij rondlopen en zwemmen en snorkelen. Het water is alweer zeer helder en wanneer we net in het water zitten doet Anouck me teken om tot bij haar te komen. Onder ons zwemt een reuzenschildpad die rustig de planten en het gras van de bodem graast. We hangen zeker een kwartier boven het dier dat niet de minste aanstoot neemt aan onze aanwezigheid. Blijkbaar hebben we veel geluk want later zien we enkel nog een paar vissen tijdens deze snorkeltrip.

Na de middag gaan we naar Playa Del Carmen. PDC is een gezellig dorp maar word overspoeld door massa’s toeristen. In de namiddag is het hier nog gezellig en niet overdreven druk. We wandelen rond, bekijken de vele winkels, juweliers, bars en restaurants en eten een zeer matige maaltijd. De sfeer doet hier al een stuk “kunstiger” aan en ook het soort toeristen dat hier rondloopt hebben we al sinds Cancun niet meer gezien. Vrouwen lopen opgemaakt en behangen met juwelen door de straten terwijl de heren met hun zonnebrillen en moderne haarcoupes stoer rondkijken. Ook komen we de eerste keer tijdens deze reis zeer vuile toiletten tegen, uitgerekend hier! De verkopers roepen allemaal om het hardst om hun waren te verkopen en ook de eerste bedelaars doen hun intrede. PDC is leuk om eens te bezoeken maar voor ons was één dag (eigenlijk een halve dag) genoeg!

De kilometers terug naar Tulum lijken in het donker een stuk langer dan daarnet maar we komen ongedeerd aan, net op tijd voor een groot onweer losbarst. Schilpadden kijken zit er door de duisternis en het rotweer vanavond niet in. Spijtig!

Playa Del Carmen

Vanmorgen opgestaan met een beetje een speciaal gevoel. Het ontbijt was weer super maar toch smaakte het iets minder als de vorige. Niet alleen moeten we vandaag deze geweldige B&B met zijn vriendelijke gastheer/vrouw verlaten maar ook beginnen we al aan onze laatste etappe van deze reis. We hebben nog 3 dagen PDC te goed. We verblijven deze laatste drie dagen in een all-in ressort: het Occidental X-caret! Het hotel hoort bij het bekende themapark x-caret wat we vandaag (om Largo een plezier te doen) gaan bezoeken.

We nemen afscheid van Diane en Phil en rijden in een 40min naar het themapark. De veel te dure kaartjes hebben we reeds gekocht bij de ruines van Tulum (186USD) dus we zijn snel binnen in het park. We wandelen het park binnen en genieten van de mooie natuur. Eén van de eerste attracties die we tegenkomen is een boottocht die er zeer leuk uitziet in de brochure. In werkelijkheid is hij saai en zeer kort.

De attractie waarvoor ik zelf wilde komen is de fameuze rivier waarin je kan snorkelen tussen rotsen en mangroves en waar je verschillende vissen in het kristalhelder water kan zien. Zo ziet het er in de brochure toch uit! In werkelijkheid moet je met een veel te grote zwemvest beginnen aan een worstelwedstrijd want je gaat te water samen met ongeveer 150 andere mensen. Iedereen word bevangen door het ijskoude water dus spartelen we allemaal dat het een lieve lust is. Ik krijg ongeveer alles op mijn kop van voeten, benen, handen en nog andere lichaamsdelen van mijn mede snorkelaars behalve mijn snorkel. Wanneer we uiteindelijk wat verder zijn en alles iets rustiger is geworden zet ik eindelijk mijn snorkel op om te merken dat er niks in het water te zien is. De tocht is lang en ondanks de mooie omgeving is ook dit een teleurstelling.

De restaurants in dit park zijn duur, de lagune en het strand zijn mooi maar dat zijn ze overal in Mexico en daarvoor hoef je geen dure entree te betalen. Wil je duiken met een speciaal pak of zwemmen met dolfijnen moet je nog een flink pak bij betalen. Voor het zwemmen met de dolfijnen word 55USD/pp gevraagd. We zien de toeristen allemaal samen in het water liggen bij enkele dolfijnen en zijn blij dat we dit niet meer hoeven te doen. Voor 55USD heb je een volledige dagexcursie inclusief snorkeltrips en lunch!

