Onze brug over de rivier Nekor, die de verbinding is tussen de provincies Al Hoceima en Nador, is door de felle regen in de maand oktober jl. zwaar beschadigd. De brug is 72 jaar oud. Maar nu is ze zo zwaar beschadigd dat ze afgebroken moet worden. Verkeer over de brug is niet meer mogelijk, maar voetgangers wagen zich nog wel over de brug. Men heeft een voorlopige weg aangelegd door de rivier. Het water wordt door buizen geleid en daarover heeft men een voorlopige weg aangelegd, over een afstand van een paar honderd meter. Het is maar een noodoplossing voor de plaatselijke bevolking, want als het gaat regenen spoelt alles weer weg. Dus op hoop van zegen, regent het de eerste maand hier niet. Auto's, taxi's en plaatselijk vrachtverkeer rijdt nu dus door de rivier van de ene kant naar de andere kant. Men is wel gestart met het aanleggen van een voorlopige lage brug die dus veilig verkeer zou moeten kunnen garanderen. Hoe lang die werken gaan duren is nog een vraagteken, maar dan zou er terug openbaar vervoer mogelijk moeten zijn, want momenteel rijden er geen bussen. Er zal een nieuwe weg aangelegd moeten worden tussen ons dorp Beinti (aan de grens van de provincie Nador) en Beni Boyage, want daar is de weg op verschillende plaatsen verzakt en heeft men voorlopige één rijstrook voor het verkeer gemaakt, daar waar de weg zwaar beschadigd is. Hopelijk begint men snel met de nieuwe weg en met de nieuwe grote brug, maar ja die werken zouden op zijn minst 8 maanden duren, en naar Marokkaanse normen kan dat dus wel eens meer dan een jaar worden, zoniet twee jaar.
Donderdagmorgen 18 december om 6u zijn we naar Marokko vertrokken. Het was een miezerige morgen met mist en motregen en dat heeft zo de hele dag geduurd. In Lyon dacht ik dat de zon even door het wolkennet zou breken, maar haar verwoede pogingen lukten niet. Hier en daar soms een lichtere plek in de donkere wolkenhemel en dat was het dan. Tegen dat we bijna aan de Spaanse grens waren, dus voorbij Avignon, ging de rode zon schijnen en dan stond de zon al laag en brandde fel rood aan de hemel, vlak voor ons. Hoe graag ik de zon ook zag, nu was het gevaarlijk rijden, want je wordt echt verblindt door de zon. Daarom zijn we dan maar een koffie gaan drinken en na een half uurtje pauze genomen om de gevaarlijke zon te mijden. We waren rond half acht 's avonds aan de Spaanse grens en er stond een hevige wind, maar ja dat is daar altijd zo. Te vroeg om een hotel te zoeken dus zijn we maar doorgereden tot Barcelona en zijn we gaan slapen in hotel Bellaterra, een betaalbaar AS-hotel langs de autosnelweg, die ook wifi op de kamers hebben, dus kon ik nog wat chatten met mijn zoon, die thuis gebleven is. Vrijdagmorgen hebben we uitgeslapen, uitgebreid gedoucht, genoten van het ontbijtbuffet in het hotel en zijn pas tegen 9u 's morgens weer vertrokken. De zon scheen en dat was een zalig gevoel, zo na dat grijs weer in België en die miezerige dag door Frankrijk. Het was heerlijk om weer eens een blauwe hemel te zien en de zon. Er stond wel een stevige wind doorheen bijna heel Spanje, maar toch kon de wind dat heerlijke gevoel van licht te zien en de zon te voelen niet te niet doen. Rond 9u30 's avonds waren we in Tarifa. Vermits er nogal veel wind was, waren we niet scheutig om nog de laatste boot van 23u naar Tanger te nemen. Dus hebben we maar wijselijk besloten om te gaan slapen in ons favoriete hotelletje, gelegen in het groen een kilometer of zes voor Tarifa, Meson de Sancho. Het is een prachtig hotelletje in een mooie natuurlijk groene omgeving. Langs de tuin van het hotel loopt een bergriviertje, dat je kan horen, als je op het terras van je kamer staat. Aan de overkant van de weg hebben ze een parkeerplaats en nog een huis met kamers en een tuin met kamers in kleine chaletjes, echt prachtig. Zaterdagmorgen om 11u hebben we dan de Fast Ferry genomen van Tarifa naar Tanger - een overtocht van 35 minuten.
Vandaag is er een minister de schade komen opmeten in ons dorp en omgeving. De brug over de rivier Nekor is zwaar beschadigd en er is geen verkeer meer mogelijk, zelfs niet te voet. Te gevaarlijk Het water is momenteel ook te diep dus je kan de rivier niet meer oversteken. Er zal een nieuwe brug gebouwd worden en de werkzaamheden zullen 8 maanden duren . Maar ondertussen zal er wel een legerbrug geplaatst worden, maar voorlopig is die er nog niet. Dus verkeer van ons dorp naar Nador is via Kasita niet mogelijk. Je zal via Al Hoceima moeten rondrijden en de nieuwe kustweg naar Nador moeten nemen. De weg van Beinti naar Bni Boyage is op bepaalde plaatsen ook zwaar beschadigd, maar men is al bezig die voorlopig te herstellen.Zodat plaatselijk verkeer per auto terug mogelijk is. Hopelijk wordt de weg nu, als de nieuwe brug er is, ook breder gemaakt en vernieuwd, want eigenlijk is dat wel nodig. Maar het gevaar is nog niet geweken want er is nog meer regen op komst de volgende 4 dagen. Ook is er een gat is de muur gekomen, die wij achter onze tuin langs die kleine bergrivier hebben gebouwd. Mijn schoonbroers hebben het zo goed en zo kwaad als het ging hersteld, maar toch vreest mijn man voor nog meer regen, want die muur is gebouwd met rotsblokken, zand en cement, maar waarschijnlijk meer zand dan cement, omdat het daar toch nooit echt veel regent, maar ja je ziet wel.... De mensen hebben daar enorm veel gebeden voor regen, maar nu hebben ze wel een beetje te veel gekregen. Ons zwembad dat leeg gemaakt is na de zomer, daar staat nu meer dan een halve meter water in van de regen die op een paar dagen is gevallen
In het Noorden van Marokko heeft het noodweer toegeslagen. De regen valt er al 2 weken met bakken uit de hemel. En men voorspelt nog heel de week regen, tegen 100 liter per m². De rivierbedding van de rivier Nekor, die 50m breed is of meer ( ik ben niet zo goed in het schatten van afstanden) en waar misschien een halve meter breed water in loopt, dat tot aan je enkels reikt, stroomt nu over. De mensen (waaronder mijn schoonbroer), die daar groenten kweekten hebben niets meer want alles is overstroomt. De rivier is nu tot de rand gevuld en de brug is verzakt. Verschillende bruggen tussen Al Hoceima en ons dorp, dus over 40 km zijn verzakt. Er rijden geen vrachtwagens, bussen, taxi's of auto's meer. Verschillende delen van de weg tussen Bni Boyage en Beinti is verzakt of in de rivier weggespoeld. De mensen kunnen zich nog enkel te voet verplaatsen. Mijn man was gisteren naar Bni Boyage gegaan om inkopen te doen, maar hij kon door het noodweer niet meer thuisgeraken en is daar blijven overnachten bij vrienden. Vandaag heeft iemand hem van Bni Boyage tot op 10 km van ons dorp gebracht met de auto, maar verder ging het niet, want de brug over de rivier was wegespoeld, dus is hij nu in de stromende regen te voet onderweg naar huis. De rivier Nekor die vroeger in de Middelandse Zee uitmondde is al jaren onderbroken door een barage in Bni Boyage, waar dus het drinkwater voor de omgeving wordt gehaald. Nu heeft men de sluisdeuren terug open gezet zodat het overvloedige water terug naar de zee kan vloeien, want de barage dreigde over te lopen. Verschillende mensen die in de lagere gedeelten langs de rivier een huis gebouwd hebben, zijn dakloos, hun huizen zijn gewoon door de rivier en de modderstromen meegesleurd. Er zijn veel arme mensen die niet meer in hun huizen durven slapen en dus gewoon buiten gaan slapen in de regen of onder tenten. Meer dan 200 huizen zijn vernield langs de rivier. Het dorpje Taourirt, 5 km voorbij ons dorp, waar op woensdag de markt is, is volledig van de kaart geveegd, overstroomd,volgens mijn man. Maar de autoriteiten doen weinig of niets.
De noodtoestand spreidt zich uit over de provincies Nador en Al Hoceima en waarschijnlijk over het gehele Rifgebergte tot in Tanger. Als de wegen onberijdbaar worden en er geen voedseltoevoer meer is, zal het voor de mensen daar enorm moeilijk worden. Tussen het dorpje Taghzout in de provincie Nador, aan de grens met de provincie Nador is over zeker 10 km al geen verkeer meer mogelijk, door bruggen die verzakt zijn. Ook in het stadje Drouch is de brug op de verbindingsweg met Nador verzakt en staat het water vrij hoog. Ook de steden Nador en Melilla hebben al veel onder het noodweer geleden.
Gelukkig wonen wij op een berg en kan er bij ons niet echt veel gebeuren, of de 3 meter hoge muur die wij gebouwd hebben naast onze achtertuin, tegen een klein bergriviertje zou het moeten begeven, doordat er teveel water door stroomt. Normaal staat dat riviertje voledig droog. Dan gaan we schade hebben in de achtertuin, die waarschijnlijk zal verzakken met alle gevolgen vandien. Ik mag er niet aan denken! Er wachten mij bange dagen, afwachten of het noodweer ophoudt, maar op tv heb ik gezien dat het noodweer voorlopig zal aanhouden tot zaterdag...Inch'Allah houdt het vlug op...voordat er mensen sterven van hongernood omdat er geen hulp komt van buitenaf....
