Hoe nachtelijk aan het wachten toen ze zo zacht even dacht ; tenslotte in een prachtvacht gewoon lacht van smacht tijdens tachtig nachten. Stel u eens weer voor, in het stille verweer met één geweer omwille van het bevend zeer, aan zee, even gedreven tussen die eenden en dan weer het universum te zoenen, moegetergd in dit aanspoelen van koele ontvoogde woorden. Net even weer in de menigte onder de kletsregen, terwijl taalpuristen in de put het hebben, waarde lezer, over spatregen op de tegels, maar gedreven in dit even leven moest alles wat enigszins schoon was vervangen worden door nep. Alsof de wesp de macht genomen had, net zo goed in de rij in de grijze files omwille van gele vlaggen namens (l)eeuwen. Net bijlen naast bijbels, zei den dichterke. En is het niet merkwaardig, waarde geschiedkundigen, dat de dichterkes van alhier uit de 12de eeuw het net zo goed hadden zoals de ridderlijke dichterkes uit de 17de eeuw, met name over vlinders in het dichten, en meren bij het beleven van zedige zinnen. Hadden ze het immers niet uit nostalgie over purperen sultans, met een wonderlijk arme harem, die als commercanten van de koning zinspelen over 'Marrakechla Rouge' net vooraleer de moffen en 'Club Med' van de wonderlijke tijdloosheid een concentratiekamp maakten. Zovele jaren daarna moest dan het zwijn zich weer samenvoegen in Duitsland. Wij zogenaamd de vertegenwoordigers van de Gestapo, en zij engelse engeltjes aan het bengelen in het zonlicht. Zo gedreven om enig purisme, daar waar het zwaard de ene hand betuimelde, en de andere hand de bijbel over muilen in zuilen. Wanneer weer de winter komt, en de oorlog uitbreekt in de beekjes, weer of geen weer. De literatuur vermoord, in naam van het woord en de zolderkamertjes te koud om enig zicht op de dichterlijke simpele wil. Met aan de overkant de vooravond met ook ook heel even dan de zachte nacht omwille van versmachte pracht. De tovenaar te spelen, met sterren op zijn hoofd, en spelkaarten in zijn mauwen, te zinspelen op de magie maar niet veel meer te vinden dan grauwe tijdsgebonden rondingen en enig licht nalaten in dit strooien van een duistere duisternis vol Duitsers. Met een tuig, te zuigen aan enig muggeziften over de slankheid dezer woorden, ter nagedachtenis aan Anne Euro. Al het overige was gegroepeerd in een napluizen over het pavloviaans vee achter stuur tijdens de spitsuren. Nooit onder vuur. Nooit onder een bewustzijn voor wat zich vormt buiten de samenhang. P.P.
