Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Fietsreizen 2014, en wat daarbij komt kijken
Van Mulhouse naar Ieper
29-05-2014
Naar Schilde
Hemelvaart is de dag waarop zowat overal communiefeesten gevierd worden. In onze familie zijn er geen dit jaar, dus zijn we vrij om een tochtje te maken. Er wordt wel regen voorspeld, maar die is er nog niet, en we bedenken dat we in juli er dan ook door moeten, dus kunnen we beter ook een training in minder gunstige omstandigheden inlassen. Vandaag gaan we voor de kilometers. We trekken naar mijn geboortedorp, een mooie rit die ons door en langs enkele natuurgebieden brengt. We passeren zo de Averechten, rijden door de Merodebossen, volgen een stukje het Albertkanaal en langs de anti-tankgracht en het fort van Oelegem bereiken we Schilde. Er is opvallend weinig volk op pad : afgeschrikt door de voorspelde regen, of zit iedereen in de mis of reeds aan de feestdis? Op de terugweg rijden we langs de grote villadomeinen in de Rode dreef, terug naar het Albertkanaal, en dan via het Zevenbergenbos (geen berg tegengekomen) naar Lier. We passeren nog de Juffrouwenbossen in Koningshooikt en rijden langs de vele tuinbouwbedrijven naar huis. Het tempo lag hoog vandaag : ondanks de tegenwind langs het kanaal, en de vele zandwegen door de bossen, halen we toch nog een gemiddelde van ruim 20 km. Best tevreden over deze dag dus, en geen druppel regen gehad!
Ai,dit werd ei-zo-na een afknapper! We keken al weken uit naar dit We, we hadden alles goed georganiseerd, en bijna liep alles in het honderd. Het begon nochtans goed : veel zon (maar niet te warm) en niet teveel wind, we hadden plaats op de uitgekozen camping, en waren mooi op tijd op de afspraak. Maar toen kregen we een koude douche : enkel op zaterdag is er een begeleide tocht voorzien voor de recreanten,vrijdag en zondag moeten die hun plan maar trekken. Daar wisten wij niets van. Paul's gezicht stond onmiddellijk op onweer : hij had speciaal een dag vrij genomen, we hadden ons gehaast om op tijd te zijn, en thuis ligt er massa's werk te wachten waaraan hij beter begonnen was. Wij dus maar terug naar de camping, even op adem komen, en als de ergernis weggewaaid is, vertrekken we toch maar met zijn tweetjes, misschien is dit zelfs beter dan in groep. Richting La Roche, en dan afdalen naar de barrage van Nisramont. Hier waren we nog nooit, het is er heel rustig - op het gedonder van het water na - en heel mooi, vooral om rond het meer te wandelen. We komen hier zeker nog eens terug. Dan opnieuw naar de camping, steil omhoog nu, maar op mijn eigen tempo lukt dat al goed. Op deze rit van 32 km overbrugden we 426 hoogtemeters zodat we toch nog tevreden zijn. We sluiten de dag af met een bbq, het is heerlijk rustig op de camping (veel rustiger dan verwacht). Zaterdag vroeg uit te veren, het is nog heel koud buiten, maar we moeten al op pad want om 8u staat ons ontbijt klaar in het hotelcomplex. Mieke (begeleidster) is blij dat we opdagen, en we zien Victor terug, die heel verheugd is dat wij er weer bij zijn. Om 9u30 vertrekt de tocht. We zijn slechts met 5 : wij twee, Mieke, Victor en Rik, een nieuw gezicht. Een uur later zal ook Erik (ook nieuw voor ons) die eerst met de wielertoeristen vertrok, aansluiten. Het is onmiddellijk ferm klimmen, en de rest van de dag wisselen steile klimmen en even steile afdalingen elkaar af, nauwelijks vlakke stukken om op adem te komen. En het wegdek is ronduit abominabel : normaal roepen we 'put' om de achterhoede te verwittigen, nu heeft dat geen zin, we kunnen beter 'even vrij van putten' roepen, zo slecht liggen de wegen hier bij. De gps valt door het hotsen en botsen regelmatig uit, zodat we vaak toertjes draaien om de route te vinden. Mieke, die traint voor de 'Kannibaal', houdt er een strak tempo op na, ze vliegt de hellingen op, en wij sukkelen erachter. Boven wordt er wel gewacht tot we weer samen zijn. Zodra we van de drukke wegen af zijn, is het ook aangenaam rijden over de landwegen die tussen de velden kronkelen. Wel nergens eetgelegenheid te vinden, gelukkig wel een tafel en bank in de schaduw waar we onze picknick opeten. Onze tocht brengt ons tot in het Groothertogdom, en na een 60 km haalt de volgwagen ons in. We krijgen direct een compliment 'goe gereden mannekes, ge zijt al veel verder dan ik dacht'. Drinkbussen vullen, dat kwam net op tijd, want door het warme weer zat ik bijna door mijn watervoorraad. Nog een dikke 20 km, en na elke klim zegt Mieke dat het de laatste zal zijn, maar er volgen er nog vele, nooit lang, maar wel steeds verraderlijk steil. Kort maar krachtig, zoals heel de tocht was. Na 87 km en 1380 hoogtemeters strijken we neer op een terrasje in Houffalize. Een frisse pint hebben we nu wel verdiend. Nog wat napraten, Mieke is tevreden en wij uiteindelijk ook. Eind goed, al goed, bedankt Mieke voor je inzet, maar met B.W. gaan we nog wel even over de gebrekkige communicatie over dit We praten...
