Conchita schreef in haar dagboek : “We keken naar Haar terwijl we de rozenkrans baden. En ze bad samen met ons om ons op de juiste manier te leren bidden.”

Het eenvoudig bidden van de rozenkrans wat vandaag de dag zo onderschat wordt, heeft een buitengewone en mysterieuze kracht om zielen via Maria naar God te leiden; het verkrijgt van Hem alle genaden die de wereld nodig heeft. We proberen ons voor te stellen dat we naar de Maagd luisteren die samen met de jonge meisjes het Onze Vader en het Glorie Zij de Vader bidt. Alles was een gebed van liefde, van lofzang en van smeekbedes. Toen de Maagd het Ave Maria bad met de kinderen was dit volgens Conchita niet enkel een oefening om te leren bidden, maar ook een opdracht. De vier meisjes hadden, net zoals andere kinderen en zelfs de volwassenen, de slechte gewoonte gehad om snel te bidden, zonder de woorden goed uit te spreken. Maria toonde hen dat men zo niet tot God zou mogen spreken. Achteraf, toen de meisjes hun les geleerd hadden, begeleidde de Maagd hen nog enkel bij het zeggen van de Gloria (Eer aan God in den hoge…).

Conchita: “Toen we de rozenkrans gebeden hadden zei Ze dat ze ging vertrekken. En we zeiden dat ze nog een beetje moest blijven omdat ze nog niet lang bij ons was. En Ze lachte en zei dat Ze op maandag zou terugkeren. Dan vertrok ze, wat ons droevig stemde.”.

Dit verbaast ons niet. In Hemelse tijd gaat alles vlug voorbij maar in de duisternis van de hel gaan de uren langzaam.

Conchita: “Toen Ze weg was kwamen de mensen ons omhelzen en vroegen ze ons wat Zij gezegd had. Een aantal mensen geloofden niet dat we zoveel gepraat hadden. Hoe kon de Maagd zoveel met ons praten en luisteren?”

Wij mensen hebben altijd de gewoonte om onze zwakke opvattingen op alles toe te passen, zelfs als het zaken van God betreft. Hoe konden ze zeggen dat de kinderen teveel gepraat hadden! Alsof God en de Maagd arrogante personen zijn waar men enkel heel formeel en met veel protocol naartoe kan gaan om enkel over serieuze zaken te praten (1).

Zie Jesaja 55:8-9 : “Mijn plannen zijn niet jullie plannen, en jullie wegen zijn niet Mijn wegen. Want zo hoog als de hemel is boven de aarde, zo ver gaan Mijn wegen jullie wegen te boven, en Mijn plannen jullie plannen.”

En Matteüs 11:25 : “In die tijd zei Jezus ook : Ik loof u, Vader, Heer van hemel en aarde, omdat u deze dingen voor wijzen en verstandigen verborgen hebt gehouden, maar ze aan eenvoudige mensen hebt onthuld”.

Conchita: “Maar de meerderheid geloofde, want ze zeiden dat het was zoals een moeder die haar dochter lange tijd niet gezien had, en haar alles te vertellen heeft. Dus ons, die Haar nooit hadden gezien, had ze zoveel te meer te vertellen. Trouwens, ze is onze Moeder in de Hemel. Ze brachten ons naar de sacristie en een priester, Francisco Odriozola (2) ondervroeg ons één voor één. En achteraf vertelde hij de mensen wat wij gezegd hadden. Zo eindigde deze zondag 2 juli. Een heel vrolijke dag want we hadden de Maagd voor het eerst gezien. Maar wij zijn altijd bij Haar, wanneer we maar willen.”

Conchita had haar dagboek die dag niet beter kunnen beëindigen. Zij is altijd bij ons. En wij kunnen bij Haar zijn, wanneer we maar willen. Door geloof en liefde, door toewijding en navolging. Niets is belangrijker dan dat, zelfs belangrijker dan de verschijningen zelf, die zinloos zouden geweest zijn als ze ons niet naar die bestemming zouden leiden.

“Gezegend zijt Gij die geloofd heeft”, werd tegen Maria gezegd bij het Bezoek (Lukas 1:45). Wij, haar kinderen, bewijzen haar weinig lof als we niet, boven alles, naar het geloof streven.

2 juli 1961…De dag van de Heer,…zondag. De dag van een nieuw Bezoek door de Maagd.

Nu nog wordt elk jaar te Lourdes op 11 februari in nagedachtenis van de 2^de juli in Garabandal gezegd: “Vandaag verscheen de glansrijke Koningin van de Hemel op aarde. Vandaag bracht ze Haar volk woorden van verlossing en tekenen van vrede. Vandaag vieren de engelenkoren en de gelovigen, jubelend van vreugde, haar Onbevlekt Mysterie.”

Toelichting:
(1) Sinds het begin was dit één van de voornaamste redenen waarom bepaalde intellectuelen tegenstanders waren van de gebeurtenissen te Garabandal: de lengte en de kinderlijkheid van de gesprekken die de ziensters met hun onzichtbare gesprekspartners hadden. Hoe kan men beweren dat kinderzaken van minder belang zijn dan volwassenenzaken in de ogen van God?

(2) Deze priester was afkomstig uit Santander, later werd hij Kanunnik van de kathedraal. Hij zou één van de personen worden die het meest betrokken waren in het onderzoek naar Garabandal. Zijn naam zal altijd verbonden zijn met de geschiedenis van deze gebeurtenissen.

Conchita had in haar dagboek een beschrijving van de H. Maagd genoteerd :

“De Maagd verschijnt in een wit gewaad, een blauwe mantel en een kroon van gouden sterren. De voeten zijn onzichtbaar, de handen zijn geopend en aan de rechterhand hangt een scapulier:het scapulier is bruin. Haar haar is lang, donker en kastanjebruin van kleur, golvend met een scheiding in het midden. Het gezicht is wat lang evenals de neus die heel fijn is. De mond is heel mooi met volle lippen. Haar gezicht is gebruind, maar veel lichter dan dat van de engel. Anders. De stem, heel mooi, een ongewone stem. Ik kan het niet uitleggen. Er is geen enkele andere vrouw die op de Maagd lijkt, niet van stem of wat dan ook. Soms draagt Ze het Kindje in Haar armen. Hij is heel klein zoals een pasgeboren baby, met een rond gezicht, dezelfde kleur als de Maagd. Hij heeft een heel kleine mond en halflang haar. Hij is in een soort blauwe tuniek gekleed.”

Rekening houdend met de beperkte uitdrukkingsmogelijkheden van een jong meisje uit een afgezonderd dorpje kunnen we stellen dat de beschrijving verbazend is. Het visioen moet echt heel wonderbaarlijk geweest zijn dat ze zo’n uitgebreide beschrijving geeft. Het is begrijpelijk dat de menselijke taal niet geschikt is om zo’n wonderbaarlijke dingen die zo ver buiten onze ervaringen liggen te beschrijven : “Ik kan het niet uitleggen. Er is geen enkele andere vrouw die op de Maagd lijkt, niet van stem of wat dan ook.”.

De kinderen van Garabandal kunnen praten over hoe het haar van de Maagd er uit zag, over de kleur van Haar kledij, de positie van Haar handen, enz.. maar ze kunnen ons nooit de volledige bevalligheid van Haar persoon, de charme van Haar glimlach, de straling van licht in Haar verschijning, de hemelse melodie in Haar stem, de pracht van Haar goedheid, Haar puurheid of Haar liefde beschrijven. Een uniek wezen waarin de natuur en de gratie maximaal verenigd zijn en van Haar een onovertrefbaar wonder van perfectie maken. Geen wonder dat Zij beschouwd wordt als het beeld van het Paradijs en dat de uren samen met haar voor de zieners als minuten leken, en dat de plaats waar de verschijningen het meeste plaatsvonden een stukje hemel genoemd werd.

