Tijdens de maand juli 1961 was er elke dag een verschijning. Steeds op een gelijkaardige manier, steeds rond dezelfde tijd, en steeds op dezelfde plaatsen. De bevoorrechte kinderen gingen op heel natuurlijke wijze in en uit extase en spraken over de verschijningen zoals ze over alle andere alledaagse dingen praatten. De dorpelingen werden er aan gewend. Alleen de dagelijkse nieuwkomers, de pelgrims die van steeds verder weg kwamen, waren verbaasd over de buitengewone dingen die gebeurden.

Een persoon die een speciale vermelding verdient in heel het verhaal is Eerwaarde Ramon Maria Andreu Rodamilans. Hij was niet de eerste die de gebeurtenissen meemaakte, maar hij was wel de eerste die een serieuze studie begon neer te schrijven over wat er in het bergdorpje gebeurde. Zijn notities beginnen als volgt: “Met speciale toelating van Zijn Excellentie Bisschop Doroteo Fernandez, Apostolisch beheerder van het bisdom van Santander, en met de zegen van mijn oversten, Eerwaarden Conrado Pérez Picon en Cipriano Arana, heb ik de plaats San Sebastian de Garabandal, nabij Cossio in het district van Puente-Nansa in de provincie Santander bezocht, omwille van gebeurtenissen die plaats hadden m.b.t. vier jonge meisjes die beweerden dat ze de Maagd zagen en hoorden”.

Deze notities werden door Eerwaarde Ramon gemaakt tijdens de maanden september en oktober 1961, alhoewel zijn observaties reeds in juli waren begonnen. Tussen zijn notities op de eerste pagina staat het volgende, wat heel belangrijk is: “Een wonder kan gebeuren als bevestiging van een bovennatuurlijke gebeurtenis; maar een wonder maakt een gebeurtenis niet bovennatuurlijk of bevestigt ze niet. Vandaar de vergissing van diegenen die Garabandal onderzoeken met als doel getuige te zijn van een wonder”. Met betrekking tot de meisjes zegt hij: “De psychologische leeftijd van de zogenaamde ziensters was tijdens de eerste maand gelijk aan die van acht- of negenjarige meisjes uit het dorp. Sinds het begin van de verschijningen was hun gedrag onberispelijk”.

“De bezoekers die naar Garabandal komen en de meisjes met de Maagd zien praten, gaan meestal door een aantal fasen:

- Wanneer ze er de eerste keer horen over praten denken ze meestal dat het een grap is en daarom besluiten ze meer uit nieuwsgierigheid naar het dorp te gaan, i.p.v. de inhoud van de gebeurtenissen.

- Het dorp maakt een goede indruk door de eenvoud

- Het eerste wat iemand dacht bij het aanschouwen van de gebeurtenissen was dat het om een grap of een hysterische aanval ging. Vermits er geen zichtbaar wonder gebeurde sloeg het gevoel vlug om in ontgoocheling.

- De meerderheid van zij die naar Garabandal kwamen begrepen niet wat er gebeurde; maar ze kwamen om er een idee van te hebben.”

“De afzondering gaf het dorp en de bewoners een gevoel van rust en vrede, dat veranderde door de invloed van pelgrims en nieuwsgierigen. ’s Avonds wandelt Jacinta’s moeder door de straten terwijl ze een bel rinkelt om, volgens een oude traditie, de dorpelingen op te roepen om te bidden voor de zielen in het vagevuur. In de kerk wordt elke avond de rozenkrans gebeden. Het geduld van de ouders van de meisjes werd sterk beproefd door de gebeurtenissen. Als eenvoudige en nederige mensen stellen ze plots vast dat hun dochters het onderwerp geworden zijn van fenomenen die hen constant blootstellen aan de grillen van de mensen rondom hen. Dit heeft tot een situatie geleid die ze niet kunnen beheersen. De mensen sloegen de meisjes en beledigden hun ouders. Het feit dat dit drie maanden duurde zonder dat er ergere dingen gebeurden kon gezien worden als een onzichtbare hand die de ziensters beschermde”.

