Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Fietsreizen 2014, en wat daarbij komt kijken
Van Mulhouse naar Ieper
10-07-2014
Verdun - Reims
Het is vandaag 'minimalistisch droog' (dixit Marc D). Zwaarbewolkt, frisjes, en zwoel. Moeilijk om de juiste outfit te kiezen. Vandaag staat de langste rit op het programma, die we dus nog wat langer maken door een stukje van gisteren er bij te nemen. Maar voor we starten moet eerst lekke band 6 vervangen worden, achter Hendriks naam zetten we een tweede streepje (ter vergelijking : op de Santiago-reis waren er slechts 3 lekke banden op 10 dagen, nu al 6 op 5 dagen). We beginnen al direct met een klim van ruim 4 km tot het monument van de 'Gevallen Leeuw', dat zich bevindt op het verste punt dat de Duitsers in 1918 bereikt hebben. We fietsen voorbij het dorpje 'Fleury' ttz een hele strook bomkraters, de ene naast de andere, want het dorp werd volledig vernield. Raar zicht al die putten naast elkaar, nu begroeid met gras en bomen, 100 jaar geleden moet het er nog gruwelijker uitgezien hebben. Verder tot het Ossuaire Douaumont, een groots monument waar de beenderen van 130000 Franse en Duitse soldaten, die ze in de omgeving gevonden hebben en niet geïdentificeerd konden worden, bewaard worden. Door kleine raampjes zie je die beenderen liggen, ik hoef u niet te zeggen dat dit pakkend is, het werkt op mijn gemoed (en niet alleen bij mij). In het monument is een kleine kapel ingericht, ik steek er een kaars aan, een familietraditie om mijn moeder te gedenken. Er is ook een immense begraafplaats aangelegd, weer zovele jonge levens verwoest, why oh why? Het parcours werd aangepast, zodat we de 'butte de Vauqois' links laten liggen (we verkozen het bezoek aan het Ossuaire). We zien wel de vele mijnkraters, gevolg van de hevige strijd om deze heuvel, strategisch belangrijk omdat er een goed uitzicht over de omgeving is. Bij helder weer althans, niet bij nevelig weer zoals vandaag. We passeren nog enkele begraafplaatsen. Het valt op dat de streek hier heel verlaten is. Veel landbouw - tarwe, zonnebloemen, fruitbomen, en weilanden met koeien en hier en daar schapen. En kleine dorpjes, die nauwelijks bewoond zijn. Middagmaal in Birnaville, weer in een gemeentezaaltje. Marc D vertelt het verhaal van de duif 'Cher Ami', een leuke anekdote voor ons, bittere ernst voor het 'Lost Battalion' (google maar naar de details). Het landschap blijft hetzelfde, mooi maar zwaar - want golvend - om door te rijden, zeker omdat de wind aanwakkert. Ook bij een Duits kerkhof houden we even halt, het gezegde 'altijd iemands kind, altijd iemands ouder' indachtig (Willem Vermandere?). We passeren weer enkele volledig verwoestte dorpen, waar men nu een militair kamp heeft van gemaakt. Na km 110 wordt het tanden bijten. We zitten er stilaan door, het slechte wegdek (we hotsebotsen meer dan we rijden) en de strakke tegenwind spelen ons parten. Gelukkig zijn er sterke mannen bij, die de regels van het 'uit de wind zetten' goed kennen en ook toepassen, en de anderen zo de heuvels over helpen, terwijl Mieke, Paul D en Marc V kop trekken. Een tiental km verder zien we eindelijk de wijnranken, we naderen immers de champagnestreek. Een laatste krachtsinspanning, en na 131 km bereiken we het hotel. Een nieuw, persoonlijk dagrecord. Veel meer hoogtemeters dan verwacht, en een behoorlijk gemiddelde, verklaren de vermoeidheid. Maar als beloning is er champagne als aperitief, geleverd door een kleine champagneboer,Bonet-Varry, een persoonlijke vriend van Luc en Marie-Louise. Het smaakt en we bestellen dan ook enkele flessen. Het avondeten stelt niet veel voor, maar we zijn te moe om ons daar iets van aan te trekken. Morgen beter.
Het weerbericht voor vandaag voorspelt afwisselend een uur regen en een uur droog. Op ons voorstel dan enkel de droge uren te fietsen, en tijdens de regenuren een cafeetje te bezoeken, wordt niet ingegaan. Dus vertrekken we om 9u weer met regenpak aan, en volgen de voie verte langs de Moezel 11 km terug. En dan begint het klimwerk opnieuw, en weer flinke kuitenbijters, wat had u nu gedacht. Zo flink dat zelfs enkele snelle klimmers moeten afstappen op het laatste puntje, maar uw verslaggever volgt de goede raad van Mieke op, ik buig me voorover zodat het gewicht beter verdeeld is en al zuchtend en kreunend, aangemoedigd door Mieke, bereik ik de top op en niet naast mijn fiets (weliswaar slechts aan 4.5 km/u maar dat is slechts een detail). De weg volgt nu een heuvelrug, zeer mooi uitzicht over de omgeving, korenvelden en zonnebloemen alom. Maar ook veel tegenwind, en gelukkig is er dan Jef die me zeer vakkundig 'uit de wind' zet, zodat ik kan aansluiten bij het peloton. Ondertussen is het ook constant aan het regenen, en daardoor rijden we enkele monumenten voorbij. Maar aan de Amerikaanse begraafplaats Saint Mihiel in Thiacourt houden we wel even halt. 35000 soldaten liggen hier begraven, jonge mensen die ver van huis hun leven gaven voor onze vrijheid. Om even heel stil van te worden, en zoals Jos terecht opmerkte : het ergste is dat we er niets van geleerd hebben, want we beginnen steeds opnieuw. De andere begraafplaatsen zullen voor een andere keer zijn, want het regent ondertussen pijpenstelen. Doorweekt komen we aan in Les Eparges, waar onze twee helden weer voor een lokaaltje gezorgd hebben, zodat we droog hun schitterende maaltijd kunnen verorberen : een Mexicaanse rijstschotel, een Grieks slaatje met druiven en feta, en als toetje weer die lekkere zelfgemaakte peperkoek van Fons. Op pad gaan met Govaka is een culinaire aangelegenheid. Geintresseerden krijgen de tijd om een ommetje te doen naar Point X-la Crete, maar gezien de regenval zijn er geen gegadigden. Leen was de voorzienigheid zelve vandaag, want ze had haar haardroger in haar dagrugzak gestopt, en al snel zijn we om beurt in de weer om onze kleren er min of meer mee te drogen. Maar het was veel moeite om niets, want na 5 min op de fiets zijn we terug kletsnat. En de wind neemt nog wat toe, zodat we in Damloup besluiten de rit in te korten. In dit hondenweer heeft het immers geen zin om de slagvelden rond Verdun te bezoeken. En we beseffen wat gelukzakken wij zijn, want 100 jaar geleden hadden die jongens deze keuze niet, zij moesten voort vechten, willen of niet. Doorweekt, verkleumd en doodop bereiken we rond 16u30 het hotel. Willy geniet de twijfelachtige eer om lekke band nummer 5 te hebben, op 50 meter van de aankomst. De planning voor morgen wordt wat aangepast. Het zou iets droger zijn, zodat we het overgeslagen stukje van vandaag - de slagvelden van Verdun - erbij nemen, en een andere omweg naar een uitzichtpunt weglaten. Dat brengt de totale afstand voor morgen wel op 130 km. We zullen onze beentjes maar insmeren, want het zal nodig zijn.
