Nicolaj Bélic tuimelde voorover het ijskoude meer in. Het koude water omarmde hem onmiddellijk in een dodelijke omhelzing. Nicolaj was goed aangekleed en zijn lekker warme kleren werden nu nat en zwaar. De kou drong zijn hele lichaam binnen en maakte zijn ledematen stijf, waardoor het eerst nog wilde gespartel van zijn armen en benen steeds trager en trager werd tot het uiteindelijk stil viel. De loodzware kleren zogen Nicolaj mee naar beneden en het duurde niet lang voor ook het topje van zijn knappe maar bezoedelde hoofd onder water verdween. Nicolaj kreeg geen lucht meer, maar hij vocht ook niet meer om weer boven te komen.

Hij nam er vrede mee. Hij was toch ziek en hij was lelijk. Misschien ging hij nu wel liever dood op een onbenullige manier dan nog langer te blijven leven zonder de aandacht van knappe vrouwen. Het leven was niets zonder de liefde, niets zonder Sophia. En zij was net degene die hem dit had aangedaan, dus misschien was het wel beter als er nu gewoon een einde aankwam. Het werd zwart voor zijn ogen en hij liet zich gaan alsof hij insliep en al wist dat er een mooie droom ging komen. Hij ging naar de hemel, daar was hij van overtuigd, en hij was er ook van overtuigd dat daar overal bloedmooie engelen rondvlogen.

Plots werd hij bij zijn kraag gegrepen en omhoog gehesen. Eens bovengekomen, hapte hij naar adem als een vis op het droge. De duisternis was nog niet helemaal verdwenen en hij kon ook niet zien wie zijn redder was, aangezien die hem vasthad bij zijn kraag vanachter aan zijn nek. Hij liet zich gewillig naar de oever van het meer trekken, maar had ergens toch spijt van die engelen. Wat had hij graag van hun gezelschap genoten! Nu ja, die tijd kwam nog wel.

Hij werd op de oever getrokken en bibberde zo’n beetje uit zijn vel. Eindelijk kreeg hij zijn redder te zien, die over hem kwam staan om het water uit zijn longen te persen.

Hij ging ervan uit dat hij waanbeelden zag. Hij moest nog in shock zijn van zijn bijna dood ervaring. Het oude vrouwtje dat hij naar deze plek had gedragen, boog zich over hem en begon met haar gerimpelde handen op zijn borstkas te duwen.

Zij had hem gered? Zij?! En dan nog wel met een badmuts, een zwembril, een neusklepje en een roze badpak van speedo? Nee, onmogelijk op haar leeftijd in deze kou, onmogelijk. Hij had vast hallucinaties, droombeelden onderweg naar het paradijs. Dan ging hij dus toch de engelen te zien krijgen! Hij hoopte het met heel zijn hart want de vrouw die hij voor zich zag, was absoluut geen engel, eerder een verrimpelde oude trol, die zich had klaargemaakt voor carnaval.

Hij hoestte en proestte zijn longen leeg, dankzij de reanimatie van het oude vrouwtje. Hij verschoot ervan hoeveel kracht ze in haar armen bleek te hebben. Nu het overtollige water uit zijn longen was, begon ze hem uit te kleden en meteen schoot Nicolajs vorige nachtmerrie door zijn hoofd. Dit wilde hij niet! Dit wilde hij helemaal niet! Uitgeput en verzwakt als hij was, deed hij tevergeefs een poging de fitte zwemster tegen te houden.

‘Rustig toch jongeman! Ik ga je echt niet verkrachten hoor! Ik ben gewoon je kleren aan het uittrekken omdat ik wel houd van een opwindende striptease na een partijtje ijsberen. Daar krijg ik het weer lekker warm van.’ Ze forceerde een tandeloze grijns naar hem, die er waarschijnlijk verleidelijk uit moest zien en ging met haar tong over haar gebarsten, blauwe lippen.

Nu werd Nicolaj helemaal hysterisch en omdat hij gewoonweg met zichzelf geen blijf wist, begon hij te gillen als een klein meisje. ‘Hooo. Fopje, flauw mopjeee!’ Het oude vrouwtje lachte haar vrolijke kakelende lach. ‘Als ik nu je natte kleren niet uittrek, vries je dood voor ik je tot in mijn huisje heb kunnen sleuren. Pff, zonder kleren weeg je eigenlijk nog te veel, maar bon! Ik geloof dat de mannen van tegenwoordig niet echt op hun lijn letten zoals ze dat zouden moeten doen, is het niet?’

Nicolaj was ondertussen al wat bekomen van de schrik, ze had het goed met hem voor. Ze liet zijn kleren buiten liggen en voor Nicolaj echt besefte wat er gebeurde, tilde ze hem op, zoals een bruidegom dat met zijn kersverse bruid doet, en droeg hem de drempel over. Ze liet hem in haar salon vallen, gooide hem een dekentje toe en verdween naar een andere kamer van haar huisje. Het haardvuur brandde gezellig, Nicolaj sloeg het deken om zich heen en warmde weer helemaal op bij het vuur.

