zoveel emoties, man man man, ik heb m'n ogen uit m'n kop gehuild (was lang geleden).
Deze morgen vernomen dat mijn vlucht met Egyptair geannulleerd werd. Bang!.!.!.!.! ik zak in elkaar, het wordt me effkes teveel.....zoveel voorbereidingen, zoveel wachten, zoveel hunkeren naar mijn vertrek ......arrrhhhhh, ik schreeuw het uit en zie het allemaal niet meer zitten. That's it ........ik vertrek niet, ik kan niet, mijn kleine achterlaten, waar was ik mee bezig, wat bezielde mij om zo egoistisch te zijn, ik heb het hier goed wat moet ik zo nodig vertrekken, da's toch voor niets nie nodig. Huilen, huilen, huilen.....
Ik zat op mijn werk, kon niets doen en hoopte dat ik snel naar huis kon gaan.
Half zes, naar huis, huilend in de auto, waarom eigenlijk, wil ik echt niet vertrekken of is er iets anders?????
Thuis vlieg ik in de armen van m'n dochter, oh wat zie ik haar graag, neen ik wil haar niet achterlaten. Het is een voorteken dat mijn vlucht geannulleerd is, ik mag niet vertrekken, er kan zoveel gebeuren en ze heeft me nodig, ik ben haar mama, ik moet er voor haar zijn.......
en dan .......................kijkt ze me ernstig aan, en zegt heel nuchter, maar mama toch, je hebt hier zo naar uitgekeken, al die maanden, al die voorbereidingen, je wou dit altijd al doen, waarom zou je niet vertrekken???? En..............., zegt ze heel volwassen, als je het niet leuk vindt dan kom je toch gewoon terug, dat kan toch, gewoon terugkomen, je zit daar niet gevangen of zo hé.
Ik vertrek, da's zeker, ze heeft gelijk, dit is wat ik wou en ik heb haar zegen gekregen. Ik heb mezelf in de spiegel aangemoedigd en een nieuw ticket geboekt. Zaterdag, 11.30u stijg ik op met Turkisch Airlines en ik kom zondag om 2.10u in Entebbe aan, dan kan mijn avontuur beginnen. het wordt vast een leerzame, emotionele ervaring die mij enkel sterker zal maken.
My god, lieve Molly, hou van je en zal je ongelooflijk missen, ik zal zoveel heimwee naar je hebben. Ik vertrek voel mij er goed bij en verlang alweer om thuis te komen naar de liefste dochter van de hele wereld.
Molly, dank je wel, dat je mij dit gunt, echt waar. x Mamsy
Laat mij eerst zeggen ik tot voor 2 jaar, ik een zelfstandige pittige vrouw was, met een eigen idealisme en goeie portie assertiviteit. Desondanks dat ik een gewoon leven leidde deed ik alles wat ik wou, alles verliep op rolletjes, ik moest nooit moeite voor iets doen, het geluk stond volledig aan mijn zijde. Een knappe gezonde dochter, een eigen huis, een goeie job en een mooie relatie. Ik had geen zorgen, lag van weinig dingen wakker.
Tot 2009......Een rotjaar eigenlijk, veel emoties, veel veranderingen, wanhoop, teleurstelling, leugens, bedrog...
Het jaar begon met een relatiebreuk, een relatie waar ik alles van mezelf gegeven heb. Maar ook een relatie waar ik mezelf verloor. Ik nam een besluit en gaf m'n relatie op. Door de breuk dacht ik ook na over m'n werk waar ik me eigenlijk ook niet 100% meer voelde, ik veranderde halsoverkop van werk.
Het verwerken van de breuk en het aanvaarden van mijn beslissingen, deden mij al veel nadenken, over wat ik eigenlijk met m'n leven wil.
en dan juni 2009, geheel onverwacht, m'n zusje, 42 jaar, zware hersenbloeding, diepe coma, dokters die haar overlevingskansen zeer klein achtten. 7 weken coma, hersenfuncties bijna nihil. Ik was al in rouw, had me voorbereid op haar sterven tot ze plots toch wakker werd. Desondanks de schade die ze opgelopen heeft en het feit dat zij zichzelf niet meer kan zijn door haar gebreken, omarmt zij het leven, ze vecht, revalideert heel langzaam en probeert toch zo veel mogelijk uit het leven te halen. Deze 2 gebeurtenissen en de opvolging van verschillende emoties die ik ervaarde gedurende 2009, hebben mij intens veranderd, meer dan ooit was ik mezelf kwijt.
Begin 2010, mezelf nog steeds kwijt, maar het besef dat het zo niet verder kan, en ga dus op zoek naar wat ik voor de toekomst wil.
In mijn zoektocht naar een antwoorden, stuit ik op vrijwilligerswerk en kom ik zo bij de organisatie Be More terecht. Zij bieden de mogelijkheid om als vrijwilliger te helpen. Een ontwikkelingsproject in Uganda genaamd. Pelido trekt mijn aandacht. Een project waar ik back to basics kan gaan en waar ik ondertussen mensen kan helpen die minder geluk hebben als ik. Ik hoop daar tot bezinning te komen, te kunnen helpen en zo mezelf terug te vinden.
Op 12 februari 2011 vertrek ik dus voor één maand naar Uganda.
