Le surréalisme belge Journalisme is dat nu veranderd sinds internet?, vroeg hij haar. Wel, na Kinshassa, moest ze wel toegeven dat al die boeken met gladde blinkende kaften in haar bibliotheek vergeeld waren van de tijd, ze even 'old-fashion' overkomt, en haar antwoord dat afhankelijk stelt van de hoeveelheid plaats op het blad papier. Het blad papier dat een product is van recicleerbaarheid, net zoals de tot ver verspreide inhoud die het beoogt ; net zoals de cigaren en sigaretten in de supermarkt is dat één product. Product dat esthetisch moet zijn, althans indien men minder esthetisch is gaan definiëren als de Duitsers (sensibiliteit), maar esthetisch definieert alszijnde schoonheid. Hoe verouderd ze ook klinkt. Er zijn dan ook mensen, die erin lukken een parkingplaats te vinden en daarna een plaats te vinden in een krant tot hun pensioen (en vitten erover). Om nog niet te zeggen dat er nog anderen met chauffeur zich in het middelpunt van het universum menen omdat ze ook nog geïnterviewd worden op Farce Inter als de werklozen en gevangenisbewakers niets anders te doen valt dan naar een radio te luisteren. Na de krant, die de middeleeuwen doet zinspelen op de rol van het Catechismus op school eens de invloed van Goebbels en Hitler er voor zorgde abortus onwettelijk te krijgen. Net zoals de ziekenkas, en ze doen lachen (ermee) in het parlement, want is het niet te vergelijken met de tweede wereldoorlog, het is nog tien keren erger. Beroep te doen nu op arabische slachtoffers dan, eigenlijk weeskinderen, die opgroeiden ertussenin, en zich dan prinsen zoniet cheiks waanden in de waanzin, zodat ze erop los zopen en in naam van hun vrijheid zonder schroeven de propaganda dienen, met name de nodige schisma's in te ontdekken om ze zoniet belachelijk te maken, dan wel mediatiek of historisch relevant of haalbaar (onwederkeerbaarheid - chaos - substantie tegenover Allah - God - Jehowa). Net zoals de orthodox ernaast, die van enig substantie geproefd heeft (champagne - zon - vrouwen), komt er één probleem: dat kost geld, en wie zal dat nu immers nog betalen? Zeker in tijden dat men zich dient te verantwoorden aan de tv-presentatrice tijdens de file in Zaventem buiten de katholieke feest- en schooldagen. Komt de staat tussen voor het overlevingsstramien van de kinderen van de kudde, die daar geen recht zouden toe hebben want niet genoeg geld om te reizen of om uit te gaan (eten). Komt de nar dan te voorschijn. Hij doet zoals de Koning: gaat een cremerie binnen, en praat over de Natie maar gaat buiten met warme wafels zonder te betalen, "zoals de Koning dat zou doen". Trapt deuren in en gaat ook binnen in het Partijlokaal. Meent binnen te mogen daar, zoals allen want surréalisme belge. En wat merkt de nar? Iedereen in paniek tot hij ofwel in de psychiatrie beland ofwel in de gevangenis. Want hij is de Koning of de President helemaal niet. Doch lukt hij erin een kuntsdoek te verkopen van hem. Door een haan (slecht) te schilderen, en die voor te stellen tot verkoop op een PS-vergadering. De Voorzitter (Di Rupo) wou 2 euro geven aan de artiest, opdat hij zou kunnen leven van zijn kunst. Een vetgemeste Duiste nationaal socialist gaf hem echter tien keren meer voor zijn kunst, maar het geld werd gebruikt om de psychiater, de advocaat en de spaghetti te betalen. En zo kon de waanzin verder turen in dit land waar in de realiteit geen enkele Belg meer is, maar de anderen dan toch opgelucht daar nog te kunnen van lachen in het publiek na de mossel-friet zonder ziel in 't geniep. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
