Hallo en welkom op deze blog!! Hier schrijf ik alles wat we meemaken tijdens onze weg naar een 2de wondertje!! We zijn volop bezig met vruchtbaarheidsbehandelingen en ik heb nood om dit ergens van mij af te schrijven. Ook word dit de blog van ons 2de kindje net zoals Keano dat heeft! Zo kan hij of zij later ook lezen wat er aan zijn/haar bestaan is vooraf gegaan!! Aan de mensen die hetzelfde doormaken; ik hoop dat jullie jezelf kunnen weervinden in ons verhaal en er ergens steun kunnen uitputten! Vele groetjes Bianca en Bruno
Normaal mocht ik de 24ste gaan voor de bloedafnamen maar doordat ik nog Pregnyl heb moeten bijspuiten was dat te vroeg. Dus de 26ste mocht ik gaan. Die dag vertrokken we met vrienden naar de ardennen waardoor de dag snel voorbij ging. Al wist ik ergens de uitslag al... in de late namiddag kreeg ik telefoon dat de poging helaas mislukt was... Na enkele traantjes en een dikke knuffel van Bruno en de steun van onze vrienden was het verdriet snel gebetert. Vooral onze Keano verzachtte veel... hij kwam me zo lief knuffelen. Nu moeten we een maand wachten en dan eind januari ergens als ik mijn regels terug heb moet ik bellen en beginnen we volledig opnieuw! Ze hebben geen embryotjes kunnen invriezen dus ja... daarbij is er nog een probleem bij mij naar boven gekomen. Mijn eitjes zijn gekartelt wat ervoor zorgt dat de zaadjes niet gemakkelijk een eitje kunnen bevruchten... De kans op een spontane zwangerschap komt daarbij op nul!! Maar dankzij de ICSI is dat geen probleem. Op naar de volgende maand dan maar... Al had ik liever een mooi kerstkadootje gehad.
Vandaag mocht ik bellen naar het labo om te weten hoeveel eitjes bevrucht zijn en hoeveel er zich gedeeld hebben. De laborante vertelde mij dat er dus 21 eicelletjes waren waarvan er 6 via IVF bevrucht waren en er zich 3 daarvan gedeeld hebben, dan nog 13 via ICSI bevrucht waarvan er zich 10 verder gedeeld hebben. Het resultaat is dus heel goed!!! Vrijdag mag ik terug gaan voor de terugplaatsing van een bevrucht eitje. Ze halen er het beste uit en plaatsen het terug. Dit is ongeveer hetzelfde van de IUI procedure dus dat viel al bij al nog mee. Nu aftellen en ondertussen controles doen voor de Pregnyl.
Vandaag was het eindelijk zover... om half 9 moesten we binnen zijn in het AZ Jan Palfijn voor de Pick up. Doodnerveus als we waren kwamen we toe in het IVF centrum. Eerste het staaltje afgegeven en dan mochten we naar onze kamer. Een klein uurtje later zijn ze mijn infuus komen steken, gelukkig ging dat snel... Na een 10 minuten zouden ze ons komen halen om naar de Pick Up ruimte te gaan. De verpleegster legde eerst alles goed uit zodat we wisten wat te verwachten. Ik was gerustgesteld en tegelijkertijd nog nerveuzer. Gelukkig bleef Bruno de kalmte zelve, zoals altijd. Al zag ik goed genoeg aan hem dat ook hij zenuwachtig was voor wat er zou komen. De verpleegster zei dat ik via een mondmasker en het infuus een lichte verdoving kreeg waardoor ik in een soort roes gebracht werd. Zodat ik geen pijn zou voelen op de moment zelf, het infuus voorziet ook dat ik vreselijke pijn heb als ik wakker word. Bruno mag gewoon bij mij blijven en kan alles meevolgen. In de Pick Up ruimte mocht ik nog eens naar de wc en dan op het bed. Mijn armen werden vastgebonden en de mensen in de ruimte stelden zich voor. Een laborante of 2, 2 verpleegster, de anesthesist, Dr. Decleer en Bruntje naast mij. Toen ze het mondmasker op mijn gezicht zetten hoorde ik nog juist 'tot straks! We doen ons best!' en Bruno die over mijn arm wreef... daarna viel ik lekker in slaap. Je krijgt geen spierverslappers daardoor kan je dus nog reageren op pijnprikkels wat ik volgens Bruno gedaan heb toen ik een beetje uit mijn roes kwam. Na een dik kwartier werd ik wakker op mijn kamer... Man, man, man, pijn da ik had!!! Vreselijk, dit had ik echt niet verwacht. Ik viel ook constant weg door de verdoving. Na een uurtje was ik erdoor. De pijn was wel nog steeds erg maar dat kwam ook doordat ik nog maar net geopereerd was en ze er nu terug zitten in prikken hadden. Bruno zag ook maar bleek en had nog steeds mijn hand goed vast. Hij was er wa van gedaan hoe alles in zijn werk gaat. Hij is zijn stoel ni afgeweest. De naald op het echo apparaat en het constante prikken waren ni echt zijn ding, maar zoals een echte man bleef hij aan mijn zijde staan! Mijn super manneken.... *zucht* De verpleegster is ons even later komen zeggen dat ze 21 eicelletjes kunnen wegprikken hebben, wat super goed is!! Tegen 13u ongeveer mocht ik naar huis. Goed op tijd om nog even te bekomen en dan samen om onze Keano te gaan naar't school. Die zal ook blij zijn dat zijne papa hem eens mee komt halen! Nu afwachten wat het resultaat zal zijn! Morgen bellen... Spannend!!!
