Met de kracht van de overtuiging timmert de Britse symfoband Pendragon intussen al dertig jaar aan de weg. Ik ben een fan, misschien niet van het eerste, maar dan toch van het tweede uur. In de vroege dagen bleef men nogal eens steken in een voorspelbaar neoproggeluid, maar sinds The Masquerade Overture (1996) is men een bank opgeschoven. Toegegeven, bandleider Nick Barrett propte soms drieënveertig ideeën in één song. En het beste nummer (The King Of The Castle) moest je zelfs zoeken op de bonus-CD. Maar je hoorde dat het beste nog moest komen. Believe (2005) bewees het gelijk: de songs waren sterker, met pakkende melodieën, en gitaarspel waar David Gilmour niet voor zou blozen. Toetsenist Clive Nolan had een bescheidener rol, maar compenseerde met effectiviteit. Was Believe de plaat waar ik Pendragon mee in mijn hart sloot, dan is Pure (2008) de schijf die de band definitief doet doorstomen naar de hoogste regionen.  Barrett klonk nooit zo goed, als zanger en als gitarist. Wat een wervelend gitaarspel is dit! Nieuwe drummer Scott Higham voegt aan het vertrouwde bandgeluid een flinke dosis dynamiek toe. Nolan speelt in functie van het geheel en bewijst hiermee dat hij één van de intelligentste keyboardspelers in de huidige symfoscene is. Bassist Peter Gee verankert de hoogstaande composities met fundamenten waar je een huis op kunt bouwen. Mede dankzij de verrassende productie van Karl Groom (Threshold) klinkt Pendragon steviger dan gewoonlijk en heeft men met Indigo en The Freak Show enkele toekomstige klassiekers in huis. Pure is een heerlijke plaat, verslavend, wereldklasse. Pendragon is eindelijk een topband geworden.