16 Februari

ZIEK GEWEEST

Gisteren had ik voor de rondleiding al behoorlijk krampen in m’n buik, na de rondleiding werd dit alleen maar erger  en kreeg ik ook buikloop.  Tegen 18u had ik 38,5° koorts en ben ik naar bed gegaan. Man wat heb ik gezweet vannacht,  maar nu gaat het al beter.  Goed om te weten dat m’n lichaam sterk genoeg is om  te vechten, was blijkbaar een vieze infectie gisteren.  Misschien toch een beetje beter opletten met handjes schudden en beesten strelen.

Ik heb een berichtje gekregen dat mijn dochter in België ook ziek is en met de griep in bed ligt.  Pff, valt niet mee, zo ver van elkaar en niet naar mekaar toe kunnen gaan.  Gelukkig kan ik haar bellen zonder probleem en heb ik het gevoel dat ze toch dichtbij is.  Ik weet ook dat ze goed verzorgd wordt, dus het valt nog mee om toch door te gaan want ik moet eerlik zeggen dat het nu allemaal een beetje tegenvalt.  De heimwee is er nog niet maar het is ook niet wat ik verwacht had, de dagen zijn lang en saai geweest maar ik geef nog niet op, het is nog maar de 5^de dag dus nog even afwachten en vandaag zouden we toch al op de projecten komen en helpen, dus even afwachten.

EERSTE WERKDAG

Deze morgen om 7uur opgestaan, gewassen (kattewas), ontbeten en dan met z’n 3 op een boda (brommertje) naar het project.  De rit is er een van 45minuten op hobbelige, stoffige rode wegen maar ik geniet met volle teugen, de wind in m’n haren langs de plantages en de huisjes.  Iedereen die naar je zwaait echt leuk.  

Het eerst zijn we naar Happy Hour geweest.  We werden ontvangen door honderden kinderen (eigenlijk zijn het er vandaag 188).  Tamara (mede-vrijwilliger) heeft voetballen en springtouwen gekocht voor de kinderen en deze werden vandaag overhandigd.  Man, man, man, groot jolijt, bijna 200 kinderen die het uitschreeuwen van geluk, ongelooflijk en mooi.   We werden uitbundig bedankt door de leerkrachten, the chiefmaster en de kinderen.  Vorige week werden er ook al 2 schommels en 2 wipplanken geplaatst in de immense tuin. Daarna mochten we met de kinderen de nieuwe speeltjes testen.  Voetbal, netbal, 20 kinderen op één schommel, 30 kinderen op 1 wipplank, het was een enorm gelukkig gebeuren.   Na de lunch kregen we nog een voorstelling van het schoolkoor, waarbij we werden getrakteerd op verschillende liederen met bijhorende (grapjes) danspasjes.   

Kleine kindjes grijpen constant naar je handen en willen je het liefst zo veel mogelijk aanraken, ondertussen ratelen ze allerlei grappige woordjes in het Lugandees, waar ik uiteraard niets van begrijp maar ik kan wel uitmaken dat ze verwondert zijn van mijn (hihi momenteel) zeer blanke huid.  Ze strelen m’n armen en m’n haar, ’t is wel grappig.  Ze zijn allemaal zo lief, zeker de kleintjes.

Na de lunch hebben we ons met de oudere kinderen ingezet voor het Eldery Project.  Met een groepje van 1O twaalfjarige zijn we een oude vrouw gaan bezoeken die niet meer kan lopen.  Doordat ze niet meer kan lopen,  kan ze ook geen water halen en kan ze geen huishoudelijke taken uitvoeren.  Een paar meisjes blijven bij het mensje en doen de afwas.  Met de anderen kinderen werden we, met wel 15 jerrycans op pad gestuurd om water te halen.  Ik dacht van fluitje van een cent maar niets is minder waar.  Langs smalle padjes moet je minstens 2 km naar beneden naar een soort bron aan een moeras.  De kinderen moeten naar beneden klauteren en iedere jerrycan vullen met het water uit die bron.  Geloof me, wij zouden voor geen geld van de wereld in aanraking willen komen met dit water, laat staan ervan te drinken of ons te wassen of eender.  Eens de jerrycans gevuld moesten we terug naar het huisje, terug 2 km naar boven, minstens 30° en vochtig, geloof me m’n hart klopte in m’n slapen en het zweet liep met stromen langs m’n rug.  Moet je weten dat ik maar een kleine jerrycan had en dat sommige kinderen wel 2 of 3 jerrycans sleurden.   Ik wist hier wel van, ik had er ook al over geschreven maar als je het zelf moet doen, geloof me dan weet je pas wat die kinderen elke dag na schooltijd nog moeten kunnen.  Vrouwtje was trouwens super gelukkig en bedankte ons uitbundig in het Lugandees.   The Eldery project is een mooi initiatief, het leert de jonge kinderen dat je naaste helpen zeer belangrijk is en dat is op zich heel mooi.