“Zoals reeds aangegeven waren de kinderen in hun alledaagse toestand, dus buiten hun extases, volkomen normaal. De enigen die sinds het begin van de gebeurtenissen gezondheidsproblemen ondervonden ten gevolge van zorgen en gepieker, waren de families. De kinderen zelf bleven na drie lange maanden van extases en vele slaaploze uren volledig normaal”.

Met betrekking tot zijn observaties van de kinderen schreef Ramon verder:
“Ze zoeken geen sensatie. Integendeel, ze blijven liever weg van de mensen die hen komen opzoeken. Op een dag zei Loli tegen Jacinta: ‘Het zou zo leuk zijn om eens alleen te zijn met ons vier'. Ze zeiden dat de Maagd hen gezegd had om thuis te blijven en enkel buiten te gaan om te gaan winkelen, m.a.w., ze mochten ’s avonds niet door de straten wandelen als de mensen zich verzamelden. De Maagd zei hen dit niet elke dag, maar toch gehoorzaamden ze.

De meisjes waren wel blij dat de mensen kwamen, opdat ze zouden geloven. Maar ze gingen de menigte niet opzoeken.

De verschijningen gebeurden in het openbaar, maar zodra de kinderen uit hun extase kwamen liepen ze terug naar huis”.

Er zijn vele bewijzen dat het de meisjes niet om sensatie te doen was. De extases waren ook niet afhankelijk van de aan- of afwezigheid van andere mensen, hoewel de gebeurtenissen natuurlijk voor het welzijn van iedereen bestemd waren.

Ramon:”Er is nog een interessant feit: de overeenstemming van de antwoorden van de meisjes. Men stelde hen veel strikvragen om hen te kunnen betrappen op tegenstrijdigheden. Soms hadden de meisjes niet hetzelfde visioen, maar wanneer dat wel zo was vertelden ze allen exact hetzelfde”.

Sind het begin van de maand juli namen de visioenen van de kinderen in aantal toe, zodat ze zelfs meerdere keren per dag gebeurden. Soms gebeurde het ’s morgens, soms ’s avonds. Gedurende een lange periode was het gewoonlijke tijdstip van de verschijningen tussen 19u en 21u. Daarna gebeurde het ’s nachts, soms zelfs tot 5u ’s morgens. Ook de lengte van de verschijningen varieerde. Soms duurde het slechts twee tot vijf minuten, maar dit gebeurde zelden en dan gaf de Maagd enkel informatie over de verschijningen zelf zoals: ‘Vandaag kom Ik niet”, of om te zeggen hoe laat de verschijningen zou plaatsvinden. Maar meestal duurden de verschijningen toch wel een half uur of langer.

Als de kinderen in extase waren hadden ze de indruk dat de tijd stil stond. Heel dikwijls, na een uur extase, riepen de kinderen uit: “Ga niet weg. Waarom ga je zo vlug weg? Je bent hier nog maar een minuut. Wat? Zo lang? Ik dacht dat het maar een minuut was”. Ondanks de moeilijke posities, ondanks het lang neergeknield zitten op scherpe stenen, hadden ze steeds de indruk dat de verschijning heel kort had geduurd en dat ze uitgerust waren. Ze toonden geen enkel teken van vermoeidheid.

De moeder van Maria Cruz zei het volgende : “Op een dag was hier een man uit Madrid en hij zei tegen mijn dochter: ‘Als je nu de dingen doet die je tijdens de extase doet zal ik je huis ombouwen tot een chalet en zal ik je een auto kopen’. Maria Cruz trok haar schouders op. Maar ik zei: ‘Hoe kan ze dat doen? Het is onmogelijk om dat opnieuw te doen’. En niemand kan het doen. Denk je dat een persoon twee en een half uur dezelfde positie kan aanhouden? En wie kan met zijn knieën op een scherpe steen vallen zonder zich pijn te doen, zoals ze eens gedaan heeft? Ze is drie kwartier op die steen blijven zitten. Ik kan je verzekeren dat Maria Cruz niet doet alsof.’.