Een dag later dan gepland mochten mijn draadjes eruit! EINDELIJK!! Ik heb uitslag van die stomme plakkers. Het wondje in mijn navel staat lelijk maar't moet nog goed genezen ook, he! Toen de verpleegster naar mijn draadjes keek zag ze meteen dat ze nogal hard aangespannen waren en dat het niet gemakkelijk zou zijn. De 2 kleintjes gingen nog redelijk goed maar die 2 in mijn navel da was veeeeel minder. Pffff... ze kreeg ze er ni uit en heeft dus serieus moeten trekken en met't mesje in mijn vel moeten snijden om ze goed eruit te krijgen. Amaai, plezant is anders, ze!! de tranen stonden in mijn ogen als't gedaan was. Maar ik was er dan toch vanaf! Nu wachten om bij de dokter te gaan. Mijn hart gaat tekeer van de zenuwen. Wat zou hij zeggen? Wanneer zouden we mogen starten? Na een 5 minuten mochten we binnengaan en volgde de uitleg MET de vraag wanneer we willen beginnen. Mijn antwoord; zo snel mogelijk!!! Hij heeft dan maar meteen eens gekeken of we eventueel nu nog kunnen starten. En ja, er zitten gigantisch veel eitjes klaar!! Nu moet mijn bloed getrokken worden om zo te bepalen waar ik zit in mijn cyclus en of het nog nut heeft om te starten. Vanavond gaat hij mij bellen met de uitslag en dan weet ik of ik mag beginnen of niet. Weer een dagje vol spanning. Hij geeft mij wel al mijn medicatie mee. Deze keer is het Gonal F 150. Een soort 'pen' waar de medicatie al inzit en waarbij je nog enkel moet doseren en het naaldje op steken. Pffff, weer een nieuwe techniek om te leren maar ik zal er ook wel snel mee wegzijn, zeker. De verpleegster legt het mij allemaal eens goed uit en dan is het op naar huis en het wachten. Ik heb wel last van mijn navel door de draadjes. Maar dat zal ook wel overgaan, zeker. Hopelijk gaat de dag snel en belt dokter Decleer niet te laat vanavond. Als ik groen licht krijg moet ik vanavond al beginnen spuiten. Bruno is vroeger thuis vandaag omdat het vrijdag is! Gelukkig... Hij gaat om lekkere frietjes en zo gaat de tijd toch wat sneller. Net gedaan met eten gaat mijn gsm. Vol spanning neem ik op en wacht op de uitslag. De dokter zegt dat we nu meteen mogen starten. YES YES YES!!!!! Ik heb staan dansen van geluk! Eindelijk starten we met een nieuwe kans naar een 2de wondertje. Het is geleden van augustus dat we een behandeling hebben gehad. Dus het werd hoogste tijd! Mijn eerste spuit verloopt een beetje klungelig omdat ik niet goed weet hoe te beginnen. Gelukkig hebben die dingen een goeie bijsluiter! Na het lezen ging het goed en snel. Het is niet pijnlijk en dat is ook al veel. Al maakt het mij niet veel uit, ik heb het er volledig voor over! Donderdag moet ik terug op controle gaan om te zien hoever mijn eitjes staan. Als het goed zit zal de IVF voor eind volgende week zijn anders is't nog even blijven spuiten en terug controle. Ik ben wel een beetje nerveus voor de IVF zelf. Ik weet niet wat mij te wachten staat, we zien wel wat er komt, he! Ben gewoon blij dat we terug vooruit gaan in plaats van ter plekke te staan trappelen.