We wisten dat het niet kon blijven duren, en vandaag is het mooie-weer-liedje dan ook uit. Regen, regen en nog eens regen krijgen we de ganse voormiddag over ons heen. En het is een pak frisser. We staan dan ook allemaal in regenpak klaar voor de derde rit. Het wordt geen eenvoudige rit : pijnlijke kuitenbijters volgen elkaar snel op, de ene al nijtiger dan de andere. We rijden dan wel door een mooi golvend landschap, maar zien behoorlijk af. In Vic-sur -Seille vinden we een klein cafeetje open, waar we welkom zijn ondanks onze natte kledij en vuile schoenen. De warme choco doet deugd, en de vriendelijke vrouw achter de toog heeft een topomzet vandaag. Verder klimmen en dalen en als toemaatje vechten tegen een harde wind, waarom begint een mens toch aan zo'n vakantie? En zeggen dat we zelfs betalen om zo te kunnen afzien! Middagmaal in Nomeny. Rudi en Fons hebben een verwarmd zaaltje kunnen versieren, ze zijn direct de helden van de dag. Dat zaaltje hebben we dankzij de eerste schepen van het dorp, die toevallig op het pleintje werken inspecteerde en onze mannen zag zoeken naar een geschikte plek om beschut te picknicken. We maken er dankbaar gebruik van, de Franse gastvrijheid is op sommige plaatsen zeer groot. Als toetje is er vandaag taart voor de jarige Marie-Louise. De schepen komt ons nog bezoeken, en brengt nog wat documentatie over zijn dorp in WO1 mee. En natuurlijk moeten we met hem op de foto met het kerkje van Nomeny op de achtergrond. We vervolgen dezelfde martelgang van deze morgen, maar dan wel zonder regen. In Pont-a-Mousson maken enkele dappere klimmers nog een ommetje naar de Butte de Mousson, maar de meerderheid (ook uw verslaggever, maar dat zal u niets verbazen) kiest voor een terrasje. Via een voie-verte zou het nu rechtstreeks langs het jaagpad naast de Moezel tot in Metz moeten gaan (jaagpad is meestal vlak, joepie!) . Zou moeten, want we komen nog heel wat obstakels tegen. Vooreerst is het een grindpad (dus geen asfaltbaantje zoals bij ons), en door de overvloedige regenval is het een echt hindernissenparcours geworden. Lekke band 4 is dan ook het resultaat, nu heeft Hendrik prijs. We besluiten een stuk langs de (drukke) baan te rijden, maar wat verderop is de weg afgesloten. Even zoeken, en dan toch opnieuw op het jaagpad geraakt, nu wel verhard. Weer pech : er is een stuk in privé-handen, zodat we de aansluiting naar het hotel niet kunnen nemen. Enkele kilometers omweg, weer over grindpad, en langs een zeer drukke weg. Tot overmaat van ramp valt de gps uit, en met bijna 2 u vertraging en 11 km extra bereiken we eindelijk om 19u het botel. Geen aperitief vandaag, iedereen moet dringend onder de douche om de kilo's slijk weg te spoelen. Het avondeten van de Campanille valt gelukkig veel beter mee dan zaterdag. Dat maakt deze helse rit dan toch nog goed.
Donkere wolken, de mist in de bergen, en tien graden kouder. We vertrekken dus met een vest aan, en vrezen het ergste. Maar eerst moet lekke band nr 2 hersteld worden, nu is Jef het slachtoffer. 5 minuten later zijn we toch op weg. Na 7 km is het al klimmen geblazen op de 'Col du Surceneux' tot 810 m, gevolgd door een zalige afdaling. Eerste stop bij een grote begraafplaats, de Necropole van Saulcy-sur-Meurthe. Elk ouderhart doet hier pijn bij het zien van de graven van zovele jonge mannen. Telkens vraag ik me af : wisten deze jongens wel waaraan ze begonnen? Was het echt wel hun keuze? En zouden ze nu blij zijn met zo'n nietszeggend grafopschrift 'mort pour la France' ? Eenzelfde gevoel op de begraafplaats 'les Tiges' in Saint-Die. Even verder noteren we lekke band 3, deze keer zorgt Paul T voor het oponthoud. Dan moeten we nog wat vals plat verwerken, wij vinden het vooral 'vals' en heel weinig 'plat'. Middagstop in Raon l'Etappe. Fons en Rudi hebben weer een heerlijke maaltijd voorzien (superlekkere rijstschotel) op een mooie plaats vlakbij de start van een 'voie verte', die langs het riviertje 'La Plaine' kronkelt. Dan moeten we terug serieus klimmen : 7km tot op de Col de la Vierge Clarisse. Vanaf dan gaat het snel : we zitten dan ook op een 'cakewalk', Antwerpenaars weten wel wat ik bedoel. De snelheid ligt hoog, we zoeven naar beneden rond 30 per u, en klimmen niet veel trager naar boven, en dit dankzij de wind in de rug en de kaarsrechte baan. Namiddagstop in Ogeviller, het tankstation is niet echt een aangename plaats om te vertoeven, maar zo kunnen de dames ook eens een deftige sanitaire stop houden. Verder langs een minder drukke weg, het tempo ligt wat lager, en zelfs zo laag dat Lieve en ik Marc aanmanen wat sneller te gaan (we willen immers genoeg inspanning leveren om in onze 'vetverbrandingszone' te blijven). Rond 5u zijn we dan in Luneville, en geen druppel regen gehad! En nu maar hopen dat Marc weer regen voorspeld voor morgen, want dan blijven we weer lekker droog!
De weergoden zijn ons gunstig gezind want er is geen wolkje te zien bij het opstaan en het is al lekker warm. Om kwart na zeven (zo vroeg op een vakantiedag doet wel pijn) wordt de bagage al ingeladen. Het ontbijt valt beter mee dan het avondmaal van gisteren. En om kwart voor negen, zelfs een half uur vroeger dan gepland, start onze rit al. Wat zijn we toch voorbeeldige kindjes om het tijdschema zo goed te respecteren! Eerst passeren we enkele kleinere dorpjes, en dan volgen we de 'voies vertes', zeer rustige fietspaden langs het water, door de bossen, een enkel grindpad (wat de mensen met tubes niet zo leuk vinden) en de velden. Zo rijden we tot Thann voor een kleine stop. Marc D geeft een uitgebreide uitleg over de gevechten in deze streek. We passeren dan enkele wijnvelden, Rangen genaamd, waar al in de Middeleeuwen wijn werd gemaakt. Middagmaal aan het stuwmeer van Kruth-Wildenstein. Onze cateraars hebben al hun beste beentje voorgezet, en we kunnen genieten van een heerlijke koude schotel. Vele fietsende voorbijgangers zijn jaloers op zoveel verwennerij. Leuke plek om te zitten, maar voor de dames is een sanitaire stop een hele opgave die wel voor de nodige hilariteit zorgt. Rond 1u zijn we al terug op weg. We moeten al direct fameus klimmen om 462m hoogte te overbruggen via 14 haarspeldbochten en dat over 15.4 km. In het begin lukt het me aan te sluiten, maar deze groep heeft zoveel sterke klimmers bij dat mijn verbeterde conditie niet genoeg is om hen bij te houden. Toch beleef ik mijn 'moment de gloire' als een wielertoerist me niet kan inhalen : 30 jaar jonger, op een modern superlicht koersfietske, en toch was ik op mijn oude Batavus eerst boven. Dalen en klimmen volgen elkaar op, en we komen zo tot de 'Vallei van de meren'. We zijn goed opgeschoten en hebben dus tijd genoeg om op Marc's voorstel voor een terraske te doen gretig in te gaan (achteraf denk ik eigenlijk dat hij door de groep zou gelyncht zijn als hij dat mooie plekje aan het meer was voorbijgereden). Wat verderop is de weg gebarricadeerd wegens een triatlon. We hebben veel respect voor deze atleten, en proberen dus niet om toch de weg over te steken maar maken nog een ommetje, het steekt niet op een kilometer meer of minder vandaag (het is bergaf, dat vereenvoudigde de beslissing natuurlijk). Net voor aankomst is de eerste platte band een feit, Victor is het slachtoffer. Maar met de deskundige hulp van Jef, Luc en Paul D is dat zo opgelost. Het hotel in Gerardmer - de 'parel van de Vogezen' - oogt veel sympathieker als gisteren. Pas tijdens het aperitief valt de regenbui die ons gisteren voorspeld was. We zijn dan ook blij dat die weersvoorspelling er totaal naast zat, want in die regen een afdaling doen is geen makkie. Morgen hebben we zowat 94% kans op regen, ik hoop dat ze er weer even dik naast zitten.