Zondagmorgen rond een uur of 10 zijn we dan vanuit Beinti richting Tanger vertrokken. Rond 17u waren we dan in Tanger. Tickets voor de Fast Ferry naar Tarifa gaan halen, paspoorten af laten stempelen bij de politie aan de andere kant van Tanger, want in de zomer is het te druk en kan de havenpolitie dat allemaal niet aan, dus hebben ze daarvoor een speciaal park geopend. Dan naar de haven en aanschuiven...er was veel volk, iedereen wou terug naar Europa...ja Marokko loopt leeg tegen eind augustus... Gelukkig is er elke 2 uur een fast ferry naar Tarifa, dus die van 7 uur was al vol voordat wij erop konden, dan was er onmiddelijk een andere en daar konden we ook nog niet bij, maar bij de 3e hadden we geluk en konden we mee. En dan te weten dat op zo'n grote fast ferry 280 auto's binnen kunnen parkeren. Allez, om 11u lokale tijd waren we onderweg naar Tarifa, aankomst in Spanje om 0u45 en eer we van de boot en door de douane waren was het al 1u30, een klein half uurtje rijden naar ons favoriete hotel onderweg naar Algeciras, Meson de Sancho...gesloten...volzet... Dan maar verder naar het volgende hotel...heel duur, maar ja we waren moe en het was al half drie en we hadden nog 2400 km voor de boeg, dus toch maar genomen en een paar uurtjes gaan slapen. 's Morgens om 9u vol goede moed vertrokken, maar we waren nog maar een half uur onderweg en nog niet eens in Malaga of Mohamed zei dat het stuur zo zwaar werd, dat hij bijna niet meer kon sturen en de motor was warm, de eerste afrit eraf...en gestopt ...ja ja... de distributieriem was eraf gelopen en er was een rondel afgebroken...dus daar stonden we weer in panne, maar gelukkig was het maandag... dus nog maar eens Mondial Assistance opgebeld en een depannagewagen laten komen...en ja tegen 13u was de depanage daar en tgen 13u30 waren we in de garage...siëtsta tijd... dus de stukken die ze nodig hadden konden ze pas om 16u bestellen... We zijn dan maar gaan eten in een restaurantje in de buurt en dan nog wat gaan wandelen en tegen 17u nog eens gaan kijken in de garage...nog altijd geen stukken...binnen een uur en half zouden de stukken er zijn. Oke nog wat gaan wandelen...en ja tegen 18u was de wagen klaar, maar de uitlaat maakte ook lawaai en bij nader nazicht kwamen ze tot de vaststelling dat ze dat toch niet konden lassen, dat er een ander stuk op moest... ja ... en dat stuk zou dan pas de volgende dag geleverd worden... , maar gelukkig werd het toch nog onmiddelijk geleverd en was dat euvel ook weer verholpen. Ja, zeg het wordt tijd dat we een nieuwe of een nieuwere auto kopen, want die Mercedes 190 is al 17 jaar oud, en ik weet niet hoeveel kilometers die al gedaan heeft want de kilometerteller is ook al minstens 2 jaar stuk...en die auto gaat de laatste 3 jaar al 3 x per jaar naar Marokko en terug... en er staan al meer dan 357000 km op, dus ik denk dat je er gemakkelijk nog 200 000 km mag bijtellen. De verwarming is stuk, de zetel van de chauffeur is stuk...de rechterzijspiegel staat op half zeven, door de wind en kan je niet meer regelen... We zijn in het heengaan en het terugkomen in panne gevallen...dus we zijn echt wel toe aan een nieuwere auto ...nietwaar schat??? Maar mijn man denkt er anders over : Maar nee, da's de beste auto die er bestaat...die heeft ons al 6 jaar zonder problemen naar Marokko gebracht en iedere Marokkaan wil zo'n auto...ook al is die zo oud... jij kan een nieuwe auto kopen als je wil, dan breng ik die Mercedes naar Marokko en laat die daar helemaal reviseren en vernieuwen en dan is dat de beste auto die er bestaat en dan kan die nog zeker 20 jaar mee... Ongelooflijk hoe iemand zo verknocht kan zijn aan zijn oud krot... ... Dan mag hij de volgende keer alleen vertrekken met zijn krotje....
Maar eind goed, al goed... we zijn goed thuisgeraakt in België... en mijn zoon is geslaagd voor zijn herexamens.. . het weer mocht in da Belgiekske wel wat beter zijn ... want van die grijze hemel, als je dat blauw van Marokko gewoon bent ... word je gewoon depri...maar ja dan zullen we maar wassen en strijken en poetsen ...he...
Sorry, dat ik jullie weer zolang heb laten wachten op het vervolg van mijn vakantieperikelen, maar ik heb het druk gehad. Het is leuk te horen dat er al mensen zijn die zich ongerust maken, omdat ik de laatste weken niks meer verteld heb op mijn blog. Dat wil dus zeggen, dat jullie mijn verhalen leuk vinden en dat streelt mijn ego, maar dat wil ook zeggen dat ik met volle teugen aan 't genieten ben en dus geen minuutje tijd vind om op mijn blog te schrijven. Ik was druk bezig met die kleine kindjes van mijn schoonzus, die bij mij kwamen zwemmen in het kinderzwembadje en om de kleinste van 14 maanden te leren lopen. En ja het is gelukt, hij loopt alleen, al is het nog wat wankel zoals ne zatte, maar het lukt. Schattig om te zien... Mijn nichtje, die in Frankrijk woont, is met haar gezin hier bij ons in Marokko op bezoek geweest van 16 tot 21 augustus. Het was een kort bezoek, maar het was heel leuk. Haar gezin kende ik niet zo goed, want zij wonen in Frankrijk en we zien elkaar meestal alleen maar op feesten en dan is er zo weinig tijd om te praten en met elkaar bezig te zijn. Dus nu hebben we de kans gehad om haar man en haar 3 tienerdochters beter te leren kennen, en ik moet zeggen het is nog beter geweest dan ik verwacht had. Het is een vrolijke bende, die wat leven in de brouwerij gebracht heeft. Ik heb er :met volle teugen van genoten, om hen bezig te zien in het zwembad en in de zee. We zijn zelfs gaan waterfietsen en dat was voor mij al jaren geleden, maar het was reuzeplezant. Mijn voorhoofd en mijne neus zijn wel verbrand, niettegenstaande de zonnecreme en het feit dat ik al een beetje bruin zag, en velt af , maar ja dat hoort erbij hé, zon, zee, wind... Wij hebben ons best gedaan om hen een prettig verblijf hier te bezorgen, met wandelingen in de rivier en wat klimmen op de rotsen, zwemmen in het zwembad en een uitstap naar zee. Op koopjesjacht in de soeks en de bazars. Wel, mijn man (hoewel hij niet echt veel tijd had) en ik, wij hebben er van genoten en ik hoop zij ook. Als zij nog maar half zoveel genoten hebben als wij, dan weet ik dat het voor hen ook een geslaagde 4-daagse was. Alleen spijtig dat iedereen een beetje ziek is geweest.... Mijn nichtje en ik wij hebben weer eens heel leuk kunnen babbelen en Marc, haar man heeft enorm veel mooie foto's gemaakt, zodat ik een mooie herrinnering heb aan de mooiste dagen van deze zomer...maar het was te vlug voorbij...mooie liedjes duren niet lang he... De familiefoto in kleurrijke Marokkaanse klederdracht heeft al een plaatsje gekregen in de kleine salon en de vele andere foto's heb ik al wel 10 keer bekeken met mijn schoonzusjes en mijn man en mijn schoonzusjes en Fatima, hun nichtje, hebben er al een paar uitgekozen die ze graag wilden afgeprint hebben. Dus dat heb ik dan deze morgen al gedaan. Voor ons is de vakantie ook voorbij . Dus gisteren en eergisteren alles wassen, lakens, handdoeken, strandlakens..., het huis en het terras poetsen, plastiekfolie over de bedden en de zetels in de kleine salon. Het zwembad half leeg laten lopen. Half, omdat mijn schoonzusjes niet kunnen zwemmen en dus eigenlijk niet echt van mijn zwembad kunnen genieten, omdat het te diep is. Dus laat ik de laatste dag het zwembad half leeglopen, zodat zij ook nog een namiddag kunnen spelen in het zwembad en zodat ze overal kunnen staan. Dus deze namiddag zijn de laatste minuten om te profiteren, de laatste stuiptrekkingen van een geslaagde zomer... Gisterenavond en vanmorgen heb ik de valiezen ingepakt...vanavond plastiek afdekfolie over de zetels in de grote salon en de auto inladen.... en morgenvroeg, Inch'Allah, vertrekken wij richting Tanger....dan 35 minuten op de fast ferry...voorbij Tarifa gaan we slapen en dan de grote doortocht door Spanje en Frankrijk richting België... 'Is weer voorbij de mooie zomer, ... veel te vlug... maar het leven gaat verder...ook in een grijs landje als België...
En afscheid nemen doet pijn, van mijn nichtje en haar gezin, die weer naar Frankrijk zijn en die ik waarschijnlijk lange tijd niet zal zien, van mijn schoonzusje uit Larache en haar schattige kindjes, die ik waarschijnlijk een jaar niet zal zien, of misschien langer. Maar ik hoop dat ik ze nog te zien krijg voor wij hier vertrekken, maar die kans is klein... van mijn andere schoonzusjes die ik 4 à 5 maanden niet zal zien... van mijn schoonvader, een oude man van om en bij de 108 jaar, waarvan het niet zeker is dat je die levend terugziet...het zijn telkens emotionele momenten...maar zo is het leven hé...afscheid nemen en elkaar terugzien...als je in twee werelden en twee culturen leeft... Belgium, here I come, .... het volgende bericht als ik weer thuis ben...Inch Allah...
Kleine kindjes zijn zo lief, maar ook vermoeiend !
