Hallo en welkom op deze blog!! Hier schrijf ik alles wat we meemaken tijdens onze weg naar een 2de wondertje!! We zijn volop bezig met vruchtbaarheidsbehandelingen en ik heb nood om dit ergens van mij af te schrijven. Ook word dit de blog van ons 2de kindje net zoals Keano dat heeft! Zo kan hij of zij later ook lezen wat er aan zijn/haar bestaan is vooraf gegaan!! Aan de mensen die hetzelfde doormaken; ik hoop dat jullie jezelf kunnen weervinden in ons verhaal en er ergens steun kunnen uitputten! Vele groetjes Bianca en Bruno
Vandaag moesten we om 9u20 bij Dr Decleer gaan voor de bloedtest. Omdat ik nog geen druppeltje bruinverlies of bloedverlies had had ik deze keer goeie hoop... Na de bloedafname mochten we direct bij de dokter gaan om het verdere verloop te bespreken. Het verdict wisten we al; als het deze keer mislukt word het een kijkoperatie. Om nadien dan naar gelang de uitslag daarvan IVF te starten. Maar dit zal dus nog even duren. Want eerst de operatie, dan herstellen en dan pas starten met de behandeling... De schrik slaat mij om het hart. Hij zou mij bellen rond 19u met de uitslag... Man man man, wat duurt een dag lang... Om 19u zit ik vol ongeduld en zenuwen met mijn gsm in mijn hand te wachten op het (hopelijk goeie) telefoontje. 19u10... 19u30... 19u50 eindelijk gaat de telefoon. Vol goeie moed neem ik de telefoon op maar die moed zakt al snel in mijn schoenen. Het resultaat was slecht (zoals hij het zei) dus maandag bellen voor een afspraak waarin alles voor de kijkoperatie besproken word. Dr. Decleer is bemoedigend en zacht, misschien ook doordat hij merkt dat ik er van gedaan ben. Ik leg de telefoon af en ga bij Bruno, die zag meteen wat het resultaat was en nam mij vast... Ik toon geen emotie, ik vat't nog niet... maar dat duurde niet lang... Wij zullen helaas nooit 'zomaar' een kindje krijgen, nu begint het pas echt... naar mijn gevoel. Ok, IUI is al medisch, maar IVF... het woord alleen al schrikt af. Helaas ook bij mij... Dit is even een dieptepunt, ook door andere omstandigheden, dit kon er nu echt even niet meer bij. Maar toch,... toch is het nu zo. De tranen rollen over mijn wangen terwijl ik nadenk over ons 2de wondertje. Als dat er ooit nog komt... Ik voel me nu zo mislukt, ik heb gefaald als vrouw en dat doet pijn, diep vanbinnen, van in mijn hart tot bovenaan in mijn keel zit alles vast. Waarom nu toch... is het ons dan echt niet gegund??? We verlangen zo naar dit wondertje, het is welkom in ons gezinnetje maar dat hebben wij niet voor't zeggen. Op dit ogenblik wil ik niemand horen of zien buiten mijn man en zoon. Ik wil alleen zijn, even teren op mijn verdriet, bekomen van alle gevoelens. Gelukkig steunen vele mensen mij, ookal weten ze niet wat het inhoud. Iedereen bedankt daarvoor... Voor de eerste keer in onze vruchtbaarheidsbehandelingen kijk ik niet uit naar de afspraak bij dr. Decleer, ik kan gewoon even niet meer. Maar we zetten door. Alles voor ons wondertje... Nu ga ik mij nog even proberen verzoenen met de feiten, hoe moeilijk dat ook word... Dit gedichtje heb ik net geschreven, mijn gevoelens...:
Ik vind mezelf niet meer terug in de wirwar van het leven. Het verlangen zo groot maar toch aan ons niet gegeven. Na een lang weg waar je niet weet waar je staat proberen van niet op te geven tot je hebt waar je voor gaat. Maar telkens opnieuw slaat de teleurstelling toe. hoe moet ik nu verder? k weet niet meer hoe... Het verdriet en de leegte het niet kompleet te zijn doet ondanks alle steun vreselijk veel pijn.
