Ik en mijn grote mond ook altijd. Ja hoor, het zou me niets doen als we uiteen gingen. Totdat ze me verteld dat we misschien beter uiteen gaan. Dat ze het echt niet meer weet en in tranen uitbarst. Dus ik troost ze en zeg haar dat ze zich van mij niets moet aantrekken. Maar ik kan het niet aan zonder haar. Ik eet niet, slaap niet, huil de hele dag, en zelfs ademen doen pijn. Ik voel me leeg en wil de hele dag slapen. Na vier dagen en evenveel kilo's moest ik haar confronteren. Ik moest een reactie uitlokken. Haar duidelijk maken dat ik niet meer verder kon. Ik mocht enkele dagen thuisblijven omdat ik op het werk niets kon doen, behalve huilen. Nooit had ik gedacht dat het me zo diep zou raken.
Gisteravond zat ze nogal lang in de badkamer ik ben naast de badkamerdeur gaan wachten tot ze buitenkwam en vroeg haar hoe het met haar ging. We hebben lang gepraat op de keukenvloer, iets minder lang in de zetel en toen ging ze slapen. Ik kon niet gaan slapen. Het deed me te pijn. Ze wist nog steeds niet wat ze wilt. en ik kan niet verder met verwerken, want zolang ze mij niets laat weten, blijf ik hopen.
Maar toen ik later op de avond in bed kroop, lag er een briefje. Dus weer gebabbeld. Met iets meer succes. Ik heb beloofd om niet meer zo gauw boos te worden. En het voornaamste, de vanzelfsprekendheid dat ze bij mij blijft valt weg. Ik gaf soms echt de indruk dat ik dacht dat ze zonder meer altijd bij mij zou blijven.
Maar ze geeft me een tweede kans. Ze wil best opnieuw proberen, ondanks dat ze niet zeker is van onze relatie. En toch ben ik opgelucht. Vreemd, want het nog steeds elk moment gedaan zijn tussen ons. Maar ik kan tenminste proberen om te tonen dat ik het wel goed meen.
En ik moet zeggen dat ik geweldige vrienden en collega's heb. Ze stonden altijd klaar voor mij. Zo zie je maar, mensen zijn nog niet zo slecht.
Ach, ik ga snel wat eten, wat ik loop hier te draaien en nog meer kilo's verliezen is niet echt een optie.