Net op het moment dat hij aan het indommelen was, kwam er iemand de salon binnen. Nicolaj draaide zich om en zag tot zijn grote verbazing een knappe jongedame binnenkomen. Ze had lang rood krullend haar, dat met een kleurrijke sjaal uit haar gezicht werd gehouden. Grote gouden oorringen en talloze kleine ringetjes versierden haar oren en ook in haar wenkbrauw en in haar neus had ze een klein gouden ringetje hangen. Haar hele verschijning straalde een vrolijkheid uit, een levenslust, die Nicolaj nog niet veel gezien had. Haar slanke lichaam was gehuld in stoffen die alle kleuren van de regenboog en de vreemdste motieven bezaten.

Maar Nicolaj was duidelijk niet de enige die niet wist wat er gebeurde. Ze staarde hem onbeschaamd met open mond aan. ‘Nicolaj Bélic, eindelijk’ mompelde ze. ‘Eindelijk, ik heb hier zo lang op gewacht.’

Nicolaj verstond nauwelijks wat ze zei, maar zijn naam had hij wel opgevangen. Hij wachtte tot ze nog meer zou zeggen, misschien iets specifiek tot hem gericht, maar er kwam niets. Ze bleef hem alleen maar aanstaren alsof ze een geest zag.

‘Uhm…Ik ben inderdaad Nicolaj Bélic. Aangenaam.’ Hij stak zijn hand uit, maar ze nam hem niet aan. Ze keek er alleen maar naar met ogen die nog groter werden van ontzetting. Nicolaj ging dan maar verder. ‘Mag ik vragen hoe u mijn naam kent?’

Er viel een lange stilte tot de vrouw plots uit een soort trance leek te ontwaken. ‘Oh, maar natuurlijk. Ik ben Sophie, de dochter van Lucienne, die hier woont. Ik had u niet verwacht, enfin ik had u wel verwacht, maar net niet op dit moment. Ik ben in ieder geval heel blij dat u er bent. Eindelijk, geloof mij, ik wacht al heel lang op uw komst. Ik ben namelijk een ziener, ik kan de toekomst voorspellen, zeg maar. Uw komst heb ik heel lang geleden al voorzien. U komt ons redden, mij en mijn moeder en uzelf uiteraard ook. De man met het gehavende gezicht, eindelijk is hij gekomen.’ Ze hief haar handen op naar de hemel en er liep zelfs een traan van geluk over haar wang.

‘Hoe noemde je mij juist?’

‘De man met het gehavende gezicht.’

Nicolaj vloekte: ‘Godverdomme! Ik zou voorspeld moeten worden als de man met het goddelijke gezicht! God, wat is er mis met u, ik heb u toch niets misdaan!’

De jonge vrouw glimlachte naar hem. ‘Maakt u zich toch geen zorgen. De wonden op u gezicht zullen weldra genezen als u zich laat helpen door mij.’

‘Maar al te graag.’ antwoordde hij.

‘Maar eerst wil ik uw hand lezen. Ik moet zeker weten dat u het bent, dat u ons komt verlossen.’

Nicolaj twijfelde, maar gaf toe. Het maakte niet uit wat ze zei, hij geloofde toch niet in die hocus pocus. Hij reikte zijn hand voor de tweede keer naar haar uit en deze keer nam ze hem wel aan, al was het heel voorzichtig. De armbanden om haar pols tingelden tegen elkaar terwijl ze zijn hand naar haar toe trok. Ze nam zijn hand stevig vast met haar sierlijke vingers, versierd met gouden ringen, en bestudeerde de lijnen op zijn handpalm uitvoerig. Ze knikte en mompelde wat in zichzelf, terwijl de lach die om haar rode, volle lippen speelde steeds groter werd. Ten slotte keek ze op naar hem met een gezicht dat straalde, zoals dat van een engel zou doen volgens Nicolaj. ‘U bent het inderdaad.’

Nicolaj geloofde niet in zo’n waarzeggerij, hij vond het allemaal bullshit. Maar wanneer hij haar gezicht zo zag stralen, zo overtuigd van haar vak alsof het de puurste waarheid in de hele wereld was, begon hij te twijfelen en hij werd nieuwsgierig.

‘En wat wilt dat nu exact zeggen? Wat denkt u dat ik ga doen in de toekomst?’

Ze keek hem aan alsof hij vroeg hoeveel één plus één was. ‘U gaat ons redden, ons behoeden voor de ondergang. U gaat erin slagen om ons na eeuwen eindelijk te verlossen van de vloek die op mijn familie rust. Een vloek, die is uitgesproken door een seniele professor en een waanzinnige feeks met de naam Sophia.’ 

30-09-2012 om 00:00 geschreven door Nikolai