Maar het verlangen blijft naar ons lang verwachte wonder voor velen heel normaal maar voor ons zo héél bijzonder...
We zijn daarjuist naar het IVF centrum in Jan Palfijn geweest voor onze 4de en laatste IUI!! Bruno zijn staaltje was weer super dus daaraan zal't niet liggen! De eendenbek was weer alles behalve plezant maar het was gelukkig allemaal snel voorbij... Bruno heeft me, zoals altijd heel goed bijgestaan. Deze keer viel het me wel op dat het minder pijnlijk was, ok mijn buik is gevoelig maar ik lig niet af zoals de andere keren. Ik moet natuurlijk niet beginnen springen en doen maar kom... Nu hopen dat het deze keer lukt. Ik zie zo op tegen de operatie en de IVF maar hoe dan ook, we geven niet op!!! Nu moet ik dag 3 en dag 8 Pregnyl zetten, om de 8u Utrogestan opsteken en binnen 14 dagen bloedtest!!! Op naar 31 augustus... Allemaal duimen, he!!! Straks gaan we met Keano bij mijn schoonthuis en naar de kermis. Gedachten een beetje verzetten en ons ventje alle aandacht geven. Zoals hij dat verdient... ons wondertje! ♥
Ik ben daarnet terug bij Dr Decleer geweest voor de follikelmeting! Die 2 die er al zaten zijn heel goed gedgroeid en dus hebben we zondag 16 augustus onze IUI... Spannend!!! Vanavond moet ik mijn Pregnyl zetten... Ik heb hem dan eindelijk ook gevraagd wat er ons te wachten stond als ook deze IUI zou mislukken. Hij gaat eerst een kijkoperatie doen om te zien of mijn eileiders niet verstopt zitten. Want dat is natuurlijk ook een groot probleem als je zwanger wilt worden. Aan de hand van die resultaten zal de verdere behandeling opgestelt worden. Ik hoop zo dat die operatie niet nodig zal zijn... maar als het toch zo is zal ik ergens toch opgelucht zijn dat we over dat ook zekerheid hebben. De dokter zei er wel bij dat we nu een verhoogde kans hebben op een 2ling daar de follikeltjes even groot zijn en dus beiden zullen springen bij de opgewekte eisprong!! Tja, liever nog 2 dan geen meer denk ik dan... Al zullen Bruno en ik wel even van slag zijn als het zo moest zijn. Ja kijk, dat is een risico dat je er moet bijpakken, zeker! Hij heeft ook bloed afgenomen om te zien of mijn lichaam niet zelf een eisprong zal opwekken want dan is de IUI niet nodig en mogen we zelf proberen... We zullen wel zien wat er komt, he!!! We tellen allesinds af naar zondag!!