De tijd vliegt voorbij, zeker als je ergens naartoe leeft. Nog slechts 50 dagen, en we vertrekken naar Mulhouse, waar onze fietstocht start. Sinds de vorige stand van zaken -op 100 dagen voor het vertrek- hebben we niet stil gezeten. Als het weer het maar enigszins toelaat, fietsen we onze dagelijkse kilometers, en we konden twee keer een mooi fietsweekend met vooral veel klimkilometers inlassen. Veel grote tochten staan er nog niet op ons overzicht, een keer 100 en een keer 128 km, en verschillende kleinere ritten, maar dus wel al veel geklommen. Of dat allemaal voldoende is, zullen we snel weten. Zaterdag staat immers de tweede groepstraining op het programma, in Houffalize deze keer. Dat dorp wordt geprezen als het 'Mekka voor de mountainbiker'. Daarbij denk ik dan onmiddellijk aan steile hellingen. Ik heb dan ook het voorgevoel dat het zwaar gaat worden, want er worden ons 'pittige' tochten beloofd. Het is uitkijken naar de andere deelnemers, en ook naar onze conditie en die van de rest van de groep. We maken er weer een fietsweekend van, en vertrekken vrijdag al om drie dagen te fietsen. De zon zal van de partij zijn, nu hopen dat de benen ook mee willen.
Een straalblauwe hemel als we wakker worden, dat is voor ons voldoende om snel uit bed te wippen en ons klaar te maken voor een volgende fietstocht. We doen geen moeite meer om een van de schaarse fietsroutes te vinden, en rijden langs rustige landelijke wegen rond. Eerst opnieuw richting Eschdorf : het dorp is nu afgesloten, het is in de omgeving een drukte van jewelste, massa's autofanaten komen de bolides bewonderen. We zullen ook vandaag weer veel oude wagens en vooral sportkarren tegenkomen op de weg. Wij rijden in een boog om het dorp, richting Neunhausen. De weg is hier glooiend, het gaat op en neer, weer een goede oefening dus. En ook hier is het heel rustig en mooi, de velden koolzaad kleuren helder geel en steken fel af tegen de verschillende tinten lentegroen van de bomen en struiken. In Lutzhausen houden we halt bij het meer, enkele duikers maken zich klaar om met een instructeur het water in te gaan. Ondanks het zonneke lijkt me dat toch nog wat frisjes. Wij fietsen opnieuw langs de barrage naar Esch-sur-Sure, voor een terrasje met een lekker Weizenbier. We rijden verder richting Tadler. De weg is hier nog steiler als de route van gisteren, maar het klimmen gaat me ondertussen toch al beter af dan verleden jaar. Op het hoogplateau overschouwen we nogmaals de omgeving, en ik weet het, ik val hier in herhaling, maar het uitzicht is hier dan ook magnifiek : velden vol koolzaad, graslanden, in de verte enkele naald -en loofbossen, en daartussen kleine dorpjes verbonden door kronkelende wegen. We zijn vroeg terug aan ons buske, installeren ons in de zon en houden nog een bbq. Het verbaast me wel dat we vandaag slechts 654 hoogtemeters maakten, ik dacht echt evenveel als gisteren geklommen te hebben. Of waren het de vorige klimdagen die ik al in mijn benen voelde? Dit We legden we maar weinig km af : op 3 dagen reden we 127 km, de trip naar Daun was op een dag al goed voor 128 km. De snelheid was ook maar laag, maar we genoten wel van deze tochtjes ondanks de vele obstakels. De mooie omgeving deed de ergernis over de ontbrekende wegwijzers teniet. En de hoogtemeters kunnen tellen : 2675 in totaal, dat is echt wel een nieuw record voor ons. Toch is fietsen in Luxemburg niet onmiddellijk voor herhaling vatbaar, we houden het hier voortaan bij wandelen.