Eindelijk is mijn operatie doorgegaan, afgelopen maandag 16/11 moest ik om 9u binnenzijn in het Jan Palfijn. Ik kreeg als 'ontbijt' een lavement en een operatiekleedje aan... Hopelijk kwamen ze mij snel halen. Iets voor de middag kwam de verpleegster mij vertellen dat ik om 15u geopereerd zou worden. Nog zolang wachten met vreselijke honger, zenuwen en gemis van mijn zoontje en man. Bruno kon niet weer verlof vragen en wat was er trouwens het nut van. Met 2 zitten wachten een hele dag... Hij voelde zich er heel slecht bij en stuurde of belde dan ook heel veel. De schat... Na de middag zijn mijn moeder, schoonmoeder en Keano nog even op bezoek geweest. Zo ging de tijd nog wat sneller voorbij. Tegen een uur of 3 werd Keano een beetje lastig en zijn ze naar huis gegaan met hem. Nog geen kwartiertje later kwam de verpleegster terug binnen om te zeggen dat de operatie maar om 16u zou doorgaan... Nog langer wachten!!! Maar des te sneller was Bruno vanavond bij mij dan ! Om kwart voor 5 zijn ze mij dan eindelijk komen halen. Eindelijk was het zover... raar maar op slag waren de zenuwen weg. Vol goeie moed telde ik de lampen op de plafond tot aan de ingang van de wachtruimte voor het operatiekwartier. Daar was het infuus tijd!!! Brrrr... Gelukkig had ik een hele goeie verpleegster die in 1 keer mijn infuus prikte. Mijn infuus zat net toen ze kwamen zeggen dat Dr Decleer even naar een spoedbevalling moest maar het zou zeker niet lang duren. En inderdaad, een klein half uurtje later werd ik naar de operatieruimte gereden. De liefste verpleegster wachtte mij op en maakte mij klaar om te beginnen. Na een leuke babbel was het zover, de anesthesist kwam erbij, legde alles nog eens duidelijk uit en deed mij dan in slaap... Na een 2uur werd ik wakker gemaakt op de operatietafel, de tube zat nog in mijn keel en ik draaide constant weg. Uiteindelijk ging het goed,de tube werd verwijderd en ik werd naar de recoveryzaal gebracht. Daar werd ik stilaan goed wakker. De pijn was snel aanwezig. Niet zozeer aan mijn buik maar mijn ribben en schouders deden vreselijk veel pijn. Dat kwam blijkbaar door het gas waarmee ze mijn buik opgeblazen hadden. Na enkele keren hoesten en braken kwam ik er goed door en mocht ik terug naar mijn kamer. Ondertussen was het al bijna half 9! Mijn ventje zat me op te wachten op mijn kamer en stelde mij meteen gerust. De pijn was vreselijk...Zo nieuwsgierig als ik was keek ik natuurlijk eens naar de sneetjes. Het waren er 3, wat heel goed meevalt. Na een kwartiertje kon ik de pijn niet meer aan en vroeg ik nog verdoving. Dat was zaaaaaalig!! Ik werd terug een beetje slaperig en Bruno besloot om dan maar naar huis te gaan. Hij moest er de dag nadien terug vroeg uit om te gaan werken ook. Ik heb nog even rustig TV gekeken en gebeld met Bruno toen hij thuis was en dan lekker proberen slapen. Wat niet echt goed gelukt was... die stomme baxter hing constant in mijn weg en als ik sliep kwam de verpleegster mijn bloeddruk meten... Tja. De volgende ochtend voelde ik me al een beetje beter en dus mocht mijn infuus weg! Nog geen kwartier nadien (om'n uur of 6) stond ik me lekker te wassen en voelde me terug proper en fris. Maar de pijn bij elke beweging werd terug erger. Dus snel terug mijn bedje in en rusten. Hopelijk kwam dokter Decleer snel met de uitslag. We hopen dat het nu allemaal zo goed mogelijk opgelost is zodat we een goeie start kunnen nemen. Hopelijk zonder IVF!!! De uren gingen voorbij maar nog steeds geen dokter. De verpleegster vertelde dat hij altijd iets na de middag komt omdat hij zoveel werk heeft kan ze geen uur geven. Maar ik lag daar goed, dus geen probleem. Tegen 14u kwam hij dan eindelijk binnen... De uitslag vond ik veel erger dan de pijn. Ik heb zware endometriose in de eileiders. Ze hebben het weggehaald maar mijn eileiders zijn te erg beschadigd waardoor we nooit meer natuurlijk zwanger zullen geraken. Onze enige hoop is starten met IVF. De kijkoperatie is dan ook wat uitgelopen naar een gewone operatie omdat ze zoveel moeten wegdoen hebben. Daardoor dus de hevige pijn.... Veel rusten en zo weinig mogelijk doen. Maar ik mocht wel naar huis gaan. Ik kreeg mijn klop toen de dokter terug weg was... IVF!!! Waarom moet't toch altijd negatiever worden dan het al is?!?! Ik heb direct Bruno gebeld en zoals altijd vat hij het positief op. Wat mij ook meteen wat opkrikt, de schat... De dokter wil er zo snel mogelijk mee beginnen nu alles nog goed weg is. Dat komt terug dus ja... 26 november mogen mijn draadjes eruit en dan gaat de dokter alles bespreken met mij. Ben benieuwd!! Hopelijk is de pijn nu snel weg, zowel fysiek als mentaal... We gaan ervoor!