Vandaag moest ik terug op controle bij Dr. Decleer. Hij heeft de folikkelmeting gedaan en zag daarbij 2 grote zitten tussen de vele kleintjes. Ik moet nu nog 2 dagen Menopur spuiten en dan vrijdag terug gaan!!! Volgens hem is het zondag IUI. Spannend!!! Na het onderzoek vroeg ik hem dan hoelang we nog met IUI zouden doorgaan, gewoon om te weten wat we kunnen verwachten naar volgende maand toe. Hij zei iets wat ik eigenlijk totaal niet verwachtte... dit is onze laatste IUI!!! Pffff, hoewel ik ergens wist dat het er misschien ooit van zou komen kwam het toch wel hard aan. Hij heeft eigenlijk niets meer gezegd en ik was er zo van gedaan dat ik niets meer gevraagd heb ook! Vrijdag ga ik dus meer uitleg vragen.Maar ik denk dat de meest logische stap IVF zal zijn... of misschien eerst een kijkoperatie. Ik kan niet wachten tot ik met zekerheid weet wat en hoe. Ik heb na mijn consultatie direct naar Bruno gebeld en hem alles gezegd. Zoals altijd blijft hij er heel koel onder, wat mij dan ook direct wat kalmeert. Hoewel... het spookt constant door mijn hoofd. We verlangen er zo naar... de vraag 'Waarom?' is al veel gepasseerd. Tot nu toe nog geen antwoord gekregen buiten dan dat ik ervan uitga dat alles gebeurt op zijn eigen tijd. We moeten er wat meer voor doen, maar dat hebben we er allemaal voor over! Zolang we nog maar een wondertje krijgen. Een broertje of zusje voor onze Keano, een droom die werkelijkheid word. We houden moed... ookal is die bij mij soms ver te zoeken. Toch kan er mij met momenten een echt gelukkig gevoel overvallen. Mijn man en zoon zijn mijn alles. Bruno steunt me altijd en we zijn alleen maar sterker geworden tijdens de behandelingen. Nog hechter... kan alleen maar onze kindjes tegoed komen, he!!! Nu aftellen naar vrijdag, he!!!
Onze rustmaand zit erop en alles is heel goed gegaan. Mijn regels waren zelfs netjes op tijd wat komt door de restjes hormonen in mijn lichaam... De zee heeft ons heel veel deugd gedaan en we zijn klaar om er opnieuw tegenaan te gaan. De eerste afspraak was op 8 augustus na de Clomid, nu moet ik terug Menopur spuiten zetten en dan terug op controle, hopelijk lukt het deze keer wel... IVF komt nu wel gevaarlijk dichtbij. Maar we houden moed, we moeten wel als we onze droom willen waarmaken!! Hopelijk hebben we snel de IUI...
Op 17 juni was het terug zover, IUI werd uitgevoerd. Alles was alweer helemaal in orde en dr Decleer had al enkele keren aangegeven dat hij niet begreep waarom het toch niet lukte!! Bruno zei dat hij er een goed gevoel bij had maar dat was enkel om mij een goed gevoel te geven. Na deze maand, als het zou mislukt zijn nemen we een maandje pauze. De dokter gaat in verlof en dus genieten we ervan om even niets te doen. Gewoon genieten en doen wat we willen!!! al hopen we dat het deze keer natuurlijk echt gelukt is! Maar helaas ook deze keer haal ik de afspraak niet voor de bloedtest... Nu op naar de vakantie, we kijken er echt naar uit. Even niets meer, zalig. Ondertussen zijn er veel zwangeren bijfekomen in mijn kennissenkring, waardoor ik soms wel eens in de put zit... waarom hebben wij dit? een vraag die ik mezelf veel stel. Ook voel ik me soms schuldig naar Bruno toe, ik kan hem geen kindje schenken op de gewone manier. Ookal weet ik in mijn hart dat hij dat helemaal niet erg vind! Toch is er iets dat aan mij knaagt, maar net dat geeft me moed om telkens opnieuw de behandelingen te doorstaan... Ik wil en zal hem nog een kindje schenken. Keano is zich ondertussen ook heel erg bewust van het feit dat wij graag een broertje of zusje willen voor hem. Waardoor hij er soms ook iets over zegt!!! Hij slaapt sinds kort op zijn eigen kamer, door verbouwingen was dit daarvoor niet mogelijk, en naast zijn kamer is zijn broer/zus kamer. Wij slapen daar voorlopig en dus zeggen we veelal 'kom naar mama en papa kamer!' waarop hij dan duidelijk antwoord 'ni papa/mama kamer!! Broer/zus kamer!!!' . Schattig natuurlijk... ook de namen die we voor onze 2de spruit hebben zegt hij te pas en te onpas. Gelukkig heeft niemand het door... Nu even geen behandelingen of wat dan ook met baby's of zwanger worden maar lekker genieten van mijn gezinnetje, ookal ontbreekt er in mijn hart iets heel belangrijk...