Mijn schoonzus, die in Larache woont, is hier met haar 2 kleine kindjes; Zainab, een meisje van 3 jaar en een jongetje Adam van 13 maanden. Zij woont in Larache op een dakappartementje bestaande uit een slaapkamer, een keuken, een klein badkamertje en een groot dakterras. Zij zit daar het ganse jaar door op het dak met haar twee kindjes, terwijl haar man, die schilder is, gaan werken is. Zij mag alleen niet buiten van haar man, dus zij komt misschien enkel op zondag eens buiten als hij tijd heeft, of maakt om eens met haar en de kindjes te gaan wandelen. Ik wist dat zij voor twee maanden naar hier kwam met de kindjes, om nog eens te genieten van de mooie natuur en de berglucht, die haar geboortedorpje biedt. Ik heb dus voor haar kindjes een plastiek kinderzwembadje meegebracht uit België en zwembendjes voor Zainab en een bandje voor rond haar buik. Maar ze vindt het toch zo leuk in mijn groot zwembad, ze is er een beetje bang, ook al heb ik haar vast. Dus zegt ze nu in het Arabisch tegen mij als ik haar vraag of ze met mij in het grote zwembad komt : "nee, laat mij hier in het kleine zwembad. Het grote zwembad is van jou en het kleine zwembad is van mij." Meestal versta ik haar wel, maar soms ook niet. Als mijn man in de buurt is dan is dat niet zo erg, want dan vraag ik wel aan hem wat ze zegt, maar soms verstaat hij dat kindertaaltje van haar ook niet altijd. Soms spreek ik Berbers tegen haar, dat verstaat ze wel, want mijn Arabisch is ver weg. Ik moet het dringend gaan herhalen, dat ik het wat beter ken tegen volgens jaar, als ik naar hier kom, maar ja dat is een hele opgave, want mijn geheugen is niet meer zo dederend als vroeger Maar meestal spreek Frans tegen haar en dan brabbelt ze mij na: "Qu'est que tu fait là-bas" of "Qu'est qu'il y a" of als ze gehoord heeft dat ik naar Al Hoceima wil gaan, dan zegt ze : "Moi avec toi Al Hoceima". Dat wil dus zeggen dat ze mee wil gaan, ook al verstaat ze mij niet altijd of ik haar niet altijd, toch wil ze graag met mij mee, als ik ergens naar toe ga. Maar ja da's wel normaal he, te bedenken dat die heel 't jaar op zo'n dakappartementje zit, en misschien eens een keer per week buiten komt. Haar moeder wil haar in september naar school sturen, maar haar vader wil niet. Zijn excuses zijn hiervoor, dat de school die dichtbij hun is, te duur is: 15 euro per maand. En ja voor hun normen is dat duur. En de openbare school die gratis is, is te ver weg om haar telkens te komen halen en weg te brengen als hij aan't werken is, want zijn vrouw mag niet buiten. Hij zegt het zo wel niet, maar daar komt het wel op neer. Hij gebruikt dus ook als excuus dat zij eten moet maken en met zijn zoontje moet bezig zijn, enz...haar huishoudelijke plichten dus...dus Zainab mag niet naar school tot ze 4 jaar is, terwijl zijzelf doodgraag naar school zou gaan. Maar ja hij is een extreme moslim, en meisjes hoeven niet te studeren he, die dienen toch alleen maar om te trouwen en hezt huishouden te doen!!! Ik heb soms echt compassie met mijn schoonzus en haafr kindjes, maar ja wat kunnen wij er aan veranderen, als zij zelf niet opkomt voor haar rechten, en als zij zich laat doen en zich daarbij neerlegt ....Jezus...ik zou het echt niet kunnen opbrengen... En Adam, van 1 jaar kende mij dus niet meer...wat normaal is...de laatste keer dat hij mij zag was in de paasvakantie. Terwijl hij anders nooit mensen ziet, ocharme, werd hij nu ineens overstelpt door 10 mensen, allemaal ooms en tantes die hem willen pakken en kussen, terwijl hij eigenlijk niemand anders kent dan zijn vader en moeder en zusje... Dus heb ik mij in het begin wat afzijdig gehouden en hem stilletjesaan aan mij laten wennen. Maar ja, mijn zwembadje is zo leuk hé...en hij begint zijn eerste stapjes te zetten, nog wel aan de hand, maar het begint...en ik heb een mooi groot terras om op rond te kruipen en op rond te wandelen he. Dus nu ziet hij mij graag...en knuffelen doet hij zo graag... en kushandjes gooien heb ik hem ook geleerd en dan doet hij dat ook nu....echt schattig. En het is een echte kusser hé, heel de dag geeft hij kusjes, aan de tafels en de stoelen, aan de mensen, aan de muren en de vloer, zelfs aan het zwembadje en aan het water... En zwemmen dat hij kan,als een kikker in dat klein zwembadje...En hij is gek op mij, want als ik naar daar ga (naast de deur bij mijn schoonouders, waar ze overdag meestal zijn), dan zeg ik : "Adam dada" en dan staat hij recht en vliegt naar mij om te gaan wandelen, langs de tuin, naar mijn huis, trappen op, op het terras, en weer trapjes af...en lachen dat hij dan doet...het is toch zo schattig, zoals hij rondwandelt en er van geniet....maar het is ook heel vermoeiend en slecht voor mijne rug zo krom gebogen met hem rondwandelen....maar ik ben toch enorm blij dat ik die arme kindjes, met hun veel te strenge vader ( te vergelijken met de Taliban van Afghanistan ), een prettige vakantie kan geven. Het maakt mij zo enorm gelukkig mijn lieve schoonzus en die kindjes te zien genieten ... dat ik er soms de tranen van in mijn ogen krijg.... Ik moet haar soms bewonderen dat zij die man nog graag kan zien....die haar haar volledige vrijheid ontneemt...zij mag zelfs niet met mij gaan winkelen in Al Hoceima...dus neem ik alleen haar dochtertje mee. Maar ja zij heeft geen andere keuze hé...geen inkomen...en twee kindjes...maar ze zegt wel...had ik het van tevoren geweten...dan denk ik niet dat ik was getrouwd... en dat breekt mijn hart...want ik zie haar en die kindjes zo enorm graag...want zij is zo'n lieve vrouw....en zij heeft twee schatten van kindjes....eigenlijk verdient zij een beter leven...
Half juli was Koning Mohamed VI, hier in Al Hoceima op^bezoek (zoals elk jaar, de laatste tijd) Dus is de stad helemaal aan't veranderen, de toegangswegen zijn verbreed en vernieuwd, zeker tot aan de luchthaven. Ook de stad zelf is aan't veranderen. Men heeft het grote plein, in het centrum van de stad helemaal veranderd, maar eigenlijk vond ik het vroeger beter, en de koning is van dezelfde mening, want hij was helemaal niet tevreden met de veranderingen. Dus na het toeristische seizoen wordt het plein terug afgebroken en wordt er onder het plein een grote parking met 5 ondergrondse verdiepingen gebouwd. Ja en dat is echt wel nodig want parkeren is in de zomer wel een groot probleem in Al Hociema. De playa in het centrum van de stad is nauwelijks veranderd, maar boven de playa, in het centrum van de stad is een grote plaats vrijgemaakt voor het bouwen van een groot 4-sterrenhotel. Dit is zeker ook om het buitenlands toerisme te bevorderen en meer Europeanen naar Al Hoceima, de parel van de Middellandse zee, te trekken. De Koning zelf is ook verliefd op ons klein provinciestadje, want hij is zelf ook een villa of een paleis aan't bouwen net buiten de stad, aan de zee, net buiten de bereikbare stranden. De weg naar de andere stranden zoals Hermut en Talla Youssef is helemaal vernieuwd, breder gemaakt, met een heel mooie promenade, van het einde van de stad waar de stranden beginnen helemaal tot aan het strand van Hermut. In het begin is de promenade smal, maar hoe verder, hoe breder ze wordt, met ook parkings langs de stranden en banken en verlichting op de promenade. Het is echt heel mooi geworden. De weg is ook beter en veiliger gemaakt, met een maximum snelheid van 40 km per uur. We hadden gehoord dat het helemaal veranderd was, dus ben ik gisteren toch maar eens een kijkje gaan nemen, want volgende week komt mijn nichtje uit Frankrijk op bezoek voor 4 dagen en als we dan naar Al Hoceima gaan, moet ik toch weten wat we daar na de veranderingen te verwachten hebben hé ; Maar ik ben blij met de veranderingen, want het is echt mooi geworden en je kan er nu echt een prachtige kustwandeling maken. Alleen mochten er wat meer drankgelegenheden zijn langs die nieuwe kustweg, maar ja dat zal nog wel komen zeker, want begin juli was de weg zelfs nog niet helemaal klaar. En half juli is de koning zelf de weg komen openen denk ik, en de veranderingen in ons stadje komen bekijken. Ik geloof dat hij toen een week hier geweest is, maar heel zeker weet ik het ook niet want ik woon 40 km van Al Hoceima en ik ben er niet naartoe gegaan toen de koning er was, want dan is het er veel te druk. Ik vind het er in de zomer al druk, met al die Europees-Marokkaanse toeristen, dus laat staan als de koning er op bezoek is, want Koning Mohamed VI is hier heel geliefd bij de plaatselijke bevolking. , wat niet kan gezegd worden van zijn vader, de vorige koning die hier zelfs nooit geweest is. Ik ga ook heel graag naar Al Hoceima, maar liever buiten het toeristische seizoen, dan is het er niet zo druk, en wordt je niet zo nerveus van het drukke verkeer heen en terug naar de stad En in de zomer is de stad ook wel overbevolkt, met al de Marokkanen, die vanuit Europa terugkomen naar hun geboorteland om hun familie te bezoeken en tevens er hun vakantie door te brengen. En dan te bedenken dat wij vroeger, voordat wij ons zwembad hadden, bijna elke dag naar het strand van Hermut of Talla Youssef reden in Al Hoceima...dit jaar ben ik er zelfs nog niet geweest...ja gisteren even met de auto er langs gereden, om te zien wat er veranderd is. Naar het centrum van de stad ga ik meestal wel een keer per week om eens te winkelen en om te veranderen van omgeving, want hoe goed ik het thuis met met mijn zwembad ook heb, toch wil je wel eens iets anders he, buiten komen ( ik zit meer buiten dan binnen) maar ja je begrijpt wel wat ik bedoel hé, verandering van omgeving....
