Toen we in Marrakech waren, lokten die besneeuwde bergen mij en ik moest en zou er naartoe gaan. Misschien een beetje nostalgie uit mijn jeugd en heimwee naar de besneeuwde Alpen in Zwitserland, waar ik met mijn ouders ging skiën vroeger. Het was niet eens zo ver, 74 km de bergen in tot op een hoogte van 2700 m. De weg was zeer goed en zeker breed genoeg, hoewel je best wel claxoneert als je een bocht neemt, want die monovolumewagens, die toeristen van Marakech naar de bergen brengen en terug, snijden gewoon de bochten af. Het is er wel niet zo druk op die weg, maar toch... Je komt eerst langs de Ourikavallei, wat een heel mooi landschap geeft, met de huizen in de kleur van de natuur. Heb je rode bergen, dan heb je rode huizen en heb je een grijskleurige natuur, krijg je grijskleurige huizen. Je moet soms echt wel goed kijken om de huizen te kunnen zien staan tegen de bergflanken. De Ourikarivier kronkelt zich door de vallei en is een mooie, maar gevaarlijke rivier. Ze kan soms met geweld uit zijn oevers treden en de hele vallei blank zetten. Zo ongeveer 10 jaar geleden was dat een serieuze ramp, want de rivier sleurde de huizen ook met zich mee en toen waren er ook 600 doden heb ik mij laten vertellen. Maar mooi is het er wel. Er staan enkele hotelletjes naast de weg naar boven en je vindt er ook vanalles naast de weg; men verkoopt er handgeknoopte tapijten, tagines, lantaarns, edelstenen, toeth (= stekelbessen),...je kan het gekste niet bedenken. Zo zag ik een jongen staan met een touwtje in zijn hand en daar bengende een beestje aan. Later zag ik er zo nog een paar, en toen zag ik ineens wat het was: eekhoorntjes. Ocharme, die worden gevangen en verkocht...maar ja van wat moeten die mensen daar leven in die bergen, dat vraag ik me ook wel af. En wie koopt die beestjes, misschien Fakirs die op het Jemaa el Fnaplein staan met slangen en eekhoorntjes. Gelukkig hebben die mensen al wel elektriciteit, hoewel er nog steeds gebieden in Marokko zijn waar nog geen elektriciteit is en waar men gaslantaarns gebruikt voor de verlichting. De mensen wassen hun kleren in de rivier en leggen ze op de grond of op de struiken om te drogen. Wij kunnen ons dat hier niet meer voorstellen om zo te leven. Dat moet je echt meegemaakt hebben. Maar het heeft zijn charmes, met de wasmand aan een ezeltje en naar de rivier een kilometer verderop gaan wassen in de rivier! Ik heb het ook ooit gedaan in 1984!!! Bij het dorpje Arhbalou op een hoogte van 1500m wordt de vallei smaller en splitst de weg. De ene weg gaat naar de Ourikavallei en de andere naar het skigebied Oukaïmeden. De weg slingert daar door een rotsachtig gebergte en hoe hoger je komt, hoe meer je denkt dat je aan het einde van de wereld gekomen bent, want er staan geen huizen meer en de weg kronkelt maar verder de hoogte in, tot je opeens voor een bareel komt te staan, voor je het dorp binnen kan rijden. Je moet al direct betalen om binnen te rijden, ik denk 1 euro of zo. Er staat een groot Kenzi hotel, en nog twee kleinere Franse hotelletjes die stinkend duur zijn (90 euro per persoon, kamer met ontbijt). Het grote hotel was volzet, en de Franse te duur, dus zijn we maar terug naar Marrakech gegaan. Er zijn wel veel huisjes met terrasjes, waar je in tagines bereide maaltijden kan eten. Er ligt in dat kleine skicentrum meestal wel sneeuw van december tot april, en dan gaat er een stoeltjeslift naar de top van de Jbel (=berg) Oukaïmeden, die 3273m hoog is. Van daaruit moet je een prachtig zicht hebben over de Hoge Atlas, maar het was al laat in de namiddag en we moesten nog een hotel gaan zoeken in Marrakech, dus zijn we niet naar boven geweest. Er zijn 2 of 3 kleiner skiliften, en het lijkt me leuk om daar eens te gaan skiën, maar ja ik heb een man die meer van de zon houdt dan van de sneeuw, dus of dat er ooit van komt is maar de vraag! Vanuit Oukaïmeden kan je in de zomer ook bergtochten doen, voor de sportievelingen die graag in de bergen klimmen of wandelen! Want met de auto kan je niet verder...dus je zit echt op het einde van de wereld, je moet terug bergaf, langs de weg die je gekomen bent...Maar het was een prachtige tocht.