Ik had sinds 2 oktober mijn regels maar deze waren niet zoals anders. Na meer dan een week had ik nog steeds mijn regels maar zocht er niets achter, mijn test was toch negatief. Maar na die week bleef het bruinverlies aanhouden en kwam er nog eens buikpijn bij. Daarbij mocht Bruno nog ni naar mij kijken bij wijze van spreken of ik had bloedverlies... Dus ons best doen voor een kindje zat er alweer ni in... Toch dacht ik dat het normaal was en het wel zou overgaan. Na meer dan 20 dagen bruinverlies begon ik mij toch wat zorgen te maken en belde naar dokter Decleer om alles uit te leggen. Hij wou mij zo snel mogelijk zien om eens te kijken. Dus deze morgend mocht ik op controle. Hij keek met het echo apparaat om alles eens te bekijken. Maar wat hij dan zag was echt te erg voor woorden... Er zat een vruchtje in mijn eileider!!! We waren zwanger maar het vruchtje had geen hartactiviteit en zat op de verkeerde plaats! Dat zorgde dus voor de buikpijn en het bruinverlies... Doordat ik geen spontane eisprong heb konden de eites niet weg waardoor het bevruchte eitje niet naar de baarmoeder kon. Het eiblaasje was ondertussen wel gegroeid. Had ik nog langer gewacht had dat uiterst gevaarlijk kunnen zijn. De eileider kon gesprongen zijn of met een operatie moeten verwijderd worden. Maar de schok kwam nog het hardst aan... Ons toekomstig kindje was niet in leven, zit op de verkeerde plaats en moet dus zo snel mogelijk verwijderd worden. Ik heb vandaag dus mijn eerste pilletjes ingenomen om het vruchtje te laten afkomen. Ik kreeg meteen buikpijn en draaingen. Ik moet vooral rusten en de pijn opvangen ondertussen. Dus 14 dagen die pilletjes nemen en dan krijg ik mijn geplande operatie! Hoeveel moeten we nog verdragen? Is het nog niet genoeg geweest?!?! Pfff, ik ben er echt kapot van. Bruno probeert het zo positief mogelijk te bekijken maar ik weet zeker dat hij er ook verdriet om heeft...
Waarom toch...? je was zo gewenst klein wondertje...
Vandaag kreeg ik terug telefoon van de praktijk van Dr. Decleer... de dokter moet nog in het gips blijven en kan dus nog steeds niet opereren. De operatie kon ten vroegste op 9 november doorgaan, alleen kan ik dan niet! Ons Keaantje gaat zijn eerste dag naar school en dat wil ik niet missen... zijn volledig eerste week zelfs ni!! De sint komt dan ook en dan lig ik af, neenee bedankt. Het is dus de week erna geworden, 16 november. Pfff, weeral wachten. Ik kan er even niet mee om... Ik ga een half jaar kwijt zijn door het wachten op die operatie. We hebben een weekendje Center Parcs gepland met vrienden net voor mijn operatie den 12de, dan dacht ik er ni zoveel aan en nu is't weeral verlegd. Grrr... 't is precies of het mag niet zijn... Ondertussen heb ik een extra lange cyclus en 2 negatieve testen Maar ook nog geen regels dus we wachten af al heb ik er eigenlijk geen hoop op! Dat zou nog eens een wonder zijn... Als er verandering komt in mijn cyclus (regels of zwanger) zet ik het zeker hier neer en anders is het tot na de operatie. Als die niet weer verlegd word...
Daarnet heb ik telefoon gekregen van de praktijk van dr. Decleer... mijn operatie van morgen is uitgesteld! De dokter heeft zijn duim gebroken en kan dus niet opereren. Pffff... ik zit al een heel weekend met zenuwen en nu is da allemaal voor niets geweest.. maar hij kan er natuurlijk zelf ook niets aandoen, he!! Mijn operatie zal nu op 12 oktober doorgaan (hopelijk), dus nog een maand geduld hebben! Pffff... maar ik geloof dat alles een reden heeft, dus ook dit! Bruno zei het ook direct, misschien is het wel zo dat het ons nu zelf nog lukt voor de operatie. Wat natuurlijk wel kan, he!! *blijven hopen en dromen!!* We hebben nu wel nog een lekkere luilekker maand zonder medicatie, spuiten of afspraken... mmmm, zalig! Aftellen naar volgende maand dus... alweer. De update volgt nog wel...