Om 15.30 vertrokken we dan met de boda (jiepie) weer richting ons huisje.  Haren gewassen, het was 4 dagen gelden en m’n haar begon al een beetje op dreadlock te lijken.  Trouwens het wassen in basic omstandigheden lukt prima hoor, een mens is snel iets gewend.  Op de knieën voor een teiltje en met een half plastic flesje je haren spoelen heeft z’n charme en doet mij terugdenken aan mijn tijden in de jeugdbeweging.  Het gewoon wassen gaat prima, je hebt hier sowieso niet zoveel behoefte om netjes gewassen en gekamd rond te lopen.  Zoals ik er nu uitzien, zou geen man of…. zelf vrouw me willen.  

Ma bon, vandaag was een goede dag, nu wachten op ons Afrikaans diner (’t is toch wennen hoor dat eenzijdig smaakloos eten) en dan denk ik dat ik vroeg onder de dekens zal liggen.  Ik ga zeker goed slapen en morgen is een nieuwe dag met nieuwe ervaringen.

16-02-2011 om 17:35 geschreven door Katja  

Bij aankomst en gisteren werd ons nog een medegedeeld dat met de komende verkiezingen aanstaande vrijdag er toch wat maatregelen genomen werden in geval van rellen.  Zo moeten we donderdagavond reeds naar Masaka naar de backpackers, we zullen daar met 30 voor 3 dagen in quarantaine geplaatst worden, ik zie dat niet echt zitten. Vrijdag is namelijk verkiezingsdag.  Volgens de poll heeft Museveni nu 69% van de stemmen en zal hij herverkozen worden.  Dit zou een goede zaak zijn want Museveni heeft rust gebracht in het land.  Maar gezien de feiten in Egypte en Tunisië, houdt Be More er rekening mee dat er wat misverstanden zouden kunnen ontstaan en in de hitte van de strijd zouden er rellen kunnen ontstaan.  Ik lig er niet zo van wakker maar toch neemt BE More het zekere voor het onzekere.  Dus we zitten met z’n allen vast in Masaka zonder Masaka te mogen inkomen.  Mochten er echt rellen ontstaan dan worden we geëvacueerd naar Tanzania.  Ik vind het vooral spijtig omdat ik geen zin hebben om 3 dagen opgesloten te zitten met 30 mensen.  Ik had wel graag iets van de omgeving gezien en op m’n eentje een weekend willen doen wat ik wil en het liefst alleen. Maar we zien wel, misschien valt het allemaal wel mee.  De volgende weekends heb ik gepland om naar Lake Bunyoni en the Murchion Falls te gaan, het laatste weekend zit ik noodgedwongen terug in Entebbe want alles vrijwilligers worden tegelijk terug gebracht om dan zaterdag of zondag terug naar huis te vetrekken.  Dus eigenlijk zal ik niet veel tijd hebben voor mezelf.   Gelukkig hebben we nog privacy in onze slaapkamer en daar maak ik gebruik van, ik heb hier raar genoeg echt geen nood aan gezelschap.

16-02-2011 om 17:33 geschreven door Katja  

15 februari

Vandaag was een saaie dag, ik ben al van 7 uur op maar eigenlijk al van half zes wakker.  Deze morgen zitten we hier in het huisje, Caphas komt ons pas om 13u halen voor een rondleiding maar dat kan ook 14u zijn, hangt af, is the african way.  Maar ondertussen is er dus niets te doen, absoluut niets, ik ben wel al eens om de hoek geweest, ja, om de hoek meer is er niet.

