In de zomer heb ik het zoontje van mijn schoonzus, leren lopen en was hij bijna heel de dag bij mij gedurende 6 weken. In het begin dat ik terug naar België was en mijn schoonzus over mij sprak, ging hij mij zoeken en lachte hij. In de zomer waren we dus heel close en knuffelde hij mij altijd stevig... en nu ... Het is dus 4 maanden geleden dat hij mij gezien heeft. Hij kende mij niet meer, of was boos op mij omdat ik weggegaan ben. Ik weet het niet, maar hij wilde niet meer naar mij komen. In de twee dagen dat ik nu bij hem geweest ben, kroop hij weg achter zijn moeder en huilde als ik hem wilde aanraken of oppakken. Nee hij wilde niet meer bij mij zijn. Maar ja dit kindje ziet bijna nooit andere mensen. Leeft op een dakappartementje en is 24/24 alleen met zijn moeder en zijn zusje en na het werk ook bij zijn vader. En verder ziet hij heel het jaar bijna niemand. Alleen wij gaan langs bij hen als we in Marokko zijn aangekomen, omdat het maar 90 km rijden is van Tanger, maar wel 450 km van ons huis, waar zij wonen. In de zomer wilde hij niet bij mijn man zijn en nu wel. Naar mijn man ging hij wel. En die heeft hij toch ook 4 maanden niet gezien. Hoe kleine kindjes toch vlug veranderen. Ik kon hem wel voor enkele minuutjes verleiden met snoep. Dus zei mijn man : "Je kan hem enkel kopen voor een paar minuutjes met snoep" en zo was het ook. Het meisje van drie jaar daarentegen kende mij nog heel goed. Ja dat was de vorige keer al zo, voordat ze drie jaar werd, de vorige Paasvakantie, vanaf toen is ze mij beginnen herinneren. Ik denk dat kindjes pas mensen kunnen onthouden die ze maar een paar keer per jaar zien vanaf 2 jaar en een half of zo. Dat doet pijn, ... maar ja als hij wat ouder is zal hij mij wel niet meer vergeten zeker...
Onze brug over de rivier Nekor, die de verbinding is tussen de provincies Al Hoceima en Nador, is door de felle regen in de maand oktober jl. zwaar beschadigd. De brug is 72 jaar oud. Maar nu is ze zo zwaar beschadigd dat ze afgebroken moet worden. Verkeer over de brug is niet meer mogelijk, maar voetgangers wagen zich nog wel over de brug. Men heeft een voorlopige weg aangelegd door de rivier. Het water wordt door buizen geleid en daarover heeft men een voorlopige weg aangelegd, over een afstand van een paar honderd meter. Het is maar een noodoplossing voor de plaatselijke bevolking, want als het gaat regenen spoelt alles weer weg. Dus op hoop van zegen, regent het de eerste maand hier niet. Auto's, taxi's en plaatselijk vrachtverkeer rijdt nu dus door de rivier van de ene kant naar de andere kant. Men is wel gestart met het aanleggen van een voorlopige lage brug die dus veilig verkeer zou moeten kunnen garanderen. Hoe lang die werken gaan duren is nog een vraagteken, maar dan zou er terug openbaar vervoer mogelijk moeten zijn, want momenteel rijden er geen bussen. Er zal een nieuwe weg aangelegd moeten worden tussen ons dorp Beinti (aan de grens van de provincie Nador) en Beni Boyage, want daar is de weg op verschillende plaatsen verzakt en heeft men voorlopige één rijstrook voor het verkeer gemaakt, daar waar de weg zwaar beschadigd is. Hopelijk begint men snel met de nieuwe weg en met de nieuwe grote brug, maar ja die werken zouden op zijn minst 8 maanden duren, en naar Marokkaanse normen kan dat dus wel eens meer dan een jaar worden, zoniet twee jaar.
Donderdagmorgen 18 december om 6u zijn we naar Marokko vertrokken. Het was een miezerige morgen met mist en motregen en dat heeft zo de hele dag geduurd. In Lyon dacht ik dat de zon even door het wolkennet zou breken, maar haar verwoede pogingen lukten niet. Hier en daar soms een lichtere plek in de donkere wolkenhemel en dat was het dan. Tegen dat we bijna aan de Spaanse grens waren, dus voorbij Avignon, ging de rode zon schijnen en dan stond de zon al laag en brandde fel rood aan de hemel, vlak voor ons. Hoe graag ik de zon ook zag, nu was het gevaarlijk rijden, want je wordt echt verblindt door de zon. Daarom zijn we dan maar een koffie gaan drinken en na een half uurtje pauze genomen om de gevaarlijke zon te mijden. We waren rond half acht 's avonds aan de Spaanse grens en er stond een hevige wind, maar ja dat is daar altijd zo. Te vroeg om een hotel te zoeken dus zijn we maar doorgereden tot Barcelona en zijn we gaan slapen in hotel Bellaterra, een betaalbaar AS-hotel langs de autosnelweg, die ook wifi op de kamers hebben, dus kon ik nog wat chatten met mijn zoon, die thuis gebleven is. Vrijdagmorgen hebben we uitgeslapen, uitgebreid gedoucht, genoten van het ontbijtbuffet in het hotel en zijn pas tegen 9u 's morgens weer vertrokken. De zon scheen en dat was een zalig gevoel, zo na dat grijs weer in België en die miezerige dag door Frankrijk. Het was heerlijk om weer eens een blauwe hemel te zien en de zon. Er stond wel een stevige wind doorheen bijna heel Spanje, maar toch kon de wind dat heerlijke gevoel van licht te zien en de zon te voelen niet te niet doen. Rond 9u30 's avonds waren we in Tarifa. Vermits er nogal veel wind was, waren we niet scheutig om nog de laatste boot van 23u naar Tanger te nemen. Dus hebben we maar wijselijk besloten om te gaan slapen in ons favoriete hotelletje, gelegen in het groen een kilometer of zes voor Tarifa, Meson de Sancho. Het is een prachtig hotelletje in een mooie natuurlijk groene omgeving. Langs de tuin van het hotel loopt een bergriviertje, dat je kan horen, als je op het terras van je kamer staat. Aan de overkant van de weg hebben ze een parkeerplaats en nog een huis met kamers en een tuin met kamers in kleine chaletjes, echt prachtig. Zaterdagmorgen om 11u hebben we dan de Fast Ferry genomen van Tarifa naar Tanger - een overtocht van 35 minuten.