We worden wakker onder een lichtgrijze hemel, maar tijdens het ontbijt breekt de zon door, en als we vertrekken kleurt de lucht blauw. Maar er staat ook een harde, ijskoude wind, dus kleden we ons opnieuw warm aan. We wagen het nogmaals een route te zoeken : in Feulen zou route 16 vertrekken om ons langs het riviertje de Wark naar Bourscheid te brengen. Maar eerst weer een stuk langs de hoofdweg, bergaf nu, dat gaat vlotjes, we remmen wel af om niet sneller dan 35 te dalen, want het verkeer heeft hier weinig oog voor de fietsers en er is weer geen fietspad voorzien. (Kent men dat wel in Luxemburg?) In Feulen is het weer zoeken naar het beginpunt, op een wandelkaart zien we een parcours auto-pedestre staan dat min of meer overeenkomt met de fietsroute op onze kaart, en wat verderop buiten het dorp vinden we eindelijk een wegwijzer. We worden beloond voor onze zoektocht, want het is immens mooi en rustig rijden door de vallei van de Wark. Snelheid is niet van belang, we genieten volop van de omgeving. In Welscheid is het weer zoeken naar de weg, twee wandelaars uit Eeklo helpen ons verder : ze zijn net de wegwijzers gepasseerd. Ook zij klagen over de gebrekkige markeringen, vroeger werden die beter onderhouden. Vanaf nu is het steil omhoog, 5 km lang tot in Bourscheid. Moet ik nog melden dat het ook daar weer zoeken naar de weg is? Een lange afdaling door het bos brengt ons opnieuw op een hoofdweg, deze keer een heel rustige, en hier komen hele groepen wielertoeristen voorbij. Er wordt immers een grote tocht georganiseerd vandaag, 120 tot 180 km zagen we gisteren ergens staan. We besluiten toch de nationale weg te verlaten en via Ringel terug te keren. Eerst nog even picknicken op een van de vele banken die we tegenkomen, dat is hier wel goed geregeld. Eetgelegenheden vinden we nauwelijks in de kleine dorpjes, maar picknickplaatsen zijn er voldoende. Terug fameus klimmen nu, gelukkig met wind in de rug. We komen op een hoogplateau terecht waar we een mooi uitzicht hebben over de omgeving. We kunnen dankzij het heldere weer en de hoogte zeer ver zien, dit maakten we op onze vele wandelingen -die meestal door de bossen gingen- zelden mee. Het is een ander facet van Luxemburg dat we nu pas ontdekken.