Ik heb een wandeling gemaakt tussen de bananenbomen waarbij je om de 100m een hutje tegenkomt met daar rond een gezin of een vrouw, vlijtig aan het werk.  Verder dan 1km ben ik niet gegaan want alles lijkt op elkaar en ‘k heb geen zin om verloren te lopen. 

Daarna ander hoekje om waar de hoofdstraat is.   De hoofdstraat bestaat uit verschillende kleine winkeltjes waar iedereen wel iets verkoopt is het geen rijst, dan airtime (beltijd) of coca cola, er is ook een tandarts en medical center en een politie bureau.  De straten zijn echt smerig, overal ligt wel vuil en heel veel plastic (zelf tussen de bananenbomen).  Alle afval wordt ook gewoon op straat gegooid.  Maar het stinkt er niet, raar, als je weet dat de behoeften onrechtstreeks in de grond lopen samen met afval en afvalwater.  De kleine steegjes zien er uit als sloppenwijken maar dit zijn dan gewone straten.

Om 14u kwam Caphas ons dan toch ophalen voor de rondleiding in Pelido. Ik was blij want de voormiddag was echt saai en vervelend en ik hoop echt dat zo’n dagen niet veel voorkomen want anders hou ik het niet vol.

De community ligt dus ongeveer een 30 minuten van het dorp waar we nu verblijven.  Met de auto was het best te doen maar de wegen zijn natuurlijk niets op wat ze bij ons lijken.  Overal putten en soms maar zo smal als een paadje.  Wel leuk om zo door de bananenplantages door te rijden.

We hebben dus vandaag al een deel van de lopende projecten gezien.  Zodra ik tijd en zin heb zal ik per project de uitleg geven, de foto’s die komen pas na de reis.  Ik gebruik nu internet via medevrijwilliger, tekst plaatsen gaat wel maar foto’s is moeilijker.

Even over de VERKIEZINGEN

Bij aankomst en gisteren werd ons nog een medegedeeld dat met de komende verkiezingen aanstaande vrijdag er toch wat maatregelen genomen werden in geval van rellen.  Zo moeten we donderdagavond reeds naar Masaka naar de backpackers, we zullen daar met 30 voor 3 dagen in quarantaine geplaatst worden, ik zie dat niet echt zitten. Vrijdag is namelijk verkiezingsdag.  Volgens de poll heeft Museveni nu 69% van de stemmen en zal hij herverkozen worden.  Dit zou een goede zaak zijn want Museveni heeft rust gebracht in het land.  Maar gezien de feiten in Egypte en Tunisië, houdt Be More er rekening mee dat er wat misverstanden zouden kunnen ontstaan en in de hitte van de strijd zouden er rellen kunnen ontstaan.  Ik lig er niet zo van wakker maar toch neemt BE More het zekere voor het onzekere.  Dus we zitten met z’n allen vast in Masaka zonder Masaka te mogen inkomen.  Mochten er echt rellen ontstaan dan worden we geëvacueerd naar Tanzania.  Ik vind het vooral spijtig omdat ik geen zin hebben om 3 dagen opgesloten te zitten met 30 mensen.  Ik had wel graag iets van de omgeving gezien en op m’n eentje een weekend willen doen wat ik wil en het liefst alleen. Maar we zien wel, misschien valt het allemaal wel mee.  De volgende weekends heb ik gepland om naar Lake Bunyoni en the Murchion Falls te gaan, het laatste weekend zit ik noodgedwongen terug in Entebbe want alles vrijwilligers worden tegelijk terug gebracht om dan zaterdag of zondag terug naar huis te vetrekken.  Dus eigenlijk zal ik niet veel tijd hebben voor mezelf.   Gelukkig hebben we nog privacy in onze slaapkamer en daar maak ik gebruik van, ik heb hier raar genoeg echt geen nood aan gezelschap.

