Een paradijs voor pelgrims, dat was de albergue in Villarente. Het was er niet alleen heel gezellig en netjes. De 'hospitalieros' waren ook heel joviaal en konden goed koken! Zo'n pelgrimsmenu als gisteren had ik nog niet gehad. Ik at een heerlijke salade als voorgerecht, dan kip met frietjes en dan een kom verse fruitsalade. Hemels!
Deze morgen ging het pad een stuk bergop en dan zagen we van ver de stad León al liggen. Rond 11 u. konden we albergue al in. We slapen vannacht in een oud klooster der zusters Benedictijnen. Heel mooi en midden in het centrum. Samen met Katrin en Antonia heb ik al veel bezichtigd. Dadelijk krijgen we een begeleid bezoek in de kathedraal. Vanavond zoeken we een gezellig restaurant in de stad en daarna gaan we in de kapel van het klooster naar een viering. Morgenvroeg neem ik afscheid van de Duitse vriendinnen en stap ik weer alleen verder. Maar eigenlijk ben je hier nooit alleen.
Verzonden met mijn Windows Phone
Een idyllische tuin vinden om helemaal tot rust te komen, wat kan ik me meer wensen? Tot morgen blijf ik in het gezelschap van Katrin en Antonia. Dan keren zij terug naar huis. Ze zullen het volgend jaar de laatste 300 km van de Camino lopen. Vandaag verblijven we in één van de gezelligste herbergen tot nu toe, met een grote zitruimte met banken en zetels, verzorgde slaapruimtes en dus ook een idyllische tuin met exotische planten en alweer ligzetels.
Antonia heeft me net mijn voeten verzorgd. Ik heb al sinds een week boven op beide dikke tenen een blaar, maar deed er niets aan. 's Morgens voel ik dat wel even, maar na een tijdje stappen niet meer. Nu was één blaar toch wel erg dik geworden en heeft Antonia er met een ontsmette naald een draadje door getrokken zodat het vocht er uit kan. En ik, zo bang van naalden, ben heel flink geweest! :)
We naderen de stad León en dat betekent ook dat we de hoogvlakte met de eindeloos rechte wegen in die eindeloze vlakte gaan verlaten. Deze hoogvlakte noemt men in Spanje de 'meseta'. Ik had op voorhand van pelgrims al over de meseta horen praten als het ergste stuk van de camino. In hartje zomer moet dit ook zwaar zijn omdat je nergens schaduw vindt. En als het regent kan je nergens schuilen en zonder variatie lijkt de weg eens zo lang. Ik moet het weer zeggen dat ik enorm geluk heb met het weer. 's Morgens is het fris, maar vanaf 11 u. kon vandaag de jas weer uit. En namiddag klom de temperatuur weer vlot boven de 20 graden. Goed weer en goed gezelschap maakte de meseta voor mij aangenaam.
Morgen stap ik maar 13 km tot León. Dan heb ik namiddag alle tijd om de stad te verkennen. Over twee weken ben ik normaal in Compostela. Wat gaat de tijd snel!
Gisterenavond kreeg ik een droevig berichtje van Julia uit Lübeck. Ze heeft de camino vroegtijdig moeten verlaten om terug naar huis te keren. Haar moeder is gestorven. Ik was er even niet goed van en stuurde haar een berichtje terug. Ook vandaag waren mijn gedachten veel bij Julia. Ik had haar zo graag terug gezien in Compostela... Verzonden met mijn Windows Phone
Dag 78 : Van Terradillos naar El Burgo Ranero 31 km
'So ein tag, so wunderschön wie heute ...'
Dat lied speelt vandaag voortdurend in mijn hoofd. Ik ben bijna de ganse dag al in het gezelschap van Katrin en Antonia uit Duitsland en nu liggen we naast elkaar te zonnen in ligzetels in de grote tuin van de 'alberge'.
Het was werkelijk een wondermooie dag vandaag en nog!
Ik vertrok om 7. 20 u. onder een prachtige sterrenhemel in het licht van de volle maan. Het was terug bijna windstil. Het landschap was het eerste stuk weer licht glooiend. Even na 8u. leek de maan aan de horizon de aarde te raken. Heel mooi! Ik keerde me op en zag een schitterende zonsopgang. En mee verbleekte de maan.
De zon toverde een ellenlange schaduw van mezelf op mijn pad, die je zo zag krimpen terwijl de zon hoger klom. In gedachten was ik even omringd door mijn leerlingen. Elk jaar trek ik op een zonnige dag op verschillende tijdstippen met hen naar buiten om de schaduwen te bestuderen en te meten. Ze moesten er op dat moment hier even bij zijn geweest. Ik kon me hun enthousiasme zo voorstellen.
Wat me opviel, was dat de vogeltjes zo lustig floten vandaag. Het beloofde een fantastische dag te worden.
Na een achttal kilometers, rustte ik even op een bank en zag dan Katrin en Antonia naderen. Ik had niet gedacht hen nog terug te zien. De vreugde was wederzijds en we stapten de rest van de dag samen. Na 23 km wilde Antonia een slaapplaats reserveren, maar omdat het ondertussen zo een heerlijk wandelweer was, konden Katrin en ik haar overtuigen om er nog 8 km aan te lappen. We grapten dat we in El Burgo Ranero een herberg zouden vinden met een grote tuin met ligzetels,... In het dorp aangekomen, rond 15 u. wees een vrouw uit het dorp ons de weg naar, volgens haar, de mooiste herberg. We stapten er naartoe en het eerste wat we zagen was... een mooie tuin met ligzetels! We schaterden het uit en deden de reeds aanwezige pelgrims verbaasd opkijken.
Geen tien minuten later lagen we languit in de ligzetels en genoten NIET van een cocktail, maar -op pelgrimsmaat- van stukjes appel en banaan, die Katrin met ons deelde.