Om de ontmoeting van de kinderen van Garabandal met de Koningin en Moeder van de Hemel beter kunnen voor te stellen, volgt hierna een verklaring van Isabel de Daganzo, een schilderes uit Santander:

“Dit is een samenvatting van mijn gesprekken met Conchita van 7 tot 15 november 1967. Met haar hulp, en die van de Allerheiligste Maagd wou ik iets schilderen dat de hemelse scènes goed zou voorstellen. Ik toonde Conchita verschillende sketches waaronder één van Onze Lieve Vrouw van Garabandal. Ze had mij vroeger al geholpen om deze te maken. Hieruit ontstond het schilderij dat heden in de Kapel van de H. Michaël te Garabandal vereerd wordt en waarvan een massa kaartjes werden gemaakt die over gans de wereld zijn verspreid.”.

Conchita: “Je Maagd is goed, maar je moet de mantel gratieuzer maken. Er waren geen wolken, alleen licht. Soms lachte Ze zodat dat haar tanden zichtbaar waren. Haar haar was meer golvend. De bloemen op haar gewaad waren in wit geborduurd. Het scapulier bestond uit één stuk en was iets groter.”.

Isabel: “Wat betekende het oog in de eerste verschijning? Was het zoals dit?” (ik maakte een tekening).

Conchita: “Nee, het had niet zo’n vorm. Het was een normaal oog, met wimpers, bruin van kleur. En ik weet niet wat het betekende. Het was één groot licht en het helderste licht was hier.” (Conchita maakte een schets en zonder aarzelen wist ze de exacte afstand tot de Maagd aan te duiden).

Ze voegde er nog aan toe : “Er gebeurde heel veel tijdens de verschijning die dag. Er was onder andere een regen van sterren. Wij, Loli, Maria Cruz, Jacinta en ikzelf zagen het.

Isabel: “Waar kwamen de sterren vandaan? Uit Haar handen?”

Conchita: “Nee, nee, ze kwamen van boven, alsof het regende.”

Isabel : Eén van mijn schilderijen was de Maagd bovenop een rode wolk, ik had dit ooit in een boek gelezen.

Conchita: “We hebben de Maagd nooit op een rode wolk gezien. Op een dag, toen we niet in extase waren, was er wel een rode wolk die ons alle vier bedekte en ons bang maakte.”

Isabel : Een ander schilderij toonde de Dame bovenop een ster met een lange staart, met de vier ziensters op hun knieën aan Haar voeten.

Conchita: “Ja, op een keer kwam er een heldere ster met een lange staart voorbij, maar ze passeerde, ze stopte niet aan de voeten van de Maagd. En we waren niet met vier, alleen Loli en ik. Dat was op de feestdag van Onze Lieve Vrouw van de Pilaar “(1).

Op een ander schilderij stond Onze Lieve Vrouw omringd door engelen als de Koningin van de Engelen.

Conchita : “Ik zag de Maagd niet omringd door engelen. Maar ik weet niet of de anderen Haar zo zagen.”.

Isabel : “Hoe zegende en kuste de Maagd je? Op deze manier?” (En ik toonde haar een ander schilderij)

Conchita: “Ze zegende ons niet, maar ze kuste ons inderdaad wel. Ze daalde af naar onze hoogte. En als we Haar soms niet konden aanraken, tilden we mekaar op.”(2)

De laatste vraag die Isabel aan Conchita stelde was: “Is er iets dat ik zou kunnen schilderen dat angst zou kunnen veroorzaken?”

Conchita: “Nee. Wat ik gezien heb en wat angst zou kunnen veroorzaken is de Kastijding (3) en daar mag ik je niets over vertellen. Trouwens, verschrikking en angst zijn niet zo geschikt om zielen aan te moedigen”.

Toelichting:
(1) Toen Jakobus het evangelie verkondigde belandde hij rond 40 na Christus in Zaragossa in het Noordoosten van Spanje. De Spanjaarden moesten echter niet veel weten van de blijde boodschap, wat Jakobus triestig stemde. Toen verscheen de Maagd aan hem en Ze gaf hem een houten beeldje van Haar en een zuil in versteend hout. Ze zei dat hij ter ere van Haar een kerk moest bouwen en dat het beeldje en de zuil op het altaar geplaatst moesten worden. Vandaar de naam “Onze Lieve Vrouw van de Pilaar”. De feestdag is 12 oktober.

(2) Wat een Moeder hebben wij in de Hemel! Hoe ze met de allerhoogste zachtheid naar ons afdaalt om ons op te kunnen tillen zodat we minder ongelukkig zouden zijn.

(3) Eén van de straffen die de mensheid zal treffen. Dit komt later in het verhaal ter sprake.

Heel veel eeuwen geleden gebeurde er iets heel moois. Het begon als volgt :

In die dagen ging Maria in grote haast naar de berg (Lukas 1:39). Dit was één van de prachtige momenten uit het leven van Maria: het Bezoek aan haar nicht Elizabeth die in blijde verwachting was van Johannes de Doper. De feestdag en de liturgische herdenking van deze gebeurtenis werd binnen de Katholieke Kerk elk jaar gevierd op 2 juli (1).

2 juli 1961
Op deze dag had een plaats binnen de Katholieke Kerk meer dan zo maar een feestdag of liturgische herdenking. Op 2 juli 1961 zou het bergdorpje San Sebastian de Garabandal een prachtige herhaling meemaken van Maria’s Bezoek. Zoals een moeder die niet langer meer kon wachten omdat haar kinderen in gevaar waren, ging Zij opnieuw in grote haast naar de berg. Waarom? Opdat Zij samen met ons zou kunnen leven en ons bijstaan! Net zoals ze geleefd en bijstand verleend heeft in het dorp en huis van Elizabeth.

In dit hedendaags Bezoek waren de voetstappen van de Pelgrim Maagd (2) subtieler dan in het oude Bezoek; en alleen de engelen wisten waar Zij heenging en dat Zij ons kwam bezoeken. De pracht van het licht van de allermooiste zou helder schijnen in het duister te San Sebastian de Garabandal, waar de mensen amper hun brood konden verdienen, laat staan begrijpen wat een engel daar kwam doen.

Het was een feestelijke zomeravond en het was het uur om de Vespers (3) te bidden. En zoals gewoonlijk werd het gebed beëindigd met de woorden die de Maagd had gesproken toen ze Elizabeth begroette:

“Hoog verheft nu mijn ziel de Heer,
Verrukt is mijn geest om God, mijn Verlosser.
Zijn keus viel op zijn eenvoudige dienstmaagd.
Van nu af prijst ieder geslacht mij zalig.
Wonderbaar is het wat Hij mij deed,
De Machtige, groot is Zijn Naam!
Barmhartig is Hij tot in lengte van dagen
voor ieder die Hem erkent.
Hij doet zich gelden met krachtige arm,
Vermetelen drijft Hij uiteen,
machtigen haalt Hij omlaag van hun troon,
eenvoudigen brengt Hij tot aanzien.”
(Lukas 1:46-52)

Op dat uur was in Garabandal niemand de Vespers aan het bidden. Het was bijna 18u op die lange namiddag van de prille maand juli en de verwachtingen en nieuwsgierigheid waren hoog gespannen in het dorp. Sommige mensen kuierden door de straten, andere gingen naar de kerk; maar allen wilden ze zo dicht mogelijk bij de kinderen zijn als het uur zou komen dat…. Tja…wie wist wat ze moesten verwachten?

Nadat om 15u een Rozenkrans was gebeden waren de meisjes richting Cossio gegaan om te zien of één van Conchita’s broers die ze verwachtten, op komst was. Onderweg kwamen ze een grote menigte tegen. Conchita : “Ze hielden ons tegen en gaven ons geschenken, snoep, rozenkransen, en nog veel meer”. De bestuurder van een wagen had de kinderen herkend toen ze bijna in Cossio waren en bracht hen terug naar Garabandal.

