Eerst en vooral waren en computerproblemen. Als je mij vraagt, dan raad ik iedereen een Fujitsu Siemens laptop af. Ik ken 4 mensen die er één hebben (telkens van een ander lot). En drie ervan hebben er problemen mee. Breng je hem binnen dan ben je je laptop enkele weken kwijt en je krijgt hem niet gerepareerd terug. Er is altijd wel iets mis mee. De laatste keer dat ik mijn laptop (nog steeds in garantie) binnenbracht kreeg ik te horen dat ik hem verkeerd gebruikt had. Je mag blijkbaar je laptop niet opladen met de adaptor die ze er zelf bij leveren. *zucht*
Ach wat, ik heb mezelf een externe harde schijf en een nieuwe laptop gekocht als reserve. Gelukkig dat we een eindejaarsbonus kregen op het werk. De oude laptop doet het weer, dus kreeg Katrien mijn nieuwe laptop. Spijtig genoeg heb ik nu wel geen geld meer om schoenen te kopen. Al vond Katrien dat ik meer dan schoenen genoeg heb. Ze schijnt niet te snappen dat je verschillende schoenen nodig hebt in verschillende omstandigheden of om je schoenen met je kledij te matchen. Ach, wat ik spaar wel wat verder.
En ja, nog een reden dat ik lang niets geschreven heb: Ik moest eventjes doorblokken om mijn examens af te leggen. De cursus had ik al veel te lang en ik moest binnen 4 maanden mijn examens afleggen of ermee stoppen. Al geef ik toe dat ik de eerste maand mijn best deed om regelmatig te studeren, maar dat ik het algauw wat liet afweten. Ik heb het boek dan maar uitgelezen en ben het examen gaan doen. Eigenlijk verdiende ik het niet om te slagen voor het examen. Maar ach, het is leuk meegenomen. De andere cursussen zijn besteld aangekomen en goed bevonden. Ik wil echt wel verder studeren. Niet dat mijn job nu saai is, maar wel heel afstompend. Op intellectueel peil kan ik veel meer aan. Soms raak ik helemaal gefrustreerd omdat ik enkel moet doen en niet nadenken. Ach, ik heb ondertussen gesolliciteerd voor een andere job. Niet dat ze me die gaan geven. Daarvoor onderschatten ze mijn capaciteiten. Vreemd genoeg doe ik wat ze vragen om de job te kunnen al in mijn vrijwilligersleven. Vanaf dinsdag weet ik meer. Al hoop ik dat ze me wel niet tot op het bot gaan afbreken zoals ze al eens gedaan hebben bij een andere collega van me.
En verder heb ik de afgelopen maand een valentijnsfeestje in elkaar gestoken. Ik ben de nieuwe activiteitenverantwoordelijke van Het Roze Huis-De Ark. Maar ik heb geen vrijwilligers voor mijn team. In plaats van mee te zoeken, besloten ze dat een feestje om de veranderingen in ons team aan te kondigen ideaal zou zijn. Maar geen paniek, ik had een heel team ter mijn beschikking. Ja, tuulijk het activiteitenteam. Ik schreef de aankondigingen, mailde ze direct door. En dan: niets. Echt, niets. De flyers die iemand gemaakt had, werden niet verspreid, de teksten werden niet op internet gezet, ... Tja, hier thuis hadden ze de nodige boodschappen gedaan, we hadden versiering gemaakt, ... En dan krijg je mail dat ze de versiering niet goed vinden, dat er geen communicatie met de buitenwereld was, ... Je gaat horen en dan vertellen ze eerlijk dat ze je mails wissen omdat ze dachten dat het spam was. Wat ik me nu afvraag is, waarom De coördinator van Den Draak dan gaat rondbazuinen dat ik niet mail naar hem. Weerom het bewijs dat sommige mensen hun taken niet aankunnen en dat volwassenen toch nog steeds ergerlijker zijn dan kleine kinderen.
Zaterdag: braaf gaan werken. Net zoals altijd. ;) . Krijg ik mijn maandstonden toch niet door, zeker. Ik had het al kunnen raden. De buikpijn was te zeurend en te verdacht. Na enkele uren achter de pc , kreeg ik krampen. VLug naar de WC en ja hoor. Onvermijdelijk! Gelukkig zit er altijd maandverband in mijn handtas. Daarna braaf verder gaan werken. En dan moet het natuurlijk lukken dat het bureau vol mannen zit en de enige vrouw aanwezig is mijn chef die achter mij zit en af en toe naar me kijkt alsof ik compleet doorgedraait ben. Ze kan natuurlijk gelijk hebben. Maar dat is nu niet het punt. Na een halfuur verga ik echter van de buikpijn, de neiging om met mijn hoofd op het bureau te gaan slaan werd onvermijdelijk. En net zoals het maandverband zijn aspro's ook een vast onderdeel van mijn handtas. Snel even naar de kantine geglipt om een beetje water. Na ongeveer 20 minuten begint dat pilletje dan te werken. Gelukkig!
En dan die broek die zo spande: ronduit irritant. Nu moet ik niet klagen. Op gebied van gewicht ben ik niet slecht bedeeld. Vrienden zeggen me vaak genoeg dat ik mager ben. Maar telkens ik mijn maandstonden heb, dan lijkt het wel alsof ik een maat of twee bijgekomen ben. En aangezien we op het werk een uiform hebben, knelde die broek en beetje.