Het heeft nog flink geregend vannacht, en daardoor is het ook afgekoeld. 's Morgens is het nog steeds zwaarbewolkt, er staat ook een flinke wind, hopelijk blaast die de wolken weg. We vertrekken pas rond 11u richting Eschdorf, eerst langs een grote baan, een nationale weg. Geen mm fietspad te zien, en er wordt hier flink doorgereden. Na een tweetal km kunnen we gelukkig afslaan naar een meer landelijke weg, en dan wordt het wel aangenaam rijden, want er is nauwelijks verkeer op, zodat het niet zo erg is dat er alweer geen fietspad is. In Eschdorf wordt dit We een soort auto-rally georganiseerd, en dat is men nu al aan het voorbereiden : weg gebarricadeerd, gelukkig kunnen en mogen wij er met onze fietsen nog door. Er volgt een zeer steile afdaling naar Esch-sur-Sure, dat moeten we straks wel allemaal terug naar boven klimmen! In dat dorp begint het zoeken naar de weg, en dan ondervinden we hoe verwend we wel zijn met onze knooppunten, want meermaals moet de kaart open gevouwen worden, om ons te kunnen oriënteren. Bij de barrage nemen we de weg naar Kaundorf, en dat wordt direct een flinke klimpartij : 11 % omhoog aub, en dat 4 km lang! In de eerste bocht stop ik al om trui en lange broek uit te doen, want als ik het te warm heb, kan ik niet vooruit. Maar dan gaat het klimmen goed, en zowaar, het schakelen lukt nu ook! Algoed, anders was ik nooit boven geraakt. Vanaf nu gaan we afwisselend omhoog en omlaag, en aanhoudend moet de kaart ons verder helpen, want er ontbreken veel wegwijzers. Dat zijn we niet gewoon : de wandelingen die we vroeger maakten met het systeem 'auto-pedestre' waren steeds goed gemarkeerd, nu verliezen we zeer veel tijd, het schiet echt niet op. In Bavigne zoeken we tevergeefs naar de 'nationale radweg nr 19', een kleine fietsroute die langs het riviertje zou lopen. Niet te vinden, of zou dat smalle grindpaadje naast de baan voor een fietspad moeten doorgaan? . We stoppen bij het meer voor een fruit-picknick, het is er mooi en rustig zitten, het toeristisch seizoen is duidelijk nog niet begonnen, of zijn de hoogdagen van het toerisme hier voorbij? De zon doet ook moeite, hier en daar komen er blauwe gaten in het grijze wolkendek. Weer de weg zoeken, een flinke klim doen we tweemaal, want ook de volgende route is niet te vinden, waardoor we de verbinding met de uitgestippelde terugweg missen. Dan maar via Liefrange terug naar Esch-sur-Sure, waar we even stoppen voor een frisse pint op een terrasje. Het lijkt ons dat het hier vroeger veel drukker was, nu ziet de horeca er zeer vervallen en passé uit. Omhoog langs de drukke weg, die wel een brede pechstrook heeft die we dan maar inpalmen als fietspad. 7 % klimmen, 6 km lang, maar het lukt. Veel km hebben we niet afgelegd, en de snelheid was ook niet hoog, maar we hebben veel geklommen, en dat was de bedoeling van deze trip.
Met 1 mei maken we de brug, zodat we een extra lang We hebben, en we hebben voorzien om dan naar Luxemburg te gaan. We kennen dit landje vooral van de vele wandelingen die we er al maakten : in het Mullerthal natuurlijk, maar ook Vianden, Clervaux, Larochette, Esch-sur-Sure, overal kwamen we al meermaals. Eerst zonder de kinderen, al bijna 40 jaar geleden, dan vele jaren lang met de kinderen, en nu al enkele jaren opnieuw met zijn tweeën. Vaak zeiden we dan dat fietsen hier toch ook leuk moet zijn, en eindelijk komt dat er dus van. We hebben een camperplaats ontdekt in Heiderscheid, nabij Esch-sur-Sure. Het is een fantastische plek, prachtig ingericht met alle voorzieningen voor slechts 10 euro per nacht. Volgens de website ideaal gelegen om te wandelen en fietsen. Maar bij aankomst pakken donkere regenzwangere wolken boven het dorp samen, en even later bevallen ze van een zware regenvlaag. Alles kletsnat, een klein verkennend tochtje zal dus niet meer voor vandaag zijn. Dan maar tochtjes voor de volgende dagen uitstippelen, en dat valt al direct tegen : zo gunstig is Heiderscheid niet gelegen, niet één gewone fietsroute komt er langs, wel een mountainbike-route, maar daar zijn we niets mee. Dus zelf ritten samenstellen op het goed gevoel. Morgen zien we wel of ze doenbaar zijn.
Ai,dit werd ei-zo-na een afknapper! We keken al weken uit naar dit We, we hadden alles goed georganiseerd, en bijna liep alles in het honderd.