Conchita: “Toen we in het dorp kwamen stond er een grote menigte te wachten. Er waren tien of elf priesters, dokters, een abt en er stonden heel veel wagens. We gingen naar de calleja om de rozenkrans te bidden. Nog voor we daar aankwamen verscheen de Maagd aan ons, met een Engel aan elke zijde. Eén ervan was de H. Michaël. De andere herkenden we niet. Hij was gekleed zoals de H. Michaël. Het leken wel tweelingen.”.

Hier wordt voor de eerste keer de naam H. Michaël vermeld. En zo kennen we ook de identiteit van de Engel die de kinderen de voorbije dagen bezocht had. Vandaag begeleidde hij de Koningin; zijn missie om Haar aan te kondigen en de weg voor te bereiden bereikte haar hoogtepunt met Haar bezoek. Hoewel zijn naam voor de ziensters geen speciale betekenis had, is hij van grote betekenis voor ons. Wat er in Garabandal begon te gebeuren kan niet zonder gevolgen blijven vermits God de moeite deed om Zijn hoogste aartsengel ervoor in te zetten. De Katholieke leer heeft de H. Michaël altijd als de leider van de hemelse geesten voorgesteld. Hij is het werktuig dat God gebruikt voor Zijn grote werken. Hij is de engel die van hierboven voor alle uitverkorenen zorgt, de Beschermer van de Kerk. Hij is het die als Prins van de Hemelse Legerscharen de grote strijd tegen de machten van de hel leidt.

In het laatste boek van de Heilige Schrift, de laatste bladzijden van het verhaal van de Redding, verschijnt de H. Michaël als de engel van de laatste en beslissende strijd. We kunnen onszelf afvragen of we nu het laatste hoofdstuk van de geschiedenis in gaan. De tijd waarin Satan zal toegestaan worden om de naties te misleiden komt klaarblijkelijk dichterbij. Veel vroegere Christelijke naties zijn afvallig geworden, zichzelf officieel atheïstisch verklarend of ze negeren God als het hen best uitkomt. Paus Leo XIII had in 1884 blijkbaar al mysterieuze en dwingende redenen om na iedere doordeweekse mis het gebed: “Heilige Aartsengel Michaël, verdedig ons in de strijd…” in te stellen.

Sinds een aantal jaren, bijna sinds de gebeurtenissen te Garabandal, vond men het gepast om die post-Missam gebeden (na de Mis) af te schaffen. Maar dit laat niemand toe om te denken dat de gebeden tot de heilige Aartsengel mogen verwaarloosd worden alsof de strijd al gewonnen is. De huidige toestand binnen de Kerk en de tekenen des tijds verkondigen het tegengestelde! (4)

Vele jaren later vertelde Jacinta dat ze niet wisten dat de Engel van de verschijningen de H. Aartsengel Michaël was tot de H. Maagd het hen op 2 juli 1961 vertelde.

Vraag: “Weet je wie de andere engel was die de H. Maagd begeleidde?”

Jacinta: “De H. Gabriël”

Vraag :”Ben je daar zeker van?”

Jacinta : “Heel zeker”.

Nu moeten de Dame (de vijand van de draak) en de Engel van de Laatste Strijd een beslissende actie in ons teweeg brengen. Men moet daarom heel veel aandacht besteden aan wat Zij vragen.

Conchita: “Aan de rechterzijde van de Engel, op dezelfde hoogte als de Maagd, zagen we een groot oog. Het bleek het oog van God te zijn.”.

Volgens politiechef Juan Seco riepen de vier meisjes tesamen: “De Maagd!”. En even later hoorde men Conchita zeggen: “Oh. Wat een oog!”.

Het mysterieuze oog moet opgevallen zijn door een uitzonderlijk licht. Volgens de politiechef hadden de meisjes voor het eerst tranen in de ogen, waren ze meer verstijfd dan voordien en waren ze heel erg bleek “zoals een gezicht van was”. Maria Cruz weende het meest en een dokter greep haar onderkaak om haar gezicht proberen weg te draaien zodat ze niet zo zou staren. Ondanks de kracht die hij gebruikte lukt hem dat niet. Er werd een gekraak gehoord en iedereen dacht dat hij de kaak van het meisje gebroken had.

Conchita : “Die dag spraken we lang met de Maagd. En zij sprak met ons. We vertelden haar alles”. Op een bepaald moment toonde Loli haar tanden; later bleek dat de Maagd gezegd had dat die heel mooi waren. Nadien opende Conchita haar mond en draaide haar lippen op een ongewone manier; later bleek dat ze de Maagd een slechte tand wou tonen. Bij een andere gelegenheid moet de Maagd hen over Eerwaarde Valentin gevraagd hebben. Hijzelf had dit gehoord toen de kinderen antwoordden. De kinderen spraken ook over de politiewachten en zeiden dat ze hen beschermden tegen de menigte om de verhinderen dat hen iets overkwam.

De kinderen vroegen ook aan de Maagd om haar Kroon te tonen; en Zij moet hen verzoek ingewilligd hebben vermits de toeschouwers aan de gebaren van de kinderen konden zien dat ze iets in hun handen namen dat van boven hen kwam en dat ze aan mekaar doorgaven. Conchita durfde nog meer: Zij vroeg de Maagd om haar één van de sterren in haar Kroon te geven om ze op haar hoofd te zetten zodat alle aanwezigen ze zouden zien en in de verschijningen zouden geloven. Het bleek dat de Maagd antwoordde: “Zij zullen geloven”.

En zo waren deze eenvoudige kinderen in een intiem gesprek verwikkeld, heel vertrouwd, met de Koningin van de Hemel. Want Zij die een Koningin is, is ook een Moeder. Boven alles een Moeder! Niet zomaar een moeder, maar DE MOEDER. Het is Zij die het recht van het moederschap in zich draagt.

Toelichting:
(1) De feestdag van het Bezoek van Maria aan Elizabeth werd oorspronkelijk gevierd op 2 juli, maar omdat deze dag nà de feestdag van de geboortedag van Johannes de Doper (24 juni) viel, heeft men hem in 1969 verplaatst naar 31 mei. Op sommige plaatsen wordt het feest echter nog gevierd op 2 juli.

(2) Onder de mooie titel van De Pelgrim Maagd (een voorstelling van de H. Maagd in pelgrimskleren) wordt de Maagd Maria op 2 juli gevierd in Sahagun (Provincie van Leôn, Spanje). In deze stad zijn de kerk en het mooie standbeeld van de Maagd een paar van de zeldzame overblijfselen van een oud Franciscanerklooster.

(3) De Vespers of avondgebed is een kerkdienst in de Katholieke Kerk en wordt gebeden om 17-18u. Vespers komt van het Latijn vespera dat avond betekent. De basis van de Vespers is de dankzegging voor wat God die dag gegeven heeft en voor wat men in Zijn naam heeft mogen doen.

(4) Toen Conchita vernam dat het gebed tot de H. Michaël aan het einde van de Mis afgeschaft werd zei ze: “Hoe ongelukkig! Nu dat het zo hard nodig is!”

Op maandag 26 en dinsdag 27 juni 1961 was er geen verschijning. De meisjes begonnen te vrezen dat het voorbij was zoals Conchita zegt : “We waren heel bedroefd omdat we dachten dat we nooit nog iets zouden zien.”.

De reden van de komst van de Engel was dan ook enkel om mee te delen wat er te lezen stond in het geschrift dat onder hem te zien was, maar de kinderen hadden daar geen aandacht aan besteed. De teleurstelling en de met afschuw vervulde reactie die zich uitten in de bedreigende woorden van de menigte tijdens de voorbije 2 dagen waarop ze verlangden om iets te zien, droegen bij tot de neerslachtigheid van de meisjes. Er was enkel gebeden en de menigte was niet precies gekomen om te bidden. Ze gingen huiswaarts en zeiden:”Het is duidelijk! Vermits we hier met velen zijn en de mensen van Garabandal dit niet gewend zijn, durven ze die dingen niet meer in onze aanwezigheid doen.”.