Deze ochtend moest ik bij Dr. Decleer gaan voor de bespreking van de operatie, bloedafname en cardiogram. Vol zenuwen stapte ik bij hem binnen, waarom ik zo zenuwachtig was... geen idee! Ik mocht eerst bij de dokter gaan. Hij heeft me uitgelegt dat de operatie onder volledige narcose zal gebeuren en dat ze 2 sneetjes gaan maken langs de zijkant van mijn buik. Als ze't probleem vinden gaan ze het ook aanpakken om zo alles terug normaal te maken, al kan het zijn dat ze dan moeten bijsnijden. Dit zou relatief snel gedaan zijn maar wel riskant en pijnlijk, en dus moet ik daar een nachtje blijven. Als ze niets vinden mag ik als ik goed ben dezelfde dag al naar huis. Maar de dokter heeft me duidelijk gemaakt dat er 99% kans is dat ze iets vinden. Hoe kan't anders da we nog steeds niet zwanger zijn. Bij Bruno is alles super goed in orde en bij mij slaat de medicatie ook heel goed aan dus moet er nog een extra factor zijn en die zal in het 'vruchtbaarheidsstelsel' zitten. Pffff, eerst zo een emotionele operatie en dan nog een nachtje zonder mijn ventje en mijn zoontje bij mij doorbrengen... Nee, ik zie't echt ni zitten maar ik pomp mezelf moed in dat het voor een heel goed doel is. De dokter zei er ook bij dat de kans bestaat dat we nu na 1 of 2 maand wel zwanger zullen geraken maar hij zei ook meteen dat dit niet bij iedereen zo is. Is ook afhankelijk van het probleem, he!!! Dus nu 'aftellen' naar maandag... Nadien zal ik ongeveer 10 dagen afliggen omdat het toch wel een zware ingreep is. Die wordt vaak onderschat vertelde de dokter. De mensen denken al snel 'oh, een kijkoperatie, da's 2keer niks, he!' maar dat is blijkbaar lelijk onderschat!! Dat belooft.... Maar we moeten erdoor en geven ons alles voor om nog zo'n prachtig wondertje te krijgen. Vandaag ging ik met Keano achter zijn nieuwe school kleren van Piet Piraat (9 november gaat hij naar't school!) en daar hingen natuurlijk allemaal babykleedjes.. 'kijk, mama, voor broerzus!!' riep Keano... mijn hart smolt terplekke... wat een schat van een zoontje hebben we toch. Goh, wat is het verlangen groot... Tot na de operatie!! Duimen....
Ik heb net al mijn moed bijeengeraapt en gebeld voor een afspraak om de operatie voor te bereiden. Ik moet 10 september gaan voor een cardiogram, bloedafname en de uitleg. 14 september vind de operatie plaats... heel raar maar ik voel me opgelucht! De verpleegster zei dat afhankelijk van de uitslag van de operatie de behandeling word gekozen. Dus of nog 2 keer IUI of starten met IVF. Tenzij er geen mogelijkheid meer is om een kans op zwangerschap te verkrijgen. Dit in het echt slechtste geval... maar daar denk ik nu niet aan. We blijven positief, ondanks ik het er momenteel moeilijk mee heb. Maar Bruno is er voor mij, hij luistert en voelt ook die gevoelens. Wat het allemaal wat dragelijker maakt... ik ben niet alleen. Dus op naar de operatie....
Vandaag moesten we om 9u20 bij Dr Decleer gaan voor de bloedtest. Omdat ik nog geen druppeltje bruinverlies of bloedverlies had had ik deze keer goeie hoop... Na de bloedafname mochten we direct bij de dokter gaan om het verdere verloop te bespreken. Het verdict wisten we al; als het deze keer mislukt word het een kijkoperatie. Om nadien dan naar gelang de uitslag daarvan IVF te starten. Maar dit zal dus nog even duren. Want eerst de operatie, dan herstellen en dan pas starten met de behandeling... De schrik slaat mij om het hart. Hij zou mij bellen rond 19u met de uitslag... Man man man, wat duurt een dag lang... Om 19u zit ik vol ongeduld en zenuwen met mijn gsm in mijn hand te wachten op het (hopelijk goeie) telefoontje. 19u10... 19u30... 19u50 eindelijk gaat de telefoon. Vol goeie moed neem ik de telefoon op maar die moed zakt al snel in mijn schoenen. Het resultaat was slecht (zoals hij het zei) dus maandag bellen voor een afspraak waarin alles voor de kijkoperatie besproken word. Dr. Decleer is bemoedigend en zacht, misschien ook doordat hij merkt dat ik er van gedaan ben. Ik leg de telefoon af en ga bij Bruno, die zag meteen wat het resultaat was en nam mij vast... Ik toon geen emotie, ik vat't nog niet... maar dat duurde niet lang... Wij zullen helaas nooit 'zomaar' een kindje krijgen, nu begint het pas echt... naar mijn gevoel. Ok, IUI is al medisch, maar IVF... het woord alleen al schrikt af. Helaas ook bij mij... Dit is even een dieptepunt, ook door andere omstandigheden, dit kon er nu echt even niet meer bij. Maar toch,... toch is het nu zo. De tranen rollen over mijn wangen terwijl ik nadenk over ons 2de wondertje. Als dat er ooit nog komt... Ik voel me nu zo mislukt, ik heb gefaald als vrouw en dat doet pijn, diep vanbinnen, van in mijn hart tot bovenaan in mijn keel zit alles vast. Waarom nu toch... is het ons dan echt niet gegund??? We verlangen zo naar dit wondertje, het is welkom in ons gezinnetje maar dat hebben wij niet voor't zeggen. Op dit ogenblik wil ik niemand horen of zien buiten mijn man en zoon. Ik wil alleen zijn, even teren op mijn verdriet, bekomen van alle gevoelens. Gelukkig steunen vele mensen mij, ookal weten ze niet wat het inhoud. Iedereen bedankt daarvoor... Voor de eerste keer in onze vruchtbaarheidsbehandelingen kijk ik niet uit naar de afspraak bij dr. Decleer, ik kan gewoon even niet meer. Maar we zetten door. Alles voor ons wondertje... Nu ga ik mij nog even proberen verzoenen met de feiten, hoe moeilijk dat ook word... Dit gedichtje heb ik net geschreven, mijn gevoelens...:
Ik vind mezelf niet meer terug in de wirwar van het leven. Het verlangen zo groot maar toch aan ons niet gegeven. Na een lang weg waar je niet weet waar je staat proberen van niet op te geven tot je hebt waar je voor gaat. Maar telkens opnieuw slaat de teleurstelling toe. hoe moet ik nu verder? k weet niet meer hoe... Het verdriet en de leegte het niet kompleet te zijn doet ondanks alle steun vreselijk veel pijn.