Het verhaal van Ramon gaat verder: “Doordat ze geconfronteerd werden met nieuwsgierige en opdringerige mensen besloten de ouders om hun deuren gesloten te houden en de kinderen binnen te doen blijven. De Maagd zei hen te gehoorzamen en dat Ze ondanks alles toch zou blijven komen. Vanaf 3 augustus vielen de meisjes steeds meer neer in trance; soms alle vier tesamen; soms een paar van hen; soms enkel één. De houding die ze hierbij aannemen zijn zoals die van een mooi standbeeld. Ze hebben nooit een ongepaste of onfatsoenlijke houding aangenomen. Ze konden minutenlang op de grond liggen of soms slechts een ogenblik.

Er kunnen twee groepen onderscheiden worden in deze verschijningen. De toeschouwers en de jonge meisjes. De toeschouwers konden de meisjes zien, hun houding, hun gelach, hun bewegingen, enz.. maar ze konden de verschijning niet zien. De meisjes zagen en hoorden de verschijning maar ze zagen de toeschouwers niet en waren zich ook niet bewust van hun aanwezigheid. Tijdens de extases zagen de meisjes elkaar, maar als één van hen uit extase kwam konden de meisjes die nog in extase waren dat meisje niet meer zien. Als dat meisje terug in extase ging, konden de anderen haar terug zien. Er was echter ook een soort tussenliggende zone. Vanaf september zag men dat de meisjes die in extase waren, contact konden leggen met de meisjes die niet in extase waren. Bijvoorbeeld als Jacinta in extase was kon ze communiceren met Mari Cruz, Loli en Conchita, die niet in extase waren. Het contact werd gelegd door vragen die enkel mentaal gesteld konden worden.

Naast deze manier van vragen en antwoorden was er ook een andere manier van communicatie. Het meisje dat in extase was bleef soms heel stijf staan, alsof ze verlamd was. Het had geen zin om de positie van haar gezicht, handen, armen,enz.. proberen te veranderen. Ze bewoog niet. Maar het was niet onmogelijk voor de andere meisjes die niet in extase waren. Zij konden de positie van het meisje in extase veranderen waarbij voor hen de enorme stijfheid die de toeschouwers vaststelden in grote flexibiliteit veranderde.

Sommige reflexen verdwenen tijdens de extase, anderen verzwakten alleen maar. De ogen leken dood te zijn, zonder zicht; maar naarmate de verschijningen toenamen leek er een schittering in de pupillen te komen. Soms weenden de kinderen tijdens de extase, en tranen liepen over hun gezicht. Dit gebeurde wanneer ze in extase dingen te horen en/of te zien kregen en waarbij ze zeiden: ‘Oh! Vergiffenis! Vergiffenis! Genade! Ah, Laat ons dat niet meer doen. Ja, laat ons het hen vertellen’. Op een keer kwamen de kinderen uit extase met tranen in hun ogen en ze zeiden dat de Maagd Haar beklag had gedaan over de oneerbiedigheid van de mensen in de kerk. Een andere keer gebeurde hetzelfde en de kinderen verklaarden dat Eerwaarde Luis hen had verteld dat de toeschouwers niet rustig waren en dat ze op mekaar gingen staan. En de meisjes zeiden dat, omwille van de chaos, de Maagd vroeger vertrok.

4 juli 1961
Het leven in het dorp ging door zoals altijd. Maar er was één belangrijke verandering: de dorpsbewoners gingen elke dag meer en meer geloven. De vreemdelingen die in het dorp kwamen waren enorm enthousiast en vertelden het aan iedereen, wat nog tot een grotere toestroom van mensen leidde.