28 juni 1961
De vier meisjes bleven hun werk doen zoals gewoonlijk; naar school gaan en het Heilig Sacrament bezoeken, maar ze konden het lijden dat ze voelden niet verbergen. Dat lijden moet heel duidelijk geweest zijn vermits de mensen van het dorp van mening waren dat ze hen moesten troosten. Woensdag 28 juni was een normale schooldag. Conchita : “Toen we buitengingen en de mensen zagen dat we bedroefd waren, weenden ze en kusten ze ons en zeiden: “Bidt heel veel zodat hij terugkomt!”. Toen de avond viel gingen we naar de calleja en deden wat we altijd gedaan hadden. De mensen baden de Rozenkrans met meer geloof dan ooit zodat hij aan ons zou verschijnen. En op het einde verscheen hij aan ons en lachte ons toe als nooit tevoren.”

De meisjes stelden hem veel vragen, vooral dat hij hen zou zeggen waarom hij gekomen was. De enige reactie die ze kregen waren glimlachjes (1). Ze kregen geen verklaring maar wel zo’n gelukzaligheid dat de extase die van 21u tot 22u duurde slechts een minuut of minder leek te duren voor hen. Zo blij waren ze.

De Engel verscheen niet op donderdag 29 maar wel op vrijdag 30 juni. Misschien was het tijdens de verschijning op deze dag, de laatste vrijdag van de maand van het Heilig Hart dat Jacinta onze Heer zag “staan op wat een kleine witte wolk leek te zijn, en Hij toonde een helder rood hart aan de linkerzijde van Zijn borst, waaruit witte en gouden stralen kwamen”. Hij sprak niet tot het meisje. Maar met een gebaar van Zijn linkerhand bood Hij haar Zijn hart aan terwijl Hij haar met zijn rechterhand teken deed dat ze dichterbij moest komen. Jacinta gehoorzaamde en was overweldigd door de schoonheid en de glans van zijn gewaden en zelfs nog meer door Zijn persoon. Zijn schittering was heel superieur aan wat ze bij de Engel gezien hadden, en zelfs superieus aan wat ze later bij de Maagd zouden zien.

Jacinta’s visioen gebeurde in de calleja terwijl de drie andere meisjes die naast haar geknield zaten een verschijning van de H. Aartsengel Michaël aanschouwden. Het visioen duurde slechts een paar ogenblikken (zo leek het toch voor haar), maar liet een onuitwisbare indruk op haar hoewel ze het jarenlang geheim hield. In het visioen waren er twee dingen die een bijzondere indruk op haar maakten: hoe Jezus er uit zag en zijn majestueuze houding. Zijn blik drong door tot in het binnenste van haar ziel. Ze zou het niet lang kunnen volhouden hebben! Desondanks was de Heer’s blik “vol van immense liefde”. Wat Zijn hoogste majestueuze houding betreft mag men niet vergeten dat Jezus de Heer is voor wie iedereen in de hemel, op aarde en onder de aarde moet knielen.

29 juni 1961
Faustino Gonzalez was een veeboer en herder uit de oude stad Obesa in de regio van Rionansa. De dingen die in het dorp gebeurden waren uiteraard een gespreksonderwerp tussen Faustino en de andere mannen die in de omliggende schuren woonden. Op 29 juni, de laatste donderdag van de maand en de feestdag van de HH. Petrus en Paulus, besloten ze om gaan kijken wat er aan de hand was. Ze waren met tien of elf and door hun primitieve kledij en manier van reizen leken ze er meer op uit om de spot te drijven dan toewijding te zoeken. Ze hadden waarschijnlijk niet kunnen denken dat de hemel zich zou bezig houden met wezen zoals de kinderen van Aniceta, Ceferino, Simon en Escolastico.

In het dorp verzamelden de mensen op de calleja op het gebruikelijke uur. De herders zorgden ervoor dat ze op de eerste rij stonden zodat ze goed kunnen zien wat er gebeurde om zich te vermaken. Op die dag zette een oude vrouw uit het dorp het bidden van de Rozenkrans in. De meisjes namen hun plaats in binnen de Cuadro. Gedurende een tijdje ging het bidden door zonder dat er iets gebeurde; het leek alsof de Engel geen haast had. De herders, die niet echt gekomen waren om te bidden, amuseerden zich door de vrouw die in het gebed voorging gade te slaan. Haar gezicht toonde zo’n berouw, zo’n toewijding, dat ze in lachen uitbarstten. Maar hun lach werd abrupt afgebroken want met een plotse ruk opwaarts van hun hoofden gingen de vier meisjes in extase. Later bekende Faustino Gonzalez aan Dokter Ortiz uit Santander: “Bij het zien van die transformatie, het gadeslaan van hun gezichten, ervaarden we zo’n emotie dat we in tranen uitbarstten, hoewel we zo hard als steen waren.”.

De terugkeer naar de schuren in de warme lucht van de avond gebeurde heel anders dan wanneer ze de heenreis hadden gemaakt. Later konden ze over niets anders meer praten dan over wat ze hadden gezien en gehoord. Ze konden niet slapen en één van hen stelde voor om er niet meer over te praten en de rozenkrans te bidden, zelfs als zou het niet meer zijn dan eerherstel voor de belediging tegenover God en de Maagd doordat ze wat er gebeurde in het belachelijke trokken. Ze gingen allen akkoord en in de eenzaamheid van de bergnacht, onder het geluid van het geloei van de koeien kon men in de stal voor de eerste keer ooit een rozenkrans horen van mannen die de onverklaarbare aanwezigheid van God van dichtbij hadden gevoeld. Die nacht moet zijn sporen nagelaten hebben bij de herders vermits anderhalve maand later, toen hij zijn eerste tocht naar Garabandal maakte, Celestino Ortiz aangenaam verrast was door de houding van die landelijke mannen die de rozenkrans baden terwijl ze de meisjes begeleidden. Hij sprak hierover met één van hen en kreeg dit antwoord: “Degene onder ons die vee hoeden in de bergen komen op zaterdag altijd de rozenkrans bidden met de meisjes. We hoeden het vee die dag eerder dan op andere dagen zodat we de rozenkrans niet missen. Ze zijn duizend keer meer waard dan diegene die we in de kerk gebeden hebben”.

1 juli 1961
Conchita: “Op die dag kwamen er heel veel mensen opdagen vermits het de dag van de Maagd was. Misschien zou Ze aan ons verschijnen.”.

Op het gewone uur waren de meisjes in de Cuadro en de talrijke toeschouwers de Rozenkrans aan het bidden. En uiteindelijk verscheen de Engel. Maar deze keer bleef het niet bij glimlachen alleen. Deze keer, eindelijk… SPRAK HIJ! En zijn belangrijkste woorden waren : “Ik kom jullie het bezoek van de Maagd aankondigen, als Onze Lieve Vrouw van de Berg Carmel, en Zij zal morgen, zondag, aan jullie verschijnen.”.

De meisjes waren buiten zichzelf van vreugde en riepen tesamen uit: “Laat haar nu meteen komen!”. De Engel glimlachte. Eindelijk werden de verschijningen van de Engel duidelijk. Hij was gekomen om hen voor te bereiden. En men kon veronderstellen dat wat hij kwam voorbereiden uitermate belangrijk was vermits de inleiding zo lang en intensief was geweest.

De meisjes, overgelukkig met de geweldige aankondiging die ze zonet hadden ontvangen, spraken vol van geluk met de persoon die ze al zo dikwijls haden gezien maar waarmee ze nog nooit hadden gesproken. Ze hadden zo veel te vragen en te zeggen. En de Engel sprak vrijuit. Conchita schreef later: “Die dag sprak hij met ons over veel zaken.’. Het grootste deel van die zaken zullen altijd een geheim blijven vermits ze enkel diegenen die aan het gesprek deelnamen aanbelangden. De Engel was zonder twijfel voor iedereen gekomen of tenminste voor velen; maar bovenal voor die vier jonge meisjes met wie de Heer ongetwijfeld speciale plannen van liefde en genade had.