Hier in Marokko ben ik echt verslaafd aan watermeloen. Elke middag na een heerlijke tagine eten wij watermeloen. Zo van die ongelooflijk sappige donkerrode watermeloenen, waarvan het sap langs je kin loopt als je er in bijt, zo sappig en zo lekker, daar kan ik mij echt aan overeten. Elke dag opnieuw, mijn man en ik wij kunnen er echt niet genoeg van krijgen, eten wij ons te barsten aan watermeloen. Zo ongelooflijk lekker vinden wij die, grote groene watermeloenen, zo van een 15 a 20 kg per stuk. Vorige keer toen we yerug naar België kwamen, zei de douane in Spanje: "jullie auto is zo doorgezakt, hoe komt dat?" Dus koffer open: 2 grote watermeloenen, dakkoffer ook open: nog 3 grote watermeloenen + nog een bak van 30 kg aardappelen uit onze tuin in Marokko en de normale bagage, dus dat was niet moeilijk dat die auto doorgezakt was : bijna 100 kg op 't dak en dan nog een 40 kg + een valies in de koffer. Dus da was niet moeilijk dat die auto doorgezakt was, en wij twee zijn ook niet mager ...dus .... "Sandía, Sandía, patatas...vale!" Maar we zijn gelukkig goed thuisgekomen met die lekkere watermeloenen...en we hebben ze allemaal lekker opgegeten. En nu geniet ik hier in Marokko ook elke dag opnieuw van die heerlijke sappige watermeloenen....
Eergisteren moest ik naar een trouwfeest, wel tegen mijn goesting want ik hou niet zo van Marokkaanse trouwfeesten, maar ja er was geen ontkomen aan. Ze kwamen mij persoonlijk thuis, een avond voor de trouwfeest uitnodigen en vermits het iemand (uit het 7e knoopsgat) van de familie van mijn man was, kon ik er niet onderuit. Jezus, en ik had geen cadeau om mee te nemen en geen tijd en goesting meer om 40 km verder naar de stad te gaan om een cadeautje te kopen. Dus dan maar een kaartje gemaakt met Publisher (dank u Hilde voor de lessen, ze komen onverwacht toch wel van pas) en er een tekstje bijgeschreven in Arabisch ( dank u Abdul, voor het beetje Arabisch dat ik, dank zij u toch geleerd heb) en wat geld in een enveloppe gestoken. Dus dat probleem was opgelost. Maar nu kleding. Iedereen gaat hier, hoe arm ze ook zijn, in een mooie kaftan naar een trouwfeest. Zelfs de kindjes worden in mooie kleedjes gestoken. En mijn kaftan, die ik in 2004 gekocht heb is te klein. Ik heb wel een nieuwe laten maken, maar die is pas klaar op 10 augustus, dus daar was ik ook niks mee. Ja, dat heb je als je onverwachts naar een trouwfeest moet he. Ik had in de winter wel een mooie dubbele djillabah laten maken, en die kan ook wel als feestkledij dienen, dus moest ik die maar aan doen van mijn man. Want Marokkaanse kleren was toch altijd beter, dan gewone Belgische kleren. Ja dan maar die djillabah aangedaan. Mooi, maar warm, ik zweette al voor ik weg was, dus kan je je indenken Pff... Mijn schoonzusjes en mijn stiefschoonmoeder waren als rond 13u vertrokken, maar mijn man zei dat ik beter pas om 18u kon gaan, omdat het te warm was en omdat ik mij daar toch zou vervelen en dat het dan te lang zou duren als ik daar zou zijn van 13u tot 1 of 2u 's nachts! En wat ben ik blij dat ik naar hem geluisterd heb... Om 18u kwam mijn jongste schoonzusje mij al halen, want iedereen vroeg zich al af waar ik bleef. Want die enige Belgische in ons dorp, die toch ook familie is, moest toch komen he Dus te voet naar daar gegaan want het was niet ver - een beetje berg af en dan weer wat berg op - ongeveer een 200 m in't totaal, maar ja bij 35°C en dan met zo'n dubbele djillabah, zweten, zweten en nog eens zweten.... Ik werd onmiddelijk naar boven gebracht, naar de salon waar al de vrouwen en meisjes zaten. Ik werd aan de moeder van de bruidegom voorgesteld en dan handjes schudden met als die vrouwen, die ik niet kende, ja sommige wel van ziens op de trouwfeesten van 2 van mijn 5 schoonzussen. Dan wenkte de broer van de bruidegom mij vanuit een zijkamertje, maar ik had eerst niet door dat het voor mij was, maar uiteindelijk ben ik dan toch maar naar hen toe gegaan. Daar kon ik dan de bruidegom in mijn beste Arabisch "Alf Mabroek" (duizend x proficiat) toewensen en mijn enveloppe afgeven, waar ik uitbundig voor werd bedankt, door de bruidegom en zijn broer. Goed gedaan van mij Dan terug in die salon gaan zitten bij al die vrouwen...enorm warm daar binnen en alle vensters gesloten...om te dood te gaan van de warmte, gelukkig had ik wel mijn waaier meegenomen. Alle ogen gericht op kwata, alsof ik de bezienswaardigheid van de eeuw was en nog een jong meisje van een jaar of 12 kwam mij helpen waaien, deels voor mij en deels voor haarzelf. Wel lief he Ze had het blijkbaar ook heel warm. Een nichtje van de bruidegom, die wel eens bij mij komt poetsen en die ik daar ruim voor betaal volgens de normen van hier (10 euro per dag, terwijl ze normaal ergens anders maar 60 euro per maand krijgen), kwam mij een glas water brengen, waar ik enorm dankbaar voor was en die kwam mij tevens vragen of ik de auto kon gaan halen en mee met hen de bruid wou gaan halen. Natuurlijk wou ik dat doen, als mijn man ermee akkoord ging, want alles was beter dan in die warme salon te blijven zitten wachten...Dus die meisjes weer gelukkig dat ze ook mee konden met een auto, want ja auto's zijn er altijd te kort als er getrouwd wordt hier Dus terug naar huis de auto gaan halen, weeral zweten, het water stroomde van mijn gezicht met die warme kleren, niet te doen....De auto beneden langs de weg laten staan, weeral 50m steil omhoog klimmen. Maar gelukkig gingen we nu niet terug in de salon zitten maar wat op het dak rondhangen waar het wat frisser was dan in de salon, en wat foto's maken he... Rond een uur of zeven was het dan tijd om de bruid te gaan halen met een hele sliert toeterende auto's naar midden in het dorp, waar de bruid woonde. Daar al de vrouwen al zingende of gelukwensen toeroepende ( ik versta er niks van ) daar in de salon binnen, met de bruidegom op kop. De bruid en de bruidegom geven elkaar dan een dadel te eten en melk te drinken. Het normale Marokkaanse huwelijksritueel op een troon die speciaal voor die dag geïnstalleerd wordt in de salon. En dan worden er foto's getrokken...het bruidspaar heel serieus...een glimlach kan er echt niet af... het lijkt wel of ze hun doodsvonnis getekend hebben ...naar hun begrafenis gaan in plaats van dat ze hun huwelijksfeest vieren... Dan gebaarde de broer van de bruid mij, dat ik mee op de foto's moest...ik heb dan in mijn beste Berbers en Frans uitgelegd dat ik niet op de foto wou met een koppel dat op hun huwelijksdag niet kan lachen op de foto's, dus als ze even willen lachen, wil ik wel op de foto's.... , algemeen gelach en dat werd dus aan het koppel ook meegedeeld...eindelijk kon het bruidspaar eens lachen...mijn doel bereikt... ...en dan maar op de foto met het bruidspaar hé, amai flitsen van alle kanten...precies de paparazzi die toch een foto moest hebben van die Belgische met het bruidspaar Na het fotoritueel, vertrekt de stoet auto's niet naar het huis van de bruidegom, nee ze rijden richting Al Hoceima....40km al toeterend naar de luchthaven....en terug. In de auto voor ons zaten allemaal jongens die op het raamkozijn van de auto zaten en half buiten hingen, dus twee van de meisjes in mijn auto doen hetzelfde....angstaanjagend maar wel leuk...en een ander meisje speelde op een tamtamring met belletjes aan...door het raam naar buiten....dus een lange sliert toeterende auto's met nog joelende jongens en tamtammende meisjes ...40km heen en terug naar de luchthaven...gek eigenlijk...maar wel een leuke ervaring...daarna terug naar het huis van de bruidegom, die zijn bruid naar huis brengt ...naar de salon waar alle vrouwen aan't wachten waren op de bruid en de bruidegom...hetzelfde ritueel van foto's maken met de bruid en de bruidegom op de troon, een nog mooiere troon dan de vorige...maar het zijn net een stelletje lijkbidders op die troon...lachen kunnen die dus echt niet he...het zou de mooiste dag van hun leven moeten zijn...maar het lijkt wel de slechtste aan hun gezichten te zien...maar weer heb ik hun doen lachen en heb ik toch een paar kiekjes kunnen maken van een glimlachende bruid....maar de bruidegom nog steeds serieus... te serieus.... Ja, het meisje is koningin voor één dag...en meid voor de rest van haar leven...poetsen, voor eten zorgen, kinderen grootbrengen en af en toe eens op bezoek gaan bij familie...zo ziet de rest van haar leven eruit... In mijn ogen een triest vooruitzicht...maar voor hun...ze zijn getrouwd...en hun doel is bereikt...ze hebben een man ... en kinderen volgen wel, en meestal heel snel... Daarna werd er door de jonge meisjes wat gedanst tot het eten werd geserveerd, zo rond 12u 's nachts, want de mannen in de salon en de jongens op het dak worden eerst bediend en daarna pas de vrouwen...en na het eten gaan de meesten naar huis, want dan is het al laat he...