'So ein tag, so wunderschön wie heute ... Lalalalalala.... '
Verzonden met mijn Windows Phone
Dag 77: Van Carrion naarTerradillos de los Templarios 26 km
Mijn was hangt lekker te wapperen in de wind en ik zit op het terras uit de wind te genieten van de zon. Ik voel me terug kiplekker! Gelukkig, want de eerste 17 km vandaag was er alleen onze weg en rondom ons een eindeloze vlakte. Geen dorpjes, geen bars, zelfs zelden een boom of struik om achter te schuilen. Je kan je wel voorstellen hoe blij ik was dat mijn buik niet meer rommelde! Sommigen vonden het een saai stuk. Tja, de weg was kaarsrecht en leek eindeloos en boven ons hing een grijze lucht, maar mijn blik werd voortdurend getrokken naar het noorden. Daar kleurde de lucht lichtblauw en er vormden zich voortdurend wisselende, prachtige wolkenformaties. Ik dacht aan Marcel, die de wolken graag bestudeert en benoemt. Vandaag zag ik, denk ik, een 'lenticularis', een wolk gelijkend op een ufo, door de krachtige wind gevormd. Ja, de wind was weer krachtig en fris. Hij blies me af en toe bijna van het pad, maar ik stapte dapper voort. Ik voelde me terug super. Ik passeerde de altijd vriendelijke Bill uit Chicago, de mannen uit Arizona en Alan uit Engeland en maakte met iedereen even een praatje. En als ik weer alleen was, zong ik ... "It's a long way to (Ti) Compostela, it's a long way to go. But, I'll go there, to Compostela, I'm the happiest girl you know! Lalalala, lalalala,..." Ik zag gisteren op T.V. beelden van noodweer met erge overstromingen in midden en Zuid-Spanje. Bijna in heel het land regende het de laatste dagen overvloedig. Maar hier regende het enkel 's avonds een beetje of 's nachts. Ik ben echt een geluksvogel wat het weer betreft, al 77 dagen lang! Laat de wind maar waaien, die krijgt me niet klein! Ik vond na 26 km een geweldige herberg en geniet weer van het samenzijn met de andere pelgrims. Je komt vaak dezelfden tegen en het voelt een beetje alsof we familie zijn van elkaar. Het kan echt heeeeel gezellig zijn. Ik heb er weer enorm veel zin in. En honger dat ik weer heb! Een biertje heb ik me alvast weer laten smaken vandaag. Aan jullie allen: een heel fijn weekend! ;-) Verzonden met mijn Windows Phone
Dag 76: Van Fromista naar Carrion de los Condes 21 km
Hola! Ik heb net lekker lang in een warm bad gelegen. Dat was lang geleden! Tja, na weer een nacht van geklauter, heb ik me nog eens een kamer voor mezelf in een 'hostal' gepermitteerd. Het was nochtans gezellig gisteren in de herberg. Ik zat er 's avonds aan tafel met vijf Fransen en kon zo weer de taal spreken die ik het liefst spreek. Veel honger had ik wel nog niet, maar ik at toch behoorlijk. Maar al voor middernacht werd ik weer wakker van gerommel in mijn buik.
Deze morgen sliep ik iets langer en om half 8 zette ik me aan de ontbijttafel met honger. Een goed teken, dacht ik. Ik at goed en vertrok welgezind om 8 u. Het landschap was weer anders. Ik liep tussen velden en weiden en een stuk langs een rivier. Alles was vlak. Geen glooiend landschap meer. Je kon heel ver kijken. Ik trok de kap van mijn jas goed aan want een strakke, koude noordenwind beet in mijn oren.
Van ver zag ik een man met twee zakken over de weide naar ons pad toe lopen. Toen hij mijn pad kruiste, zag ik dat hij een soort bessen of vruchten had geplukt. Ik vroeg wat hij daarmee ging doen. Hij zette zijn zakken neer, grabbelde tussen de rood-gele vruchten en haalde er dan een bruin, berimpeld exemplaar uit en gaf het me om te proeven. Alleen die bruine zouden goed zijn om zo te eten. Het smaakte niet slecht, een beetje als een overrijpe pruim, maar er zat geen pit in. Ik liep een kwartiertje langs de Spanjaard op en hij babbelde constant. Wat ik eruit begrepen heb, is dat hij er een soort likeur, een aperitiefdrankje, mee zou brouwen. Hij vertelde ook dat er altijd wind was op deze hoogvlakte, maar dat de temperaturen in het weekend terug zouden stijgen tot 20 graden.
In het dorpje aangekomen, sloeg hij een straat in en ik haastte me naar de bar voor een dringend bezoek aan het toilet! Ik dronk een camillethee en stapte verder.
De laatste 6 km waren minder mooi omdat we langs een rechte straat liepen, met aan de andere kant omgeploegde velden. De koude wind deed iedereen aan een flink tempo doorstappen. Ik rende het laatste stuk bijna, niet zozeer voor de koude, maar... Hier in het stadje aangekomen, zag ik aan de eerste bar de Duitse Katrien van op het terras naar me wuiven. Ik verontschuldigde me vlug en liep regelrecht naar het toilet. Oef! Eindelijk! Katrien wees me de herberg waar zij had ingeschreven en zei dat het niet slecht was. Ik twijfelde, maar mijn buik zei me dat ik beter nog een nachtje... Ik zag een bord met 'Information peregrino', stapte er binnen en vroeg waar ik een kamer kon vinden voor deze nacht. Na een telefoontje, zei de dame dat alles volzet was in de hotels of pensions. Ik maakte duidelijk dat ik een beetje ziek was en toch graag een kamer voor mezelf had. De vriendelijke dame wou me graag helpen en ging dan met me mee door de straat en belde aan bij een pension dat normaal pas om 14 u. de deuren opende. Het was 13 u. Een werkman deed open en na wat gepraat, vroeg hij mijn paspoort en bracht me naar een kamer. Om 14 u. moest ik me maar melden aan de receptie om te betalen en dan zou ik mijn identiteitskaart terugkrijgen. Ik bedankte de vrouw om dit voor mij te regelen. Wat heb ik toch weer geluk! :D
Ik hou me vandaag aan een dieet van bananen, wat droog brood, een stukje pure chocolade, water en immodium en vertrouw erop dat dat in combinatie met veel rust voldoende zal zijn om het gerommel uit mijn buik te krijgen. Ondertussen hoorde ik dat meer pelgrims ziek zijn geworden na het eten van dezelfde vis in hetzelfde restaurant in Burgos waar ik at.
Mijn broeken beginnen wel wat te slobberen. Ik moet de riem weer wat meer aantrekken om ze op te houden. Ik heb geen weegschaal meer gehanteerd, maar ik vermoed dat ik terug het gewicht heb van in mijn tienerjaren! Ik zie net door het venster dat de oude kerk hier tegenover open is. Ik heb nu wel begrepen dat de meeste kerken in Spanje tussen 17 u. en 19 u. open zijn en heb er ondertussen ook al veel bezocht. Ze zijn heel anders dan in Frankrijk. Veel kleurrijke beelden hier en vooral veel goud. Soms vind ik het teveel glans en glitter, maar waar het kan, stap ik even binnen. Dat ga ik nu dus ook even doen en dan vroeg naar bed!
De nacht in een kamer tussen frisse lakens heeft me deugd gedaan. Ik voelde me vanmorgen een heel stuk beter. Om half 8 ging ik op pad. Het was koud buiten, maar het was windstil. Twee mannen uit Arizona begroetten me met "Hello, the Belgian woman! How are you?" Ik herkende ze niet meteen. "We ontmoetten elkaar op dag 64 van je tocht", zeiden ze. "Is het nu al dag 75? Wauw! Keep on walking, girl!"