We wandelen verder en zelfs Largo krijgt het gevoel dat dit een tegenvaller is. Een kind dat een thema(pret)park niet leuk vindt??? Het zegt genoeg. Alles is ongelooflijk fake. In de vlindertuin is een waterval waar mensen zich verdringen om een foto te nemen en iets verder is er zelfs een kopie van de zocalo van Merida en ook daar maken de fototoestellen en camera’s overuren. Eigen lijk moet je niet rondtrekken om met foto’s van Mexico naar huis te gaan.

We gaan nog in de grote toren die bovenaan draait zodat we een mooi uitzicht hebben op de omgeving en zelfs het eiland Cozumel kunnen zien en veel vroeger dan verwacht verlaten we het park en rijden de 5min naar ons hotel.

De receptie is enorm en de rest van het hotel blijkt dit ook te zijn. In het hotel is zelfs een rivier, die begint binnen naast de receptie, waar je de boot kan nemen naar het themapark. De zwembaden zijn groot, mooi en er zijn er vooral veel. De kamers zijn mooi en de verschillenden restaurants zien er dik in orde uit. Ik ga alvast op zoek naar de poolbar J (de Cuba-libre, whiskycola, pinacolada en wodka-rum zijn hier lekker)

De volgende dagen gebeurt er veel maar weinig waar we over kunnen schrijven: we rusten, drinken een cocktail, zwemmen, lezen, drinken een cocktail, zwemmen nog wat en drinken een…………en dit drie dagen lang!!!!

Cancun – Amsterdam

Einde van een zeer mooie reis. We rijden de laatste rit terug naar waar we meer dan drie weken geleden vertrokken zijn. We lopen nog even rond in Cancun en leveren onze huurwagen in waarna we naar de luchthaven gebracht worden. De vlucht vertrekt op tijd en de dag erna staan we werkelijk te beven van de kou in ons eigen landje. Dit is weer even wennen! Mexico was stukken beter dan verwacht en is zeker één van de landen waarvan ik zeg: Hier kom ik ooit terug!!!!!

Hoogtepunten van de reis: -ISLA HOLBOX

-MERIDA

- San Cristobal De Las Casas

-Palenque

-Caye Caulker (Belize)

-Tulum

-Het lekkere Mexicaanse eten

30-08-2010, 00:00 geschreven door sammy tempels  

Info over Mexico

Algemeen

Mexico behoort tot Latijns Amerika. Het noorden grenst aan de Verenigde Staten van Amerika. Ten zuiden ervan liggen Guatemala en Belize. Op de hoogvlakte - het meest centrale deel van het land - wonen de meeste mensen. Hier ligt ook de hoofdstad, Mexico-Stad. De hoogvlakte ligt tussen de Sierra Madre Occidental en de Sierra Madre Oriental, twee gebergten die ten zuiden van de hoogvlakte samenkomen in een vulkanisch gebied. Een groot deel van het noorden is woestijngebied. Ten westen van het gebergte is het land gecultiveerd, hier vind je grote landbouwbedrijven. Aan de kusten van Mexico liggen lange witte stranden. Mexico is een land van tegenstellingen. In het noorden proef je de koloniale sfeer, uit de tijd dat de Spanjaarden vonden dat ze het voor het zeggen hadden. In het zuiden wonen veel indianen, de oorspronkelijke bewoners van het land. Mexico is een van de meest geïndustrialiseerde Derde Wereld-landen, maar de indianen leven in armoede. Je kunt in Mexico veel zien van alle volken die er door de eeuwen heen geleefd hebben. De Maya's, Azteken, Tolteken, Zapoteken en Spanjaarden hebben tempels, piramides, steden en tradities achtergelaten. Hoofdstad Mexico Stad Oppervlakte 1.953.162 km2 Hoogste punt 5.610 m ( vulkaan Pico de Orizaba) Laagste punt -10 m Aantal inwoners 91.158.290 Voertaal Spaans Talen die ook gesproken worden Engels Elektriciteit 110 V Tijdverschil 7 tot 8 uur vroeger (er zijn drie tijdzones)