Totaal km : 85.5 gemiddelde : 16.1km/u hoogtemeters : 1074
ps : nog een correctie wat de deelnemers betreft : Hendrik is met zijn 79 (!) jaar met voorsprong de oudste van de groep, maar het is hem totaal niet aan te zien.
Ps2 : het posten van foto's lukt tijdelijk niet. Ik zet ze achteraf wel in tussenberichtjes.
Als het vertrek een maatstaf is voor de rest van deze reis, dan zullen we nooit op iemand moeten wachten. In Antwerpen was iedereen ruimschoots op tijd, zodat de bus zelfs te vroeg in Mechelen was, en we daar stipt op het voorziene uur vertrokken. Busreizen zijn niet echt mijn ding, want er is niets te zien en te beleven. Gelukkig had ik om de tijd te doden een goed boek bij : 'de 100-jarige man die uit het raam klom en verdween' (Jonas Jonasson). Een hilarisch verhaal dat ik iedereen kan aanbevelen. Het was druk op de baan maar ondanks de regen vorderden we snel, slechts 1 kleine file. Rond 4u waren we dan ook al op onze bestemming, en gelukkig was de regenzone al voorbijgetrokken. Snel de fietsen uitladen, en terug de pedalen monteren en sturen juist zetten. Iedereen stak een handje toe, zodat we klaar waren om naar de match van België -Argentinië te zien. Tijdens de rust werd de aperitief geserveerd. Het avondmaal verliep niet zo vlot. Lang wachten, en de Fransen weten duidelijk niet wat een vegetarische schotel is. Naar Franse normen was de kwaliteit ondermaats, laat ons hopen dat de volgende hotels iets beters serveren. Maar de sfeer is wel ok, en dat is het belangrijkste. Het weerbericht oogt niet warm en zeker niet droog. We halen gegarandeerd een nat pak, tenzij de weermannen er hier ook niets van kennen. . De regenkledij ligt toch maar al klaar.
Nog enkele uurtjes, en we zijn weg. Vanmiddag hebben we de fietsen binnengebracht. Het was weer een heel gepuzzel om die 18 fietsen in de kleine vrachtwagen te krijgen. Er moet immers ook nog heel wat ander materiaal mee : stoelen, tafels, kookgerei, herstellingskit, koelkast, drank en eten.
Fons en Rudy zijn ondertussen al onderweg naar Mulhouse, wij vertrekken morgen met de bus. En dan begint zondag het nieuwe fietsavontuur. Spannend!
Het wordt stilaan tijd om u onze groep voor te stellen. We zullen in totaal met 20 reizigers op pad zijn : 18 op de fiets, en 2 in de volgwagen.
De begeleiding wordt verzorgd door 4 personen. Marc D en Mieke uit Lichtaart (Antwerpen) zijn de begeleiders op de fiets. Marc zorgt vooral voor de route en geeft onze elke avond uitgebreid verslag over het traject en de weetjes die daar bij horen. Mieke, een ex-leerkracht L.O. is een geweldige motivator die er steeds de moed in houdt. (zij is trouwens de echte ontwikkelaar van 'Start to run')
Fons en Rudi zijn twee buren uit Turnhout (Antwerpen) die nieuw zijn voor ons. Zij verzorgen het bagagetransport en de catering onderweg. Belangrijke taak, niet te onderschatten.
Bij de eigenlijke deelnemers (16 in totaal) zijn er 11 die ook de reis naar Santiago meemaakten. Luc en Marie-Louise uit Roosdaal (Vlaams-Brabant), net als wij naast fietsers ook fervente wandelaars. Luc won vorig jaar met gemak de bollekestrui, hij kan klimmen als de beste. Naast Marie-Louise reed ik (al pratende over zowat alles) vele aangename uurtjes
Jef en Josee uit Neerpelt (Limburg) zijn een goedlachs koppel. Josee was de beste vrouwelijke klimmer, en Jef is een prima technieker die snel een fiets repareert.
Victor is een rasechte Brusseleer, die uit een enorm groot vat moppen aan de lopende band tapt. Lol gegarandeerd! Paul D. (Limburg) heeft een lang verleden als wielertoerist en dat is er aan te zien : ondanks zijn 70 jaar is hij in prima conditie.
(Links Victor, rechts Paul D)
Willy (Antwerpen) is ook 70 en al in even goede conditie. Verleden jaar hield hij een prachtige blog bij over de Santiago-reis.
Lieve uit 's Gravenwezel (Antwerpen) is een vrolijke full-time oma, die niet van afdalen houdt maar wel sterk klimmen kan.
Leen (Limburg) had verleden jaar de ergste valpartij. Niet overdoen aub, Leen!
(Leen vooraan)
En natuurlijk wij twee : Paul T en Nora, uit Keerbergen (Vlaams-Brabant) : wij houden van fietsen, wandelen, reizen, lezen, eten en lachen, en als dat allemaal gecombineerd kan worden kan ons geluk niet op.
Dan zijn er ook 5 nieuwe gezichten : Hendrik (Limburg) en Eric (Nieuwrode, Vlaams-Brabant) reden met ons mee in Houffalize. Jan (een ex-postbode uit Antwerpen) en Marc V (een ex-militair uit Oostende, West-Vlaanderen) zagen we in Gent op de pragrammavergadering. Jos (broer van Lieve), ik vermoed ook uit Antwerpen, hebben we nog niet gezien.
Weer een zeer gevarieerd gezelschap dus, uit alle hoeken van het land (alhoewel Antwerpen wel oververtegenwoordigd is dit jaar). Zes dames en veertien heren, tussen de 56 (ikke) en 70 jaar (Victor, Paul D en Willy) oud. Met allen één zelfde passie : FIETSEN.