Conchita: “De avond viel op die 4^de juli, de derde dag dat de Maagd zou verschijnen. Er waren heel veel mensen waaronder priesters. Om 18u werd in de parochiekerk de rozenkrans gebeden en op dat moment kregen we de eerste oproep. De kerk zat helemaal vol en rond het altaar stonden een dozijn priesters en fotografen die alles op foto vastlegden. Toen de rozenkrans beëindigd was hadden we twee oproepen gekregen en we renden naar de cuadro, en de mensen liepen ons achterna. Maria Cruz en ik waren iets eerder in de cuadro dan Loli en Jacinta. De mensen zeiden dat we niet transpireerden, hoewel we hard gerend hadden, terwijl de mensen zelf buiten adem waren en transpireerden. Iedereen was verbaasd. Maar het was alsof de Maagd ons had gedragen!”

Volgens getuigen liepen de meisjes zo snel dat het onmogelijk was om hen te volgen toen ze de derde oproep gekregen hadden. Daarom zei Conchita terecht dat de Maagd hen gedragen had. Daardoor voelden ze zich niet moe en transpireerden ze ook niet of waren ze niet buiten adem.

De verschijning van 4 juli was heel belangrijk omwille van de verklaringen van de Hemelse Verschijning.

Conchita: “De Maagd lachte zoals gewoonlijk. En het eerste dat Zij tegen ons zei was:”
Maria: “Kennen jullie de betekenis van het opschrift dat de engel met zich meedroeg?”
Conchita: “We antwoordden allen samen: ‘Nee, dat weten we niet.’.”
Maria: “Het bevat een boodschap die ik jullie zal uitleggen zodat jullie ze op 18 oktober aan de mensen kunnen vertellen.”
Conchita: ‘En Ze vertelde het ons.”

De boodschap bleef het geheim van de meisjes tot 18 oktober. We bespreken dit dan ook wanneer we die datum in het verhaal bereikt hebben.

Het is opvallend hoe de Hemel zich aanpast aan de capaciteiten van jonge meisjes die amper onderwijs hebben gehad maar toch een zekere mate van intelligentie bezitten. Beetje bij beetje worden ze eerst voorbereid op wat ze zullen leren en ervaren. Het begint met de schitterende figuur van een engel die van grote betekenis is voor de ziensters, zelfs zonder te praten; een engel die tekenen geeft waarmee hij de aandacht vestigt op wat hij wil zeggen. Hier wordt dan nog het mooiere beeld van Maria met de twee engelen en het Mysterieuze Oog aan toegevoegd. Dan komen de woorden; een paar belangrijke woorden die voor altijd in de zielen van de meisjes zullen gegrift staan, zelfs al begrepen ze die woorden niet. Conchita getuigt hiervan in haar dagboek waarin ze schrijft dat de Maagd haar de boodschap op 2 juli vertelde maar pas later, op dinsdag 4 juli zou ze die boodschap beginnen begrijpen. “Ze vertelde het ons de eerste dag, maar we begrepen het niet”. Ze hoorden de woorden zonder in staat te zijn om de inhoudelijke betekenis te begrijpen. De verklaringen worden nu eindelijk gegeven.

Hoofd van politie Juan Alvarez Seco, die ooggetuige was, verklaarde: “De ziensters waren in de cuadro, in extase, heel serieus en volledig geabsorbeerd in wat de Maagd hen aan het leren was. Er liepen tranen over hun wangen. Ook bij de toeschouwers. Toen de extase voorbij was spraken de meisjes met Eerwaarde Valentin en hij zei tot de menigte: ‘De Maagd heeft aan de meisjes een boodschap gegeven die ze momenteel niet mogen verklappen, niet aan de parochiepriester, noch aan hun ouders, noch aan de bisschop”.

Nadat de Maagd de kinderen op kinderlijke wijze had toegesproken en hun verzoekjes had ingewilligd, bracht Zij eindelijk serieuze zaken naar voren. Maar toch past Zij zich hiervoor ook aan haar kleine leerlingen aan. Met een oneindige liefde en geduld komt ze om eerst hen instructies te geven, en door hen de rest van ons:

- door hen kleine lessen te geven die zij kunnen begrijpen
- door lessen af te wisselen met kussen, glimlachjes en zelfs spelletjes
- door Zichzelf in het dagelijkse leven van de meisjes te plaatsen, door naar hun gesprekken te luisteren die banaal en onbelangrijk leken en tijdverlies lijken voor iemand zo groots als de Moeder van God.

