Op 17 juni was het terug zover, IUI werd uitgevoerd. Alles was alweer helemaal in orde en dr Decleer had al enkele keren aangegeven dat hij niet begreep waarom het toch niet lukte!! Bruno zei dat hij er een goed gevoel bij had maar dat was enkel om mij een goed gevoel te geven. Na deze maand, als het zou mislukt zijn nemen we een maandje pauze. De dokter gaat in verlof en dus genieten we ervan om even niets te doen. Gewoon genieten en doen wat we willen!!! al hopen we dat het deze keer natuurlijk echt gelukt is! Maar helaas ook deze keer haal ik de afspraak niet voor de bloedtest... Nu op naar de vakantie, we kijken er echt naar uit. Even niets meer, zalig.
Ondertussen zijn er veel zwangeren bijfekomen in mijn kennissenkring, waardoor ik soms wel eens in de put zit... waarom hebben wij dit? een vraag die ik mezelf veel stel. Ook voel ik me soms schuldig naar Bruno toe, ik kan hem geen kindje schenken op de gewone manier. Ookal weet ik in mijn hart dat hij dat helemaal niet erg vind! Toch is er iets dat aan mij knaagt, maar net dat geeft me moed om telkens opnieuw de behandelingen te doorstaan... Ik wil en zal hem nog een kindje schenken. Keano is zich ondertussen ook heel erg bewust van het feit dat wij graag een broertje of zusje willen voor hem. Waardoor hij er soms ook iets over zegt!!! Hij slaapt sinds kort op zijn eigen kamer, door verbouwingen was dit daarvoor niet mogelijk, en naast zijn kamer is zijn broer/zus kamer. Wij slapen daar voorlopig en dus zeggen we veelal 'kom naar mama en papa kamer!' waarop hij dan duidelijk antwoord 'ni papa/mama kamer!! Broer/zus kamer!!!' . Schattig natuurlijk... ook de namen die we voor onze 2de spruit hebben zegt hij te pas en te onpas. Gelukkig heeft niemand het door...
Nu even geen behandelingen of wat dan ook met baby's of zwanger worden maar lekker genieten van mijn gezinnetje, ookal ontbreekt er in mijn hart iets heel belangrijk... 

03-07-2009 om 00:00 geschreven door Bianca