Ik dacht dus dat alles goed kwam. Maar nee, helemaal verkeerd van me. Ze heeft gelogen, tegen mij, tegen zichzelf, ... Met mij naar bed gaan: geen probleem, me vertellen dat ze me graag zag, geen probleem. Tijd voor me maken, tja, dat was wel een probleem. Een groot probleem. Want ze zag me niet graag genoeg om tijd met me door te brengen. Ik kwam met een beetje geluk op de 4de plaats: eerst Chiro, dan school dan haar vrienden, en heel misschien volgde ik.
Ik wilde met haar trouwen , maar nu kan ik me dat zelfs helemaal niet meer voorstellen. Ik weet neit meer wat ik in haar zag, waarom ik zo graag bij haar was. Was het omdat ik gewoon iemand wilde? Omdat ik haar gewoon was? Ik weet het niet. Maar ik heb van haar gehouden, dat wel. En, dit vind ik enorm pijlijk voor haar, ik ben over haar. Het is beter dat we uit elkaar zijn. We wilden allebei andere dingen. Zij wil alles uit haar leven halen en enkel voor zichzelf leven. Ik wilde kinderen, een gezin. En dit blijkt niet echt combineerbaar. Ze is jong en egoïstisch. Al vind ze zelf van niet.
2 jaar heb ik mijn leven op pauze gezet voor haar, en nu kan ik ook verder. Ik ga alles doen wat ik wilde doen met haar. Ik ga aan kinderen beginnen, ik zoek die nieuwe job die ik graag doe, ik koop dat huis dat ik wil, ... Nee, ik hoef geen rekening te houden met iemand die op dit alles zegt: 'ik ben hier nog lang niet klaar voor'. Ik ben er klaar voor en dat is het belangrijkste.
Enfin, de cursus roept en ik wil deze nog afwerken voordat het weekend gedaan is.