16 Februari

ZIEK GEWEEST

Gisteren had ik voor de rondleiding al behoorlijk krampen in m’n buik, na de rondleiding werd dit alleen maar erger  en kreeg ik ook buikloop.  Tegen 18u had ik 38,5° koorts en ben ik naar bed gegaan. Man wat heb ik gezweet vannacht,  maar nu gaat het al beter.  Goed om te weten dat m’n lichaam sterk genoeg is om  te vechten, was blijkbaar een vieze infectie gisteren.  Misschien toch een beetje beter opletten met handjes schudden en beesten strelen.

Ik heb een berichtje gekregen dat mijn dochter in België ook ziek is en met de griep in bed ligt.  Pff, valt niet mee, zo ver van elkaar en niet naar mekaar toe kunnen gaan.  Gelukkig kan ik haar bellen zonder probleem en heb ik het gevoel dat ze toch dichtbij is.  Ik weet ook dat ze goed verzorgd wordt, dus het valt nog mee om toch door te gaan want ik moet eerlik zeggen dat het nu allemaal een beetje tegenvalt.  De heimwee is er nog niet maar het is ook niet wat ik verwacht had, de dagen zijn lang en saai geweest maar ik geef nog niet op, het is nog maar de 5^de dag dus nog even afwachten en vandaag zouden we toch al op de projecten komen en helpen, dus even afwachten.

EERSTE WERKDAG

Deze morgen om 7uur opgestaan, gewassen (kattewas), ontbeten en dan met z’n 3 op een boda (brommertje) naar het project.  De rit is er een van 45minuten op hobbelige, stoffige rode wegen maar ik geniet met volle teugen, de wind in m’n haren langs de plantages en de huisjes.  Iedereen die naar je zwaait echt leuk. 

Het eerst zijn we naar Happy Hour geweest.  We werden ontvangen door honderden kinderen (eigenlijk zijn het er vandaag 188).  Tamara (mede-vrijwilliger) heeft voetballen en springtouwen gekocht voor de kinderen en deze werden vandaag overhandigd.  Man, man, man, groot jolijt, bijna 200 kinderen die het uitschreeuwen van geluk, ongelooflijk en mooi.   We werden uitbundig bedankt door de leerkrachten, the chiefmaster en de kinderen.  Vorige week werden er ook al 2 schommels en 2 wipplanken geplaatst in de immense tuin. Daarna mochten we met de kinderen de nieuwe speeltjes testen.  Voetbal, netbal, 20 kinderen op één schommel, 30 kinderen op 1 wipplank, het was een enorm gelukkig gebeuren.   Na de lunch kregen we nog een voorstelling van het schoolkoor, waarbij we werden getrakteerd op verschillende liederen met bijhorende (grapjes) danspasjes.  

Kleine kindjes grijpen constant naar je handen en willen je het liefst zo veel mogelijk aanraken, ondertussen ratelen ze allerlei grappige woordjes in het Lugandees, waar ik uiteraard niets van begrijp maar ik kan wel uitmaken dat ze verwondert zijn van mijn (hihi momenteel) zeer blanke huid.  Ze strelen m’n armen en m’n haar, ’t is wel grappig.  Ze zijn allemaal zo lief, zeker de kleintjes.

Na de lunch hebben we ons met de oudere kinderen ingezet voor het Eldery Project.  Met een groepje van 1O twaalfjarige zijn we een oude vrouw gaan bezoeken die niet meer kan lopen.  Doordat ze niet meer kan lopen,  kan ze ook geen water halen en kan ze geen huishoudelijke taken uitvoeren.  Een paar meisjes blijven bij het mensje en doen de afwas.  Met de anderen kinderen werden we, met wel 15 jerrycans op pad gestuurd om water te halen.  Ik dacht van fluitje van een cent maar niets is minder waar.  Langs smalle padjes moet je minstens 2 km naar beneden naar een soort bron aan een moeras.  De kinderen moeten naar beneden klauteren en iedere jerrycan vullen met het water uit die bron.  Geloof me, wij zouden voor geen geld van de wereld in aanraking willen komen met dit water, laat staan ervan te drinken of ons te wassen of eender.  Eens de jerrycans gevuld moesten we terug naar het huisje, terug 2 km naar boven, minstens 30° en vochtig, geloof me m’n hart klopte in m’n slapen en het zweet liep met stromen langs m’n rug.  Moet je weten dat ik maar een kleine jerrycan had en dat sommige kinderen wel 2 of 3 jerrycans sleurden.   Ik wist hier wel van, ik had er ook al over geschreven maar als je het zelf moet doen, geloof me dan weet je pas wat die kinderen elke dag na schooltijd nog moeten kunnen.  Vrouwtje was trouwens super gelukkig en bedankte ons uitbundig in het Lugandees.   The Eldery project is een mooi initiatief, het leert de jonge kinderen dat je naaste helpen zeer belangrijk is en dat is op zich heel mooi.