Ook deze keer was de bloedtest negatief!! Dezelfde behandeling zal terug gestart worden. 16 mei was het de IUI, Bruno zijn staaltje was terug super en deze keer was het gelukkig ietsje minder pijnlijk. 30 mei mogen we dan teruggaan voor de bloedtest... al heb ik deze keer minder hoop!! Eigenlijk heel raar, misschien is het wel een verdedigingssysteem van mezelf ofzo... Tja, we zien wel!
Vandaag was het dan zover!! Ik ging het staaltje binnengeven en ik kwam terecht bij de vriendelijkste verpleegsters die ik ooit gezien had. De zenuwen waren natuurlijk immens maar wetend dat je straks door zo'n tof team opgevangen zou worden gaf toch al wat meer vertrouwen. We zijn nog even naar huis gereden bij onze Keano en gezellig een koffiekoek gaan kopen. Zo ging de tijd toch wat sneller. 5 minuten te vroeg stappen we het centrum binnen beiden benieuwd wat er komen gaat. Om kwart voor 12 is het dan eindelijk aan ons. Ik mag op een gewone onderzoekstafel gaan liggen nog een kleine 10 minuten later komt de verpleegster binnen met het opgewerkt zaad van Bruno. De beste zwemmertjes worden eruitgehaald en al het vocht word weggelaten. Zo krijgen ze de beste kansen om tot bij het eitje te komen. Dr Decleer komt binnen en is heel opgewekt! Bruno zijn staaltje is terug van topkwaliteit dus dat zit al heel goed mee!! Hij vraagt de 'eendenbek' aan de verpleegster en mijn hart bonkt uit mijn lichaam, Bruno houd lief mijn hand vast en stelt me gerust. De 'eendenbek' valt heel erg tegen want blijkbaar is hij niet groot genoeg. Een ander probleem word gevonden; mijn baarmoeder ligt te ver naar achter gekanteld... De grote 'eendenbek' word genomen en daarmee lukt het wel, al is de pijn geen pretje... het inbrengen voelde ik wel maar was heel snel gedaan. Na de ingreep moet ik nog een kwartiertje blijven liggen om de zaadjes de beste kansen te geven. Daarna mag ik mij aankleden en rijden we naar huis. Door de buikpijn lig ik een hele dag in de zetel. Het is gelukkig wel te dragen, het is gewoon een lastig gevoel. Al stap ik wel een beetje raar... domme eendenbek.... Bruno vond het zielig voor mij en legde mij dus extra in de watten, de schat!!! De volgende dag gingen we naar Plopsaland maar ik zag het niet goed zitten daar ik om de 8u een pilletje moet opsteken om de innesteling te ondersteunen. Gelukkig voelde ik me de dag nadien toch goed genoeg om mee te gaan ondanks het gedoe van de pilletjes. Het werd een echte gezellige dag, Keano heeft zo genoten. Nu afwachten of het deze keer gelukt is, 25 april terug bloedtest... Spannend!!!
De afspraak van 25 maart hebben we niet gehaald!! 23 maart zijn mijn regels er spontaan doorgekomen en dus was een bloedtest niet meer nodig. Terug mislukt!! Nu gaat het allemaal anders zijn. Terug Clomid 100mg en Pregnyl maar ondertussen moet ik Menopur spuiten. Zodat de eitjes goed rijpen en dan zal er nu wel een behandeling gestart worden!! IUI is onze volgende stap.... Beiden wat teleurgesteld rijden we naar huis waar ik direct nog wat info zoek over IUI. Alles blijkt nogal mee te vallen waardoor we al terug een beetje meer zin hebben om te starten... Na enkele afspraken bij Dr. Decleer word de IUI gepland op 10 april, dus op 8 april moet ik mijn Pregnylspuit zetten. Tegen half 9 moet Bruno zijn staaltje binnen gebracht worden in AZ Jan Palfijn en dan tegen half 11 moeten wij binnengaan voor de IUI. Spannend hoe dat zal zijn!!! We tellen heel erg af!
