Deze voormiddag naar een begrafenis geweest. Voor mij een moment op even stil te staan bij het leven. De persoon die ze ten graven hebben gedragen ken ik persoonlijk niet, ik was er uit sympatie voor een collega. Bij het binnenkomen van het crematorium viel mijn oog op een knappe iets oudere man. Zou hij familie zijn? Zou mijn collega hem kennen? Misschien is hij wel vrijgezel? Onmiddelijk heb ik mijn gedachten teruggefloten. In hemelsnaam, biebie toch! Kan je nu op een uitvaartplechtigheid denken aan een potentiele date partner? Ja, waarom niet eigenlijk, doodgaan is toch ook een deel van het leven, ni? En uiteindelijk was ik niet emotioneel verbonden met heel het gebeuren. Omdat er ergens binnenin toch een beetje opvoeding en respect terug te vinden is heb ik de man niet aangesproken. Fout, fout, fout!!! Als je iets wil bereiken in het leven moet je beschikken over een goede portie lef. Recht op je doel afstappen en met de nodige hoeveelheid beleefdheid kom je ver. Vroeger was mijn levensmotto'het leven is aan de durvers', nu spreek ik steeds over 'eigenkennis is het begin van alle wijsheid'. Kan het verdorie beter terug veranderen, wie weet had ik dan een date voor vrijdag.
Reacties op bericht (1)
21-09-2011
oudere man
je had id moeten gaan !!! je bent goed aan het scannen