Maar het verlangen blijft naar ons lang verwachte wonder voor velen heel normaal maar voor ons zo héél bijzonder...
We zijn daarjuist naar het IVF centrum in Jan Palfijn geweest voor onze 4de en laatste IUI!! Bruno zijn staaltje was weer super dus daaraan zal't niet liggen! De eendenbek was weer alles behalve plezant maar het was gelukkig allemaal snel voorbij... Bruno heeft me, zoals altijd heel goed bijgestaan. Deze keer viel het me wel op dat het minder pijnlijk was, ok mijn buik is gevoelig maar ik lig niet af zoals de andere keren. Ik moet natuurlijk niet beginnen springen en doen maar kom... Nu hopen dat het deze keer lukt. Ik zie zo op tegen de operatie en de IVF maar hoe dan ook, we geven niet op!!! Nu moet ik dag 3 en dag 8 Pregnyl zetten, om de 8u Utrogestan opsteken en binnen 14 dagen bloedtest!!! Op naar 31 augustus... Allemaal duimen, he!!! Straks gaan we met Keano bij mijn schoonthuis en naar de kermis. Gedachten een beetje verzetten en ons ventje alle aandacht geven. Zoals hij dat verdient... ons wondertje! ♥
Ik ben daarnet terug bij Dr Decleer geweest voor de follikelmeting! Die 2 die er al zaten zijn heel goed gedgroeid en dus hebben we zondag 16 augustus onze IUI... Spannend!!! Vanavond moet ik mijn Pregnyl zetten... Ik heb hem dan eindelijk ook gevraagd wat er ons te wachten stond als ook deze IUI zou mislukken. Hij gaat eerst een kijkoperatie doen om te zien of mijn eileiders niet verstopt zitten. Want dat is natuurlijk ook een groot probleem als je zwanger wilt worden. Aan de hand van die resultaten zal de verdere behandeling opgestelt worden. Ik hoop zo dat die operatie niet nodig zal zijn... maar als het toch zo is zal ik ergens toch opgelucht zijn dat we over dat ook zekerheid hebben. De dokter zei er wel bij dat we nu een verhoogde kans hebben op een 2ling daar de follikeltjes even groot zijn en dus beiden zullen springen bij de opgewekte eisprong!! Tja, liever nog 2 dan geen meer denk ik dan... Al zullen Bruno en ik wel even van slag zijn als het zo moest zijn. Ja kijk, dat is een risico dat je er moet bijpakken, zeker! Hij heeft ook bloed afgenomen om te zien of mijn lichaam niet zelf een eisprong zal opwekken want dan is de IUI niet nodig en mogen we zelf proberen... We zullen wel zien wat er komt, he!!! We tellen allesinds af naar zondag!!
Vandaag moest ik terug op controle bij Dr. Decleer. Hij heeft de folikkelmeting gedaan en zag daarbij 2 grote zitten tussen de vele kleintjes. Ik moet nu nog 2 dagen Menopur spuiten en dan vrijdag terug gaan!!! Volgens hem is het zondag IUI. Spannend!!! Na het onderzoek vroeg ik hem dan hoelang we nog met IUI zouden doorgaan, gewoon om te weten wat we kunnen verwachten naar volgende maand toe. Hij zei iets wat ik eigenlijk totaal niet verwachtte... dit is onze laatste IUI!!! Pffff, hoewel ik ergens wist dat het er misschien ooit van zou komen kwam het toch wel hard aan. Hij heeft eigenlijk niets meer gezegd en ik was er zo van gedaan dat ik niets meer gevraagd heb ook! Vrijdag ga ik dus meer uitleg vragen.Maar ik denk dat de meest logische stap IVF zal zijn... of misschien eerst een kijkoperatie. Ik kan niet wachten tot ik met zekerheid weet wat en hoe. Ik heb na mijn consultatie direct naar Bruno gebeld en hem alles gezegd. Zoals altijd blijft hij er heel koel onder, wat mij dan ook direct wat kalmeert. Hoewel... het spookt constant door mijn hoofd. We verlangen er zo naar... de vraag 'Waarom?' is al veel gepasseerd. Tot nu toe nog geen antwoord gekregen buiten dan dat ik ervan uitga dat alles gebeurt op zijn eigen tijd. We moeten er wat meer voor doen, maar dat hebben we er allemaal voor over! Zolang we nog maar een wondertje krijgen. Een broertje of zusje voor onze Keano, een droom die werkelijkheid word. We houden moed... ookal is die bij mij soms ver te zoeken. Toch kan er mij met momenten een echt gelukkig gevoel overvallen. Mijn man en zoon zijn mijn alles. Bruno steunt me altijd en we zijn alleen maar sterker geworden tijdens de behandelingen. Nog hechter... kan alleen maar onze kindjes tegoed komen, he!!! Nu aftellen naar vrijdag, he!!!