Maar ach, na een par uur zat mijn dag erop en kon ik vertrekken. Niet naar huis, maar na een bruiloft. Vrienden van Katrien trouwden. Snel omkleden in de kleedkamer: rok, blouse, panties. En ja die laatsten scheurden en en tweede paar was niet te vinden. En dan vraag je je af waarom je je benen die ochtend niet geschoren hebt. En ja, je weet het antwoord: blijven liggen was veel verleidelijker. Maar met die stoppels voel ik me helemaal niet op mijn gemak en ik vind het zelf ook geen zicht. Snel die schoenen aandoen en dan maar op de bus wachten: ik zal onderweg wel panties kopen.
De bus is natuurlijk net gepasserd en het is zaterdag, dus rijden ze minder vaak. Op een drafje naar die andere bus dan maar. Onderweg valt mijn frank dat ik voor het cadeautje moest zorgen. Terug naar binnen en snel naar de kassa. De vriendin gebeld om toch nog panties te pakken te krijgen. En gelukkig was er snel een bus.
Eindelijk aangekomen op de bruiloft: De bruid had een pracht van een jurk aan. Maar de bruidsjurkjes van de kindjes waren lelijk. Het leken wel grote babiekleedjes. Het feestje was leuk en het eten lekker, simpel maar goed. Te ingewikkeld is trouwens niet leuk. En vooral het gezelschap was goed. Ik geef toe dat ik soms te kattig deed tegen Katrien. Maar we zaten allebei nog met de kater van de vakantie en hadden nog geen moment gehad om het uit te praten. Maar ja, dat moment komt er toch altijd onvermijdelijk aan. Dus s'nachts in bed de ruzie uitgepraat. Ik vraag na een stilte altijd waar ze aan denkt. En dan wat later vraagt ze dat aan mij. Deze keer was ik te eerlijk. Ik dacht aan seks. Liegen had toch geen zin, maar ja, ze werd er alleen maar bozer om. Gelukkig verdween die bui ook.
En ja, momenteel is alles weer goed in onze relatie. Ik zie ze graag, en hopelijk weet ze dat ook.
Wel ik ben een 26 jarige vrouw. Al voel ik me vaak nog een meisje. Ik heb al meer dan een jaar een relatie met Katrien. Dus ja je hebt da tgoed geraden, ik ben lesbisch. Al is dat niet geheel waar. Ik zou mezelf eerder onder de noemer bi plaatsen, omdat ik ook verliefd kan worden op mannen. Al moet ik wel toegeven dat ik me snel verveel in een relatie met een man. Maar bon, Katrien dus. Ze is 20 jaar, is anderhalf jaar geleden gestopt met studeren en begint dit jaar aan een nieuwe studie: Ortho-pedagogie. Ik ben benieuwd! Ikzelf neem mijn oude studie terug op en verdiep me verder in de psychologie. We zullen wel zien hoe lang het duurd.
Momenteel ben ik net van Hoboken naar Berchem verhuisd. Na een aantal jaar op kot gezeten te hebben, was ik achter de hoek van mijn ouders komen wonen. Op veel punten heel handig, op andere storend. Mijn vader zich mijn appartement als mijn slaapkamer van vroeger. Hij kwam regelmatig commentaar geven. En ik werd er gek van. Op zich is hij een zalige kerel, maar soms te bezorgd voor zijn kindjes. En mijn mama, wel, die vond het geweldig dat ik zo dicht bij haar woonde, dan kon ik binnenspringen waneer ik wilde.
Maar ja, toen kwam Katrien en we waren nu elke keer meer dan een uur onderweg naar elkaar. Tja, dat is het nadeel van geen eigen wagen te hebben. Al heb ik onlangs wel mijn rijbewijs gehaald.Katrien wilde bij me op kot komen, dan zagen we elkaar toch wat vaker. Dus we zijn verhuist naar Berchem. Wat een gedoe. Een leuk appartementje vinden was te duur. Een huis kopen onbetaalbaar. Dus werd het samenwonen met wat vrienden. Tommeke Zag het direct zitten en nu zitten we hier met z'n drieën, op zoek naar een vierde om hier bij in te trekken.
Om eerlijk te zijn: in het begin had ik heimwee. Daar moet je dan zo oud voor geworden zijn. Ik mistte dat kleine appartementje en mijn ouders. Katrien was op kamp, Tommeke kon nog niet in zijn kamer. Maar goed, Katrien kwam terug. Tommeke kan nog steeds niet in zijn kamer, maar slaapt in de tweede badkamer. De huisbaas moet zijn kelder komen leegmaken, de nodige reparaties uitvoeren en de rotzooi uit de tuin komen halen. Vreemd genoeg vind hij dat allemaal normaal. Altijd maar beloven om het te komen doen, al zo'n anderhalve maand. Zijn vrouw begon te zeuren over de huisdieren. Al besef ik dat zeven konijnen veel zijn, er staat wel degelijk in het contract dat we huisdieren mogen houden. Al dacht zij dat er in stond dat het niet mocht. Wie tekent er nu een contract zonder te lezen? Enfin dit is zo'n beetje een korte schets van wat er nu gaande is in mijn leven. Niets speciaals.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