Bestemming Cozumel in Mexico

Info Cozumel

Cozumel is een geliefd duikgebied met afwisselend duikwater. Je zwemt hier in helder water en naast de riffen kun je ook duiken in de Cenotes. Cenotes zijn kalksteengrotten die in de loop der jaren uit de rotsen zijn gesleten door regenwater en nu helemaal vol met regenwater staan. Het duiken heeft een bizarre sfeer als je zo tussen de druipsteenformaties doorzwemt. Cozumel is een chique westerse toeristenplaats geworden en het nachtleven is een energieke bedoening. Natuur Ondanks de prachtige natuur kun je tijdens het duiken in deze wateren toch beter dit in de gaten houden: vooral tussen juni, juli en augustus komen zogenaamde 'down currents' voor. Dit zijn stromingen die de diepte ingaan. Ze komen met een zekere regelmaat voor en het is maar beter dat je eruit blijft. Ga niet alleen duiken en laat je goed voorlichten over het gebied waar je duikt. Seizoeninfo Het klimaat van Mexico is over het algemeen warm en vochtig. Het regenseizoen strekt zich uit over de maanden juni tot oktober. De lager gelegen kustgebieden hebben meer regenval dan landinwaarts. Hoogseizoen Maart, april, mei, juli en augustus. Watersport Het Caribische duikwater is uitstekend en het meest bekende rif is Palancar Reef. Buiten het 'normale' kleurrijke visgedoe, worden hier regelmatig grote vissen gezien, variërend van roggen tot haaien. Het water is hier geen zwembadwater, want als het hard waait is de zee wild. Stromingen komen veel voor en driftduiken behoort tot het vaste menu. Bovendien liggen de riffen hier vanaf een meter of 24, wat inhoudt dat je duiktijd relatief kort is. Ga nooit alleen duiken. Er komen vooral tussen juni, juli en augustus zogenaamde 'down currents' voor: stromingen die de diepte ingaan. De wind zorgt ook voor de aanwezigheid van surfers. Outdoor Je kunt met verschillende excursies de bergen en vulkanen verkennen, zoals Popocatépetl, Iztaccíhuatl, Pico de Orizaba, Nevado de Toluca en La Malinche. Recreatie & diversen Sportvissen is hier naast duiken een populaire bezigheid. Je stapt in een bootje, vaart de zee op en werpt een hengeltje uit. Zo simpel als wat. Openbare telefoon Overal te vinden Postkantoor Geopend van 9.00 tot 17.00 uur.

Bestemming Rondreis Mexico in Mexico

Info Rondreis Mexico

Het wegennet van Mexico is redelijk, dus rondreizen per bus of (huur-)auto is prima mogelijk. De bewegwijzering is echter niet zo duidelijk. Verder is het land bergachtig, dus in één dag kun je niet al te grote afstanden afleggen. Er zijn diverse mooie routes, door jungles en langs indianendorpen, eeuwenoude ruïnes, historische steden, vulkanen en eindeloos lege witte stranden.

Bestemming Yucatan (Cancun & Playa del Carmen) in Mexico

Info Yucatan (Cancun & Playa del Carmen)

Dit schiereiland is bekend om de vele resten van de oude Maya-cultuur, zoals Chichen Itza. Daarnaast leent de Caribische kust zich heel goed voor zwemmen en duiken. De bekendste vakantiebestemming is Cancun, een mondaine badplaats. Maar als je wilt kun je de grote stroom toeristen ook mijden door in de kleinere plaatsjes te verblijven zoals Tulum of Playa del Carmen. In Playa del Carmen lijkt de tijd stil te hebben gestaan. Hier is siësta nog echt siësta en liggen bootjes te drogen op het zand van het palmrijke strand, terwijl de lokale bevolking en de buitenlandse gasten urenlang gezellig in één van de strandcafeetjes bijkletsen. De 'Walkaway' met de vele winkeltjes, restaurants en typisch Mexicaanse uitgaansgelegenheden is het trefpunt van vakantievierders. Daarnaast zijn er nog tal van lokale restaurantjes en terrasjes die door het dorp verspreid liggen. Cultuurliefhebbers vinden de Maya-ruïnes van Tulum en Coba op bereikbare afstand, en duik-, snorkel- en visliefhebbers zullen zich hier uitstekend thuis voelen. Vanuit de haven vertrekt de ferry regelmatig naar het paradijselijke eiland Cozumel. In het koloniale Mérida vind je nog steeds markten, pleinen en sfeervolle restaurantjes. Ook de ruïnes van Uxmal en het vissersdorpje Progresso zijn het bezoeken waard. Heb je gewoon zin in Mexicaans luieren, dan kun je dat zonder schaamte doen, want het hangmattendorpje Tixkokob is een aanrader. Historische plek Uxmal is een oude Mayastad die rond 700 is gesticht. De gebouwen zijn geplaatst volgens de astronomische kennis van die tijd. Ze zijn rijk versierd met symbolen en afbeeldingen van Chac. Tot op de dag van vandaag staat deze stad met zijn gebouwen nog model voor de Mayakunst en haar architectuur. De trappen van de piramide van de god Kukulcan torent hoog uit boven de ruïnes van de oude hoofdstad Chichen Itza. In de lente en herfst vallen bij het aanbreken van de dag zonnestralen op de trappen, waardoor het lijkt alsof ze een slang vormen die omlaag naar de aarde kronkelt. Alsof de Kukulcan in de gedaante van een slang terugkeert naar zijn volk. In de verloren stad kun je verder nog andere tempels en verschillende offeraltaren vinden Strand De stranden langs de kust tussen Cancun en Tulum zijn ongelooflijk mooi. Natuur Yucatan ligt aan de rand van de jungle en is door de verborgen ruïnes van de Maya's onverbrekelijk verbonden met archeologie. Meer dan 1600 opgravingen zijn in dit gebied gedaan en veel ligt nog verborgen. Gem. temperatuur zomer 35 tot 40 graden Gem. temperatuur winter 25 tot 35 graden Watersport De stranden kunnen dan wel mooi zijn, maar rondsnorkelen in het heldere water laat veel meer zien. Je zult verbaasd zijn over de maieren waarop een vis gekleurd is. Wil je wat meer de ongerepte natuur ontdekken, dan moet je op zoek naar Yal-Ku Lagoon. Het staat niet duidelijk aangegeven, maar de plaatselijke held zal heus wel kunnen vertellen waar je heen moet. Een plaats waar je heerlijk kunt zwemmen is de Cenote, een natuurlijk watertje in een kalkstenen grot. Telefoonnummer VVV 00-44-171-489392 (Londen) Internet site www.yucatan.gob of www.cancun.com