Ik stapte even met hen mee, maar versnelde dan mijn pas om in mijn eigen ritme te lopen. Vandaag was het de ongerepte natuur die me energie gaf. Het is wel niet de mooiste periode van het jaar wat betreft bloemen en planten, maar toch... Na 10 km keek ik tegen een berg op die we over moesten. Een pittige beklimming. Alhoewel het nog maar 9 graden was op dat moment, deed ik mijn jas uit en nog moest ik het zweet van mijn voorhoofd wissen! Er was een herberg na 16 km, maar toen was ik nog niet moe. 10 km verder zou de volgende zijn. Ik zag de Duitse Antonia en Katrien terug en stapte met hen mee. We dronken samen iets aan de herberg, waar ik wilde verblijven, maar het dorp sprak me niet aan en dan deed ik er samen met de Duitse vriendinnen nog 6 km bij. We waren alle drie blij Fromista te zien, want de laatste kilometers waren zwaar. Het was 16 u. en er waren nog maar enkele bedden vrij. Ik slaap weer boven op een stapelbed omringd door mannen in een ruimte met 40 bedden. Ik voel me nog niet echt goed en begin stilaan terug te verlangen naar mijn eigen bed thuis en dat deed me even tellen... Ik moet nog ongeveer 425 km stappen. Dat ga ik waarschijnlijk doen in 19 etappes. Dat betekent dat ik op 15 oktober Santiago de Compostela kan bereiken, iets eerder dan voorzien! :D Het kort dus echt op. En al ben ik het nu soms wel beu, I WILL KEEP ON WALKING! Verzonden met mijn Windows Phone
En toen kwam... de diarree. Ik voelde me gisterenavond wat misselijk en had maagkrampen toen ik om half 10 gin slapen. Rond 1 u. werd ik wakker met hevige buikkrampen. Vervelend als je boven op een stapelbed ligt! Ik klauterde dat moeilijke laddertje op en af voor een toiletbezoek. Deze morgen voelde ik me slap en mijn benen voelden nog steeds zwaar, maar ik wou verder. Ik at een blokje pure chocolade dat nog in mijn voorraadtasje zat en dronk een slok water. En dan raapte ik vlug al mijn moed en spullen bij elkaar en verliet al voor zeven uur de herberg. 1 km verder zag ik door de openstaande deur van een bar broodjes met kaas op de toonbank liggen en dacht dat het misschien toch verstandig was om een ontbijt te nemen. Ik stapte als eerste klant binnen en bestelde thee en een broodje. Al vlug kreeg ik het gezelschap van een Franse pelgrim aan mijn tafeltje. De dertiger is steeds gekleed in een jeans en lange, zware leren jas. Wat een idee met die warmte!
De stad Burgos verlaten ging gelukkig sneller dan ze binnenkomen. We liepen wel nog een hele tijd dicht naast de grote wegen. Na 12 km naderden we een dorpje met nog een bar. Ik haastte me naar het toilet. En terwijl iedereen zich warmde aan koffie of warme chocomelk dronk ik een koude cola. Het was het enige wat me kon bekoren. Na een pauze van 20 minuten trok ik verder. Geen twee minuten later stapte ik midden in de natuur door een heerlijk glooiend landschap. De wind waaide nog krachtig en koud, maar na de felle regen van gisterenavond en vannacht was de lucht zo fris en zuiver. Ik ademde diep in en uit. Ik weet niet of het aan de cola lag of aan de natuurpracht rond me of de zuivere lucht, maar plots voelde ik de energie weer in me opborrelen. Ik vergat mijn rommelende buik en mijn pijnlijke hielen en genoot... en genoot... en genoot! Ik kreeg zelfs zin om te zingen en te huppelen, maar dat laatste heb ik toch maar gelaten. Ik maakte onderweg kennis met de 60-jarige Karen uit Denemarken en stapte een stuk met haar mee. We ontmoetten een terugkerende pelgrim die ons waarschuwde voor 'bedbugs' in de volgende herberg ( op 20 km van Burgos). Uitslag door die vieze beestjes in vieze bedden, dat kon ik wel missen! Ik dronk daarom in het dorp alleen opnieuw een cola en at een banaan, rende dan naar het toilet en stapte weer verder. Ik liet onderweg drie herbergen links liggen en vond dan, na 32 km, een kamer in een klein hotel. Dat had ik nodig vandaag: een kamer met w.c. en douche voor mij alleen! Het is heerlijk om weer eens tussen frisse lakens te kunnen slapen en me met een grote handdoek te kunnen afdrogen. Een hele luxe voor een pelgrim! Ik sliep tussen 16 u. en 17 u. al even. Het bed is dus getest en meer dan goedgekeurd! Ik denk dat het een heel nieuwe kamer is. Alles is in elk geval heel netjes en dat voor een lage prijs. In Spanje is alles trouwens veel goedkoper dan in Frankrijk of België. Ik ga proberen dadelijk een lichte maaltijd naar binnen te werken. Ik verheug me al op een lange, rustige nacht zonder gesnurk en gezucht... en wens jullie hetzelfde! Verzonden met mijn Windows Phone
Is het de wind? Is het de gehaastheid om een bed te vinden in de herberg? Of beginnen de afgelegde kilometers nu toch te wegen? Feit is dat ik weer zo ontzettend moe was vandaag. Mijn benen voelden zwaar aan en mijn hielen en knieën pijnlijk. Ik wou de mooie stad bezoeken namiddag, maar ben na een half uur teruggekeerd en heb bijna twee uur geslapen.
Deze morgen voelde ik me nochtans fit na een -naar Spaanse normen uitgebreid- ontbijt met geroosterd brood met jam, thee en fruitsap. De tocht begon met een stevige beklimming. Boven op de top van de 'Matagrande' voelde de strakke wind ijskoud aan. En dan volgde een lange afdaling. (Vandaag zakten we meer dan 200 m.) We zagen al van ver de grote stad liggen. We stapten rond de luchthaven en dan kilometers lang door het industriegebied, een heel saai stuk waar geen einde aan leek te komen. Ik had gisteren gehoord dat velen de bus zouden nemen tot het centrum om dat vervelende stuk te vermijden. Dat had ik misschien beter ook gedaan!
Ik slaap vannacht in de gemeentelijke herberg met 176 bedden, maar het is hier heel ruim en netjes met slaapruimtes voor telkens 16 personen. De herberg ligt pal in het centrum, tegenover de immense kathedraal. Om 19.30 u. is er een pelgrimsviering in die kathedraal. Daar ga ik straks naartoe. Ik heb met enkele anderen afgesproken om daarna samen te gaan eten. Dat is altijd plezant. En dan voor het slapengaan de benen eens goed insmeren en masseren en dan gaat het morgen wel weer! Aan opgeven denk ik nog lang niet! :) Morgen staat trouwens een makkelijke etappe van 20 km op het programma. En in het totaal heb ik nog 'nauwelijks' 500 km meer te gaan!
Wat een rijkdom om veel talen te kunnen spreken! Zo zat ik gisterenavond aan tafel met het komische Braziliaanse koppel, een koppel uit Washington en twee Duitse vriendinnen. We kregen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld voor 9 euro, wijn inbegrepen. In praatte in het Engels en Duits, maar de Brazilianen wilden ook vanalles vertellen.
