Na het schokwekkende
telefoontje van Vladir was ik toch even in paniek. Ik begon werkelijk aan alles
te twijfelen. Was het wel Vladir of was dit alles een nachtmerrie? Heb ik de
woorden las piedras adulez, las piedras adulez van Vladir wel goed verstaan?
Heb ik de Spaanse bediende wel goed begrepen toen ik dacht dat ze het over
blauwe stenen had? Ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen en naar een
internetcafé te gaan. Na een drankje besteld te hebben en de huur voor de
computer betaald te hebben, zocht ik meteen naar de Spaanse vertaling van
blauwe stenen. Ik kwam na wat eenvoudig zoekwerk bij Las piedras azules uit. Het
was niet helemaal hetzelfde dan wat ik dacht te verstaan door de telefoon, waar trouwens veel storing op zat door de
verschrikkelijke telefoonverbindingen hier in deze streek, maar het was zeker
genoeg op elkaar gelijkend om te kloppen. De man die naast me zat wist me ook
te vertellen dat Las piedras azules
Castilliaans was en geen Catalaans, het kan dus al niet hier in Barcelona zijn,
plus hij vertelde mij dat Cantabrie de enige kuststreek is waar ze deze taal
spreken. Aangezien de Spaanse bediende me Santander, een kuststad gelegen in
Cantabrie aanduidde, moet deze informatie wel kloppen. Mijn besluit stond vast:
ik moest naar Santander om Natasha te vinden.
Om zo snel mogelijk op
zoek te kunnen naar Natasha besloot ik het vliegtuig te nemen. Ik moest
hiervoor wel mijn laatste centjes uitgeven, maar dat had ik ervoor over. Ik was
nog maar net aangekomen op de luchthaven van Santander en ik hoorde de verdofte
melodie van mijn gsm in mijn rugzak. Snel smeet ik mijn rugzak op de grond,
gooide alle reispapieren en andere onnoemenswaardige zaken eruit en grabbelde
mijn gsm. Ik zag wederom hetzelfde op het schermpje staan: Natasha. Ik nam op
en zei met een bange stem: Natasha alles ok?. Hola, cueva Santander antwoordde
een zware stem en de telefoon werd ingelegd. Ik was met verstomming geslagen en
zat weer met een hoop twijfels. Ik had de stem van Natasha of Vladir verwacht,
maar deze stem was veel zwaarder en praatte met een echt Spaans accent. Ik
mocht mijn zoektocht niet laten beïnvloeden en moest mijn tocht verder zetten.
In de aankomsthal van de luchthaven hing een kaart van Santander. Daar stond
Cueva op aangeduid met de tekening van een grot naast. Het was duidelijk dat
ik daar naartoe moest om Natasha terug te vinden. Ik tekende snel het kaartje
over en zette het op een lopen. Na een halfuurtje wist ik een grot te vinden.
De grot had een blauwe schijn aan de buitenkant. Hier moet het gewoon zijn.,
dacht ik toen. Ik besloot met een bang hartje binnen te gaan. Ik ging naar
binnen en daar zat ze: vastgebonden met een ketting rond haar lichaam.
Hier zat ik dan, weer in een benarde situatie. Natasha , een
van de mooiste vrouwen die deze aarde heeft bewandeld, vastgeketend in een
grot. Sinds ik mijn trip door Europa begon, ben ik al van het ene ongeluk in
het andere terecht gekomen. Van syfilis
tot een coma. Dat ik nog de tijd kan vinden om elke week een blog te schrijven,
lijkt mij een wonder op zich..
Maar ik wijk af. Waar zat ik? Ooh ja, de grot. Daar was ik dus aan de ingang
van een donkere grot, starend naar het mooie geweldige lichaam van Natasha dat
vast zat met een stevige glimmende ketting, verankerd in de rotswand van de grot.
Ik stond daar wel 5 min met open mond door stomheid geslagen. Waarom moet dit
nu weer met mij gebeuren? Precies of ik
al niet genoeg ongeluk heb gehad. In die 5min twijfelde ik wel even of ik niet
nog snel kon vluchten, weg van dit alles. Misschien is een mooie vrouw
vastketen in een grot wel een of ander oud Spaans ritueel. Maar als ik ooit nog
een kans wou maken bij de mooie Natasha
nam ik beter het zeker voor het onzekere. Ik stapte de duisternis binnen
richting de ketting. Ik was op mijn hoede. Maar op het eerste zicht leek de
grot leeg, op Natasha na, die mij wanhopig aanstaarde en iets mompelde naar mij.
Door de prop in haar mond verstond ik er niks van. Ik bestudeerde de ketting
grondig maar ik vond niet meteen een manier om ze te verwijderen. Ik schrok me
rot toen een stem uit de duisternis zei: no
te molestes. Ik was geschokt door de grote gestalte die naar voren trad
uit de duisternis. Hij zei het nog eens: no
te molestes . Toen ik het nog steeds niet begreep, zei hij in het vloeiend
Russische: doe geen moeite Nickolai .De ketting zit toch muur vast. Ik was weer
met stomheid geslagen maar ik weet niet door wat het meest. Dat deze schimmige figuur
mijn naam kende, dat hij Russisch sprak of het feit dat hij wist dat ik
Russisch sprak? Dan is het dus toch
waar wat Natasha zei. Dat je aan geheugen verlies leidt. Ik ben het Vladimir. Herken
je me niet? Ik wist niet wat zeggen. Kon het nog gekker worden? Je komt dus de
mooie Natasha redden, zei hij, uit lust of uit liefde? Mmmh, weet je Nikolai ,
wij verschillen niet zo veel, jij en ik. Het was het lot dat ons samenbracht.
Ooh, ik hoopte zo dat hij nu niet over een of ander voorspelling begon. Maar
aangezien hij leek te wachten op een antwoord, zei ik gewoon: wat bedoelt u
juist? Hij antwoordde: Heb je het nu nog niet door, Nikolai, ik ben je
vader .