Vorig jaar hebben wij hier toch een volledig nieuwe keuken laten installeren. Wel heel mooi gemaakt in hout volgens een foto die ik van België had meegenomen. Hier en daar wel wat estetische foutjes : zoals een schuif die wat scheef staat of deurtjes van een kastje die niet echt volledig toesluiten, maar ja de muren zijn ook niet recht en ze hebben de keuken zodanig moeten aanpassen aan de scheve muren, dat het moeilijk was om het allemaal mooi recht te krijgen. Oké De loodgieter kwam een dubbele inoxspoelbak plaatsen en die stond ook al niet waterpas, maar ja als vrouw heb ik niks te vertellen en mag ik niet in de buurt komen als die werklui bezig zijn. Over een mannenwereld gesproken En bij die mannen komt allemaal niet zo nou hé Dus als dat werkvolk weg was heb ik wat van hun overdreven veel siliconegebruik weggeschraapt en de spoelbak zo goed mogelijk rechter geduwd en getrokken tot die wat meer waterpas was. Oef, dat was dan toch beter, want anders blijft het water toch in die spoelbak staan nadat je hebt afgewassen. Omdat ik in de toekomst wel graag een afwasmachine wil plaatsen, hebben we daar de aansluitingen en de plaats voor laten voorzien. Maar in het kastje onder de spoelbakken lekt altijd water als ik afgewassen heb. Een lek aan de boiler en lek onder de spoelbakken. Eindelijk een jaar later heeft mijn echtgenoot terug een loodgieter laten komen om de boel op te lossen, want ik zei dat het hout in de kasten gewoon aan het rotten was door het vele water dat er lekte. De loodgieter komt na twee dagen, dus vlotte service is er wel ! Maar repareren is een andere zaak Nee, hij kon geen lek vinden, misschien moeten we maar wat meer silicone smeren langs de spoelbakken, want het zal wel vandaar komen. Wel, waarom doet hij dat niet dan ? O, maar silicone heeft hij niet bij. Dus ik maar zelf op onderzoek vanwaar dat water komt, want het was onmogelijk dat dat van die spoelbakken kwam. Kijk eens aan, op die buis die normaal voor de aansluiting van de afwasmachine dient, staat niet eens een knop !!! Natuurlijk dat als ik veel water gebruik, het water er langs die buis uitkomt. Een stop Maar nee, dat hebben ze niet bij, dat moet je maar zelf gaan kopen. Jezus, zijn dat loodgieters Een stelletje gediplomeerde knoeiers, ja Kleerkasten, nog zoiets Mooi afgewerkt en alles, mooie slotjes erop ... maar ... je mag ze niet gebruiken, want dan zijn de sloten binnen de kortste keren kapot of de sleutel breekt af Als ze een week meegaan heb je geluk Dus zal ik maar weer, zoals bij mijn slaapkamerkast sloten gaan kopen in België en die er volgende keer als ik naar hier kom op laten zetten zeker. Of mijn zoon kan dat doen, die is handiger met zulke dingen dan mijn echtgenoot. Nogmaals gediplomeerde knoeiers Dan de quad, olie veranderen is toch niet zo moeilijk. Dat heeft de mekanieker van ons dorp toch de vorige keer ook gedaan. Maar spijtig, hij heeft de vorige keer die stop zo vast gedraaid, dat hij hem niet meer los krijgt en hij heeft geen materiaal om hem los te krijgen... dus ga maar 20 km verder naar een andere garage, die wat meer materiaal heeft...nog een gediplomeerde knoeier Ja, ja alemaal knoeiers.... en dan mag je niet boos worden ... of er mee lachen ... met die gediplomeerde knoeiers En dan zegt mijn man: "Maar nee, die hebben geen diploma" en ik antwoord dan : "jawel die hebben het diploma van knoeier" :
Juli en augustus zijn de maanden van de trouwfeesten hier in Marokko. In ons dorp alleen al zijn er al 10 trouwfeesten deze twee maanden. Een Marokkaanse jongen tussen de 20 en de 25 trouwt met een Marokkaanse vrouw van 40 die in Denemarken woont. Zogezegd een echt huwelijk, maar het lijkt verdacht veel op een gearangeerd huwelijk om naar het buitenland te kunnen vertrekken. Marokkaanse meisjes die in Europa wonen en de huwbare leeftijd hebben bereikt, krijgen hier misschien 100 huwelijksaanzoeken per dag. Die hebben keuze genoeg, en de hoogste bieder wint zeker, alé degene die de grootste bruidschat betaald of het best bij de vader van de bruid in de smaak valt. De bruid heeft wel zogezegd het laatste woord, maar in de praktijk heeft de bruid niks te zeggen en heeft ze te luisteren naar haar vader. Zo gaat dat hier. Mijn twee schoonzussen die gehuwd zijn, hebben een kwartiertje met hun aanstaande man gesproken. Een paar dagen later worden de papieren in orde gemaakt, zodat ze op papier getrouwd zijn. Dan zijn ze zogezegd verloofd en mogen ze samen gaan wandelen en inkopen gaan doen, maar in de praktijd gaat er toch altijd een broer van de bruid mee dan. Dan wordt ook de bruidschat betaald en mag de bruid hiermee goud kopen en de zaken die ze nodig heeft voor haar huishouden. En 14 dagen later was de trouwfeest. Dus op een kwartier tijd moet een meisje beslissen of ze met die man wil trouwen of niet. En de meeste meisjes hier in de bergen aanvaarden de eerste de beste kans om te huwen, want misschien is dit ook de enige kans. De ene, Souhaila was 26 en de andere, Yamina was 35 als ze uitgehuwelijkt zijn. En beiden zijn in hun huwelijksnacht zwanger geworden, want 9 maanden later hadden ze beiden een dochtertje. Souhaila is 4 jaar getrouwd en heeft 2 kindjes: een dochterje Zainab van 3 en een zoontje Adam van 1 jaar. Yamina is 2 jaar getrouwd en heeft een dochterje Houda van 1 jaar en is zwanger van haar tweede. Dat tweede was niet zo gepland, want ze hadden liever nog wat gewacht met een tweede kindje, maar ze hebben niet opgepast he, en de pil is verboden volgens de islam, voorbehoedsmiddelen zijn taboe, dus... En blijkbaar zijn die meisjes gelukkig. Dan denk ik, dat ze geluk hebben gehad, dat ze een goeie man getroffen hebben zeker! Maar ja die meisjes worden ook zo opgevoed. Een meisje dient enkel om te trouwen en haar man te dienen en te gehoorzamen, om kinderen te krijgen, die groot te brengen en om het huishouden te doen. Twee andere schoonzusjes, Fatima (25) en Hakima (22), denken ook aan niks anders dan trouwen. Ik zou het niet kunnen, zo leven, maar ja wij in het Westen zijn niet zo opgevoed. Wij, Westerse vrouwen zijn veel zelfstandiger en kunnen onze plan trekken, gaan werken, enz en wij zijn niet afhankelijk van een man, terwijl de meisjes van hier dat wel zijn als ze trouwen. Ze hebben zelf geen inkomen, de meeste hebben niet gestudeerd of enkel de lagere school afgemaakt. Mijn schoonbroer Aziz (35) wil trouwen, maar mijn man, die de trouwfeest moet helpen financieren, is niet akkoord met de keuze van zijn bruid, een meisje van 22. Zijn oudste zus had voor hem een hardwerkende vrouw gekozen, die 28 was.en mijn man vond dat een goede keuze. Maar nee dat vindt meneer te oud. Hij wil een jong meisje van maximum 25 jaar. Dus eentje dat 10 jaar jonger is dan hij en hem dus nog minstens 10 kinderen kan geven, want voorbehoedsmiddelen gebruiken kennen ze niet of is taboe, maar nadenken hoe ze die kinderen gaan groot brengen of voldoende eten geven of een fatsoenlijke educatie kunnen geven daar staan ze gewoon niet bij stil. Zalig zijn de armen van geest..... De vader is te oud om zijn zegen te geven, die is 108 jaar oud (ongeveer toch, want de juiste geboortedatum is niet gekend), dus heeft de oudste broer het vetorecht. Als mijn schoonbroer, die boer is, voldoende inkomen had om een eigen huis te bouwen en zijn eigen trouwfeest te betalen, kon hij doen wat hij wou natuurlijk. Maar als hij zijn bruid naar het huis van de vader wil brengen en daar bij in gaat wonen, dan heeft ofwel de vader of de oudste broer het recht om heel de boel af te blazen of om het goed te keuren. Mijn man is niet akkoord met de keuze van zijn bruid, dus de feest gaat niet door. Dus nu heeft hij de keuze: ofwel een andere bruid zoeken, waar mijn man wel mee akkoord gaat, ofwel wachten tot hij genoeg geld heeft om een eigen huis te bouwen ergens anders, te trouwen met de bruid van zijn keuze en ergens anders werk te vinden. Die kans is heel miniem, dus ik denk dat hij dus verplicht is een andere bruid te zoeken waar mijn man wel mee akkoord is. Jezus, van ingewikkelde situaties gesproken.... Ik ben benieuwd hoe het gaat aflopen...