Alhoewel ik nooit Portugees leerde, was ik tot mijn eigen verbazing de hele avond aan het vertalen van het Portugees naar het Engels of Duits en omgekeerd. Wat ik er allemaal uitgekraamd heb, is niet te filmen, maar we verstonden ons wel en we hadden veel plezier! Richard uit Washington vond een pakje kaarten en een bakje centjes. Hij vroeg of iemand mee wou kaarten. Ik was de enige kandidaat. We zetten ons aan een kaarttafeltje en hij leerde me pokeren. Na een uurtje pokeren riep hij lachend "I surrender!", want ik won elk spel. Rond 22 u. gingen de lichten uit in de slaapruimte. We hoorden de storm buiten razen. Ook deze morgen stormde het nog. Ik vertrok als eerste om half 8 na het eten van een paar gedroogde vijgen en een slok water. Na drie km zou er een bar zijn waar we konden ontbijten, maar die was dicht. Na nog eens drie km kon ik een boterham kopen en een tas thee drinken. En dan was ik klaar om aan de grote beklimming te beginnen die ik op mijn kaart had gezien. Het bospad vertrok meteen steil bergop. De bomen hielden de wind wat tegen, maar op de top werd ik bijna omver geblazen. Op een moment liep ik midden tussen de koeien. (Ik vroeg een andere pelgrim om even een foto te maken.)Op die plaats waren we alweer 240 m gestegen. We bevinden ons nu op 1040 m boven de zeespiegel. De laatste 6 km waren zwaar door de strakke wind. Na 24 km stapte ik een herberg binnen. Het was 14 u. Ik was doodmoe. Zo uitgeput heb ik me zelden gevoeld. Zonder eerst te douchen heb ik me op mijn bed gelegd en heb meer dan een uur geslapen. Gelukkig was er daarna lekker warm water om te douchen. Ik voel me terug tiptop! En raad eens wie er net arriveert? Jiho, samen met nog vijf Koreanen! Dat was even geleden. Er zijn nog net genoeg bedden voor hen. Ik heb een hele tijd met Jiho alleen op een bank gezeten, buiten voor de herberg. Hij vertelde me dat het fijn was om Koreaans te kunnen praten, maar dat de groep eigenlijk te groot was. Hij moest met teveel mensen rekening houden. Ik begreep hem helemaal! Ik vond het heerlijk om hem terug te zien. We genoten van elkaars gezelschap.
Yes! Warm water vandaag om te douchen! Na twee dagen smoezeligheid en koud water, zowel voor de douche als voor de handwas, baad ik vandaag in luxe! Ik slaap straks in een frisse, ruime kamer voor 12 personen. Ik kreeg bij de inschrijving een fris onderlaken en kussensloop. Er is hier een wasmachine ter beschikking. Daar heb ik gebruik van gemaakt om alles eens fatsoenlijk te wassen. Eigenlijk zou ik mijn rugzak ook in de wasmachine moeten kunnen stoppen. Die heeft echt een pelgrimsgeurtje ondertussen! :[ Maar nee, wassen kan niet, maar ik kan hem wel wat laten uitwaaien vandaag, wind genoeg!
Toen ik vanmorgen om 7 u. vertrok, was het weer bewolkt. Geen mooie zonsopgang dus. Het was niet koud. Ik vertrok net als gisteren gewoon in short en T-shirt. Het werd langzaam licht en ik zag de nevel rond de heuvels hangen. Ik stapte weer bergop en rond half 9 werd ik zelf omringd door een dichte mist. Ik was alleen en moest goed opletten om geen afslag te missen. Het werd fris. Ik trok mijn jasje aan om het een uur later terug uit te trekken omdat de zon plots heel hard haar best deed en de mist snel deed optrekken. En dan kwam de wind... Rond 11 u. waaide er plots een heel krachtige westenwind, recht in het gezicht dus. Ik had moeite met ademen en het opwaaiend zand irriteerde de ogen. De fijne steentjes deden zelfs pijn. Ik draaide me af en toe om en stapte achterwaarts om vrij te kunnen ademen.
Ik had 29 km gepland vandaag, maar zag dan na ongeveer 23 km deze nieuwe albergue. Ik bedacht me niet en schreef om 12.30 u. als eerste in. Al heel gauw waren alle bedden bezet. Ik zag daarna nog veel pelgrims uitgeput arriveren, maar voor hen was er geen plaats meer. Ze waren genoodzaakt nog 6 km verder te stappen. Tja, dat gebeurt hier veel in Spanje. Ik heb er de vorige dagen al veel buiten onder een afdak zien slapen of een taxi zien nemen naar een andere stad. Ook daarom vertrek ik 's morgens steeds vroeg en neem maar korte pauzes. Jammer soms, maar zo heb ik 's namiddags wel tijd voor een kleine siësta.
Ik wuifde de pelgrims die verder trokken uit, ging mijn was uit de trommel halen, wilde hem buiten ophangen en dan ... een stortbui! Het weer kan vandaag echt alle kanten op! Ik schreef dan maar eerst mijn blog, maar nu ... ga ik als de bliksem terug naar buiten om mijn was droog te krijgen, want de zon is terug van de partij! (Ik vulde de blog van gisteren ook nog aan, want het was toch wel een bijzondere avond gisteren.)
Het was een dag van pasteltinten vandaag. Het begon vanmorgen rond 7.20 u. met het opkomen van de zon. Ik was toen al een half uur onderweg, mijn weg zoekend in het donker. Ik zag achter me de wolken zachtroze kleuren. Rond 8 u. kwam de zon lichtgeel tussen de wolken piepen om pas rond half 9 helemaal door te breken. En dan kleurde de hemel stilaan blauw. Ik wandelde tussen de laatste wijngaarden van de Rioja-streek, maar plukte geen druiven meer. Ik had ze geproefd, dat was genoeg. Ik zag gisteren ook druivenplukkers aan het werk. Het is oogsttijd.
Het pad steeg gestaag. Ik wandelde nu tussen uitgestrekte, afgemaaide korenvelden, die zorgden voor het pastelgeel, in een glooiend landschap. In de verte overal beboste heuvels.
Ik logeer vandaag in een kleine private herberg waar een kunstenaar woont. Heel speciaal, maar ook heel eenvoudig met echt een minimum aan comfort. Maar ik ben tevreden!
Gisteren voegde ik een foto toe van ook een kunstenaar, maar vergat dit te vertellen. Hij had ongeveer 12 m plastic uitgespreid over de camino en vroeg alle pelgrims in de verf te stappen en dan over het plastic te stappen. Iedereen deed dat gewillig. Eentje was nieuwsgierig en vroeg om extra uitleg: ikke! In een mix van Spaans en Frans vertelde de Spaanse kunstenaar dat hij het werk 'Impressies van pelgrims' zou noemen. Hij had al meermaals in België geëxposeerd, in Brussel en Dendermonde. Zijn naam heb ik ook onthouden: Ontario José Antonio. Ik weet niet of dat zo geschreven wordt, maar ik wil het later opzoeken op het internet. Na een 'adios' sopte ook ik mijn schoenen in de verf en liet zo Belgische sporen na op een Spaans kunstwerk.
Rond 16u. dronk ik een biertje op een terras. Een Braziliaans koppel, Gilberto en Sissie, die ik al enkele dagen na elkaar zag, kwamen bij me zitten. Ze spreken enkel Portugees en een paar woorden Engels en toch werd het heel gezellig. Ze trakteerden me op nog een biertje en ik bestelde een kommetje olijven. Het was zo gek, we babbelden constant in een mix van talen en gebaren en hadden het grootste plezier.
Dan wandelde ik wat met de Zwitserse Francine. Die moest haar hart luchten en vertelde me over de zelfmoord van haar broer die vier jaar geleden de camino liep en het jaar erna ...
Om 19 u. gingen we samen naar de mis in het dorpje. De priester praatte zeer snel en ik begreep er weinig van. Wat me opviel, was dat iedereen in de kerk volop meezong. Na de communie werden alle aanwezige pelgrims naar voor geroepen om hand in hand in een kring rond het altaar te staan. En dan zongen de Spanjaarden in de kerk uit volle borst een prachtig lied. Ik vond dat een heel pakkend moment. Na de mis leidde de pastoor ons nog rond in de grote sacristie.