Maandag 23 januari moesten we onze bloedtest laten doen om te zien of ik zwanger ben of niet. Na een dag vol zenuwen en duimen gaat de telefoon... helaas negatief. Dus we beginnen aan onze volgende ronde met terug Clomid 100mg en Pregnyl maar wel terug zelf proberen. Met al wat minder vertrouwen begin ik opnieuw met Clomid te nemen. Na enkele dagen terug op controle en er zitten terug heel veel eitjes klaar. Dr. Decleer zegt dat we een echt voorbeeld zijn!!! Bruno zijn staaltje is super en ik heb veel eitjes zitten. De kralenketting van eitjes zoals hij het zo mooi zegt. Dan mag ik terug mijn Pregnylspuit zetten om een eisprong te krijgen en moeten wij terug ons deel doen. Met veeeeeel plezier natuurlijk!! 25 maart mogen we terug voor een bloedtest gaan. We blijven zo hard hopen op een wondertje dat ( vooral ik) er veel mee bezig ben. Soms praat ik al eens over mooie namen enzo maar Bruno heeft't daar wat moeilijk mee. Zeker omdat ik met namen afkom die hij echt niets vind... hehehe We hebben gelukkig nog voldoende tijd daarvoor
Deze avond was het dan eindelijk zover!! De verpleegsters waren zo vriendelijk dat we ons direct op ons gemak voelden. Na een bloedafname mocht ik bij de Dokter gaan. Een rustige, vriendelijke man kwam voor ons zitten en begon allerlei vragen te stellen. Dankzij de temperatuurcurve hadden we al een goeie stap voor en kon er dus direct gestart worden. Tijdens de echo zag Dr. Decleer onmiddellijk het probleem, ik heb een zware vorm van PCOS. Dat wil zeggen dat mijn lichaam het hormoon om eitjes te rijpen en te laten springen niet heeft of toch veel te weinig!! Zowiezo moest er medicatie genomen worden!! Zijn verdict; Clomid 100mg, Pregnyl en strikte opvolging maar wel zelf nog proberen. Geen IUI of IVF dus. Bruno en ik moesten even bekomen van het gesprek in de auto maar zagen het al snel zitten. We hadden het gevoel dat er eindelijk hulp was om onze wens in vervulling te laten gaan!!! Een strikt schema van afspraken werd ons voorgelegd, de medische malle molen is een feit...
Deze keer is het onze derde en misschien wel laatste poging bij Dr Cooreman. We hopen dat het allemaal goed verloopt en dat een verdere stap niet nodig is. Op de controle is deze keer heel weinig te zien dus de Clomid heeft niet aangeslaan... Ik was zoooo teleurgesteld, ongelooflijk.... Mijn mama zat met Keano buiten in het park te wachten op mij maar toen ze mijn gezicht zag wist ze genoeg!! Wij zullen nooit ons kindje natuurlijk kunnen verwekken.... Ik heb Bruno gebeld en die was er toch ook even stil van. De gyn had mij de nummer gegeven van de beste fertiliteitsarts die hij kent, Dr. Decleer. De dokter had heel veel werk maar doordat mijn gyn hem zo goed kent en collega's zijn neemt hij mij er tussen!! Later blijkt dan dat hij ook onze Keano op de wereld heeft gezet!!! We vonden het beiden tof dat we hem nog eens zouden zien, hij was zo rustig en vriendelijk tijdens de keizersnede dat ik met een gerust hart de afspraak maakte. 16 januari om 19u worden we bij hem verwacht. Ik heb nu al zo'n zenuwen, gelukkig zitten de feestdagen er nog tussen!! Ik ben benieuwd naar wat er ons nu te wachten staat...
