laten we het er allemaal mee eens zijn dat regelmatig updaten niets voor mij is. Ik ben te verlegen om te schrijven met mijn vriendin naast me, ik raak te snel afgeleid door al het werk dat nog moet gebeuren en ik vergeet het ook nogal vaak. Maar desondanks doe ik nu op dit onooglijk vroege uur een update.
Tjerk is een schat van een jongen. Ik heb onlangs geprobeerd om een foto van hem te uploaden, maar dat is mislukt. De eerste weken waren een hel. Om de 3u moest hij eten hebben. Tegen dat hij eindelijk gegeten had, was er al een uur voorbij. Dus ik had altijd minder dan 2u slaap. Det had ondertussen examens en ging werken. Dus we waren allebei doodop. Met de nodige ruzies als gevolg. En op het moment dat je het echt niet meer ziet zitten en je liever in een hoekje zou zitten huilen, slaapt hij door. Je schiet wakker uit je slaap, niet goed wetende waarom. Er klinkt toch geen gehuil? Totdat je de klok ziet. 6.30U en geen gehuil? Er is iets mis. Dus je loopt snel naar zijnkamer en bereidt je voor op het ergste. Met een bonzend hart buig je over zijn bedje en ziet dat hij vredig ligt te slapen. Langzaam zie je zijn borstkastje op en neer gaan en klinkt er een licht gesnurk. Oef!
Het zwaarste aan heel de bevalling vind ik het helingsproces. Hier had ik dus niet op gerekend. Ik heb last van mijn bekbodemspieren en moet naar een kinesist gaan. Ondertussen ben ik zo'n 10 weken geleden bevallen en begint dit probleem zwaar door te wegen. Ook vind ik het moeilijk te aanvaarden dat ik nog steeds niet in mijn eigen kleren kan. Ik ben nog niet al mijn gewicht van de zwangerschap kwijt en heb het moeilijk te aanvaarden dat ik nog steeds een grotere maat heb. Ik wil gewoon in mijn kleren kunnen en dragen wat ik altijd gedragen heb. Volgens Det mag ik niet klagen en zie ik er goed uit. Maar voor iemand die nooit op haar gewicht heeft moeten letten en altijd maatje 36 heeft gehad is het best moeilijk. Zeker omdat ik een hele kleerkast vol heb met dingen die ik niet kan dragen. Ook geen hemdjes en dergelijke want mijn borsten zijn nog veel te groot. En ik vind het zonde om nu veel geld uit te geven aan kleren die ik (hopelijk) niet lang kan dragen. Maar elke keer als ik wil uiten dat ik me niet lekker in mijn vel voiel zoals ik nu ben, dan reageert Det geprikkeld. Ik weet dat zij altijd schommelt met haar gewicht en dat dat ze vind dat ik me aanstel. En net dat doet pijn. Ze denkt dat ik te hoge verwachtingen heb, terwijl ik enkel wil zeggen dat ik me nog niet sexy voel. En heel onzeker ben over mijn lichaam, nu nog meer dan vroeger.
En toch, als ik dat hummeltje vast heb, dan is het toch de moeite waard geweest. Zijn glimlach doet me smelten. En hij leert snel bij. Geluidjes maken, dingen proberen vast te grijpen. En mama's manipuleren. ;-) Als hij vindt dat hij iets te lang heeft moeten wachten op zijn flesje dan kijkt hij je tijdens zijn eten ontzettend boos aan. En dan moet je natuurlijk je lachen inhouden. Det schiet soms in de lach als hij huilt. Hij kan er dan ook volledig voor gaan. Keel openzetten, de boel bijeenbrullen en dat alleen omdat hij nu onmiddelijk eten wilt. Of omdat hij moe is. En dan is zijn snoetje best wel grappig.
En dat vind ik nu zo vreemd. Waarom huilen babies als ze moe zijn? Waarom weten ze niet hoe te slapen?
Enfin, ik ga eens kijken naar die lieve schat van me.