Om 20 u. werden we aan tafel verwacht in de albergue, maar dan zei de verantwoordelijke dat er in dit dorp niet kon gegeten worden zonder dat er eerst gezongen werd. Hij nam ons terug mee naar buiten en daar kwam de groep pelgrims uit de andere albergue ons al zingend tegemoet. We maakten een grote kring midden op straat. Telkens als een Spanjaard een naam van een land riep, werd van de pelgrims van dat land verwacht dat ze midden in de kring samen een lied van hun land zongen. De Amerikanen mochten beginnen en zorgden meteen voor sfeer. Duitsers, Fransen, Koreanen, een Hongaar, Spanjaarden en Canadezen volgden. Het koppel uit Brazilië deed er nog een schep bovenop. Ze brachten 'carnaval in Rio de Janeiro' even op de camino. En dan was het tijd om af te sluiten want de grote schotels met aardappelen, pasta en paprika werden naar buiten gedragen... 'La Belge' was blij dat haar land werd vergeten, net als Pascuale uit Italië, die ook liever niet alleen ging zingen.
We verdeelden het eten en de Brazilianen en Fransen trakteerden elk met een fles wijn. Na de afwas, met heel smoezelige handdoeken, kroop iedereen in zijn slaapzak op de al even smoezelige bedden. En reeds rond half 10 werd het muisstil in de kleine albergue. Zzz
Wat een ambiance gisteren in Logrogno op de wijnfeesten. Van crisis was er niets te merken. De straten liepen vol en overal werd gedanst, gedronken en gezongen. De feesten duren zeven dagen en elke avond om 23 u.is er vuurwerk. Samen met Patrick en Reginald en de Zwitserse Francine bezocht ik eerst de kathedraal en dan aten we samen paella op een terras.
Rond 21 u. stapte ik in bed en maakte daar kennis met de drie Engelsen die naast en boven me sliepen. Vanuit mijn bed praatte ik nog een tijdje met Alan uit Devon in West- Engeland. Ook vandaag onderweg liep ik een stuk met hen mee. Om 23 u. vannacht werden we gewekt door het vuurwerk in de stad. Het werd blijkbaar vlak bij onze albergue afgestoken, met enorm veel lawaai als gevolg en we konden et niets van zien!
Ons pad liep vandaag constant omhoog. Niet steil, eerder 'vals plat', maar in totaal zijn we een paar honderd meter gestegen. De zon scheen volop, maar een fris windje maakte het aangenaam. Onderweg plukte ik vijgen en ook druiven vandaag. Enkele Spaanse wielertoeristen stopten om er te plukken en riepen me om ze ook te proeven. "Muy bueno!" Mmm, ja, lekker zoet!
Ik passeerde de Italiaan Pascual die op de tweede dag van zijn camino zijn voet verzwikte en daarbij ook zijn knie bezeerde. Ik zag hem al vier dagen na mekaar mankend en leunend op een stok zijn weg voortzetten. Vandaag praatte ik met hem. Hij wil absoluut te voet Santiago bereiken, maar af en toe op de rug van een sterke vrouw als ik, zou zijn tocht wat verlichten, zei hij lachend.
Om half 11 rustte ik wat op mijn matje onder een amandelboom. Ik kon zittend amandelen plukken en sloeg ze open tussen twee stenen. Lekker! Ik sloeg maar één keer mis. De nagel van mijn duim kreeg een mooi blauw randje! =D
En dan liep ik een tijdje met Ellen uit Noorwegen die vanmorgen aan haar tocht begon en maar één week de camino stapt. Ze vroeg me of ze met mij mee kon om een slaapplaats te vinden. De albergue waar ik graag had gelogeerd, was volzet. Ik was net te laat! Ik zag er Reginald, die me vertelde dat hij de laatste was die binnen kon. Vannacht slaap ik dan in de 'albergue municipale' met meer dan honderd in een zaal. En er zijn amper vier toiletten en vier douches. Misschien dat de eersten warm water hadden, maar ik nam een douche met ijskoud water. Helemaal fris geniet ik nu van een fris getapt Spaans biertje met calamares. Ik had grote honger want onderweg had ik vandaag niets gevonden. Om 19 u. heb ik terug afgesproken met de twee Fransmannen van gisteren en Ellen kan mee.
Een fikse regenbui zorgde ervoor dat we wat langer op het overdekt terras bleven zitten, maar nu keren we terug naar de albergue. Ik vrees dat onze was terug kletsnat is!
Met 'de grote beer' boven me, zocht ik mijn weg deze morgen door het donker. Het was kwart voor 7 en rond de 5 graden. Ik wou vandaag 33 km doen en omdat ze temperaturen tot 30 gr. voorspelden, ging ik vroeg op weg. Ik volgde even drie mannen die met een zaklamp de gele pijlen zochten, maar toen mijn ogen wat gewend waren aan het donker passeerde ik hen. Ik was snel het stadje uit. Midden in de natuur alleen onder een sterrenhemel stappen, dat was weer een andere ervaring. Ik ademde diep de frisse lucht in. Mijn handen en neus waren ijskoud, maar 's morgens vind ik dat niet erg. Omdat ik westwaarts liep draaide ik me regelmatig om om aan de einder langzaam de lucht rood te zien kleuren, overgaand in oranje. En mee vervaagden de sterren.
Het pad steeg en daalde en steeds waren er nieuwe vergezichten met zoveel kleurschakeringen. De kleur van de omgeploegde akkers is hier rood, de gemaaide velden zorgen voor de zachtgele kleur en daartussen zoveel tinten groen van naaldbossen, wijngaarden, boomgaarden met olijfbomen of amandelbomen,... Jammer genoeg zag ik ook veel zwart vandaag. In juli moet hier een grote brand gewoed hebben, die hele boomgaarden vernietigde.
Rond half 10 bereikte ik een eerste stadje. Ik zette me neer aan een tafeltje om te ontbijten (vanmorgen at ik enkel wat rijstkoeken met wat thee uit de automaat. Voor de rest was er in de herberg niets te krijgen.) Er zaten nog enkele pelgrims. Ik at een broodje met roerei en ham. Een Duitser uit Keulen kwam bij me zitten om wat te babbelen. Ik vertrok even later samen met een Fransman van Le Mans, Reginald genaamd, een zestiger. We liepen de volgende twee uur samen en hadden een fijn gesprek. Toen we rond het middaguur de grote stad 'Logrono' naderden, inviteerde hij me om samen wat tapas te gaan eten, maar hij wou zich eerst wel inschrijven in een 'albergue' hier, want hij vond 20 km genoeg voor vandaag. In de stad hier zijn de ganse week wijnfeesten. Ik hoorde feestelijke muziek en veranderde opnieuw mijn dagplanning. Ik schreef me ook in in de nieuwe herberg, nam een douche en al voor 13 u. genoten we fris gewassen van een lekker Spaans biertje met tapas met rond ons muziek en feestgedruis. We kuierden daarna door de straten richting kathedraal, maar deze was gesloten. (Sinds ik in Spanje ben, heb ik nog maar weinig kerken kunnen bezoeken. Ze zijn allemaal maar één of twee uur per dag open. Je moet dus geluk hebben om een kerk die je passeert, open te vinden. Maar vandaag heb ik veel tijd en we logeren dicht bij het centrum dus straks zal het wel lukken om de kathedraal binnen te stappen.)
