Hallo en welkom op deze blog!! Hier schrijf ik alles wat we meemaken tijdens onze weg naar een 2de wondertje!! We zijn volop bezig met vruchtbaarheidsbehandelingen en ik heb nood om dit ergens van mij af te schrijven. Ook word dit de blog van ons 2de kindje net zoals Keano dat heeft! Zo kan hij of zij later ook lezen wat er aan zijn/haar bestaan is vooraf gegaan!! Aan de mensen die hetzelfde doormaken; ik hoop dat jullie jezelf kunnen weervinden in ons verhaal en er ergens steun kunnen uitputten! Vele groetjes Bianca en Bruno
Ik heb net al mijn moed bijeengeraapt en gebeld voor een afspraak om de operatie voor te bereiden. Ik moet 10 september gaan voor een cardiogram, bloedafname en de uitleg. 14 september vind de operatie plaats... heel raar maar ik voel me opgelucht! De verpleegster zei dat afhankelijk van de uitslag van de operatie de behandeling word gekozen. Dus of nog 2 keer IUI of starten met IVF. Tenzij er geen mogelijkheid meer is om een kans op zwangerschap te verkrijgen. Dit in het echt slechtste geval... maar daar denk ik nu niet aan. We blijven positief, ondanks ik het er momenteel moeilijk mee heb. Maar Bruno is er voor mij, hij luistert en voelt ook die gevoelens. Wat het allemaal wat dragelijker maakt... ik ben niet alleen. Dus op naar de operatie....
Vandaag moesten we om 9u20 bij Dr Decleer gaan voor de bloedtest. Omdat ik nog geen druppeltje bruinverlies of bloedverlies had had ik deze keer goeie hoop... Na de bloedafname mochten we direct bij de dokter gaan om het verdere verloop te bespreken. Het verdict wisten we al; als het deze keer mislukt word het een kijkoperatie. Om nadien dan naar gelang de uitslag daarvan IVF te starten. Maar dit zal dus nog even duren. Want eerst de operatie, dan herstellen en dan pas starten met de behandeling... De schrik slaat mij om het hart. Hij zou mij bellen rond 19u met de uitslag... Man man man, wat duurt een dag lang... Om 19u zit ik vol ongeduld en zenuwen met mijn gsm in mijn hand te wachten op het (hopelijk goeie) telefoontje. 19u10... 19u30... 19u50 eindelijk gaat de telefoon. Vol goeie moed neem ik de telefoon op maar die moed zakt al snel in mijn schoenen. Het resultaat was slecht (zoals hij het zei) dus maandag bellen voor een afspraak waarin alles voor de kijkoperatie besproken word. Dr. Decleer is bemoedigend en zacht, misschien ook doordat hij merkt dat ik er van gedaan ben. Ik leg de telefoon af en ga bij Bruno, die zag meteen wat het resultaat was en nam mij vast... Ik toon geen emotie, ik vat't nog niet... maar dat duurde niet lang... Wij zullen helaas nooit 'zomaar' een kindje krijgen, nu begint het pas echt... naar mijn gevoel. Ok, IUI is al medisch, maar IVF... het woord alleen al schrikt af. Helaas ook bij mij... Dit is even een dieptepunt, ook door andere omstandigheden, dit kon er nu echt even niet meer bij. Maar toch,... toch is het nu zo. De tranen rollen over mijn wangen terwijl ik nadenk over ons 2de wondertje. Als dat er ooit nog komt... Ik voel me nu zo mislukt, ik heb gefaald als vrouw en dat doet pijn, diep vanbinnen, van in mijn hart tot bovenaan in mijn keel zit alles vast. Waarom nu toch... is het ons dan echt niet gegund??? We verlangen zo naar dit wondertje, het is welkom in ons gezinnetje maar dat hebben wij niet voor't zeggen. Op dit ogenblik wil ik niemand horen of zien buiten mijn man en zoon. Ik wil alleen zijn, even teren op mijn verdriet, bekomen van alle gevoelens. Gelukkig steunen vele mensen mij, ookal weten ze niet wat het inhoud. Iedereen bedankt daarvoor... Voor de eerste keer in onze vruchtbaarheidsbehandelingen kijk ik niet uit naar de afspraak bij dr. Decleer, ik kan gewoon even niet meer. Maar we zetten door. Alles voor ons wondertje... Nu ga ik mij nog even proberen verzoenen met de feiten, hoe moeilijk dat ook word... Dit gedichtje heb ik net geschreven, mijn gevoelens...:
Ik vind mezelf niet meer terug in de wirwar van het leven. Het verlangen zo groot maar toch aan ons niet gegeven. Na een lang weg waar je niet weet waar je staat proberen van niet op te geven tot je hebt waar je voor gaat. Maar telkens opnieuw slaat de teleurstelling toe. hoe moet ik nu verder? k weet niet meer hoe... Het verdriet en de leegte het niet kompleet te zijn doet ondanks alle steun vreselijk veel pijn.
Maar het verlangen blijft naar ons lang verwachte wonder voor velen heel normaal maar voor ons zo héél bijzonder...
