Misschien interessant te weten niet zozeer dat ze wat ik schrijf of schilder prachtig of schitterend vinden, maar waarom ze dat zo schitterend vinden. We zouden des te meer verder zijn in het begrijpen waarom sommigen hun leven wijden aan gevangenissen. In een gezonde samenleving, zonder maatschappelijke alibi's was een pedofiele moordenaar al lang zijn kloten kwijt geraakt zonder stelselmatig zijn smoel in de media te moeten zien eens de staatsstructuren (en internetverbindingen) op wankelen staan. Evenals extreem rechtse führer zijn huis aan de residentiële rand van Antwerpen zou zien verdwijnen terwijl het wij en de vreemdelingen zijn die ons valiesjes zouden moeten nemen, maar is België geciviliseerd (?). Ik ben nu bezig aan na te gaan hoe die 'monikken' zich zijn gaan organiseren te Brussel door de media ingepalmd te hebben (onder censuur). Ik stuur bij voorbeeld zowat mijn dinges naar al de redactieleden van het gratis Roularta weekblad 'Brussel Deze Week' (en dat komt dan deels toe bij lelijke TV-Brussel want zelfde adres), journalisten van De Morgen, HLN, Le Soir en Knack. Dat is niet 'België', dat is mediatiek België, dat interesseert dus een doorsnee intellectueel dus niet (meer) tenzij hij/zij het spelletje speelt en laat ons zeggen 'bindingen' heeft met die 'realiteit', historisch gegroeid trouwens. Vroeger was dat deels VUB, nu is dat de Kerk. Wat is dan afgezonderd leven van de samenleving als die mensen (journalisten!) dat nu zowat dagelijks krijgen en daar juist geteld in hun media daar geen letter aan wijden, noch direkt noch indirekt want dienen ze een 'beeld' te geven van de realiteit waar wij (wie is we?) niks mee te maken hebben, en maar best. Men had het ooit over het begrip verfremdung. Wel, ik kan u verzekeren dat dit hun ware toedracht is, ondanks de verwevenheid van wat 'populair' overkomt, evenals voor hen 'historisch'. Scheelt er dan niets, denkt u? Welja door bewust te zijn dat er nog een andere wereld is, deze van die fûhrers die ook zovele massa's halen, als wij na ons kapot gewerkt te hebben door alle regels van het spel gevolgd te hebben, met moeite onze badkamer vol krijgen en dus bij manier van spreken een aantal vrienden, een paar farfelus en twee, drie professoren op pensioen halen in naam van dé communicatie zonder ellebogen. Willem Elias und C° heeft het in 'zijn' tijdschrift over denk-beelden aangaande kunst. Stel u voor, wij mogen nog kritisch zijn: "kunst met een humanistische dimensie kan dus twee kanten uit: de vernietiging van het verstarde vanzelfsprekende beeld, of de creatie van ongeziene beelden". Maar wat als je in geen van beiden lukt? Nog een andere wereld. Vind je dan in het boek (en film) van dissident Kosinski die symboliek van de verwrongen mens in maatschappelijk verband. Chance, de tuinman, die nooit buiten geweest is en die slechts zijn tv kent, niks anders. Eens zijn baas gestorven, is hij verplicht om uit het huis te gaan, als een konijn die nooit de wijde vlaktes gekend heeft want sinds zijn geboorte levende in een kooi met zicht op tralies. Chance wordt president omdat hij hoe dan ook kinds en poëtisch blijft, met een wereld die slechts de tv en zijn tuin behelst, niks anders. Hoe wil je nu dat we niet aanzien worden als schyzofrenen door hen, terwijl bij goed nadenken zij het zijn, omdat ze er (deels) hun brood moeten weten mee te verdienen. Zo zal je nooit weten wat ze denken, omdat denken hen verboden is, omdat denken moet overeenkomen met slagzinnen, die ze uit hun hoofd moesten leren op hun katholieke muffige, kleurloze scholen. Of liever een eigen mening erop nahouden dat mogen ze niet. Dat is inderdaad een angstwekkende samenleving, waar moraliteit en comfort wel eens niet samengaan als het zo hoort samen te gaan. Na een ware geniaal oeuvre, levenswerk (remember Koekoeksnest) stelt Milan Formàn zonet op de franse radio dat hij houdt van rebellen, wie niet stelt hij, maar dat hij zelf geen rebel is. Want was dat zo dan was hij nergens geraakt (in de media), en had hij geen films kunnen maken. Dat moet toch duidelijk zijn in die 'schyzofrenie'. De link werd reeds gelegd aangaande autoritaire gezinsstructuren en een autoritaire staat, met controlefuncties op de wetenschap (fondsen, ministeries, leger, politie, internet,...).
