Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Fietsreizen 2014, en wat daarbij komt kijken
Van Mulhouse naar Ieper
10-07-2014
Verdun - Reims
Het is vandaag 'minimalistisch droog' (dixit Marc D). Zwaarbewolkt, frisjes, en zwoel. Moeilijk om de juiste outfit te kiezen. Vandaag staat de langste rit op het programma, die we dus nog wat langer maken door een stukje van gisteren er bij te nemen. Maar voor we starten moet eerst lekke band 6 vervangen worden, achter Hendriks naam zetten we een tweede streepje (ter vergelijking : op de Santiago-reis waren er slechts 3 lekke banden op 10 dagen, nu al 6 op 5 dagen). We beginnen al direct met een klim van ruim 4 km tot het monument van de 'Gevallen Leeuw', dat zich bevindt op het verste punt dat de Duitsers in 1918 bereikt hebben. We fietsen voorbij het dorpje 'Fleury' ttz een hele strook bomkraters, de ene naast de andere, want het dorp werd volledig vernield. Raar zicht al die putten naast elkaar, nu begroeid met gras en bomen, 100 jaar geleden moet het er nog gruwelijker uitgezien hebben. Verder tot het Ossuaire Douaumont, een groots monument waar de beenderen van 130000 Franse en Duitse soldaten, die ze in de omgeving gevonden hebben en niet geïdentificeerd konden worden, bewaard worden. Door kleine raampjes zie je die beenderen liggen, ik hoef u niet te zeggen dat dit pakkend is, het werkt op mijn gemoed (en niet alleen bij mij). In het monument is een kleine kapel ingericht, ik steek er een kaars aan, een familietraditie om mijn moeder te gedenken. Er is ook een immense begraafplaats aangelegd, weer zovele jonge levens verwoest, why oh why? Het parcours werd aangepast, zodat we de 'butte de Vauqois' links laten liggen (we verkozen het bezoek aan het Ossuaire). We zien wel de vele mijnkraters, gevolg van de hevige strijd om deze heuvel, strategisch belangrijk omdat er een goed uitzicht over de omgeving is. Bij helder weer althans, niet bij nevelig weer zoals vandaag. We passeren nog enkele begraafplaatsen. Het valt op dat de streek hier heel verlaten is. Veel landbouw - tarwe, zonnebloemen, fruitbomen, en weilanden met koeien en hier en daar schapen. En kleine dorpjes, die nauwelijks bewoond zijn. Middagmaal in Birnaville, weer in een gemeentezaaltje. Marc D vertelt het verhaal van de duif 'Cher Ami', een leuke anekdote voor ons, bittere ernst voor het 'Lost Battalion' (google maar naar de details). Het landschap blijft hetzelfde, mooi maar zwaar - want golvend - om door te rijden, zeker omdat de wind aanwakkert. Ook bij een Duits kerkhof houden we even halt, het gezegde 'altijd iemands kind, altijd iemands ouder' indachtig (Willem Vermandere?). We passeren weer enkele volledig verwoestte dorpen, waar men nu een militair kamp heeft van gemaakt. Na km 110 wordt het tanden bijten. We zitten er stilaan door, het slechte wegdek (we hotsebotsen meer dan we rijden) en de strakke tegenwind spelen ons parten. Gelukkig zijn er sterke mannen bij, die de regels van het 'uit de wind zetten' goed kennen en ook toepassen, en de anderen zo de heuvels over helpen, terwijl Mieke, Paul D en Marc V kop trekken. Een tiental km verder zien we eindelijk de wijnranken, we naderen immers de champagnestreek. Een laatste krachtsinspanning, en na 131 km bereiken we het hotel. Een nieuw, persoonlijk dagrecord. Veel meer hoogtemeters dan verwacht, en een behoorlijk gemiddelde, verklaren de vermoeidheid. Maar als beloning is er champagne als aperitief, geleverd door een kleine champagneboer,Bonet-Varry, een persoonlijke vriend van Luc en Marie-Louise. Het smaakt en we bestellen dan ook enkele flessen. Het avondeten stelt niet veel voor, maar we zijn te moe om ons daar iets van aan te trekken. Morgen beter.