Pfff, het belooft warm te worden vandaag, het is nog maar 9u 's morgens en het is al 30°C, dus we gaan vandaag zeker naar de 37°C! Eindelijk is die week bewolkt en onweerachtig weer voorbij. Ik zit hier buiten op mijn terras bij mijn zwembad en ik word opeens opgeschrikt door 4 zwaluwen die een duik nemen naar mijn zwembad, eentje vliegt de keuken binnen, maar komt toch terug naar buiten, een paar seconden duikvluchten, hop en ze zijn weer weg. En onze rode helicopter ( ik denk dat het een rode waterjuffer is of zoiets, het ziet eruit als een klein helicoptertje) is ook weer van de partij. Die komt ook op het heetst van de dag boven ons zwembad cirkelen en landt dan op de rand, blijft er even zitten en vliegt weer naar de andere kant van het zwembad en gaat op de andere rand zitten, maar pakken kan je hem niet. Hij komt al een paar jaar elke zomer terug. Ik denk toch dat het altijd dezelfde is, want het is er altijd maar een, soms twee. Maar een wesp of een kever of vliegen hebben hier geen kans op overleven, want dan staat mijn man onmiddelijk klaar met zijn vliegenmepper om ze dood te kloppen. Hij spreekt dan met die insecten en zegt: "Jij gaat spijt krijgen dat je langs mijn terras gepasseerd bent, want jij mag hier niet komen, dat ga je met je leven betalen. Het is hier verboden toegang voor jullie, alleen mensen en de katten mogen hier komen" Pets...en die is dood Pets en de volgende is dood en pets krijg ik een klap met de vliegenmepper op mijn arm of mijn bil of zo. Ja, want er zat een vlieg en die moet dood Heeft hij een excuus hé om mij toch eens een pets te verkopen En het water van het zwembad blijft ook altijd heel zuiver; Elke morgen doet hij er chloor in en een paar uurtjes filteren. En als er nadien toch nog vliegjes of insecten verdronken zijn in de chloor van het zwembad of er nog in rond zwemmen, dan vist hij ze er wel uit met zijn groot net. Hij doet niet liever als die insecten uit het zwembad vissen Gelukkig vist hij mij er nog niet uit en mag ik er nog rustig in ronddrijven of zwemmen... En dat ga ik nu doen: zwemmen, want ik zit hier al te zweten....
De Oum er-Rbia (= moeder van de lente) is de langste rivier van Marokko.
De rivier kent zijn oorsprong nabij het dorpje Ain Leuh, ergens tussen Azrou en Khenifra. De meer dan 40 bronnen vormen samen een waterval die via de stijle kalkrotsen naar beneden valt en daar de oorsprong van de rivier vormt. Langs de bronnen van de Oum er-Rbia, zijn allemaal rieten open hutjes gebouwd, die door de plaatselijke bevolking worden uitgebaat in de zomer. Dan is dit een druk bezochte toerischtische trekpleister. In die hutjes kan je dan uitrusten bij een glaasje muntthee of er eenvoudige tagines eten die op houtskoolvuurtjes bereid worden. Naast de bronnen loopt een voetpad, met trapjes en met wat klimwerk over de rotsblokken die nabij de bron in de rivier liggen en via smalle een houten plank kan je tot bij de waterval komen die van de kalkrotsen valt. Het is er wel heel mooi en het geluid van dat kolkende water dat door de rivier stoomt is overweligend. Bij het begin van het voetpad naar de bronnen is een parking voorzien. Daar staan gidsen (plaatselijke bevolking) de toeristen al op te wachten om je naar de bronnen te brengen en naar zijn bepaald hutje waar ze je thee aanbieden, uiteraard wel tegen betaling. De prijs spreek je best wel van te voren af, want er wordt van de buitenlanders geprofiteerd. Je kan er ook op je eentje geraken, want je hoeft enkel het voetpad te volgen tot aan de rotsen en dan zie je wel waar de kalkrotsen zijn. Dan kan je ook rustig zelf een hutje uitzoeken waar je thee wil drinken. Verderop voorbij de parking, over de brug, waar de rivier al door het dal loopt, staat een forellenkwekerij.
12 km verder ligt het Aguelmane Azigha meer, een klein meertje in the middle of nowhere . Als je er via de juiste weg naartoe rijdt, heb je redeleijk goed berijdbare asfaltweg, maar wij waren verkeerd gereden en we kwamen langs een heel smalle weg door de cederbossen, waar je geen auto kan passeren. En natuurlijk was er een dikke boom omgewaaid die de weg versperde, zodat we minstens 100 m achteruit moesten en rechtsomkeer maken, om er dan toch nog via de juiste weg te geraken. Maar daar was het even schrikken een weggetje, heel smal boven het meer in de bossen, gewoon niet te doen. Het is een trekpleister voor de plaatselijke vissers, want het is schijnbaar rijk aan vis. Het is een prachtig natuurgebied, waar je geen huizen tegenkomt, alleen nederzettingen van tenten en huisjes door schaapherders, die telkens met hun schapen verder trekken, als er geen voedsel voor hun dieren meer te vinden is.
Wij hebben de bronnen van de Oum er-Rbia bezocht in de lente, dan waren er nog weinig toeristen en is de waterval op zijn hevigste. Dan zijn er ook nog heel weinig toeristen en kan je gemakkelijk bij de kalkrotsen geraken. Maar het is echt de moeite waard om er langs te gaan als je in de buurt bent.
De rivier loopt verder via Khenifra, Kasba Tadla, Dar Ould-Zidoun, Mechra Ben Abbou waar ze in Azemmour, nabij El Jadida uitmondt in de Atlantische Oceaan.
Toen we hier aankwamen in Beinti, kwamen onze drie uitgehongerde magere katten, 3 rosse katers direct aangelopen. En ze waren vlugger binnen dan wij, zodra de deur openging. Wij laten altijd wel kattenbrokjes achter, als we hier vertrekken, maar toch zijn die altijd zo mager als we terugkomen. Mijn schoonzusjes houden niet van katten en daar mogen ze niet, dus als wij niet hier zijn, krijgen ze geen melk en geen vers vlees...alleen wat brokjes en wat brood met olijfolie en water misschien.. Getto is meer dan 12 jaar oud, want dat was de kat van mijn schoonvader eigenlijk, maar die heeft zich ook een plekje in ons huis veroverd en komt nu ook elke keer dat we hier zijn, onmiddelijk naar ons. Dat is eigenlijk bompa lawaai van de katten, want die hoor je al van ver aankomen, als die op komst is. Ook als die honger heeft miauwt die de hele tijd tot hij iets krijgt en dan zegt hij nog "dank u", want hij moet altijd nog het laatste woord hebben. Verder is dat een gemakkelijke kater, altijd slank en sterk, gevaarlijk voor andere katten, want hij is de baas. Je moet hem altijd eerst eten geven, want anders slaat hij met zijn poot naar de anderen en blaast gevaarlijk en bijten durft hij ook naar die andere katers. Vriendelijk voor de mensen om zich heen. Hou je hand een 40 cm boven zijn kop, dan springt hij omhoog, zodat je zijn hoofd streelt. En hij slaapt graag in een zetel op ons terras, liefst in de schaduw. 's Avonds moet je wel controleren of hij buiten is, of hij slaapt de hele nacht op ons terras, en dan kom ik 's morgens wel eens voor onaangename verassingen te staan. Minouche is 4 jaar oud. Zijn moeder heeft die voor ons deur afgezet toen die nog maar amper op zijn pootjes kon staan. Hij paste juist in de palm van mijn hand, zo klein en zo lief, dat kun je toch niet buiten gooien? Dus heb ik dat katertje met melk grootgebracht en met wat brood enzo. In een doosje van een lamp zo van 10cm op 20cm, heb ik dan een oud stuk handdoek gelegd en dat diende toen in 2004 als zijn bedje. Maar het liefst lag hij in mijn nek of met zijn snuitje in de vouw van elleboog op mijn arm te slapen. Toen we na die zomer weggingen en dat kleine katje bij mijn schoonvader moest achterlaten, had ik wel hartzeer, maar mijn schoonvader heeft hem goed verzorgd en hij is zo groot en sterk geworden. Maar toch als we hier zijn, komt hij altijd terug. Maar dat is echt een sauvage, een wilde kat...raak hem niet aan zijn poten of de aanzet van zijn billen, want hij bijt hoor! Eender wie, zelfs mij, ik die hem heb grootgebracht, als hij baby was. Maar hij komt wel alle dagen eten en goeiendag zeggen. Soms als het regent of in de winter komt hij bij ons in de salon op de zetel liggen. Maar dat mag hij eigenlijk niet, maar doet het toch! Dus heb ik maar een sjaal voor hem op de zetel gelegd en nu gaat hij gehoorzaam op die sjaal liggen. Maar het is een rare kater, hij eet heel graag gele meloen en cavaillonnekes!!! Heb je al eens een kat gezien die meloen eet Wel ik heb er een Ja en dat is zijn lievelingskost...als hij meloen ziet...springt hij bijna in de ijskast of tegen je op als je het in je hand hebt...en als hij ervan eet kan hij toch zo genieten...dan veranderen zijn ogen helemaal. En slapen doet hij in de garage, ofwel op de quad ofwel op de auto. Stranger is eigenlijk de braafste kater. Dat is de jongste van allemaal en ik denk dat het een zoon is van onze Minouche. Het is er in ieder geval een uit een nest die geboren is, in de paasvakantie van 2005, van mijn schoonvaders kattin. Die nu dood is. Die kater is weggeven geweest aan een andere familie. Maar die is teruggekomen. Hij mocht niet binnen, maar heeft zich toch binnengewerkt. We hebben hem wel duizend keer de weg versperd, maar toch geraakte hij binnen. De aanhouder wint hé! En sindsdien komt hij ook altijd. Maar die vraagt nooit niks. Als wij eten komt hij onder de tafel zitten, krijgt hij iets dan is het goed, krijgt hij niks dan is het ook goed en gaat hij brokjes eten en melk drinken. Als ontbij eet hij het liefst brood met olijfolie. Hij slaapt graag op de dvd-speler, die net een verdiep onder de tv staat. Of buiten gaat hij ook op het plateau liggen, tussen de poten van de tuintafel. Hoog en droog, waar niemand hem stoort.
