Geef nu toe: welk genre is beter geschikt om de epische vertellingen van Homeros op muziek te zetten, dan de symfonische rock. De verhalen over de zwerftocht van Odysseus behoren tot de oudste uit de wereldgeschiedenis. Ze hebben al generaties mateloos geboeid vanwege hun universele herkenbaarheid en de sterke beelden van menselijk leed en leven die erin vastgelegd zijn. Zo is de Odyssea gaan behoren tot het culturele erfgoed van de mensheid en tot de canon van de westerse kunst. Om maar even aan te geven hoe ambitieus dit nieuwe project van het Franse label Musea Records en het Finse magazine Colossus wel is. De ervaring die men heeft opgedaan met The Colossus of Rhodes (2005), betaalt zich hier uitstekend af. Maar de affiche van Odyssey: The Greatest Tale (2005) oogt nog indrukwekkender. De negen deelnemers moesten wel volgende voorwaarden in acht nemen. Elke bijdrage is gebaseerd op een boek uit de Homerische verhalencyclus, zodat deze 3CD-box in 220 minuten de volledige verhaallijn uiteenzet. Symfo was zelden zo episch van opzet als op dit project. Ook moest elke song de geest ademen van de classic prog, minstens 20 minuten dus, en op analoge instrumenten die het vintage geluid van de jaren zeventig oproepen.

Frankrijk wordt uitstekend vertegenwoordigd door de bands XII ALFONSO en MINIMUM VITAL. Wat beide hier laten horen, behoort gemakkelijk tot het beste wat ze al geschreven hebben. De bijdrage van Minimum Vital is zelfs een toonbeeld van compositie. De folkinvloeden zijn evident en de spirituele Yes klanken komen meer dan eens om het hoekje kijken. Niettemin hebben beide groepen duidelijk een eigen visie. Het Zweedse SIMON SAYS staat garant voor een steviger potje progrock, met Emersoniaanse toetsen en tegen een hels tempo. Je zult je geen seconde vervelen. Het Canadese NATHAN MAHL brengt overtuigende symfo in de stijl van Camel, wat sinds de rol van toetsenist Guy Leblanc op het laatste Camel album niet mag verwonderen. De Argentijnen van NEXUS maken hier een grootse indruk: een razend knappe compositie in een voorbeeldige uitvoering. Je vraagt je af waarom deze band niet bekender is bij de gemiddelde progliefhebber. In een gelijkaardige stijl, maar toch weer op hun eigen manier toont ook het Braziliaanse AETHER hoeveel talent men in huis heeft. Vooral de gitaar zorgt voor menige momenten van melodische pracht. CONSORZIO ACQUA POTABILE (C.A.P.) brengt de klassieke Italiaanse symfoschool opnieuw tot leven met veel fluitspel, hammondorgel en akoestische gitaar. Misschien niet bijster origineel, maar de meeslepende uitvoering tilt deze groep boven elke verdenking uit. Het bucolische karakter wordt systematisch onderbroken door fellere passages. De theatraalste versie komt van het Venezolaanse TEMPANO, dat start met vocale dramatiek en uitmondt in een romantisch slot met akoestische gitaar en mellotron. De bekendste deelnemer is wel GLASS HAMMER, met een epic die op het elan van hun dubbelalbum The Inconsolable Secret voortborduurt.

Overbodig te zeggen dat deze flinke brok literair drama perfect tot zijn recht komt in het theater van de prog. Meer zelfs, dit verzamelalbum brengt het gouden tijdperk van de seventies wel heel erg dichtbij. Het zet bovendien de standaard waartegen alle toekomstige verzamelplaten afgemeten zullen worden! Odyssey is een heuse krachttoer en gewoonweg één van de beste platen die de laatste jaren gemaakt zijn.

Na de artistieke successen van The Colossus of Rhodes en Odyssey moést de samenwerking tussen Colossus en Musea wel een vervolg krijgen. Film bleek de ideale inspiratiebron. Er zijn al drie albums verschenen die gebaseerd zijn op de spaghettiwesterns van Sergio Leone. En er is The 7 Samurai (2006) naar de gelijknamige klassieker van de Japanse filmreus Akira Kurosawa. Een indrukwekkend staaltje epische cinema die op zijn beurt de ideeën leverde voor George Lucas’ Star Wars. Zoals bekend moet de digitale technologie ook op dit enkele album wijken voor de warme, organische klanken van Hammond, Moog en Mellotron. De bijdrage van (alweer) CAP is een feest van herkenning: de variërende aanpak met analoge toetsen, fluit, viool en krachtig akoestisch en elektrisch gitaarspel houdt je de volle twintig minuten op de punt van je stoel. De Italiaanse zang versterkt het dramatische karakter van deze breedvoerige maar erg toegankelijke compositie. Tempano, dat op Odyssey al sterk uit de hoek kwam, zorgt eveneens voor melodieuze symfo met vloeiende overgangen, maar in een heel andere stijl. Wat zij brengen, is het best te omschrijven als een virtuoze genreoefening. Vooral de toetsen zorgen voor pakkende momenten. The Farmers getuigt van grootse klasse, evenwaardig aan het beste van The Flower Kings of Neal Morse/Spock’s Beard. Afronden doet het eigenzinnige Italiaanse combo TAPROBAN. Eigenzinnig, want ondanks de typische elementen uit de oude Italiaanse school en het ELP-repertoire, horen we in The Bandits een volstrekt nieuw geluid, versterkt met klarinet, sax, en mandoline.
Zowel Odyssey als The 7 Samurai mogen beschouwd worden als tijdloze progklassiekers.

Odyssey: The Greatest Tale en The 7 Samurai zijn uitgegeven door Musea.

Bijlagen:
cover_511192052008.jpg (44.5 KB)