Volgens het boek 20th Century Rock and Roll: Progressive Rock van de Canadese progkenner Jerry Lucky is het Italiaanse Deus Ex Machina één van de vijftig meest relevante progressieve groepen van de afgelopen veertig jaar. Om samen met Yes en King Crimson in de eregalerij te mogen pronken, heb je natuurlijk een knap palmares. Imparis is al het zesde album en laat een groep horen op het toppunt van zijn kunnen. De machtige tenorstem van Alberto Piras veegt alle concurrenten op een hoopje. Bevlogen lyrische momenten mogen vooral op het conto van de viool geschreven worden. Die aan de jazzrock schatplichtige instrumentale virtuositeit geldt overigens over de hele lijn. Het navelstarende sologefreak blijft op de studiotracks gelukkig binnen de perken. Zo niet de bonustrack, maar live zien we zoiets sneller door de vingers. Ongelooflijk trouwens dat de vijf studionummers in drie dagen opgenomen werden in Parijs. Bij het album zit een DVD met een concertregistratie uit 2006 en interviews. In Parijs, uiteraard.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Tags:Deus Ex Machina, Rock Progressivo Italiano, progrock
13-06-2009
The Watch: Live ( * * * * )
De scheidingslijn tussen tribute band en groep met eigen repertoire is in het geval van The Watch niet altijd even duidelijk. Zeker nu dit Italiaanse kwintet rondtoert met de Genesis klassieker Nursery Cryme. Maar, epigonisme of niet, hun competentie is boven elke verdenking verheven. Daarvan legt deze concertopname opnieuw krachtig getuigenis af. Elk studioalbum komt aan bod, ook het debuut toen ze nog onder de naam The Night Watch opereerden. Alle songs zijn stevig in reliëf gegoten en krijgen energieke uitvoeringen. Alles klinkt als vintage Genesis, en toch is deze band niet zozeer interessant om zijn museale kwaliteiten, maar omdat ze de rechtmatige troonopvolger is van een pionier die het genre verhief tot tijdloze kunst. De registratie zorgt voor een realistisch klankbeeld en de balans tussen de instrumenten en Rossettis karakteristieke zang is voortreffelijk. Voor wie de band nog niet kent, is deze staalkaart de ideale kennismaking.
Personeel:
Simone Rossetti / vocals, flute Ettore Salati / guitar Roberto Leoni / drums Marco Schembri / bass Sergio Taglioni / keyboards The Watch: Live is een uitgave van Lizard, 23 december 2008
Ruim een uur boeiende instrumentale muziek brengen, kom daar maar eens mee om tegenwoordig. Het Spaans-Venezolaanse Kotebel doet het reeds op hun vijfde studioalbum in tien jaar. De dubbele keyboards zorgen natuurlijk voor de sterk symfonische inslag. Met hun originele kleurenpalet schilderen ze de meest groteske voorhistorische monsters en fantasiedieren waartoe ook de mythische staartetende oerslang Ouroboros behoort. De klassieke invloed is het duidelijkst in het titelnummer, dat na de introductie van het thema uitwaaiert over zeven variaties en uitmondt in een coda. Hier geen doelloos solistisch gefreak; het ijzeren ensemblespel zorgt voor de broodnodige coherente visie. De gitaar (nu eens symfonisch, dan weer aanleunend bij de fusion) laat zich wel eens verleiden tot een solo, maar de input van de anderen is minstens evenwaardig. Ouroboros biedt knap uitgebalanceerde symfo. De breedvoerigheid moet u er wel bijnemen. De bonustrack is een live uitvoering van stukjes uit de Mysticae Visiones suite van het gelijknamige album.
Personeel:
Carlos Plaza / keyboards Adriana Plaza / keyboards Carlos Franco / drums & percussion Jaime Pascual / bass César Garcia Forero / guitars Kotebel: Ouroboros is een uitgave van Musea Records, 2009