De meisjes spraken met de Engel over de talrijke gebeurtenissen die tijdens de vorige ontmoetingen hadden plaatsgevonden. Zoals de angst die ze de eerste dag hadden gevoeld. Nu ze hier terug over nadachten en alles duidelijk was geworden lachten de meisjes uitbundig samen met de Engel. Na zo veel ontmoetingen en zoveel uren dat ze samen waren geweest was er een aangename vertrouwdheid tussen de vijf.

De belangrijkste vraag die de meisjes aan de Engel stelden ging over het opschrift dat de Engel de laatste dagen had meegebracht. Hij antwoordde : “De Maagd zal het jullie vertellen”. Zoals met zoveel zaken moesten ze geduld hebben. God brengt alles in een ordelijke manier. Zijn ritme valt zelden samen met het onze en dat brengt ons zo dikwijls in de war. Het gesprek met de Engel duurde twee uur maar Conchita verklaarde later dat het voor hen slechts twee seconden leek te duren. De Engel vertrok met de woorden : “Morgen zal ik samen met de Maagd komen.”. Dit maakte de meisjes bedroefd (2).

Toen ze terug in hun normale toestand kwamen waren ze heel verrast toen ze zagen dat het al donker was, vermits ze net uit een wereld van licht kwamen. De mensen die het lange gesprek gevolgd hadden stelden meteen vragen aan de meisjes over wat er gebeurd was en wat de Engel gezegd had. De meisjes verklaarden wat ze konden, zo goed ze konden. Hun arme dorpswoordenschat en beperkte uitdrukkingsmogelijkheden waren niet geschikt om te praten over dingen waar zelfs de meest geleerde breinen moeilijk zouden over kunnen praten. Hier rekening mee houdend, kunnen we beter begrijpen hoe we de beschrijving die de meisjes van de Engel gaven moeten interpreteren :

“Hij was gekleed in een lang, loshangend blauw gewaad met een gordel. Zijn vleugels waren nogal lang, heel mooi, rose van kleur. Zijn gezicht was noch lang, noch rond; zijn neus was prachtig; zijn ogen donker; en het gelaat gebruind. Zijn handen waren fijn met korte nagels;zijn voeten konden niet gezien worden.”.

Deze beschrijving lijkt niet tegenstrijdig te zijn met de traditonele voorstelling van de engelen in onze Katholieke Kerk. Het interessantste was dat ondanks zijn voorkomen van een kind de meisjes zeiden: “Hij gaf een indruk van grote kracht”. Inderdaad, ook al kunnen ze een kind-achtige verschijning aannemen om hun complete onschuld te tonen, de Engelen van de Heer zijn schepsels van een hogere aard, vol van kracht en licht, dicht bij de Allerhoogste en machtige uitvoerders van Zijn bevelen (3).

Welke bevelen kwam de Engel uitvoeren bij de mensen in de Calleja in Garabandal?

Op dat moment was hij de weg aan het voorbereiden…

Er ging iemand komen!

Toelichting:
(1) Dit is opvallend. Bernadette Soubirous die O.L.V. te Lourdes zag in 1858 (de kinderen in Garabandal wisten niets van Lourdes af) zei in een brief in 1861:” Ze sprak geen woord tot de derde keer dat Ze aan mij verscheen.”. En in Lourdes waren er veel minder verschijningen dan in Garabandal.

(2) De meisjes wilden niet zo lang wachten om de Maagd te zien.

(3) Jaren later werden de ziensters ondervraagd om te zien hoe zij zich de verschijningen van de Engel herinnerden. Hier volgen een aantal vragen die aan Jacinta werden gesteld, en haar antwoorden:

Onderzoeker: “Welke indruk maakte de Engel op jou? Leek hij enkel op een mooi kind of iemand belangrijk en sterk met een geweldige missie?”

Jacinta: “Ik weet niet hoe ik die vraag moet beantwoorden. Hij verscheen steeds als een kind hoewel we enorm respect voor hem voelden toen we voor hem stonden.”
(Dit betekent dat ondanks ze hem zagen als een jong en klein iemand, ze de indruk had van in de aanwezigheid te zijn van iemand van groot belang, veel groter dan de meisjes)

Onderzoeker: “Hoe konden jullie genieten van die vele uren met hem als hij niet tot jullie sprak?”
(Volgens Conchita sprak de Engel niet in het begin, maar pas vanaf 1 juli 1961)

Jacinta: “We waren maar een moment bij hem. Het was vlug voorbij.”

Onderzoeker; “Dat was jullie indruk. Maar de getuigen verklaren dat jullie extases soms heel lang duurden.”

Jacinta: “Dat is mogelijk. Ik herinner me enkel dat we de tijd goed doorbrachten.;het leek heel kort voor ons. Wij waren de enigen die spraken. Soms vertelden we hem dingen, andere keren stelden we hem vragen. Dan antwoordde hij ons met gebaren. Bijvoorbeeld, als we zeiden: “Wil je dat we meer bidden”, dan knikte hij met zijn hoofd alsof hij wou zeggen: “Ja”. Dat deed hij ook toen we vroegen: “Wat wil je van ons…dat we betere mensen worden?”

21 juni 1961
Eerwaarde Valentin vernam al heel snel het nieuws. Alsook Juan A. Sero, hoofd van politie. Deze laatste schreef in zijn memoires: “Op 21 juni vernam ik dat er in mijn wijk iets miraculeus was gebeurd. Ik was die dag bij dokter Jose Luis Gullon in Puentenansa geweest en die vertelde mij dat twee vrouwen die van Garabandal kwamen hem verteld hadden dat er een engel was verschenen aan vier jonge meisjes uit het dorp. Ik ging onmiddellijk naar het hoofdkwartier van de Burgerlijke Bescherming en beval agent José Fernandez Codesido om naar Garabandal te gaan en alles wat er gebeurd was grondig te onderzoeken. Toen hij terug kwam vertelde hij me dat hij met elk van de zogenaamde zieners afzonderlijk had gepraat en dat hun verhalen identiek waren. De dag erna liet ik twee permanente wachters in Garabandal blijven. Het nieuws verspreidde zich al vlug tot in de omringende dorpen en elke dag kwamen er mensen naar Garabandal waardoor ik het aantal wachters moest verhogen. Na een tijdje kwamen er per dag 500 tot 3000 mensen naar Garabandal.”

22 juni 1961
Eerwaarde Valentin moet zo onder de indruk geweest zijn van het verhaal dat hij al besloten had om op donderdag 22 juni naar Santander te gaan om de bisschop in te lichten. Maar iemand hield hem tegen met de terechte opmerking : “Waarom wacht je niet tot je zelf gezien hebt wat er aan de hand is? Er zal vanavond toch wel iets gebeuren en dan kan je later een beter rapport overmaken aan de bisschop”. Dankzij deze slimme opmerking was er die donderdagavond in Garabandal voor het eerst een priester getuige van de communicatie die God met de mensen tot stand wou brengen.

Om 20u30 begon de aanwezige menigte op de calleja te bidden. Een rust viel over de omringende vlakten en verspreidde zich in de ravijnen en over de bergen. Bijna alle inwoners van Garabandal, alsook de priester Valentin stonden rond de meisjes. Ze baden de Rozenkrans terwijl ze in spanning afwachtten… en dan eindelijk…gingen de meisjes in extase! “Er is geen twijfel meer mogelijk”, riepen een paar mensen.

Maar niet alle tegenstand was verdwenen! Onder de toeschouwers bevond zich professor Manin. Uit nieuwsgierigheid om meer informatie nam hij de meisjes na de extase mee om hen te ondervragen over wat ze gezien hadden. Een aantal mensen begonnen te denken dat hij de meisjes voorbereid had voor hun visioenen op de calleja. De wachters vonden hem verdacht en dachten er aan om hem in de cel te gooien.