Zaterdag trokken we richting Herentals. We reden weer door velden, bossen, langs het kanaal en volgden de oude spoorweg bijna volledig. Dat is rustig en autovrij rijden, maar de vele overgangen van de kruisende wegen vergen wel wat acrobatie om de paaltjes - die auto's moeten tegenhouden en de fietssnelheid moeten verlagen - zonder brokken te passeren. We zagen een tandem en een fiets met fietskar die hele toeren moesten uithalen om er voorbij te geraken. Ons lukte het wel, en we hadden vandaag extra goede benen. In combinatie met vrijwel windstil, leek het of we vleugels hadden. Onze gemiddelde snelheid lag dan ook hoog : 22 km/u over een traject van 88km.
Zondag namen we deel aan de 'Goorse Pijl' in Heist-op-den-Berg. We kozen voor de route van 90 km, en die bracht ons tot in Korbeek-lo en Lubbeek. Het traject ging langs zeer rustige wegen, en bracht ons weer langs onbekend gebied. Er waren flink wat korte, steile hellingen bij, echte kuitenbijters. De knooppunten vermijden deze wegen, wielertoeristen zoeken ze net op. Slechts één keer moesten we van de fiets, maar dat was dan ook een stukje dat net een muur leek, zo steil omhoog, en je moest er zonder aanloop aan beginnen, zelfs met een 1 op 1 lukte het niet! We haalden weer een mooie snelheid van 19.5 /u . Het was zeer aangenaam rijden, het parcours was perfect gepijld, de organisatie verdient een pluim voor dit werk. Bij de aankomst dronken we nog een frisse pint, en tot onze verbazing bleken we uit de 2000 deelnemers uitgeloot te zijn, en kregen we de hoofdprijs : deze mooie damesfiets.
(Een degelijke fiets voor dagelijkse kleine ritjes, maar voor onze tochten is die wel wat te zwaar. )
Maandag trokken we dan richting Antwerpen. Via Dijle en Rupel bereikten we de Schelde. In Hoboken reden we hopeloos verkeerd omdat door wegenwerken de bordjes verdwenen waren waardoor we niet in het centrum van de stad raakten. Op de terugweg volgden we delen van de fiets-o-strade langs de ring en de spoorlijn Brussel-Antwerpen. Het fietspad is hier schitterend : breed, ongeschonden wegdek en autovrij. Excellent voor woon-werkverkeer per fiets, en zalig voor passanten zoals wij. Er was vandaag wel veel wind, en die zat pal op kop net langs het water, waar er totaal geen beschutting was. De snelheid lag dus iets lager, maar 19.3 is toch nog een mooi gemiddelde. Dit We dus een goede opeenvolging van behoorlijke ritten, ongeveer wat ons binnen 2 weken te wachten staat. We hebben het goed verteerd, en denken dus dat we er stilaan klaar voor zijn.
Vaak vraagt men ons hoe we dat toch klaarspelen : uit werken gaan (Paul, ik verzorg het huishouden) + sociale verplichtingen + renovatie van het huis, en daar bovenop nog trainen voor deze tocht. Om dat allemaal tot een goed einde te brengen, is er maar één weg : combineren van activiteiten. Wie al wat meer van deze blog gelezen heeft, zal gemerkt hebben dat wij daar soms zeer ver in gaan. Woon-werkverkeer per fiets is zeer eenvoudig te organiseren, boodschappen allerhande goed inplannen geeft ook veel fietsmogelijkheden. We nemen vaak de fiets om de (sportieve) activiteiten van collega's en vrienden te volgen. En zelfs voor familiebezoek in de wijde omgeving springen we op de fiets.
Zondag trokken we dan ook per fiets naar het jaarlijkse familiefeest. We hadden daar verschillende redenen voor : 1) zo wonnen we tijd in om een grote tocht te maken 2) een auto minder in het verkeer is beter voor het milieu 3) dat is ook beter voor onze portemonnee (ttz die van onze dochter want zij kwam achter met onze auto) 4) we hadden een 'Bob' die ons 's avonds veilig thuisbracht. (U mag zelf kiezen welk argument de doorslag gaf om per fiets te gaan!)
Omdat we pas in de late namiddag verwacht werden, gingen we niet rechtstreeks maar maakten we een flinke omweg via Temse. En dat was goed gekozen, want zo ontdekten we weer enkele mooie plaatsjes waarvan we het bestaan niet wisten. In Hofstade brachten de knooppunten ons dwars door het uitgestrekte domein, we fietsten een heel eind langs de Zenne, passeerden het 'Fort van Liezelle' in Puurs en reden langs een oude Schelde-arm via het Buitenland naar Temse. Even pauzeren op een terrasje (na 55 km mag dat wel) en dan ons reppen naar het veer van Wintam. Met onze bromptons stoven we over de Scheldedijk aan 27km/u, maar we hadden ons vergist in het aantal km (3extra) en de veerboot vertrok net als we bovenaan de steiger stonden. Een half uur wachten, dat kan echt lang duren, maar dan werden we de Rupel overgezet. Eens in Wilrijk wist Paul gelukkig een binnenweg (hij heeft er dan ook 20 jaar gewoond) en waren we toch nog net op tijd. Na 82 km smaakte het aperitief heel goed. En 'Bob' zette ons vele gezellige uurtjes later thuis af.
Totaal km : 82. Gemiddelde snelheid : 19.2 (en dat met de brompton!) hoogtemeters : 119 (hadden we niet verwacht)
Zaterdag 7 juni was er een bijeenkomst in Gent met alle deelnemers aan de verschillende fietstochten langs de frontlijn. Eerst bezochten we een tentoonstelling rond het thema 'Oorlog en trauma' in het museum Dr. Guislain, waarop verschillende werken - zowel schilderijen, beeldhouwwerken, foto's als composities - werden samengebracht. Niet zozeer oorlogstaferelen dan wel de gevolgen van een oorlog (niet alleen WO I) op soldaten en burgers kwamen aan bod, heel indrukwekkend. Nadien kregen we nog een voordracht van Franky Bostijn, een specialist in de geschiedenis van WO I, die ons een zeer deskundige uitleg gaf over ontstaan en verloop van deze oorlog. Na het aperitief zette onze groep zich gezellig samen in de tuin in het zonnetje en we babbelden al wat bij tijdens de broodjesmaaltijd. Dan was het tijd om het fietsprogramma nader te bekijken en verdere afspraken te maken. Aan de hand van de brochure - weer zeer knap samengesteld door Marc D. - bekeken we de verschillende etappes. Als ik goed kan rekenen rijden we minimaal 911 km, dat is net iets meer dan verleden jaar naar Compostella maar dan op een dag minder (en 61 km meer dan eerst gezegd, die mogen we dus gratis extra afmalen). Gemiddeld 101 per dag dus, maar wel niet zoveel klimmen : enkel de eerste dagen, als we door de Vogezen rijden, zijn er cols van enige betekenis, verderop mogen we ons vooral aan veel 'vals plat' verwachten. De langste rit valt op dag 6 , van Verdun naar Reims, 127 km, en dat is toch al een afstand die kan tellen. Om alle begraafplaatsen, musea en monumenten te bezoeken die we passeren, zal de tijd ons ontbreken, maar normaal moet er hier en daar toch tijd voor een kort bezoek zijn. Het schema ziet er als volgt uit :
Dag 1 : vertrek per autocar vanuit Antwerpen naar Mulhouse Dag 2 : Mulhouse - Gerardmer 82 km Dag 3 : Gerardmer - Luneville 109 km Dag 4 : Luneville - Metz 103 km Dag 5 : Metz - Verdun 99 km Dag 6 : Verdun - Reims 127 km Dag 7 : Reims - Soissons 93 km Dag 8 : Soissons - Peronne 111 km Dag 9 : Peronne - Arras 81 km Dag 10 : Arras - Ieper 106 km
In Ieper nemen we nog deel aan de Last Post, en leggen we een krans neer aan de Menenpoort. De last post vind ik altijd al een kippenvelmoment, en deze keer, na deze tocht, zal dat zeker zijn. Ik vermoed dat het daar nog emotioneler zal zijn dan onze aankomst op het plein voor de kathedraal in Compostella.
