Agents Of Mercy: The Fading Ghosts Of Twilight ( * * * * 1/2 )
Bloemenkoning Roine Stolt lijkt eindelijk te beseffen dat hij met zijn groep in cirkeltjes draait. The Flower Kings getuigen inderdaad al enige jaren van weinig inspiratie en vernieuwing. Elk nieuw album lijkt op het vorige. Maar Stolts laatste project Agents Of Mercy is een schot in de roos. Dit keer geen te lang uitgesponnen variaties op hetzelfde thema, maar compacte songs met kop en staart en mét intrigerende melodieën. Stolts reputatie als componist is in ere hersteld. De progressiefste nummers baden sterk in de sfeer van The Lamb en A Trick of The Tail. Het titelnummer, Heroes & Beacons en A Different Sun zijn de onbetwiste hoogtepunten, maar eigenlijk zakt geen enkele track onder de bovenmaat. Genesis is de belangrijkste invloed, maar ook Queen en The Beatles komen langs gefietst. De theatrale stem van Nad Sylvan en de samenzang met Stolt passen perfect bij dit soort radiovriendelijke artrock. Het all star team bestaat verder uit basreus Jonas Reingold, toetsentalent Biggo Zelfries en het drumtriumviraat Pat Mastelotto, Zoltan Csörsz en Jimmy Keegan. Jammer dat hier geen promomachine van een groot label achter zit, want The Fading Ghosts Of Twilight heeft alles in zich om een sleutelrol te spelen in de publieke herwaardering van het genre.
Personeel:
Nad Sylvan: Lead & Backing vocals Roine Stolt: Composer - Guitars, Bass, Lead & Backing vocals Biggo Zelfries: Piano, Organ, Mellotron, Minimoog & Violin Pat Mastelotto: Drums & Percussion Zoltan Csörsz: Drumkit Jimmy Keegan: Drumkit Jonas Reingold: Fretless Bass
Agents Of Mercy: The Fading Ghosts Of Twilight is een uitgave van Foxtrot Music, 2009
Met de comebacks van PFM en nu Delirium beleeft Italië een nieuwe renaissance. Zelf een icoon uit de klassieke progressieve scène, verschijnt Delirium uit de nevels van het verleden met een sterke nieuwe schijf. Door de dwarsfluit valt steeds de vergelijking met Jethro Tull, maar dit is een band met een eigen gezicht. Invloeden uit de folk zitten er trouwens niet overdreven in, eerder is het een kruising tussen symfonische muziek en jazz. Door de inclusie van een heus strijkkwartet ligt de nadruk duidelijk op het symfonische. Maar de dramatiek werkt op meerdere niveaus: inhoudelijk is dit een conceptplaat waarop Delirium filosofeert over onze eeuwige queeste naar onszelf. Het spirituele karakter wordt extra belicht door de prachtige fauvistische cover. Het progalbum als totaalconcept. Met een naar Paolo Conte neigende zang in de moerstaal is Il Nome Del Vento een stijlvolle heer van rijpere leeftijd. Geciviliseerd en geraffineerd. Een Grand Cru uit de erg bloeiende Italiaanse wijngaard. Rustig laten chambreren is de boodschap.
Personeel:
Ettore Vigo: keyboards Martin Grice: Sax, Flute, Keyboards Pino Di Santo: Drums, Vocals Roberto Solinas: Guitars, Vocals Fabio Chighini: Bass Mimmo Di Martino: Vocals on Il Nome del Vento
Delirium: Il Nome Del Vento is een uitgave van Black Widow Records, 2009
Italiaanse retroband die in vol vijftiende-eeuws ornaat optredens verzorgt en sinds 1974 slechts aan zijn tweede studioalbum toe is. Heeft nu eindelijk een platencontract bij het Genuese label Black Widow Records. Il Viaggio di Colombo is een conceptplaat over de eerste reis van Columbus naar de Nieuwe Wereld. Maar deze queeste is ook een metafoor voor de wisselvalligheid van een mensenleven vol ontgoochelingen en voldoeningen. De stijl is typisch jaren 70 symfo die bulkt van synthesizer flights, Hammond riedeltjes en Rickenbacker baslijnen. Maar de drums klinken als blikken trommels. Voor een ode aan een pionier die tot onzer aller verbeelding spreekt, getuigt de productie van erg weinig vernieuwing en durf. De finale gaat zelfs achteloos aan je voorbij, je hebt nauwelijks de indruk dat er naar een climax is toegewerkt. Het slotnummer (?) wordt gevolgd door twee hopeloos gedateerde bonustracks (oorspronkelijk uitgegeven in 77). Een album vol absoluut platgetreden paden, maar toegegeven, leuk om nog eens te bewandelen.