Eindelijk zijn mijn regels er dankzij de pilletjes en kan ik dus terug beginnen met de Clomid 50mg. Vol goeie moed maak ik al een afspraak bij de gyn voor de controle. Op dag 10 neemt hij een echo en er zitten terug 2 eitjes klaar. Clomid doet het alweer goed!! Nu terug afwachten. Na enkele dagen merk ik toch een verschil in mijn temp en meld dit aan de gyn. Ook hij ziet er een vermoedelijke eisprong in en dus mag ik aftellen naar mijn regels (als die nog komen natuurlijk ). Na een goeie 14 dagen krijg ik heel licht bloedverlies maar ze breken niet echt door dus moet ik toch terug mijn pilletjes nemen. De gyne beslist nog een ronde met Clomid te doen. We zullen wel zien wat er nu komt.... Ondertussen gaan Bruno, Keano en ik samen een weekendje naar Center Parks lekker genieten van elkaar. Misschien wel de laatste keer met z'n 3tjes weg. We hopen het zo...
We zijn onze eerste cyclus bezig met Clomid. Al snel ondervind ik de invloed van de pilletjes, sneller moe, gevoeliger, ... Gelukkig is mijn ventje een echte steun en toeverlaat, hij is er altijd voor mij. Tijdens de controle op de 10de dag blijkt dat ik heel goed gereageerd heb want er zitten veel eitjes klaar. Hopelijk komt er nu een eisprong. Ik moet nu goed kijken op mijn temperatuurcurve en als ik de eisprong zie of net niet moet ik hem bellen. Ik merk een lichte verandering in mijn temp en dus bel ik de gyn. Hij denkt veel maar is niets zeker... Dus kijkt hij met het echo-apparaat en merkt dat de eitjes wegzijn maar toch klopt er nog steeds iets niet. Na de 'misschien' eisprong moet ik nu wachten op mijn regels, ongeveer 14 dagen na de eisprong zouden die er moeten doorkomen maar opnieuw komt er niets... Dus terug de gyn opgebeld en terug bij hem geweest. Geen eisprong dus...mijn regels worden opgewekt met pilletjes. Nog 1 cyclus hierna met Clomid 50mg en als er dan niets gebeurt word ik doorgestuurd naar een fertiliteitsarts. Mijn haren kruipen omhoog en ik val stilletjesaan in een put waaruit ik even geen uitweg meer zie. Bij Bruno slaat de vertwijfeling ook toe maar optimistisch als hij is ziet hij er al snel het positieve van in en trekt mij terug op de been. Samen komen we er wel... Keano zorgt ook nog altijd voor voldoende afleiding. Onze schat is al zo groot, het gaat toch allemaal snel, he!! Op naar de volgende ronde dus!!!
Het is al gebleken dat we toch hulp zullen nodig hebben!! Ik moet nu pilletjes nemen die mijn cyclus helpen maken zodat we een beter zicht hebben op alles. Nu weet ik niet waarin of waaruit!! Krijg ik nu mijn regels of zijn het tussentijdse bloedingen. Soms een cyclus van 14 dagen, dan van 35 dagen, ... Word er stilaan gek van. Dus grijpt de gyne in en moet ik hem bij elk probleem op de hoogte brengen. Vanaf nu moet ik ook mijn temperatuur bijhouden waaruit hij dan kan afleiden of er een eisprong geweest is! Maar al snel blijkt dat mijn temperatuurcurve niets aangeeft dus vind de gyne het tijd om met Clomid te beginnen eens mijn cyclus gedaan was. Tja, tot zover het natuurlijk proberen... maar zolang we nog maar een kindje mogen verwelkomen zullen we al blij zijn!!We gaan er met goeie moed tegenaan
Eindelijk is het zover... ik heb mijn laatste pil ingenomen!!!! Vanaf vandaag ben ik officieel pilvrij. We zijn nu nog aan het genieten aan de zee nadien zal ik begeleid worden door de gyne. Hopelijk zullen we zijn hulp niet nodig hebben...