9 dagen fietsen, daar heb je wel wat aangepaste kledij voor nodig. Er is een fietsbroek gesneuveld verleden jaar, dus moeten we dringend een nieuwe aanschaffen want 2 stuks is wat weinig voor zo'n tocht. We paren het nuttige aan het aangename, en gaan op shopping-trip per fiets. In Olen heeft speciaalzaak D. een filiaal, en via de knooppunten wordt dat weer een mooie tocht. We nemen niet de kortste route, maar lassen wat extra kilometers in. We rijden eerst via de dorpswegen naar Werchter, en dan langs de Demer naar Aarschot. Dit is mijn favouriet traject in onze buurt. Het jaagpad is verhard en autovrij, ideaal voor een mooie tocht, dus ook gekend door de wielertoeristen. In het weekend is het dan ook vaak slalommen tussen de pelotons wielertoeristen en groepen recreanten en de vele wandelaars. Maar op een maandag is het hier rustig en word je niet van je sokken gereden. Alhoewel, er is hier meer volk op pad dan gisteren, maar wel steeds kleine groepjes zodat het aangenaam rijden blijft, zeker met de wind in de rug. De bermen zijn nu nog niet gemaaid en bieden nog een prachtig tapijt van wilde bloemen : we zien klaprozen, margrieten, boterbloemen, berenklauw, een enkele korenbloem en nog veel meer fraais. Een eenzame aalscholver scheert over het water, een koppel eenden glijdt met zijn kroost naar de overkant en boven ons cirkelen enkele buizerds op zoek naar een prooi. De Demervallei is hier ronduit prachtig. Na Aarschot volgen we nog de Demer tot Langdorp, dan even klimmen langs een drukke weg, en dan opnieuw de natuur in. Via de broekweg en Molenheide komen we in de Langdonken. Hier geen geraas van de auto's maar wel gekwaak van de kikkers. Als fietser is dat heerlijk om te horen, de omwonenden denken daar waarschijnlijk anders over. Enig storend geluid voor ons is het geronk van de vliegtuigen want de aanvliegroute van Zaventem ligt pal boven dit natuurgebied. Via de abdij van Tongerlo komen we in Olen. We schaffen ons een volledige nieuwe set aan : broek, shirt en vest. Even pauzeren op een terras en dan terug naar huis. Een mooi stuk langs het kanaal en de oude spoorweg Herentals-Aarschot, en dan wordt het minder leuk. De route voert ons een heel eind langs een drukke baan. Saai, gevaarlijk, lawaaierig, slecht gekozen! Na de natuurpracht van deze ochtend is dit echt wel balen met een grote dikke B. We hadden beter de oude spoorweg blijven volgen, maar omdat we dan grotendeels dezelfde weg zouden rijden, kozen we voor dit traject. Dat markeren we straks wel als 'niet voor herhaling vatbaar'! In Heist-op-den-Berg klimt de route tot boven naar het gemeentehuis, en dan gelukkig opnieuw wat rustiger wegen tot thuis. Weer een flinke trip, heel mooi en rustig in het eerste stuk, het tweede moeten we zeker nog aanpassen.
Zaterdag 31 mei stond de derde oefentocht op het programma, maar wij waren niet vrij. Zondag is het zonnig en er staat een fris windje, heerlijk fietsweer dus, en we vertrekken opnieuw voor een vlakke, lange tocht, richting Kappele-op-den-bos. Een tocht die ons langs de Dijle, de Zenne, de Willebroekse vaart, het Kanaal Leuven-Dijle en weer de Dijle brengt. We passeren weer enkele kleinere natuurgebieden, en enkele kastelen die in de bossen verborgen zitten. Vlaanderen op z'n mooist : wie de moeite doet eens van de grote verbindingswegen af te wijken, komt heel veel moois tegen. Charmante dorpjes, verbonden door kleine wegen, van de lintbebouwing zie je hier weinig. Vaak rijden we op zeer smalle landwegen (net voldoende voor een fiets, goed dat er geen tegenliggers waren) door de velden naar een volgend dorp. We zien hazen wegvluchten en enkele konijntjes wegspringen. We passeren visputten, waar veel volk - vnl mannen - geconcentreerd naar een dobber staart. En ook een gemilimetreerd grasveld, waar enkelen - weer vnl mannen - met een windmeter in de hand de juiste richting bepalen om hun modelvliegtuigen op te laten. Ieder zijn hobby, voor ons is dat wat te passief. We komen wel weinig andere fietsers tegen vandaag, behalve langs het kanaal, waar we ook hele gezinnen op de fiets passeren, vermoedelijk is hier een gezinstocht bezig. In Mechelen is onze route opgebroken door de werken aan het station, de omleiding voor fietsers is er slecht aangegeven, goed dat we de weg hier kennen zodat we niet veel omweg moeten maken in deze drukte. In Muizen verkiezen we het kiezelpad langs de Dijle boven de drukte van de Rijmenamse baan en we volgen de Dijle verder tot in Haacht, een zeer mooi traject, ruim 11 km autovrij genieten van de natuur en een prachtig landschap. Het was weer 5u genieten vandaag, als het niet al laat op de dag was, hadden we er best nog een uurtje bij gedaan.
Hemelvaart is de dag waarop zowat overal communiefeesten gevierd worden. In onze familie zijn er geen dit jaar, dus zijn we vrij om een tochtje te maken. Er wordt wel regen voorspeld, maar die is er nog niet, en we bedenken dat we in juli er dan ook door moeten, dus kunnen we beter ook een training in minder gunstige omstandigheden inlassen. Vandaag gaan we voor de kilometers. We trekken naar mijn geboortedorp, een mooie rit die ons door en langs enkele natuurgebieden brengt. We passeren zo de Averechten, rijden door de Merodebossen, volgen een stukje het Albertkanaal en langs de anti-tankgracht en het fort van Oelegem bereiken we Schilde. Er is opvallend weinig volk op pad : afgeschrikt door de voorspelde regen, of zit iedereen in de mis of reeds aan de feestdis? Op de terugweg rijden we langs de grote villadomeinen in de Rode dreef, terug naar het Albertkanaal, en dan via het Zevenbergenbos (geen berg tegengekomen) naar Lier. We passeren nog de Juffrouwenbossen in Koningshooikt en rijden langs de vele tuinbouwbedrijven naar huis. Het tempo lag hoog vandaag : ondanks de tegenwind langs het kanaal, en de vele zandwegen door de bossen, halen we toch nog een gemiddelde van ruim 20 km. Best tevreden over deze dag dus, en geen druppel regen gehad!