Om 15.30 vertrokken we dan met de boda (jiepie) weer richting ons huisje.  Haren gewassen, het was 4 dagen gelden en m’n haar begon al een beetje op dreadlock te lijken.  Trouwens het wassen in basic omstandigheden lukt prima hoor, een mens is snel iets gewend.  Op de knieën voor een teiltje en met een half plastic flesje je haren spoelen heeft z’n charme en doet mij terugdenken aan mijn tijden in de jeugdbeweging.  Het gewoon wassen gaat prima, je hebt hier sowieso niet zoveel behoefte om netjes gewassen en gekamd rond te lopen.  Zoals ik er nu uitzien, zou geen man of…. zelf vrouw me willen. 

Ma bon, vandaag was een goede dag, nu wachten op ons Afrikaans diner (’t is toch wennen hoor dat eenzijdig smaakloos eten) en dan denk ik dat ik vroeg onder de dekens zal liggen.  Ik ga zeker goed slapen en morgen is een nieuwe dag met nieuwe ervaringen.

15-02-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

15 februari 

Vandaag was een saaie dag, ik ben al van 7 uur op maar eigenlijk al van half zes wakker.  Deze morgen zitten we hier in het huisje, Caphas komt ons pas om 13u halen voor een rondleiding maar dat kan ook 14u zijn, hangt af, is the african way.  Maar ondertussen is er dus niets te doen, absoluut niets, ik ben wel al eens om de hoek geweest, ja, om de hoek meer is er niet. 

Ik heb een wandeling gemaakt tussen de bananenbomen waarbij je om de 100m een hutje tegenkomt met daar rond een gezin of een vrouw, vlijtig aan het werk.  Verder dan 1km ben ik niet gegaan want alles lijkt op elkaar en ‘k heb geen zin om verloren te lopen.  

Daarna ander hoekje om waar de hoofdstraat is.   De hoofdstraat bestaat uit verschillende kleine winkeltjes waar iedereen wel iets verkoopt is het geen rijst, dan airtime (beltijd) of coca cola, er is ook een tandarts en medical center en een politie bureau.  De straten zijn echt smerig, overal ligt wel vuil en heel veel plastic (zelf tussen de bananenbomen).  Alle afval wordt ook gewoon op straat gegooid.  Maar het stinkt er niet, raar, als je weet dat de behoeften onrechtstreeks in de grond lopen samen met afval en afvalwater.  De kleine steegjes zien er uit als sloppenwijken maar dit zijn dan gewone straten. 

Om 14u kwam Caphas ons dan toch ophalen voor de rondleiding in Pelido. Ik was blij want de voormiddag was echt saai en vervelend en ik hoop echt dat zo’n dagen niet veel voorkomen want anders hou ik het niet vol. 

De community ligt dus ongeveer een 30 minuten van het dorp waar we nu verblijven.  Met de auto was het best te doen maar de wegen zijn natuurlijk niets op wat ze bij ons lijken.  Overal putten en soms maar zo smal als een paadje.  Wel leuk om zo door de bananenplantages door te rijden.

We hebben dus vandaag al een deel van de lopende projecten gezien.  Zodra ik tijd en zin heb zal ik per project de uitleg geven, de foto’s die komen pas na de reis.  Ik gebruik nu internet via medevrijwilliger, tekst plaatsen gaat wel maar foto’s is moeilijker.