We zijn daarjuist naar het IVF centrum in Jan Palfijn geweest voor onze 4de en laatste IUI!! Bruno zijn staaltje was weer super dus daaraan zal't niet liggen! De eendenbek was weer alles behalve plezant maar het was gelukkig allemaal snel voorbij... Bruno heeft me, zoals altijd heel goed bijgestaan. Deze keer viel het me wel op dat het minder pijnlijk was, ok mijn buik is gevoelig maar ik lig niet af zoals de andere keren. Ik moet natuurlijk niet beginnen springen en doen maar kom... Nu hopen dat het deze keer lukt. Ik zie zo op tegen de operatie en de IVF maar hoe dan ook, we geven niet op!!! Nu moet ik dag 3 en dag 8 Pregnyl zetten, om de 8u Utrogestan opsteken en binnen 14 dagen bloedtest!!! Op naar 31 augustus... Allemaal duimen, he!!! Straks gaan we met Keano bij mijn schoonthuis en naar de kermis. Gedachten een beetje verzetten en ons ventje alle aandacht geven. Zoals hij dat verdient... ons wondertje! ♥
Ik ben daarnet terug bij Dr Decleer geweest voor de follikelmeting! Die 2 die er al zaten zijn heel goed gedgroeid en dus hebben we zondag 16 augustus onze IUI... Spannend!!! Vanavond moet ik mijn Pregnyl zetten... Ik heb hem dan eindelijk ook gevraagd wat er ons te wachten stond als ook deze IUI zou mislukken. Hij gaat eerst een kijkoperatie doen om te zien of mijn eileiders niet verstopt zitten. Want dat is natuurlijk ook een groot probleem als je zwanger wilt worden. Aan de hand van die resultaten zal de verdere behandeling opgestelt worden. Ik hoop zo dat die operatie niet nodig zal zijn... maar als het toch zo is zal ik ergens toch opgelucht zijn dat we over dat ook zekerheid hebben. De dokter zei er wel bij dat we nu een verhoogde kans hebben op een 2ling daar de follikeltjes even groot zijn en dus beiden zullen springen bij de opgewekte eisprong!! Tja, liever nog 2 dan geen meer denk ik dan... Al zullen Bruno en ik wel even van slag zijn als het zo moest zijn. Ja kijk, dat is een risico dat je er moet bijpakken, zeker! Hij heeft ook bloed afgenomen om te zien of mijn lichaam niet zelf een eisprong zal opwekken want dan is de IUI niet nodig en mogen we zelf proberen... We zullen wel zien wat er komt, he!!! We tellen allesinds af naar zondag!!
Vandaag moest ik terug op controle bij Dr. Decleer. Hij heeft de folikkelmeting gedaan en zag daarbij 2 grote zitten tussen de vele kleintjes. Ik moet nu nog 2 dagen Menopur spuiten en dan vrijdag terug gaan!!! Volgens hem is het zondag IUI. Spannend!!! Na het onderzoek vroeg ik hem dan hoelang we nog met IUI zouden doorgaan, gewoon om te weten wat we kunnen verwachten naar volgende maand toe. Hij zei iets wat ik eigenlijk totaal niet verwachtte... dit is onze laatste IUI!!! Pffff, hoewel ik ergens wist dat het er misschien ooit van zou komen kwam het toch wel hard aan. Hij heeft eigenlijk niets meer gezegd en ik was er zo van gedaan dat ik niets meer gevraagd heb ook! Vrijdag ga ik dus meer uitleg vragen.Maar ik denk dat de meest logische stap IVF zal zijn... of misschien eerst een kijkoperatie. Ik kan niet wachten tot ik met zekerheid weet wat en hoe. Ik heb na mijn consultatie direct naar Bruno gebeld en hem alles gezegd. Zoals altijd blijft hij er heel koel onder, wat mij dan ook direct wat kalmeert. Hoewel... het spookt constant door mijn hoofd. We verlangen er zo naar... de vraag 'Waarom?' is al veel gepasseerd. Tot nu toe nog geen antwoord gekregen buiten dan dat ik ervan uitga dat alles gebeurt op zijn eigen tijd. We moeten er wat meer voor doen, maar dat hebben we er allemaal voor over! Zolang we nog maar een wondertje krijgen. Een broertje of zusje voor onze Keano, een droom die werkelijkheid word. We houden moed... ookal is die bij mij soms ver te zoeken. Toch kan er mij met momenten een echt gelukkig gevoel overvallen. Mijn man en zoon zijn mijn alles. Bruno steunt me altijd en we zijn alleen maar sterker geworden tijdens de behandelingen. Nog hechter... kan alleen maar onze kindjes tegoed komen, he!!! Nu aftellen naar vrijdag, he!!!
Onze rustmaand zit erop en alles is heel goed gegaan. Mijn regels waren zelfs netjes op tijd wat komt door de restjes hormonen in mijn lichaam... De zee heeft ons heel veel deugd gedaan en we zijn klaar om er opnieuw tegenaan te gaan. De eerste afspraak was op 8 augustus na de Clomid, nu moet ik terug Menopur spuiten zetten en dan terug op controle, hopelijk lukt het deze keer wel... IVF komt nu wel gevaarlijk dichtbij. Maar we houden moed, we moeten wel als we onze droom willen waarmaken!! Hopelijk hebben we snel de IUI...
Onze weg naar een 2de wondertje
De eendenbek was weer alles behalve plezant maar het was gelukkig allemaal snel voorbij... Bruno heeft me, zoals altijd heel goed bijgestaan. Deze keer viel het me wel op dat het minder pijnlijk was, ok mijn buik is gevoelig maar ik lig niet af zoals de andere keren. Ik moet natuurlijk niet beginnen springen en doen maar kom... Nu hopen dat het deze keer lukt. Ik zie zo op tegen de operatie en de IVF maar hoe dan ook, we geven niet op!!!