Ai,dit werd ei-zo-na een afknapper! We keken al weken uit naar dit We, we hadden alles goed georganiseerd, en bijna liep alles in het honderd. Het begon nochtans goed : veel zon (maar niet te warm) en niet teveel wind, we hadden plaats op de uitgekozen camping, en waren mooi op tijd op de afspraak. Maar toen kregen we een koude douche : enkel op zaterdag is er een begeleide tocht voorzien voor de recreanten,vrijdag en zondag moeten die hun plan maar trekken. Daar wisten wij niets van. Paul's gezicht stond onmiddellijk op onweer : hij had speciaal een dag vrij genomen, we hadden ons gehaast om op tijd te zijn, en thuis ligt er massa's werk te wachten waaraan hij beter begonnen was. Wij dus maar terug naar de camping, even op adem komen, en als de ergernis weggewaaid is, vertrekken we toch maar met zijn tweetjes, misschien is dit zelfs beter dan in groep. Richting La Roche, en dan afdalen naar de barrage van Nisramont. Hier waren we nog nooit, het is er heel rustig - op het gedonder van het water na - en heel mooi, vooral om rond het meer te wandelen. We komen hier zeker nog eens terug. Dan opnieuw naar de camping, steil omhoog nu, maar op mijn eigen tempo lukt dat al goed. Op deze rit van 32 km overbrugden we 426 hoogtemeters zodat we toch nog tevreden zijn. We sluiten de dag af met een bbq, het is heerlijk rustig op de camping (veel rustiger dan verwacht). Zaterdag vroeg uit te veren, het is nog heel koud buiten, maar we moeten al op pad want om 8u staat ons ontbijt klaar in het hotelcomplex. Mieke (begeleidster) is blij dat we opdagen, en we zien Victor terug, die heel verheugd is dat wij er weer bij zijn. Om 9u30 vertrekt de tocht. We zijn slechts met 5 : wij twee, Mieke, Victor en Rik, een nieuw gezicht. Een uur later zal ook Erik (ook nieuw voor ons) die eerst met de wielertoeristen vertrok, aansluiten. Het is onmiddellijk ferm klimmen, en de rest van de dag wisselen steile klimmen en even steile afdalingen elkaar af, nauwelijks vlakke stukken om op adem te komen. En het wegdek is ronduit abominabel : normaal roepen we 'put' om de achterhoede te verwittigen, nu heeft dat geen zin, we kunnen beter 'even vrij van putten' roepen, zo slecht liggen de wegen hier bij. De gps valt door het hotsen en botsen regelmatig uit, zodat we vaak toertjes draaien om de route te vinden. Mieke, die traint voor de 'Kannibaal', houdt er een strak tempo op na, ze vliegt de hellingen op, en wij sukkelen erachter. Boven wordt er wel gewacht tot we weer samen zijn. Zodra we van de drukke wegen af zijn, is het ook aangenaam rijden over de landwegen die tussen de velden kronkelen. Wel nergens eetgelegenheid te vinden, gelukkig wel een tafel en bank in de schaduw waar we onze picknick opeten. Onze tocht brengt ons tot in het Groothertogdom, en na een 60 km haalt de volgwagen ons in. We krijgen direct een compliment 'goe gereden mannekes, ge zijt al veel verder dan ik dacht'. Drinkbussen vullen, dat kwam net op tijd, want door het warme weer zat ik bijna door mijn watervoorraad. Nog een dikke 20 km, en na elke klim zegt Mieke dat het de laatste zal zijn, maar er volgen er nog vele, nooit lang, maar wel steeds verraderlijk steil. Kort maar krachtig, zoals heel de tocht was. Na 87 km en 1380 hoogtemeters strijken we neer op een terrasje in Houffalize. Een frisse pint hebben we nu wel verdiend. Nog wat napraten, Mieke is tevreden en wij uiteindelijk ook. Eind goed, al goed, bedankt Mieke voor je inzet, maar met B.W. gaan we nog wel even over de gebrekkige communicatie over dit We praten...
De tijd vliegt voorbij, zeker als je ergens naartoe leeft. Nog slechts 50 dagen, en we vertrekken naar Mulhouse, waar onze fietstocht start. Sinds de vorige stand van zaken -op 100 dagen voor het vertrek- hebben we niet stil gezeten. Als het weer het maar enigszins toelaat, fietsen we onze dagelijkse kilometers, en we konden twee keer een mooi fietsweekend met vooral veel klimkilometers inlassen. Veel grote tochten staan er nog niet op ons overzicht, een keer 100 en een keer 128 km, en verschillende kleinere ritten, maar dus wel al veel geklommen. Of dat allemaal voldoende is, zullen we snel weten. Zaterdag staat immers de tweede groepstraining op het programma, in Houffalize deze keer. Dat dorp wordt geprezen als het 'Mekka voor de mountainbiker'. Daarbij denk ik dan onmiddellijk aan steile hellingen. Ik heb dan ook het voorgevoel dat het zwaar gaat worden, want er worden ons 'pittige' tochten beloofd. Het is uitkijken naar de andere deelnemers, en ook naar onze conditie en die van de rest van de groep. We maken er weer een fietsweekend van, en vertrekken vrijdag al om drie dagen te fietsen. De zon zal van de partij zijn, nu hopen dat de benen ook mee willen.
Een straalblauwe hemel als we wakker worden, dat is voor ons voldoende om snel uit bed te wippen en ons klaar te maken voor een volgende fietstocht. We doen geen moeite meer om een van de schaarse fietsroutes te vinden, en rijden langs rustige landelijke wegen rond. Eerst opnieuw richting Eschdorf : het dorp is nu afgesloten, het is in de omgeving een drukte van jewelste, massa's autofanaten komen de bolides bewonderen. We zullen ook vandaag weer veel oude wagens en vooral sportkarren tegenkomen op de weg. Wij rijden in een boog om het dorp, richting Neunhausen. De weg is hier glooiend, het gaat op en neer, weer een goede oefening dus. En ook hier is het heel rustig en mooi, de velden koolzaad kleuren helder geel en steken fel af tegen de verschillende tinten lentegroen van de bomen en struiken. In Lutzhausen houden we halt bij het meer, enkele duikers maken zich klaar om met een instructeur het water in te gaan. Ondanks het zonneke lijkt me dat toch nog wat frisjes. Wij fietsen opnieuw langs de barrage naar Esch-sur-Sure, voor een terrasje met een lekker Weizenbier. We rijden verder richting Tadler. De weg is hier nog steiler als de route van gisteren, maar het klimmen gaat me ondertussen toch al beter af dan verleden jaar. Op het hoogplateau overschouwen we nogmaals de omgeving, en ik weet het, ik val hier in herhaling, maar het uitzicht is hier dan ook magnifiek : velden vol koolzaad, graslanden, in de verte enkele naald -en loofbossen, en daartussen kleine dorpjes verbonden door kronkelende wegen. We zijn vroeg terug aan ons buske, installeren ons in de zon en houden nog een bbq. Het verbaast me wel dat we vandaag slechts 654 hoogtemeters maakten, ik dacht echt evenveel als gisteren geklommen te hebben. Of waren het de vorige klimdagen die ik al in mijn benen voelde? Dit We legden we maar weinig km af : op 3 dagen reden we 127 km, de trip naar Daun was op een dag al goed voor 128 km. De snelheid was ook maar laag, maar we genoten wel van deze tochtjes ondanks de vele obstakels. De mooie omgeving deed de ergernis over de ontbrekende wegwijzers teniet. En de hoogtemeters kunnen tellen : 2675 in totaal, dat is echt wel een nieuw record voor ons. Toch is fietsen in Luxemburg niet onmiddellijk voor herhaling vatbaar, we houden het hier voortaan bij wandelen.