15-02-2011 om 00:00 geschreven door Katja  

14 FEBRUARI 2011

Ik moet er nu toch aan beginnen hé, eerlijk heb ik niet veel zin om veel te schrijven maar ik heb het beloofd dus ik hou er mij aan.

Eerst en vooral ben ik goed en wel aangekomen.  Het was een lange reis maar de vlucht was heel relaxed en alles volgde vlot op elkaar.  De eerste nacht was kort maar dit leek mij niets te doen, ik ben springlevend en heb masas’s energie.  Ik ben niet moe te krijgen.  Over m’n aankomst in Entebbe en de voorbije zondag kan ik niet veel vertellen enkel dat ik zondag enigszins teleurgesteld was.  Ik voelde Uganda niet aan zoals ik had verwacht.  Entebbe is voor mij heel netjes en clean.  Ik heb zondag het stadje bezocht en het voelde echt niet Afrikaans aan.  Maar ik had er wel een thuisgevoel, geen heimwee, niet constant denken aan thuis, dat was al heel wat.  

Ik was dus wel blij dat we deze morgen naar Masaka vertrokken, weer kan ik hierover niet veel zeggen want jullie zien niet wat ik zie, jullie voelen niet wat ik voel, jullie horen niet wat ik hoor…… maar de rit was zalig.  De 5 uur durende rit voelde maar zeer kort aan.  Het ging zo snel en er was zoveel te zien, ik kan dit hier niet allemaal vertellen, maar het Afrika gevoel is er dan toch echt wel gekomen. Langs de weg huisjes dan weer natuur, dan hutjes, weer natuur dan dorpje met allemaal kraampjes, marktjes,  mensen, muziek, geroep……...   Om het kort te beschrijven, ik had het gevoel dat ik  afwisselend in no men’s land dan weer op een immens groot POLEPOLE festival zat.

Ma bon, in Masaka korte meeting gehad en om 17u vertrokken nar Kinoni waar ik uiteindelijk 1 maand zal verblijven.  We zijn met 4 vrijwilligers en slapen in een huisje tussen de dorpelingen. Allemaal heel basic alhoewel we elk onze slaapkamer hebben met daarin een bed, een raam en een deur.  We hebben ook een woonkamer, klein en basic maar dit is meer dan genoeg.  Badkamer is er niet maar wel een kotje met daarin een jerrycan met water en een bassin, that’s it.  Latrine = kotje met deur en gat in de grond, dat is het toilet.  Klinkt heel primitief maar het voelt heel normaal aan.  Ik heb niet zo van, èkkes moet ik hier een maand verblijven, het valt allemaal heel goed mee.  Er was elektriciteit dus we hebben alles wat we nodig hebben. 

Caphas en Edith ontmoet.  Dit is het koppel die voor ons zorgt gedurende een maand.  Caphas is een van de projectleiders.  Hij en Matthias hebben Pelido opgestart.  Edith is Caphas’ vrouw en zal voor ons local koken.  Zij hebben 3 kinderen, een zoon en 2 dochters.  

Vanavond dus local gegeten.  Gisteren had ik dit ook al geprobeerd maar toen vond ik het allemaal maar smakeloos, niet slecht maar gewoon zonder smaak.  Vanavond echter smaakte het allemaal lekkerder op het menu waren groenten (bonen, tomaat en nog iets) erwtensaus , matoke (smaakt naar puree), pumpkin (pompoen), gekookte aardappelen en ik denk vlees maar daar heb ik niet van gegeten,  er zaten mieren op .   Allemaal heel basic maar voor de Ugandezen dagelijkse kost. Vanavond nog een meeting met Caphas, waar hij ons heeft uitgelegd met welke projecten ze nu bezig zijn, die projecten vind je op de blog apart terug, ik zal die aanvullen zodra ik kan.   Morgen gaan we naar de community en bezoeken we één voor één de projecten zodat we een idee krijgen van wat er allemaal te doen is.  We maken dan ook een planning op voor de komende weken.  Woensdag krijgen we nog eens een rondleiding met de bodaboda om dan maandag echt te beginnen. Ik vertel later wel waarom we pas maandag beginnen.

15-02-2011 om 00:00 geschreven door Katja