Communicatie

Vanuit telefooncellen die het opschrift 'larga distancia' of 'LADA' hebben, kun je naar het buitenland bellen. Het lijkt erop dat Mexico een redelijke efficiënt telefoonnetwerk heeft, maar naar huis bellen is een dure aangelegenheid. Je kunt beter - waar mogelijk - met een telefoonkaart bellen om de kosten te drukken. Deze kaarten kun je bij het postkantoor kopen. Lokaal bellen is daarentegen goedkoop en sommige hotels laten je zelfs gratis lokaal bellen. Internationale landen code 52 NL. Ambassade ter plaatse Av. Vasco de Quiroga 3000 - 7.piso Colonia Santa Fé 01210 México D.F. Tel.:00-52-5-2589921 Fax:00-52-5-2588138 E-mail: nlgovmex@nlgovmex.com Postadres: Apartado Postal 10-656 11000 México D.F. Openingstijden: ma. t/m vr. van 08.30 tot 16.00 uur. Ambassade Nederland Nassauplein 17 2585 EB Den Haag Tel.:070-3602900 / 070-3560543 openingstijden: ma. t/m vr. van 09.00 tot 13.00 uur en van 14.00 tot 17.00 uur. Toeristenbureau in Nederland In Londen: 00-44-171-4889392.

Cultuur

De Mexicanen zijn trots op hun indiaanse en koloniale verleden. De folklore wordt in ere gehouden, variërend van het traditionele handwerk van de indianen tot de vrolijke mariachi-orkestjes. Grote steden zijn er weinig en de indianencultuur is springlevend en overal in terug te zien, vooral in de bonte kleuren van de kleding. Het merendeel van de mensen woont in het vulkanische zuidelijke gedeelte, terwijl in het noorden een onmetelijke jungle zich uitstrekt, waar soms diep verscholen nog oude ruïnes te vinden zijn. Religie Katholiek (90%) en protestants (5%). Feestdagen In februari wordt er door het hele land carnaval gevierd, waarbij elke plaatsje ook nog eens zijn lokale heiligen in het zonnetje zet. Een voor ons misschien morbide 'feestdag' is Dia de los Muertos (Dag van de Doden), dat op 2 november wordt gevierd. Op deze dag worden de voorvaderen vereerd. De hele familie gaat dan naar het kerkhof om de overledenen eten en drinken te brengen. Vooral kinderen stoppen zich vol met snoep in de vorm van een skelet. Overal worden kaarsen aangestoken en bloembladeren gestrooid, om vervolgens samen met de doden een feestje te bouwen op de begraafplaats. 'Gedenk te sterven' is in Mexico een populaire spreuk. Vaste gebruiken en gewoonten De traditionelere feestdagen van Mexico kunnen regelrecht uit een film komen. Ze zijn kleurrijk, bloederig en duren bovendien soms dagen lang. De reden waarom sommige feesten voor ons nogal ongewoon zijn, ligt misschien in het feit dat de mensen alle aspecten van het leven de moeite waard vinden, zelfs de dood. Ook staan ze nog dicht bij de natuur, iets wat je kunt zien aan de afbeeldingen van oude Maya-goden die bij de mensen thuis hangen.