Een straalblauwe hemel als we wakker worden, dat is voor ons voldoende om snel uit bed te wippen en ons klaar te maken voor een volgende fietstocht. We doen geen moeite meer om een van de schaarse fietsroutes te vinden, en rijden langs rustige landelijke wegen rond. Eerst opnieuw richting Eschdorf : het dorp is nu afgesloten, het is in de omgeving een drukte van jewelste, massa's autofanaten komen de bolides bewonderen. We zullen ook vandaag weer veel oude wagens en vooral sportkarren tegenkomen op de weg. Wij rijden in een boog om het dorp, richting Neunhausen. De weg is hier glooiend, het gaat op en neer, weer een goede oefening dus. En ook hier is het heel rustig en mooi, de velden koolzaad kleuren helder geel en steken fel af tegen de verschillende tinten lentegroen van de bomen en struiken. In Lutzhausen houden we halt bij het meer, enkele duikers maken zich klaar om met een instructeur het water in te gaan. Ondanks het zonneke lijkt me dat toch nog wat frisjes. Wij fietsen opnieuw langs de barrage naar Esch-sur-Sure, voor een terrasje met een lekker Weizenbier. We rijden verder richting Tadler. De weg is hier nog steiler als de route van gisteren, maar het klimmen gaat me ondertussen toch al beter af dan verleden jaar. Op het hoogplateau overschouwen we nogmaals de omgeving, en ik weet het, ik val hier in herhaling, maar het uitzicht is hier dan ook magnifiek : velden vol koolzaad, graslanden, in de verte enkele naald -en loofbossen, en daartussen kleine dorpjes verbonden door kronkelende wegen. 
We worden wakker onder een lichtgrijze hemel, maar tijdens het ontbijt breekt de zon door, en als we vertrekken kleurt de lucht blauw. Maar er staat ook een harde, ijskoude wind, dus kleden we ons opnieuw warm aan. We wagen het nogmaals een route te zoeken : in Feulen zou route 16 vertrekken om ons langs het riviertje de Wark naar Bourscheid te brengen. Maar eerst weer een stuk langs de hoofdweg, bergaf nu, dat gaat vlotjes, we remmen wel af om niet sneller dan 35 te dalen, want het verkeer heeft hier weinig oog voor de fietsers en er is weer geen fietspad voorzien. (Kent men dat wel in Luxemburg?) In Feulen is het weer zoeken naar het beginpunt, op een wandelkaart zien we een parcours auto-pedestre staan dat min of meer overeenkomt met de fietsroute op onze kaart, en wat verderop buiten het dorp vinden we eindelijk een wegwijzer. We worden beloond voor onze zoektocht, want het is immens mooi en rustig rijden door de vallei van de Wark. Snelheid is niet van belang, we genieten volop van de omgeving. In Welscheid is het weer zoeken naar de weg, twee wandelaars uit Eeklo helpen ons verder : ze zijn net de wegwijzers gepasseerd. Ook zij klagen over de gebrekkige markeringen, vroeger werden die beter onderhouden. Vanaf nu is het steil omhoog, 5 km lang tot in Bourscheid. Moet ik nog melden dat het ook daar weer zoeken naar de weg is? Een lange afdaling door het bos brengt ons opnieuw op een hoofdweg, deze keer een heel rustige, en hier komen hele groepen wielertoeristen voorbij. Er wordt immers een grote tocht georganiseerd vandaag, 120 tot 180 km zagen we gisteren ergens staan. We besluiten toch de nationale weg te verlaten en via Ringel terug te keren. Eerst nog even picknicken op een van de vele banken die we tegenkomen, dat is hier wel goed geregeld. Eetgelegenheden vinden we nauwelijks in de kleine dorpjes, maar picknickplaatsen zijn er voldoende. Terug fameus klimmen nu, gelukkig met wind in de rug. We komen op een hoogplateau terecht waar we een mooi uitzicht hebben over de omgeving. We kunnen dankzij het heldere weer en de hoogte zeer ver zien, dit maakten we op onze vele wandelingen -die meestal door de bossen gingen- zelden mee. Het is een ander facet van Luxemburg dat we nu pas ontdekken. 
Het heeft nog flink geregend vannacht, en daardoor is het ook afgekoeld. 's Morgens is het nog steeds zwaarbewolkt, er staat ook een flinke wind, hopelijk blaast die de wolken weg. We vertrekken pas rond 11u richting Eschdorf, eerst langs een grote baan, een nationale weg. Geen mm fietspad te zien, en er wordt hier flink doorgereden. Na een tweetal km kunnen we gelukkig afslaan naar een meer landelijke weg, en dan wordt het wel aangenaam rijden, want er is nauwelijks verkeer op, zodat het niet zo erg is dat er alweer geen fietspad is. In Eschdorf wordt dit We een soort auto-rally georganiseerd, en dat is men nu al aan het voorbereiden : weg gebarricadeerd, gelukkig kunnen en mogen wij er met onze fietsen nog door. Er volgt een zeer steile afdaling 