23 juni 1961
Rond 20u30 was er een nog grotere menigte toegestroomd op de calleja vermits het nieuws de omringende dorpen Cossio, Puentenansa en Rozadio had bereikt. Na de extase werden de meisjes omhelst door mensen die vervuld waren van vreugde. De wachters hadden die dag besloten om de professor niet mee te nemen voor ondervraging. De meisjes gingen met de priester naar de sacristie waar ze afzonderlijk ondervraagd werden om te zien of hun verhalen overeenstemden. Eerwaarde Valentin moet tevreden geweest zijn met de ondervraging want toen hij met de meisjes terug buiten kwam sprak hij tot de aanwezige mensen: “Tot nu toe lijkt alles van God te komen”.

24 juni 1961
Deze laatste zaterdag van juni was ook de eerste zaterdag sinds het begin van de verschijningen. Zou er op deze dag, die speciaal aan de H. Maagd is toegewijd, iets gebeuren? Zou er enkel een engel komen, zonder te praten? Of zou hij een boodschap brengen van Haar, Zij die zo veel werd aangeroepen met het Wees Gegroet en de litanie van Loretto!

Toen de meisjes en de dorpelingen op de gewoonlijke plaats aankwamen waren er al veel vreemden die vroeg waren gekomen om een goeie plaats te hebben waar ze de kinderen konden zien. Er was zelfs geen tijd om de Rozenkrans te beginnen bidden. De Engel verscheen onmiddellijk en de meisjes werden in verrukking van alles rond hen afgesloten. Ze waren alleen met de Engel, in al zijn glorie. Toen merkten ze iets nieuws aan de Engel. Hij bleef hen glimlachend aanstaren;hij sprak niet. Maar onder de Engel stond een bord met een opschrift met een onbekende betekenis. De eerste regel begon met HAY QUE… en op de tweede regel stond een aantal hoofdletters, waarvan de meisjes later vernamen dat het romeinse letters waren die een datum voorstelden (1).

Conchita: “We vroegen hem wat het betekende en hij glimlachte….maar hij antwoordde ons niet. Toen de verschijning voorbij was brachten de jongen mannen uit het dorp ons weg in een kar, zodat de mensen ons niet zouden verpletteren en ze ons niet zouden kussen. Ze brachten ons naar de kerk en Eerwaarde Valentin riep ons één voor één bij hem om hem te vertellen wat er gebeurd was.”

De priester wou zo veel mogelijk feiten kennen om een rapport te kunnen opstellen voor de bisschop. De verschijning van die zaterdag kreeg speciale aandacht omwille van het opschrift dat misschien de oplossing was voor het mysterie van de calleja, maar de meisjes waren niet in staat om alle vragen van de priester te beantwoorden. Ze waren zo in de aanschouwing van de engel opgegaan dat ze de Romeinse nummers niet begrepen hadden. En ze hadden zelfs heel weinig aandacht besteed aan het opschrift waarvan de engel zelf had geweigerd om het te verklaren.

Een latere verklaring van Jacinta:

Vraag: “Het opschrift onder de engel, was het moeilijk of duidelijk te lezen?”

Jacinta: “Ik kan het me moeilijk herinneren. Wat ik me wel herinner is dat de lijn met de hoofdletters – van welke we de betekenis niet begrepen – onze meeste aandacht trok. Later werd ons verteld dat het romeinse cijfers waren.”

Vraag: “Toen jullie het opschrift zagen begrepen jullie niet wat er stond. Gaf de Engel jullie meer uitleg?”

Jacinta: “Nee, het was de Maagd die het ons pas later verklaarde”.


Toelichting:

(1) In een brief die Conchita aan William A. Nolan in Illinois (V.S.) schreef beschrijft zij het volgende: “De eerste keren dat we hem zagen sprak hij niet, tot de 1ste juli. Voor de 1^ste juli stond er een opschrift aan zijn voeten maar we begrepen het niet. De paar woorden die we begrepen waren: Er moet…. En op de laatste lijn “XVIII-MCMLXI”.
Zoals later zal blijken is dit een verwijzing naar de boodschap van 18 oktober 1961.

Na hun bezoek aan het Heilig Sacrament gingen de meisjes naar huis. Toen Conchita in de keuken kwam vroeg haar moeder : “Heb je de engel gezien?”. Waarschijnlijk waren de andere drie meisjes dezelfde vraag gesteld geweest toen ze thuis kwamen en alle antwoorden zullen zoals dat van Conchita geweest zijn: “Nee, we hebben hem niet gezien.”. Na het avondeten ging Conchita naar bed. Het was rond 20u45 maar ze kon de slaap niet vatten. Ze was teleurgesteld.

Conchita: “Vermits ik de slaap niet kon vatten, begon ik te bidden. En plots hoorde ik een stem die zei: “Wees niet ongerust, je zal me nog terug zien.”.

De stem liet een diepe indruk na en Conchita bleef verder bidden. Ze bad lange tijd tot ze in slaap viel. En zo eindigde die dag, 19 juni 1961 in gebed; een opwindende dag voor Garabandal, gevuld met tegenstrijdige gevoelens en woorden tussen hoop en angst, ongeloof en verlangen.

20 juni 1961.
De volgende dag was alles zowat hetzelfde, behalve dat de vijandige en achterdochtige kritieken in aantal waren toegenomen. Conchita: “Vermits we op 19 juni niets gezien hadden dachten de mensen dat de engel niet meer zou verschijnen. Maar ze wisten niet wat er met ons (de meisjes) de afgelopen nacht was gebeurd. We hadden het aan niemand verteld.”. Toen ze naar school stapten vernam Conchita dat de drie andere meisjes de afgelopen nacht dezelfde bevestiging hadden gekregen: “Je zal me nog terug zien”, en dus waren ze vervuld met vreugde. Toen ze ’s middags naar huis gingen voor de lunch, vroegen de meisjes ook toestemming om in de calleja te gaan bidden. Maar ze botsten op tegenstand.

Conchita: “Mijn moeder, en ook de andere ouders, broers en zussen van de meisjes waren ongerust. Ze waren bang om het respect van de mensen te verliezen, om belachelijk gemaakt te worden. Mijn moeder deed heel lastig en zei “Als jullie willen bidden gaan jullie maar naar de kerk, de calleja is daar niet de geschikte plaats voor”. Ik smeekte mijn moeder om te mogen gaan, maar zonder resultaat. Gelukkig kwamen Loli, Jacinta en Maria Cruz net op dat moment aan en zij hadden toestemming gekregen om naar de calleja te gaan. Ze probeerden mijn moeder te overhalen”

- de meisjes : “Alstublieft Mevrouw. Laat Conchita meegaan. Laat haar gaan!”
- Aniceta : “Maar waarom willen jullie je belachelijk maken?”
- de meisjes : “We gaan ons niet belachelijk maken! We gaan bidden en zien of de engel komt.”
- Aniceta : “Nee, Conchita gaat niet. Gaan jullie maar als jullie dat willen.”

“Langzaam vertrokken ze. Ik bleef heel droevig achter. Opeens veranderde mijn mama van mening en ze riep de meisjes terug. Ze zei : “Als jullie doen wat ik zeg, laat ik Conchita meegaan.”.

Aniceta had een plan bedacht dat haar van schade en schande zou vrijwaren in het geval dat alles niet zou verlopen zoals de kinderen het dachten. Ze zei: “Jullie drie gaan nu alleen naar ginder, alsof jullie gaan spelen, zonder tegen iemand iets te zeggen. En als jullie op de calleja zijn zal Conchita stiekem bij jullie komen, zodat niemand het merkt.”. Loli, Jacinta en Mari Loli waren niet echt overtuigd van de oprechtheid van wat Aniceta zei. Aarzelend vertrokken ze naar de calleja. En even later voegde Conchita zich bij hen en ze knielden allen neer en begonnen de Rozenkrans te bidden.

