na zoveel maanden is er toch weer het één en ander gebeurd.
Ondertussen loopt mijn zwangerschap op zijn einde en hoop ik dat Tjerkje snel geboren wordt. Hij lijkt een levendig ventje en neemt nu toch al voldoende plaats in in mijn baarmoeder ;-)
Verder ben ik verhuist. Ik heb een schat van een vriendin leren kennen. Ze kwam zomaar opdagen in mijn leven. 9 november, Café de Love. Ik mocht de auto van mama lenen en vroeg Sonne mee naar CdL. Ze wilde nog iemand meenemen en er was nog net plaats genoeg in de auto. Natuurlijk stond ik aan de verkeerde kant van Berchem station te wachten en ze kwamen eraan gewandeld. Dat grietje dat nast Sonne liep was een ongelofelijk knappe griet. In de auto werd algauw duidelijk dat ze vrijgezel was. Leuk, maar wat zou zo'n griet in mij zien? Tijdens CdL was ze vrij beschermend ten opzichte van me. En ik voelde me ontzettend aangetrokken tot haar. Maar ik wilde niet tonen dat ik geïntreseerd was. Ik ga me niet belachelijk maken. Ze kan toch beter krijgen. En toch. Ze deed wel enorm haar best. Op het einde van de avond stonden we met ons groepje in een hoekje en ze zocht oogcontact. En ik kon haar blik niet meer ontwijken. Wilde ik die blik wel ontwijken? Ik verzamelde al mijn moed en nam haar zachtjes vast bij haar middel. "Wat krijgen we nu?" was haar commentaar. Oeps alle signalen verkeerd begrepen. En toch, ze verplichtte me om met haar te slowen en ze kuste me.
Na een maand woonde ze al bij mij in. Oké, ze werd gek van het samenwonen met anderen en ik ook. Ondertussen was het bij ons een ramp. Niemand wilde nog kuisen, dus deed ik zoveel mogelijk. Gelukkig wilde de vriendin ook graag helpen. Maar de andere huisgenoten ontweken het huishouden zo goed mogelijk. Na 6 maanden wonen we nu een heel eind van 't stad. voor diegene die mij goed kennen, die weten dat ik nooit uit eigen beweging zou verhuizen uit de stad. Dus ja, ze mogen zeggen dat de vriendin getriomfeerd heeft. We wonen nu in een onoogelijk dorpje, maar in een allerschattigst huisje, groot terras en slechts 3 konijnen. Spijtig genoeg heb ik er 6 achtergelaten in het asiel, 'konijnenthuisje', waar ze prima opgevangen werden. MAx, Zombie en Gruweltje wonen nu buiten op het terras en zien er best gelukkig uit.
Het is zo leuk om thuis te komen nu. Geen rotzooi van anderen, meer privacy en mijn vriendin is veel gelukkiger. Dus ik ben blij dat we deze stap gezet hebben. Ondertussen kijkt ze mee uit naar de baby, wat ik zalig vind. Ik ben blij dat ze het volledig ziet zitten.
Enfin, ik ga nu echt proberen om vaker een updat toe te voegen. Ik heb momenteel toch wat tijd.