Gisteren ben ik binnengegaan voor de kuising in het AZ Jan Palfijn. Dr Cooreman heeft de ingreep uitgevoerd. Bruno is tot de middag bij mij gebleven maar ging dan even naar huis bij onze Keano. Hij moest iets eten ook, he!! Terwijl hij weg was zijn ze mij dan eindelijk komen halen. Allemaal om te vriendelijker werd mij alles uitgelegd. Met een gerust hart werd ik naar de operatiekamer gebracht...ondertussen passeerde ik de kamer waar onze Keano geboren is. heel speciaal... Na een dik uur werd ik wakker en hebben de verpleegsters de dokter geroepen. Blijkbaar had ik veel polliepen in mijn baarmoeder die voor bloedingen zorgen tijdens mijn cyclus, vooral in de vruchtbare periode waardoor een zwangerschap heel moeilijk word!! Dat was dus ook de oorzaak volgens de gyn dat het bij Keano zolang geduurd heeft. Laat ons hopen, he!!! Dan zal het nu misschien allemaal wat sneller gaan... Nu goed rusten en nog even de pil nemen. We tellen af naar Juli...
Helaas heb ik naar de gyne moeten bellen daar er toch nog bloed door de pilletjes gekomen is. Hij heeft dan maar direct een afspraak gemaakt voor de kuising in Jan Palfijn. Deze zal doorgaan op 19 mei! Hopelijk kunnen ze dan het probleem vinden zodat we goed kunnen starten. We zullen wel nog moeten wachten tot in juli! De baarmoeder moet kunnen bekomen van de ingreep!
Vandaag mocht ik bij Gynaecoloog Cooreman gaan voor een onderzoek. Ik heb hem direct verteld dat wij graag voor een 2de kindje wouden gaan. Hij deed dus de nodige onderzoeken en testen. Ik vertelde hem er wel bij dat ik veel tussentijdse bloedingen had, de rest wist hij allemaal van bij Keano. Ik kreeg pilletjes mee tegen het bloedverlies maar als er toch nog bloedverlies zou zijn moest ik hem terug bellen en zou hij een kuising van mijn baarmoeder willen doen. Dit is een kleine ingreep. Hopelijk helpen de pilletjes!
Vandaag hebben Bruno en ik besloten om voor een 2de kindje te gaan! Keano is nu al een jaar oud en daar we graag ni te veel tijd tussen onze kindjes hebben is het nu de moment!! We hadden er al zoveel over gepraat maar telkens nog gewacht... Deze avond moesten we naar de trouwfeest van Evi en Lino, tijdens de receptie stonden we een beetje te praten en toen kwamen we bij het onderwerp '2de kindje'. Bruno wist dat ik er al klaar voor was en dat de keuze bij hem lag. Op een gegeven moment zegt hij 'ok, we gaan ervoor!!' Ik wist met mezelf geen blijf!! Nu ga ik een afspraak maken bij de gyne om zo een goede start te nemen. Bij Keano heeft't lang geduurd dus willen we nu zeker spelen. Eindelijk op naar een broertje of zusje voor ons Keaantje!!!
Onze weg naar een 2de wondertje
De eendenbek was weer alles behalve plezant maar het was gelukkig allemaal snel voorbij... Bruno heeft me, zoals altijd heel goed bijgestaan. Deze keer viel het me wel op dat het minder pijnlijk was, ok mijn buik is gevoelig maar ik lig niet af zoals de andere keren. Ik moet natuurlijk niet beginnen springen en doen maar kom... Nu hopen dat het deze keer lukt. Ik zie zo op tegen de operatie en de IVF maar hoe dan ook, we geven niet op!!!
25 maart mogen we terug voor een bloedtest gaan. We blijven zo hard hopen op een wondertje dat ( vooral ik) er veel mee bezig ben. Soms praat ik al eens over mooie namen enzo maar Bruno heeft't daar wat moeilijk mee. Zeker omdat ik met namen afkom die hij echt niets vind... hehehe 
We hebben gelukkig nog voldoende tijd daarvoor