“Toen we klaar waren met bidden was de Engel nog altijd niet gekomen. We besloten om naar de kerk te gaan. Toen we opstonden zagen we een schitterend licht rond ons. We zagen niets anders dan het licht en we schreeuwden het uit van angst.”. Hoewel het licht heel intens was verblindde het hen niet maar het omringde hen, isoleerde hen van alles. Hierdoor kregen ze een angstgevoel, verlaten en zwevend in mysterie, iets volledigs onbekends dat ze niet konden begrijpen.(1).

De dag ervoor, 19 juni, hadden de meisjes ervaren wat in Romeinen 9:16 staat geschreven: “Het is niet hij die wenst of hij die rent”. Dat wil zeggen, het hing niet hoofdzakelijk van de meisjes af of de verschijningen zouden plaatsvinden. Alles hangt af van Hem die boven alles staat. Maar tegelijkertijd verzekerde Hij hen dat wat ze gezien hadden echt was, en dat hem om een bepaalde reden was, en dat het slechts het begin was van iets grootser. Door die ervaring waren de meisjes voorbereid voor deze dag, 20 juni, voor het licht dat hen omringde. Hun geest en ogen moesten voorbereid worden op een hogere, schitterende wereld. In deze wereld van licht zouden ze elementen tegenkomen die extreem ver boven alle dingen staan die ze in hun dagelijks leven zien. Dus de angstige reactie van de kinderen is begrijpbaar. Als men zomaar uit zijn normale manier van leven wordt weggenomen is dat altijd pijnlijk.

Toen de meisjes terug in hun normale toestand waren, alsof er niets was gebeurd, was het al 21u30 en dus besloten ze om toch maar niet naar de kerk te gaan. Ze konden moeilijk praten over wat ze net hadden ervaren en het effect op hen. Ze besloten om het aan niemand te vertellen. Ze ontweken ook de vragen die hun families stelden en ze gingen met het geheim naar bed. Maar al snel beseften ze dat ze het niet verborgen zouden kunnen houden. Ze moesten het verzoek van de parochiepriester inwilligen: Als ze iets zagen, moesten ze het hem onmiddellijk zeggen. En ze wilden gehoorzamen. Maar hoe? Hij woonde in Cossio, zes kilometer verder langs een gevaarlijk pad. Hun ouders zouden hen niet alleen laten gaan. Ze moesten het hen wel vertellen, en dat deden ze ook, op de morgen van 21 juni.

21 juni 1961.
De informatie werd strikt persoonlijk aan Eerwaarde Valentin doorgegeven. De verwachtingen van de mensen in het dorp liepen hoog op. Het eerste uitzonderlijke fenomeen op de calleja had geen getuigen gehad, maar op de avond van 21 juni 1961 zou daar verandering in komen.

Conchita: “Nadat we die avond onze taken hadden gedaan (2) vroegen we aan onze ouders toestemming om naar deze plaats te gaan waar de Engel verschenen was. Toen we naar de calleja liepen vroegen we aan een vrouw, Clementina Gonzalez dat ze met ons mee mocht gaan als ze wou. Maar dat deed ze niet omdat ze haar twijfels had en ze ging een andere vrouw halen, Concesa genaamd. Toen andere mensen zagen dat zij met ons meeging, waren er meer en meer mensen die ons volgden. Toen we op de calleja kwamen begonnen we de Rozenkrans te bidden. Toen we dat gedaan hadden was de engel nog altijd niet gekomen. De mensen lachten en riepen:”bid nog eens”. En dat deden we. En toen verscheen de Engel. Zoals de priester ons had gevraagd, vroegen we de Engel wie hij was en waarom hij gekomen was. Maar hij antwoordde ons niet.”

De hemel volgt zijn eigen ritme en zijn mysteries worden normaal gezien niet onmiddellijk onthult. Men moet zich voorbereiden, wachten en waardig zijn.De mensen die daar die nacht voor het eerst waren om de meisjes hun extatische toestand te zien werden aangeslagen afgevoerd. Ze wisten niet of ze moesten schreeuwen of wenen. Een raar gevoel kwam over hen. Ze waren onder de indruk van de gelaatsuitdrukkingen van de meisjes. Toen de meisjes terug in hun normale toestand waren zagen ze dat er een aantal mensen weenden en andere sloegen zichzelf op de borst. Iemand riep: “Oh mijn kinderen, als jullie de Engel terugzien, vraag hem dat hij ons vergeeft omdat we niet geloofden!”.  Een vrouw zei tegen de tante (Aurelia) van Conchita: “Heb jij de engel gezien?”. Aurelia antwoordde: “Nee, ik heb hem niet gezien. Maar als je hier niet in gelooft, dan geloof je niet in God!”.

OPMERKING:
Clementina Gonzalez vertelt een andere versie dan Conchita over dit gebeuren. Dit kan worden verklaard doordat Conchita in extase was en pas achteraf van een getuige had gehoord wat er gebeurd was. Volgens Clementina gebeurde het als volgt:

Toen de meisjes op de calleja aankwamen en begonnen te bidden kwamen er nog andere mensen aangelopen, waaronder Angelita, Aurelia (tante van Conchita), enz… Diegene die enkel uit nieuwsgierigheid waren opgedaagd begonnen te lachen en te praten toen ze zagen dat de meisjes aan het bidden waren maar dat de engel niet verscheen. Maar ze waren zeer onder de indruk toen de meisjes in extase raakten. Ze konden het gezicht van de meisjes niet zien omdat ze achter hen stonden. Ze besloten om voor de meisjes te gaan staan maar Angelita, die het als eerste probeerde kwam bevend terug. Ze had een mysterieus obstakel gevoeld dat haar verhinderde om verder te gaan. Uiteindelijk rekten ze zich uit en konden ze de zijkant van het gezicht van de meisjes zien en ze konden horen wat ze zeiden. Clementina was zeer opgewonden over dit spektakel en ervan overtuigd dat het iets was dat van God kwam zei ze: “Conchita, mijn kind, bidt tot Onze-Lieve-Vrouw van de Berg Carmel… Bidt tot het Heilig Hart om ons te helpen… Laat hen zeggen wat ze van ons verlangen.”. Wat was hier aan de hand? De rest van de aanwezigen deelden haar opwinding niet en bleven lachen. Het was op dat moment dat ze zei (en niet de tante van Conchita!) :”O kinderen! Als je hier niet in gelooft, dan geloof je niet in God!”.

Men kan zich voorstellen hoe het nieuws als een lopend vuurtje door het dorp ging. Er werd over niets ander gepraat op de avond in juni, een avond van genade!

Toelichting:

(1) Prudencio Gonzalez was één van de dorpsbewoners die het verhaal van de meisjes niet serieus nam. Op die avond kwam zij net de berg af met een kudde schapen toen ze de meisjes zag staan. Het maakte een grote indruk op haar. Om verder te kunnen moest ze tussen de meisjes lopen en daarbij raakte ze de schouders van één van hen aan. Later verklaarde ze dat ze daarbij de indruk had gekregen dat ze iets raadselachtigs aanraakte. De schouder voelde niet zacht en warm aan, maar eerder stijf, warm en bibberend.

(2) Dit is belangrijk! De Hemel zegt ons om altijd onze plichten te vervullen.

Toen iedereen op 19 juni 1961 wakker werd, werd er maar over één ding gesproken, de gebeurtenissen van de dag voordien :

- “Aan de manier waarop ze de berg afkwamen moeten die vier meisjes moeten wel iets gezien hebben!”

- “Het kan een grote vogel geweest zijn, het was tenslotte donker…”

- “Of misschien hebben ze het gedroomd!”

Iedereen had zijn eigen idee over het verhaal. Het zou een dag worden waarop men over niets anders praatte.

