Mijn eerste date die ik via een internet site had, heeft me veel geleerd. We zijn gestart met mailen, uiteraard! Zijn profiel gaf een knappe volwassen man weer die met zijn twee voeten in de huidige wereld staat. Na enkele mails wist hij me te vertellen dat hij geregeld gedichten schreef en die te vinden waren op zijn blog. Zo nieuwsgierig dat ik ben ... hop, die blog is gaan uitpluizen. Ik leerde daar een gevoelige man kennen die al heel wat in zijn leven had meegemaakt. Zo had hij twee kindern waarvan één een zware vorm van leukemie had. Heel de lijdensweg die daaruit voorkwam was in zijn gedichten terug te vinden. Ik heb meerdere keren kippenvel gekregen bij het lezen van zijn blog. Misschien raar om toe te geven maar het is door zijn verdriet dat ik de stap heb gezet om af te spreken. Een man die zo'n dingen heeft meegemaakt moet toch gevormd zijn en zal de belangrijke dingen in het leven toch weten te appreciëren? Zijn hart moet dan toch op de juiste plek zitten? Noem het een buikgevoel maar ik zat er niet naast. Ik weet dus uit ervaring dat ik kan verder gaan op mijn buikgevoel en tot nu toe heeft me dat nog niet bedrogen.
Dus, de eerste date kwam eraan. Zenuwachtig dat ik was...hemel. Als het een troost mag zijn, hoe meer je date, hoe minder de zenuwen. Ons afspraakje ging bij hem thuis door. Dames en heren, doe dat nooit. In het totaal heb ik bij twee mannen een thuis date gehad en deze zijn niet tegengevallen maar toch, kan gevaarlijk zijn. Ook al had ik het adres bij de babysit achter gelaten, toch. Ik doe dat niet meer.
Daar stond ik dan. In de sneeuw, zenuwachtig te wezen voor zijn deur. Toch maar aangebeld en mijn oh zo vriendelijke heer deed de deur open op ....geitenwollen sokken. Letterlijk en niet figuurlijk mocht je me verkeerd begrepen hebben. Ook was hij een 15 kilo zwaarder dan op de foto. Ik heb hem dan ook aangeraden om zijn foto te veranderen. Je zet inderdaad je beste foto op je profiel maar zo beliegen nee, daar ben ik niet mee gediend. Op mijn profiel staat ook één foto waar ik een koortsblaas op heb. OK, vele positieve reacties heb ik daar nog niet op gekregen maar ach. That's me.
De avond is vlot verlopen. We hebben een lekker wijntje gedronken, ik heb foto's van zijn kinderen te zien gekregen en hij heeft me een rondleiding gegeven is zijn prachtig oud herenhuis. Het was echt leuk, hij was een correcte lieve man maar die 'klik' was er gewoon niet. Zonder daar woorden aan vuil te maken ben ik na enkele uren doorgegaan en heeft geen van de twee terug contact gezocht. Het was echt een hele leerschool maar een goede start voor mijn datingcarriere.
Deze voormiddag naar een begrafenis geweest. Voor mij een moment op even stil te staan bij het leven. De persoon die ze ten graven hebben gedragen ken ik persoonlijk niet, ik was er uit sympatie voor een collega. Bij het binnenkomen van het crematorium viel mijn oog op een knappe iets oudere man. Zou hij familie zijn? Zou mijn collega hem kennen? Misschien is hij wel vrijgezel? Onmiddelijk heb ik mijn gedachten teruggefloten. In hemelsnaam, biebie toch! Kan je nu op een uitvaartplechtigheid denken aan een potentiele date partner? Ja, waarom niet eigenlijk, doodgaan is toch ook een deel van het leven, ni? En uiteindelijk was ik niet emotioneel verbonden met heel het gebeuren. Omdat er ergens binnenin toch een beetje opvoeding en respect terug te vinden is heb ik de man niet aangesproken. Fout, fout, fout!!! Als je iets wil bereiken in het leven moet je beschikken over een goede portie lef. Recht op je doel afstappen en met de nodige hoeveelheid beleefdheid kom je ver. Vroeger was mijn levensmotto'het leven is aan de durvers', nu spreek ik steeds over 'eigenkennis is het begin van alle wijsheid'. Kan het verdorie beter terug veranderen, wie weet had ik dan een date voor vrijdag.