Zo dat was het over onze katten.
In de winter kwam er een vink op bezoek...brokjes van de kat stelen in de keuken...en daar heb ik foto's van hoor! Ja die zitten altijd op de electriciteitskabels, die spijtig genoeg boven over ons terras lopen. Maar blij zijn we niet met deze vinken, want die eten ons fruit allemaal kapot.
Dan is er nog een rode waterjuffer die dikwijls boven ons zwembad vliegt en dan op de rand gaat zitten. Dat is onze helicopter, die komt ook al een paar jaar na elkaar altijd terug.
Nu is het al drie dagen overtrokken weer . Zwaarbewolkt met af en toe regen...de zon krijgt geen kans om er door te komen...Spijtig...maar het is nog steeds warm...rond de 30°C.
Pech dit jaar, ongelooflijk... de auto, de quad, de warmwaterboiler en nu weer de plastiek scharnieren van de skimmers van het zwembad. De deurtjes van de skimmers werken niet meer, want de scharnieren zijn kapot, wat maakt dat de dode insecten terug in het zwembad komen in plaats van dat ze in de skimmers blijven. En natuurlijk zijn die onderdelen niet te krijgen, wel volledige skimmers. Maar wie koopt er nu 3 volledige skimmers als je alleen maar de scharnieren van de deurtjes nodig hebt Dus probeerden we zelf maar een oplossing te zoeken. Eerst geprobeerd met de plastiek randen van een ijskreemdoosje, maar da lukte niet: te dun en te flexibel. Dan geprobeerd met grote lucifers: niet buigbaar, te hard... Dan is Mohamed takjes gaan knippen van wilde olijfbomen. Die op maat gesneden en wat dunner gemaakt, en ja het lukte de deurtjes van de skimmers werken terug. Dus ik zei dat hij da heel goed had opgelost, zoals Mac Gyver dat zou doen. En hij antwoordde : "Mac-kak Gyver" En gelachen dat we hebben... dat zal hij nog lang moeten horen ... Mac-kak Gyver
Dus nu kan ik weer volop genieten van een heerlijk proper zwembad. Als de zon erop schijnt, schittert het als diamanten. De temperatuur 24°C is een heerlijke afkoeling als het te warm is, en 's avonds bij zonsondergang of als het donker is, is dat een heerlijk afkoeling. Het water is warm en de lucht is fris, en dan ben je juist goed afgekoeld om goed te slapen, zonder dat je heel de nacht zweet omdat het te warm is. (28°C)
De boiler is ondertussen vervangen door een reserveboiler, zodat we terug warm water hebben. En de logeerkamer boven is ook in orde gebracht, zodat we boven voorlopig een extra logeerkamer met badkamer hebben, met een groot terras, todat we boven een volledig appartement bouwen.
Vorige maandag, dus de 2e dag dat we hier waren, ging de boiler niet meer aan. Ik dacht dat de gasfles leeg was en waarschijnlijk was die ook zo goed als leeg, want mijn man ging onmiddelijk een andere gasfles kopen. Maar na het wisselen van de gasflessen wou de boiler het nog steeds niet doen. Dan maar vlug een koude douche elke dag, maar een koude douche hier is wel echt ijskoud, want het water zit in een grote waterput onder de hall in ons huis, waar 1000 liter water in kan. Dat is goed voor een paar dagen, maar nu zit ik dus al bijna een week met ijskoude douches. Leuk is anders. Maar wij hebben nog een douche op ons terras, daar is alleen maar koud water om te douchen, omdat dat water van de watertoren komt tussen het huis van mijn schoonvader en ons huis. Die leidingen liggen maar net onder de grond, dus door de zon wordt het water dat in de leidingen zit opgewarmd. Dus de eerste 2 minuten heb je dan wel warm water. Die douche is eigenlijk maar gebouwd om voor en na het zwemmen te douchen, om het teveel aan zonneprodukten van je lichaam te wassen, zodat het zwembadwater altijd zuiver blijft. Donderdag waren Aljosja en Rachid met de quad naar de zee gegaan in Imzouren, zo'n 20 km van hier. Mohamed was hier niet blij mee, want hij wou eigenlijk met de quad naar de bergen vijgen gaan halen. Maar ja ik had aan Aljosja toestemming gegeven om naar zee te gaan met de quad, hij had er tenslotte ook benzine in gedaan. Mohamed moest toch nog naar Beni Boyage om inkopen te doen, want die ging vrijdag voor 2 dagen naar Tanger vertrekken. Ik had geen zin om mee te gaan, want van die 2 dagen zouden we 2 x 7 uur in de auto zitten, dus geen interessante uitstap. Dus Aljosja was weg, later was Mohamed . ook naar de souk (= markt). Dus ik nog was van de zon en een zwempatijtje genoten en daarna dacht ik: "Ik ga lekker mijn haar wassen met het eerste warm water uit die douche op het terras". Ik had de voordeur op slot gedraaid en ging dus onder de douche. Ik had mijn haar net ingezeept met shampoo of ik hoor Mohamed met de auto de garage inrijden. Ik spoel mijn haar met het laatste warm water uit de leidingen en er wordt met geweld op de duer gebonsd. Mohamed had natuurlijk geen sleutels op zak en had al 2 keer gebeld, wat ik niet kon horen onder de douche op het terras. Dus ik nog nat en in mijn blootje de deur gaan open doen. Hij was in alle staten, want Aljosja stond onderweg in panne met de quad. Dus hij kwam de afstandsbediening van die katrol van de quad halen, die we dan nog niet direct vonden, want Aljosja had die ergens op zijn kamer onder de stoel gegooid. En natuurlijk was het allemaal mijn schuld want ik had Aljosja toestemming gegeven om met die quad naar zee te gaan. En Aljosja moest het aan hem vragen en niet aan mij, maar ja op het moment dat Aljosja wou vertrekken, was Mohamed een siësta aan het doen en ik wou hem niet wakker maken. Enfin, Dus heeft Mohamed Aljosja met de quad achter de mercedes naar Beinti naar de garage getrokken, en wat blijkt, de bougiekop was alleen maar los gekomen. Dus als een van de 2 eens onder de quad gekeken hadden, hadden ze het euvel zelf kunnen verhelpen. Dus weeral storm in een glas water, voor niets. Aljosja en Rachid kwamen thuis met de auto, dus ik was heel verbaasd Mohamed bleef met de quad in een cafe in ons dorp en de kinderen mochten met de auto naar huis komen. Vandaag, had ik geen zin in een koude douche en mijn man ook niet, dus heb ik de soepketel maar vol water gedaan en water gekookt. Een beetje kokend water in een emmer gedaan en aangevuld met koud water en zo hebben we dan maar op een primitive manier toch met warm water gedoucht, door met een maatbeker warm water over ons te kappen. De meeste mensen hier in de bergen, douchen zo op deze primitieve manier, want zij hebben nog geen warm water in huis. Wat zijn wij Europeanen toch verwend hé
In de maand mei hadden wij ons zwembad gevuld, omdat het mooi weer was hier en ik wilde zwemmen. Tenslotte heb ik maar één keer gezwommen want toen sloeg het weer om en hebben we eigenlijk 14 dagen slecht weer gehad, toch geen weer om te zwemmen. En toen we hier aankwamen op zondag 29 juni zag het water groen en waren er piepkleine visjes in aan't zwemmen, precies dikkopjes...vies Dus ik dacht we gaan een nachtje filteren en morgen is het water weer proper. Verkeerd gedacht Je denkt toch zeker niet dat mij man dat vuile groene water vol beestjes nog ging filteren, nee hoor, we hebben het water toch gratis, van de bronnen in de rivier. We hebben toch niet voor niks een electrische pomp daar gezet om proper water naar ons zwembad te brengen. Oké, laat het water dan maar weglopen hé... weer verkeerd gedacht Nee, nee dat kan toch niet. We kunnen dat water toch niet verloren laten gaan. We zullen dat groene water aan onze bomen geven en aan de landbouw hier, die hebben dat nodig... dus morgenvroeg Een volledige dag, de maandag dus, om het water te laten weglopen naar de bomen, planten en groenten...En tot overmaat van ramp krijgen we een serieus omweer met veel regen, dus voor niks een dag gewacht om het water te laten weglopen, want het regende pijpestelen, dus we hadden het net zo goed 's nachts kunnen laten weglopen naar de rivier. Maar ja.... Natuurlijk is de bodem dan ook vuil met het zand en zo dat erin zat. Dus dinsdagmorgen het zwembad poetsen, gelukkig moest ik dat niet doen, maar een jongere broer van Mohamed. Heel de voormiddag gepoest tot het zwembad blonk en er geen korreltje zand meer lag. Propere jongen Rond 16uu zijn we dan begonnen met het vullen van het zwembad met proper water, constant aan een stuk door, en woensdagmiddag rond 13u was het vol. De temperatuur van het water was 22°C, dus aangenaam fris. Nog wat cloor en antikalk in het water water gedaan en we konden na de middag zwemmen.... Heerlijk Buiten is het rond de middag gemiddeld 34°C en het water is 24°C, dus een heerlijke verkoeling is ons zwembad wel ! Dus met een beetje geduld hebben we weer heerlijk proper, koel water in ons zwembad en kunnen we genieten van een lange warme zomer Wie zich geroepen voelt om langs te komen, geef mij een seintje. Strikt voorbehouden aan vrienden en familie
Vanaf 1 juni telt ook het zomeruur in Marokko, wat maakt dat het tijdsverschil met Belië nog maar 1 uur is, in plaats van 2 uur. En het blijft een uur langer licht 'savonds, want het is hier al (oud uur 20u) om 21u donker. Wat in België 22u is. De officiële instanties hebben dus het zomeruur ingevoerd, MAAR de mensen hier in het Rifgebergte, willen het uur niet veranderen. De moskee verandert het uur niet, dus de mensen ook niet. Ze begrijpen het nut ervan niet. Ze denken dat alleen het land er maar profijt mee doet en de ambtenaren want die moeten een uur minder werken !!! Ik begrijp het wel niet, maar alé! Je kan die mensen hier niet aan hun verstand gebracht krijgen, dat ze elke avond een uur electriciteit uitsparen. Zelfs mijn man niet, die toch al 40 jaar in België woont en gewoon is met zomer en winteruur om te gaan. Over houten koppen gesproken Dus volgens het nieuwe uur sta ik op om 7u (6u oude tijd), wordt ons middageten gebracht om 14u, het vieruurtje om 19u en het avondeten om 22u en dan ga je een uur of 2 uur later slapen. Over ongezonde gewoontes gesproken. Dus krijgen ze het gemakkelijk, onze kokkinnen (mijn schoonzusjes). Ze moeten alleen nog maar 's middags koken, want ik eet niet meer om 22u, want dan heb ik er heel de nacht last van. En zeker geen warme maaltijd, zoals tortilla of charmilla met gehakballetjes of een rijstschotel of couscous. Dus hebben wij het vieruurtje afgeschaft en eten we 's avonds om 7u een broodmaaltijd of iets licht verteerbaar. Ik zeg hier al 10 jaar lang dat ik 's avonds na 8 uur niet meer wil eten, want dat ik dan heel de nacht ziek ben. De eerste dagen brengen ze dan het eten rond 8uur, maar na een paar dagen is het even vrolijk 9u à 9u30 (oude tijd), dus nu is dat 10u of 10u30. Die mensen moeten wel een heel sterke maag hebben, om zo laat nog te eten en dan twee uurtjes later te gaan slapen. Maar een houten kop hebben ze zeker, want hun gewoontes kan je niet veranderen, zelfs de staat kan dat niet Dus de officiële instanties hebben het uur veranderd, maar de mensen niet. De winkeliers niet, en de soeks hanteren ook nog het oude uur. Ik weet niet hoe het in de rest van Marokko gesteld is, maar hier in Al Hoceima veranderen de mensen het uur dus niet.