Eten en drinken

Wat ook je eerdere ervaringen met Mexicaans eten zijn, als je nog nooit eerder in Mexico bent geweest kan het haast niet anders of de vlammen slaan uit je oren zodra je een hap hebt genomen. Specialiteiten Ceviche: rauwe vissalade met een limoenendressing. Queso fundido: gesmolten kaas geserveerd met tortillas en salsa. Tamales: een soort stoomgerecht van rijstepap in bananenbladeren gerold.  Salchicha: een soort hot dog, maar dan met salami. Tampiqueña: dunne reepjes vlees geserveerd met guacamolesaus.    Veracruzana: gekookte vis met tomaat en uien. Barbacoaor Pibil: gestoomd vlees met kruiden gewikkeld in bladeren. Fooi Gebruikelijk is een fooi van 10 tot 15 procent.

Geld

Neem Amerikaanse dollars mee, bij voorkeur in reischeques. Je kunt ook geld wisselen in wisselkantoren, die gewoonlijk meer flexibele kantooruren hebben dan de banken. Ook al worden soms buitenlandse valuta aanvaard (in het bijzonder in grote hotels), je bent altijd het goedkoopst uit als je betaalt in Mexicaanse pesos. In grote restaurants en hotels worden creditcards aanvaard. De meest gebruikelijke zijn Visa, Master Card, American Express en Dinners Club. In diverse plaatsen in Mexico, onder andere in Merida, Campeche en Palenque, kun je geld pinnen. Als je weet welke plaatsen je gaat bezoeken, kun je online opzoeken of (en, zo ja: op welk adres) er flappentaps zijn waar je met MasterCard en Cirrus of Visa geld uit de muur kunt trekken. Munteenheid New peso (N$), onderverdeeld in 100 centavos. Openingstijden banken Maandag tot en met vrijdag van 9.00 tot 14.30 uur.

Gezondheid

Het is niet zo moeilijk om ziek te worden waar een totaal ander klimaat heerst, het eten anders smaakt en de sanitaire voorzieningen vaak veel te wensen overlaten. Het is sterk aan te raden om geen kraanwater te drinken, en muggensteken te vermijden. Eet geen rauw vlees en koop niets bij kraampjes op straat. Zorg verder dat je voldoende vocht binnen krijgt. Als je naar Mexico gaat, hoef je geen verplichte vaccinaties te halen. Laat je voordat je vertrekt nog even nakijken door de huisarts en controleer even hoe het staat met je inentingen tegen polio, tyfus, tetanus en hepatitis A. In je toilettas Anti-muggenspul en middeltjes tegen diarree. Water Drink alleen water uit flessen. Eten Geen rauw vlees of van straatkraampjes.

Grensformaliteiten

Voor de inwoners van landen die lid zijn van de Europese Unie is een toeristenkaart verplicht. Deze is in het vliegtuig te krijgen, aan de grens en in het Mexicaanse consulaat. Paspoort Om een toeristenkaart te kunnen krijgen, heb je een paspoort nodig dat na vertrek vanuit Mexico nog minimaal een half jaar geldig is.

Infrastructuur

Het wegennet in Mexico is redelijk en je kunt best met een auto door het land reizen. De bewegwijzering is echter niet zo volledig en duidelijk als in Nederland. Verder is het land bergachtig, dus in één dag kun je niet al te grote afstanden afleggen. Daarnaast is er het openbaar vervoer. Bussen rijden over het algemeen regelmatig en redelijk op schema. Er zijn ook luxe bussen.

Weer en klimaat

Mexico is een groot land met gevarieerde landschapsvormen. Hierdoor heeft het zeer verschillende klimaten. Van warme gebieden waar de gemiddelde temperatuur hoger ligt dan 26 graden, tot koude gebieden met temperaturen onder de 10 graden. De regenachtigste maanden zijn mei tot oktober, de koelste maanden zijn december tot februari. Klimaattype Subtropisch, tropisch, woestijn, berg, steppe. Gem. temp. zomer 35 graden Gem. temp. winter 25 graden Gem. neerslag in mm. In de natste maand: 160 mm Beste periode om land te bezoeken Oktober tot en met mei

29-08-2010, 00:00 geschreven door sammy tempels