We worden wakker onder een lichtgrijze hemel, maar tijdens het ontbijt breekt de zon door, en als we vertrekken kleurt de lucht blauw. Maar er staat ook een harde, ijskoude wind, dus kleden we ons opnieuw warm aan. We wagen het nogmaals een route te zoeken : in Feulen zou route 16 vertrekken om ons langs het riviertje de Wark naar Bourscheid te brengen. Maar eerst weer een stuk langs de hoofdweg, bergaf nu, dat gaat vlotjes, we remmen wel af om niet sneller dan 35 te dalen, want het verkeer heeft hier weinig oog voor de fietsers en er is weer geen fietspad voorzien. (Kent men dat wel in Luxemburg?) In Feulen is het weer zoeken naar het beginpunt, op een wandelkaart zien we een parcours auto-pedestre staan dat min of meer overeenkomt met de fietsroute op onze kaart, en wat verderop buiten het dorp vinden we eindelijk een wegwijzer. We worden beloond voor onze zoektocht, want het is immens mooi en rustig rijden door de vallei van de Wark. Snelheid is niet van belang, we genieten volop van de omgeving. In Welscheid is het weer zoeken naar de weg, twee wandelaars uit Eeklo helpen ons verder : ze zijn net de wegwijzers gepasseerd. Ook zij klagen over de gebrekkige markeringen, vroeger werden die beter onderhouden. Vanaf nu is het steil omhoog, 5 km lang tot in Bourscheid. Moet ik nog melden dat het ook daar weer zoeken naar de weg is? Een lange afdaling door het bos brengt ons opnieuw op een hoofdweg, deze keer een heel rustige, en hier komen hele groepen wielertoeristen voorbij. Er wordt immers een grote tocht georganiseerd vandaag, 120 tot 180 km zagen we gisteren ergens staan. We besluiten toch de nationale weg te verlaten en via Ringel terug te keren. Eerst nog even picknicken op een van de vele banken die we tegenkomen, dat is hier wel goed geregeld. Eetgelegenheden vinden we nauwelijks in de kleine dorpjes, maar picknickplaatsen zijn er voldoende. Terug fameus klimmen nu, gelukkig met wind in de rug. We komen op een hoogplateau terecht waar we een mooi uitzicht hebben over de omgeving. We kunnen dankzij het heldere weer en de hoogte zeer ver zien, dit maakten we op onze vele wandelingen -die meestal door de bossen gingen- zelden mee. Het is een ander facet van Luxemburg dat we nu pas ontdekken.
Het heeft nog flink geregend vannacht, en daardoor is het ook afgekoeld. 's Morgens is het nog steeds zwaarbewolkt, er staat ook een flinke wind, hopelijk blaast die de wolken weg. We vertrekken pas rond 11u richting Eschdorf, eerst langs een grote baan, een nationale weg. Geen mm fietspad te zien, en er wordt hier flink doorgereden. Na een tweetal km kunnen we gelukkig afslaan naar een meer landelijke weg, en dan wordt het wel aangenaam rijden, want er is nauwelijks verkeer op, zodat het niet zo erg is dat er alweer geen fietspad is. In Eschdorf wordt dit We een soort auto-rally georganiseerd, en dat is men nu al aan het voorbereiden : weg gebarricadeerd, gelukkig kunnen en mogen wij er met onze fietsen nog door. Er volgt een zeer steile afdaling naar Esch-sur-Sure, dat moeten we straks wel allemaal terug naar boven klimmen! In dat dorp begint het zoeken naar de weg, en dan ondervinden we hoe verwend we wel zijn met onze knooppunten, want meermaals moet de kaart open gevouwen worden, om ons te kunnen oriënteren. Bij de barrage nemen we de weg naar Kaundorf, en dat wordt direct een flinke klimpartij : 11 % omhoog aub, en dat 4 km lang! In de eerste bocht stop ik al om trui en lange broek uit te doen, want als ik het te warm heb, kan ik niet vooruit. Maar dan gaat het klimmen goed, en zowaar, het schakelen lukt nu ook! Algoed, anders was ik nooit boven geraakt. Vanaf nu gaan we afwisselend omhoog en omlaag, en aanhoudend moet de kaart ons verder helpen, want er ontbreken veel wegwijzers. Dat zijn we niet gewoon : de wandelingen die we vroeger maakten met het systeem 'auto-pedestre' waren steeds goed gemarkeerd, nu verliezen we zeer veel tijd, het schiet echt niet op. In Bavigne zoeken we tevergeefs naar de 'nationale radweg nr 19', een kleine fietsroute die langs het riviertje zou lopen. Niet te vinden, of zou dat smalle grindpaadje naast de baan voor een fietspad moeten doorgaan? . We stoppen bij het meer voor een fruit-picknick, het is er mooi en rustig zitten, het toeristisch seizoen is duidelijk nog niet begonnen, of zijn de hoogdagen van het toerisme hier voorbij? De zon doet ook moeite, hier en daar komen er blauwe gaten in het grijze wolkendek. Weer de weg zoeken, een flinke klim doen we tweemaal, want ook de volgende route is niet te vinden, waardoor we de verbinding met de uitgestippelde terugweg missen. Dan maar via Liefrange terug naar Esch-sur-Sure, waar we even stoppen voor een frisse pint op een terrasje. Het lijkt ons dat het hier vroeger veel drukker was, nu ziet de horeca er zeer vervallen en passé uit. Omhoog langs de drukke weg, die wel een brede pechstrook heeft die we dan maar inpalmen als fietspad. 7 % klimmen, 6 km lang, maar het lukt. Veel km hebben we niet afgelegd, en de snelheid was ook niet hoog, maar we hebben veel geklommen, en dat was de bedoeling van deze trip.
Met 1 mei maken we de brug, zodat we een extra lang We hebben, en we hebben voorzien om dan naar Luxemburg te gaan. We kennen dit landje vooral van de vele wandelingen die we er al maakten : in het Mullerthal natuurlijk, maar ook Vianden, Clervaux, Larochette, Esch-sur-Sure, overal kwamen we al meermaals. Eerst zonder de kinderen, al bijna 40 jaar geleden, dan vele jaren lang met de kinderen, en nu al enkele jaren opnieuw met zijn tweeën. Vaak zeiden we dan dat fietsen hier toch ook leuk moet zijn, en eindelijk komt dat er dus van. We hebben een camperplaats ontdekt in Heiderscheid, nabij Esch-sur-Sure. Het is een fantastische plek, prachtig ingericht met alle voorzieningen voor slechts 10 euro per nacht. Volgens de website ideaal gelegen om te wandelen en fietsen. Maar bij aankomst pakken donkere regenzwangere wolken boven het dorp samen, en even later bevallen ze van een zware regenvlaag. Alles kletsnat, een klein verkennend tochtje zal dus niet meer voor vandaag zijn. Dan maar tochtjes voor de volgende dagen uitstippelen, en dat valt al direct tegen : zo gunstig is Heiderscheid niet gelegen, niet één gewone fietsroute komt er langs, wel een mountainbike-route, maar daar zijn we niets mee. Dus zelf ritten samenstellen op het goed gevoel. Morgen zien we wel of ze doenbaar zijn.