Toen we in Marrakech waren, lokten die besneeuwde bergen mij en ik moest en zou er naartoe gaan. Misschien een beetje nostalgie uit mijn jeugd en heimwee naar de besneeuwde Alpen in Zwitserland, waar ik met mijn ouders ging skiën vroeger. Het was niet eens zo ver, 74 km de bergen in tot op een hoogte van 2700 m. De weg was zeer goed en zeker breed genoeg, hoewel je best wel claxoneert als je een bocht neemt, want die monovolumewagens, die toeristen van Marakech naar de bergen brengen en terug, snijden gewoon de bochten af. Het is er wel niet zo druk op die weg, maar toch... Je komt eerst langs de Ourikavallei, wat een heel mooi landschap geeft, met de huizen in de kleur van de natuur. Heb je rode bergen, dan heb je rode huizen en heb je een grijskleurige natuur, krijg je grijskleurige huizen. Je moet soms echt wel goed kijken om de huizen te kunnen zien staan tegen de bergflanken. De Ourikarivier kronkelt zich door de vallei en is een mooie, maar gevaarlijke rivier. Ze kan soms met geweld uit zijn oevers treden en de hele vallei blank zetten. Zo ongeveer 10 jaar geleden was dat een serieuze ramp, want de rivier sleurde de huizen ook met zich mee en toen waren er ook 600 doden heb ik mij laten vertellen. Maar mooi is het er wel. Er staan enkele hotelletjes naast de weg naar boven en je vindt er ook vanalles naast de weg; men verkoopt er handgeknoopte tapijten, tagines, lantaarns, edelstenen, toeth (= stekelbessen),...je kan het gekste niet bedenken. Zo zag ik een jongen staan met een touwtje in zijn hand en daar bengende een beestje aan. Later zag ik er zo nog een paar, en toen zag ik ineens wat het was: eekhoorntjes. Ocharme, die worden gevangen en verkocht...maar ja van wat moeten die mensen daar leven in die bergen, dat vraag ik me ook wel af. En wie koopt die beestjes, misschien Fakirs die op het Jemaa el Fnaplein staan met slangen en eekhoorntjes. Gelukkig hebben die mensen al wel elektriciteit, hoewel er nog steeds gebieden in Marokko zijn waar nog geen elektriciteit is en waar men gaslantaarns gebruikt voor de verlichting. De mensen wassen hun kleren in de rivier en leggen ze op de grond of op de struiken om te drogen. Wij kunnen ons dat hier niet meer voorstellen om zo te leven. Dat moet je echt meegemaakt hebben. Maar het heeft zijn charmes, met de wasmand aan een ezeltje en naar de rivier een kilometer verderop gaan wassen in de rivier! Ik heb het ook ooit gedaan in 1984!!! Bij het dorpje Arhbalou op een hoogte van 1500m wordt de vallei smaller en splitst de weg. De ene weg gaat naar de Ourikavallei en de andere naar het skigebied Oukaïmeden. De weg slingert daar door een rotsachtig gebergte en hoe hoger je komt, hoe meer je denkt dat je aan het einde van de wereld gekomen bent, want er staan geen huizen meer en de weg kronkelt maar verder de hoogte in, tot je opeens voor een bareel komt te staan, voor je het dorp binnen kan rijden. Je moet al direct betalen om binnen te rijden, ik denk 1 euro of zo. Er staat een groot Kenzi hotel, en nog twee kleinere Franse hotelletjes die stinkend duur zijn (90 euro per persoon, kamer met ontbijt). Het grote hotel was volzet, en de Franse te duur, dus zijn we maar terug naar Marrakech gegaan. Er zijn wel veel huisjes met terrasjes, waar je in tagines bereide maaltijden kan eten. Er ligt in dat kleine skicentrum meestal wel sneeuw van december tot april, en dan gaat er een stoeltjeslift naar de top van de Jbel (=berg) Oukaïmeden, die 3273m hoog is. Van daaruit moet je een prachtig zicht hebben over de Hoge Atlas, maar het was al laat in de namiddag en we moesten nog een hotel gaan zoeken in Marrakech, dus zijn we niet naar boven geweest. Er zijn 2 of 3 kleiner skiliften, en het lijkt me leuk om daar eens te gaan skiën, maar ja ik heb een man die meer van de zon houdt dan van de sneeuw, dus of dat er ooit van komt is maar de vraag! Vanuit Oukaïmeden kan je in de zomer ook bergtochten doen, voor de sportievelingen die graag in de bergen klimmen of wandelen! Want met de auto kan je niet verder...dus je zit echt op het einde van de wereld, je moet terug bergaf, langs de weg die je gekomen bent...Maar het was een prachtige tocht.
Het water is momenteel ook te diep dus je kan de rivier niet meer oversteken.
. Maar ondertussen zal er wel een legerbrug geplaatst worden, maar voorlopig is die er nog niet.
In het Noorden van Marokko heeft het noodweer toegeslagen. De regen valt er al 2 weken met bakken uit de hemel. En men voorspelt nog heel de week regen, tegen 100 liter per m². De rivierbedding van de rivier Nekor, die 50m breed is of meer ( ik ben niet zo goed in het schatten van afstanden) en waar misschien een halve meter breed water in loopt, dat tot aan je enkels reikt, stroomt nu over. De mensen (waaronder mijn schoonbroer), die daar groenten kweekten hebben niets meer want alles is overstroomt. De rivier is nu tot de rand gevuld en de brug is verzakt. Verschillende bruggen tussen Al Hoceima en ons dorp, dus over 40 km zijn verzakt. Er rijden geen vrachtwagens, bussen, taxi's of auto's meer. Verschillende delen van de weg tussen Bni Boyage en Beinti is verzakt of in de rivier weggespoeld. De mensen kunnen zich nog enkel te voet verplaatsen.
Gelukkig is er elke 2 uur een fast ferry naar Tarifa, dus die van 7 uur was al vol voordat wij erop konden, dan was er onmiddelijk een andere en daar konden we ook nog niet bij, maar bij de 3e hadden we geluk en konden we mee. En dan te weten dat op zo'n grote fast ferry 280 auto's binnen kunnen parkeren.
dus nog maar eens Mondial Assistance opgebeld en een depannagewagen laten komen...en ja tegen 13u was de depanage daar en tgen 13u30 waren we in de garage...siëtsta tijd... dus de stukken die ze nodig hadden konden ze pas om 16u bestellen...
Maar nee, da's de beste auto die er bestaat...die heeft ons al 6 jaar zonder problemen naar Marokko gebracht en iedere Marokkaan wil zo'n auto...ook al is die zo oud...
jij kan een nieuwe auto kopen als je wil, dan breng ik die Mercedes naar Marokko en laat die daar helemaal reviseren en vernieuwen en dan is dat de beste auto die er bestaat en dan kan die nog zeker 20 jaar mee...
en mijn zoon is geslaagd voor zijn herexamens..
, maar ja dat hoort erbij hé, zon, zee, wind...
het volgende bericht als ik weer thuis ben...Inch Allah...
Ik heb soms echt compassie met mijn schoonzus en haafr kindjes, maar ja wat kunnen wij er aan veranderen, als zij zelf niet opkomt voor haar rechten, en als zij zich laat doen en zich daarbij neerlegt ....Jezus...ik zou het echt niet kunnen opbrengen...
"Sandía, Sandía, patatas...vale!"
dat als ik veel water gebruik, het water er langs die buis uitkomt. Een stop 
Maar nee, dat hebben ze niet bij, dat moet je maar zelf gaan kopen.
