De Oum er-Rbia (= moeder van de lente) is de langste rivier van Marokko.
De rivier kent zijn oorsprong nabij het dorpje Ain Leuh, ergens tussen Azrou en Khenifra. De meer dan 40 bronnen vormen samen een waterval die via de stijle kalkrotsen naar beneden valt en daar de oorsprong van de rivier vormt. Langs de bronnen van de Oum er-Rbia, zijn allemaal rieten open hutjes gebouwd, die door de plaatselijke bevolking worden uitgebaat in de zomer. Dan is dit een druk bezochte toerischtische trekpleister. In die hutjes kan je dan uitrusten bij een glaasje muntthee of er eenvoudige tagines eten die op houtskoolvuurtjes bereid worden. Naast de bronnen loopt een voetpad, met trapjes en met wat klimwerk over de rotsblokken die nabij de bron in de rivier liggen en via smalle een houten plank kan je tot bij de waterval komen die van de kalkrotsen valt. Het is er wel heel mooi en het geluid van dat kolkende water dat door de rivier stoomt is overweligend. Bij het begin van het voetpad naar de bronnen is een parking voorzien. Daar staan gidsen (plaatselijke bevolking) de toeristen al op te wachten om je naar de bronnen te brengen en naar zijn bepaald hutje waar ze je thee aanbieden, uiteraard wel tegen betaling. De prijs spreek je best wel van te voren af, want er wordt van de buitenlanders geprofiteerd. Je kan er ook op je eentje geraken, want je hoeft enkel het voetpad te volgen tot aan de rotsen en dan zie je wel waar de kalkrotsen zijn. Dan kan je ook rustig zelf een hutje uitzoeken waar je thee wil drinken. Verderop voorbij de parking, over de brug, waar de rivier al door het dal loopt, staat een forellenkwekerij.
12 km verder ligt het Aguelmane Azigha meer, een klein meertje in the middle of nowhere . Als je er via de juiste weg naartoe rijdt, heb je redeleijk goed berijdbare asfaltweg, maar wij waren verkeerd gereden en we kwamen langs een heel smalle weg door de cederbossen, waar je geen auto kan passeren. En natuurlijk was er een dikke boom omgewaaid die de weg versperde, zodat we minstens 100 m achteruit moesten en rechtsomkeer maken, om er dan toch nog via de juiste weg te geraken. Maar daar was het even schrikken een weggetje, heel smal boven het meer in de bossen, gewoon niet te doen. Het is een trekpleister voor de plaatselijke vissers, want het is schijnbaar rijk aan vis. Het is een prachtig natuurgebied, waar je geen huizen tegenkomt, alleen nederzettingen van tenten en huisjes door schaapherders, die telkens met hun schapen verder trekken, als er geen voedsel voor hun dieren meer te vinden is.
Wij hebben de bronnen van de Oum er-Rbia bezocht in de lente, dan waren er nog weinig toeristen en is de waterval op zijn hevigste. Dan zijn er ook nog heel weinig toeristen en kan je gemakkelijk bij de kalkrotsen geraken. Maar het is echt de moeite waard om er langs te gaan als je in de buurt bent.
De rivier loopt verder via Khenifra, Kasba Tadla, Dar Ould-Zidoun, Mechra Ben Abbou waar ze in Azemmour, nabij El Jadida uitmondt in de Atlantische Oceaan.
