Je moet het maar doen: als volstrekt onbekende band meteen de eindejaarslijstjes halen. De bandnaam bleek goed gekozen; met een enorme snelheid kwam dit vijftal uit een Noorse fjord opgedoken. Niet bepaald een plek waar authentieke progrock welig tiert. Noorwegen is Zweden niet. Met de landgenoten van Gazpacho heeft men de onversneden melancholie gemeen. Maar in tegenstelling tot wat hun lancering doet vermoeden, sleept Airbag zich van song naar song. Het sterk aan Floyd referende tempo wordt op de duur stereotiep; wat meer variatie had dit album flink vooruit geholpen. Zang en ritmesectie getuigen van een passende terughoudendheid. Identity is daarom vooral een gitaaralbum geworden. Inderdaad, bijzonder fraaie gitaarlicks, David Gilmour is nooit veraf. En af en toe gebeurt het: dan breekt de magie door. Als debuut mag dit er zijn, maar de troefkaarten zijn (nog) niet uitgespeeld. Als de zoektocht naar een eigen identiteit uiteindelijk beloond wordt, kan hier iets prachtigs uit groeien dat het Pink Floyd-epigonisme overstijgt.
Ondanks de beperkte output (twee studioalbums in 17 jaar) draaien deze veteranen al een hele tijd mee; gitarist Tim Birrell en bassist Jim Murdoch vonden elkaar al begin jaren '70 in de Schotse progband Armageddon. Nieuwe keyboardspeler Mike Varty (Shadowland) behoort tot de inner circle van Clive Nolan en verkreeg zo een optreden met audiovisuele registratie in de mooie zaal van het Poolse Katowice. Zoals steeds heeft het lokale Metal Mind team er geen half werk van gemaakt. Schijnen de heren op DVD eerder statisch over te komen, op de twee luisterschijven spatten de vonken eraf. Credo is dan ook één van de best bewaarde geheimen uit de Britse symfoscene. Wie heimwee koestert naar het vroege Marillion met Fish, moet hier absoluut mee kennismaken. De voor het merendeel uitgebalanceerde, theatrale prog met een knap vertellende Mark Colton maakt van This Is What We Do meteen een vertrouwd klinkend album waar het steeds prettig naar teruggrijpen is.
Personeel: - Mark Colton / vocals, percussion - Tim Birrell / guitars - Mike Varty / keyboards, vocals - Jim Murdoch / bass, vocals - Martin Meads / drums
Darwin's Radio: Template For A Generation ( * * * * 1/2 )
Het kan verkeren. Ruim tien jaar terug was Grey Lady Down een middelmatige neoprog-outfit die de clichés omtrent het genre vooral bevestigde. Vandaag maken bassist Sean Spear en toetsenist Mark Westworth deel uit van Darwin's Radio. Westworth vult zelfs in voor Martin Orford aan de knoppen van IQ. Maar dé onbetwiste leider is zanger en gitarist Declan Burke, die we al kennen van het laatste Frostalbum. Van zijn tribute band Spirit Of Rush brengt hij drummer Tim Churchman mee. De tweede langspeler van DR is een voltreffer, gemeten aan de sterkte van drie labyrinthische epics. Burke tilt zijn nieuwe band ver boven de middelmaat uit. De individuele talenten staan in dienst van overtuigende composities die dit 'sjabloon voor een generatie' steeds opnieuw boeiend inkleuren.
Personeel: - Declan Burke / vocals, guitar - Mark Westworth / keyboards, vocals - Sean Spear / bass, bass pedals - Tim Churchman / drums
Na de succesvolle Ayreon-projecten en een depressie schreef Arjen Lucassen een plaat over het schuldmechanisme van de mens. Geen schare fellow prog travellers deze keer; Guilt Machine is een kleine, hechte groep. Met één grote verrassing: Jasper Steverlinck, wiens hoge stemregister perfect past bij de felle uithalen van gitariste Lori Linstruth. Het donkere thema verdraagt geen massa's toetsensalvo's en symfonische gitaarsoli. In de plaats daarvan schildert Lucassen zoals zijn landgenoot Rembrandt in sobere streken, met een rijk clair-obscur. Maar dit is vooral het overtuigende progressieve debuut van zanger Steverlinck. Vòòr Guilt Machine had hij zelfs nog nooit van prog gehoord. Misschien hebben we met hem eindelijk onze ambassadeur in Vlaanderen?
Personeel: - Arjen Anthony Lucassen / backing vocals, guitars, keyboards, bass, mandolin - Jasper Steverlinck / vocals - Lori Linstruth / lead guitar - Chris Maitland / drums
RPWL-bassist Chris Postl droomde al een tijdje van een soloproject, en zie, Parzival's Eye werd meteen een all star cast met Yogi Lang, Alan Reed (ex-Pallas), Christina Booth (Magenta) en Ian Bairnson (Alan Parsons). Fragments begint overigens veelbelovend, met een epic waar de Genesis-invloed in het gitaar- en toetsenspel niet van de lucht is. Met de helft van broodheer RPWL aan boord, klinkt de plaat soms ook als euh... RPWL. Maar dan volgen middelmatige neoprog en ballads van dertien-in-een-dozijn waarin aan de fab four herinnerd wordt. Zelfs de vocale prestaties kunnen de zaak dan niet redden. Toegegeven, het zit uitstekend in elkaar, alles klopt, maar bij mij maakt het weinig los. Finaal is dit een onevenwichtige affaire.
Personeel: - Christ Postl / vocals, bass, keyboards, guitar - Christina Booth / vocals - Alan Reed / vocals - Ian Bairnson / guitars - Yogi Lang / keyboards - Ossi Schaller / guitars - Hannes Weigend / drums
Hoe bespreek je een album dat al door iedereen de hemel in geschreven is? The Resistance is inderdaad het magnum opus van het Britse powertrio. Leider Matthew Bellamy is de koning Midas van muziekland: alles wat hij aanraakt, verandert in goud. The Resistance is vooral een onweerstaanbare ode aan de schaamteloosheid. Het is schaamteloos retro (het Dr. Who thema in Uprising), schaamteloos imitatie (Queen naar de kroon gestoken in United States Of Eurasia), schaamteloos over the top (Guiding Light), schaamteloos Chopin (I Belong To You), schaamteloos prog (Unnatural Selection en MK Ultra) en schaamteloos klassiek (de symfonische suite Exogenesis). En daarbij steekt Bellamy schaamteloos zijn middelvinger op naar al die verwaande 'muziekcritici' die prog graag als pispaal gebruiken, die er niks van begrepen hebben en die het geknutsel, getape en gedreun dat vandaag 'pop' heet, heilig verklaren.
Personeel: - Mattew Bellamy / guitars, keyboards, voice - Christopher Wolstenholme / bass - Dominic James Howard / drums