Dit is een interview met Jacinta, veertien jaar na de gebeurtenissen:

Vraag: “Verklaarde de Maagd onmiddellijk wat jullie in het opschrift van de Engel gezien hadden?”
Jacinta: “Ja, vanaf de eerste dagen.”
Vraag : “En gaf ze jullie instructies tijdens Haar bezoekjes?”
Jacinta: “Ja, alles wat ze zei was bedoeld om ons iets te leren.”
Vraag : “Jullie vertelden haar veel zaken die onbenullig leken, behalve voor jullie zelf. Hoe reageerde Zij daarop?”
Jacinta: “Ze luisterde met een aandacht, geduld en goedheid naar ons die ik nu pas kan begrijpen.”
Vraag : “Gebruikte Zij wat jullie zeiden als basis om jullie dingen te leren?”
Jacinta: “Heel dikwijls!”
Vraag: “En wat was volgens jou het eigenlijke nut van de gesprekken met de Moeder van de Hemel? Anders gezegd, wat leerde je uit deze gesprekken?”
Jacinta: “Wat de anderen betreft weet ik niet. Maar voor mezelf, wat me het meest aangreep was de noodzakelijkheid van onderwerping en gehoorzaamheid aan onze ouders en meerderen zoals priesters, leiders, enz..”
Vraag: “Kwam Ze tijdens de verschijningen enkel voor jullie, of eerder voor de Kerk en de wereld?”
Jacinta: “Voor de Kerk en de wereld, zonder twijfel!”
Vraag : “Het blijkt dat Zij geheimen onthulde. Gingen die over je persoonlijke toekomst?”
Jacinta: “Ze antwoordde nooit toen we Haar daar vragen over stelden.”
Vraag : “Toen ze jullie dingen over de toekomst voorspelde, verwijzend naar de Kerk en de wereld…. Behalve de Waarschuwing en de Kastijding, kan je me er nog andere vertellen?”
Jacinta : “Nee, ik kan niets zeggen want we moeten het geheim houden.”
Vraag : “Wat bedoelde Zij toen Ze zei : ‘Ze zullen geloven. Ze zullen geloven’ toen jullie Haar vroegen om een wonder te doen zodat iedereen overtuigd zou zijn?”
Jacinta : “Ik weet het niet. Ik kan alleen maar zeggen dat ze ons dit dikwijls gezegd heeft.”

Ja, Ze verlaagde Zichzelf tot op ons niveau en kwam onder ons wonen. Ze handelt in alles zoals een moeder die niet gehaast is wanneer het op zaken aankomt die haar kinderen aanbelangen. Ze verlangt dat Haar kinderen zouden geloven en verbeteren, dat ze de juiste weg zouden inslaan en verder gaan dan hun onvolwassenheid, zwakheid en zielig gebrek aan wederzijds begrip. Zij is de Zetel der Wijsheid die vanuit Haar kathedraal in Garabandal tot iedereen spreekt:

Hoe lang nog, onnozele kinderen,
hechten jullie aan je onvolwassenheid,
willen jullie, spotters, blijven spotten,
haten jullie, dwazen, kennis?
Luister, neem mijn berispingen ter harte,
dan stort ik mijn geest over jullie uit,
dan laat ik jullie delen in mijn wijsheid.

(Spreuken 1:22-23)

Vandaag, 8 september vieren we de geboorte van Maria, Onze Hemelse Moeder.
De datum van 8 september is ontleend aan traditie.

Vanaf morgen neemt het verhaal over Garabandal een andere vorm aan. We bekijken de verschijningen niet meer dag per dag, dit zou het verhaal té lang maken.