Personeel:
Gino Terribile: drums, vocals
Giuseppe Terribile: bass, vocals
Franco Piccolini: keyboards
Roberto Giordana: guitar
Piuccio Pradal: vocals
Il Cerchio dOro: Il Viaggio di Colombo is een uitgave van Black Widow Records, 2008
Il Bacio Della Medusa: Discesa agl'inferi d'un giovane amante ( * * * )
Vergeleken met het debuutalbum noteren we bij deze Italianen één personeelsverandering: saxofonist Angelo Petri is weg zodat er meer ruimte is voor Daniele Rinchis viool en altviool. Een gouden greep, want zijn spel heeft mij met verstomming geslagen! De eerste twee songs groeien zo uit tot romantisch symfonische hoogtepunten. Vanaf track drie wordt de lyriek afgewisseld met heftiger, gitaargeoriënteerde passages. En dan beginnen de tekortkomingen op te vallen: de gitaarsolo's zijn erg cliché en de drums klinken eendimensionaal. En dat gaat op de duur vervelen. En dat is spijtig, want Discesa agl'inferi d'un giovane amante (de hellevaart van een jonge minnaar) heeft een warm, organisch geluid met golven Mellotron, Hammond en fluit zodat men ons zou kunnen wijsmaken dat we hier te maken hebben met een verloren kleinood uit de jaren zeventig. Niet toevallig dus dat er tegelijk een LP-versie wordt uitgebracht.
De vernieuwing/verjonging van IQ pakt meteen goed uit op het nieuwe studioalbum Frequency. Het lekker vooraan in de mix zittende drumspel van Andy Edwards (Frost) spat werkelijk uit je speakers. Elk detail wordt mooi uitgelicht. Keyboardspeler Mark Westworth krijgt meteen het erepodium om te laten horen waarom hij de ideale vervanger is van Martin Orford. Titelnummer en opener Frequency laat zich luisteren als een synthese van de sterkste troeven van deze Britse groep: een geweldige spanningsboog, de hoekige ritmesectie (John Jowitt als de rots in de branding), en wervelend toetsen- en gitaarspel. Een symfoklassieker in spe. Mike Holmes mag op Life Support meteen ook Steve Hackett naar de kroon steken in een op de vocale intro na instrumentale excursie met filmische allures. Na tien minuten Stronger Than Friction noteren we een vernuftig geconstrueerde climax. Eéntje om in te lijsten. Ryker Skies scheert hoge toppen door zijn slepende refreinen. The Province is met een vette knipoog naar Widows Peak dan weer pure horror met Westworth die wild gaat op de analoge toetsen. Frequency is een groots album misschien wel hun beste en houdt de perfecte balans tussen techniek en emotie. De themas zijn beklijvend, het ensemblespel is exemplarisch, de productie top notch. En Peter Nicholls zingt beter dan ooit. Dit is de langverwachte opvolger voor Dark Matter (2004), maar als de lads deze kwaliteitsnorm handhaven, heb ik geen probleem met hun low frequency.
Personeel:
Peter Nicholls: vocals
John Jowitt: bass
Mike Holmes: guitar
Andy Edwards: drums
Mark Westworth: keyboards
IQ: Frequency is een uitgave van Inside Out Records, 2009