Conchita vertelt: “Iedereen vroeg ons over wat we gezien hadden. En we waren zo blij met de verschijning van die mooie gedaante, dat we het met plezier vertelden. Er waren nog een aantal mensen die het niet geloofden. We vertelden hoe hij was, hoe hij gekleed was, hoe hij schitterde… De meeste mensen lachten ons uit, maar dat kon ons niet schelen want wij wisten dat het waar was.”

“Toen we op school waren vroeg de juffrouw ons: “Mijn kinderen, zijn jullie zeker over de dingen die jullie gisteren verteld hebben?”. We antwoordden samen:Oh ja mevrouw. We hebben een engel gezien! De kinderen rondom ons waren verbaasd met wat we vertelden.”

“Tijdens de middag gingen we naar huis. Jacinta en Maria Cruz ging samen naar huis en onderweg ontmoetten ze de parochiepriester, Eerwaarde Valentin Marichalar. Heel ongerust zei hij tot hen:”Is het waar dat jullie een engel gezien hebben?”. De meisjes antwoordden samen:”Ja eerwaarde, het is waar.”. “Misschien…misschien vergissen jullie je”, vroeg hij. Maar lachend zeiden ze:”Wees niet bang omdat we een engel gezien hebben! (1)”

Terwijl de parochiepriester naar mij op zoek ging, gingen de meisjes naar huis. Toen hij me in de buurt van mijn huis zag werd hij heel nerveus en zei:”Conchita, wees eerlijk. Wat heb je gisteravond gezien?”. Ik vertelde hem alles en hij zei:”Wel, als jullie hem vanavond terug zien, vraag hem wie hij is en waarom hij hier komt.” Ik beloofde hem dat ik het zou vragen. Dan ging hij verder naar Loli’s huis.”

“Loli vertelde hetzelfde als ik en de andere meisjes. En dus was hij meer en meer onder de indruk omdat wij allen hetzelfde vertelden. Uiteindelijk zei hij : ‘Goed, we zullen twee of drie dagen wachten en zien wat hij jullie zal vertellen, en of jullie hem nog zullen blijven zien. Daarna zal ik naar de bisschop gaan.”

Na het middagmaal gingen de meisjes terug naar school. Om 17u waren de lessen gedaan en waren de kinderen vrij om te spelen of hun huiswerk te maken.

Conchita: “Ik ging naar het huis van de vrouw van wie we melk kochten en zij zei tegen mij:”Is het waar dat jullie een engel zagen? Of zeggen de mensen zomaar wat?” Ik antwoordde dat we zeker een engel gezien hadden. Ze bleef mij vragen stellen: “Hoe hebben jullie hem gezien?”. Ik vertelde het haar en ze luisterde heel aandachtig. Dan glimlachte ze en zei: “Ik geloof dat jij een engel zag. Maar de andere meisjes: Nee!”. Ik zei: Maar we hebben hem alle vier gezien, Loli, Jacinta, Maria Cruz en ikzelf!

Toen ik thuis kwam zei ik tegen mijn mama: Mama, ik ga naar de Calleja bidden. Pepe Diez, een metser die bezig was met reparaties aan ons huis, had me dit horen zeggen, alsook mijn broer Aniceto die hem hielp. Pepe sprak tot mij:”Luister kind, wat vertel jij daar over de verschijning van een engel? Besef je niet hoe ernstig dit is? Stop met die onzin anders zal ik het aan de politie melden. En dan komen zij je verklaring afnemen, je ondervragen. En je kan in de gevangenis belanden. En wat voor gevolgen kan dit hebben voor jullie families: schaamte en schande! Jij bent geen meisje dat zich met zo’n dingen bezig houdt.”. Dan zei hij lachend:”Ja, ja,laat haar maar gaan. Wat kan het kwaad om haar te laten bidden?”. Mijn broer protesteerde: “Conchita, laat dit niet gebeuren! De mensen zullen je uitlachen, en ons ook. Ze zullen zeggen dat je liegt”.

Maar het verlangen om de engel terug te zien was te groot en ze liet haar moeder niet met rust tot ze eindelijk toelating kreeg om naar de calleja te gaan. En dus vertrokken ze weer met hun vieren, arm in arm, richting calleja. Onderweg kwamen ze een groep mensen tegen die vijandig deden tegen hen en grapjes maakten, vermits niemand hun verhaal geloofde. Of beter gezegd: Niemand wou zichzelf belachelijk maken door toe te geven het verhaal te geloven.

Het was een donkere avond.

“Het was heel erg bewolkt en er was ook veel wind. We begonnen te bidden. Maar de engel kwam niet. Toen het laat werd, rond 20u30, stonden we recht en gingen we terug naar de kerk. Voordat ze daar aankwamen, kwamen ze de schooljuffrouw tegen. Ze probeerde de kinderen op te beuren en zei: “Weten jullie waarom hij niet gekomen is? Het is waarschijnlijk waarom het zo bewolkt is.”.

De meisjes gingen verder naar de kerk en bezochten het Heilig Sacrament.

Toelichting:
(1) Het zien van een engel werd vaak geassocieerd met sterven.

Garabandal is een klein dorpje in de provincie Santander in Noord Spanje, dichtbij de “Picos de Europa” bergketen, een ruwe maar mooie omgeving. De volledige naam is San Sebastian van Garabandal. Het ligt op 600m boven de zeespiegel, ongeveer 57km van de provinciehoofdstad. Om er te geraken moet je langs steile, moeilijk begaanbare paden. Er leven niet meer dan 300 mensen in Garabandal. Er heerst een opmerkelijke stilte in het dorpje. Er is geen dokter en ook geen plaatselijke priester in de parochiekerk. Vroeger werd de Mis er voorgedragen door de priester van Cosio, het naburige dorp.

Op zondagavond 18 juni 1961 waren er een aantal kinderen aan het spelen op het pleintje  in het dorp. Twee van de meisjes, Conchita Gonzalez (11 jaar) en Maria Cruz Gonzalez (12) kregen het idee om appels te gaan plukken. Zonder iemand te vertellen waar ze heen gingen, wilden ze vertrekken  naar de plaats waar de appelbomen stonden. De appelbomen waren eigendom van de schoolmeester en zijn vrouw,  m.a.w., ze gingen de appels stelen. Het was alsof de duivel aan het werk was tijdens die avond. Net zoals Satan Eva verleidde tot het eten van de verboden vrucht van de Boom des Levens,  verleidde hij nu twee jonge meisjes tot het stelen van het “verboden” fruit. Toen twee van de andere meisjes zagen dat ze weggingen vroegen zij waar ze heen gingen. Conchita en Maria Cruz antwoordden: “Daarginds….”. En ze vervolgden hun weg terwijl ze nadachten over hoe ze de appels zouden stelen.  Toen ze bij de appelbomen kwamen, begonnen ze de appels te plukken.

Garabandal is een klein bergdorpje in de provincie Cantabrië ten Noorden van Spanje.  Als het armste en kleinste dorpje van de streek beantwoordde  Garabandal aan alle voorwaarden om totaal onbekend de geschiedenis in te gaan.  Maar de gebeurtenissen die er van 1961 tot 1965 plaatsvonden brachten daar verandering in.

In 1961 kregen vier meisjes er verschijningen van de H. aartsengel Michaël. Deze verschijningen waren de voorbode voor de verschijningen van Onze Lieve Vrouw die het leven van de ziensters en de mensen in het dorpje voor altijd zouden veranderen. Tijdens deze verschijningen ontvingen de meisjes van de H. Maagd belangrijke boodschappen voor de hele mensheid. Onze-Lieve-Vrouw roept de mensheid op om de zondige manier van leven te verlaten en zich te bekeren tot God. Als dat niet gebeurt, zal er een grote straf over ons komen.

Vanaf morgen kan u op deze blog het verhaal volgen van de verschijningen te Garabandal.

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!