Onze rustmaand zit erop en alles is heel goed gegaan. Mijn regels waren zelfs netjes op tijd wat komt door de restjes hormonen in mijn lichaam... De zee heeft ons heel veel deugd gedaan en we zijn klaar om er opnieuw tegenaan te gaan. De eerste afspraak was op 8 augustus na de Clomid, nu moet ik terug Menopur spuiten zetten en dan terug op controle, hopelijk lukt het deze keer wel... IVF komt nu wel gevaarlijk dichtbij. Maar we houden moed, we moeten wel als we onze droom willen waarmaken!! Hopelijk hebben we snel de IUI...
Op 17 juni was het terug zover, IUI werd uitgevoerd. Alles was alweer helemaal in orde en dr Decleer had al enkele keren aangegeven dat hij niet begreep waarom het toch niet lukte!! Bruno zei dat hij er een goed gevoel bij had maar dat was enkel om mij een goed gevoel te geven. Na deze maand, als het zou mislukt zijn nemen we een maandje pauze. De dokter gaat in verlof en dus genieten we ervan om even niets te doen. Gewoon genieten en doen wat we willen!!! al hopen we dat het deze keer natuurlijk echt gelukt is! Maar helaas ook deze keer haal ik de afspraak niet voor de bloedtest... Nu op naar de vakantie, we kijken er echt naar uit. Even niets meer, zalig. Ondertussen zijn er veel zwangeren bijfekomen in mijn kennissenkring, waardoor ik soms wel eens in de put zit... waarom hebben wij dit? een vraag die ik mezelf veel stel. Ook voel ik me soms schuldig naar Bruno toe, ik kan hem geen kindje schenken op de gewone manier. Ookal weet ik in mijn hart dat hij dat helemaal niet erg vind! Toch is er iets dat aan mij knaagt, maar net dat geeft me moed om telkens opnieuw de behandelingen te doorstaan... Ik wil en zal hem nog een kindje schenken. Keano is zich ondertussen ook heel erg bewust van het feit dat wij graag een broertje of zusje willen voor hem. Waardoor hij er soms ook iets over zegt!!! Hij slaapt sinds kort op zijn eigen kamer, door verbouwingen was dit daarvoor niet mogelijk, en naast zijn kamer is zijn broer/zus kamer. Wij slapen daar voorlopig en dus zeggen we veelal 'kom naar mama en papa kamer!' waarop hij dan duidelijk antwoord 'ni papa/mama kamer!! Broer/zus kamer!!!' . Schattig natuurlijk... ook de namen die we voor onze 2de spruit hebben zegt hij te pas en te onpas. Gelukkig heeft niemand het door... Nu even geen behandelingen of wat dan ook met baby's of zwanger worden maar lekker genieten van mijn gezinnetje, ookal ontbreekt er in mijn hart iets heel belangrijk...
Ook deze keer was de bloedtest negatief!! Dezelfde behandeling zal terug gestart worden. 16 mei was het de IUI, Bruno zijn staaltje was terug super en deze keer was het gelukkig ietsje minder pijnlijk. 30 mei mogen we dan teruggaan voor de bloedtest... al heb ik deze keer minder hoop!! Eigenlijk heel raar, misschien is het wel een verdedigingssysteem van mezelf ofzo... Tja, we zien wel!