We dronken nog een koffie/thee en dan kwam Patrick, een veertiger uit Limoges ons vergezellen. Er heerste een gezellige drukte in de stad. We liepen met z'n drieën door smalle straatjes en over pleinen en overal genoten we van muziek en show. Nu zit ik terug in de herberg in de zetel met twee Koreaanse meisjes die ook op hun mobieltje aan het tikken zijn. Zoals steeds pas ik me graag aan aan de gewoonten van het land en dus ga ik nu... een siësta houden. Wel niet onder een olijfboom met een sombrero, maar gewoon op mijn stapelbed. :) Om 19 u. ga ik samen met Patrick, Reginald en nog een Franse vrouw samen eten en de 'Rioja' (de wijn van de streek) proeven. Het leven van een verwende pelgrim...:) Maar morgen ga ik er weer stevig tegenaan. Dan houd ik me aan de geplande 31 km!
Na een minder goed nacht met veel gewoel en pijn in de rug, vertrok ik om 7u. vanmorgen, na een stevig en gevarieerd ontbijt met kaas, yoghurt,... (De 'albergue' waar ik verbleef, wordt hoofdzakelijk uitgebaat door Nederlanders.)
Het was nog donker en fris, maar mooi om de zon te zien opkomen. Ik liep een klein stukje met Julia en nam dan afscheid. Ik wilde terug alleen op pad. Ze begreep het.
Ik stapte even stevig door en dan liep ik heel alleen. Er was nog weinig volk op de camino. En opeens had ik weer zin om te zingen. Ik voelde me weer vrij als een vogel. Oh ja, ik denk dat ik nog niet verteld heb dat ik veel roofvogels zag de laatste dagen. Ik zag arenden en valken en buizerds die met meer dan 30 samen rondcirkelen, zwevend op de thermiek. Vandaag draaide ik rond en rond, heel alleen in een adembenemend weids landschap en ik voelde me licht worden, alsof ik vleugels kreeg...
Even verder zag ik op een kleine plaat de tekst 'Walk with a smile' gekribbeld met stift. Ik dacht even aan Jiho en moest vanzelf lachen.
Rond 10 u. liep ik het stadje 'Los Arcos' in en zag de 61-jarige Nils aan een tafeltje alleen met een biertje. Ik bestelde me vers sinaasappelsap en vroeg of ik bij hem mocht zitten. Hij vroeg waar Julia was en ik vertelde hem dat ik alleen verder wou. Hij begreep me helemaal. We hadden een heerlijk en voor mij bevrijdend gesprek. Het was alsof de laatste last van mijn schouders viel. (Ik was blij met het gezelschap van Jiho en daarna van Julia, maar voelde me ook een beetje verantwoordelijk voor hen en paste me telkens aan. Het was tijd om weer even alleen op pad te gaan.)
Rond 11 u. vervolgde ik mijn weg terug alleen en spreidde even later mijn matje nog eens midden tussen de olijfbomen en genoot van de zon op mijn gezicht. Ik nam mezelf voor niet meer langer dan twee dagen met dezelfde persoon op te trekken, want dan wordt het weer moeilijk om mijn eigen weg te gaan.
Rond 13 u. stond ik voor de gemeentelijke herberg hier in Torres del Rio en twijfelde of ik hier zou blijven of nog 11 km verder trok. Een Fransman kwam buiten en zag me twijfelen. "Het wordt warm en de volgende 11 km zijn zwaar", zei hij. Hij leek me sympathiek. Ik stapte binnen en schreef me in. Ik nam even later een douche, waste mijn kleren en zette me dan bij de man op het terras. Meteen wist ik dat ik een goede keuze had gemaakt.
Terwijl ik aan het schrijven ben, komt Michel, de Fransman, net terug naar buiten om te vragen of ik samen met hem in de stad een pelgrimsmenu ga eten straks. Natuurlijk wil ik dat! En morgen ga ik weer alleen verder om weer nieuwe mensen te ontmoeten.
Het is half 6 en ik lig boven op mijn stapelbed. Van hieruit heb ik een prachtig uitzicht op de heuvels, kilometers ver. Het is een beetje een rustdag voor mij. Die beslissing nam ik vanmorgen na een moeilijke en emotionele morgen... Wees gerust, alles is in orde met mij, maar... Gisterenavond hadden Jiho en Lina uit Korea samen gekookt voor ons vier. We aten rijst gemengd met aardappelen, wortelen, ajuinen en reepjes varkensvlees in een pikante currysaus. Het smaakte voortreffelijk. Een Spanjaard uit Valencia bereidde zich ondertussen een pasta en zat mee aan tafel met ons. De eigenaar van de gezellige herberg schoof ook mee aan tafel. Hij en de man uit Valencia hadden de Spaanse camino al vaker gestapt en ze raadden ons aan om niet in Los Arcos te verblijven vandaag maar 9 km verder te stappen naar een veel mooiere plaats.(in totaal 30 km). Dat zag ik wel zitten en Jiho ook. Lina wist niet of ze dat aankon en Julia besloot meteen om die afstand in twee dagen af te leggen. (vandaag 10 km en morgen 20 km) Toen begon ik te twijfelen. Ik moest vanmorgen langs het postkantoor en daardoor zou ik pas om 9 u. kunnen vertrekken. Julia zei me dat ze het fijn zou vinden als ik haar nog wat vergezelde en Jiho heeft nu een vriendinnetje waarmee het goed klikt. (Lina is één jaar ouder dan hem.) Ik dacht dat het nu misschien het moment was om afscheid te nemen van Jiho en elk onze eigen weg te gaan. We praatten er overdag ook al over toen we een tijdje met z'n tweeën alleen waren. Jiho wou ook weten wat ik ervan vond dat hij zoveel alleen met Lina optrok ... Ik heb hem gerustgesteld en aangemoedigd zijn weg te gaan. We zouden ons misschien nog wel zien onderweg of anders in Santiago de Compostela... Ik vertelde hem dan net voor het slapengaan dat ik een rustdag zou nemen en nog een dag bij Julia bleef om daarna alleen verder te gaan om weer anderen te ontmoeten. Terwijl iedereen in bed stapte (rond half 10) ging ik nog even naar de zitplaats voor een praatje met de eigenaar. Aan de hand van foto's kon hij me uitleggen (in het Spaans) dat hij met de minderbegaafde jongens die ik had zien binnenkomen, de camino had gelopen. De jongens liepen nu regelmatig in en uit daar. Een interessant gesprek... Om 22 u. ging ik ook slapen. Vanmorgen was ik vroeg wakker en zag Jiho rechtop in zijn bed zitten. Om 6.15 u. stond hij als eerste op. Ik zag dat het hem niet ging en toen kreeg ik het moeilijk... We namen afscheid om 8 u. Hij zou met Lina voor de 30 km gaan. En toen rolden de tranen. Julia begreep dat niet. "Je moet je eigen camino lopen", zei ze. Tja... Enfin, ik ging langs het postkantoor en stapte om 9 u. 2 kg lichter naar buiten :) De eerste die we ontmoetten was Nils uit Denemarken. Hij stapte een stuk met ons mee. Om 11.30 u. kreeg ik een telefoontje van Jiho. Hij wachtte op me in Villamayor! Rond 12 u. arriveerde ik. Ik zat nog even met hem op de bank. Hij wou nog even praten... Maar rond 12.30 u. is hij dan toch verder gestapt. Hij (en ik eigenlijk ook) hoopte dat we elkaar nog zouden zien voor de aankomst in Compostela. Ik zwaaide hem opnieuw uit en had het weer moeilijk. En nu wacht Julia op mij om iets te gaan eten. Dus... Dat wordt zeker ook weer gezellig! :D Verzonden met mijn Windows Phone
Vandaag logeer ik met Julia, Jiho en Lina (een Koreaans meisje van 25) in een kleinere private herberg. Op dit moment geven de gastheer en zijn zoon een optreden. De man speelt gitaar en zingt, zijn 'speciale' zoon geeft het beste van zichzelf op een mondharmonica. (zie eerste foto) Geweldig om te zien en te horen! Ik ben de enige toehoorder, maar de jongen en zijn vader krijgen telkens een applaus of een 'bravo' van mij. De jongen weet van geen ophouden. Ik begrijp niet dat de andere pelgrims er niet gezellig bij komen zitten. Er staan hier genoeg zetels.