Het weerbericht voor vandaag voorspelt afwisselend een uur regen en een uur droog. Op ons voorstel dan enkel de droge uren te fietsen, en tijdens de regenuren een cafeetje te bezoeken, wordt niet ingegaan. Dus vertrekken we om 9u weer met regenpak aan, en volgen de voie verte langs de Moezel 11 km terug. En dan begint het klimwerk opnieuw, en weer flinke kuitenbijters, wat had u nu gedacht. Zo flink dat zelfs enkele snelle klimmers moeten afstappen op het laatste puntje, maar uw verslaggever volgt de goede raad van Mieke op, ik buig me voorover zodat het gewicht beter verdeeld is en al zuchtend en kreunend, aangemoedigd door Mieke, bereik ik de top op en niet naast mijn fiets (weliswaar slechts aan 4.5 km/u maar dat is slechts een detail). De weg volgt nu een heuvelrug, zeer mooi uitzicht over de omgeving, korenvelden en zonnebloemen alom. Maar ook veel tegenwind, en gelukkig is er dan Jef die me zeer vakkundig 'uit de wind' zet, zodat ik kan aansluiten bij het peloton.
Donkere wolken, de mist in de bergen, en tien graden kouder. We vertrekken dus met een vest aan, en vrezen het ergste. Maar eerst moet lekke band nr 2 hersteld worden, nu is Jef het slachtoffer. 5 minuten later zijn we toch op weg.
Zaterdag 7 juni was er een bijeenkomst in Gent met alle deelnemers aan de verschillende fietstochten langs de frontlijn. Eerst bezochten we een tentoonstelling rond het thema 'Oorlog en trauma' in het museum Dr. Guislain, waarop verschillende werken - zowel schilderijen, beeldhouwwerken, foto's als composities - werden samengebracht. Niet zozeer oorlogstaferelen dan wel de gevolgen van een oorlog (niet alleen WO I) op soldaten en burgers kwamen aan bod, heel indrukwekkend. Nadien kregen we nog een voordracht van Franky Bostijn, een specialist in de geschiedenis van WO I, die ons een zeer deskundige uitleg gaf over ontstaan en verloop van deze oorlog. 
9 dagen fietsen, daar heb je wel wat aangepaste kledij voor nodig. Er is een fietsbroek gesneuveld verleden jaar, dus moeten we dringend een nieuwe aanschaffen want 2 stuks is wat weinig voor zo'n tocht. 
Ai,dit werd ei-zo-na een afknapper! We keken al weken uit naar dit We, we hadden alles goed georganiseerd, en bijna liep alles in het honderd.
Een straalblauwe hemel als we wakker worden, dat is voor ons voldoende om snel uit bed te wippen en ons klaar te maken voor een volgende fietstocht. We doen geen moeite meer om een van de schaarse fietsroutes te vinden, en rijden langs rustige landelijke wegen rond. Eerst opnieuw richting Eschdorf : het dorp is nu afgesloten, het is in de omgeving een drukte van jewelste, massa's autofanaten komen de bolides bewonderen. We zullen ook vandaag weer veel oude wagens en vooral sportkarren tegenkomen op de weg. Wij rijden in een boog om het dorp, richting Neunhausen. De weg is hier glooiend, het gaat op en neer, weer een goede oefening dus. En ook hier is het heel rustig en mooi, de velden koolzaad kleuren helder geel en steken fel af tegen de verschillende tinten lentegroen van de bomen en struiken. In Lutzhausen houden we halt bij het meer, enkele duikers maken zich klaar om met een instructeur het water in te gaan. Ondanks het zonneke lijkt me dat toch nog wat frisjes. Wij fietsen opnieuw langs de barrage naar Esch-sur-Sure, voor een terrasje met een lekker Weizenbier. We rijden verder richting Tadler. De weg is hier nog steiler als de route van gisteren, maar het klimmen gaat me ondertussen toch al beter af dan verleden jaar. Op het hoogplateau overschouwen we nogmaals de omgeving, en ik weet het, ik val hier in herhaling, maar het uitzicht is hier dan ook magnifiek : velden vol koolzaad, graslanden, in de verte enkele naald -en loofbossen, en daartussen kleine dorpjes verbonden door kronkelende wegen. 
We worden wakker onder een lichtgrijze hemel, maar tijdens het ontbijt breekt de zon door, en als we vertrekken kleurt de lucht blauw. Maar er staat ook een harde, ijskoude wind, dus kleden we ons opnieuw warm aan. We wagen het nogmaals een route te zoeken : in Feulen zou route 16 vertrekken om ons langs het riviertje de Wark naar Bourscheid te brengen. Maar eerst weer een stuk langs de hoofdweg, bergaf nu, dat gaat vlotjes, we remmen wel af om niet sneller dan 35 te dalen, want het verkeer heeft hier weinig oog voor de fietsers en er is weer geen fietspad voorzien. (Kent men dat wel in Luxemburg?) In Feulen is het weer zoeken naar het beginpunt, op een wandelkaart zien we een parcours auto-pedestre staan dat min of meer overeenkomt met de fietsroute op onze kaart, en wat verderop buiten het dorp vinden we eindelijk een wegwijzer. We worden beloond voor onze zoektocht, want het is immens mooi en rustig rijden door de vallei van de Wark. Snelheid is niet van belang, we genieten volop van de omgeving. In Welscheid is het weer zoeken naar de weg, twee wandelaars uit Eeklo helpen ons verder : ze zijn net de wegwijzers gepasseerd. Ook zij klagen over de gebrekkige markeringen, vroeger werden die beter onderhouden. Vanaf nu is het steil omhoog, 5 km lang tot in Bourscheid. Moet ik nog melden dat het ook daar weer zoeken naar de weg is? Een lange afdaling door het bos brengt ons opnieuw op een hoofdweg, deze keer een heel rustige, en hier komen hele groepen wielertoeristen voorbij. Er wordt immers een grote tocht georganiseerd vandaag, 120 tot 180 km zagen we gisteren ergens staan. We besluiten toch de nationale weg te verlaten en via Ringel terug te keren. Eerst nog even picknicken op een van de vele banken die we tegenkomen, dat is hier wel goed geregeld. Eetgelegenheden vinden we nauwelijks in de kleine dorpjes, maar picknickplaatsen zijn er voldoende. Terug fameus klimmen nu, gelukkig met wind in de rug. We komen op een hoogplateau terecht waar we een mooi uitzicht hebben over de omgeving. We kunnen dankzij het heldere weer en de hoogte zeer ver zien, dit maakten we op onze vele wandelingen -die meestal door de bossen gingen- zelden mee. Het is een ander facet van Luxemburg dat we nu pas ontdekken. 
Het heeft nog flink geregend vannacht, en daardoor is het ook afgekoeld. 's Morgens is het nog steeds zwaarbewolkt, er staat ook een flinke wind, hopelijk blaast die de wolken weg. We vertrekken pas rond 11u richting Eschdorf, eerst langs een grote baan, een nationale weg. Geen mm fietspad te zien, en er wordt hier flink doorgereden. Na een tweetal km kunnen we gelukkig afslaan naar een meer landelijke weg, en dan wordt het wel aangenaam rijden, want er is nauwelijks verkeer op, zodat het niet zo erg is dat er alweer geen fietspad is. In Eschdorf wordt dit We een soort auto-rally georganiseerd, en dat is men nu al aan het voorbereiden : weg gebarricadeerd, gelukkig kunnen en mogen wij er met onze fietsen nog door. Er volgt een zeer steile afdaling 
