|
Eindelijk is mijn operatie doorgegaan, afgelopen maandag 16/11 moest ik om 9u binnenzijn in het Jan Palfijn. Ik kreeg als 'ontbijt' een lavement en een operatiekleedje aan... Hopelijk kwamen ze mij snel halen. Iets voor de middag kwam de verpleegster mij vertellen dat ik om 15u geopereerd zou worden. Nog zolang wachten met vreselijke honger, zenuwen en gemis van mijn zoontje en man. Bruno kon niet weer verlof vragen en wat was er trouwens het nut van. Met 2 zitten wachten een hele dag... Hij voelde zich er heel slecht bij en stuurde of belde dan ook heel veel. De schat... Na de middag zijn mijn moeder, schoonmoeder en Keano nog even op bezoek geweest. Zo ging de tijd nog wat sneller voorbij. Tegen een uur of 3 werd Keano een beetje lastig en zijn ze naar huis gegaan met hem. Nog geen kwartiertje later kwam de verpleegster terug binnen om te zeggen dat de operatie maar om 16u zou doorgaan... Nog langer wachten!!! Maar des te sneller was Bruno vanavond bij mij dan  !
Om kwart voor 5 zijn ze mij dan eindelijk komen halen. Eindelijk was het zover... raar maar op slag waren de zenuwen weg. Vol goeie moed telde ik de lampen op de plafond tot aan de ingang van de wachtruimte voor het operatiekwartier. Daar was het infuus tijd!!! Brrrr... Gelukkig had ik een hele goeie verpleegster die in 1 keer mijn infuus prikte. Mijn infuus zat net toen ze kwamen zeggen dat Dr Decleer even naar een spoedbevalling moest maar het zou zeker niet lang duren. En inderdaad, een klein half uurtje later werd ik naar de operatieruimte gereden. De liefste verpleegster wachtte mij op en maakte mij klaar om te beginnen. Na een leuke babbel was het zover, de anesthesist kwam erbij, legde alles nog eens duidelijk uit en deed mij dan in slaap... Na een 2uur werd ik wakker gemaakt op de operatietafel, de tube zat nog in mijn keel en ik draaide constant weg. Uiteindelijk ging het goed,de tube werd verwijderd en ik werd naar de recoveryzaal gebracht. Daar werd ik stilaan goed wakker. De pijn was snel aanwezig. Niet zozeer aan mijn buik maar mijn ribben en schouders deden vreselijk veel pijn. Dat kwam blijkbaar door het gas waarmee ze mijn buik opgeblazen hadden. Na enkele keren hoesten en braken kwam ik er goed door en mocht ik terug naar mijn kamer. Ondertussen was het al bijna half 9! Mijn ventje zat me op te wachten op mijn kamer en stelde mij meteen gerust. De pijn was vreselijk...Zo nieuwsgierig als ik was keek ik natuurlijk eens naar de sneetjes. Het waren er 3, wat heel goed meevalt. Na een kwartiertje kon ik de pijn niet meer aan en vroeg ik nog verdoving. Dat was zaaaaaalig!! Ik werd terug een beetje slaperig en Bruno besloot om dan maar naar huis te gaan. Hij moest er de dag nadien terug vroeg uit om te gaan werken ook. Ik heb nog even rustig TV gekeken en gebeld met Bruno toen hij thuis was en dan lekker proberen slapen. Wat niet echt goed gelukt was... die stomme baxter hing constant in mijn weg en als ik sliep kwam de verpleegster mijn bloeddruk meten... Tja. De volgende ochtend voelde ik me al een beetje beter en dus mocht mijn infuus weg! Nog geen kwartier nadien (om'n uur of 6) stond ik me lekker te wassen en voelde me terug proper en fris. Maar de pijn bij elke beweging werd terug erger. Dus snel terug mijn bedje in en rusten. Hopelijk kwam dokter Decleer snel met de uitslag. We hopen dat het nu allemaal zo goed mogelijk opgelost is zodat we een goeie start kunnen nemen. Hopelijk zonder IVF!!! De uren gingen voorbij maar nog steeds geen dokter. De verpleegster vertelde dat hij altijd iets na de middag komt omdat hij zoveel werk heeft kan ze geen uur geven. Maar ik lag daar goed, dus geen probleem. Tegen 14u kwam hij dan eindelijk binnen... De uitslag vond ik veel erger dan de pijn. Ik heb zware endometriose in de eileiders. Ze hebben het weggehaald maar mijn eileiders zijn te erg beschadigd waardoor we nooit meer natuurlijk zwanger zullen geraken. Onze enige hoop is starten met IVF. De kijkoperatie is dan ook wat uitgelopen naar een gewone operatie omdat ze zoveel moeten wegdoen hebben. Daardoor dus de hevige pijn.... Veel rusten en zo weinig mogelijk doen. Maar ik mocht wel naar huis gaan. Ik kreeg mijn klop toen de dokter terug weg was... IVF!!! Waarom moet't toch altijd negatiever worden dan het al is?!?! Ik heb direct Bruno gebeld en zoals altijd vat hij het positief op. Wat mij ook meteen wat opkrikt, de schat... De dokter wil er zo snel mogelijk mee beginnen nu alles nog goed weg is. Dat komt terug dus ja... 26 november mogen mijn draadjes eruit en dan gaat de dokter alles bespreken met mij. Ben benieuwd!! Hopelijk is de pijn nu snel weg, zowel fysiek als mentaal... We gaan ervoor!
18-11-2009 om 14:54
geschreven door Bianca 
|
Onze weg naar een 2de wondertje
