Nu mag het wel leuk zijn om mijn avonturen hier neer te pennen maar zomaar op date gaan met eender wie...pff, nee, doe ik niet aan mee.
Er is een man in de running die enorm grappig is. Hij zou heel volgende week wel kunnen maar ik heb voor morgenavond een babysit niet voor volgende week. Zijn we moeilijk, ja dat zijn we. Sorry ze mannen maar het moet mij uitkomen. Of is het zijn foto die me niet bevalt? Hier gaan we weer.
Zijn we dan wel echt op zoek naar? Ik ben gelukkig met de gezinssituatie waar ik momenteel in zit. Mijn zoon en ik. Laat me dan liever gelukkig zijn met twee dan ongelukkig met drie (als hij uiteraard geen kinderen heeft). Toch moet het met momenten leuker zijn als je een partner hebt. Samen dingen doen, dat er af en toe is voor je gezorgd wordt, de seks op regelmatige basis, het financiële, ..... . Aan de andere kant ben ik mij ZO bewust van de voordelen die je als alleenstaande moeder hebt. Ik en alleen ik neem de beslissingen, ik en alleen ik bepaal hoe mijn kind opgevoed wordt, geen discussies over pieteluttige dingen... . In mijn vriendenking zie ik zo'n absurde dingen gebeuren dat ik mij echt met momenten gelukkige prijs.
Ik ben een zeer zelfstandig persoon. Zou ik mij nog kunnen aanpassen als er plots iemand elke dag in mijn zetel zit en zich mee met het huishouden komt moeien. Oh hemel, ik mag er niet aan denken. Of komt dat vanzelf als je iemand graag ziet. Ik zou het niet weten. Wat moet je als hij met een spuuglelijk decoratiestuk afkomt dat alijd op zijn salontafel heeft gestaan en hij nu bij jou wil zetten. Slik. OK, als je iemand graag ziet lach je daar waarschijnlijk is om en maak je daar geen punt van. Maar dan zijn we waar ik eigenlijk mee wou beginnen, als in eerste instantie het buikgevoel al niet mee wil moet je dan maar daten om te daten?
