Toteskaden is een Aziatische film: een theatrale microcosmos met naturalistische pretenties als een zuivere allegorie op het maatschappelijk gebeuren: zowel een ruzie van een zoveelste koppel uitbeelden evenals de arbeider, die elke dag hetzelfde ritueel meemaakt in pavloviaanse zin. De film is des te meer ook theatraal omdat de arbeider een tramchauffeur is, die een rit nabootst alsof hij in een tram zit. Hij herhaalt oneindig keren tegelijkertijd het woord 'toteskaden' wat dus het geluid van een bewegende tram moet voorstellen. Hij draait zo te voet rond, tot hij gedaan heeft met werken en huiswaarts terugkeert, om de dag erop hetzelfde te doen op hetzelfde uur. (Terwijl ze hier massaal aan zorg toe zouden zijn.) Een beetje zoals de burleske en absurde Monty Python die de zotte Don Quichottes spelen : een ridder zonder paard zodat twee cocosnoten op elkaar dan het geluid voorstelt van een galopperend paard. Dat heet ook persiflages op het film maken zelf dat uiteindelijk als een theaterstuk begonnen is, en zal eindigen als een cokezapping of apotheose op de montage (cfr. De Palma versus Hitchcock). En als het nog meer door de haren getrokken is, kan je er zelfs ook in melden dat die films marxistisch zijn zoals deze van Vertov, des te meer dat Monty Python ook nog deze ridders laat reizen en ze geconfronteerd worden met strijdende arbeiders, die hen het marxisme uitleggen terwijl ze zich natuurlijk van eeuw vergissen. U kan dus best begrijpen waarom er nu een film- en mediacrisis is in een tijd waar we niet meer in een cinemazaal geraken noch in een krant noch aan de Côte d'Azur (Cannes), in tegenstelling tot vroeger. Met een suprematie op Bildung en parvenus die gedoemd zijn alles te herhalen, maar ze hebben het talent niet, wel de poen of institutionele steun. Maar heb je nu de film in handformaat op uw gsm wat ook inhoudt dat we ook geen recht meer hebben op nostalgie noch cynisme. Stel ook dat het jargon aangepast is, en men bij de zesde regel nog iets anders eraan moet toevoegen: 600 euro geven voor het herstel van uw motor van uw wagen, maar dat men die zeshonderd euro neemt, en uw motor niet of slecht herstelt want is het de bedoeling dat u produceert met uw kont voor uw scherm, tegelijkertijd de concierge bent van een bakkerij met staatsbelang allures sinds de kerk het niet alles voor het zeggen heeft, en last but not least je van geluk kan spreken want leeft er nog 'n andere even verder in een kelder en hij betaalt nog meer huur. Is men hoe dan ook vrij, want zijn er daarrond camera's, daarin allemaal nevrotische mensen met honden aan een leiband die de vreemdelingen weg willen, sociale gevallen (mentaal verlamd?) onder pillen en coca cola, waarvan ze nu theoretisch althans de stront van moeten opkuisen (ik bedoel van die honden), en heb je die kranten die ze nog nooit zo gecensureerd hebben dan nu, want stel u voor, is het de bedoeling als het zo verder duurt dat u 60 euro zal geven voor één biertje, zestig euro voor een bolletje ijs. Nu is dat 1 euro, maar hij zegt dan ook nog merci hiervoor, wat je met de rest niet eens zal hebben. Enige persiflage zal zijn dat men je nu 30 seconden hedendaagse film in cinema zal tonen op tv, en niet één goeie film nog dan dames met poedeltje, die een micro willen hanteren naar een publiek toe, maar iedereen zit daar, ook met vlaggen, maar er gebeurt niets dan samengevoegde stilte tot ze eventueel wat later bijgevoegd dan een glas en flessen Champagne kunnen zien, maar ook de kilo's chips zijn er, ook die rijen flessen Champagne in bakken ijs, maar net zoals aan die vrouwen: niemand mag aan iets raken. Alles was zodanig georganiseerd dat ze daar stonden met hun camera's gericht naar de zoveelste figuranten, dat de bestelwagen niet eens mocht bewegen omdat het lawaai maakte voor de opname, maar dat was dus de Vervreemding er middenin, met daarrond de 'normalen', met name de voorbijgangers: zij die bewegen om te werken en/of hun kinderen naar school te brengen ; dezelfden zijn verplicht 's nachts te slapen. Maar dezelfden die die motor saboteerden om hem voor zijn scherm te houden, zeiden tot zichzelve en anderen dat hij ook nog middenin de nacht moest wakker geschud worden, om aan dat scherm te kunnen, of liever moeten hangen namens productie. En wat het stomme van de zaak is, is dat elk bevend bevelen kreeg, om te kunnen blijven en betaald te worden, maar men wist niet wie juist die 'vijand' nu juist was, ondanks het feit dat we wisten dat het boven ons hoofd zou hangen en ze een deel hadden van 'iets', met zicht op stel de internetverbindingen tussen die Bank en een andere. Op het zelfde moment pleegt de psycholoog zelfmoord, en heeft de dichter zonder licht het over dode natte sporen in de zwarte druppel van de cosmos. Raar toch allemaal. Maar dat is uiteraard literatuur, geen journalistiek.