Net als gisteren was het een redelijk zware dag met regelmatig een stevige beklimming, gevolgd door een steile afdaling, maar steeds met prachtige vergezichten. De zon scheen de hele dag. De temperatuur steeg tot 28 graden. De interessantste babbel vandaag was met de 25-jarige Gabriel uit Brazilië. Ik wandelde namiddag een tijdje alleen en dan vroeg iemand of ik 'la Belge' was die helemaal te voet uit België kwam. Ik had de jongen nog nooit gezien, maar we waren meteen vertrokken voor een interessant gesprek, eerst in het Engels en daarna in het Frans, want hij wou graag zijn Frans nog eens opfrissen. Hij had als student 'rechten' al eens drie maanden in België verbleven en er Frans leren praten.
Ik vertelde hem over Jiho. Gabriel was voor zijn studies enkele jaren geleden ook op de universiteit in Seoul geweest. Toen ik even later Jiho zag zitten met Lina, stelde ik hen aan elkaar voor en dan ging het gesprek verder in het Engels. Gabriel is een vlotte prater en het werd heel gezellig. Vanavond koken we een rijstgerecht met verse groenten en vlees. De twee Koreanen stelden dat voor. Julia trakteert op wijn voor erbij. Morgen nemen we waarschijnlijk afscheid van haar. Ze heeft al twee dagen last van haar achillespees en wil een rustdag nemen.Jammer! Ik heb ondertussen al velen gezien die moesten opgeven omwille van kwetsuren. Ik mag van geluk spreken dat alles nog o.k. is. Ondertussen sleep ik al twee dagen met mijn schoenen. Morgenvroeg om 8.30 u. gaat het postkantoor open hier en dan stuur ik ze terug naar huis. Een late start dus morgen, maar ik ga maar 21 km doen en het zou morgen minder warm worden (tot 23 gr.) Weer ideaal stapweer. :D
Dag 64: Van Pamplona naar Puenta-la- Reina 24,5 km
"Wauw!" dat was het woord vandaag. Het Spaanse Baskenland is al even mooi als het Franse, misschien nog mooier! Pamplona was heel gezellig, met prachtige gebouwen en heel verzorgde parken. Rond 8 u. verliet ik de stad samen met Julia. Jiho wilde eerst even naar de universiteit voor een document. Een mooi Koreaans meisje wou hem vergezellen. We zouden elkaar vanavond terugzien, maar hij koos waarschijnlijk een andere 'Albergue'. Morgen zien we ons wel weer. De hele tocht hadden we een prachtig uitzicht op de bergen en de dorpjes in de dalen en achter ons op Pamplona. Oh ja, ik zou het nog vergeten: ik kocht gisteren nieuwe schoenen in Pamplona. De verkoopster praatte uitsluitend Spaans, maar het lukte wel om duidelijk te maken wat ik wou. Ik ben toch blij dat ik een beetje Spaans studeerde. Ik heb net in de bar zelfs kunnen vertalen voor een paar Duitsers. Ik bond deze morgen mijn oude schoenen aan mijn rugzak en stapte de hele dag zonder problemen met mijn nieuwe schoenen. :D En het zijn nog mooie ook! De mooiste ontmoeting vandaag was met een 61-jarige Deen, Nils genaamd. We wandelden een heel stuk samen en ontmoetten ons telkens weer bij een rustplaats. We communiceerden in het Engels en begrepen elkaar perfect! Weer een zielsverwant! Op vier km van hier verblijft hij in een herberg. Hij was vandaag te moe om verder te stappen. Julia en ik twijfelden, maar dan kwam de man uit Chicago. Bill is zijn naam. "Kom mee naar Puenta-la-Reina", zei hij, "daar is een heel nieuwe herberg met bar en zwembad!" En daar zitten we dus nu. Heel mooi en netjes. We gaan zo aan tafel voor de pelgrimsmaaltijd. Ik wacht nog tot Julia klaar is met douchen. Daar is ze! Tot ... Verzonden met mijn Windows Phone
"Hey, good to see you again!", zei de man uit Chicago toen ik met Jiho en Julia arriveerde aan onze 'Albergue' in Pamplona. (Ik ben zijn naam weer vergeten) Gisteren sliep hij in een andere herberg en vandaag onderweg had ik hem niet meer gezien. Het is fijn als je zo verwelkomd wordt.
Het is een heel verschil met Frankrijk. Je bent nooit alleen op de camino in Spanje en ontmoet vaak dezelfde mensen. Deze middag zat ik een tijdje samen met drie mannen uit Zweden. Toevallig slaap ik vandaag op een stapelbed met langs mij en onder mij de drie Zweden en langs de andere kant...de twee Italianen uit Rome (de snurkers) Zij hadden er plezier in, ikke minder. Onze bedden staan amper 30 cm van elkaar. :]
Om 15.30 u. ging ik met Julia de stad in om een biertje te drinken en zat even later aan een tafeltje met een Hongaarse jongen en een meisje uit Californie. Ik ken ondertussen zoveel mensen van zoveel nationaliteiten, waaronder zeker 10 Koreanen, maar tot nu toe nog geen andere Belg. Ik blijf dus 'La Belge'.
Het was een redelijk makkelijke wandeling vandaag. Tamelijk vlak. Ik apprecieer heel erg het gezelschap van Julia. Het is een heel lieve. We hadden gisterenavond aan tafel een diepzinnig gesprek, waarbij wel wat traantjes vloeiden. Ze heeft het niet gemakkelijk gehad de laatste vier jaren. Jiho kan ook goed met haar opschieten. Dadelijk gaan we weer samen eten, maar wellicht gaan er nog een aantal mee. Ik verheug me er al weer op!
Alles was gewoon perfect vandaag: het landschap, het gezelschap, de nieuwe ontmoetingen, het Spaanse biertje en de tapas, de stad Pamplona, ... Mijn geluk kan niet op!
Ik vond weer een schoenlapper, maar ook deze Spanjaard zei dat mijn schoenen niet meer te maken zijn. Tussen 14 u. en 17 u. waren de winkels dicht, dus ga ik nu ...