Vandaag was het dan zover!! Ik ging het staaltje binnengeven en ik kwam terecht bij de vriendelijkste verpleegsters die ik ooit gezien had. De zenuwen waren natuurlijk immens maar wetend dat je straks door zo'n tof team opgevangen zou worden gaf toch al wat meer vertrouwen. We zijn nog even naar huis gereden bij onze Keano en gezellig een koffiekoek gaan kopen. Zo ging de tijd toch wat sneller. 5 minuten te vroeg stappen we het centrum binnen beiden benieuwd wat er komen gaat. Om kwart voor 12 is het dan eindelijk aan ons. Ik mag op een gewone onderzoekstafel gaan liggen nog een kleine 10 minuten later komt de verpleegster binnen met het opgewerkt zaad van Bruno. De beste zwemmertjes worden eruitgehaald en al het vocht word weggelaten. Zo krijgen ze de beste kansen om tot bij het eitje te komen. Dr Decleer komt binnen en is heel opgewekt! Bruno zijn staaltje is terug van topkwaliteit dus dat zit al heel goed mee!! Hij vraagt de 'eendenbek' aan de verpleegster en mijn hart bonkt uit mijn lichaam, Bruno houd lief mijn hand vast en stelt me gerust. De 'eendenbek' valt heel erg tegen want blijkbaar is hij niet groot genoeg. Een ander probleem word gevonden; mijn baarmoeder ligt te ver naar achter gekanteld... De grote 'eendenbek' word genomen en daarmee lukt het wel, al is de pijn geen pretje... het inbrengen voelde ik wel maar was heel snel gedaan. Na de ingreep moet ik nog een kwartiertje blijven liggen om de zaadjes de beste kansen te geven. Daarna mag ik mij aankleden en rijden we naar huis. Door de buikpijn lig ik een hele dag in de zetel. Het is gelukkig wel te dragen, het is gewoon een lastig gevoel. Al stap ik wel een beetje raar... domme eendenbek.... Bruno vond het zielig voor mij en legde mij dus extra in de watten, de schat!!! De volgende dag gingen we naar Plopsaland maar ik zag het niet goed zitten daar ik om de 8u een pilletje moet opsteken om de innesteling te ondersteunen. Gelukkig voelde ik me de dag nadien toch goed genoeg om mee te gaan ondanks het gedoe van de pilletjes. Het werd een echte gezellige dag, Keano heeft zo genoten. Nu afwachten of het deze keer gelukt is, 25 april terug bloedtest... Spannend!!!
De afspraak van 25 maart hebben we niet gehaald!! 23 maart zijn mijn regels er spontaan doorgekomen en dus was een bloedtest niet meer nodig. Terug mislukt!! Nu gaat het allemaal anders zijn. Terug Clomid 100mg en Pregnyl maar ondertussen moet ik Menopur spuiten. Zodat de eitjes goed rijpen en dan zal er nu wel een behandeling gestart worden!! IUI is onze volgende stap.... Beiden wat teleurgesteld rijden we naar huis waar ik direct nog wat info zoek over IUI. Alles blijkt nogal mee te vallen waardoor we al terug een beetje meer zin hebben om te starten... Na enkele afspraken bij Dr. Decleer word de IUI gepland op 10 april, dus op 8 april moet ik mijn Pregnylspuit zetten. Tegen half 9 moet Bruno zijn staaltje binnen gebracht worden in AZ Jan Palfijn en dan tegen half 11 moeten wij binnengaan voor de IUI. Spannend hoe dat zal zijn!!! We tellen heel erg af!
Maandag 23 januari moesten we onze bloedtest laten doen om te zien of ik zwanger ben of niet. Na een dag vol zenuwen en duimen gaat de telefoon... helaas negatief. Dus we beginnen aan onze volgende ronde met terug Clomid 100mg en Pregnyl maar wel terug zelf proberen. Met al wat minder vertrouwen begin ik opnieuw met Clomid te nemen. Na enkele dagen terug op controle en er zitten terug heel veel eitjes klaar. Dr. Decleer zegt dat we een echt voorbeeld zijn!!! Bruno zijn staaltje is super en ik heb veel eitjes zitten. De kralenketting van eitjes zoals hij het zo mooi zegt. Dan mag ik terug mijn Pregnylspuit zetten om een eisprong te krijgen en moeten wij terug ons deel doen. Met veeeeeel plezier natuurlijk!! 25 maart mogen we terug voor een bloedtest gaan. We blijven zo hard hopen op een wondertje dat ( vooral ik) er veel mee bezig ben. Soms praat ik al eens over mooie namen enzo maar Bruno heeft't daar wat moeilijk mee. Zeker omdat ik met namen afkom die hij echt niets vind... hehehe We hebben gelukkig nog voldoende tijd daarvoor
Onze weg naar een 2de wondertje
Na het lezen ging het goed en snel. Het is niet pijnlijk en dat is ook al veel. Al maakt het mij niet veel uit, ik heb het er volledig voor over! Donderdag moet ik terug op controle gaan om te zien hoever mijn eitjes staan. Als het goed zit zal de IVF voor eind volgende week zijn anders is't nog even blijven spuiten en terug controle. Ik ben wel een beetje nerveus voor de IVF zelf. Ik weet niet wat mij te wachten staat, we zien wel wat er komt, he!
Dus ons best doen voor een kindje zat er alweer ni in... Toch dacht ik dat het normaal was en het wel zou overgaan.
25 maart mogen we terug voor een bloedtest gaan. We blijven zo hard hopen op een wondertje dat ( vooral ik) er veel mee bezig ben. Soms praat ik al eens over mooie namen enzo maar Bruno heeft't daar wat moeilijk mee. Zeker omdat ik met namen afkom die hij echt niets vind... hehehe 
We hebben gelukkig nog voldoende tijd daarvoor