Toen we hier aankwamen in Beinti, kwamen onze drie uitgehongerde magere katten, 3 rosse katers direct aangelopen. En ze waren vlugger binnen dan wij, zodra de deur openging. Wij laten altijd wel kattenbrokjes achter, als we hier vertrekken, maar toch zijn die altijd zo mager als we terugkomen. Mijn schoonzusjes houden niet van katten en daar mogen ze niet, dus als wij niet hier zijn, krijgen ze geen melk en geen vers vlees...alleen wat brokjes en wat brood met olijfolie en water misschien.. Getto is meer dan 12 jaar oud, want dat was de kat van mijn schoonvader eigenlijk, maar die heeft zich ook een plekje in ons huis veroverd en komt nu ook elke keer dat we hier zijn, onmiddelijk naar ons. Dat is eigenlijk bompa lawaai van de katten, want die hoor je al van ver aankomen, als die op komst is. Ook als die honger heeft miauwt die de hele tijd tot hij iets krijgt en dan zegt hij nog "dank u", want hij moet altijd nog het laatste woord hebben. Verder is dat een gemakkelijke kater, altijd slank en sterk, gevaarlijk voor andere katten, want hij is de baas. Je moet hem altijd eerst eten geven, want anders slaat hij met zijn poot naar de anderen en blaast gevaarlijk en bijten durft hij ook naar die andere katers. Vriendelijk voor de mensen om zich heen. Hou je hand een 40 cm boven zijn kop, dan springt hij omhoog, zodat je zijn hoofd streelt. En hij slaapt graag in een zetel op ons terras, liefst in de schaduw. 's Avonds moet je wel controleren of hij buiten is, of hij slaapt de hele nacht op ons terras, en dan kom ik 's morgens wel eens voor onaangename verassingen te staan. Minouche is 4 jaar oud. Zijn moeder heeft die voor ons deur afgezet toen die nog maar amper op zijn pootjes kon staan. Hij paste juist in de palm van mijn hand, zo klein en zo lief, dat kun je toch niet buiten gooien? Dus heb ik dat katertje met melk grootgebracht en met wat brood enzo. In een doosje van een lamp zo van 10cm op 20cm, heb ik dan een oud stuk handdoek gelegd en dat diende toen in 2004 als zijn bedje. Maar het liefst lag hij in mijn nek of met zijn snuitje in de vouw van elleboog op mijn arm te slapen. Toen we na die zomer weggingen en dat kleine katje bij mijn schoonvader moest achterlaten, had ik wel hartzeer, maar mijn schoonvader heeft hem goed verzorgd en hij is zo groot en sterk geworden. Maar toch als we hier zijn, komt hij altijd terug. Maar dat is echt een sauvage, een wilde kat...raak hem niet aan zijn poten of de aanzet van zijn billen, want hij bijt hoor! Eender wie, zelfs mij, ik die hem heb grootgebracht, als hij baby was. Maar hij komt wel alle dagen eten en goeiendag zeggen. Soms als het regent of in de winter komt hij bij ons in de salon op de zetel liggen. Maar dat mag hij eigenlijk niet, maar doet het toch! Dus heb ik maar een sjaal voor hem op de zetel gelegd en nu gaat hij gehoorzaam op die sjaal liggen. Maar het is een rare kater, hij eet heel graag gele meloen en cavaillonnekes!!! Heb je al eens een kat gezien die meloen eet Wel ik heb er een Ja en dat is zijn lievelingskost...als hij meloen ziet...springt hij bijna in de ijskast of tegen je op als je het in je hand hebt...en als hij ervan eet kan hij toch zo genieten...dan veranderen zijn ogen helemaal. En slapen doet hij in de garage, ofwel op de quad ofwel op de auto. Stranger is eigenlijk de braafste kater. Dat is de jongste van allemaal en ik denk dat het een zoon is van onze Minouche. Het is er in ieder geval een uit een nest die geboren is, in de paasvakantie van 2005, van mijn schoonvaders kattin. Die nu dood is. Die kater is weggeven geweest aan een andere familie. Maar die is teruggekomen. Hij mocht niet binnen, maar heeft zich toch binnengewerkt. We hebben hem wel duizend keer de weg versperd, maar toch geraakte hij binnen. De aanhouder wint hé! En sindsdien komt hij ook altijd. Maar die vraagt nooit niks. Als wij eten komt hij onder de tafel zitten, krijgt hij iets dan is het goed, krijgt hij niks dan is het ook goed en gaat hij brokjes eten en melk drinken. Als ontbij eet hij het liefst brood met olijfolie. Hij slaapt graag op de dvd-speler, die net een verdiep onder de tv staat. Of buiten gaat hij ook op het plateau liggen, tussen de poten van de tuintafel. Hoog en droog, waar niemand hem stoort.
Zo dat was het over onze katten.
In de winter kwam er een vink op bezoek...brokjes van de kat stelen in de keuken...en daar heb ik foto's van hoor! Ja die zitten altijd op de electriciteitskabels, die spijtig genoeg boven over ons terras lopen. Maar blij zijn we niet met deze vinken, want die eten ons fruit allemaal kapot.
Dan is er nog een rode waterjuffer die dikwijls boven ons zwembad vliegt en dan op de rand gaat zitten. Dat is onze helicopter, die komt ook al een paar jaar na elkaar altijd terug.
Nu is het al drie dagen overtrokken weer . Zwaarbewolkt met af en toe regen...de zon krijgt geen kans om er door te komen...Spijtig...maar het is nog steeds warm...rond de 30°C.