Na een heel gezellige avond gisteren en een goede nachtrust in de grote, maar heel verzorgde refuge, vertrok ik samen met Jiho en de 31-jarige Julia om half 8. Het was nog zwaar bewolkt en de koude wind deed ons rillen. We waren niet alleen op weg. De ganse dag zie je pelgrims voor en achter je. Het klaarde vrij snel op, maar de wind bleef fris. Ideaal wandelweer, met vandaag heel mooie panorama's. Terwijl ik met Jiho praatte en ondertussen goed doorstapte, raakten we Julia.kwijt. Na 4 km vlakke weg, liep het pad weer redelijk steil omhoog. En dan gaat Jiho mij te snel. Ik liet hem gaan Ik groette een oude man uit het dorpje waar we passeerden en meteen begon de Spanjaard een gesprek. Ik kon antwoorden dat ik van 'Belgica' was 'a pie' en hoeveel kilometers ik had gedaan (in het Spaans!), maar dan begon hij een heel verhaal te vertellen en vroeg me nog iets. "Si, si", zei ik, maar ik denk dat dat het verkeerde antwoord was. :) Hij gaf me een hand en na een wederzijds 'Adios' stapte ik verder. Wauw, ik had Spaans gepraat met een local. Ikke fier! Hablo poco Espagnole, maar mijn woordenschat is maar heel beperkt. Ik rustte even op een bank en zag dan Julia terug. De rest van de dag wandelden we samen. Onderweg hadden we ook veel contact met de andere pelgrims. Je ziet vaak dezelfden terug en zo leer je ze telkens een beetje beter kennen., zoals de man uit Chicago, het meisje uit Washington, een 30-jarige Zweed, een man uit Québec die vier jaar in Ukkel had gewoond en een beetje Vlaams praatte, ... Vanavond slaap ik tussen Jiho en Julia in de gemeentelijke refuge. Deze is iets minder netjes en comfortabel dan die van gisteren, maar we klagen niet. Dadelijk gaan we weer samen een pelgrimsmenu eten. Zonet ben ik met Julia een biertje gaan drinken in een plaatselijke bar. Aan het tafeltje naast ons zaten toevallig nog twee Duitsers. Een man van 77 vertelde over de Camino's die hij al had gelopen. De andere man loopt elk jaar de dodentocht in België. Het werd een gezellige Duitse babbel. Morgen stappen we naar. Pamplona. Daar zal de jacht op schoenen opnieuw beginnen, want ik krijg last van mijn hielen in mijn scheef gelopen schoenen. Tot morgen! Verzonden met mijn Windows Phone
Dag 61: Van St.-Jean-Pied-de-Port naar Roncesvalles 26 km
Hola! Estoy en Espagna! Ole!
Ik voelde me topfit deze morgen. Klaar voor de Pyreneeën. Gisteren had ik zware benen en pijnlijke voeten, maar de rust heeft goed gedaan. Ik lag al voor 21 u. in bed en ben dadelijk in slaap gevallen. Vannacht toch een paar keer wakker geworden. Boven mij in het stapelbed sliep een Italiaan uit Rome en naast me zijn vriend. Die twee hebben met hun luidruchtig gesnurk voor heel wat gezucht in de slaapzaal gezorgd. Ik tikte af en toe met mijn ring tegen de ijzers van het bed boven mij. Dat hielp voor even.
Deze morgen passeerde ik hen en zei dat ze voor nogal wat decibels hadden gezorgd tijdens de nacht. De jonge Italianen lachten ermee en vroegen waar ik de volgende nacht zou slapen... :)
Rond 7.20 u. was Jiho klaar en vertrokken we samen, maar hij stapte een stuk sneller en ik bleef overal praten. Na 8 u. heb ik hem niet meer gezien tot bij mijn aankomst hier.
Het klimmen viel heel goed mee. Het was lang niet zo erg als ik gedacht had. Het weer was echter minder goed. Het begon met motregen maar rond 8.30 u. viel de regen met bakken uit de lucht. Het bleef zo goed als de hele dag regenen en het zicht was heel beperkt. Daarbij een stevige en koude wind op de toppen. Brrr... Mijn vingers waren ijskoud. En toch... En toch... :D
Ik heb toch als het even kon wat foto's genomen, maar echt zicht op het gebergte had je niet. Soms zag het landschap er heel geheimzinnig uit. Het was net of ik door een sprookjesbos van elfjes en trollen liep. Ik zag allemaal gebochelde figuren door het mistige bos stappen. (De meeste pelgrims droegen een cape) ( foto's)
Ik praatte onderweg met verschillende Canadezen, een man uit Chicago, een meisje uit Washington, een ouder koppel uit Korea, de twee Italianen, een Duitse, nog een vrouw uit Korea, die het al niet meer ziet zitten, veel Fransen, Spanjaarden, ... Heel interessant!
Ik ben ondertussen door veel pelgrims gekend als 'la Belge'. Deze morgen aan de lange ontbijttafel vertelde de man van het onthaal gisteren dat 'la Belge' helemaal te voet uit België was gekomen. De meesten aan de tafel begonnen vandaag pas aan hun tocht. Ik kreeg een "wauw!" van velen. Onderweg als ik pelgrims passeerde (of zij mij), hoorde ik meermaals "Ah, la Belge!" :D
Na 8 km vanmorgen stapte ik samen met Julia uit Lübeck (Duitsland) een bar binnen om wat warms te drinken en mijn regenbroek aan te trekken en een extra jasje. We waren al doorweekt toen. Er waren al zes pelgrims binnen. 10 min. later zat het er vol. Misschien wel honderd, allemaal verkleumd. Net voor de grens met Spanje kochten we nog een warme chocomel aan een kraampje.
Na ongeveer 22 km constant klimwerk, begon de afdaling naar Roncesvalles. Dat werd het moeilijkste stuk. Het was redelijk steil en heel glibberig. Net als velen voor mij, ben ik ook een keer gevallen. Geen pijn gedaan, maar ik zat onder het slijk!
Om 15.30 u. stapte ik de 'Alberge' binnen. Het was bibberend aanschuiven om te douchen. Daarna mijn natte en vieze kleren gewassen en nu lig ik met ijskoude voeten in mijn slaapzak mijn verslag te tikken. Jiho heeft mijn bed gevonden. Hij kwam net vragen wat ik ging eten en waar en wanneer. Hier vlakbij is een restaurant. Pelgrimsmenu aan 9 euro. Daar gaan we naartoe. 2 minuten later kwam Julia vragen. Zij gaat ook mee met ons. De Koreaanse vrouw van 49 die vannacht boven me slaapt, heb ik ook ineens meegevraagd. Dat deed haar glunderen. Ik heb haar al heel wat moeten aanmoedigen. "I want home!" zei ze me in gebrekkig Engels. En ik maar uitleggen hoe heerlijk de tocht kan zijn en hoe fijn het zal worden als morgen de zon weer schijnt! :D
Om 19.00 u. heb ik dus afgesproken hier aan mijn bed. Ik denk dat het een gezellig etentje wordt!
Ik ben Reinhilde Clijsters
Ik ben een vrouw en woon in Opoeteren (België) en mijn beroep is onderwijzeres.
Ik ben geboren op 22/03/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen.
Ik ben al 28 jaar gehuwd met Marcel en heb twee geweldige kinderen: Tim (26) en Lize( 24)
Ik dronk een camillethee en stapte verder.
